လွေက်ာ္ေဇာ ● ေမေမရဲ႕အစားထိုး ‘သား’
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၊ ၂၀၁၇
အခ်ိန္က ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၈ ရက္ နံနက္ပိုင္း။
ေနရာက စမ္းေခ်ာင္း၊ ေျမာင္းျမလမ္းအိမ္ အမွတ္ ၃၀၊ အေပၚထပ္ ဧည့္ခန္း။
အဲဒီေန႔က ေဖေဖက ေမေမ့ကို ကိုေက်ာ္ေဇာဦး ေတာခိုသြားတာ လမ္းမွာဖ်ားေနလို႔ က်မတို႔တေတြ သူ႔ကို လိုက္ ေခၚမလို႔ ဆိုျပီး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီး ေျပာဆိုေနပါတယ္။ စစ္တပ္နဲ႔တိုးရင္ အသတ္ခံရမွာစိုးလို႔ ေဖေဖပါလိုက္မွ ျဖစ္မယ္တို႔၊ ဖ်ား ေနလို႔ ေဆးလည္းကုဖို႔လိုလို႔ က်မလည္းပါရမယ္တို႔ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ (ေဖေဖက က်န္တဲ့သူေတြ ဒုကၡေရာက္မွာစိုးလို႔ ဒီလို ေျပာတာပါ။)
ဒါေပမဲ့ ေမေမက အင္မတန္ပါးပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ က်မတို႔သားအဖတေတြ ညတညမွာ ေျမပံုတခ်ပ္နဲ႔ စကားေျပာေနတာ သူ ေတြ႔ထားျပီးပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္သူက သူပါလိုက္မယ္လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ က်မကပဲ “ေမေမ - အားလံုးေပ်ာက္သြားရင္ သူတို႔ ခ်က္ခ်င္းသိမွာ၊ ဘယ္သူမွ မလြတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေမေမက ဟန္မပ်က္ေနခဲ့ပါ။ ေမေမ သူတို႔ကို ၅ ရက္၊ တပတ္ ဆြဲထားႏိုင္ရင္ လွလွတို႔ လြတ္ျပီ၊ လွလွတို႔ဟိုမွာ အေျခက်ရင္ ေမေမ့ကို ျပန္လာေခၚမယ္” လို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ရပါတယ္။
ဒီတင္ ေမေမက “သိပါတယ္၊ သိပါတယ္။ ေမေမ့ကို တေန႔ဒီလိုပဲ ပစ္သြားၾကမယ္ဆိုတာ တြက္ထားျပီးသားပါ။ သူတို႔ ပစ္သြား ရင္ ငါ့သားေလးနဲ႔ပဲေနမယ္လို႔ စဥ္းစားထားတာ၊ သူက အရင္ ေမေမ့ကိုပစ္သြားတယ္” လိို႔ဆိုျပီး ကြယ္လြန္သြားရွာျပီျဖစ္တဲ့ အငယ္ဆံုးသားေလး တြတ္တြတ္ကို တ ျပီး ငိုပါေတာ့တယ္။
တြတ္တြတ္က ၁၉၇၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လထဲမွာ သူအသက္ ၂၀ မျပည့္ခင္၊ က်မတို႔ဘဝထဲက ႐ုတ္တရက္ ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါ တယ္။ ေမေမရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသား၊ လက္ကသံုးေတာင္ေဝွးသားပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေမေမက ဘာကိစၥနဲ႔ ၾကံဳလာၾကံဳလာ သူ႔သား ေလးကို တ,တျပီး ငိုတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ အစားထိုးသားေလး ရထားပါတယ္။
တြတ္တြတ္ဆံုးျပီး မၾကာခင္မွာပဲ က်မတို႔အိမ္မွာ ေမာင္အစား၊ သားအစားေလးတေယာက္ ေရာက္လာပါတယ္။ ေဖေဖ့ညီ အငယ္ဆံုး ဦးသိန္းေရႊရဲ႕သား ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ပါ။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းေနဖို႔ပါ။ က်မတို႔မွာ တြတ္တြတ္ဆံုးသြားျပီးစျဖစ္လို႔ သူေရာက္လာေတာ့ တအိမ္လံုး ဝိုင္းျပီးခ်စ္ၾကပါတယ္။ ေမေမကေတာ့ အသဲဆံုးေပါ့။ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ကလည္း အလြန္လိမၼာ ေရးျခား ရွိပါတယ္။ ေမေမ့အိမ္အလုပ္ေတြကို တြတ္တြတ္လိုပဲ အျမဲကူလုပ္ေပးပါတယ္။
ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ က်မတို႔အိမ္ကပဲ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီး၊ တကၠသိုလ္ေရာက္ပါတယ္။ ဒီတင္ ၇၄-၇၅-ရ၆ အေရးေတာ္ပံုမ်ားနဲ႔ တန္းတိုးပါတယ္။ အဲဒီကာလ က်မ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္ေဇာနဲ႔ကိုေက်ာ္ေဇာဦးတို႔တေတြ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေျမေအာက္ကလပ္စည္းနဲ႔ ဆက္စပ္မိျပီး ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားလုပ္ေနခ်ိန္ပါ။ သူတို႔က ဆက္သားအျဖစ္ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ကို ဟိုခိုင္း ဒီခိုင္း လုပ္ပါတယ္။ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ကလည္း အေစာပိုင္းကေတာ့ သူ႔အစ္ကိုေတြ ခိုင္းသမွ် လုပ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း သူ႔တက္ႂကြမႈနဲ႔သူ လႈပ္ရွားမႈေတြထဲမွာ ပါဝင္လာဟန္ရွိပါတယ္။ ေမေမက ဒါေတြရိပ္မိျပီး သူ႔ သားေတြကို ဆူဆူပူပူလုပ္လာပါတယ္။ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ကိုလည္း သူ႔မိဘမ်ားရွိရာ သံုးဆယ္ကိုျပန္ပို႔မယ္လို႔ လုပ္လာပါ တယ္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဘာမွမခိုင္းေတာ့ပါဘူး” လို႔ သူ႔သားေတြက ကတိေပးမွ သက္သာရာရၾကပါတယ္။
ကြၽန္မတို႔ ေတာခိုဖို႔ျပင္ဆင္ေတာ့ က်မက ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ပါ တပါတည္းေခၚသြားဖို႔ ေဖေဖနဲ႔တိုင္ပင္ပါတယ္။ ေဖေဖက လူ သိပ္မ်ားရင္ အႏၱရာယ္ႀကီးတယ္။ အခုေက်ာင္းေတြလည္းပိတ္ထားလို႔ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ျဖစ္ေအာင္ သူ႔မိဘမ်ားရွိရာ သံုးဆယ္ျပန္ခိုင္းထားတာေကာင္းမယ္ဆိုျပီး သံုးဆယ္ျပန္လႊတ္ထားပါတယ္။ အဲဒီကာလက မိႈင္းရာျပည့္လႈပ္ရွားမႈအျပီး ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားခ်ိန္ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မတို႔မထြက္ခင္တရက္မွာပဲ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ သံုးဆယ္မွာ အဖမ္းခံရပါတယ္။ အဲဒီ ကေန ေထာင္က်သြားတာ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ အေထြေထြလြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔ ျပန္လြတ္လာပါတယ္။
ျပန္လြတ္လာေတာ့ သူက ေမေမနဲ႔ပဲ စမ္းေခ်ာင္းအိမ္မွာ ေနပါတယ္။ သံုးဆယ္ရွိ မိဖမ်ားထံျပန္လည္း ခဏပဲျပန္ပါတယ္။ ဘဘတို႔ မမလွတို႔ မရွိေတာ့ဘူး၊ ႀကီးႀကီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔တာဝန္ က်ေနာ့္မွာရွိတယ္ဆိုျပီး ေနပါတယ္။ (သူက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို ဘဘနဲ႔ႀကီးႀကီးလို႔ ေခၚပါတယ္)။ ေမေမကလည္း တြတ္တြတ္အစား လက္ကသံုးေတာင္ေဝွးသားအျဖစ္ အေတာ္ တြယ္တာပါတယ္။ အဲဒီကာလအတြင္း ေမေမ မက်န္းမမာျဖစ္ေတာ့ သူပဲျပဳစုရပါတယ္။
၁၉၈၀ ခုႏွစ္ ေမေမ က်မတို႔ေနာက္ လိုက္လာေတာ့လည္း သူ႔ဟာသူ ေနာက္ကလိုက္လာတာ ေမေမနဲ႔ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ပဲ ပါတီဌာနခ်ဳပ္ ပန္ဆန္းကို ေရာက္လာပါတယ္။
ေဖေဖက က်မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြကို ပါတီကို ျပန္ေရာက္ျပီးကတည္းက ပါတီကိုအပ္ပါတယ္။ က်မတို႔အတြက္ ပါတီက တာ ဝန္ေတြ ခြဲေဝေပးရာမွာ တလံုးမွဝင္မေျပာပါဘူး။ က်မတို႔ကိုလည္း ပါတီကို လာဖို႔ျပင္ဆင္ကတည္းက ဟိုေရာက္ရင္ ပါတီက ဘာတာဝန္ေပးေပး လုပ္ရမယ္။ ေဆးပဲကုမယ္လို႔ မေျပာရဘူး။ ပါတီက ေစ်းေရာင္းခိုင္းလည္း ေရာင္း၊ ကင္းေစာင့္ခိုင္း လည္းေစာင့္လို႔ ပညာေပးထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ ဗဟို႐ံုးမွာေနၾကရျပီး က်မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြက ကိုယ္ တာဝန္က်ရာဌာနမွာပဲ ေနပါတယ္။ က်မက ေဆး႐ံုတို႔ ေဆးေက်ာင္းတို႔မွာပဲေနျပီး က်မေမာင္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ တပ္ ေတြထဲမွာပဲ ေနပါတယ္။
ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ ပါတီထဲေရာက္လာေတာ့ ဗဟို႐ံုးက ေခါင္းေဆာင္ရဲေဘာ္မ်ားက ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို အထူးေထာက္ထားျပီး ဗဟို႐ံုးမွာပဲ တာဝန္ခြဲေဝေပးလိုက္ပါတယ္။ ဗဟို႐ံုးမွာ တာဝန္က်ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ အလြန္ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ေျမ ေအာက္လုပ္ငန္းေတြမွာ အစမ္းသပ္ခံျပီးသား လူေတြေတာင္ပါတီကို ေရာက္ေရာက္ခ်င္း၊ ဗဟို႐ံုးကို မေရာက္ႏိုင္ပါဘူး။ ေအာက္ေျခစခန္းေတြ၊ ေရွ႕တန္းဌာနေတြမွာ ကာလတပိုင္းျဖတ္သန္းရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေဖာ္ျပခ်က္ေတြေကာင္းမွ ဗဟို ေရာက္တာပါ။ ထို႔အတူ ဗဟိုမွာ ႀကီးျပင္းတဲ့ ဗဟိုေခါင္းေဆာင္သားသမီးမ်ားဟာလည္း အရြယ္ေရာက္လာရင္ မိဘမ်ားနဲ႔ခြဲျပီး ေအာက္ေျခဌာနေတြ၊ ေရွ႕တန္းတပ္ေတြမွာ သြားတာဝန္ထမ္းရတာပါ။ ဒါဟာ ဗဟိုကခ်မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းပါ။ ဒါကို ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ကိစၥမွာ ခြၽင္းခ်က္ထားပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမကို အနီးကပ္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ သားတေယာက္ေတာ့ အနားမွာ ရွိဖို႔လိုတယ္ဆိုျပီး စီစဥ္ေပးတာပါပဲ။ က်မတို႔ကလည္း ဒီအစီအစဥ္ကို အေတာ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ က်မ တို႔မွာ (အထူးသျဖင့္ ေဖေဖ၊ ေမေမ မက်န္းမမာျဖစ္ေနတဲ့ အခါမ်ားဆိုရင္) တာဝန္ရွိလို႔သာ လုပ္ကိုင္ေနရေပမယ့္ စိတ္ကို မေျဖာင့္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ေဖေဖတို႔အနားမွာ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ရွိေနေတာ့ အလုပ္ေတြ စိတ္ခ်လက္ခ်လုပ္ႏိုင္ျပီး ခရီးေတြ ဘာေတြ မၾကာခဏ ထြက္ႏိုင္သြားပါတယ္။ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ကလည္း ဆက္ဆံေရး အလြန္ေျဖာင့္ျဖဴးပါတယ္။ ဗဟို႐ံုးက ဌာနအသီးသီးက ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔လည္း ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ေျပာဆိုဆက္ဆံၾကလို႔ မေန႔တေန႔ကပဲ ေတာထဲေရာက္လာျပီး ဒီေန႔ ဗဟို႐ံုးလာ အလုပ္တက္ေနတဲ့သူ႔ကို ဘယ္သူကမွ ထင္ျမင္ခ်က္ရွိတယ္လို႔ မၾကားရပါဘူး။ သူေရာက္ျပီး မၾကာမီမွာပဲ အား လံုးနဲ႔ အသားက်ေျပလည္သြားပါေတာ့တယ္။ သူက အလုပ္လုပ္ရာမွာ လက္ေၾကာတင္း၊ ေပါ့ပါးဖ်တ္လတ္သူျဖစ္ေတာ့ စခန္းထုတ္လုပ္ေရး၊ ေမြးျမဴေရးေတြမွာ သူ႔ပဲအားကိုးလာရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီဗဟိုစခန္းမွာ ေမေမဟာ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ အကူအညီနဲ႔ ၾကက္ေမြး၊ စားပင္ေသာက္ပင္ေလးေတြစိုက္နဲ႔ အေတာ္ေပ်ာ္ ရြင္ပါတယ္။ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ အလုပ္စခန္းက ဗဟို႐ံုးထဲမွာပဲရွိတာေၾကာင့္ သူက အလုပ္အားတာနဲ႔ အိမ္ျပန္ျပီး ေမေမနဲ႔ ေန ပါတယ္။ အိမ္အလုပ္လည္း ကူလုပ္ေပါ့။ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ အလုပ္မ်ားလို႔ အခ်ိန္တန္လို႔ အိမ္ျပန္မလာရင္ ေမေမက သူ႔အလုပ္ စခန္းရွိရာ ေတာင္ကုန္းေလးကို တက္တက္လာတတ္လို႔ က်န္ရဲေဘာ္မ်ားက အလုပ္မ်ားေနရင္ သူ႔ကို အိမ္ခဏျပန္ အက်ိဳး အေၾကာင္း ေျပာခိုင္းတတ္ပါတယ္။
ဗဟို႐ံုးကို တခါတရံမွ ေရာက္ၾကတဲ့ နယ္ေခါင္းေဆာင္တခ်ဳိ႕၊ နယ္ေကဒါတခ်ဳိ႕က ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ကို ေဖေဖေမေမတို႔ သား လို႔ပဲ ထင္ေနပါတယ္။ က်မတို႔ကို သိပ္မသိၾကပါဘူး။ က်မတို႔ကို သိသူမ်ားကလည္း ေမာင္ႏွမအရင္းေတြလို႔ ထင္ေနပါတယ္။
တခါလည္း ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ (ေတာတြင္းအမည္ ရဲေဘာ္ ထြန္းျမတ္) အလယ္ပိုင္းဗ်ဴ႐ိုသို႔ ခရီးထြက္ဖို႔ ကိစၥေပၚလာပါတယ္။ ျမိဳ႕ကေရာက္လာတဲ့ ရဲေဘာ္အမ်ားစုဟာ ႐ံုးအလုပ္ မလုပ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ေရွ႕တန္းထြက္ရဖို႔ပဲ အကြက္ေခ်ာင္းေနၾကတာပါ။ သူလည္း ေရာက္ကတည္းက ေရွ႕တန္းတပ္သြားရဖို႔ပဲ ေတာင္းဆိုေနတာပါ။ ဗဟို႐ံုးေကာ္မတီက သူ႔ကို ႐ံုးတာဝန္အျပင္ ေဖေဖ ေမေမတို႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဒီတာဝန္ကို ေပးထားတာလို႔ သူ႔ကို ရွင္းျပထားလို႔ သူ ေအာင့္အီးေနတာပါ။ အလယ္ပိုင္း ကို ဆက္သားလႊတ္ဖို႔ ကိစၥေပၚလာေတာ့ သူက ေတာင္းဆိုျပီးဆင္းသြားပါတယ္။ သူက က်မကို ႀကီးႀကီးကိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔။ က်ေနာ္ဟိုမွာ ၁ ႏွစ္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ၾကာမယ္လို႔ ေျပာသြားပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ ၃-၄ လနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ က်မက ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲလို႔ ေမးေတာ့၊ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္က မသိပါဘူး မမလွရယ္။ က်ေနာ္ ဟိုေရာက္ျပီး မၾကာပါဘူး။ ဗဟိုက ေၾကးနန္းလာတယ္။ ရဲေဘာ္ထြန္းျမတ္ကို ၾကံဳတဲ့စစ္ ေၾကာင္းနဲ႔ အျမန္ဆံုးျပန္လႊတ္ပါဆိုလို႔ က်ေနာ္ျပန္လာရတာ၊ အလယ္ပိုင္းဗ်ဴ႐ိုက ရဲေဘာ္မ်ားက ဗဟိုကို စိတ္ဆိုးၾကတယ္။ သူတို႔လူက်ေတာ့ သိပ္သိတာပဲ၊ သိပ္ေစးႏွဲတာပဲလို႔ဆိုၾကတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူ႔မိခင္ဌာနကိုေမးေတာ့လည္း သူတို႔ျပန္ ေခၚတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ေနာင္ႏွစ္အတန္ၾကာမွ တရားခံေပၚပါတယ္။
၁၉၈၆ ခုႏွစ္မွာ က်မ အေတာ္မက်န္းမမာျဖစ္လို႔ တဖက္ႏိုင္ငံေဆး႐ံုတက္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ပါတီရဲ႕ေထာက္ပံ့ေရးဌာနႀကီး တာဝန္ခံလည္းျဖစ္၊ ဒုဥကၠ႒လည္းျဖစ္တဲ့ သခင္ေဖတင့္လည္း ေဆး႐ံုတက္ေနရပါတယ္။ က်မတို႔ တေန႔ထိုင္စကားေျပာရင္း က ေမေမ့အေၾကာင္းေရာက္သြားရာမွာ သူက “မင္းတို႔ အေမႀကီးက ရဲေဘာ္ထြန္းျမတ္ကို ေတာ္ေတာ္သံေယာဇဥ္ႄကီးရွာ တယ္” လို႔ အစခ်ီျပီး က်မတို႔တေတြအတြက္ ပေဟဠိျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥကို ေျပာျပပါတယ္။ “ရဲေဘာ္ထြန္းျမတ္ အလယ္ပိုင္း ဆင္းသြားရစဥ္က ေဒၚသန္းစိန္လာျပီး ဒီလိုေျပာတယ္။ အစ္ကိုႀကီးရယ္ က်မက သားေတြကိုေတာ့ ကိုယ့္အနီးအနားမွာ ထားျပီး (တကယ္ေတာ့ သူတို႔ ၂ ေယာက္လည္း အေျခခံစခန္းထဲမွာျဖစ္ေပမယ့္ ေရွ႕တန္းတပ္ေတြမွာ ေနတာပါ) ဒီတူေလး က်မွ ဟိုေအာက္ဖက္၊ ေျပာက္က်ားေဒသလႊတ္ထားေတာ့ ဒီကေလးတခုခုျဖစ္ရင္ က်မသူ႔မိဘေတြကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ။ သူ႔ျပန္ေခၚေပးျပီး က်မသားတေယာက္ေယာက္ကို အဲ ဒီတာဝန္ေပးပါလို႔ လာေျပာတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ရဲေဘာ္ထြန္းျမတ္ကို ျပန္ေခၚေပးလိုက္ရတာ” တဲ့။
ကဲ .. အဲသေလာက္ ေမေမဟာ ဒီအစားထိုးသားေလးကို ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ဒါေတြကို သိလို႔ပဲ။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဗဟို႐ံုး အာဏာ သိမ္းခံရစဥ္က တ႐ုတ္ျပည္ဘက္ကမ္းထြက္ေျပးၾကရတဲ့ ဗဟို႐ံုးက ရဲေဘာ္ေတြကို ေနရာခ်၊ ထိန္းသိမ္း၊ ေစာင့္ေရွာက္ လုပ္ကိုင္ေပးေနတဲ့ ရဲေဘာ္ထြန္းျမတ္ကို ေနရာခ်ေရးတာဝန္ခံေခါင္းေဆာင္ (ႏိုင္ငံေရးဦးေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္) ရဲေဘာ္တင္ရီ (ပဲခူး-ေနဝင္း) က “ကဲ ... ကဲ ... ရဲေဘာ္ထြန္းျမတ္၊ ဒီအလုပ္ေတြ အသာထား၊ သြား ... ခင္ဗ်ားအေမႀကီးနားပဲေန၊ ဟိုမွာ တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ငိုေနတာ၊ ခင္ဗ်ားသြား ေစာင့္ေရွာက္ေခ်ဆိုျပီး ေမေမ့အနားသြားေနဖို႔ တာဝန္ေပးလိုက္သတဲ့။ ေမေမကလည္း အဲဒီ တုန္းက က်မတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္စလံုး ပန္ဆန္းမွာက်န္ခဲ့ျပီး၊ ဘာသတင္းမွမရလို႔ တငိုငို တယိုယို ျဖစ္ေနတာပဲ။ အဲဒီတုန္းကလည္း ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ေနာက္ ကိုထြန္းျမတ္ပဲ သားအျဖစ္လိုက္ပါျပီးေစာင့္ေရွာက္ေနထိုင္ခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေမေမ့ဘဝမွာ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေတြနဲ႔ၾကံဳတိုင္း သူရဲ႕လက္ကသံုးေတာင္ေဝွးသားေလးအျဖစ္ ကို ထြန္းျမတ္ကိုပဲ အားကိုးအားထားျပဳျပီး ဒုကၡေတြကို ေက်ာ္လႊားခဲ့ရပါတယ္။ ျမိဳ႕ေပၚမွာ သူတေယာက္တည္းက်န္ခဲ့စဥ္ မမာ မခ်ာျဖစ္ျပီး အိပ္ရာထဲလဲသြားေတာ့ ကိုထြန္းျမတ္ ဘယ္ေလာက္သူ႔ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့ေၾကာင္း၊ ထမီကအစ ေလွ်ာ္ေပးခဲ့ ေၾကာင္း၊ မစားခ်င္ မေသာက္ခ်င္ျဖစ္ေနရင္လည္း ပူတင္းေလးလုပ္ေကြၽးျပီး “ႀကီးႀကီးအားရွိေအာင္ စားလိုက္၊ ႀကီးႀကီးအားရွိမွ၊ ေနေကာင္းမွ ဘဘေနာက္လိုက္ႏိုင္မွာ” လို႔ အားေပးျပီး ေခ်ာ့ေကြၽးတတ္ေၾကာင္း ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြအတြက္ လည္း ေမေမက သူ႔အစားထိုးသားေလးကို ခ်စ္မဝ ေက်းဇူးတင္မဆံုးျဖစ္ခဲ့ဟန္ ရွိပါတယ္။
လွေက်ာ္ေဇာ
မွတ္ခ်က္
အလြမ္းစာပန္းျခင္းေလး (ေနရီရီစာေပ၊ ၂၀၁၃) စာအုပ္မွ ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၁၆) ျဖစ္ပါတယ္။