လင္းငယ္ ● မီးျပတုိက္
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၅၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၅၊ ၂၀၁၇
သေဘၤာက တေရြ႕ေရြ႕ ခရီးႏွင္လာသည္။ မၾကာေသာခရီးကုိ မျမန္ေသာႏႈန္းျဖင့္ ႏွင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ မွားလို႔ မွားလို႔။ သေဘၤာမဟုတ္ စက္ေလွအႀကီးစားသာျဖစ္သည္။ အညာသား ကုိယ့္အတြက္ မရင္းႏွီးေသာ အသံုးႏႈန္းမ်ားသာ။ စက္ေလွ။ သေဘၤာ။ ပဲ့ေထာင္။ ေမာ္ေတာ္။ အျမန္ယာဥ္တဲ့။ သူ႔ခရီးနဲ႔သူ႔ယာဥ္ ဆင္ျခင္ ေရြးခ်ယ္ၾကရသတဲ့။ ခရီးအေဝး ျမစ္အက်ယ္ ပင္လယ္လႈိင္း တုိင္းတုိင္းဆဆနဲ႔ ဘယ္ခရီးဆိုရင္ ဘယ္ယာဥ္နဲ႔ ႏွင္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သီအုိရီ ညက္ညက္ေၾက စက္ေလွ သမားကို အားကိုးရသတဲ့။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အ႐ြယ္အစား ႀကီးတယ္ ငယ္တယ္ကလြဲရင္ ဘာမွ်မသိ။ အခုလည္း ေဒသခံ မိတ္ေဆြႀကီးတစ္ေယာက္က စီစဥ္ေပးလုိ႔ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ရံုးပိတ္ရက္မွာ စုေပါင္းခရီးထြက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ နီးနီးေလးႏွင့္ ေဝးေနသလိုျဖစ္ေသာ မီျပတုိက္ရွိရာကုိ မိတ္ေဆြတစ္သင္း အေပ်ာ္ခရီးထြက္လာၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ တ ကယ္ဆုိ ဒီခရီးက စစ္ေတြဆိပ္ကမ္းကေန ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္နီးပါးသာ သြားရသည္။ စက္ေလွအႀကီးႏွင့္ မီးျပတုိက္ တည္ရွိ ရာ ကြၽန္းအနီးသို႔ ကပ္လုိ႔ရသမွ် ကပ္ကာ ေက်ာက္ခ်ရသည္။ ထုိကတဆင့္ ေလွအေသးေလးႏွင့္ ကူးရသည္။ လိႈ္င္းဆံုုေလဆံု ရွွိရာအရပ္၊ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ေပါမ်ားရာ အရပ္ျဖစ္သည့္အတြက္ စက္ေလွေပၚမွေန ကၽြန္းေပၚကပ္ရသည့္ ခရီးတုိေလးက ေတာ္ေတာ္ကို ရင္ခုန္ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ ဝတ္ထားသည့္ အသက္ကယ္အိက်ႌကို တင္းတင္းေစ့ရင္း လက္ထဲက ကင္မရာေလး ေရထဲ ျပဳတ္က်မသြားဖုိ႔ ဘုရားတကာ ကမ္းတက္ရသည္။ သမၺာန္ကေလးက လူးကာလြန္႔ကာျပင္ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ ထုိး ဆုိက္လိုက္သည္ႏွင့္ အေျပးဆင္းကာ ကြၽန္းေပၚတက္လိုက္သည္။
ကမ္းေပၚေရာက္၍ မီးျပတုိက္ကို အနီးကပ္ျမင္ရေသာအခါ အလာခရီး စက္ေလွေခါင္မိုးေပၚမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ ဖတ္ ခဲ့ရသည့္ ေက်ာ္စြာထက္ရဲ႕ မီးျပတုိက္ ဝတၳဳတုိေလးကုိ ျပန္စဥ္းစား မိေနသည္။ ဝတၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္က အလုပ္ အေထြအထူး မရွိလို႔ မီးျပတုိက္ေစာင့္ တာဝန္ကုိ ၆ လ ယူလိုက္မိသည္။ ကၽြန္းေသးေသးေလးေပၚမွာ ရိကၡာ ေျခာက္ လစာနဲ႔ လူသံုးေယာက္ကုိ ခ်ထားခဲ့သည္။ ေနာက္ေျခာက္လၾကာမွ လူျပန္လာလဲမည္။ မလာခင္ကေတာ့ ထင္ခဲ့သည္။ ေျခာက္လဆုိတာ ခဏေလးပါ။ တကယ့္တကယ့္ ဆိုးဝါးတဲ့ ရာသီဥတု၊ မုန္တုိင္း၊ ေလဒဏ္၊ ဘယ္မွ သြားစရာမရွိ၊ ထပ္တ လဲလဲ ေန႔စဥ္ဘဝကို ရင္ဆုိင္ရေသာအခါ ေျခာက္လႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ျပင္းထန္ေသာ ၾကာျမင့္ေသာ သတိၱအားအင္ ေမြးကာ ျဖတ္သန္းရေသာကာလႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မုန္းတုိင္းၾကားမွာ မီးျပတိုက္ အေပၚဆံုးထပ္မွာ သံုးေယာက္သား တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အားေပးကာ အေၾကာက္ကို မေၾကာက္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေျခာက္လျပည့္မည့္ ရက္ကုိသာ လက္ခ်ိဳးေရ ေနၾကေတာ့သည္။
ကုိယ္ေရာက္ေနရာ ကြၽန္းေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ဟုိခပ္ေဝးေဝးမွာ ၿမိဳ႕ကို ျမင္ေနရလို႔သာ အထီးက်န္မႈ သက္သာသလို။ တကယ္သာ တစ္ေယာက္တည္း ေျခာက္လေလာက္ ေနႏုိင္မလား ေတြးၾကည့္ေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ေလာက္။ ေျခာက္လမေျပာႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ တစ္ေနကုန္ေတာင္ ေနၾကည့္ဖို႔က စဥ္းစားရမည့္ကိစၥ။ ၾကည့္ေလ ကမ္းေပၚေရာက္ရင္ ေတာင္ကမူ ေလးလို ျဖစ္ေနသည့္ ကုန္းျမင့္တစ္ခုေပၚ တက္ရသည္။ အဲ့ေနာက္ မီးျပတုိက္ရွိရာ ေက်ာက္ေဆာင္အႀကီးႀကီးေပၚသို႔ တစ္ ဆင့္ ထပ္တက္ရသည္။ မီးျပတုိက္အေျခကို ေရာက္လွ်င္ ကြၽန္းရဲ႕ အျမင့္ဆံုးေသာေနရာကို ေရာက္ၿပီ။ အခုေခတ္ ဆူနာ မီေတြ ဘာေတြလာရင္ လြတ္ႏိုင္ပါ့မလားမသိ။ မဆီမဆုိင္ ေတြးပူမိေနေသးသည္။
မီျပတုိက္အထဲကို ဝင္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဟာလာဟင္းလင္း။ ဇရာမရဏ လြန္ဆန္၍မရသည့္ဟန္။ အေပၚကို အဆင့္ဆင့္ တက္သည့္ ေလွကားအရာမ်ား အျဖစ္ သံေဘာင္ေဆြးမ်ားကိုေတာ့ ျမင္ရေသးသည္။ အဝင္ဝက ၁၈၄၄ ဆိုသည့္ ကဗ်ည္းကုိ ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ (အမွန္ဆုိရင္ေပါ့ေလ) ၂၀၁၆ ခုဆုိရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၇၀ ေတာင္ ေက်ာ္သြားခဲ့ၿပီေပါ့။ မီးျပတုိက္ အတက္ လမ္းက ေက်ာက္ျပားေပၚမွာလည္း မာတင္ဆိုသည့္ ကုမၸဏီက ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ အမွတ္အသားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ ေၾသာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို ၾကာခဲၿပီပဲ။ ေဘးနားက ေဒသခံအစ္ကိုကေတာ့ ႐ွင္းျပေနသည္။ အဂၤလိပ္ေတြ ျမန္မာျပည္ကို ပထမ ဆံုးစစ္ဆင္ႏႊဲၿပီး ရခုိင္ကို သိမ္းပိုက္ခဲ့သည္။ အဲ့သည္ေနာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို ပင္လယ္ဝ႐ွိရာ စစ္ေတြကို ေျပာင္းခဲ့သည္။ ရန္သူ ေတြ ကပ္လာရင္လည္း အတြင္းက်တဲ့ ေျမာက္ဦးၿမိဳ႕ေတာ္ထက္ အရင္သိႏုိင္ၿပီး တုိက္ႏုိင္သည့္ေနရာ။ ျပင္ပကမာၻႀကီးနဲ႔ (အဲ့သည္ေခတ္က ေရေၾကာင္းအဓိက ျဖစ္ေလေတာ့) ပိုမိုလြယ္ကူ ဆက္သြယ္ႏုိင္ရာေနရာကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ သေဘာၤေတြ အဝင္အထြက္ အဆင္ေျပေစရန္ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားသည့္ ကြၽန္းငယ္ေလးေပၚမွာ မီးျပတိုက္ကို ေဆာက္ခဲ့သည္။ တပ္စုတစ္စိတ္ကို တပ္စြဲကာ ေစာင့္ၾကပ္ေစခဲ့သည္။ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေနာက္ဆံုး အသံုးျပဳခဲ့သလဲေတာ့မသိရ။ တန္းလ်ား အျဖစ္ အသံုးျပဳခဲ့ဟန္႐ွိသည့္ အေဆာက္အဦး အေဟာင္းတစ္ခုရဲ႕ အႂကြင္းအက်န္မ်ားကိုလည္း ျမင္ရေသးသည္။ မီးျပတုိက္ အေဟာင္းႀကီးကို တေဆြးေဆြးၾကည့္ရင္း နယ္ခ်ဲ႕မ်က္ႏွာျဖဴလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလြယ္သမုတ္ၾကသည့္ ေနမဝင္အင္ပါယာ အ႐ွင္တုိ႔ရဲ႕ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ႀကိဳေတြးကာ စီစဥ္တတ္သည့္ ပညာမီးျပတုိက္ႀကီးကို တေရးေရး ျမင္ေယာင္ေလးစားမိရသည္။
မီးျပတုိက္ေဘးနားမွာ ထုိ္က္ရင္ မီးျပတုိက္ေတြအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။ ကိုယ့္မွတ္ဥာဏ္အသိမွာ မီးျပတုိက္ဆုိ သည့္ အမည္နာမ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ တစ္ေယာက္က အသံ႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ေျပာျပသည္။ တစ္ခါက ပင္လယ္ထဲမွာ စစ္သေဘာၤတစ္စီး ေမာင္းလာသည္။ သေဘာၤက ေ႐ွ႕မွာေတြ႔သည့္ အလင္းေရာင္တစ္ခုကို ျမင္ေတာ့ လွမ္းသတိေပးသည္။ ေဟ့ ေရွ႕ကသေဘာၤ အခုခ်က္ျခင္း လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းပါ။ လမ္းေၾကာင္းမေျပာင္းရင္ အခုခ်က္ျခင္း ပစ္ခတ္ႏွစ္ျမဳတ္ ပစ္ မယ္။ ေရွ႕က အလင္းေရာင္ ႐ွိရာဘက္က ျပန္ေျပာလာသည္။ ေဟ့ ငါက လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းစရာမလိုဘူး။ မင္းတို႔သာ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းရမွာ။ စစ္သေဘၤာဘက္က ေဒါသထြက္သြားကာ ျပန္ေအာ္သတဲ့။ ငါတို႔လို စစ္သေဘၤာႀကီးကို လမ္း ေၾကာင္းေျပာင္းခုိင္းရေအာင္ မင္းကဘာေကာင္လဲကြ။ အလင္းေရာင္က ျပန္ေျဖတယ္။ ငါက မီးျပတုိက္ကြတဲ့။
သူ႔ဇာတ္လမ္းကို ၾကားမိေတာ့ ရယ္မိတယ္။ မွတ္ပလားကြလို႔လည္း ပါးစပ္က မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိတယ္။ စစ္ဆိုတဲ့ အရာရယ္ အင္အားႀကီးတယ္ဆုိတဲ့အရာရယ္ ေပါင္းမိရင္ ပိုၿပီးအင္အားႀကီးကာ ေထာင္လႊားတတ္ၾကသည္။ အင္အားေတြကို သံုးကာ အႏုိင္က်င့္ခ်င္တတ္ၾကသည္။ အဲ့သည္လို ေထာင္လႊားမႈေတြက အရာတုိင္းကို ေအာင္ႏုိင္လႊမ္းမိုးလို႔ မရဘူးဗ်လို႔လည္း သူ႔ ပံုျပင္ အဘိဓမၼာထုတ္လိုက္မိေသးသည္ပါ့။ တကယ္ေတာ့ မီးျပတုိက္ဆိုတာ လမ္းျပသူသာ ျဖစ္သည္။ သေဘၤားအတြက္ ေရ လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ျပေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ကိုယ့္ငယ္ဘဝမွာ စစ္သေဘၤာႀကီးလို လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အျပဳအမႈေတြ အမ်ားႀကီး ျပန္ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ ကိုယ့္သာသာ က်ိတ္ၿပံဳးရ သည္။ အေဖက ဒီဟာ မလုပ္နဲ႔ ဆုိတာက ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ၾကည့္သည္။ အေမက ဒီဘက္သြားပါလားဆုိရင္ ဟုိဘက္က အေမမသိေအာင္ ခိုးသြားၾကည့္ဖူးသည္။ ေက်ာက္ေဆာင္နဲ႔ေတြ႔ ေရထဲျပဳတ္က်မွ မွားလုိက္မိျခင္း ေတြးမိတာ ခဏခဏ။ ေက်ာင္းသားဘဝေရာက္ျပန္ေတာ့ ဆရာဆုိသည့္ ျမင့္ျမတ္ေသာ မီးျပတုိက္ေပါင္း မ်ားစြာ၏ အလင္းေရာင္ေအာင္ဝယ္ ႀကီးထြား႐ွင္သန္ခြင့္၊ လမ္းေၾကာင္းမွန္သြားခြင့္ေတြ တသီႀကီးရခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လြယ္လြယ္နဲ႔ ျမင္ႏုိင္ခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္။ အႏၶပီပီ မီးျပတုိက္တို႔ အလင္းကို ကုိယ့္ဆီ ရန္႐ွာမယ့္ ရန္သူ႔သေဘၤာလို ထင္မွတ္မွားခဲ့တာေတြ ခဏခဏ။ ဘဝမွာ မီးျပတုိက္ႀကီးေတြလို ထင္ထင္႐ွား႐ွား အလင္းျပခဲ့ပါရဲ႕နဲ႔ တိုးတုိက္မိခဲ့ျခင္း။ အမွန္ေတာ့ ကုိယ္က သေဘၤာႀကီးႏွယျပဳမႈ အထင္ေရာက္ခဲ့ေသာ ေလွငယ္ေလးတစ္စင္းသာ။
ကိုယ့္ဘဝေလွငယ္ေလးကို လမ္းျပခဲ့သည့္ မီးျပတုိက္ေတြသာ မ႐ွိခဲ့ရင္လို႔ ေတြးၾကည့္မိေတာ့ မီးျပတုိက္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူး မ်ားကို အထူးေအာက္ေမ့မိေလ၏။ အခုလို ဘဝပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ေလွာ္ခတ္ေနရသည့္ အခ်ိန္ဆုိရင္ ေတာ့ မီးျပတုိက္တုိ႔ရဲ႕ အလင္းေရာင္ကုိ အထူးေတာင့္တမိတတ္သည္။ အေဝးက မီးျပတုိက္တုိ႔ကို စိတ္ရည္မွန္းလ်က္ ကိုယ္ေရာက္ေနရာ မီးျပတုိက္ ညိဳညိဳမိႈင္းမိႈင္းႀကီးကို ဦးညႊတ္လိုက္မိသည္။ သံုးႀကိမ္ျပည့္ ဦးတုိက္ၿပီးသည့္ေနာက္မွ အေမွာင္ လမ္းမွ အလင္းလမ္းျပခဲ့ေသာ၊ သံသရာပင္လယ္ေၾကာႀကီးမွ လြတ္လမ္းျပခဲ့ေသာ၊ သံုးေလာကကို လမ္းညႊန္ျပေနသည့္ မီးျပတုိက္ အလင္း႐ွင္ကို သတိရမိကာ ထပ္မံ ဦးညႊတ္လိုက္မိျပန္သည္။ ေဘးနားကၾကည့္ေနေသာ မိတ္ေဆြကေတာ့ ျပံဳး ေစ့ေစ့ၾကည့္လို႔။ ကုိယ္မွာေတာ့ ကုိယ္ပီတိနဲ႔ကိုယ္ ျပည့္လို႔။ မီးျပတုိက္ႀကီးကလည္း တမူထူးျခား လင္းလို႔။
စာၿပီး။
၂၂ ရက္ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၁၆။
ညပိုင္း ၁၀ နာရီ။