ေမာင္သုန္ ● ေျပာခ်င္ေပါင္ တေငြ႔ေငြ႔နဲ႔
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၆
၁၉၇၅ ဆယ္တန္းဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲ၌ ကိုေသာ္ႀကီးတေယာက္ ႏွစ္ဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ေအာင္ျမင္ၿပီးေနာက္ မိခင္ႀကီးျဖစ္သူေဒၚတင္ၾကည္တေယာက္လည္း ကံဇာတာတက္ခါ ဖ်ာပံုထြန္းသီရိရုပ္ရွင္ရံုေရွ႕က မုန္႔ဟင္းခါးသည္ဘဝသို႔ ေရာက္ရွိသြား ရွာေလေတာ့သတည္္း။
ငါ့သားကို ထမီေပါင္ထားရထားရ ေကာလိပ္ကိုပို႔မယ္၊ ငါတို႔အမ်ဳိးထဲမွာ ပညာတတ္မရွိေသးဘူးဟု တခါတရံမွသာရရွိရွာ ေလေသာ အိမ္ရွင္မတို႔၏အာဏာကို ျပည့္ျပည့္ဝဝအသံုးခ်ၿပီး ေႂကြးေၾကာ္ေလရာ အၿမဲတန္းဦးေဆာင္ခဲ့ေသာအေဖသည္ သည္တခါေတာ့ ဘာကိုေၾကာက္သြား၍မသိ ကိုေသာ္ႀကီးအား စာေပးစာယူတက္၍ အလုပ္လုပ္ခိုင္းမည္ဟူေသာအႀကံကို စြန္႔လႊတ္ေလသတတ္။
ဤသို႔ႏွင့္ ကိုေသာ္ႀကီးတေယာက္လည္း ပုသိမ္ေကာလိပ္ဟူေသာ ျမဝါးရံုကန္သံုးဆင့္သို႔ မိခင္ႀကီး၏ေမတၲာလူိင္းကိုစီးကာ ေရာက္ရွိခဲ့ရေလေတာ့သည္။
ပုသိမ္ေကာလိပ္၌ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးခင္ေမာင္တင့္ (တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္) အေဆာင္မွဴး ဆရာဦးခင္ေအး) ေမာင္ခင္မင္ ဓႏုျဖဴကဲ့သို႔ ဆရာေကာင္းသမားေကာင္းသမားေကာင္းမ်ားကို ဆည္းကပ္မွီဝဲခြင့္ရခဲ့ေသာ္လည္း တပည့္မွာ မေကာင္းခ့ဲပဲ ပညာလည္းမရွာ ၾကင္ရာလည္းမရွာပဲ သူရာေတာထဲ၌သာေမ်ာနစ္ခ့ဲရွာေလသည္။
ကိုေသာ္ႀကီးတေယာက္ ဇီးဘိန္ ေကာင္းၾကဴး ေဈးေလးဆိုင္တို႔၌ လွည့္ပတ္မူးရူးေနခ်ိန္ မိခင္ႀကီးျဖစ္သူမွာ သူမ်ားစားၿပီးသားမုန္႔ဟင္းခါးပန္းကန္မ်ားကို တခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္ေဆးကာ တလတစလအလ်ဥ္မီေအာင္ ပိုက္ဆံပို႔ေနရသည္ကိုလည္း သူမ သိ။ ထမီတင္မက အိမ္ပါေပါင္ထားရသည္ကိုလည္း မစူးစမ္း။ လမ္းမွား၌တဝဲဝဲလည္ျဖစ္ေနရာ ေလးႏွစ္ခန္႔ၾကာၿပီးွလွ်င္ မိခင္ ႀကီးေက်းဇူးအား ဆပ္လိုက္သည္မွာေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲ၌ တဦးတည္းထူးခြၽန္စြာစာေမးပြဲ က်ရရွာေလ သည္။
အိမ္အျပန္ခရီးတြင္ မိခင္အတြက္ ဘာလက္ေဆာင္မွ် လွပစြာသယ္မလာႏိုင္ခ့ဲသည့္အျပင္ ပါသြားေသာအိပ္ရာလိပ္၊ ေသတၲာ …အစရိွသည္တို႔ပါ တဲႀကီးဆိုင္၌ရသမွ်ႏွင့္ေရာင္းခ့ဲၿပီး ရထားေပၚ ပါသြားလို႔ အေမဟု ေျပာေတာ့လည္း ခုခ်ိန္ထိဖ်ာပံုႏွင့္ပုသိမ္ရထားလမ္းတစႀကိမ္မွ်မေပၚခ့ဲဘူးေပမင့္ အေမ ဘာမွ်မေျပာ ေခါင္းညိတ္ရွာခ့ဲသည္။
စာေမးပြဲက်၍ကိုေသာ္ႀကီးလည္း လက္သည္းခ်င္းဆိတ္ကာ စိတ္ညစ္သေယာင္ စိတ္ဓာတ္က်ေနသေယာင္လုပ္ျပေတာ့လည္း မိခင္ႀကီးျဖစ္သူက စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔သားရယ္ ဒီႏွစ္မေအာင္ ေနာက္ႏွစ္ေပါ့ဟု အားေပးႏိုင္ရွာေသးသည္။
အဲသည့္တုန္းက ကိုေသာ္ႀကီးကိုသာ အားေပးေနရတယ္ အေမ့မ်က္ဝန္းေတြ ရီေဝေဝျဖစ္ေနမွာကို မျမင္မိ။ ဘယ္ေလာက္ ေတာင္ အားေလ်ာ့စိတ္ပ်က္သြားမလဲေလ။
ဤသို႔ႏွင့္ ကိုေသာ္ႀကီးလည္း သေဘာၤနစ္မွ တက္မလိုက္ဆယ္ရသူလို ရန္ကုန္တြင္ စာေပးစာယူေျပာင္းတက္ကာ သရက္ ေတာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကပ္ေနၿပီး ရံုးတရံုး၌ အလုပ္ဝင္လုပ္ခ့ဲရေလသည္။
မိခင္ႀကီးေျပာသလို ငါ့သားကရံုးႀကီးတရံုးမွာ စားပြဲႀကီးန႔ဲ ပန္ကာေအာက္မွာ ကေလာင္ကိုင္ၿပီး အရာရွိ ႀကီးလုပ္မယ့္သူဟူေသာ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္မွာလည္း တဝက္တပ်က္သာ မွန္ခ့ဲရရွာေလသည္။
။ ။ ။ ။ ။ ။
ဝန္ထမ္းဘဝအိမ္ေထာင္က်ကာ ဘာမွ်မစုေဆာင္းႏိုင္ခင္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီးႏွင့္အတူ ကိုေသာ္ႀကီးတို႔ ရံုးခ်ဳပ္ႀကီးလည္း ၿပိဳကြဲပ်က္စီးေလေတာ့ရာ ကိုေသာ္ႀကီးတေယာက္ ေခ်ာင္းထဲကေနေျမာင္းထဲေရာက္ရေလေတာ့သည္။
ရန္ကုန္၌ေနရာေပါင္း၂၆ ေနရာခန္႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ၿပီးေနာက္ မည္သို႔မွ်ရပ္တည္ရာမရရွာသျဖင့္ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ဖ်ာပံုေျမ ရွိ မိဘရင္ခြင္သို႔ ေတာဝင္ခိုရျပန္ေလသည္။
သားတင္မက ေခၽြးမႏွင့္ေျမးဦးေလးပါ ပါလာျပန္ေတာ့ သိုက္သိုက္ဝန္းဝန္း ရွိတာေပါ့ မိခင္ႀကီးက်ဳးရင့္ ျပန္ေလသည္။
၂ ႏွစ္သမီးအ႐ြယ္သမီးေလးႏွင့္ဖက္လွဲတကင္း ေခ်ာ့ျမဴ နမ္းရူပ္ေပ်ာ္ျမဴးေနေသာသားကိုၾကည့္ကာ အေမက ေမးရွာသည္။
သား....အေမနဲ႔သမီးေလးကို ဘယ္သူ႔ပို ပိုခ်စ္လဲတ့ဲေလ။
ကိုေသာ္ႀကီးကလည္း မဆိုင္းမတြ ေျဖလိုက္ပါသည္။
သမီးေလးေပါ့အေမရယ္...ဟင္ ဟုဆိုကာ တဘက္လွည့္သြားသည္။
အေမလည္း အေမ့မိဘေတြႏွင့္သားကို ဘယ္သူ႔ပိုခ်စ္လဲဟု ဘြဲ႔ရပညာတတ္ဆိုသူသားက အတန္းပညာမသင္ခ့ဲရရွာေသာ အၿငိမ္းစားမုန္႔ဟင္းသည္ မိခင္ႀကီးအား လည္လည္ဝယ္ဝယ္ေရွ႕ေနတဦးက့ဲသို႔ေမးလိုက္ရာ... ဒါေတာ့ဒါေပါ့ကြယ္ဟု အေမ ေျပာရွာသည္။
အေမ့လက္ထဲက ျမန္မာၫြန္႔ေဆးေပါ့လိပ္တိုႀကီးကေတာ့ မီးခိုးေငြ႔ေတြတေထာင္းေထာင္း....။
ခုေတာ့ ကိုယ့္အလွည့္ေရာက္ၿပီ။
မည္သည့္အရာမဆိုျဖစ္ၿပီးပ်က္ ျဖစ္ပ်က္ဆိုေသာ္ျငားလည္း သည္တိုင္းေတာ့ မပ်က္။
အက်ဳိးေပးခ်ိန္တန္လွ်င္အက်ဳိးေပးဖို႔ရာ ဝိေသသံဝိေသသထူးေလးမ်ားကို ျမဴပ္ႏွံၿပီးမွသာ ပ်က္တတ္သည္ျဖစ္ေပရာ.....ခု ေတာ့ ထိုဝိေသသံေတြက ကိုယ့္ဆီေရာက္ေလၿပီ။
ဆုမြန္ေအာင္ေခၚသမီးဦးေလးက၂ ႏွစ္ခြဲအ႐ြယ္တြင္ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ကာ ဖ်ာပံုေဆးရံုႀကီး၌ ဆံုးသည္။
အသက္ေျခာက္ဆယ္နားထိ ဘဝကိုျဖတ္သန္းခ့ဲေသာကာလတေလ်ာက္လံုး ဤသို႔တခါမွ် မပူဘူး မခံစားဘူးခဲ့။ ဤအပူ ေလာက္ မည္သည့္အပူမွ်လည္း မႀကီးခ့ဲ။ ေတာ္ရံုတန္ရံုေလာကဓံမ်ဳိးစံုကို ဟာသအသြင္ေျပာင္း၍ ေျဖေဆးေပးခဲ့ေသာ္ လည္း ဤကိစၥ၌ေျဖေဆးမရွိ။
မေသရံုတမယ္တင္းခံခ့ဲကာ ရင္ကြဲမတတ္ ႀကိတ္မွိတ္ေနခ႔ဲရသည္။
ဟိုဘက္သည္ဘက္ အံသြားႏွစ္ေခ်ာင္းေတာင္ သြားဖံုးထဲသို႔ မည္မွ်နစ္ျမႇဳပ္ကြၽံဝင္ခ့ဲေလၿပီလည္းမသိ။
ငရဲႀကီးမည္လားေတာ့မဆိုႏိုင္။
ေအာ္....အေမ့ကို ငါ့အရင္ပဲေသေစခ်င္တယ္ဟု ေတြးလိုက္မိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
ခုေတာ့အေမလည္း မရွိၿပီ။ သားသမီးေတြလည္း သံုးဦးထိ ျဖစ္လာၿပီ။ ဒုတိယသမီးလက္ရွိသမီးႀကီးက ဆယ္တန္းကိုအခါခါေျဖ ကာ ခုေတာ့ ဘြဲ႔ရၿပီတ့ဲေလ။
ထိုညကေပ်ာ္လိုက္တာ....။
ေပ်ာ္တယ္ဆိုတာထက္ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာထမ္းလာခဲ့ရေသာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးတခုသတ္မွတ္ထားသည့္ပန္း တိုင္အေရာက္၌ ပခံုးေပၚကလႊတ္ခ်ရသလိုမ်ဳိး။
အႏုပညာသမားတေယာက္ သူဖန္တီးထားသည့္အႏုပညာလက္ရာတခု ပုံေပၚလာသလိုမ်ဳိး။
ေအးေလသားသမီးဆိုတာကလည္း မိမိကိုယ္တိုင္ဖန္တီးထားသည့္ သက္ရွိအႏုပညာလက္ရာဆိုလည္း မမွားေပဘူးေနာ႔။
fb သုံးတတ္ခါစမို႔ အေပါင္းအသင္းေတြသိေအာင္ႂကြားလိုက္ရတာ သစ္ဇီတို႔ မစ္ခ်ီတို႔ စလံုးေတြေတာင္ေရာက္ေပါ့။
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္မအိပ္ႏိုင္။
အေမသာရွိလွ်င္....အေမသာရွိလွ်င္.....
ငါ့ေျမးက ရံုးႀကီးတရံုးမွာ စားပြဲႀကီးႏွင့္ အဲယားကြန္းႀကီးႏွင့္ကြန္ျပဴတာႀကီးႏွင့္ အိုင္းဖံုးႀကီးႏွင့္ အရာရွိမႀကီးျဖစ္မွာဟု လက္မေထာင္ေနဦးမလားမသိ။
ကိုေသာ္ႀကီးကေတာ့ ခုကတည္းက ေဆးလိပ္ျဖတ္ထားလွ်င္ ေကာင္းမလားဟု ေတြးမိသည္။
ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္....
ေအာ္...သူတို႔ေတြပညာစံုၿပီးွလွ်င္ ၾကင္ယာစံုၾကဦးမည္။ အိမ္ေထာင္သားေမြးကေလးေတြ ရၾကဦးမည္။ သူတို႔သားသမီးေတြ ကို မိဘထက္ပိုခ်စ္ၾကဦးမည္။
သူတို႔သားသမီးေတြႏွင့္သူတို႔ ဖက္လွဲတကင္းေနၾကဦးမည္။ သူတို႔သားသမီးကိစၥေတြႏွင့္ပဲ အလုပ္ရူပ္ေနၾကဦးမည္။
ကိုေသာ္ႀကီးတို႔ကေတာ့ အေမ့ဝဋ္ေတြခံၿပီး အေမ့ခံဘဝသို႔ ေရာက္ရေပဦးမည္။
အဲသည့္အခါက်လွ်င္.....
သားသမီးအိမ္ကေခ်ာင္တေခ်ာင္မွာကပ္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးတဖြာဖြာႏွင့္ သမုဒယမီးခိုးလံုးေတြ တေထာင္းေထာင္းထ မေနေစခ်င္ေတာ့ပါေလ။ ။
ေမာင္သုန္