ညီတင့္ ● က်ေနာ္နဲ႔ မႏၱေလးတကၠသိုလ္သတင္းစဥ္
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၅၊ ၂၀၁၆
မႏၲေလးမွာ အဲဒီအခ်ိန္က လူႀကိဳက္မ်ား နာမည္ႀကီးသတင္းစာ ၂ ေစာင္က ဂဠဳန္နီနဲ႔ စာေရးဆရာမ်ားသမဂၢကထုတ္တဲ႔ ရွစ္ေလးလံုး သတင္းစာႏွစ္ေစာင္ပါ။
၈ ရက္ ၈ လ အစပိုင္းမွာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ဆႏၵျပလူထုအေနနဲ႔ စနစ္က်မႈ စုစည္းမႈမရွိေသးပါ။ သံုးေလးရက္ေနေတာ့မွ ရပ္ကြက္ အသီးသီး သပိတ္စခန္းေတြ သမဂၢေတြ စစ္ေၾကာင္းေတြ ေပၚလာပါတယ္။ သပိတ္ေကာ္မီတီရယ္လို႔ စုဖြဲ႔မိလာတယ္။ မႏၲ ေလးတကၠသိုလ္အေနနဲ႔လည္း မိန္းထဲမွာ ဆရာဆရာမသမဂၢ ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ေက်ာင္းသားသမဂၢရယ္လို႔ ေပၚ လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားသမဂၢက လဖုန္းထဲမွလည္း တဖြဲ႔ရွိေနတယ္။ တကၠသိုလ္စစ္ေၾကာင္းရယ္လို ့ဆႏၵျပခ်ီတက္ၾကပါ တယ္။
သိပ္မၾကာခင္ အေရးေတာ္ပံုသတင္းစာဆိုၿပီးထြက္လာပါတယ္။ ဥတၱရလြင္ျပင္က ကိုသန္းေဌး (သင့္ေနာ္) ထုတ္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္စီးပြားေရးအကြက္ျမင္တဲ့ တရုတ္ပါလားလို ့ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ဗကသအတြက္ စာရြက္စာတမ္းဖိုး ရန္ပုံေငြလိုလို႔ ေမာင္မႈိင္းလြင္နဲ႔ေပါင္းၿပီး သတင္းစာထုတ္ေၾကာင္း ေနာင္မွသိရပါတယ္။ သူမ်ားသတင္းစာထုတ္ေတာ့ သမဂၢအသီးသီး သတင္းစာထုတ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းၾကတယ္။ ရူပေဗဒဆရာ ကိုေက်ာ္စိုး (ေတာခို) က ဂဠဳန္နီသတင္းစာ ထုတ္ရေအာင္ က်ေနာ့္ကို ေခၚပါတယ္။ ကိုေက်ာ္စိုးက က်ေနာ့္ကို ညီတေယာက္လိုလည္း ခ်စ္တယ္။ သူခိုင္းရင္လည္း အျမဲမျငင္းမဆန္လုပ္ေပးတတ္တာေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ၏အားကိုးနဲ႔သတင္းစာ လုပ္ေပးမယ္ဆိုၿပီး အာမခံလာတာပါ။ က်ေနာ့္မွာ သူ႔ကိုမေျပာျပနိုင္တဲ့လွ်ိဳ႕ဝွက္အလုပ္ကေလးေတြရွိတာေၾကာင့္ အသည္းအသန္ျငင္းရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လုပ္မေပးႏိုင္တာေၾကာင့္ ဂဠဳန္နီသတင္းစာဟာ ကိုစစ္ျငိမ္းေအးလက္ထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒီဇိုင္းဆရာ ပန္းခ်ီဆရာတဦးလုပ္တဲ့ သတင္းစာျဖစ္လို႔ အျပင္အဆင္ ေကာင္း ဓာတ္ပုံေတြေဝေဝဆာဆာနဲ႔ သတင္းအစုံအလင္ပါ အလြန္ေကာင္းတဲ့သတင္းစာတေစာင္ ျဖစ္လာတယ္။ မႏၲေလးမွာ အဲဒီ အခ်ိန္က လူႀကိဳက္မ်ား နာမည္ႀကီးသတင္းစာ ၂ ေစာင္က ဂဠဳန္နီနဲ႔ စာေရးဆရာမ်ားသမဂၢကထုတ္တဲ႔ ရွစ္ေလးလံုး သတင္း စာႏွစ္ေစာင္ပါ။
မႏၲေလးတကၠသိုလ္ကလည္း သတင္းစာတေစာင္ထုတ္မယ္ဆိုၿပီး ဆရာေတြ စည္းေဝးဆံုးျဖတ္ၾကတယ္။ သတင္းစာလုပ္မယ္ ဆိုေတာ့ျမန္မာစာဆရာေတြကိုတာဝန္ေပးတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္မိုးနဲ႔ထြန္းေအးက တာဝန္ယူလာၾကတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းမိေတာ့ က်ေနာ္ျငင္းလို႔မရေတာ့ပါ။ ေန႔တေနကုန္ အလုပ္လုပ္၊ ညအခ်ိန္မနားပဲသူတုိ႔ကို ကူညီရပါတယ္။ သတင္းစာ ျဖစ္ေျမာက္ေရးမွာ ကိုကိုဦး ပထဝီနဲ႔ ျမန္မာစာ ကိုစ္ိန္ဝင္း ပါပါတယ္။ ျမန္မာစာကိုစိန္ဝင္းက သခ်ဳႋင္းကုန္းစိန္ဝင္းပါ။ ျမန္မာ စာမွာ ဆရာစိန္ဝင္းႏွစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ေရဆင္းကေျပာင္းလာသူကို ေရဆင္းစိန္ဝင္း။ မေနာ္ရမန္သခ်ဳႋင္းနားေနတဲ့စိန္ဝင္းကို သခ်ဳႋင္းကုန္း စိန္ဝင္းလို ့ေခၚၾကပါတယ္။ ျဖန္႔ခ်ိေရးတာဝန္ခံက ပထဝီဆရာ ဂ်ပန္ႀကီးပါ။ သူ႔နာမည္ရင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။
က်ေနာ္တုိ႔ကိုအင္းဝေဆာင္အေရွ႕ဖက္ကပ္လ်က္ သခ်ၤာေဆာင္မွာ႐ုံးခန္းေပးတယ္။ တယ္လီဖုန္းတပ္ေပးတယ္။ ပထမေန ့ ေအာင္ေက်ာ္မိုးက သတင္းနဲ႔ျပန္ၾကားေရးက ေပးတဲ့သတင္းေတြ ယူလာတယ္။ သတင္းစာေခါင္းႀကီးယူလာတယ္။ သူယူ လာတာ ေဆာင္းပါးမပါ။ ဒီေတာ့ေဆာင္းပါးေရးဖို႔တာဝန္ က်ေနာ့္ေခါင္းေပၚက်လာပါတယ္။ က်ေနာ္က ကဗ်ာဝတၳဳသာေရး တတ္တာ ေဆာင္းပါး ဟန္က်ပန္က်မေရးတတ္ပါ။ ဒီေတာ့ ကိုကိုဦးကဘာအေၾကာင္းေရး ဘယ္လိုေရးနဲ႔ သင္ေပးပါတယ္။ ေအာင္ေက္မိုးယူလာတဲ့သတင္းေတြနဲ႔စာေဖာင္မျပည့္ပါ။ က်ေနာ္ကပဲရန္ကုန္သတင္း နယ္သတင္းေတြ ေပးရပါတယ္။ ကို စိန္ဝင္းက လက္ေရးတာဝန္ခံ။ ကိုကိုဦး ထြန္းေအးနဲ႔ေအာင္ေက်ာ္မိုးက ေနရာ ခ်ထား စာစီပါတယ္။ က်ေနာ္ကသူတုိ႔လုပ္ေနတုန္းေဆာင္းပါးေရးရပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေဆာင္းပါးေရာ ေခါင္းႀကီးေရာ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ေရးပါတယ္။ ေဆာင္းပါးမွာကေလာင္နာမည္က အယ္ဒီတာတဦးလို႔ပဲ တပ္ပါတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္မိုးလည္း အယ္ဒီတာတဦးနာမည္နဲ႔ပဲ ေဆာင္းပါးေရးေသးတယ္။
သတင္းစာကိုလွေအာင္စီစဥ္ဖို ့ပန္းခ်ီဒီဇိုင္းလိုပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ သူငယ္ခ်င္း ပန္းခ်ီေဌးဝင္းေလး ေမာင္ေႏြစမ္း ငါန္းဇြန္ စိုးဝင္းၿငိမ္းတို႔ကို အကူအညီေတာင္းရတယ္။ လူထုေဒၚအမာေတြ႔ဆုခန္းမွာ ေဌးဝင္းေလးေရးတဲ့ ေဒၚေဒၚပံု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကသေဘာက်ၾကပါတယ္။ အမ္ေအေဒၚအုန္းပံုက စိုးဝင္းၿငိမ္းဆြဲတယ္ထင္ပါတယ္။ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြကိုေတာ့ ျပန္ၾကားေရး ဌာနကလုပ္ေပးတယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔မလုပ္ရပါ။ ေအာင္ေက်ာ္မိုး အသင့္ယူလာတာပါ။ က်ေနာ္က တကၠသိုလ္ေခါင္းစီးကိုမႀကိဳက္ပါ။ မဂၢဇင္းထဲက တကၠသိုလ္ဓာတ္ပံုတိုက္ စာလံုးယူထားလို႔ပါ။ ေနာက္က် စိုးဝင္းၿငိမ္းကို ေခါင္းစီးေရးခိုင္းၿပီး ျပင္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ သခ်ၤာေဆာင္က ရုံးခန္းနဲ႔ ကီးမကိုက္ပါ။ ခဏတျဖဳတ္ နားခ်င္ အိပ္ခ်င္ စာသင္ခံုေပၚ လွဲရတယ္။ တညလံုး ဆိုေတာ့ ဆာေလာင္လာရင္ စားစရာဆိုင္က ေဝးတယ္။ ႏွစ္ညေလာက္လုပ္ၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပတဲ့ ကိုစိန္ဝင္းရဲ႕ သခ်ဳႋင္း ကုန္းေဘးက အိမ္ကိုေျပာင္းၾကတယ္။ တယ္လီဖုန္းကလဲအဲဒီေခတ္က သိပ္အသံုးမတည့္လို ့မယူေတာ့ပါ။
က်ေနာ္တို႔က တညလံုးစီစာေရးၿပီး မနက္မလင္းခင္ သတင္းစာထြက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ က်ေနာ္က ညေနဆို ကို စိန္ဝင္းအိမ္ေရာက္ေအာင္လာ ေရးရမဲ့ေခါင္းႀကီးနဲ႔ ေဆာင္းပါးစဥ္းစား။ ခ်ေရး။ တခါတေလ ဘာေရးရမွန္းမသ္ိတဲ့အခါ အဖြဲ႔ကို အႀကံဉာဏ္ေတာင္း။ ကိုစိန္ဝင္းက ေအာင္ေက်ာ္မိုးတုိ႔စီေပးသမွ်စာရြက္ေပၚ ဒိုင္ခံေရး။ သူက ဆယ့္ႏွစ္ တခ်က္ၿပီးေအာင္ ေရးရပါတယ္။ သူေရးၿပီးသားကို ညတြင္းခ်င္း အီးဝက္စ္ေဖာက္ရပါတယ္။ အီးဝက္စ္က ၈၃ လမ္း သစ္ဆန္း စာရိုက္စာကူးမွာပါ။ သစ္ဆန္းက က်ေနာ္တုိ႔တကၠသိုလ္ရဲ႕ မဟာက်မ္းမ်ားရိုက္ရာ ေဖာက္သည္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းက် အေပၚဖံုးကို က်ဴရွင္ဆရာ ေအာင္ႀကီးရဲ႕ တေရာင္ထြက္ေအာ့ဖ္ဆက္မွာ ရိုက္ပါတယ္။ က်ဴရွင္ေအာင္ႀကီးကလည္း လဖုန္းေက်ာင္းေနာက္ေက်ာမွာ။ သစ္ဆန္းနဲ႔ လမ္းသင့္တယ္။ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္ က်ေနာ္တို႔ စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ ခ်ီတက္ၾကရတယ္။ ရပ္ကြက္တိုင္းတည္လံုး လံုျခံဳေရးကင္းေစာင့္ၾကတယ္။ ဘယ္ကလဲ ဘယ္သြားမွာလဲ စစ္ေဆးခံၾကရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို သတင္းေထာက္မွတ္ပံု တင္ေလးေတြ ေက်ာင္းကလုပ္ေပးထားတယ္။ တကၠသိုလ္သတင္းစာအဖြဲ႔လို႔ေျပာရင္ရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကင္းေတြနား ေရာက္တိုင္း ထြန္းေအးက သူ႔အသံစူးစူးနဲ႔ တကၠသိုလ္ တကၠသိုလ္ေအာ္တယ္။ က်ေနာ္တို႔မွန္းသိၾကေတာ့ စစ္ေဆးမေနသြား ခြင့္ ရပါတယ္။
သတင္းစာေလး ငါးေစာင္ထြက္ၿပီးေတာ့ ေအာင္ေက်ာ္မိုးနဲ႔ ကိုစိန္ဝင္းက အယ္ဒီတာအဖြဲ႔နာမည္ခံၾကစို႔တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေမးေတာ့ မိန္းထဲမွာလူတခ်ိဳ႕က သတင္းစာ သူတို႔လုပ္တာလို႔ ေျပာေနၾကတယ္တဲ့။ တေယာက္က ေဆာင္းပါးေတြ သူေရး တာေပါ့လုိ႔ေျပာသတဲ့။ အေျခအေနက နာမည္ခံဖို႔ေတာင္ မရဲတရဲအေျခအေနပါ။ မႏၲေလးမွာ ေပၚေပၚထင္ထင္နာမည္စခံ တာ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေႏြထက္ပါ။ ေရဆင္းေက်ာင္းသားေတြထုတ္တဲ့ ရိုးမေရစီးဂ်ာနယ္ထဲမွာပါ။ ေကာင္းၿပီေလ အယ္ဒီ တာအဖြဲ႔ နာမည္ခံၾကတာေပါ့ဆိုၿပီး အဲဒီေန႔ကထုတ္တဲ႔စာေစာင္မွာ အယ္ဒီတာအဖဲြ႔နာမည္စခံပါတယ္။
တကၠသိုလ္သတင္းစဥ္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔
ကိုကိုဦး (ပထဝီ)
စိန္ဝင္းေမာင္ (ျမန္မာစာ)
ေအာင္ေက်ာ္မိုး (ျမန္မာစာ)
ထြန္းေအး (ျမန္မာစာ)
တင္ေမာင္ျမင့္ (ျမန္မာစာ) လို႔ ထည့္ေရးပါတယ္။
+++++
ကိုစိန္ဝင္းစာေရးၿပီးရင္ သူေရးထားတဲ့စာရြက္ေတြဖိုင္ထဲမွာညႇပ္ မေနာ္ရမန္ရပ္ကြက္ကေန ေအလမ္းအတိုင္း စက္ဘီးကိုယ္ စီစီး အေနာက္တည့္တည့္ ခ်ီတက္ၾကပါတယ္။ ၈၁ လမ္းေရာက္ရင္ ႏွစ္ေယာက္က ေအာင္ႀကီးေအာ့ဖ္ဆက္ေနခဲ့ၿပီး အဖံုး ရိုက္ပါတယ္။ က်န္လူေတြက ၈၃ လမ္း သစ္ဆန္းစာရိုက္ စာကူးေျပးရတယ္။ မ်က္ႏွာဖံုးၿပီးရင္ သစ္ဆန္းကိုလာ။ သစ္ဆန္း ကၿပီးတာနဲ႔ သတင္းစာေခါက္ၾကရပါတယ္။ သတင္းစာဆိုေသာ္လည္း ဖူးစကက္ ေပပါေခါက္ခ်ဳိးကေလးပါ။ သတင္းေခါက္ ၿပီးရင္ က်ေနာ္တို႔ အလုပ္ၿပီးပါၿပီ။ က်န္တာ ျဖန္႔ခ်ိေရး ဂ်ပန္ႀကီးတာဝန္။ သတင္းစာဘယ္ႏွေစာင္ရိုက္တယ္ ဘယ္ေလာက္ ကုန္တယ္ က်ေနာ္မသိပါ။ သစ္ဆန္းမွာ တျခားသတင္းစာရိုက္သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ယူသူေဖာက္သည္ေတြနဲ႔ စည္ကားပါတယ္။ အလုပ္ကမရွိေတာ့ စားဝတ္ေနေရးခက္၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သတင္းစာလွည့္ ေရာင္းၾကတယ္။ ထြန္းေအးလည္း အခ်ိန္ရရင္ သတင္းစာလွည့္ေရာင္းပါတယ္။
တရက္မွာသူငယ္ခ်င္းတေယာက္က သတင္းစာလာယူတယ္။ သူကက်ေနာ့္ကိုေတြ႔ေတာ့ ကိုျမင့္သစ္ တကၠသိုလ္က သတင္း စာေပးပါအံုးေတာင္းတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကို သတင္းစာအေစာင္ အစိတ္လား သံုးဆယ္လားမသိ။ ယူေပးပါတယ္။ ဂ်ပန္ႀကီးက အယူမခံ။ ခင္ဗ်ားလိုခ်င္ ေစာေစာကစာရင္းေပးပါလားတဲ႔။ က်ေနာ္က ဇြတ္ယူတယ္။ ေဟ့ေကာင္ ငါတညလံုးေနေနတာ စာရင္းေပးေနရဦးမွာလားလို႔ ဘုေတာပါတယ္။ ဂ်ပန္ႀကီး တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ လုပ္တယ္။
သူ႔ကိုက်ေနာ္မၾကည္ပါ။ လူမိုက္ၾကည့္ ၾကည့္ပါတယ္။ အမွန္က ဂ်ပန္ႀကီး သူ႔ေဖာက္သည္နဲ႔သူ ေန႔စဥ္ေရာင္းေနရတဲ႔အလုပ္။ က်ေနာ္ဝင္ရႈတ္ေတာ့ သူ႔ခမ်ာေဖာက္သည္ေတြၾကား မ်က္ႏွာပ်က္႐ွာတယ္။ က်ေနာ္က ဂ်စ္ကတ္ကတ္ေကာင္ဆိုေတာ့ စိတ္ မထင္ရင္မထင္သလို လုပ္တတ္တာ သူမသိပါ။ က်န္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက အေၾကာင္းသိေတြမို႔ ဖာသိဖာသာေနၾကတယ္။ သတင္းစာက က်ေနာ့္လက္ က်ေနာ့္ေျခလိုျဖစ္ေနေတာ့ ဂ်ပန္ႀကီးခမ်ာ ေနာက္ထပ္ ဘာမွေစာဒက မတက္ရွာပါ။ က်ေနာ္ဟာ သူ႔အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစမွာ အမွန္ပါပဲ။
သတင္းစာအပ္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုို႔ လူစုခြဲ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာျပန္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က လမ္းရွစ္ဆယ္သြား ရွမ္းေခါက္ဆြဲစား တယ္။ ၿပီးေတာ့ တရုတ္တန္းက အမ်ဳိးသားအထက္တန္း ေက်ာင္းမွာဖြင့္ထားတဲ့ ဗကသရံုး ထိုင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေခါင္း ေဆာင္က ကိုတင္ေအးၾကဴပါ။
က်ေနာ္တို႔သပိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ စိန္လြင္ျပဳတ္က်တယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ တက္လာတယ္။ ရပ္ကြက္ကေနၿမိဳ႕နယ္၊ ခရိုင္၊ တိုင္းအထိ သပိတ္အင္အားစုေတြ စုစည္းမိၾကတယ္။ အထက္ဗမာျပည္နဲ႔ ေအာက္ဗမာျပည္ ခ်ိတ္ဆက္မိလာတယ္။
ဒါေပမဲ့ သပိတ္အရွိန္က က်စကျပဳလာပါၿပီ။ ကိုယ့္သမဂၢနဲ႔ကိုယ္ သတင္းစာထုတ္အလွည့္က် စစ္ေၾကာင္းခ်ီတက္။ ဒီ ေလာက္ပဲ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ အစိုးရကိုမေက်နပ္လို႔သာ က်ေနာ္တို႔ သပိတ္ေမွာက္ၾကတာ။ ဒီမိုကေရစီလိုခ်င္တယ္ ေအာ္ ၾကတာ။ ဘာဆက္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့တိက်တဲ့ မဟာဗ်ဴဟာမရွိပါ။ ဒီလိုသပိတ္အီေနခ်ိန္ ဦးႏုက သူသာ တရားဝင္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္တည္ရွိေၾကာင္း စာထုတ္လာပါတယ္။ သူ႔ဝန္ႀကီးအစိုးရအဖြဲ႔ကိုလည္း ထုတ္ျပန္ေၾကညာပါတယ္။ မတ္လ ဖုန္းေမာ္ အေရးအၿပီးမွာ ဗိုလ္ေအာင္ႀကီး စာထြက္တယ္။ ေဒၚေအာင္းဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ျပည္သူသို ့ေမတၱာရပ္ခံစာလည္း ထြက္တယ္။
မေရွးမေႏွာင္းဦးႏုရဲ႕စာတေစာင္လည္း ထြက္လာပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားသို႔တဲ့။ စာရဲ႕အႏွစ္ခ်ဳပ္ကေက်ာင္းသားေတြလုပ္တာ ဘဘေထာက္ခံပါတယ္။ ဘဘကေတာ့ အသက္ႀကီးၿပီ။ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ေတာ့ပါ။ ဘာသာေရးပဲ လုပ္ပါေတာ့ မယ္တဲ့။
ဘာသာေရးပဲလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ဦးႏုက သူသာဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္ေၾကာင္းေၾကညာလာတာ မရိုးသားဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ ဒီ ေတာ့ သတင္းစာေခါင္းႀကီးေရးၿပီး ဦးႏုကို ကေလာ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ေရးသားခ်က္က သပိတ္ေကာ္မီတီမွာ ျပႆနာျဖစ္ လာ တယ္။ တကၠသိုလ္သတင္းစာဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္သပိတ္ေကာ္မီတီရဲ႕အာေဘာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုက်ေနာ္က ကိုယ့္သေဘာ နဲ႔ကိုယ္ ေခါင္းႀကီးေရးခ်လိုက္ေတာ့ ဆရာေတြမွာ က်ေနာ့္ကိုေထာက္ခံသူနဲ႔ မေထာက္ခံသူ ကြဲၾကတယ္။ စည္းေဝးဆံုးျဖတ္ ခ်က္အရ ေခါင္းႀကီးေရးရင္ သူတို႔ကိုတင္ျပပါ ျဖစ္လာပါတယ္။ ညေရးရတဲ့ေခါင္းႀကီးတင္ျပဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ က်ေနာ္ကလူငယ္စိတ္ ဆိုေတာ့ ဆရာမ်ားအဖြဲ႔ အေပၚ ႏွာတင္းပါတယ္။
ဒီၾကားထဲ ေအာင္ေက်ာ္မိုးကို ျပန္ၾကားေရးေပးလိုက္တဲ့သတင္းတခုက သတင္းအမွားျဖစ္ေနတယ္။ ေအာင္ေက်ာ္မိုး ထည့္ လိုက္ရာ ျပႆနာတက္ပါတယ္။ နစ္နာသူေတြက သတင္းစာကေတာင္းပန္ေပးဖို႔ ျပန္ၾကားေရးက လာအေရးဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္ကမင္းတို႔ျပန္ၾကားေရးသတင္းမွ မစိစစ္တတ္ဘူးလား ေတာင္းပန္မေပးဘူးကြာဆိုၿပီး တင္းခံတယ္။ ေအာင္ေက်ာမိုးခ မ်ာ တဖက္ကလည္း ၿခိမ္းေျခာက္ခံရ။ က်ေနာ္က ဂ်စ္ကတ္ကတ္လုပ္ဆိုေတာ့ စိတ္ညစ္စရာျဖစ္လာပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ေအာင္ေက်ာ္မိုးနဲ႔က်ေနာ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆက္ဆံမႈ ေရးပါရေစ။ က်ေနာ္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကထြက္ မဟာဝိဇၨာ တက္ေတာ့ က်ေနာ့္ေနေရးကို ရတနာပံုေဟာက်ဴတာ ကိုေက်ာ္စိုးက တာဝန္ယူတယ္။ စားေရးကို ေအာင္ေက်ာ္မိုးက တာဝန္ ယူပါတယ္။ ၈၇ စက္တင္ဘာ ေငြစကၠဴေၾကညာေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မ်ားနည္းတူ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ကလည္း အုံႂကြပါတယ္။
က်ေနာ္က ေက်ာင္းသားသမဂၢေပၚေပါက္ေရး တိတ္တိတ္ႀကိဳးစားေနခ်ိန္။ တကၠသိုလ္ထဲမွာ ေက်ာင္းသား သတင္းေပးရွိတယ္ အသံထြက္လာပါတယ္။ တက္ႂကြလႈပ္ရွားတဲ႔ေက်ာင္းေတြ မသကၤာသူ ေက်ာင္းသားႏွစ္ဦး ရွိေနတယ္။ အဲဒီမွာ ေမာင္ေအာင္ ေက်ာ္မိုးက အရာရွိႀကီးတဦးရဲ႕ သမီးနဲ႔အေၾကာင္းပါပါေလေရာ။ စစ္ရဲေထာက္လွမ္းေရး ေနာက္ေၾကာင္းမလံုတဲ႔က်ေနာ္ဟာ ေအာင္ေက်ာ္မိုးကို ခပ္ခြာခြာဆက္ဆံပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ဘာေၾကာင့္သူ႔အေပၚေအးတိေအးစက္ဆက္ဆံခဲ႔သလဲ။ ေအာင္ ေက်ာ္မိုး မသိရွာပါ။ ဆရာေတြက က်ေနာ့္ကိုၾကပ္ေအာင္ ေက်ာ္မိုးျပႆနာျဖစ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ေအာင္ေက်ာ္မိုးကို စိတ္ ေကာက္ျပပါေတာ့တယ္။ ေဟ့ေကာင္ မင္းတုိ႔ ငါ မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ႏွစ္ညတိတိမသြား၊ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္ပစ္လိုက္ ပါတယ္။
၈၈ ကာလအတြင္း ေအာင္ေက်ာ္မိုးကို စိတ္ေကာက္တဲ့ အဲဒီႏွစ္ညသာ က်ေနာ္ အိပ္ေရးဝဝ အိပ္ခဲ့ရတာပါ။ ႏွစ္ညၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ မေနႏိုင္။ သူတို႔ကိုပစ္မထားရက္ေတာ့ ကိုစိန္ဝင္းသခ်ဳႋင္းကုန္းကို ေရာက္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ေမွာင္ရီရီ ေရာက္ သြားေတာ့ ဂ်ပန္ႀကီးနဲ႔ ေအာင္ေက်ာ္မိုး ေရာက္မလာေသးပါ။ က်ေနာ္စာမေရးတဲ႔ရက္မွာ က်ေနာ္တို႔ျမန္မာစာက ဆရာမ ေဒၚတင္မာႏြဲ႔က စေနမနာမည္နဲ႔ ေဆာင္းပါးေတြ ေရးပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက တိုင္ပင္ထားၾကပံုရတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္ ေရာက္ခ်င္း ဆီးေျပာၾကတယ္။
မင္းမေက်နပ္ရင္ ေအာင္ေက်ာ္မိုးနဲ႔ခြဲထြက္မယ္။ ငါတို႔ကိုယ္ပိုင္ သတင္းစာလုပ္ၾကမယ္တ့ဲ။ သူမ်ားေတြကိုယ္ပိုင္သတင္းစာလုပ္ေနၾကတယ္။ ေစာေထြက္ေအာင္သာလုပ္ ေရာင္းမကုန္မရွိပါ။ အျမတ္အစြန္းလည္း မ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔လုပ္ေပး တဲ့အျမတ္က ေလးငါးေျခာက္ေသာင္းေတာင္ ရွိေနၿပီတဲ႔။ ဒီရက္ေတြအတြင္းမွာ က်ေနာ္ ထမင္းႏွစ္နပ္ မစားရတာမ်ားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္ဆိုေတာ့ ခါတိုင္းလို အပူမကပ္ေတာ့ပါ။ တတ္ႏိုင္မယ္ထင္တဲ့ မာႀကီးနဲ႔မိသင္း ဆီသြားၿပီး ငါ့စာရြက္စာတမ္းဖိုးေလးေပးအံုးလို႔ ထမင္းဖိုးလိမ္ေတာင္းပါတယ္။ ထမင္းဖိုးဆိုရင္ သူတို႔စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ စိုးလို႔ပါ။ ဆရာေတြကလည္း လစာမထုတ္ရ ၾကပ္ေနရွာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ က်ေနာ္တို႔လုပ္ေနတာ နိုင္ငံေရးပါ။ ၿပီးေတာ့ ေအာင္ ေက်ာ္မိုးကို က်ေနာ္သစၥာမေဖာက္ရက္ပါ။ က်ေနာ္ခြဲထြက္ရင္ သူနဲ႔ဂ်ပန္ႀကီးပဲ က်န္မယ္။ သတင္းစာထြက္ႏိုင္မွာမဟုတ္။ သူငယ္ခ်င္းပန္းခ်ီဆရာေတြကလည္း က်ေနာ့္ေနာက္မွာ။ က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေခ်ာ့ရပါတယ္။ ခုတိုင္းပဲ ဆက္လုပ္ၾကဖို႔။
က်ေနာ္တို႔တေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးႀကီး ဆင္းဆင္းရဲရဲျပန္လုပ္ၾကတာ အာဏာသိမ္းတဲ့အထိပါ။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ေခါင္းႀကီးေတြ လည္း ဆရာေတြဆီ မတင္ရပါ။
စက္တင္ဘာဆယ့္ရွစ္ရက္ ညေနအာဏာသိမ္းေတာ့ ကိုစိန္ဝင္းအိမ္ သြားမရေတာ့ပါ။ က်ေနာ္နဲ႔ဗကသေက်ာင္သားမ်ား ရွမ္းစုဘူတာအေရွ႕ဖက္ မိုးတားတိုက္ထဲ ပိတ္မိေနၾကပါတယ္။ ေနရာ အႏွံ႔ေသနတ္သံေတြ ကားရတယ္။ ဘုရားႀကီးတိုက္ထဲက အသံခ်ဲ႕စက္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆရာေတာ္က ျပည္သူကိုသတ္တဲ႔စစ္တပ္ဟာ သူပုန္၊ စစ္တပ္ဟာ သူပုန္လို႔ အသံဝင္ေအာင္ ဟစ္ေအာ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ့္အသံဟာ ေသနတ္သံေတြၾကား ျမဳပ္သြားပါတယ္။
တညလံုးေက်ာင္းတိုက္ထဲက ေရတြင္းနံေဘးထိုင္ေနၾကရတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ လူစုခြဲရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ကိုစ္ိန္ ဝင္းအိမ္သြား စာရြက္စာတမ္းေတြမီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အသံုးျပဳထားတဲ႔စာရြက္စာတမ္းေတြက တပုံတပင္ပါ။ သူ႔အိမ္က သခ်ဳႋင္းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မို႔ မီးရႈိ႕လိုရတာ။ မီးခိုးလဲမလံုးေအာင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ရႈိ႕ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရႈိ႕လိုက္တဲ႔မီးခိုးေတြျပာစေတြဟာ ေလအေဝွ႔မွာ သခ်ဳႋင္းကုန္းထဲ တဖြဲဖြဲက်သြားပါေတာ့တယ္။ ။
ညီတင့္
(ဂ်ာနယ္ဓာတ္ပုံမ်ားကို ပန္းခ်ီစုိးဝင္းၿငိမ္းမွာ ေပးပို႔ဝန္းရံပါတယ္။)
ေနာက္ဆက္တြဲ။ ။ တကၠသိုလ္သတင္းစဥ္ ဆယ့္ရွစ္ေစာင္ထုတ္ေဝႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈသမိုင္းကိုေလ့လာမယ္ဆိုရင္ တကၠသိုလ္သတင္းစဥ္ကို ခ်န္လွပ္ထားလို႔ မရပါ။ အဲဒီသတင္းစဥ္ကို သိမ္းဆည္းထားသူရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတာကို သက္ဆိုင္သူမ်ား လိုရင္ျဖည့္ေပးပါ။ မွားရင္ျပင္ပါ။ ကိုစိန္ဝင္းတေယာက္ကေတာ့ ကြယ္လြန္ရွာပါၿပီ။ ဂ်ပန္ႀကီးနဲ႔ေအာင္ေက်ာ္မိုးလည္း က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ၿပီးျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ထုတ္တဲ႔ သမဂၢ စာေစာင္ေတြအေၾကာင္း ေရးပါဦးမယ္။