ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း) ● ေဆာင္းဖ်ားကို ကုသျခင္း
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၂၅၊ ၂၀၁၆
အလုပ္ပင္ပန္းျပီး အိပ္ေရးပ်က္မ်ားလာၿပီဆိုလွ်င္ အစားအေသာက္ပါပ်က္ၿပီး က်ေနာ္ဖ်ားတတ္သည္။ အခုလည္း ကိုယ္ လက္ မအီမသာျဖစ္ေနၿပီ။ အခ်ိန္မီေဆးမေသာက္လွ်င္ မုခ်ဖ်ားေတာ့မည္။ ေဆာင္းဖ်ားလိုက္သည္ဆိုေသာစကားကို ငယ္ စဥ္ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ဖ်ားလည္း ဖ်ားခဲ့ဖူးသည္။ အိပ္ရာမွလူးလဲထကာ ေဆးပုလင္းမ်ားထားရာဆီသို႔ ေျခလွမ္း လိုက္သည္။ ၾကမ္းပ်ဥ္မ်ား၏ေအးစက္ေသာ အေတြ႕အထိေၾကာင့္ ေက်ာ႐ိုးထဲ စိမ့္ခနဲျဖစ္သြားသည္။
ေဆာင္းညသည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ မိုင္ဝက္ခန္႔ေဝးေသာ ဘူတာရံုေလးဆီမွ ရထားတစင္း၏ အသံရွည္ဆြဲလိုက္ေသာ ဥၾသ သံကိုပီျပင္စြာ ၾကားလိုက္ရသည္။ စိတ္သည္ အတိတ္သို႔ လွ်င္္ျမန္စြာ ကူးခတ္ျပန္၏။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ နီးပါးက ေဆာင္းညတညတြင္ မႏၲေလး-ျမစ္ၾကီးနား ရထားလမ္းေဘး ေတာင္ၾကားထဲရွိ တဲငယ္ ေလးတလံုးတြင္ က်ေနာ္ အျပင္းအထန္ ဖ်ားေနခဲ့ဖူးပါသည္။ အနားတြင္ ဘယ္သူမွမရွိၾက။ စခန္းတဲေလးေဆာက္ထားရာ ေတာင္ကမူေလး ေအာက္ဘက္မွ ရထားမ်ား တစီးၿပီးတစီးျဖတ္သြားသံ၊ အတက္ရထားမ်ား စက္ရွိန္တင္သံ၊ ေကြ႔တြင္ သံ လမ္းႏွင့္ ရထားဘီးဖလန္းမ်ား တက်ီက်ီပြတ္ၾကိတ္သံမ်ားကိုနားေထာင္ရင္း အဖ်ားတက္ေနခဲ့သည္။ စခန္းတြင္ အလုပ္လုပ္ ေနၾကေသာသူမ်ားအားလံုးက တဖက္ဘူတာ႐ံုေလးအနီးတြင္ရွိသည့္ရြာမွ ဇာတ္ပြဲကိုသြားေနၾကသည္။
ရထားသံတိတ္သြားသည္ႏွင့္တဖက္ေခ်ာက္ၾကီးထဲမွ ေရစီးသံသဲ့သဲ့ကိုၾကားရသည္။ အမည္မသိေသာ ညဥ့္ငွက္ေပါင္းစံု၏ အသံသည္ ေပၚလာလိုက္၊ ေပ်ာက္သြားလိုက္။ ေတာင္ၾကားေဒသ ရာသီဥတုက ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းရသည့္အထဲ က် ေနာ့္အဖ်ားက နာတာရွည္ခ်င္ေနၿပီ။
ဤေနရာေလးသို႔ က်ေနာ္ေရာက္ေနသည္မွာ မိုးဦးကာလထဲက ျဖစ္သည္။ ေရာက္စကေတာ့ သာယာလွပသည့္ရႈေမ်ွာ္ခင္းမ်ားႏွင့္ စိမ္းလန္းေသာျမင္ကြင္းမ်ားေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့သည္။ လုပ္ငန္းခြင္၌လည္း တက္ႂကြမႈအျပည့္ႏွင့္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ အလုပ္ပင္ပန္းမႈမ်ားေၾကာင့္ မၾကာခဏဆိုသလို ဖ်ားနာေတာ့သည္။ ထိုဖ်ားနာေနသည့္ရက္မ်ားတြင္ အိမ္ ျပန္မနားျဖစ္ေသာ္လည္း အိပ္ရာထဲေကြးေနျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ယခုလုပ္ကိုင္ေနရေသာလုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ အေတြး မ်ားစြာ ေတြးျဖစ္ခဲ့သည္။ အေတြးထဲတြင္ လုပ္ငန္းခြင္ကိုဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရင္း အၿပီးသတ္ကို မွန္းဆၾကည့္မိသည္။ ရင္ေလးရပါသည္။ ဘယ္လိုမွ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔စြာ အၿပီးမသတ္ႏိုင္မည္မဟုတ္သည့္ လုပ္ငန္းစဥ္တခုတြင္ ပင္နယံေလး တခုအျဖစ္ ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ေနရေၾကာင္းသိလာရပါသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုအလုပ္ကိုက်ေနာ္ျငင္းပယ္ဖို႔ အခြင့္မသာ။ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္မရေသာ အေျခအေနတြင္ ေရာက္ေနပါသည္။ က်ေနာ့္ကို အားကိုးအားထားျပဳေနေသာ ဇနီးႏွင့္ ငယ္ရြယ္ေသးေသာသမီးငယ္၏မ်က္ႏွာကိုျမင္မိတိုင္း အလုပ္မွ ထြက္ခြာ သြားဖို႔ ဟန္ျပင္သည့္ေျခလွမ္းမ်ား တံု႔ဆိုင္းရပ္တန္႔သြားခဲ့ရသည္။
အဖ်ားတက္ေနရင္းႏွင့္ပင္ ေတာင္ထိပ္ေပၚတြင္ရပ္နားထားေသာ ေျမထိုးစက္ၾကီးမ်ားဆီ စိတ္ကေရာက္သြားေသးသည္။
မနက္ ၆ နာရီထိုး၍ ထိုစက္ၾကီးမ်ား ႏိုးသံၾကားလွ်င္ ေနေကာင္းတာ မေကာင္းတာ အပထား၊ တုတ္တစ္ေခ်ာင္းကို အားျပဳ၍ ထိုေတာင္ထိပ္ေပၚသို႔ တက္ရမည္။ ထိုစက္ၾကီးမ်ား လုပ္ငန္းလုပ္သည္ကို အခ်ိန္မွတ္၍ ၾကီးၾကပ္ရမည္။
ထိုစက္ၾကီးမ်ားအနက္ ဘက္ဟိုးသည္ ေတာင္ၾကားေဒသေလးသို႔ ပထမဆံုးေရာက္ရွိလာေသာစက္ၾကီးတစ္စီးျဖစ္ေလ၏။ က်ေနာ္သူ့ကို စတင္၍ျမင္မိခ်ိန္တြင္ အံ့အားသင့္ခဲ့ရဖူးသည္။ ကက္တာပီလာ တံဆိ္ပ္အမွတ္အသားႏွင့္ ဘက္ဟိုးသည္ သံ လမ္းေဘးတြင္ အဘိုးအိုတစ္ေယာက္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္စြာ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနသလို ယိုင္နဲ႔နဲ႔။
ရထားသံလမ္းမ်ားက အေျဖာင့္သက္သက္ ရွား၏။ ေႁမြလိမ္သလို ေႁမြေကာက္သလို အေကြ႕မ်ားသာေပါသည္။ ေကြ႕ ဒီဂရီ လည္း မ်ားလွသည္။ ေရွးယခင္ကေတာ့ သြားလာ၍ အဆင္ေျပခဲ့ပါလိမ့္မည္။ ရာသီဥတုအေျခအေန၊ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေန၊ မီးရထားစင္းေရ မ်ားျပားလာမႈအေျခအေနအရ ယခုအခါမွာေတာ့ အဆင္မေျပ။ သံလမ္းႏွင့္ကပ္လ်က္ တ ဖက္မွာ ခပ္မတ္မတ္အေနအထားျဖင့္ ေတာင္နံရံတခုရွိျပီး အျခားတဖက္တြင္ ခပ္ေရးေရးေခ်ာင္းေကြးကေလးကို လွမ္းျမင္ ရေသာ ေခ်ာက္နက္ၾကီးတခုရွိေလသည္။
အေျခအေနက မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းတတ္ေသာ ဇြန္၊ ဇူလိုင္၊ ၾသဂုတ္လိုလမ်ိဳးဆိုလွ်င္ ခပ္မတ္မတ္ ေတာင္နံရံသည္ ျပိဳ ဆင္းလာတတ္သည္။ ျပိဳဆင္းလာလွ်င္ ေျမသားၾကီးသက္သက္မဟုတ္ပဲ ေက်ာက္စိုင္ ေက်ာက္ခဲၾကီးမ်ားကိုပါ အေဖၚေခၚ လာတတ္သည္။ ထိုသို႔ ေတာင္ျပိဳ၍ ရထားလမ္းေပၚပိတ္ဆို႔ပါက ဘက္ဟိုးသည္ မရပ္မနားအလုပ္ လုပ္ရပါသည္။
ေတာင္ေပၚတြင္ ခုတ္လက္စတန္းလန္းပစ္ထားခဲ့ၾကေသာ တမလန္းပင္မ်ား၊ ကြၽန္းပင္မ်ားကိုၾကည့္၍ အေျခအေနကို မွန္း ဆ ႏိုင္ ပါသည္။ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ကြၽန္းပင္ငုတ္တို၊ တမလန္းပင္ငုတ္တိုမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။သစ္ပင္သစ္ျမစ္မ်ား ၏ အထိန္းအသိမ္းမခံရေသာ မိုးေရမ်ားသည္ ေတာင္ေစာင္းကို ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကီး တိုက္စားဖဲ့ခ်ၾကသည္။
ၿပိဳက်လာေသာ ေက်ာက္တံုးမ်ားႏွင့္ေျမၾကီးမ်ားကို တစ္ဖက္ေခ်ာက္ၾကီးထဲသို႔ မၾကာခဏ ကုပ္ယူဖယ္ခ်ရျခင္းေၾကာင့္ေလာ နဂိုကတည္းက တပတ္ႏြမ္းစက္ၾကီးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ေလာမဆိုႏိုင္ ဘက္ဟိုး၏ ေဂၚစြယ္မ်ား တုံးေနေပျပီ။ ခ်ိန္းမ်ားကလည္း ေျခမသန္ေသာလူအိုတစ္ေယာက္ႏွယ္။ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္လုပ္ရတိုင္း ထစ္အ ထစ္အႏွင့္ သြက္လက္စြာ မလႈပ္ရွားႏိုင္ရွာ ေတာ့။
တစ္ခါက ရထားလမ္းကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ရပ္လ်က္သားႏွင့္ ခ်ိန္းျပတ္သြားဖူးသည္။ အထက္မွ ဆင္းလာသည့္ အစုန္ရထားက ေရာက္လုနီးျပီ။ က်ေနာ့္မွာ လမ္းပိတ္အလံနီၾကီးကိုင္၍ ရထားလာေနသည့္အရပ္သို႔ ေျပးရသည္။ အေဝးမွျမင္ႏိုင္မည့္ ရွား ရွားပါးပါး လမ္းေျဖာင့္တြင္ ထိုအလံနီၾကီးကို ပိတ္၍ တားရသည္။ အဆင္းရထားသည္ ဘရိတ္ကို ထိန္း၍ ထိန္း၍ အုပ္ရင္း လမ္းပိတ္အလံနီၾကီးႏွင့္ ထိလုထိခင္မွ ရပ္တန္႔ႏိုင္ေလသည္။ ထိုအခါမွ ေမာေမာႏွင့္သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သည္။ ထိုေနရာအတြင္း ရထားမေတာ္တဆမႈျဖစ္ပါက က်ေနာ့္ဝန္ထမ္းမွတ္တမ္းေလးတြင္ မင္နီစြန္းသြားမည္မွာမုခ်။ ေသြးစြန္းခဲ့ရေသာ၊ ေသြးစြန္း ေနဆဲျဖစ္ေသာ၊ ေသြးစြန္းႏိုင္ေသးေသာ ကိစၥရပ္မ်ားစြာကိုပင္ အေလးအနက္မထားဘဲ ဖက္ရြက္ေလလႊင့္သလို သေဘာ ထားႏိုင္ၾကေသာ လူၾကီးမင္းမ်ား တပံုတပင္ရွိေနေသာ္လည္း က်ေနာ့္အတြက္မွာ ဝန္ထမ္းမွတ္တမ္း မင္နီစြန္းမွာေလးကိုပင္ ေသမတတ္ ေၾကာက္ေနမိသည္။
ဘက္ဟိုးအတြက္ အေဖၚႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ D7 ႏွင့္ D8 ဘူဒိုဇာႏွစ္စီးက ေနာက္မွ ေရာက္လာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ WBY တြဲျဖင့္ တင္လာေသာ ထိုႏွစ္ေကာင္ကို ေအာက္ဆင္းရန္အတြက္ ဘက္ဟိုးက ကူညီခဲ့ရေသးသည္။
အေစာပိုင္းက ေတာင္ေပၚမွျပိဳက်လာေသာ ေက်ာက္တံုးႏွင့္ေျမၾကီးမ်ားကို ရွင္းလင္းဖယ္ရွားေပးရန္သာ တာဝန္ယူထားေသာ ဘက္ဟိုးအိုၾကီးသည္ တာဝန္သစ္တိုးခဲ့ရသည္။
မီးရထားလမ္းသည္ ထိုေနရာေလး၌ ေကြ႕ဒီဂရီမ်ားလြန္းသျဖင့္ ေနာက္ထပ္တင္သြင္းလာသည့္ စက္ေခါင္းၾကီးမ်ားႏွင့္ တ ခ်ဳိ႕ လူစီးရထားတြဲမ်ားဆိုလွ်င္ မျဖတ္သန္းႏိုင္။ ထိုေကြ႕ေလးကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးလိုက္မွ ဟန္က်မည္။
ထိုသို႔ေတြးမိေလေသာလူၾကီးမင္းမ်ားသည္ ေကြ႔ကိုေျဖေလွ်ာ့ရန္အတြက္ သံလမ္းကို ေတာင္ကမ္းပါးရံဘက္သို႔ ေရြ႕ရန္စဥ္း စားၾကသည္။ ထိုအခါ ေတာင္ျဖိဳသည့္လုပ္ငန္းေခါင္းစဥ္ ေပၚလာေတာ့သည္။
ခပ္မတ္မတ္အေနအထားရွိေသာ ေတာင္ေပၚသို႔ ဒိုဇာႏွစ္စီးတက္၍ရေအာင္ ဘက္ဟိုးက အကူအညီေပးခဲ့ရပါသည္။ ယခု အခ်ိန္အထိလည္း ဘူဒိုဇာႏွစ္စီး ေတာင္ေပၚမွ ထိုးခ်လိုက္ေသာေျမၾကီးမ်ား၊ ေက်ာက္တံုးမ်ားကို ဖယ္ရွားလမ္းဖြင့္ ေပးေနရ ဆဲ။ သို႔ေသာ္ လမ္းကစိတ္မခ်ရေသး။ မိုးလယ္ကာလတြင္ ဘက္ဟိုးအိုၾကီး ဟိုက္ဒေရာလစ္ဆီ ျပတ္သြားျပီး က်ေနာ္လည္း အက္ဖ္ ပလပ္စ္ ဟူေသာ ငွက္ဖ်ားရခဲ့သည္။
လံုျခံဳေခ်ာေမြ႕သည့္ လမ္းခရီးဆိုလွ်င္၊ ရထားနဲ႔သြားမလား ကားနဲ႔ သြားမလား ေမးလာခဲ့ေသာ္က်ေနာ္အေနႏွင့္ ရထားျဖင့္ သာ သြားခ်င္ပါသည္။ ရထားျပတင္းကိုျဖတ္ျပီးျမင္ရေသာ အသက္ဝင္ေနသည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြ အမ်ားၾကီးကို ခံစားႏိုင္၍ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တေၾကာင္းမွာ ရထားေပၚမွာ ေျခခင္းလက္ခင္းသာပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ခရီးဆံုး ဘူတာသုိ႔ လက္မွတ္ ျဖတ္ထားျပီး မေရာက္မျခင္း ဘယ္အခ်ိန္ ဘာျဖစ္မွာပါလိမ့္ဟူေသာ ေၾကာက္စိတ္ျဖင့္ စီးနင္းလိုက္ပါရမႈမ်ိဳးကိုေတာ့လည္း မလိုခ်င္ျပန္။
ဘက္ဟိုးျဖင့္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ အၾကိမ္ၾကိမ္လုပ္ထားသျဖင့္ သံလမ္းမ်ားသည္ ေရခ်ိန္မမွန္ေတာ့ပါ။ အလ်ားလိုက္ေရာ ကန္႔လန္႔ပါ လြဲေနၾကျပီျဖစ္ သည္။ ေကြ႕ေနရာမ်ားတြင္လည္း ပက္လက္လန္ခ်င္ေနျပီ ျဖစ္သည္။ ရထားသည္ နဂိုမူလ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းျဖင့္ ေမာင္း၍မရေတာ့။ စက္ေခါင္းေမာင္းသည္ တစ္ဖက္ဘူတာမွေပးလိုက္ေသာ လမ္းရွင္းစာရြက္ေပၚတြင္ ရံုပိုင္ေရးေပးလိုက္သည့္ ခြင့္ျပဳမိုင္ႏႈန္းျဖင့္သာ ေမာင္းရေလသည္။ သံလမ္းႏွင့္ ရထားဘီးတာယာမ်ား ၾကိတ္ပြတ္သံ တက်ီ က်ီ ထြက္ေနသည္။
ရထားတြဲအတြင္း၌ ခရီးသည္တခ်ဳိ႕သည္ မ်က္စိစံုမွိတ္၍ ပါးစပ္ ပြစိ ပြစိႏွင့္ ကိုးကြယ္ရာဘာသာ၏ ဘုရားစာမ်ားကို ရြတ္ ဖတ္ေနၾကပံုရေလသည္။ အေၾကာက္အလန္႔မရွိပံုရေသာ ခရီးသည္တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျပတင္းဝမွ ေခါင္းထြက္ကာ ရထားႏွင့္ထိ လုျငိလုျဖစ္ေန ေသာ ေက်ာက္ စြန္းမ်ားကို ေငးသူေငး၊ စမ္းသူစမ္း လုပ္ေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ျပဳတ္က်လာေတာ့ မေယာင္ ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာက္သားနံရံေပၚမွ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္စိုင္မ်ားကိုျမင္ျပီး ဆတ္ခနဲ ေခါင္းျပန္ဝင္သြားၾကသည္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးတြင္ ေၾကာက္စိတ္လည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကေပမည္။ ေၾကာက္စိတ္လံုးဝကင္းစင္သူလည္း ရွိေပဦးမည္။ တခ်ဳိ႕တေလ က မျမင္ရဘဲ အၾကားႏွင့္ေၾကာက္ၾကသည္။ တခ်ဳိ႕တဝက္မွာ ျမင္ရမွ ေၾကာက္ၾကမည္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ျမင္ရေသာ္လည္း မေၾကာက္ၾက။
ေန႔စဥ္ႏွင့္အမ်ွ ရထားျဖတ္တိုင္း ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ခရီးသြားမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူတို႔၏ ေၾကာက္စိတ္အေနအထားကို ခန္႔မွန္းခဲ့ဖူးသည္။
ေျမာက္ျပန္ေလထဲတြင္ အေဝးမွ ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ား လြင့္ေမွ်ာပါလာသည္။ အဆန္ရထားတစ္စီးျဖတ္သန္းသြားသံကိုလည္း က်ယ္ေလာင္စြာၾကားရျပန္သည္။ မၾကာခင္ မိုးလင္းေတာ့မည္။ ဇာတ္ပြဲလည္း မိုးလင္းလွ်င္ ျပီးသြားေပမည္။ က်ေနာ့္ အ ဖ်ား ကေတာ့ မက်ေသးေပ။ သံလမ္းႏွင့္ရထားဘီးတာယာပြတ္ၾကိတ္သံမ်ား တျဖည္းျဖည္းတိုးသြားသည္။ ရထားတစ္စီး ေနာက္ထပ္ေရာက္လာလ်ွင္ ထိုအသံမ်ားျပန္ၾကားရဦးမည္။
တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ကိုယ္တိုင္သာဝန္ၾကီးျဖစ္ခ်င္မိေတာ့သည္။ က်ေနာ္သာ ဝန္ၾကီးျဖစ္ပါက ထိုေနရာမွ ေကြ႕မ်ားကို မျဖစ္ႏိုင္မွန္းသိသိၾကီးႏွင့္ ေျဖေလ်ွာ့မေနေတာ့။ ေတာင္ၾကီးကိုလည္း ျဖိဳမေနေတာ့။ လမ္းခရီးတြင္ အႏၲရာယ္မ်ားလွေသာ ထိုေနရာကို တျခားေနရာမွ ေရွာင္ကြင္းခ်င္ေရွာင္ကြင္းမည္။ သုိ႔တည္းမဟုတ္ ဥမင္လႈိဏ္ေခါင္း ေဖာက္ခ်င္ ေဖာက္ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္ဝန္ၾကီးျဖစ္ပါက လုပ္ခြင့္ရွိပါမည္လား။ ဒါလည္းမေသခ်ာလွ။ အတက္အဆင္း ၾကီးရသည့္ၾကားထဲ အႏၲရာယ္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးႏွင့္ မတ္မတ္ေတာင္နံရံၾကားတြင္ရွိေသာ ရထားလမ္းသည္ က်ေနာ့္ကို စိန္ေခၚေနလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ကေရာ ယခုလို အငယ္တန္းအင္ဂ်င္နီယာေလးဘဝက စိတ္ထားမ်ိဳး ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွိမွ ရွိပါဦးမည္လား။ ဒါလည္း မေသခ်ာလွ။ လူဆိုသည္မွာ ဥစၥာ ၊ၾသဇာႏွင့္ အာဏာ၏ ျဖားေယာင္းမႈေနာက္သုိ႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားတတ္ၾကသည္ဟု ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ျမင္လည္းျမင္ဖူးခဲ့ျပီးျပီ။ ျပည္သူျပည္သားမ်ား၏ သြယ္ဝိုက္ပိုင္ဆိုင္ၾကေသာ ဓနဥစၥာျဖင့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ ဥပေဒပညာဆည္းပူးခြင့္ရေသာဥပေဒပညာရွင္ ေဒါက္တာၾကီးပင္လွ်င္ ျပည္သူ ျပည္သားမ်ားကို သားစဥ္ေျမးဆက္ ဒုကၡေပးထားခဲ့ေသာ သာဓကကို ျမင္ခဲ့ဖူးပါျပီ။
ေခ်ြးမ်ားအလြန္အမင္းထြက္လာျပန္သည္။ ဆရာဝန္ညႊန္ၾကားခ်က္မပါဘဲ ၾကံဳသလိုေသာက္ထားေသာ တရုပ္ျပည္လုပ္ငွက္ ဖ်ားေဆးသည္ ခဏတာအတြက္ေတာ့ အဖ်ားကိုသက္သာေစသည္။ လံုးဝေပ်ာက္ကင္းရန္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ ထိုေနရာ ေလးမွ ထြက္ခြာသြား၍ ေဆးဝါးမ်ားကိုညႊန္ၾကားခ်က္ႏွင့္ ေသာက္သံုးရင္း အားေမြးမွသာ ေဆာင္းဖ်ားျပတ္ႏိုင္မည္။ က် ေနာ္သိပါသည္။ က်ေနာ့္ေၾကာက္စိတ္ကို က်ေနာ္ ေမာင္းထုတ္ပစ္ႏိုင္ရမည္။
အစုန္ရထားတစ္စင္းဝင္လာသံ ၾကားရျပန္ျပီ။ ဇာတ္ပြဲမွ ဆိုင္းသံဗံုသံမ်ား တိတ္ဆိတ္ေန သည္။ စခန္းမွ ပြဲသြားၾကည့္သူမ်ား ျပန္လာၾကေတာ့မည္။ မႈန္ဝါးေနေသာ မ်က္လံုးမ်ား ျဖင့္ လက္ပတ္နာရီမွ မီးစုန္းလက္တံမ်ားကို ၾကည့္မိသည္။ လင္းကာ နီးပါျပီ။ သံလမ္းႏွင့္ ရထားဘီးတာယာပြတ္ၾကိတ္သံ ၾကားရျပန္သည္။ ေအာ္ဟစ္သံတခ်ိဳ ့ကို လည္းၾကားရျပီ။ ဘူဒိုဇာႏွစ္စီး စက္ႏိုးသံကို မၾကားခ်င္ေတာ့။ သူတို့အလုပ္လုပ္ၾကလ်ွင္ ဘက္ဟိုးအို ၾကီး အလုပ္ရႈပ္ရဦးမည္။ က်ေနာ္လည္းေဆာင္းဖ်ားက ျပတ္မည္မဟုတ္ေတာ့။ က်ေနာ္ဝန္ၾကီးျဖစ္၍ လုပ္ခြင့္သာလ်ွင္ ဒီလမ္းကို ဒီလိုမလုပ္ပဲ တျခားနည္းျဖင့္ လုပ္မည္။ ကြင္း ခ်င္ကြင္းမည္။ ထြင္းခ်င္ထြင္းမည္။ ဒီလမ္းသည္ က်ေနာ့္ေဆာင္းဖ်ားလိုမၾကာခဏ လဲမက်ေစရ။ က်ေနာ္စိတ္ေျပာင္း သြားႏိုင္သည္။ အာဏာမူးသြားႏိုင္သည္။ ၾသဇာရစ္သြားႏိုင္သည္။ ေမွးကနဲ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။
ထိုေန့ေန႔လည္ပိုင္းတြင္ အဆန္ရထားတစ္စီးျဖင့္ လုပ္ငန္းခြင္မွ အိမ္သုိ႔ျပန္ခဲ့ပါသည္။ ရထားထိန္းတြဲေပၚထိုင္ရင္း ၊ ယိမ္းထိုး ေနေသာ ကိုယ္ခႏၶာကို ထိန္းသိမ္းရင္း စီးကရက္တလိပ္ ကို မီးညႇိခဲ့တာကိုလည္း အမွတ္တရရွိေနပါသည္။
ေဆးလံုးေလးမ်ားကို ေရေအးစက္စက္ၾကီးျဖင့္ မ်ိဳခ်လိုက္ပါသည္။ လည္ေခ်ာင္းတေလွ်ာက္စီးေမ်ွာရင္း ပါသြားသည့္ ေဆးလံုးေလးမ်ား၏ အထိအေတြ႕ကို က်ေနာ္သိေနသည္။
ေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမရည္စမ္း)
ဒီဇင္ဘာ ၂၁၊၂၀၁၆
ည ၁၁ နာရီတိတိ