မင္းကုိႏုိင္ ● အျပန္လမ္းဆီ
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
(မုိးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၃၀၊ ၂၀၁၆
ကုိမင္းကုိႏုိင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။
ညက နတ္တလင္းစာေပေဟာေျပာပြဲအတြက္ ဧည့္ခံသည့္အိမ္မွ သားအမိႏွစ္ဦး ဇာတ္လမ္းကိုသိရသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အစိတ္ေက်ာ္သံုးဆယ္အတြင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားျဖစ္သူ သားအတြက္ ဂုဏ္ယူခဲ့ေသာမိခင္မွာ ႏိုင္ငံ၏ ေရဆန္ခရီးတြင္ ရုန္းကန္တက္ခဲ့ေသာ သားအတြက္ ေထာင္ဝင္စာျပင္ရေတာ့သည့္ ပင္ပန္းမႈ၊ ပူပန္မႈမ်ားျဖင့္ နတၱ လင္းၿမိဳ႕တြင္ လြမ္းဆြတ္ေနရခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။
သားျဖစ္သူ အင္းစိန္မွ ေထာင္ေျပာင္းရသူ၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတစ္ရာခန္႔ႏွင့္အတူ ရထားျဖင့္ပါလာသည္။
ဇာတိၿမိဳ႕အေရာက္မွာ ရထားလမ္းေၾကာင္းမွားၿပီး ေနာက္ျပန္ဆုတ္ေခတၱရပ္နားစဥ္ အေမရွိရာၿမိဳ႕ေလးကို ရမ္းေရာ္ၾကည့္ေန ပါ၏။ ရထားလမ္းေဘး ကစားကြင္းထဲတြင္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ဦးကိုေတြ႕၍ ျပတင္းမွ ေခါင္းျပဴေအာ္ေခၚပါသည္။ သူငယ္ ခ်င္းက ေၾကာင္ေတာင္အေငးျဖင့္ တုန္႔ျပန္ပါ၏။ ဘယ္မွတ္မိပါ့မလဲ၊ ေလးကြက္ၾကားဆံပင္ညႇပ္ထားခံရ၊ ေထာင္ဝတ္စံုႏွင့္ဖံုအလိမ္းလိမ္းေက်ာင္းသားက လက္ထိပ္ခတ္္္ခံလက္ကို ေျမႇာက္ျပရင္း သူ႔နာမည္သူေျပာကာ အစေဖာ္ရသည္။
သူငယ္ခ်င္း မ်က္ႏွာမွာ အံ့ၾသတုန္လႈပ္ျခင္းျဖင့္ ဝမ္းသာဝမ္းနည္း။ ဘာေျပာရမည္မသိ။ ေက်ာင္းသားက သံေျခခ်င္း တခြၽင္ ခြၽင္ ျမည္ေအာင္ထရပ္ရင္း တစ္ခြန္းေသာ စကားျဖင့္ အကူညီေတာင္းသည္။ အေမ့ကိုေျပာေပးပါကြာဟူ၍။
သူငယ္ခ်င္း လွစ္ခနဲ ဒုန္းဆိုင္းေျပးေတာ့သည္။ ျခံဝင္းထဲေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ ေျပးဝင္လာေသာ သားသူငယ္ခ်င္းကိုၾကည့္ရင္း မ ထိတ္သာမလန္႔သာျဖစ္ရသည့္ မိခင္မွာ ဘူတာတြင္သားေရာက္ေနသည့္သတင္းသိသည္ႏွင့္ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ၊။ သတိရခ်ိန္တြင္ ဘူတာသို႔ အေမာတၾကီး ေျပးေနမိျပီ။ “ဘာျဖစ္သလဲ” ဟု စိုးရိမ္သူတို႔အေမးကို ေျဖခဲ့သည္မွာ စကားတစ္ လံုးတည္းသာ သား…သား… ဟူ၍။
* * *
လက္ထိပ္စံုခတ္ခံထားရသည့္သားလက္ကို မိခင္က ရထားေအာက္မွလက္တံုတံုျဖင့္ ဆုပ္သည္။ အားေဖ်ာ့ေနသည့္ အေမ့ လက္မ်ားကသားလက္ကိုသာမက ရထားၾကီးကိုပါ ဆြဲထားႏိုင္မည့္ ခြန္အားမ်ိဳး ဘယ္ကရလာသည္မသိ။ ဘယ္ေထာင္ ေျပာင္းရမွာလဲ၊ ဘယ္ကိုလိုက္လာရမွာလဲ၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ ဘာလိုေသးလဲ၊ အေမ့အေမးေတြက နဂိုဆူညံေနသည့္ ဘူ တာတစ္ခုလံုးကို ဖံုးလိုက္သည္။ သားမွာ ဘာမွ်တိတိက်က်မေျဖႏိုင္။ ျပည္မွာ ေထာင္ရွိေတာ့ ျပည္ေထာင္ျဖစ္မလား၊ခရီးဆံုးကို ကိုယ္တိုင္သိခြင့္မရွိ။ မေရရာသည့္ သား၏ခရီးအတြက္ မိခင္ေသာက,က ႏွလံုးသားကို ဖိလာသည္။
မနားတမ္းေျပးလာရသည့္ အေမာ၊ ဇရာ၏သေဘာေတြေၾကာင့္ အသက္႐ွဴမဝသည့္ၾကားက သားကို ဘယ္ေရာက္ေရာက္ အေမလုိက္လာမယ္ဟု ယတိျပတ္ ကတိကိုသာ အထပ္ထပ္ေပးသည္။
ထိုျဖစ္ရပ္ကို က်ေနာ္နားေထာင္ရင္း သားဘက္က ဘာမွမေရရာသေလာက္ အေမ႔ဘက္က ေသခ်ာလိုက္တာဟု စိတ္ထဲ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေနမိပါသည္။ ဒံုးဆိုင္းေျပးလာရသည့္ အေမာၾကားမွ အခိုင္အမာ ကတိေပးေနေသာ ထိုမိခင္သည္ နံေဘးမွ ဘဝတူ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားမ်ားကို အားက်ေစၿပီး သူတို႔မိိခင္ေတြကို သတိရေစခဲ့သည္။
“သား ဘယ္ပဲေရာက္ေရာက္ အေမ႔အတြက္ေတာ့ မေဝးပါဘူးသားရယ္၊ အေမ့ကို မစိုးရိမ္ပါႏွင့္” ဟူေသာ စကားက နံေဘးမွ ရဲအေစာင့္အေရွာက္မ်ားကို မ်က္ႏွာလႊဲသြားေစခဲ့သည္။
ထိုမိခင္မွာေနာင္ေသာ္ ကုန္းတစ္တန္၊ ေရတစ္တန္ ကူးရေသာ သရက္ေထာင္သို႔ လစဥ္ခရီးႏွင္ရပါေတာ့သည္။
* * *
ထိုသို႔ မိခင္မ်ားစြာ ထိုကာလ ၾကမ္းရွရွၾကီးကို လြယ္ပိုးခဲ့ၾကရပါသည္။ ကိုဇာဂနာႏွင့္ သူ႔အစ္ကို ကိုဝဏၰအတြက္ သူတုိ႔မိခင္ ထိုသုိ႔ရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။
စာေရးဆရာ တာရာမင္းေဝႏွင့္ သူအစ္ကို ကိုေအာင္ဒင္အတြက္ သူတုိ႔မိခင္ၾကီးမွာ ငပိေၾကာ္ ၂ ထုပ္ခြဲသယ္ခဲ့ပို႔ခဲ့ရသည္ပင္။ ကိုဂ်င္မီႏွင့္ သူ႔အစ္ကုိမ်ိဳးကိုမ်ိဳးမိခင္လည္း ေထာင္သုိ႔အလွည့္က် ေျပးခဲ့ရသည္ပဲ။
သားတစ္ေယာက္လည္း တစ္ေယာက္မုိ႔ ႏွစ္ေယာက္လည္းႏွစ္ေယာက္မုိ႔ ေခတ္ၾကမ္းကိုဆန္ကာ တက္ႏွစ္ ေခ်ာင္းျပိဳင္တူ တစ္ကိုယ္တည္းေလွာ္ခဲ့ရေသာ မိခင္မ်ားစြာရွိေၾကာင္း နမူနာမွ်ျပပါသည္။ မထင္ရွားေသာ အျခားမိခင္မ်ားစြာ၏ ပင္ပန္းဆင္း ရဲမႈမွာ ဒီထက္မေလ်ာ့ခဲ့ၾကပါ။
သာယာဝတီေထာင္ေန ကိုစည္သူ (ေဆးရံုတြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေက်ာင္းသားဘဝျဖင့္ က်ဆံုးရသူ) ႏွင့္ သူ၏အစ္ကို ကိုခင္ေမာင္ေဇာ္တုိ႔မိခင္ကိုလည္း ငဲ႔ၾကည့္မိပါသည္။ သားႏွစ္ေယာက္ကို လြမ္း၍ ဆိုကာေထာင္ေရွ႕မွာ မၾကာခဏ လာေငးေနေသာ သားေပ်ာက္မိခင္ျဖစ္ပါ၏။
ေဟာေျပာပြဲခရီးလာေသာ က်ေနာ့္အား တစ္ခါက နတၱလင္းဘူတာမွာျမင္သူတိုင္းရင္ဆို႕ခဲ့ရေသာ ျမင္ကြင္း (သုိ႔) အေမာဆို႔ ေနသည့္ၾကားမွ မိခင္တစ္ေယာက္၏ မေမာႏိုင္ေသာ ကတိစကားကို ျမင္ေယာင္ ၾကားေယာင္ေစသည့္ နတၱလင္းမွ ထိုအေမ ကိုၾကည့္ရင္း က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္အေမကို အနက္႐ႈိင္းဆံုး လြမ္းဆြတ္သတိရမိပါသည္။
* * *
က်ေနာ္တုိ႔လိုသားေတြက ကိုယ္ယံုၾကည္ရာ ေရြးေလွ်ာက္ၾက မိသားစုကိုလွည့္မၾကည့္တမ္း ခ်ီႏိုင္ၾကေသာ္လည္း မိခင္မ်ားမွာ က်ေနာ္တုိ႔လို အသည္းမမာႏိုင္ၾကပါ။ မစိမ္းကားႏိုင္ၾကပါ။ အထူးသျဖင့္ က်ေနာ့္အေမမွာ သားတစ္ေယာက္ထဲေမြးထားသူပီပီ သူ႔သမီးမ်ားထက္ က်ေနာ့္အေပၚ အားကိုးတြယ္တာစိတ္ပိုခဲ့သူ ျဖစ္ပါ၏။
ဆိုရလွ်င္ က်ေနာ္စိမ္းကားသေလာက္ အေမက သမုဒၵယ ႏွစ္ဆပိုသည္။ ထိုအေမ၏ သားေပ်ာက္ခ်ိိန္ေသာကသည္ အျခား အေမမ်ားထက္ မေလ်ာ့ခဲ့ပါ။ သူတစ္ပါးထံ အပူကူးမွာစိုး၍ ဝမ္းမနည္းေအာင္ေနရသူေတြ၏ ရင္တြင္းေဝဒနာမွာ ပိုေၾကကြဲ စရာေကာင္းသည္ဟု က်ေနာ္ထင္ပါသည္။
သုိ႔ႏွင့္ တစ္ေန႔ က်ေနာ့္အား ဘာမွၾကိဳတင္အသိမေပးဘဲ နယ္ေထာင္သုိ႔ ခ်က္ခ်င္းေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ ဘယ္ၿမိဳ႕လဲဆို တာေမးလည္း သူတုိ႔ကိုယ္တိုင္မသိပါဟု လိုက္ပို႔သူေတြက ဆိုၾကသည္။ ဒီတိုင္းျပည္ထဲက ေက်ာ္မပို႔ေလာက္ပါဘူးဟုသာ ႏွလံုးသြင္းရေတာ့သည္။
မိသားစုကိုလည္း အသိမေပးေသာေၾကာင့္ အေမ့ခမ်ာ ဘယ္လိုက္ရမွန္းမသိပါ။ စစ္ေတြေထာင္ဟုသိေသာအခါတြင္ တစ္ခါမွ်မေရာက္ဖူးေသာရခိုင္ျပည္နယ္ ထိုၿမိဳ႕သုိ႔ ဘယ္လိုသြားရမွန္းလည္း အေမမသိရွာပါ။
စံုစမ္းသိရသမွ် ရိုးမလမ္းက မိန္းမသားမ်ားအတြက္ ၾကမ္းတမ္းလွသလိုေရလမ္းျဖင့္လည္း ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာပါလိမ့္မည္။ ေလေၾကာင္းကေရာတဲ႕၊ ထိုရက္ပိုင္း က်ေနာ့္ထံလိုက္လာရန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္စီစဥ္ေနစဥ္ပင္ စစ္ေတြေလယာဥ္တစ္စီး မုန္တိုင္းမိကာ ပ်က္က်သည့္သတင္းဆိုးက အက်ယ္တဝင့္ပါလာသည္။ နီးစပ္သူမ်ားက ရာသီဥတုၾကမ္းေနသည့္ ခုလိုမိုးဦး ေလဦးတြင္ မသြားရန္ ဝိုင္းတားၾကေသာ္လည္း အေမကား အေမပီသေၾကာင္း ျပပါေတာ့သည္။ သားျဖစ္သူထံ မုန္တိုင္း ၾကားက အေရာက္ပ်ံခဲ့သည္။
က်ေနာ္ကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ သိမ္းၾကံဳးဖက္ကာ တသိမ့္သိမ့္ငိုရွာသည္။ အခါတိုင္း မ်က္ရည္တစ္စက္မစို႔၊ မ်က္ႏွာ တစ္ခ်က္မပ်က္ေအာင္ေနခဲ့သူအေမ၊ ဒီတစ္ခါ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ရွာေတာ့ပါ။ ေလယာဥ္ေပၚေရာက္ကတည္းက ဘုရားစာေတြ ဆိုလာတယ္။ သားအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာကို ဘုရားထံ တိုင္တည္သစၥာဆိုလာတယ္။ သားကို ေတြ႕ခြင့္ရပါေစလို႔ ဆုေတာင္း လာတာဟု ႐ႈိက္သံၾကားမွ မနာတမ္းေျပာျပေနခဲ့ပါသည္။
* * *
ထိုကာလရွည္ၾကီးအား သားေပ်ာက္မိခင္ေတြသာမက သမီးေပ်ာက္မိခင္ေတြလည္း မ်ားစြာေက်ာ္ျဖတ္ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေၾကာင္း ျဖည့္စြက္လိုပါသည္။ ရင္ေသြးမ်ားအတြက္ ပူပန္ရေသာမိခင္မ်ား၊ ရင္ေသြးတုိ႔အျပန္လမ္းကို ျပတင္းဝမွ ေန႔စဥ္မွန္းေမွ်ာ္ခဲ့ရ ေသာ မိခင္မ်ား၊ ျပကၡဒိန္မွာမွင္နီၾကက္ေျခေတြ ျပည့္ေအာင္ခတ္ခဲ့ရေသာ ရက္စြဲမ်ားေရွ႕က အေမမ်ားအားလံုးအတြက္ က်ေနာ္ ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္ဆြဲခ်င္သည္။ အထူးသျဖင့္ လြတ္ရက္ေစ့တာေတာင္ ျပန္ခြင့္မရ၊ ထပ္မံထိန္းသိမ္းခံရသည့္ကာလတြင္ အေမေမွ်ာ္ေနမွာ ဘယ္ေလာက္ထပ္ေမွ်ာ္ရမွန္း မသိရွာသည့္အေမ့မ်က္ႏွာကို က်ေနာ္မွန္းဆၾကည့္ရင္း ယခုပန္းခ်ီကို စိတ္ ကူးထဲဆြဲေနခဲ့သည္။
ပထမဆံုးအၾကိမ္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ပထမဆံုးေရးဆြဲသည္မွာ ယခုပန္းခ်ီကားခ်ပ္ပင္ျဖစ္ပါေၾကာင္း အထူးရွင္းျပစရာ လိုမည္ မထင္ေတာ့ပါ။
က်ေနာ့္အေမဆိုေသာ္လည္း သားေပ်ာက္၊ သမီးေပ်ာက္ မိခင္အားလံုးသည္ပင္ က်ေနာ့္အေမျဖစ္သည္ဟု သည္ပန္းခ်ီကား ကိုယ္စားျပဳျဖစ္ေစခ်င္ပါသည္။
ေခတ္ၾကမ္းတြင္ သားေပ်ာက္၊ သမီးေပ်ာက္မိခင္တိုင္း မုန္တိုင္းကိုဆန္ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။
မင္းကိုႏိုင္
(ျမစ္ဆုံေဗဒါဂ်ာနယ္၊ အတြဲ (၁) ၊ အမွတ္ (၇) မွ)