မုိးေက်ာ္ဇင္ ● ပူေဖာင္းမ်ား
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၁၆၊ ၂၀၁၆
(၁)
"ကြၽန္ေတာ့္ဆိုင္က လက္ဖက္ရည္အရသာတမ်ဳိးတည္းနဲ႔ပဲ ဆြဲေဆာင္တာဗ်.."
စကားစပ္မိလွ်င္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကိုမ်ဳိးက အေဖ်ာ္ခုံမွာ အလုပ္မ်ားေနရင္း ခပ္ရႊင္ရႊင္ ေျပာတတ္သည္။ ခပ္ရႊင္ရႊင္ေျပာသည္ ဆိုေသာ္လည္း သူ႔လက္သုံးစကားက ဂုဏ္ယူျခင္း အဆီအႏွစ္ေတြျဖင့္ ဝဖီးေနတတ္၏။
သူ ဂုဏ္ယူမည္ဆိုပါလွ်င္လည္း ဂုဏ္ယူထိုက္သည့္ အေျခအေန။ သူ႔ဆိုင္မွာ ေကာ္ဖီမစ္ေတာင္မရ။ တခ်ဳိ႕ဆိုင္ေတြလို ေရခဲ ေသတၱာထဲ ဘီယာေလးတစကတ္ေလာက္ လွ်ိဳထည့္ထားျခင္းလည္း မလုပ္။ သူ႔လက္ေဖ်ာ္ လက္ဖက္ရည္စစ္စစ္ကို သူကိုယ္တိုင္ စားပြဲထိုးသူျဖစ္၏။ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေလးတစ္ေစာင္ႏွင့္ စစ္တုရင္ခံုေလးေတာ့ သူ႔ဆိုင္မွာ ရိွသည္။
သည္ၿမိဳ႕ရိွ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တိုင္းမွာ "စကိုင္းနက္"ရိွသည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုင္ႀကီးေတြ၌ တီဗီြ ႏွစ္လံုးသုံးလံုးထားကာ မ်က္ႏွာစာ မ်ဳိးစုံလွည့္၍ ခ်ိတ္ဆက္ထားသည္။ ကမၻာ့ေဘာလံုးပြဲေပါင္းစုံႏွင့္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြကို ႀကိဳက္ရာ ေ႐ြးၾကည့္ၾကရုံ။ ေဖာက္ သည္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ရန္ လက္ဖက္ရည္အရသာတစ္မ်ိဳးတည္းျဖင့္ မလံုေလာက္ႏိုင္ေတာ့သည့္သေဘာ။
သို႔ေသာ္၊ ကိုမ်ဳိးဆိုင္ေလးကေတာ့ ရွင္းသည္။ စကိုင္းနက္မရိွ။ ရိုးရိုးတီဗီြေလးပင္မရိွ။ ယုတ္စြအဆံုး ေရဒီယိုကက္ဆက္ ေလးပင္မရိွ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္တူေသာအခ်က္ဟူ၍ ေခြးေျခထိုင္ခံုႏွင့္ စားပြဲပုေလးမ်ားသာ ရိွသည္။ ထိုစားပြဲပုေလး မ်ားေပၚမွ လက္ဖက္ခ်ဳိးတက္ေနသည့္ ဓာတ္ဗူးမ်ားကမူ သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သမၻာျဖစ္၏။
တခ်ိန္ကေတာ့ သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၏ လမ္းတဖက္ျခမ္း ရုပ္ရွင္ရုံႀကီးမွ အသံဗလံေတြျဖင့္ တေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ စည္ကားခဲ့ဖူး ေသးသည္။ လႈပ္ရွားပုံရိပ္ေတြမျမင္ရေသာ္လည္း ၾကားရေသာ ဇာတ္ဝင္ခန္းစကားေတြျဖင့္ အပ်င္းေျပပံုေဖာ္ၾကည့္ႏိုင္ေသးသည္။ အခုမူ ထိုရုပ္ရွင္ရုံႀကီးသည္လည္း အသုံးမဝင္ေတာ့သည့္ ဂိုေထာင္ေဟာင္းႀကီးကဲ့သို႔ အိုမင္းၿငိမ္သက္ေနၿပီ။ ညႊတ္ က်ေနသည့္ ေခါင္မိုး အလ်ားရွည္ႀကီးေပၚ ႏြယ္ရိုင္းေတြက အေျပးအလႊား လုတက္ေနၾကၿပီ။ ကိုမ်ဳိးဆိုင္ေလးသည္လည္း သူ႔မူလအေျခအေနအတိုင္း စကား ေျပာသံ၊ ေရေႏြးအိုးဆူသံတို႔သာ က်န္ေနရစ္ၾက၏။
တကယ္ဆို ကိုမ်ဳိးေျပာသကဲ့သို႔ သူ႔ဆိုင္ေဖာက္သည္မ်ားသည္ သူ႔လက္ဖက္ရည္ အရသာ တမ်ဳိးတည္းေၾကာင့္ လာေနၾက သည္ေတာ့ မဟုတ္ေသး။ သူ႔ဆိုင္ေနရာက ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားမႈ၌ အလားအလာေကာင္းသည့္ ေစ်းနားလမ္းဆံု၌ ဖြင့္ ထားျခင္းလည္းမဟုတ္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ၿမိဳ႕တြင္း လမ္းတခုမွာ အေျခခ်ထားသည့္ဆိုင္။ သို႔ေသာ္ သည္လို တိတ္ဆိတ္ျခင္း ကပင္ လက္ဖက္ရည္သမားတခ်ိဳ႕အား သည္ဆိုင္ထဲေရာက္ေအာင္ ဖိတ္ေခၚလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။
"ငါတို႔က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို လာေသာက္တာပါကြာ.."
သူ႔ေဖာက္သည္တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တခါတရံ သည္စကားမ်ိဳးကို အားမနာပါးမနာ ေျပာတတ္ၾကေသးသည္။
သူ႔ဆိုင္လာေသာက္သူေတြက လမ္းႀကံဳဝင္ထိုင္သူေတြ မဟုတ္။ သြားရင္းလာရင္း ခလုတ္တိုက္မိမွ စိတ္ကူးေပါက္ရာ ဝင္ ေသာက္သူေတြမပါ။ ရုံးဝန္ထမ္းေတြ၊ စီးပြားေရးသမား ေတြ၏ဆံုရပ္၊ စုရပ္မ်ဳိးမဟုတ္။ တႀကိမ္လာၿပီးလွ်င္ ေနာက္ေန႔ထပ္လာ ခ်င္သြားေအာင္ သည္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး၏ညိႇဳ႕ငင္မႈကို ခံစားလိုက္ရသူေတြသာ ေရာက္လာၾကသည့္ သီးသန္႔ရပ္ဝန္း ေလးတခုပင္။ သည္ရပ္ကြက္လမ္းကလည္း ေတာရေက်ာင္းလမ္းကေလးႏွင့္ ပိုတူသည္။ ေက်ာက္ၾကမ္းလမ္း၏ေဘးႏွစ္ ဖက္တြင္ ျမက္ပင္စိမ္းစိမ္းေလးေတြ အနားကြပ္ထား၏။
ကိုမ်ဳိး၏ သည္ဆိုင္ေလးကို ေရာက္လာၾကသူေတြထဲ အိမ္ကမိန္းမမသိေအာင္ ေဖ့စ္ဘြတ္လာခိုးသုံးရင္း ေကာင္မေလး တေယာက္ႏွင့္ ခ်က္တင္လာလာထိုင္ေနသူလည္း ပါသည္။ တေနကုန္ ခါးခ်ိေအာင္ တတိန္တိန္တေတာက္ေတာက္လုပ္ရင္း လက္ဖက္ရည္တခြက္ေလာက္ အေျပးတပိုင္းလာေမာ့သည့္ ပန္းတိမ္ဆရာအဖြဲ႔လည္း လာသည္။ ဂဏန္းသခ်ၤာသမားတခ်ဳိ႕လာျငင္းခုန္ၾကသည္။ က်ဴရွင္ဆရာ ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္အျပင္ စစ္တုရင္သမားတခ်ဳိ႕...။ ၿပီးေတာ့ ....။
ၿပီးေတာ့ ....။
(၂)
"မဟုတ္ဘူး..မဟုတ္ဘူး၊ က်ဳပ္ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားေကာက္ခ်က္ခ်သလို မဟုတ္ဘူး "
အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာက သတင္းစာလိပ္ကို ခပ္ဆဆရမ္းလ်က္ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ ျဖစ္ေနသည္။ သတင္း ေထာက္ႀကီးက မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္ၿပီး ပုဆိုးစႏွင့္ပြတ္သပ္ေနသည္။ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္က သတင္းေထာက္ႀကီး၏ ဒူးကိုတို႔ကာ ထိကာ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ ေဖ်ာင္းဖ်ရန္ ႀကိဳးစားေနၿပီး က်န္လူေတြမ်က္ႏွာကေတာ့ ၿပံဳးေစ့ေစ့အရိပ္ေတြႏွင့္။
အၿငိမ္းစားဆရာႀကီးက သတင္းစာလိပ္ျဖင့္ ေရေႏြးဓာတ္ဗူးကို ခပ္ဆဆရိုက္ရင္း ..။
"က်ဳပ္က မီဒီယာအားလံုးကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ဒီသတင္းစာဗ်ာ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ျပည္သူေတြနဲ႔ တေလွ်ာက္လံုးအတူရိွခဲ့တာ က်ဳပ္လက္ခံတယ္၊ အဲ..ခက္တာက အခု ဒီသတင္းေခါင္းစဥ္တပ္ထားပံုႀကီးက အစိုးရကို ျပည္ သူတခ်ဳိ႕နဲ႔ရန္ တိုက္ေပးသလို ျဖစ္မေနဘူးလားဗ်ာ ..ဒါကို ေျပာခ်င္တာပါ .."
"မီဒီယာမွာ သတင္းတခုကိုလႈပ္သြားေအာင္ လုပ္တဲ့အတတ္ပညာေတာ့ ရိွတယ္ေလဗ်ာ၊ ဆရာေျပာသလိုသာဆို ဘုန္းေတာ္ ဘြဲ႔သတင္းေတြခ်ည္း ထည့္ရမလို ျဖစ္မေနဘူးလားဗ် .."
"အဲ့ဒီမွာ ခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ လြဲေနတာ...အဲ့ဒီေနရာ..."
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး၏မနက္ခင္းသည္ အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာႀကီးအသံေၾကာင့္ လႈပ္ရွားလာသည္။ စားပြဲႏွစ္လံုး ဆက္ထားရသည့္ သူတို႔ဝိုင္းထဲမွာ သတင္းေထာက္ဘက္ႏွင့္ ေက်ာင္း ဆရာႀကီးဘက္ အျပန္အလွန္ေထာက္ခံေဝဖန္သံေတြ စီစီညံေအာင္ ထြက္လာ၏။ သူတို႔အမူအရာေတြက ေလအျပည့္မႈတ္သြင္းထားသည့္ ပူေဖာင္းႀကီးေတြလို တင္းေဖာင္း ေနၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္ကိုမ်ဳိး က အေဖ်ာ္ခံုကို ခပ္ႏြ႔ဲႏဲြ႔မွီရပ္၍ လက္ကေလးပိုက္ကာ နားစိုက္ေငးေနသည္။ ပန္းတိမ္ဆရာက လက္ဖက္ရည္ခြက္ထဲ ဇြန္းထည့္ ေမႊေနလ်က္မွ လည္ျပန္ၾကည့္ေန၏။ အေဖ်ာ္ခံုေအာက္ေျခ မီးဖိုေပၚမွ ေရေႏြးအိုးသည္ တရွဴးရွဴးျမည္လ်က္။
သည္ဆိုင္ထဲ သည္လိုစကားဝိုင္းက သည္မနက္မွမဟုတ္။ မိုး႐ြာ႐ြာ၊ ေနပူပူ မနက္ ၇ နာရီ ထိုးၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုမ်ဳိးတေယာက္ စားပြဲႏွစ္လံုး ပူးဆက္ေပးလိုက္ရၿမဲ။ အေစာဆံုး ေရာက္လာတတ္သူက အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာႀကီး။ ဆိုင္ကယ္ေလးတစီးႏွင့္ ေရာက္လာတတ္သူ။ ၿပီးလွ်င္ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္က လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ေကာက္ေလး ေထာက္ကာ ေထာက္ကာႏွင့္။ သတင္းေထာက္ႀကီးႏွင့္ က်န္သုံးေလးေယာက္ကေတာ့ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ဆိုသလို ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။ သူတို႔ အဖြဲ႔ေရာက္လာေသာအခါ ကိုမ်ဳိးအေနျဖင့္ လက္ဖက္ရည္တခြက္စီ ခ်ေပးၿပီး၊ ေရေႏြးၾကမ္းဓာတ္ဗူးကို အလွ်င္မီေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ထည့္ေပးႏိုင္ရန္သာ ရိွေတာ့၏။ အားလွ်င္ေတာ့ သူတို႔ဝိုင္းက အသံေတြကို နားေထာင္ေနရုံ။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သူတို႔ဝိုင္းကို ေဝဖန္သည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေဝဖန္သည္ေတာ့မဟုတ္။ "အဘိုးႀကီးေတြမ်ားဗ်ာ အသက္ႀကီး လာေလ၊ အျငင္းသန္ေလ"ဟု ကိုမ်ဳိးကို တဆင့္ေျပာၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အခ်ိန္ေတြပိုလွ်ံေနေသာေၾကာင့္ လာျဖဳန္းတီး ေနသည္ဟု စြပ္စြဲသည္။
ကိုမ်ိဳးလည္း တခါတရံ သည္အေတြးမ်ဳိးေလးေတြႏွင့္ ျပစ္မွားဖူး၏။ သည္လူႀကီး အားလုံးလိုလို အၿငိမ္းစားေတြ။ ဝန္ထမ္းဘဝ အၿငိမ္းစားေတြမဟုတ္လွ်င္ေတာင္ စီးပြားေရးသမား အၿငိမ္းစားႀကီးေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္၊ သတင္းစာဖတ္ လိုက္၊ ရပ္မိရပ္ဖအမည္ခံ၍ ဟိုအသင္း သည္အဖြဲ႔ေတြမွာ နာယကလိုလို၊ ဥကၠ႒လိုလိုႏွင့္ လူ႔ဘဝ၏ေနာက္ဆံုးနာရီထိုးသံကို နားစြင့္ေနၾကခ်ိန္။ သူတို႔အသက္အ႐ြယ္ တန္းတူေတြတိုင္းလည္း သူတို႔လို အခြင့္အေရးမရိွၾက။
"ကိုမ်ဳိး ... ထံုးစံအတိုင္းဗ်ာ ..."
က်ဴရွင္ဆရာဝိုင္းထဲ လူတေယာက္ဝင္လာရင္း လွမ္းေျပာသည္။ ကိုမ်ိဳးအာရုံေတြကို စကားဝိုင္းမွ ေခတၱထြက္စာတင္၍ အေဖ်ာ္ခံုမွာ ေနရာျပန္ဝင္ယူရသည္။
"စကားဝိုင္းက အေတာ္ေတာင္ စည္ေနမွကိုးဗ် .."
ကိုမ်ဳိးလက္ဖက္ရည္သြားခ်ေပးေတာ့ ေနာက္ေရာက္လာသည့္ က်ဴရွင္ဆရာက ၿပံဳးစစလုပ္ရင္း ေျပာသည္။ သည္လိုလူ ေတြလည္း ရိွေနေသးသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ သည္စကားဝိုင္းရိွတတ္ခ်ိန္ကိုမွန္းၿပီး လာထုိင္တတ္သူေတြေတာင္ ရိွ၏။ "နား ညည္းတာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်၊ အဲ -နားေထာင္လို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္ "ဟု တိတ္တဆိတ္ ၾသဘာေပးသူေတြပင္ ရိွ၏။
သည္ဝိုင္းေတာ္သား အားလံုးလိုလိုက သည္ၿမိဳ႕အတိုင္းအတာအရ ျဖတ္သန္းမႈကိုယ္စီ ရိွၾကၿပီးသူေတြ။ သည္ေတာ့ လက္ရိွ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သုံးသပ္ေဝဖန္ၾကပုံေတြ၊ အတိတ္ေပတံေတြႏွင့္ ႏႈိင္း ယွဥ္တိုင္းတာပံုေတြက အယူအဆတူသည္ျဖစ္ေစ ၊ ကြဲျပားသည္ျဖစ္ေစ တန္ဖိုးတစုံတရာေတာ့ ရိွေနတတ္ၿမဲ။
ကိုမ်ဳိးအေဖ်ာ္ခံုေလးမွာ ခပ္ႏြဲ႔ႏဲြ႔ေလးျပန္မီွရပ္မိေတာ့ စကားဝိုင္းက ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းသြားႏွင့္ၿပီ။
"ဒါက ဒါက ပညာေရးစနစ္နဲ႔ ဆိုင္တယ္ဗ်၊ ေက်ာင္းေန႐ြယ္ကေလးတိုင္း ေက်ာင္းေနႏိုင္ရမည္ ဘာညာဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ေတြ ေနရာတကာ လိုက္ေထာင္ေနလို႔မွ မၿပီးတာ၊ ပညာေရးအသုံးစရိတ္ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းရိွလဲ၊ ေပၚလစီနဲ႔ခ်ည္း မၿပီးေသး ဘူးေလ"
သည္အေၾကာင္းအရာကို အစရွည္ရွည္ ဆြဲထုတ္ေနသူက ႏိုင္ငံေရးသမားလူထြက္ႀကီး။ တရံေရာအခါက ပါတီႀကီးတခုမွာ ေနရာရခဲ့သူ။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္ သူတို႔ပါတီကို အသြင္ေျပာင္းအမည္ေျပာင္းအထိလိုက္ပါလာခဲ့ၿပီး လြန္ခဲ့သည့္ေ႐ြးေကာက္ ပြဲမွာပင္ အမတ္ေလာင္းအျဖစ္ ဝင္ၿပိဳင္ခဲ့ေသးသည္။ သူက စကားအစဆြဲထုတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ေရေႏြးဓာတ္ဗူးဖြင့္ရင္း တျခားသူ ေတြကို အကဲခတ္ေနစဥ္ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းႀကီးက ႀကိဳးဝိုင္းထဲ ခုန္ဝင္လိုက္၏။
"ဟ ခင္ဗ်ားႏွယ္ဘယ့္ႏွယ္ ပညာေရးစနစ္ကိုပဲ ပံုခ်လို႔ရမလား၊ ျပႆနာရဲ႕ရင္းျမစ္ကို ျမင္ေအာင္ ၾကည့္စမ္းပါဗ်၊ ဒါဟာ စီးပြားေရးေပၚလည္း မူတည္ေနတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္ဗ်ာ၊ စဥ္း စားၾကည့္ဗ်ာ ..."
ဆရာႀကီးက ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ကို ေမာ့ေနစဥ္ သူ႔စကားကို တျခားသူျဖတ္မဝင္ေစရန္ လက္ကာျပထားလိုက္ေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ လည္ေခ်ာင္းတခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းရွင္းလိုက္ရင္း ...။
"စီးပြားေရးသာေကာင္းေနမယ္ဆို ဘယ္မိဘက သားသမီးငယ္ငယ္ေလးေတြ အလုပ္ထြက္လုပ္ခိုင္းမလဲ၊ ဘယ္ကေလး ကေရာ အမိႈက္ပုံတကာ တက္ဖြခ်င္မွာလဲ၊ ဒါ စဥ္းစားစရာေနာ္၊ က်ဳပ္အေျခခံက်က် ေတြးၾကည့္တာပါ ၊ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ေဟ့လူ လုပ္စမ္းပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဥပေဒသမားေတြ အျမင္ ...."
ေက်ာင္းဆရာလက္ေဟာင္းႀကီးက ကြမ္းတၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ႏွင့္ နားေထာင္သမားသက္သက္လုပ္ေန သည့္ ေရွ႕ေနႀကီးကို ႀကိဳးဝိုင္းထဲမွ စိန္ေခၚသည္။ ေရွ႕ေနႀကီးက ကြမ္းတံေတြးတခ်က္ေထြးလိုက္ၿပီး အသင့္ေတာ္ဆံုးစကားလံုးေတြကို ပါးစပ္တျပင္ျပင္ ခ်ိန္ဆ ေနသည္။
"ဒါက ရုတ္တရတ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဥပေဒနဲ႔အေနသာႀကီးလိုလိုေပါ့ဗ်ာ၊ အဲ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ဒါဟာ ဥပေဒထိန္းေက်ာင္းမႈနဲ႔ သြယ္ဝိုက္ပတ္သက္ေနျပန္ေရာ .."
ဥပေဒသမားႀကီးက စကားအမွ်င္ကို ဥပေဒလမ္းေၾကာင္းထဲ ဆြဲယူသြားသည္။ လိုရာ ဆြဲေျပာသည္ဟု ဆန္စက္ပိုင္ရွင္က ကန္႔ကြက္သည္ကို ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းႀကီးက ေထာက္ခံသည္။ သတင္းေထာက္ႀကီးက သဘာဝက်သည္ဟု ေရွ႕ေနႀကီး ကို ေထာက္ခံၿပီး ေက်ာင္းဆရာႀကီးကေတာ့ ေရွ႕ေနႀကီး၏ဟာကြက္ကို ေခ်ာင္းရင္း အသင့္ဝင္လံုးရန္ ျပင္ဆင္ထား၏။ ထံုးစံအတိုင္း ေထာက္ခံသူ၊ ကန္႔ကြက္သူေတြႏွင့္ စကားဝိုင္းက ပြက္ပြက္ညံသြားျပန္သည္။ သည္လိုႏွင့္ စကားလမ္းေၾကာင္းက ဥပေဒမ႑ိဳင္ႀကီးဆီ လံုးဝဦးတည္ သြားျပန္၏။
သည္စကားဝိုင္းထံုးစံက သည္လိုပင္ လမ္းေၾကာင္းမ်ားစြာ ျဖာထြက္သြားတတ္သည္။ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ ဘာသာေရး၊ အႏုပညာ စသည့္ ေခါင္းစဥ္ေပါင္းစုံသြားတတ္ၿမဲ။
ေနေရာင္ခပ္က်ဲက်ဲသည္ ဆိုင္တံစက္ၿမိတ္ေအာက္က ငုံ႔လွ်ိဳးဝင္လာ၏။ တခါတရံ ျဖတ္ေမာင္း သြားေသာ ဆိုင္ကယ္စက္သံတခ်ဳိ႕က သူတို႔စကားဝိုင္းထဲ ေဝါခနဲ ျဖတ္တိုက္သြားသည္။
ထိုအခိုက္ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္အိတ္ကပ္ထဲမွ ဖုန္းသံျမည္လာသည္။
"ဟဲလို ..ေဟ ..ဟဲလို ၾကားတယ္ ေျပာ .."
ဆူညံေနေသာစကားဝိုင္းထဲမွထၿပီး ဆ္ိုင္တံစက္ၿမိတ္နားအထိ ဖုန္းသြားေျပာ၏။
".......... ............. ............ "
"............ ............. ............. "
ဖုန္းေျပာၿပီး ျပန္ဝင္လာေတာ့ ဝိုင္းထဲက အၾကည့္ေတြ သူ႔ဆီေရာက္လာသည္။
"အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္ဦးမယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္တဲ့ ..ေမာင္မ်ဳိးေရ ရွင္းမယ္ေဟ့"
ဆန္စက္ပိုင္ရွင္က ျပန္စကားေျပာေတာ့ သတင္းေထာက္ႀကီးကလည္း ခါးဆန္႔သည္။ ေက်ာင္း ဆရာေဟာင္းႀကီးက ဆိုင္ ကယ္ေသာ့ကို ခါးမွဆြဲျဖဳတ္ရင္း "က်ဳပ္လည္း ျပန္မွ"ဟုေျပာရင္း ထသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ က်န္လူေတြလည္း အေၾကာင္းျပ ခ်က္မ်ိဳးစုံျဖင့္ လက္ဖက္ရည္စားပြဲမွ ကုန္းထလိုက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းႀကီး၏ဆိုင္ကယ္ေနာက္မွ သတင္း ေထာက္ႀကီးက လမ္းႀကံဳ လိုက္သြားၿပီး ဆန္စက္ပိုင္ရွင္က သူ႔လမ္းေလွ်ာက္တုတ္ကို ေထာက္ကာေထာက္ကာ ထြက္သြား သည္။ က်န္လူေတြလည္း ....။
(၃)
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးသည္ ပိတ္လိုက္ေသာ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္တစ္လံုးကဲ့သို႔ ျပန္လည္ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ စစ္တုရင္ သမားေတြဝိုင္းမွ နယ္ရုပ္ေလးေတြ ေနရာခ်သံသာ တစ္ခါတရံမွ ထြက္လာသည္။ ကိုမ်ိဳးက ေစာေစာက အဘိုးႀကီးေတြ ထိုင္သြားသည့္ စားပြဲ ေတြကို ေနရာျပန္ခ်၊ အဝတ္ျဖင့္ သုတ္၊ ပန္းကန္ေတြ သိမ္းဆည္း။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေရာက္လွ်င္ ကိုမ်ဳိးသည္ စားပြဲႏွစ္လံုးကို ျပန္လည္ပူးဆက္ေပးရလိမ့္ဦးမည္။ ေရေႏြးဓာတ္ဗူးေတြ တဗူး ၿပီးတဗူး လဲလွယ္ေပးရလိမ့္ဦးမည္။ အေၾကာင္းမွာ ေနာက္တေန႔ မနက္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေလအျပည့္မႈတ္သြင္းထားသည့္ ေပါက္ကြဲလုလု ပူေဖာင္းႀကီးေတြ ထပ္မံေရာက္လာၾကလိမ့္ဦးမည္ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ထိုပူေဖာင္းႀကီးမ်ားသည္ မည္သည့္အခါမွေပါက္ကြဲသြားၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
မိုးေက်ာ္ဇင္