ေမာင္စြမ္းရည္ - တင္မိုးေပ်ာ္တဲ့အိမ္
(မိုးမခ) ႏို၀င္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၆
သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာတင္မိုးေပ်ာ္တဲ့ နယူးေယာက္က အိမ္အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တင္ျပမွာျဖစ္ပါ တယ္။
ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုးရဲ႕နာမည္ရင္း)က ေထာင္ကလြတ္ၿပီးတဲ့နဲ႔ ေနာက္ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္မွာ ဥေရာပကိုထြက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ ဥေရာပ-ဘယ္လ္ဂ်ီယံမွာ သူ႔သမီးလတ္ ေဒါက္တာ မိုးမိုးႏွင္းရွိပါတယ္။ သူ႔သမီးက ဘယ္လ္ဂ်ီယံ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦးနဲ ႔အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ဘယ္လ္ဂ်ီယံ၊ အန္းတြပ္ၿမိဳ႕မွာေနပါတယ္။ သမီးေလးႏွစ္ေယာက္ ရေနပါၿပီ။ ကိုဘဂ်မ္းအဖို႔ ဗမာျပည္မွာေနရတာ အႏၱရာယ္မ်ားပါတယ္။ စစ္အစိုးရက သူတို႔ကိုဆန္႔က်င္တဲ့လူမွန္သမွ် တနည္းမဟုတ္တနည္း စီးပြားပ်က္ေအာင္ အသက္အႏၱရာယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနမွာပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ဗမာျပည္၊ အမိေျမကိုမခြာခ်င္ဘဲ၊ ျပည္ပကို ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္လ္ဂ်ီယံမွာ သူမေပ်ာ္ပါ။ ဘယ္လ္ဂ်ီယံရဲ႕ေျမာက္ဖက္က်ၿပီး ပိုေအးတဲ့ေနာ္ေ၀ကိုလည္း 'ဒီမိုကရက္ တစ္ဗမာ့အသံ'ကို ကူညီရင္း ေခတၱ သြားေရာက္ေနခဲ့ေသးတယ္။ ဗမာျပည္က အညာသားဟာ ေအးလြန္းတဲ့ ေဒသကိုမႀကိဳက္ႏိုင္ဘူး။ စကားေျပာဘက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေဖာ္ထိုင္ဖက္၊ ဗမာသူငယ္ခ်င္းေတြ မရွိတဲ့ ေနရာမွာလည္းမေနခ်င္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္သူ႔သမီးငယ္ မိုးခ်ဳိသင္းကိုေစာင့္ေခၚဖို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ထိုင္း-ဗမာနယ္စပ္၊ ဗမာေတြရွိရာေဒသကို မၾကာခဏသြားလည္ပါတယ္။
ဥေရာပနဲ႔ႏႈိင္းစာရင္ အေမရိကားမွာ ဗမာလူမ်ဳိးေတြ ပိုၿပီးမ်ားပါတယ္။ ၂၀၀၁ေနာက္ပိုင္း၊ ၂၀၀၂ေလာက္ မွာထင္ပါတယ္။ နယူးေယာက္မွာရွိေနတဲ့ ဗမာေတြက စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္ခ်င္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးျဖစ္လာတယ္။ နယူးေယာက္မွာက လူထုသတင္းစာလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းေနဖက္-ပန္းခ်ီ၀င္းေဖရွိပါ တယ္။ နယူးေယာက္လူငယ္ေတြထဲက မိုးခ်မ္းနဲ႔ေဇာ္၀င္းတုိ႔ ဦးေဆာင္တိုင္ပင္ၿပီး တင္မိုးကိုဖုန္းဆက္တယ္။ နယူး ေယာက္မွာစာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္ရင္ လာႏိုင္မလားလို႔ေမးေတာ့ ၀မ္းပမ္းတသာနဲ႔လက္ခံတယ္။ ဒီလိုနဲ႔တင္မိုး ေရာက္လာေတာ့ ၀င္းေဖတို႔၊ ေအာင္ေစာဦးတို႔နဲ႔တြဲၿပီး စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခု ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္လုပ္ျဖစ္ လုိက္ပါတယ္။
နယူးေယာက္မွာ ဗမာေတြမ်ားေတာ့ တင္မိုးသေဘာက်တယ္။ ရာသီဥတုကလည္း ဘယ္လ္ဂ်ီယံတို႔၊ ေနာ္ေ၀တို႔လို မျပင္းထန္လွဘူး။ သူက စာေရးဆရာတို႔၊ ပန္းခ်ီဆရာတို႔လို အႏုပညာရွင္ေတြနဲ႔ ေနခ်င္တာ။ ထိုင္း- ဗမာနယ္စပ္မွာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနခဲ့ရတဲ့ ကာတြန္း၀င္းထြန္းက နယူးေယာက္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း နယူးဂ်ာစီမွာေန တယ္။ နယူးေယာက္မွာ စာေပေဟာေျပာေတာ့ ကို၀င္းထြန္းနဲ႔လဲျပန္ဆံုရတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ကိုေဇာ္၀င္းကို နယူးဂ်ာ စီ၊ ကို၀င္းထြန္းဆီကို ပို႔ေပးဖို႔ေျပာသတဲ့။ ကို၀င္းထြန္းအိမ္ကို ၀င္လိုက္ေတာ့ ကို၀င္းထြန္းရဲ႕သမီးကာတြန္းေလး ႏွစ္ေယာက္ ၄-၅ႏွစ္ အရြယ္ေလးေတြ ကစားေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းက ထံုးစံအတိုင္း ေဆးလိပ္ကိုလက္ ကမခ်ဘဲ အိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ ကို၀င္းထြန္းက ကပ်ာကယာေမတၱာရပ္ခံတာေပါ့။ နယူးေယာက္ျပည္နယ္မွာက အိမ္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္ အဖမ္းခံရႏိုင္ပါတယ္။ ေဆးလိပ္မေသာက္ရဘူးလဲ ဆိုေရာ အိမ္ထဲမွာေတာင္ ခါးပူေအာင္မထိုင္ေတာ့ဘဲ နယူးေယာက္ကို ျပန္လာခဲ့သတဲ့။ နယူးေယာက္မွာ ေဇာ္၀င္းက သူ႔ဦးေလးတစ္ေယာက္နဲ ႔ေျမေအာက္တိုက္ခန္းထဲမွာေနတာကို ဇြတ္လိုက္ ေနပါတယ္။ ဥေရာပကို ျပန္ဖို႔အေရးကေတာ့ လံုး၀ မစဥ္းစားေတာ့ဘူး။
ေနာက္ေတာ့ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ ဖို႔(တ္)၀ိန္းၿမိဳ႕မွာေနတဲ့ ကဗ်ာဆရာေမာင္စိုးခ်ိန္က ၁၂နာရီ ခရီးကို ကားေမာင္းၿပီး လာေခၚတယ္။ စာေပေဟာေျပာပြဲ လုပ္ဖို႔တဲ့။ ေမာင္စိုးခ်ိန္ရဲ႕အိမ္က က်ယ္၀န္းတယ္။ ေျမ ေအာက္ခန္းေရာ ဆိုရင္ သံုးထပ္ရွိတယ္။ ကိုဘဂ်မ္းက ေျမညီထပ္၊ ဧည့္ခန္း၊ ျပတင္းေပါက္နားမွာ စားပြဲခ်ၿပီး အိမ္ ထဲမွာပဲ တေနကုန္ ေဆးလိပ္ေသာက္ပါတယ္။ ခဏတျဖဳတ္ဆိုၿပီး ညအိပ္ညေန လာတတ္တဲ့ ျပည္ပေရာက္ အမ်ဳိးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ဦး၀င္းခက္ကလည္း တင္မိုးနဲ႔စကားလက္ဆံုက်ရင္း တေနကုန္ ေဆးလိပ္ဖြာပါသတဲ့။
အိမ္ရွင္ကိုစိုးခ်ိန္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဒႆနိကေဗဒ ဆရာေလးပါ။ သူက ေဆးလိပ္ လံုး၀မေသာက္ေပ မဲ့ သည္းခံရွာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ အသက္၆ႏွစ္၊ ၇ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္ေလးရွိတာကို ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ အိမ္အေပၚထပ္မွာျဖစ္ေစ၊ တျခားအခန္းတခန္းမွာျဖစ္ေစ မီးခိုးကင္းရာကို ပို႔ထားေလ့ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လံုး၀ေဆးလိပ္နံ မခံႏိုင္သူပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္ကေလးနဲ႔အတူ 'ေညွာ္ေရွာင္'ပါ တယ္။ အိမ္ထဲမွာ သူတို႔ ႏွစ္ဦးနဲ႔ အတူထိုင္ဖို႔ကိစၥကို ေရွာင္ပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျမာက္အီလီႏြိဳက္တကၠသိုလ္က သူငယ္ခ်င္းျမန္မာစာဆရာ ဦးေစာထြန္းနဲ႔ သြားေနပါတယ္။ သူက ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ပါ။ တင္မိုးက အလည္အပတ္ဆိုၿပီးလိုက္လာတဲ့အခါ မသိ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အိမ္ထဲမွာပဲ ဇြတ္ဒရြတ္ဆိုသလို ေဆးလိပ္ေသာက္ပါတယ္။ တစ္ခါေတာ့သူ႔ကို ေနသာလန္က 'ပရင့္ကေလာ့'စာေပဆုတစ္ခုေပးပါတယ္။ မိသားစုေတြေရာ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ဖိတ္ၾကားခြင့္ေပးပါတယ္။ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ရွိ ဟုိတယ္ႀကီးတစ္ခုမွာ တည္းခိုခြင့္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဖိတ္ၾကားလို႔ ဆံုၾကရပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတည္းခိုတဲ့ဟုိတယ္ႀကီးမွာ တညအိပ္ၿပီး နယူးေယာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုေနက် မိတ္ေဆြအိမ္ကို သြားေနပါတယ္။
အဲဒီအိမ္ကို လြယ္လြယ္ေခၚရရင္ 'မေခ်ာစုတို႔အိမ္လို႔'ေခၚေနက်အတိုင္းေခၚပါ တယ္။ မေခ်ာစုက စာေရးဆရာႏိုင္ငံေရးသမား၊ ေဘာဂေဗဒပညာရွင္ ေမာင္စူးစမ္း ေခၚ ဦးခ်မ္းေအးရဲ႕သမီးျဖစ္ပါ တယ္။ ဦးခ်မ္းေအးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က လူခ်င္းမေတြ႕ရေပမယ့္ ေဆြမ်ဳိးလိုခင္ေနၾကပါတယ္။ သူကမႏၱေလးလူထု ဂ်ာနယ္မွာ စီးပြားေရးစစ္တမ္းေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့သူပါ။ တင္မိုးက ကိုရင္ေလးဘ၀နဲ႔ကတည္းက လူထုဂ်ာနယ္ မွာ ကဗ်ာေရးခဲ့သူဆိုေတာ့ ေမာင္စူးစမ္းနဲ႔ ကေလာင္ညီအစ္ကိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူထုဂ်ာနယ္မရွိေတာ့မွ လူထုသတင္းစာမွာ ကေလာင္ေသြးခဲ့ရတာပါ။
ေမာင္စူးစမ္းရဲ႕သမီး မေခ်ာစုက ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဦးခ်မ္းေအး၊ မေတြ႕ဖူးတာေတာင္ သိမွာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ ေတာ္တု႔ိကသာ မဟားတရားေဆြမ်ဳိးစပ္ၿပီး နယူးေယာက္ေရာက္တိုင္း သူ႔အိမ္သြားၿပီး တည္းၾကတာပါ။ မေခ်ာစု ရဲ႕ခင္ပြန္း ကိုစုိးႏိုင္ကလည္း တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ အလြန္သေဘာေကာင္းသူပါ။ ပထမအႀကိမ္ကိုဘဂ်မ္း (တင္မိုး)နဲ႔ ကၽြန္ ေတာ္ မေခ်ာစုအိမ္ေရာက္ေတာ့ တင္မိုးက အိမ္ေလွကားကို ေျဖးေျဖးတက္ေနဆဲ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေအာင္ေျပးၿပီး မေခ်ာစုကို သတိေပးပါတယ္။ 'မေခ်ာစုေရ ... ကိုဘဂ်မ္းက အိမ္ထဲမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္တယ္။ ႀကိဳတင္ၿပီး တားျမစ္ထားပါ'လို႔ မေခ်ာစုက ဘာေျပာတယ္မွတ္သလဲ။ 'အို ... ဆရာကလည္း ကၽြန္မအေဖက သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေဆးလိပ္သမား၊ အရက္သမား၊ အားလံုးကို လြတ္လပ္ခြင့္ေပးတာ။ အေဖမပါေပမဲ့ ကၽြန္မကလည္း မတားျမစ္ပါ ဘူး'တဲ့။ သြားေရာ..။
ကိုဘဂ်မ္းအိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ ျပတင္းေပါက္နားမွာ စာပြဲတလံုး၊ ကုလားထိုင္တခု ခ်ေပးၿပီး 'ဆရာ-ဒီမွာ ဆရာေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ေနရာ'တဲ့။ အဲဒီကတည္းကကိုဘဂ်မ္းက နယူးေယာက္ေရာက္ရင္ မေခ်ာစုကိုအိမ္ကို တန္းသြားေတာ့တာပါပဲ။ ခုလဲ- ကၽြန္ေတာ္က၊ မူလ ကၽြန္ေတာ္တည္းခိုရာ မေခ်ာစုအိမ္ တန္းသြားေတာ့ ေနာက္ေန႔ မွာ (သူလဲဟိုတယ္မွာ နယ္သာလန္က သူ႔ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ မေနဘဲ) မေခ်ာစုအိမ္ကို ေဆးေပါ့လိပ္ထုပ္ လြယ္အိတ္ လြယ္ၿပီး လိုက္ခ်လာေလရဲ႕။ အဲဒါ တင္မိုးအစစ္ပါ။ မေခ်ာစုအိမ္က သူ႔အေပ်ာ္ဆံုးအိမ္ပါပဲ။ ဘယ္ေတာ့မွ သူမ်ား အိမ္မတည္းပါ။ မေခ်ာစုတို႔အိမ္သြားမယ္။ ဒါပဲ။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ဟိုတယ္ႀကီးေပၚက သူ႔သမီးေတြအားလံုးလည္း မေခ်ာစုအိမ္ကို လိုက္လာၾကပါ တယ္။ သူတို႔က ဥေရာပကေနလာၾကရတာ။ ဒီအေဖႀကီးကိုေတြ႕ဖို႔ မဟုတ္လား။ ဒီအေဖႀကီးက ေဆးလိပ္လြတ္ လပ္ေရးရွိရာ ဆင္းေျပးေတာ့ ေနာက္ကေန သမီးေတြလည္း လိုက္ရတာေပါ့။ မေခ်ာစုတို႔အိမ္က နယူးေယာက္မွာ ... တင္မိုးေပ်ာ္စံရာ၊ မေခ်ာစုတို႔အိမ္ပါ။