ကုိေဂ် ● ဒါ တုိ႔ခ်စ္တဲ့ တင္မုိး
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၆
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၆
အားရပါးရ ရယ္ေမာတဲ့အခါမွာ မ်က္ဝတ္ေတြ ထြက္လာတတ္တယ္။ အစားစားတဲ့အခါ စားႂကြင္းစားက်န္တခ်ိဳ႕က ပါး စပ္ေပါက္ အဖ်ားႏွစ္ဖက္မွာ တင္က်န္တတ္တယ္။ ဆီးသြားတဲ့အခါ ေရအိမ္ခြက္အျပင္မွာ ေပက်ံကုန္တတ္တယ္။ ေရခ်ိဳးပါလုိ႔ မေျပာရင္ ေရမခ်ိဳးဘူး။ သူမ်ားအိပ္ခ်ိန္ သန္းေခါင္းသန္းႏြဲ ႏုိးလာၿပီး ေလေအးစက္အခန္းထဲ ေဆးလိပ္ထုိင္ေသာက္ရင္ ေသာက္တယ္။ အိပ္ေနသူကုိပါႏိႈးၿပီး သီခ်င္းဆုိခုိင္းရင္ ဆုိခုိင္းတယ္။ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူကုိ အလုပ္မလုပ္ေတာ့နဲ႔ ရပ္ထား လုိ႔ ေျပာတတ္တယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာၾကီ တင္မုိး (ဦးဘဂ်မ္း) ေပါ့။
ဆရာ့မ်က္ဝတ္ေတြကုိ လက္ကုိင္ပုဝါနဲ႔ သန္႔ရွင္းေပးခြင့္ရခဲ့တယ္။ ပါးစပ္မွာ တင္က်န္တဲ့ စားႂကြင္းစားက်န္ေတြကုိ စကၠဴစ ေတြနဲ႔ ဖယ္ရွားေပးခဲ့တယ္။ ေပးက်ံက်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္သာခြက္အျပင္က ဆီးေတြကုိ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္ေပးခြင့္ရခဲ့တယ္။ ေရခ်ိဳး မယ္ ဆရာဆုိၿပီး ဆရာ့အကႌ်ကုိ အတင္းခၽြတ္၊ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ အတင္းဆြဲေခၚ၊ ၾကမ္းျပင္မွာ ထုိင္ခုိင္းၿပီး ေရခ်ိဳး ေခါင္းေလွ်ာ္လုပ္ေပးခြင့္ရခဲ့တယ္။ ဆရာ့ ေရဆုိပုဆုိးေတြကုိ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးခဲ့တယ္။ ႏွလုံးခြဲထားတာ လပုိင္းပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ဆရာ သိပ္ၾကိဳက္တဲ့ ေဆးလိပ္ကုိ အခန္းထဲမွာပဲ ေသာက္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ဆရာက က်ေနာ့္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ယာႏုိးႏုိး က်ေနာ္ ထထုိင္တယ္။ ဆရာေျပာတဲ့စကားေတြကုိ က်ေနာ္ နားေထာင္တယ္။ ကဗ်ာရြတ္ဆုိ ရြတ္တယ္။ သီခ်င္းဆုိ ဆုိရင္လည္း ဆုိတယ္။ ဆရာနဲ႔ အတူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ဆရာ့ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လုိက္ခဲ့တယ္။ ဆရာ အေမရိကန္ ႏုိင္ငံကုိ ျပန္ေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕က အခန္းေလးထဲမွာ က်ေနာ္ ငုိက်န္ခဲ့ရတယ္။ လြမ္းတယ္ ဆရာ..။
ခင္ဗ်ားတုိ႔ မိသားစုေနဖုိ႔ အေကာင္းဆုံး ေနရာ ေတြ႔ထားတယ္။ ဧရာဝတီနဲ႔တူတဲ့ ျမစ္ရွိတယ္။ ျမစ္ကမ္းႏွဖူးမွာ လက္ဖက္ ရည္ဆုိင္ရွိတယ္။ ျမန္မာဘုန္းၾကီးေက်ာင္းရွိတယ္။ ေႏြအခါဆုိ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔ လာေနမယ္။ စႏုိးက်ရင္ ခ်ိဳသင္းဆီ ျပန္ေနမယ္။ ဘယ္ကုိမွ မသြားနဲ႔ အဲဒီကုိပဲ တန္းသြားလုိ႔ အေမရိကားလာဖုိ႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ မိသားစုကုိ ဆရာဂ်မ္းက ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ဆရာေျပာတဲ့ေနရာ က်ေနာ္သြားမယ္။ စိတ္ခ်။
၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၂ ရက္ေန။ ဘန္ေကာက္က ဆရာေနခဲ့တဲ့ အခန္းေလးထဲမွာ က်ေနာ္တုိ္႔ မိသားစု ထမင္းစား ေနတယ္။ “အကုိ ဆရာဂ်မ္း အခုပဲဆုံးသြားၿပီ” လုိ႔ ခ်င္းမုိင္မွာေနတဲ့ ေမၿငိမ္းက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္ သြားတယ္။ ထမင္း ဆက္မစားႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး။ အရူးတေယာက္လုိ ငုိခ်လုိက္တယ္။ ေဘဘီနဲ႔ ကေလး ေတြက က်ေနာ့္ကုိ ေငးေနတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲလုိ႔ ေမးတယ္။ ဘဘ ကဗ်ာဆရာၾကီး အခုပဲ ဆုံးသြားၿပီလုိ႔ သူတုိ႔ကုိ ေျပာ လုိက္တယ္။ သူတုိ႔ မ်က္ႏွာေလးေတြ အားငယ္သြားတယ္။
ဆရာေထာင္က ထြက္လာၿပီး ရက္ပုိင္းအတြင္းမွာပဲ က်ေနာ့္ဆီကုိ ေရာက္လာတယ္။ အိမ္ေဘးက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ထုိင္ၾကတယ္။ ဆရာက ကဗ်ာလုိလုိ စာလုိလုိ စာတမ္းရွည္ၾကီးေတြ တပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ရြတ္ျပတယ္။ အဲဒါ ဘာေတြလဲဆရာလုိ႔ ေမးေတာ့။ ေထာင္ထဲမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ အက္ေဆးေတြလို႔ ဆရာက ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ထုတ္မယ္ဆရာလုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဗလာစာအုပ္ ၂ အုပ္နဲ႔ တခါသုံး ေဘာလ္ပင္ တခ်ိဳ႕ေပးလုိက္တယ္။ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ “ရြက္ေၾကြ ေလးေပၚမွာ ေရးတဲ့မွတ္တမ္း” ဆုိတဲ့ အက္ေဆး လက္ေရးစာမူ က်ေနာ့္လက္ထဲေရာက္လာတယ္။ ဆရာ့လက္ေရးဝုိင္းဝုိင္း သန္႔သန္႔နဲ႔ ေရးထားတဲ့ ေထာင္ထဲက စာစုေတြကုိ ထုတ္ဖုိ႔ က်ိဳးစားခဲ့တယ္။ စစ္အစုိးရက ခြင့္ျပဳခ်က္မေပးခဲ့ဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ဆရာ တပည့္ ႏွစ္ေယာက္ မၾကာခဏ ေျပာျဖစ္တယ္။
ခင္ဗ်ားတို႔က တင္မုိးကုိ အရမ္းကုိးကြယ္တာကုိဗ်၊ ကုိယ္ေသာက္မယ့္ေရေတာ့ ကုိယ္ဘာသာကုိယ္ ခပ္ေသာက္သင့္ တာေပါ့လုိ႔ လူငယ္တဦးက က်ေနာ့္ကုိ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီလူငယ္ကုိ ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္ သနားသြားတယ္။ တင္မုိးဆုိတာ…၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ ၁ဝတန္း စာေမးပြဲကုိ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့သူျဖစ္တယ္။ တင္မုိး တကၠသုိလ္ ဆက္မတက္ဘဲေနမွာစုိးလုိ႔ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာနပါေမာကၡရဲ႕ ညႊန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ျမန္မာစာပါေမာကၡက တင္မုိးရွိတဲ့ ရြာကုိ အေၾကာင္းၾကားၿပီး မႏၱေလးတကၠသုိလ္ ျမန္မာစာဌာနမွာ ပညာသင္ဖုိ႔ ေခၚယူခဲ့ရတဲ့အထိ ျမန္မာစာထူးခၽြန္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားဆုိတာ သူတုိ႔ မသိရွာဘူး။ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ တင္မုိးတေယာက္ပဲ ရွိတယ္။ ၁၉၈၈ အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ရဲ႕ တတ္သိပညာရွင္မ်ား အဖြဲ႔မွာ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ ေထာင္က်တယ္။ ၁၉၉၅ ေထာင္ကထြက္ထြက္ခ်င္း ဆရာေျပာတဲ့ စကားက။ ေဒၚစု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္) က ငရဲသြားမယ္ဆုိေတာင္ လုိက္ၾကမယ္။ ဒီလုိ ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳး ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚေတာ့ ဘူးလုိ႔ လူငယ္ေတြကုိ ေျပာခဲ့သူ။
ျပည္ပမွာ ရွိစဥ္ အခ်ိန္ကလည္း တုိ႔တုိင္းျပည္ ဒီမုိကေရစီရရင္ ေဒါင္းအလံလႊင့္ၿပီး ျပည္ေတာ္ဝင္ၾကမယ္ လုိ႔ မၾကာမၾကာ ေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာ။ ဒီလုိနဲ႔ ဆရာ့ အရုိးျပာအုိးေလးခင္ဗ်ာ ေခတ္အေျပာင္းကုိ ေစာင့္ရင္း အေမရိကန္ႏုိင္ငံမွာ ေသာင္တင္ ေနခဲ့ရွာတယ္။ အခုေတာ့ ဆရာ သိပ္ခ်စ္တဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ဆရာျပန္ခြင့္ရခဲ့ၿပီ။ ဆရာျပန္ေရာက္သြားခဲ့ၿပီေပါ့…။ ဆရာေရ…တင္မုိးကုိ ဘယ္သူမွ သတ္လုိ႔မရပါဘူး။ တင္မုိး ဘယ္ေတာ့မွ မေသဘူးဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ အားလုံး ယုံေနတယ္ ဆရာ။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာလည္း အရုိးသားဆုံး အျပဳံးေတြကုိ အားရပါရ ဆက္ျပံဳးေနမယ့္ ဆရာ့ကုိ ျမင္ေယာင္ရင္း ဦးခုိက္လုိက္ပါတယ္ဆရာ။