ေအာင္သူျငိမ္း - ေမာင္ေမာင္စိုုးရဲ့ လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ

(မိုုးမခ စာအုုပ္စင္) ဇန္န၀ါရီ ၇၊ ၂၀၁၇

ကိုေမာင္ေမာင္စိုးေရးထားတဲ့ "လြမ္းရစ္ေဝေသာ ေန႔မ်ား ညမ်ား ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ" (ေရႊနဒီစာေပ၊ ၂၀၁၆ ဒီ) ကို အားတင္းၿပီး ဖတ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ပထမအႀကိမ္ ၂၁-ပင္လံု ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံမွာဆံုတယ္။ ေနာက္တခါ ဧရာဝတီဂ်ာနယ္က လုပ္တဲ့ Talk show တခုမွာ အတူေျပာရတယ္။ တိုင္းရင္းသား အေရး (အထူးသျဖင့္ ေျမာက္ပိုင္းေဒသက အဖြဲ႔ေတြအေၾကာင္း) ကၽြမ္းဝင္သူအျဖစ္ သိရၿပီး၊ ေနာက္ပိုင္းမွ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားဘဝကေန ေတာခိုခဲ့သူမွန္း သိရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႔ ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြေပါ့။

အေစာပိုင္းတုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ထင္တလံုးေလးနဲ႔ပါ။ ေဆး-၂ မွာ ရွားရွားပါးပါး ေတာထဲသြားတာ တို႔ပဲရွိ သေလာက္ ထင္ထားမိခဲ့တယ္။ ၁၉၇၄-၇၅-၇၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြအေၾကာင္း ၾကားဖူးနားဝ ရွိေပမယ့္ ထဲထဲဝင္ ဝင္ မသိခဲ့ရဘူး။ ေဆး-၂ မွာ အဲသည္အခ်ိန္က ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႔ ဖမ္းခံရတယ္။ အခ်ဳိ႔ေက်ာင္းထုတ္ခံရတယ္ သိထားခဲ့ ေပမယ့္ ဘယ္သူေတြမွန္းေသခ်ာမသိထားခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းက အတန္းႀကီးက ကိုသန္းဝင္း (ထားဝယ္ရွိ ေဒါက္တာ သန္းဝင္း) တို႔နဲ႔ ဆံုခဲ့ေပမယ့္၊ ေမးထူးေခၚေျပာပါပဲ။ ဒီကိစၥေတြကို ထဲထဲဝင္ဝင္ မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ သိတာကလည္း ေက်ာင္းမဂၢဇင္းကိစၥ စိတ္ဝင္စားၾကလို႔ သိတာပါ။

အမွန္ေျပာရရင္ အခုစာအုပ္ကို အေစာပိုင္းမွာ အားတင္းဖတ္ရတယ္။ စာေရးသူ ဆရာေမာင္ေမာင္စိုးရဲ႔ ငယ္စဥ္ဘဝေရး ထားတာေတြက ဟိုသည္ေရာက္ၿပီး၊ အဆက္အစပ္မဲ့ေနသလို၊ နည္းနည္းေလးေနသလို ထင္မိတယ္။ အမွန္ကေတာ့ သူ႔ ဘဝအေၾကာင္း ငယ္စဥ္ဘဝကို သူခင္းျပတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွ ဘယ္လိုအေျခအေနေတြေၾကာင့္ သူ႔ကို ေက်ာင္းသားသူပုန္ (သူသံုးထားတဲ့အတိုင္းပါ) ျဖစ္လာေအာင္၊ ေနာက္ပိုင္း ေတာထဲေရာက္သြားေအာင္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြက တြန္းပို႔ခဲ့ တယ္ဆိုတာ ပ်ဳိးထားတာမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ ကေမာက္ကမ ပညာေရးစနစ္အေၾကာင္းကို သိရတယ္။ မတရားမႈေတြ ဆိုတာ ကိုယ့္ေခတ္က်မွ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ၾကံဳရတာ မဟုတ္မွန္း သိရတယ္။ တရားမွ်တမႈ၊ လြတ္လပ္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ ခဲ့ၾကသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး ရွိခဲ့တာကို ေဖာ္ျပေနတယ္။ အေမရိကန္က်ဴးေက်ာ္မႈနဲ႔ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ၊ ျမန္မာျပည္က ျပည္တြင္းစစ္နဲ႔ ျဖတ္ေလးျဖတ္… တဲ့ ေနာက္ခံကားခ်ပ္ေတြကိုလည္း တတ္ႏိုင္သမွ် ေရးခ်ယ္ ေဖာ္ျပထားခဲ့တယ္။ ေဆး-၂ က ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈေတြအေၾကာင္း ထဲထဲဝင္ဝင္ ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာတအုပ္ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း ကိစၥေတြကိုပါ နည္းနည္း တို႔ထိေဖာ္ျပထားခဲ့တယ္။

သူ့စာအုပ္ဖတ္ရေတာ့မွ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားေတြဖက္က ေပးဆပ္ခဲ့ရတာ၊ ဘဝနာခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းေတြကို သိရပါ တယ္။ အေစာပိုင္းက သိခဲ့ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာလို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္။ အခ်ဳိ႔ေသာသူေတြကို ဒီထက္ပိုၿပီး တန္ဖိုးထား ဆက္ဆံမိခဲ့မွာပါ။ သူ႔စာအုပ္ဖတ္ရတဲ့အခါ ကိုယ္ျပင္ပေလာကမွာ သိထားတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ စိတ္တိုင္းက် ကိုေအာင္ထိုက္ဆိုတာ သိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဆး-၂ ေက်ာင္းေတာ္သား လႈပ္ရွားသူမွန္း မသိခဲ့ရဘူး။ KNU တပ္မဟာ-၄ မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ (သတ္ခံလိုက္ရတယ္ ယူဆရတဲ့) ကိုျမင့္သိန္း (ထားဝယ္) ဟာ ေဆး-၂ ေၾကညာခ်က္ ကို ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္မွာ တက္ဖတ္ခဲ့တဲ့ ၁၉၇၄ ေက်ာင္းသားမွန္း မသိခဲ့ဘူး။ ေထာင္ဒဏ္ ၈-ႏွစ္ က်ခံခဲ့ရတဲ့ သူရဲေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ရဘူး။
စာ-၂၆၅ မွာ ေထာင္နန္းစံ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသား ၁၇ ဦးကို ေဖာ္ျပထားတယ္။ 

၁။ ကိုေအးျမင့္ (ေျမာင္းျမ) Final Part II
၂။ ကိုသိန္းလြင္ (အာနီ) (ပဲခူး) Final Part II
၃။ ကိုဝင္းလြင္ (ပုေလာ) Final Part II
၄။ ကိုေအာင္ႏိုင္ (ေမာ္လၿမိဳင္) Final Part I
၅။ ကိုေအးၾကည္ (ေမာ္လၿမိဳင္) 3rd MB
၆။ ကိုေအာင္ထိုက္ (ၿမိဳ႔လွ) 3rd MB
၇။ ကိုေအာင္ဇင္ (ေျမာင္းျမ) 3rd MB
၈။ ကိုျမင့္စိုး (ခရမ္း) 3rd MB
၉။ ကိုျမင့္သိန္း (ထားဝယ္) 3rd MB
၁၀။ ကိုဝင္းေဇာ္ (ၾကံခင္း) 3rd MB
၁၁။ ကိုသန္းထြဋ္ (ဟသၤာတ) 3rd MB
၁၂။ ကိုတင္လွ (ပုသိမ္) 3rd MB
၁၃။ ကိုသိန္းထြန္း (ေတာင္ငူ) 3rd MB
၁၄။ ကိုသက္ဝင္းေအာင္ (အင္းစိန္) 3rd MB
၁၅။ ကိုစိုးေအာင္ (ဟသၤာတ) 2nd MB (senior)
၁၆။ ကိုတင္ျမင့္ (ေပါင္းတည္) 2nd MB (senior)
၁၇။ ကိုထြန္းသိန္း (ေမာ္လၿမိဳင္) 2nd MB (senior)

စစ္ခံုရံုးမွာ သူတို႔ကို ရံုးတင္ေတာ့ အတင္းအဓမၼ သက္ေသထြက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ဆရာ-ဆရာမႀကီးေတြအေၾကာင္း၊ သူတို႔က ကာကြယ္ခုခံ ထြက္ဆိုေပးခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေတြလည္း ဖတ္ရေသးတယ္။ ဟိုေက်ာင္းသား-ဒီေက်ာင္းသားပါတယ္ဆိုၿပီး လက္ညိႇဳးထိုး ထြက္ဆိုခဲ့တဲ့ ဆရာအေၾကာင္းလည္း ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုျမင့္သိန္း ေထာင္ ၈ ႏွစ္၊ က်န္ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ ၆-ႏွစ္ ခ်ခံခဲ့ရတယ္။ ျပန္လြတ္လာေတာ့ ေဆးေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ မရၾကတဲ့သူတို႔ အေၾကာင္း၊ သူတို႔ ဆက္ၿပီးလႈပ္ရွားရုန္းကန္ၾကရပံု အေၾကာင္းေတြလည္း တစြန္းတစ ဖတ္ရပါတယ္။ ေဆးဝါးေဗဒ ဌာနမွဴးေဟာင္း ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မႀကီး၊ သူ႔ခင္ပြန္း ခႏၶာေဗဒဌာနက ဆရာေဒါက္တာခင္ျမင့္ေမာင္တို႔ အေၾကာင္းကို လည္း ပိုလို႔နားလည္ ခံစားမိတယ္။ သူ႔သား ကိုစိုးဝင္းက အလုပ္သမားအေရးအခင္းမွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာရတယ္။ သူ႔ကို စစ္ေဆးရံုႀကီးမွာ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ေဆးကုေပးတယ္။ အိမ္ကိုလည္း အသိေပးျခင္း မရွိဘူး။ သူ႔အေဖနဲ႔အေမက ေဆး-၂ ကို စာသင္ဖို႔ လာတာကို အိမ္ကကားကို ေဆးရံုေပၚက ၾကည့္ၿပီး ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရတဲ့ဘဝ။ တခါ ၈၈ အာဏာသိမ္းျပန္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) က ေသနတ္ဒဏ္ရာရၿပီး၊ ကံေကာင္းလို႔ ေသကံမေရာက္ခဲ့တဲ့ ကိုမိုးသူဝင္းကလည္း ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မႀကီးရဲ႔ တူပါပဲ။ တေလာက ေဆး-၂ ဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ ဆရာမႀကီးက အမွာစကားေျပာရင္း ဆရာ့ဝတၱရား ၅ ပါး မွာ "ေဘးရန္ကာဆီးေတာ့ မလုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူးကြယ္"ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ခဲ့ေသးတယ္။

ကိုေမာင္ေမာင္စိုး စာအုပ္ထဲက စာသားေတြအတိုင္း အခ်ိန္ေတြက ျမစ္ေရေတြလို တသြင္သြင္းစီးဆင္းခဲ့။ သူတို႔ေခတ္က မၿပီးေသးတဲ့ လမ္းကို က်ေနာ္တို႔ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ အခုလည္း ေဆး-၂ ေက်ာင္းသား သမဂၢလူငယ္ေတြက ဆက္ၿပီး ျဖတ္သန္းေနၾကျပန္တယ္။ အေမွာင္ညေတြက ရွည္လ်ားလြန္းလိုက္တာလို႔ ကိုေမာင္ေမာင္စိုးက ေရးခဲ့ေသး တယ္။

ဒီေနရာမွာ တခု မွားယြင္းေဖာ္ျပထားတာကို ျပန္ျပင္ခ်င္ပါတယ္။ ေဆး-၂ ေက်ာင္းသားသမဂၢ (၁၉၈၈) မွာ က်ေနာ့္ကို အတြင္းေရးမွဴးလို႔ ေဖာ္ျပထားတယ္။ အမွန္ က်ေနာ္က ျပန္ၾကားေရးတာဝန္သာ ယူခဲ့ပါတယ္။ ကိုဝင္းႏိုင္ဦးက စည္းကမ္း ထိန္းသိမ္းေရးပါ။ က်ေနာ္အမွတ္ရသေလာက္ ကိုမင္းလြင္က အတြင္းေရးမွဴးပါ။ (စာ-၂၇၇)

သူ႔စာအုပ္အဆံုးမွာမွ လြမ္းေမာမိတဲ့ "သူမ"အေၾကာင္းကို နိဂံုးတပိုဒ္အျဖစ္ ဖတ္ရပါတယ္။
"ထို႔အတူ 'သူမ'အားလည္း သတိရမိသည္။ သူမသည္ ထိုေခတ္ကာလ မင္းမင္းလတ္၏ 'ဆံရွည္မေလး'ျဖစ္သည္။ ခါးအထိ ေျဖာင့္တန္းစြာခ်ထားေသာ သူမ၏ ဆံႏြယ္စမ်ားအား ျမင္ေယာင္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်ဳိၿမိန္ဆြတ္ပ်ံ႔ဖြယ္ အနမ္းမ်ား ကိုလည္း သတိရမိသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိႏွင့္ သူမ၏ၾကားတြင္ အဓိပတိလမ္းမ မရွိ၊ သစ္ပုတ္ပင္မရွိ၊ စိန္ပန္းျပာမရွိ၊ ကန္႔ေကာ္ပင္တန္း မရွိ၊ ဦးခ်စ္ဆိုင္ မရွိ၊ ပုဂံလမ္း မရွိ၊ အင္းယားကန္ေပါင္ မရွိခဲ့ပါေခ်။ သို႔ေသာ္ သူမႏွင့္ မိမိၾကားတြင္ အခ်စ္ရွိခဲ့ပါသည္။ လြမ္းေမာဖြယ္ အမွတ္တရမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။ အခ်စ္သည္ တခါတရံတြင္ ဘဝျဖစ္၍ တခါတရံတြင္ အိပ္မက္ျဖစ္ကာ တခါတရံတြင္ေတာ့ တေထာင္တညပံုျပင္တပုဒ္ ျဖစ္တတ္သည္ဟုသာ ဆိုရပါေတာ့မည္"

ရုရွားစာေရးဆရာ အန္တြန္ခ်က္ေကာ့ဖ္က ေျပာဖူးပါတယ္။ ဝတၳဳတပုဒ္မွာ ေသနတ္တလက္ကို အစပိုင္းမွာ ေဖာ္ျပထားတယ္ဆိုရင္၊ ဒီေသနတ္ဟာ တေနရာရာမွာ ပစ္ကိုပစ္ရမယ္လို႔ ေရးထားတာ ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကိုေမာင္ေမာင္စိုးကေတာ့ မပစ္ျဖစ္ခဲ့ တဲ့ ေသနတ္တလက္ကို စာအုပ္အဆံုးမွသာ ေဖာ္ျပထားခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုယ္ေရး ဒီလိုစာအုပ္ေရးျဖစ္ခဲ့ရင္လည္း မပစ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေသနတ္တလက္အေၾကာင္းကို ဘယ္ေနရာမွာထားၿပီး ေဖာ္ျပရပါလိမ့္……။