(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၆၊ ၂၀၁၇
မတ္ ၂၁ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔။
ကမာၻအႏံွ႔အျပားက ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္ေတြ တသားတည္း ထပ္တူက်တ့ဲေန႔ေပါ့။ ကဗ်ာဆရာေတြရဲ႕ တခုတည္းေသာ ပြဲေတာ္ေန႔ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ အဲဒီေန႔ထူးကေလးမွာ တကမာၻလံုး ကဗ်ာရြတ္ပြဲေတြ က်င္းပၾက၊ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြ ထုတ္ေဝၾက၊ ကဗ်ာပန္းဖလက္ကေလးေတြ ေဝငွၾကန႔ဲ ကမာၻႀကီးထဲ ကဗ်ာေတြ ကဗ်ာဆန္ဆန္ ပြင့္ လန္းေဝဆာတ့ဲ ေန႔တေန႔ပါပဲ။
အဲဒီ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔ေရာက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း တိမ္းညြတ္ယစ္မူးစြာ ပန္းဖလက္ကေလးေတြကို ေရးျဖစ္ျဖန္႔ေဝျဖစ္ခ့ဲပါ တယ္။ ေငြေၾကးအေနအထားအရ စာအုပ္အျဖစ္ မတတ္ႏိုင္္ခ့ဲတ့ဲအတြက္ ကဗ်ာေျခာက္ပုဒ္ ခုႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ပါတ့ဲ လီဂယ္လ္ စာရြက္ေလးေခါက္ခ်ဳိး ပန္းဖလက္ကေလးေတြကိုပဲ အာသာေျပထုတ္ေဝျဖစ္ခ့ဲတာပါ။ ေကာလင္းကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာ ခါစမွာ လူအင္အားကမရိွ ေငြအင္အားကလည္းမ႐ွိန႔ဲ တေယာက္တည္းၾကဲခ့ဲရတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ ကဗ်ာပန္းဖလက္ေလး ေတြရဲ႕ေျခလွမ္းအစ မွတ္မွတ္ရရ ၂၀၀၈ မတ္၂၁ ေပါ့။
အေမေန႔၊ခ်စ္သူမ်ားေန႔ အစရိွတ့ဲအထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြရိွသလို ကဗ်ာေန႔လည္းရိွတယ္ဆိုတာ သိပ္မသိၾကေသးတ့ဲ ကြၽန္ ေတာ့္ၿမိဳ႕အတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္ျဖစ္ခ့ဲတာပါပဲ။ နည္းနည္းႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရရင္ ကဗ်ာအက်ိဳးကို ႏိုင္သေလာက္ကေလးသယ္ပိုးခ့ဲျခင္းေပါ့။ "အႏုပညာသမားဆိုတာ ပရမ္းပတာသမားမဟုတ္ဘူး။ ပရမ္းပတာသမားဆီကလည္း အႏုပညာ ထြက္မလာဘူး"ဆိုတ့ဲ ဆရာသစၥာနီရဲ႕စကားကို ပန္းဖလက္ရဲ႕ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာစာမွာထားၿပီး "ခ်ဥ္ျခင္းမ်ားန႔ဲ လင္းသက္ၿငိမ္"လို႔ ပန္းဖလက္ကိုအမည္ေပးၿပီး ရြက္ေရ ၆၀ ေလာက္႐ိုက္ၿပီး ျဖန္႔ေဝခ့ဲတယ္။ အစပိုင္းဆိုေတာ့ အထူးအဆန္း အ႐ူးအႏွမ္းေပါ့ ။ ေလွာင္ၾကေျပာင္ၾကတ့ဲလူေတြလည္း မနည္းပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔နားလည္တ့ဲ တံဆိပ္ကပ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ကို ကမာၻ႕ကဗ်ာေန႔န႔ဲ မိတ္ဆက္ေပးခ့ဲရတ့ဲအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ အေဝးကေနလွမ္းၿပီး စိတ္အာ ဟာရေပးတ့ဲ လားရိႈးလေရာင္လမ္းခ်ိဳးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ခြန္အားျဖစ္ေစခ့ဲပါတယ္။
၂၀၀၉ `ဒုတိယအႀကိမ္ဆိုက္ေရာက္ျခင္း´ ကဗ်ာပန္းဖလက္ ဆက္လုပ္ျဖစ္။ ဆရာေနမ်ိဳးရဲ႕ "ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ဝမ္းနည္းဖို႔ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၂၄ နာရီ အသင့္ျဖစ္ေနသူေတြ"ဆိုတ့ဲစကားကို ေ႐ွ႕မ်က္ႏွာတင္ၿပီး ႐ိုက္ႏွိပ္ခ့ဲတယ္။ အ့ဲဒီပန္းဖ လက္မွာ စကားဦးဆိုၿပီး ေရးျဖစ္ခ့ဲပါေသးတယ္။ ပထမအႀကိမ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ပန္းဖလက္ကေလးတရြက္ကို ကေလး တေယာက္က ကတ္ေၾကးန႔ဲညႇပ္ၿပီး ေဆာ့ကစားေနတာကိုျမင္ခ့ဲရလို႔ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ေရးျဖစ္ခ့ဲတာပါ။`ကဗ်ာလက္ကမ္းပန္း ဖလက္ထုတ္ရတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဓားန႔ဲထိုးဖို႔ႀကိဳးစားရသလိုပါပဲ´လို႔။
တတိယအႀကိမ္၂၀၁၀ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အေပ်ာ္ရဆံုးလို႔ေျပာလို႔ရပါတယ္။ စိတ္ညစ္စရာေတြနဲ႔လည္း တိုး ခ့ဲရတာေပါ့။ ေပ်ာ္ရတာကေတာ့ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔ကို ပန္းဖလက္ကေလးေတြန႔ဲအျပင္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲပါ လုပ္ခ့ဲရလို႔ပါပဲ။ ကမာၻ႔ ကဗ်ာေန႔ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ပထမအႀကိမ္ ေကာလင္းေပါ့။
ကဗ်ာ ျမဴမင္းလြင္ (ေကာလင္း)၊ ကိုဖုန္း (U.M) ဂ်ာနယ္တို႔က ကြၽန္ေတာ္န႔ဲအတူ အားျဖည့္ေပးခ့ဲၾကပါတယ္။ ကဗ်ာ၀ါ သနာ႐ွင္ လူႀကီး၊ လူငယ္ေတြကိုလည္း ဖိတ္စာန႔ဲ ေလးေလးစားစားဖိတ္ခ့ဲပါတယ္။ ဖိတ္စာသြားဖိတ္ေတာ့ ေကာလင္းစာေပန႔ဲ စာနယ္ဇင္းဥကၠဌရဲ႕ အဆူအဆဲကို မ်က္ရည္၀ဲေအာင္ခံခ့ဲရပါတယ္။ ကဗ်ာရြတ္ပြဲကို လူငါးဆယ္ဖိတ္ေပမယ့္ ဆယ္ေယာက္ ေလာက္ပဲေရာက္လာပါတယ္။ ပြဲေနရာကေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ျပန္/ဆက္ရံုးမွာေပါ့။
ကဗ်ာရြတ္ပြဲစမယ့္အခ်ိန္မွာ ယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြ ဟိုဘက္ဒီဖက္ ေလွ်ာက္ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ကိုဖုန္းရဲ႕ ေက်းဇူးန႔ဲ အထက္ျမန္မာဂ်ာနယ္မွာ ေကာလင္းရဲ႕ပထမအႀကိမ္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲသတင္းတိုေလး ပါလာပါတယ္။ ၁၀၀ မွာ ၁၀ ရာခိုင္ႏူန္းပဲ ေပ်ာ္ရလည္း ကြၽန္ေတာ္ေက်နပ္ခ့ဲပါတယ္။
စတုတၳအႀကိမ္၂၀၁၁ ကမာၻ႔ကဗ်ာေန႔။ အစီအစဥ္ေတြဆြဲထားေပမယ့္ တေယာက္မွေရာက္မလာၾကလို႔ ပြဲပ်က္။ ကြၽန္ေတာ္ တေယာက္တည္း အိမ္ျပန္လာခ့ဲပါတယ္။ ၀မ္းနည္းခ့ဲရပါတယ္။ ခါခ်ဥ္ေကာင္မာန္ႀကီးမိတ့ဲ ကြၽန္ေတာ့္အျပစ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ မႏိုင္၀န္ထမ္းခ်င္မိတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္တတ္ႏိုင္တ့ဲ ပန္းဖလက္ကဗ်ာေလးေတြေတာ့ ထုတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ႕`ကမာၻေက်ာ္ ၿမိဳ႕ပိုင္ နယ္ပိုင္ဆိုတာ မရိွဘူး၊ ကမာၻေက်ာ္ ကဗ်ာဆရာ ေတြပဲရိွ တယ္´ဆိုတ့ဲ ေက်ာ္ၾကားတ့ဲစာသားကို ပန္းဖလက္ေခါင္းစည္းတင္ၿပီး ပါ၀င္ေရးသားၾကသူေတြက ျမဴမင္းလြင္ (ေကာလင္း)၊ ကိုဖုန္း(UM) ဂ်ာနယ္၊ ေခါင္ထစ္ခ်ဳန္း၊ မႏၱေလးက ကိုေနညိဳေအာင္န႔ဲ ကြၽန္ေတာ္။ အဲဒီပန္းဖလက္ကေလးက မဆိုးဘူးေျပာ ရမယ္။ လိုက္ေ၀စရာမလိုဘူး။ စိတ္၀င္တစား လာလာေတာင္းၾကတယ္။ ခတ္ပါမ်ားတ့ဲေက်ာက္တံုး မီးပြင့္လာသလိုပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္တာကလည္း ဒါပဲမဟုတ္လား။
တေန႔ .... ကဗ်ာကို ခ်စ္တယ္။ ကဗ်ာန႔ဲပတ္သက္ရင္ နည္းနည္းမွ အထိပါးမခံႏိုင္ဘူးဆိုသူ ကဗ်ာဆရာရဲ႕အမိႈက္ပံုးထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕စတုတၳအႀကိမ္ ပန္းဖလက္ေလးကို ျမင္လိုက္ရတယ္။ နာက်င္ေၾကကြဲစြာ ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေကာက္ယူခ့ဲမိပါ တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတြ အႏုပညာကိုခ်စ္တယ္၊ ကဗ်ာကို ခ်စ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကိုခ်ျပတ့ဲ အ ခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပန္ရခ့ဲတ့ဲအက်ိဳးအျမတ္က သၾကားလံုးေလးတလံုး ခိုးစားမိလို႔ အ႐ိုက္ခံရတ့ဲကေလးလိုပါပဲလား။အ႐ိုက္ခံရတ့ဲဒဏ္ရာေတြထက္ သၾကားလံုးရဲ႕အရသာကို တပ္မက္ေနမိေတာ့လည္း ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ပန္းဖလက္ကဗ်ာ ေလးေတြကို ေရးျဖစ္၊ ထုတ္ျဖစ္၊ ျဖန္႔ေနျဖစ္ဦးမွာပါပဲ။ ။