ေမာင္ေနာင္မြန္ ● ေရတိမ္နစ္ အညႊန္႔တံုးေနတဲ့ ငါးတေကာင္ အေၾကာင္း
(မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္) ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ/သစ္ခက္သံလြင္) ဒီဇင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၆
မွန္ေရကန္ရဲ႕ေရျပင္ထက္ကိုႏွာေပါက္ေလးေပၚကာ ေလရႈသြင္းလိုက္တာကိုက က်ေနာ္အတြက္ အင္မတန္ အဓိပၸါယ္ ျပည့္ ဝေနတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ကိုယ္ထည္ေလး ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔ အၿမီးေလးလႈပ္ယမ္းလိုက္ပံုကိုက ျမင္သူေငးေလာက္ေအာင္ လွပခဲ့ တယ္။ အရင္ကပါ။ ခုေတာ့ ဒါေတြက ေရအိုင္ထဲက လရိပ္ပမာလို ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ေနရတဲ့ အိပ္ရာဝင္ ပံုျပင္လိုျဖစ္သြားတာ အေတာ္ၾကာေရာေပါ့။
တကယ္ဆုိ က်ေနာ္က အသက္ သိပ္မႀကီးေသးပါဘူး။ လူေတြလိုပညတ္ေခၚေဝၚမႈအရဆိုရင္ေတာ့ အခုမွ လူလတ္ပိုင္း ေလာက္သာ ရွိဦးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္မွာ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနတာ အေတာ္ၾကာေနခဲ့ရ။ ေရနည္းတဲ့ၾကာပင္ေလးလို။
အခုေတာ့ က်ေနာ့္ခမ်ာ အျခားေကာင္ေတြ ကိုယ္လံုးေလးတခ်က္ႏွစ္ခ်က္လႈပ္လိုက္ရင္ကို အေပၚေရာက္ႏိုင္တာကို ဒီမွာ အားေတြအေတာ္သြင္းရင္း တကုတ္ကုတ္တက္ေနရေတာ့တာ။ ေရထဲမွာ ေခြၽးေတြ တစီးစီးက်ေနတာ ေသခ်ာၾကည့္ရင္ ျမင္ ႏိုင္ေလာက္တယ္။ ခုဆို ဒီကိုယ္လံုးနဲ႔ ကိုယ္ထည္က တစက္မွ ပနံမတင့္ေတာ့ ဟန္ခ်က္မညီေတာ့။
ဟုတ္ကဲ့ပါ။ က်ေနာ္ေလ ေရထဲမွာေနတဲ့ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ငါးတေကာင္ရယ္ပါ။ သူမ်ားေတြမ်က္လံုးျပဴးတာ ၾကည့္ေကာင္းေပ မယ့္ က်ေနာ္ပံုက ႀကိဳးဆြဲခ်ေသၿပီး ပုပ္ပြေနတဲ့ လူေသအေလာင္းေကာင္လို အက်ည္းတန္လြန္းေနခဲ့။
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္လိုေကာင္ကို နိမိတ္ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး အလွေမြးထားတဲ့သူေတြလည္း ရွိေလေသးရဲ႕။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္က ေရကန္ထဲ တနည္းအားျဖင့္ ေအာက္စီဂ်င္ပိုက္ သြယ္တန္းထားတဲ့ မွန္ကန္ထဲက အလွေမြးငါးတေကာင္သာ။
အစားခ်ိန္အစာ ပံုမွန္ေကြၽးပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ သႏၲာေက်ာက္တန္းေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့မွန္ကန္ထဲမွာ က်ေနာ့္ ကိုျမင္ေနရေတာ့ အျခားငါးေတြကေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အလြန္ကံေကာင္းလွပါကလားလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ေနႏိုင္တယ္။
တကယ္က က်ေနာ္ဟာ ေရႊရည္စိမ္လြတ္လပ္ေရးရထားတဲ့ အထီးက်န္ငါးတေကာင္သာ။ ငါးမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းက တေကာင္တည္း ဒီမွန္ကန္ထဲမွာ ရွင္သန္ေနခဲ့ရတဲ့
က်ေနာ္အတြက္ေတာ့ ေသလည္းတေကာင္တည္းဆိုတာ လက္မခံလည္း ဒါဟာ လိပ္စာအတိအက်န႔ဲ က်ေနာ့္ဆီ မလြဲမေသြ ေရာက္ရွိလာမယ့္ အမွန္တရားတခုသာ။
ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ျပန္ဆန္းစစ္ေတာ့ ၂၁ ရာစုရဲ႕ အခြင့္အေရးေပါင္းစံုေအာ္ဟစ္ေတာင္းခံေနတ့ဲေခတ္မွာ က်ေနာ္လို ေကာင္ အတြက္ ဟစ္တိုင္အျဖစ္ ရင္ဖြင့္စရာတေနရာရာဟာ ဘယ္ဆီမွာမွန္းမသိ။ ဘယ္မွာမွ မရွိ။
ကိုယ့္အသက္႐ွဴခြင့္ကိုက ဘယ္အခ်ိန္ ရပ္တန္႔ခံရမွန္းမသိေသးတဲ့အေျခအေနမွာ က်ေနာ့္ မ်ဳိးႏြယ္စဥ္ဆက္ ေဆြမ်ဳိးေတြအ ေၾကာင္းဆိုတာဟာ ကမာၻမီးေလာင္ သားေကာင္ခ်နင္းသလိုပါပဲ။
ကမၻာႀကီးကို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြမ်ားေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဆိုတာ ဘာမွန္း ဘယ္ဆီမွန္းမေသခ်ာ မေရ ရာေတာ့။ ေခတ္မီ ေဆး ပညာ တိုးတက္လာတာနဲ႔အမွ် ေခတ္မီေရာဂါဆန္းေတြက အၿပိဳင္တိုးတက္လာေတာ့လည္း အခက္သားရယ္။ အသက္ဇီ၀ျဖစ္တည္မႈနဲ႔ေသဆံုးမႈတို႔မွာ အၾကင္နာေမတၲာေတြအစား ေငြေၾကးပကာသနေတြက အစားထိုးလာတယ္။
ႏွလံုးသားမွာခံစားတတ္မႈ ျဒပ္ထုအစား ေငြေၾကးေတြ သိပ္ထည့္ခဲ့တယ္။ ကိုမာေရာဂါသည္တေယာက္လို အသက္ရႈေနရတာ ဟာ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့လည္း ေဘးနားက အသိုင္းအဝိုင္းေတြအတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္နီ အလြန္သန္းေနျပန္ေရာ။ တခါတေလ အသက္ဓာတ္ဆိုတာ ဘာလဲ ေတြးမိေနေသးတယ္။
ခံစားမႈကို အသက္လို႔ေခၚတာလား။ ေလဝင္ေလထြက္ရိွေနတာကိုက အသက္ရွိတယ္လို႔ ေခၚတာလား။ သတ္မွတ္ခ်က္ ေတြကိုက တခါတေလ ေျဗာင္းဆန္ေနခဲ့တယ္။ အေမွာင္ကိုညေခၚတာလား။ အိပ္စက္ျခင္းကို ညေခၚတာလား ေတြးမိတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕မွန္ေရကန္ေလးက ေနေရာင္ျခည္မဝင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ညက က်ေနာ့္မ်က္လံုးမွိတ္ခ်ိန္သာ။
ေလာေလာလတ္လတ္ခံစားခ်က္ကေတာ့ ေဘးနားကေရကန္က တိုက္ငါးကေလးမ်ားရဲ႕ဘဝကိုသာ။ သူက လွတယ္ ငယ္ တယ္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာက္ဖို႔လည္း ေကာင္းတယ္။
သူရဲ႕ရုပ္ရည္နဲ႔အလွကို ၾကည့္ခ်င္သူေတြမ်ားလွပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူကိုက္လို႔ တံုးတိတိျဖစ္ေနတဲ့အၿမီးနဲ႔ ေရ ယက္ကိုအားျပဳရ င္း အသက္လုေျပးေနရတဲ့ တျခားတိုက္ငါးတေကာင္ကိုေတြ႔လိုက္တ့ဲအခါ ပင္ပန္းဆင္းရဲမႈ ကို ျမင္ေတြ႔ရသလုိပါပဲ။
သူ႔အကိုက္ခံရတဲ့ ငါးက က်ေနာ့္လိုပင္ ေရျပင္ေပၚကို တကုတ္ကုတ္တက္ေနရရွာတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ရုန္းကန္ရွင္သန္ျခင္းပဲ မဟုတ္လား။
ေဘးနားကန္က ဒဏ္ရာရတိုက္ငါးနဲ႔ က်ေနာ္ဟာ အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနရသူခ်င္း အတူတူပါပဲေလ။ က် ေနာ္တို႔ဘဝေတြက ငါးျဖစ္ေသာ္လည္း ေရနစ္ေနတဲ့ငါးမ်ား။ ဒီဘဝကိုစြန္႔ခြာသြားဖို႔ကလည္း သံေယာဇဥ္မျပတ္ေသး။
က်ေနာ္ အားယူရင္း မွန္ေရျပင္ေပၚသို႔ တျဖည္းျဖည္းတက္လိုက္ပါတယ္။ ႏွာေပါက္ေလးေဖာ္ကာ ေလကို အားရပါးရ ႐ွဴ႐ႈိက္ လိုက္ပါရဲ႕။
မွန္ေရကန္ထဲတေကာင္တည္း ဟိုပတ္ဒီပတ္နဲ႔ ကူးခတ္ေနရတာကိုက က်ေနာ့္အတြက္ ဘဝအဓိပၸာယ္တခုျဖစ္ေနတာ အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဆိုတာ အညြန္႔တံုးေနေသာ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ေရတိမ္နစ္ေနရတဲ့ ငါးတေကာင္သာ။
ေမာင္ေနာင္မြန္