သြန္းခ ● ျမင္ႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ မ်က္ေတာင္ေလးခတ္လို႔
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂ဝ၁၆
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂ဝ၁၆
အမွန္ေတာ့ ေဟာဒီစာစုေလးဟာျဖင့္ အေျပာင္းအလဲကာလ၊ ဟိုဟာယူၾက၊ ဒီဟာသိမ္းၾကနဲ႔ျဖစ္ေနတုန္းကကိုေရးသင့္ခဲ့ တာပါ။ ခုႏွယ္ခါျပန္ေတြးၾကည့္မိျပန္ေတာ့လည္း ရိုးပံုရိုးႏွမ္းနဲ႔ ေစ့ေစ့ေတြးေလ ကာလေပၚအျဖစ္ေတြနဲ႔ သြားတူေနသလားလို႔။
စာေရးတာ သိပ္ေပရွည္ေနရင္လည္း ဖတ္တဲ့သူေတြကို ေစာ္ကားသလိုျဖစ္မစိုးတာနဲ႔ ခပ္တိုတိုေရးပါ့မယ္။ စာေကာင္းေပညြန္႔ ေတြေရးႏုိင္ၾကတဲ့ ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြ စာဆို ရွည္စမ္းပါေလ့ဗ်ာ။ အဲ့ဒီစာမ်ိဳးမ်ားကေတာ့ စာဖတ္သူေတြ သည္းခံႏိုင္ၾကေပတဲ့ စာေရးသူလို အေရးမတတ္ရုံမက တင္ဆက္ပံု ပါ ခ်ာသြားမလားလို႔ ေတြးျပီးခပ္ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ ေရးရတာမို႔ ခပ္တိုတိုေရးလိုက္ခ်င္ တာပါ။
ဒီလိုဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ေလာက္မွာ စာေရးသူလည္း ဝမ္းတထြာအတြက္နဲ႔ ဟိုတယ္ႀကီးတခုမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ ထံုးစံအတိုင္းေပေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အင္တာဗ်ဴးၿပီးသကာလ အလုပ္ခန္႔ပါေလေရာ။ လုပ္ရမယ့္ေနရာကိုေမးမိေတာ့ ဟိုတယ္လံုျခံဳ ေရးေနရာပါတဲ့။ ေရးေျဖတုန္းက စာေရးသူ ကြၽမ္းက်င္သည့္လုပ္ငန္းႏွင့္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္လိုသည့္ေနရာဆိုေလတဲ့ ကြက္ လပ္မွာ ဧည့္ဝန္ေဆာင္မႈမန္ေနဂ်ာပါလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ထည့္ေရးလိုက္ပါလ်က္ကနဲ႔ တာဝန္ခ်ေပးေတာ့ လံုျခံဳေရးေနရာ။
တက္ထားခဲ့တဲ့ သင္တန္းေတြနဲ႔ ရွိေနတဲ့ စာတီဖီကိတ္ မနည္းမေနာမွာလည္း အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ မန္ေနဂ်ာရာထူးေလာက္ေပပါ။ ဘယ့္ႏွယ္၊ လံုျခံဳေရးေနရာခ်ထားရတာလည္းလို႔ မန္းေနဂ်င္းဒါရိုက္တာဆီ ဝင္ေတြ႔ေမးျဖစ္သဗ်။ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက အစမ္းခန္႔ သေဘာပါတဲ့ခင္ဗ်ာ။
ကိုင္း ... ရွိေစဗ်ာ။ ရွိေစဗ်ာဆိုတာ လံုျခံဳေရးေနရာကိုေျပာခဲ့တာမဟုတ္ဘူးခင္ဗ်။ အစမ္းခန္႔မယ့္ခန္႔ ဧည့္ႀကိဳေနရာေလး ေလာက္နဲ႔ စၿပီး အစမ္းခန္႔လို႔ မရဘူးလား ေမးမိတာေပါ့ဗ်ာ။
နက္ေျပာင္ေတာက္ပေနၿပီး ေနာက္ေက်ာမွီႀကီးကို မွီလိုက္တိုင္း၊ ေနရာေရႊ႕ထိုင္လိုက္တိုင္း တကၽြိကၽြိ ျမည္ေနတဲ့ သားေရဆံု လည္ ကုလားထိုင္အေကာင္းစားႀကီးမွာ အၿငိမ့္သားထိုင္ေနခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက သူ႔လက္ဖဝါးႀကီးေတြကိုပြတ္သပ္ရင္း အဲ့ဒီ ဧည့္ၾကိဳေနရာဟာ မဒီေခ်ာေခ်ာ၊ ေတာင့္ေတာင့္ေလးေတြကို ထားတဲ့ေနရာပါတဲ့။ အေမာင္က ဘာသြားလုပ္ခ်င္လို႔တုန္း ဆိုပဲ။ ဧည့္ႀကိဳမွာ အထီးမထားရဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာ မၾကံဳဖူးေပါင္ဗ်ာ။
ေမးမိတာမွားပါတယ္ လို႔ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရင္း ခ်ထားေပးခဲ့တဲ့ ေနရာမွာပဲ ေနျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕။ အေရးၾကီးတာ အလုပ္တစ္ခုရေနဖို႔ေပကိုး။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သူက ဘာပို႔စ္ရသလဲေမးသဗ်။ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္ေျဖလိုက္ခဲ့ရပါရဲ႕။
တရက္သား စာေရးသူရဲ႕ သင္တန္းဆရာတေယာက္ သူ႔အလုပ္ကိစၥနဲ႔ ဟိုတယ္ကိုေရာက္လာပါေလေရာ။ စာေရးသူကိုလည္း ေတြ႔ေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ပါ။ အဲ့ဒါနဲ႔ မန္းေနဂ်င္းဒါရိုက္တာကိုေရာ၊ ပိုင္ရွင္ကိုပါေျပာသြားခဲ့ပါသတဲ့။ (ေနာက္မွျပန္သိလိုက္ ရတာပါ) စာေရးသူကို "ဤသူသည္ ေခသူမဟုတ္"ပါေပါ့ေလ။
မေပးခ်င္၊ ေပးခ်င္နဲ႔ အထပ္တထပ္မွာ ႀကီးၾကပ္ေရးဝန္ထမ္းေနရာေပးခဲ့ၾကသဗ်။ (ႀကီးၾကပ္ေရး မမွဴးေသးဘူးေနာ္၊ မွဴးေတြ က အမ်ားႀကီး။ အဲ့ဒီမွဴးေတြကလည္း ဘာသင္တန္းမွ မယ္မယ္ရရတက္ထားၾကတာလည္းမဟုတ္၊ အေတြ႔အၾကံဳေတြကလည္း နတၱိ။ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း အလုပ္ကသင္သြားမွာေပါ့ ဆိုပါလား)
စာေရးသူ လည္းေပးအပ္တဲ့ တာဝန္ေက်ပြန္ေစရုံမက ကိုယ့္ဝီရိယ ကိုယ္အတုံးမခံဘဲ ႀကိဳးစားလုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တခုသတိ ထားမိတာက ဟိုတယ္ဝန္ထမ္း (အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြအပါအဝင္) ေတြဟာ ပိုင္ရွင့္ေမြးရပ္က ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးေတြက ခပ္မ်ားမ်ား ပါလား။ တတ္တတ္၊ မတတ္တတ္ လာခဲ့ဆိုၿပီး ခန္႔ထားခဲ့တာကိုး။ သစ္တပင္ေကာင္းေပေတာ့လည္း နားၾကေပါ့ ေဆြမ်ဳိးတ ေသာင္း အဲေလ၊ နားၾကေပါ့ ငွက္တေသာင္းေပါ့ခင္ဗ်ာ။
လုပ္ငန္းမယ္ ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိလို႔ကေတာ့ ဘယ္မွာလာ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းပါေတာ့မလဲဗ်ာ။ စာေရးသူလည္း အလြဲလြဲ၊ အ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ေတြၾကားထဲ ဖံုးရ၊ ဖိရ၊ ဖာရ၊ ေထးရနဲ႔ပါ။ လာတည္းၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြဆိုတာ ထိုက္သင့္တဲ့ အခေၾကးေငြေပးျပီး ဝန္ေဆာင္မႈေတြကိုေတာ့ အျပည့္လိုခ်င္ၾကေပတာေပါ့။
ကြန္ပလိမ့္ လို႔ဆိုတဲ့ ၿငီးၿငီးတြားတြား အသံေလးေတြကေတာ့ ဧည့္သည္ေတြအၾကား တဖြားဖြားနဲ႔ပါဗ်ာ။ ေက်နပ္ေအာင္ရွင္း မေပးၾကတဲ့အျပင္ မတည္းခ်င္ေနေပါ့ ဆိုတဲ့ အခ်ဳိးခ်ဳိးၾကတာေတြက ပိုင္ရွင့္အမ်ဳိးေတြပါ။
ဖြင့္ကာစ နာမည္ရခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္လုပ္ငန္းႀကီးလည္း ေျမာင္းထဲ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ခဲ့ေပတယ္ခင္ဗ်။ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္း ယိုင္သြားရင္ ကိုယ္ပါ ဝမ္းေရးခက္ႏိုင္တာမို႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကို ရသေလာက္စည္းရုံး၊ နားခ်ရေပေတာ့တာ ေပါ့။ သေဘာေပါက္ၾကတဲ့သူေတြက သေဘာေပါက္ၾကေပတဲ့ ငါတို႔သူေဌးအလုပ္ဟ ဆိုၿပီးမာန္ေတြတက္ေနခဲ့ၾကတဲ့ သူတ သိုက္ေၾကာင့္ေတာ့ အခက္ႀကီးခက္ခဲ့တာေပါ့ခင္ဗ်ာ။
နာမည္က်စျပဳေနတဲ့လုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို ပိုင္ရွင္က နပ္ (သိ) သဗ်ား။ သူ႔မွာလည္း ဒီ့ျပင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ မနည္း မေနာနဲ႔ေပကိုး။ အေျခအေနမဟန္ေတာ့ လုပ္ငန္းကို ျပန္ထု (ေရာင္း) မယ္ၾကံပါေလေရာ။ အဲ၊ ဒီတိုင္းျပန္ထုမွာေတာ့ မဟုတ္ဖူးခင္ဗ်။ နာမည္ကိုမက် က်ေအာင္ကို လုပ္ေနေတာ့တာ။ ေနာက္လူဝယ္ျဖစ္ခဲ့ရင္ ခံစားေပေတာ့ဆိုတဲ့ ပုပ္စပ္လွစြာ ေသာ အေတြးဆိုး၊ အေတြးပုပ္နဲ႔ေပါ့။
ဆိုပါစို႔။ ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္နဲ႔ လာတည္းခဲ့ၾကတဲ့ ဧည့္သည္ေတြထဲက အဲယားကြန္း မေအးဘူးလို႔ ကြန္ပလိမ့္လုပ္တယ္ လား။ လာထား။ လူမရွိတဲ့အခန္းက (နည္းနည္းေတာ့ပိုေအးတဲ့) အဲယားကြန္းနဲ႔ လဲေပးလိုက္ၾကတာမ်ိဳး။( လွ်ပ္စစ္အဖြဲ႕ရွိတယ္၊ မျပင္ဘူးဗ်ာ။ အဲယားကြန္းသမားေတြရွိပါတယ္။ ပစၥည္းအသစ္ဝယ္မထည့္ၾကဘူးဗ်ား)
အစားအေသာက္မေကာင္းဘူးလို႔ ကြန္ပလိမ့္လုပ္တယ္လား။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္ၾကတာမ်ဳိး။
မီးပ်က္တယ္လား။ မီးစက္ႀကီးႏိႈးေနလိုက္တာ အၾကာႀကီး။ ဆီျပတ္သြားလို႔ ဆိုတဲ့ မေလ်ာ္မကန္ဆင္ေျခေတြေပးလိုက္ၾက။ ေရျပတ္သြားလို႔။ ခဏေစာင့္ပါ။ ေရတင္ရဦးမယ္ဆိုတာမ်ိဳး။ သြားၿပီေပါ့ဗ်ာ။ မျဖစ္မေန အရံသင့္ စီစဥ္ေပးထားရမယ့္ဟာေတြမွာ လစ္ဟင္းေတာ့ ဟိုတယ္ၾကီး မွာ သူရဲေျခာက္ေတာ့မလို ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တာေပါ့။
စာေရးသူလည္း အလုပ္ကမထြက္ႏိုင္ေသး။ လုပ္ငန္းခြင္အခက္အခဲေတြဆိုတာလည္း ေရွ႕ကဖံုး၊ ေနာက္ကေပၚ။ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေကာင္းေတြကေတာ့ ဒီ့ျပင္ေနရာေျပာင္းကုန္ၾကေတာ့တာေပါ့။
ျပန္ေရာင္းထြက္သြားတယ္ခင္ဗ်။ ဝယ္တဲ့လူကလည္း ဝယ္လိုက္တာပါပဲ။ ဝယ္လက္ရွိေနၿပီ ဆိုကတည္းက ေရႊ႕လို႔၊ ေျပာင္း လို႔၊ သယ္လို႔၊ ျပဳလို႔ရသမွ်ေတြ ပိုင္ရွင္ကသယ္ေတာ့တာပဲဗ်ိဳ႕။ မလုပ္ေကာင္းတာပါ။
အင္း၊ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီ ဟိုတယ္ႀကီးခမ်ာ နာမည္ေလးျပန္ရလာဖို႔အေရး လူအင္အား၊ ေငြအင္အား မနည္းစိုက္ထုတ္ၿပီး ႀကိဳးစားရေပေတာ့တာေပါ့။ ပိုင္ရွင္ကသာေျပာင္းသြားတာပါ။ လူေဟာင္းေတြက ဒီလူေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ နဂိုအက်င့္ေတြနဲ႔ တယ္မဟန္လွပါဘူး။ လူေဟာင္းေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္စီမံဖို႔ရာမွာလည္း လူေဟာင္းမန္ေနဂ်ာမ်ားနဲ႔သာဆိုေတာ့ကာ ပိုင္ရွင္ခမ်ာ စီးပြားေရးအျမင္နဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့ေနရာ၊ ထားသင့္တဲ့ရာထူးေလးေတြနဲ႔ ႏွစ္သိမ့္ထားလိုက္ၿပီး ဟိုတယ္လုပ္ငန္းႀကီး ေအာင္ျမင္ ရာေအာင္ျမင္ေၾကာင္း ႀကိဳးစားေနရေတာ့တာေပါ့။ ေအာင္ျမင္သြားေစ့ခ်င္ပါရဲ႕ခင္ဗ်ာ။ မနည္းမေနာ အရင္းအႏွီးေတြနဲ႔ ဥစၥာ။
လူေဟာင္းေတြဆိုတာ အက်င့္ေဟာင္းေတြ၊ စရိုက္ေဟာင္းေတြနဲ႔မဟုတ္လား။ ငါတို႔အရင္ သူေဌးတုန္းက ဘယ္လိုဆိုတာ ႀကီးေတြက ကပ္ၿငိေနျပန္ေတာ့ မနည္းကိုေျပာင္းယူၾကရဦးေတာ့မွာေပေပါ့။ မ်က္ေတာင္မခတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ။ မ်က္စိေညာင္းတယ္ဗ်။ မ်က္ေတာင္ေလးေတာ့ တခ်က္တခ်က္ခတ္ၿပီး မၾကည့္ခ်င္ျမင္လ်က္သားနဲ႔မို႔ပါ။