ႏုိင္ဝင္းသီ ● ၾကယ္မ်ား
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၇၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၇၊ ၂၀၁၇
ပိတ္ထားေသာ တံခါး႐ြက္ကို သူတြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေအးစက္ေသာေဆာင္းေလသည္ အခန္းေလးထဲသို႔ တိုးဝင္လာေတာ့ သည္။
လသာညျဖစ္ေသာ္လည္း လေရာင္ ကိုေတာ့ သူ မျမင္ရပါ။ လေရာင္အစား နွင္းေရစက္ေတြၾကားမွာ ၿငိမ္သက္ေတာင့္ တင္း ေနေသာ ညကိုသာ သူ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ တိမ္ေတြကေတာ့ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စနွင့္ အျပန္႔ျပန္႔အက်ဲက်ဲ။
ေျမာက္ေလတစ္ခ်က္ ေဆာင့္အ႐ုန္းမွာေတာ့ တိမ္တိုက္ေတြ လြင့္ရွဲသြားရုံမက ၿမိဳ႕ျပအေဆာက္အအုံေတြၾကားမွာ ညပ္ေန ေသာ လဝန္းသည္လည္း ေဆာင္းညထဲသို႔ လြတ္ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ဝိုင္းစက္ေသာ လဝန္းနွင့္အတူ ညထဲမွာ ဆူပြက္အုံခဲေနေသာ ၾကယ္ပြင့္မ်ားကို လွမ္းျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အရာရာကို သူ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ပါသည္။
နွင္းစက္မ်ားျဖင့္ ေအးစက္စိုစြတ္ေနေသာညမ်ဳိးမွာ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ဒီေလာက္မ်ားမ်ားစားစားေတြ႕ရဖို႔ သူေမ်ွာ္လင့္မထားပါ။
ဝါ စိမ္း နီ ျပာ ၾကယ္ပြင့္ေတြ။ ဘယ္ေနရာၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ မ်က္စိတစ္ဆုံးျမင္ေတြ႕ေနရေသာ ၾကယ္ပြင့္ေတြ။
ညထဲမွာ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ျဖစ္ေနေသာ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ေငးၾကည့္ေနရင္းနွင့္ အခုလိုညမ်ဳိးမွာ လီဟန္နီတစ္ေယာက္ ဘာ မ်ားလုပ္ေနေလမလဲဟု သူ ေတြးမိျပန္သည္။
ၾကယ္ေတြကို အစြဲအလမ္းႀကီးေသာ လီဟန္နီဟာ အခုလိုညမ်ဳိးမွာ သူ႔လိုပဲ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ေငးၾကည့္ေနေလမလား။ ဒါ ကေတာ့ သိပ္မေသခ်ာလွပါ။
လီဟန္နီဟာ ခုတေလာ ဆိတ္သိုးတစ္ေကာင္နွင့္တူေသာ လူတစ္ေယာက္နွင့္တြဲေနေၾကာင္း သူလည္း သတိျပဳမိသည္။ ထို လူနွင့္သာ သူမ ပါသြားပါက ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ျမင္ေတြ႕ရဖို႔ သူမအတြက္ အခြင့္အလမ္း အေတာ့္ကိုနည္းပါးသြားနိုင္ပါသည္။
"ကြၽန္မက ၾကယ္ပြင့္ေတြကို သိပ္သေဘာက်တာရွင့္။ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို သေဘာက်ရုံတင္မကဘူး။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္လည္းၾကယ္ပြင့္ေတြဆီကို သိပ္သြားခ်င္တာပဲ။ရွင္ေတာ့ မသိဘူး။ ကြၽန္မကေတာ့ ၾကယ္ေတြအမ်ားႀကီးထြက္တဲ့ညမ်ဳိးဆိုရင္ ေတာ္ ေတာ္နဲ႔မအိပ္ဘဲ တစ္ညလုံးၾကယ္ေတြကို ထိုင္ၾကည့္ေနတာပဲ"ဟု တိုးတိတ္စြာ ေျပာခဲ့စဥ္ကၾကယ္ပြင့္ေတြလို ဝင္းေတာက္ေန ေသာ သူမ၏ မ်က္ညိဳဝန္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဒီလိပ္ျပာမေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ကဗ်ာဆန္တဲ့ လိပ္ျပာမေလးပဲဟု သူ ေတြးမိ လိုက္ေသးသည္။
ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ခ်စ္မက္သည့္ လီဟန္နီကို ကဗ်ာဆန္သည့္ေနရာ တစ္ေနရာေလးပင္မရိွေသာ ထိုငနဲနွင့္ အတူယွဥ္တြဲၿပီးျမင္ ခဲ့ရစဥ္က သူဘယ္လိုမွ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
ကနဦးက ထိုလူ႔ကိုလည္း ခါတိုင္းကပတ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ ေယာက်္ားေတြလိုပဲ လီဟန္နီ ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားသြားလိမ့္မည္ဟု သူ တြက္ဆထားခဲ့သည္။
လီဟန္နီဟာ သူမနွင့္ ဆက္ႏြယ္ပတ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ ေယာက်္ားတိုင္းကို ေပါ့ပါးလြယ္ကူစြာနဲ႔ပဲ ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ မဟုတ္ လား။ သို႔ေသာ္လည္း ...
သို႔ေသာ္လည္း လက္ေတြ႕ဘဝမွာေတာ့ ထိုလူကပဲ ေတာက္တဲ့တစ္ေကာင္လိုလိုက္ၿပီး ကပ္ေနေလသလား။
ဒါမွမဟုတ္ လီဟန္နီကပဲ ေတာက္တဲ့မတစ္ေကာင္လို ကပ္ထားေလသလားေတာ့မသိ။ဘယ္ေနရာ ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ သူတို႔နွစ္ေယာက္ကို အၿမဲတမ္း တပူးပူးတတြဲတြဲနွင့္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။
ထိုလူ႔ကားေပၚမွာ လီဟန္နီ႔ကို ေတြ႕လိုက္တိုင္းလည္း လန္းဆန္းေပ်ာ္႐ႊင္ေနပုံရေသာ လီဟန္နီ႔ကို သူအၿမဲတမ္းျမင္ ေတြ႕ခဲ့ရ သည္။
ထိုေတာက္တဲ့ဆီမွာ ကားသစ္သုံးေလးစီးရိွသလို မိန္းမေတြလည္း သုံးေလးေယာက္ရိွထားမွန္း သူသိထားေသာ္လည္း ေတာက္တဲ့မကေတာ့ ထိုကိစၥေတြကို စိတ္ဝင္စားပုံ သိပ္မရပါ။
အခုလိုညမ်ဳိးမွာ လီဟန္နီဟာ ထိုလူနွင့္အတူ ၾကယ္သစ္တစ္လုံးဆီကို ႐ြက္လႊင့္သြားၿပီလား။ အဝီစိမွာ ေတာက္ပေနတဲ့ ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္ဆီကိုပဲ ေဇာက္ထုိးႀကီးဆင္းခ်သြားၿပီလား။
ဒါမွမဟုတ္ရင္ သူမကို အသားကုန္ဝိုင္းဆိတ္မည့္ လင္းတေတြရန္က လြတ္ေအာင္ေရွာင္ေျပးၿပီး ေအးျမေတာက္ပေသာၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္ေပၚမွာ ေခတၱခဏခိုနားေနေလမလား။ သူသိခ်င္ေနမိျပန္သည္။
ၾကယ္အစုတ္အပဲ့တစ္လုံးဆီ အနားပင္မကပ္နိုင္ေသာ သူ႔အပါးသို႔ လီဟန္နီေရာက္ရိွမလာနိုင္ျခင္းကေတာ့ သူတို႔နွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ ဘယ္လိုမွ မွားယြင္းနိုင္စရာမရိွေသာ ေသခ်ာမႈတစ္ခုပင္ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ဖိစီးမႈေတြပါးလ်ၿပီး ၾကည္လင္ေသာစိတ္အခံရိွသည့္ရက္မ်ဳိးဆိုလွ်င္ လီဟန္နီ႔လိုပဲ ၾကယ္ေတြကိုစြဲ လမ္းေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဆီအာရုံက တိမ္းၫႊတ္သြားျပန္သည္။
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး အဆင္မေျပမႈမ်ားစြာျဖင့္ ေလးလံမြန္းက်ပ္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းသည္ ရည္မွန္းခ်က္ေတာ့ ႀကီးမား သူျဖစ္ေလသည္။
ၾကယ္စုံညတစ္ညမွာ သူငယ္ခ်င္းနွင့္ဆုံေတြ႕ခဲ့စဥ္က.....
"ဆင္းရဲမြဲေတမႈဟာ အေမွာင္တစ္ခုပါပဲသူငယ္ခ်င္းရာ။ဘဝထဲမွာ ဘယ္ေနရာမွ အဆင္မေျပပါဘူး။ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အ ေမွာင္ထဲမွာ ငါေနလာခဲ့တာပါ။ ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး ငါအၿမဲတမ္း စိတ္ ကူးယဥ္ခဲ့တယ္။ ပထမဦးဆုံး မေလးရွားကို ငါသြားမယ္။ မေလးကျပန္လာရင္ဂ်ပန္ကိုဆက္သြားမယ္။ ဂ်ပန္မွာ ေလးငါးနွစ္ ေလာက္လုပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ရင္ေတာ့"
အေမွာင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္း၏ မ်က္လုံးေတြကို သဲသဲကြဲကြဲ သူမျမင္ရေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္း၏စကားေတြက သူ႔အတြက္ ပေဟဠိသဖြယ္ ျဖစ္မေနခဲ့ပါ။
ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ သူ ေတြ႕ျပန္သည္။
"မေလးသြားဖို႔ အရင္းအနွီးမရိွေသးဘူးကြ။ ေ႐ႊတြင္းသြားၿပီး တစ္နွစ္ေလာက္လုပ္လိုက္ဦးမယ္။ ေ႐ႊတြင္းကျပန္လာမွ မေလး သြားဖို႔လုပ္ရမယ္"
ထိုညတုန္းက အေမွာင္ထုထဲသို႔ သတၳဳေႁမြတစ္ေကာင္လို တ႐ြ႐ြနွင့္ ပြတ္သပ္တိုးဝင္သြားေသာ ရထားႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ကံ ေကာင္းပါေစသူငယ္ခ်င္းဟု ဘုရားသခင္ထံမွာ သူ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသးသည္။
သူကသာ ကံေကာင္းပါေစဟု ဆုေတာင္းေပးလိုက္ေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းဟာ ကံမေကာင္းရွာပါ။ ေ႐ႊတြင္းသို႔ ေရာက္ရိွၿပီး ေလးလခန္႔အၾကာ၌ ဦးေနွာက္ထဲသို႔ ငွက္ဖ်ားပိုးဝင္ၿပီး မိသားစုဆီ ျပန္လည္ေရာက္ရိွလာခဲ့သည္။
ထိုရက္ေတြတုန္းက သိစိတ္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မ်ားကို ခက္ခဲပင္ပန္းႀကီးစြာ ျဖတ္သန္းေနရေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုၾကည့္ၿပီး အေတာ့္ကို သူ ေခ်ာက္ခ်ားသြားခဲ့သည္။
ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံး ၾကယ္ပြင့္ေတြကို မြတ္သိပ္လာခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းအတြက္သပ္ရပ္လွပသည့္ အဆုံးသတ္မဟုတ္မွန္း သူသိေသာ္လည္း သူ ဘာမွလုပ္မေပးနိုင္ခဲ့ပါ။
ထိုရက္ေတြထဲမွာပဲ လူတစ္ေယာက္ဟာ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို ထိစမ္းပြတ္သပ္ဖို႔ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလွေသာ္လည္း ေသျခင္း တရားဆီကို သြားဖို႔ေတာ့ အခြင့္အလမ္းမ်ားစြာရိွေၾကာင္း သူ ေတြ႕ရိွသြားခဲ့ပါသည္။
ေျပာၾကစတမ္းဆိုလ်ွင္ ၾကယ္ေတြကိုခ်စ္ခင္စုံမက္ေသာ လီဟန္နီဟာလည္း သူမဘဝမွာ ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္လို နိုးၾကားလန္း ဆန္းစြာ ပြင့္ဖူးေနခ်င္သူျဖစ္ေလသည္။
ဘယ္လိုတိမ္းၫႊတ္မႈမ်ဳိးလည္းေတာ့မသိ။ လီဟန္နီ သူ႔ဆီကို ေရာက္လာေလတို္င္းေရာင္စုံၾကယ္ပြင့္မ်ားအေၾကာင္းကိုအၿမဲတေစေျပာျပေလ့ရိွသည္။
တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ Beatles ၏ Yesterday သီခ်င္းကို မ်က္လုံးေလးအသာအယာမိွတ္ၿပီး တိုးတိုးဖြဖြေလး ဆိုညည္း တတ္သည္။ ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ဘိုင္႐ြန္၏ ကဗ်ာေလးေတြကို တမ္းတမ္းတတ ႐ြတ္ေနျပန္ေလသည္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သူကေတာ့ သူ႔အာရုံကို တစ္ခါတစ္ခ ါလာရွတတ္ေသာ လီဟန္နီ၏ Yesterday သီခ်င္းအပိုင္းအစမ်ားကို စြဲလမ္းလွပါသည္။
ရွန္ပူရနံ႔ေမႊးရီေနတတ္ေသာ ဆံညိဳႏုႏုမ်ွင္မ်ွင္ေတြကို ေက်ာဘက္ဆီသို႔ ဖြားကနဲလွန္တင္ပစ္တတ္ေသာ သူမရဲ႕ကိုယ္ ခႏၶာအႏြဲ႕အယိမ္းကို သတိရလိုက္တိုင္းလည္း သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ ပူေႏြးသြားတတ္သည္။
သူမရဲ႕ဘဝထဲကို ဆိတ္သိုးတစ္ေကာင္နွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေသာလူ ေရာက္ရိွလာခ်ိန္မွာေတာ့ Yesterday သီခ်င္းနွင့္ဘိုင္႐ြန္၏ ကဗ်ာေလးေတြကို လီဟန္နီ ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္ပုံရသည္။
လီဟန္နီနွင့္ ေတြ႕လိုက္ေလတိုင္းYesterday သီခ်င္းညည္းသံသဲ့သဲ့နွင့္ ဘိုင္႐ြန္၏ ကဗ်ာ႐ြတ္သံကို သူ မၾကားရေတာ့ပါ။သူမရဲ႕ ေသြးေၾကာႁမႊာေတြထဲမွာ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ကူးခတ္ေနေသာ ၾကယ္ပြင့္ေတြ အေၾကာင္းကိုလည္း သူမ မေျပာေတာ့ပါ။
တစ္ရက္မွာေတာ့ သူတစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ မၾကားဖူးေသာ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားတစ္ခြန္းကို လီဟန္နီေျပာလာခဲ့သည္။
"ကြၽန္မရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ကြၽန္မဟာ တစ္ခုခုကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္နဲ႔ ရွာေဖြေနသလိုလိုအၿမဲခံစားေနရတယ္။ အဲဒီကြၽန္မ ရွာေဖြေန တဲ့ တစ္ခုခုဟာ ဘာမ်ားျဖစ္မလဲမသိဘူး"
လီဟန္နီဟာ ဘဝထဲကထြက္ေျပးေနသည့္ မိန္းမမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ၾကယ္ပြင့္ေတြကို စြဲလမ္းေသာ လီဟန္နီ႔လိုမိန္းမမ်ဳိးမွာ ဘဝနွင့္ပတ္သက္၍ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အသစ္၊စိတ္ကူးစိတ္သန္းအသစ္၊ အိပ္မက္သစ္ေတြကင္းမဲ့ေနမွာေတာ့ မဟုတ္ပါ။
သို႔ျငား သူနွင့္ဆက္ႏြယ္ခဲ့သည့္ ကာလတစ္ေလ်ွာက္လုံးမွာ ထိုကဲ့သို႔ေသာ စကားမ်ဳိးကို လီဟန္နီတစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ဖူးပါ။
ထိုစဥ္ကတည္းက လီဟန္နီရဲ႕ မ်က္လုံးေတြကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ေနရာရာမွာ တစ္စုံတစ္ခုခု လြဲမွားေနသလိုမ်ဳိး သူခံစားခဲ့ရသည္။
သူနွင့္ ခင္မင္ရင္းနွီးေသာ ဂ်ာနယ္လစ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔နွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။
"ခင္ဗ်ားတိုနွစ္ေယာက္က ဘာလဲဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔နွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဘာေျပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ ဘူး"
ထိုလူကေတာ့ သူမွမဟုတ္။ ေတြ႕သမ်ွလူတိုင္းအေပၚ မယုံသလိုလို မသကၤာသလိုလို ျဖစ္ေနတတ္သူျဖစ္သည္။
ဖိတ္စာကိုၾကည့္ၿပီး သတင္းေရးသည့္ေနရာနွင့္ နားစြန္နားဖ်ားၾကားရုံနွင့္ သတင္းေရးသည့္ေနရာတြင္ ထူးခြၽန္ေပါက္ေျမာက္သူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သူ႔နာမည္ၾကားရုံနွင့္တင္ မ်က္ခုံးလႈပ္ၾကပါသည္။
တနလၤာနံနွင့္စၿပီး အဂၤါနံနွင့္ဆုံးေသာမင္းသားေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဗုဒၶဟူးနံနွင့္စၿပီး ၾကာသပေတးနံနွင့္ဆုံးေသာ ေမာ္ဒယ္ (လ္) ေလးတစ္ေယာက္နွင့္ ဘာညာဘာညာျဖစ္ေနၿပီ ဆိုေသာေရးဟန္ကေတာ့ သူ၏ ထင္ရွားေသာေရးဟန္ပင္ျဖစ္ေလ သည္။
ထိုသတင္းမ်ဳိးကို တစ္ပတ္လွ်င္ ေလးငါးရွစ္ပုဒ္ခန္႔ ပုံမွန္ထည့္ေပးေနေသာ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္တြင္ အၿမဲေရးေနရေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုလူ၏ ရီေဝေဝညေနခင္းမ်ားဟာ အၿမဲတမ္းလွပခဲ့ပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ထိုလူ ပင္တိုင္ေရးေနေသာဂ်ာနယ္တြင္ ေသာၾကာနံနွင့္စၿပီး စေနနံနွင့္ဆုံးေသာ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ ေရာက္ရိွလာခ်ိန္မွာေတာ့ သူ၏စာမူေတြ တစ္ပုဒ္မွပါမလာေတာ့ပါ။
သည္လိုနွင့္ပဲ ညေနခင္းတိုင္း ဘီယာဆိုင္ထိုင္ေလ့ရိွသည့္ထိုလူမွာ သူပင္တိုင္ေရးေနရသည့္ ဂ်ာနယ္တြင္ အယ္ဒီတာ အ ေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ ဘီယာဆိုင္မထိုင္နိုင္ေတာ့ဘဲ ဘီအီးဆိုင္သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားပါေတာ့သည္။
ထိုရက္ေတြထဲမွာပဲၾကယ္ပြင့္ေတြကိုစြဲလမ္းတဲ့ လီဟန္နီဟာလည္း သူ၏ဘဝထဲက ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေတာ့သည္။
သူမနွင့္ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့သည့္ ညကေတာ့ သူမရဲ႕ အသြင္သဏၭာန္ဟာ အားျပည့္လန္းဆန္းသည့္ ၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္လို ထူးထူးျခားျခားေတာက္ပေနခဲ့သည္။
ထိုေန႔ညက လီဟန္နီ႔ကို သူ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာျဖစ္သလို လီဟန္နီဟာလည္း သူ႔ကို စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာခဲ့ပါ။
လီဟန္နီ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ (ထိုလူနွင့္) ဘဝမွာ ေနသားတက်ျဖစ္သြားပုံရသည္။ ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ေနသားတက်ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနပုံရသည္။
ဘဝထဲမွာ တစ္စုံတစ္ခုခုကို ရွာေဖြေနခဲ့တဲ့ လီဟန္နီဟာ သူမ အၿမဲတမ္း ပ်က္ရယ္ျပဳေလ့ရိွတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရိွသြားခဲ့ၿပီလား။
ဒါမွမဟုတ္ သူမရဲ႕ဘဝထဲမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရိွခဲ့ဘူးလို႔အခိုင္အမာေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ေပ်ာ္႐ႊင္မႈ ဆိုတာကို ေတြ႕ရိွသြားခဲ့ၿပီလား။
ဒီလိုမွမဟုတ္ ဘဝမွာ ေနထိုင္ျခင္းအႏုပညာတစ္ရပ္ကိုပဲ နာက်င္စြာနဲ႔ ရွာေဖြေတြ႕ရိွသြားခဲ့ၿပီလား။
သူ ေမးလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေမးျဖစ္ပါ။
ထိုညက အေမွာင္သက္ၿငိမ္ပင္လယ္ထဲက ေရာင္စုံၾကယ္ပြင့္ေတြဟာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔ နာက်င္ေအာ္ဟစ္လို႔။
အဲဒီ ညကပါပဲ။ ၾကယ္ေတြဆီကိုပဲ သူ႐ြက္လႊင့္သြားခဲ့တာလား။ ၾကယ္ပြင့္ေတြကပဲ သူ႔ဆီကို တစ္ပြင့္ၿပီးတစ္ပြင့္ ခုန္ဆင္းလာခဲ့တာလားေတာ့ မသိ။ ၾကယ္ေတြကို အိပ္မက္ထဲအထိ ဆြဲခ်လာေတာ့ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ေတာက္ပေနေသာၾကယ္ပြင့္တစ္ပြင့္က သူ႔ကို ေလွာင္ၿပံဳး ၿပံဳးျပ ေနခဲ့သည္။
သူ႔ကို စိမ္းကားေအးစက္စြာ ၾကည့္ၿပီးေလွာင္ၿပံဳး ၿပံဳးျပေနေသာ ၾကယ္ကို အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ထိုၾကယ္ပြင့္မွာ လီဟန္နီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရိွရပါသည္။ ။
(နိုင္ ဝင္း သီ)