ေအာင္ခုိင္ျမင့္ ● ေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳမ််ား - အပိုင္း (၁)
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၉၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၉၊ ၂၀၁၇
က်ေနာ္သည္ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ တဖက္တြင္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းအေနျဖင့္ ကေနဒါႏိုင္ငံတြင္ တတ္ေျမာက္ထား ေသာ Electronic Engineering Technician ဘဲြ႕ျဖင့္ ရပ္တည္ရွင္သန္လ်က္ ဘဝကို ရုန္းကန္ေနေသာ္လည္း တျခားတဖက္ ၌ ဘေလာ့မ်ား၊ ကြန္ယက္မ်ားတည္ေထာင္ကာ ကဗ်ာမ်ား ေဆာင္းပါးမ်ားေရးသားေနသည္မွာ အေၾကာင္းရိွေပသည္။ အ ေမွာင္ေခတ္ထဲတြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္တုန္းက ခါးသီးေသာ အေတြ႕အၾကံဳ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ေနာင္လာေနာက္သားမ်ား မခံစား လို မျဖစ္ပ်က္လိုေသာ ေစတနာအရင္းခံလ်က္ လုပ္ေဆာင္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဆရာနႏၵသိန္းဇံ၏ စာေပေဟာေျပာပဲြမွစကားကို ကိုးကားရလွ်င္ သၾကၤန္မိုး ဇာတ္ကားတြင္ ေနေအာင္ကို ခင္သန္းႏုမွ ခိုးရာ လိုက္ေျပးဖို႔ရာ ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနေအာင္မွာ တပည့္မေလး၏အေမ ေဆးရံုတင္သည့္ အေရးေပၚကိစၥေပၚလာရာ ခင္သန္းႏုျဖင့္ ခ်ိန္းဆိုထားသည့္ေနရာသို႔ ေရာက္မလာႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သၾကၤန္မုိိုးဇာတ္ကားတြင္ ခင္သန္းႏုႏွင့္ ေန ေအာင္တုိ႔ တသက္လံုး ေဝးခဲ့ၾကသည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္ေပသည္။ ထိုအရာ၌ ဆရာနႏၵသိန္းဇံမွ စာေပေဟာေျပာပဲြ၌ေျပာၾကား သည္မွာ ထိုအခ်ိန္က ယခုလို ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္ေသာ မိုဘိုင္းဖုန္းမ်ားမရိွလို႔ျဖစ္ရတာဟု ေျပာသည္ကို သေဘာ အက်ၾကီးက်မိသည္။ ခင္သန္းႏုႏွင့္ ေနေအာင္တြင္ ဖုန္းရိွပါက ေဆးရံုကိုေရာက္ေနတယ္ ဘယ္အခ်ိန္ထိေစာင့္ေနဟု ေန ေအာင္မွ ခင္သန္းႏုကိုေျပာလိုက္ပါက ယခုလို နာက်င္ေၾကကဲြဖြယ္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳး ျဖစ္မလာႏိုင္ဟု တင္ျပေဆြးေႏြးသည္မွာ သဘာဝက်ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔အေနျဖင့္လည္း ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာမ်ားကို တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူထုေကာင္းက်ိဳးအတြက္ လုပ္ေဆာင္လွ်င္ အက်ိဳးရိွမည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
(၁)
ေရပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းေနေသာ ကြၽန္း၏ ေတာင္ထိပ္တေနရာမွ အေဝးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္ ပင္ လယ္ျပင္ၾကီးကို ေနေရာင္ျခည္ေအာက္တြင္ လြမ္းေမာခ်င္စဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။ ကြၽန္းေပၚမွ အေရွ႕အေနာက္ေတာင္ ေျမာက္ ဘယ္ေနရာကို ၾကည့္ၾကည့္ ဘာကို လြမ္းလို႔ လြမ္းမွန္းမသိေပမဲ့ ေသခ်ာတာကေတာ့ အသည္းႏွလံုး၌ အေမ့အိမ္ႏွင့္ အမိေျမကို လြမ္းေနသည့္ အခ်ိန္ကမ်ားသည္။ ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္လာေသာ သူျဖစ္လွ်င္ေတာ့ စိမ္းလန္းျငိမ္းခ်မ္းေသာ ပင္လယ္ျပင္ႏွင့္ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးေကာင္း ၾကည္ႏူးေနႏိုင္ေပမည္။သုိ႔ုေသာ္ မိဘကို အသိမေပးပဲ သပိတ္စခန္းမွတဆင့္ ျမန္မာျပည္မွ ထြက္ခြာကာ တိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳးကို စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏဲႊရန္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္သုိ႔ထြက္ခြာလာခဲ့ေသာ က်ေနာ္သည္ ေပ်ာ္ပဲြစားထြက္လာျခင္းမဟုတ္သျဖင့္ ျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္ ျဖစ္ေနတာမ်ား တျခားစီျဖစ္ေနေသာအခါ အရာရာကို အားမလိုအားမရျဖစ္ေနရသလို မေက်မနပ္ျဖစ္မႈမ်ားလည္း ရင္ထဲျပည့္ႏွက္ေနေပသည္။
ေလာက၌ အထင္ႏွင့္ အျမင္သည္ လကေတြ႕ဘဝတြင္ လဲြေခ်ာ္တတ္ေၾကာင္း အျဖစ္အပ်က္မ်ားက သက္ေသျပေနေပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ႏွင့္ မနီးမေဝး ေနရာ၌တည္ရိွေသာ ထို္င္းႏိုင္ငံ၏ အပိုင္ျဖစ္ေသာ ပင္လယ္ထဲရိွ တမိုင္ပတ္ လည္မွ်ပင္မရိွေသာ ကြၽန္း၌ မိသားစု တစ္စုႏွင့္ လူေနအိမ္ေျခ (၂) လံုးမွ်သာရိွၿပီး လူ (၁ဝ) ေယာက္မွ်သာရိွသည့္ ကြၽန္းသို႔ ေရာက္ရိွလာရမည္ဟု ဘယ္ေသာအခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ္လည္း အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္ရိွလာသည့္ အျဖစ္က အိမ္မက္ထက္ပင္ထူးဆန္းေပသည္။ ဘဝဆိုတာ ပင္လယ္လို ရာသီဥတုႏွင့္ အျပိဳင္အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲတတ္ေၾကာင္း မိုးေရ ထဲတြင္ မ်က္ရည္က်ခဲ့သည့္ ေန႔ရက္မ်ားရိွခဲ့သလို ေနေရာင္ျခည္ေအာက္၌ ေျပာစရာ စကားလံုးမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးေနသည့္အျဖစ္ အပ်က္မ်ားရိွလ်က္ ျငိမ္သက္ၿပီး အေဝးကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနသည့္ ေန႔ရက္မ်ားလည္း ရိွခဲ့ေပသည္။
အိပ္မေပ်ာ္ေသာ ညမ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္း ေလျပင္းတိုက္ခိုက္ျခင္းကို အေဝးမွ ပင္လယ္လိႈင္းသံမ်ားႏွင့္အတူ ၾကားေနရသည္။ အိမ္ထရံၾကားမွ မိုးေမွာင္က်ေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္တြင္ တခ်က္ခ်က္ လွ်ပ္စီးလက္သံမ်ားကို ျမင္ေနရၿပီး မိုးခ်ဳန္းသံမ်ား ကိုလည္း က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရသည္။ အိမ္ေခါင္မိုးေပၚသုိ႔က်ေရာက္လာေသာ မိုးေရစက္မ်ားသည္ ႏွလံုး သားတံခါးကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေခါက္ေနၿပီး စိတ္သည္ အတိတ္ဆီသုိ႔အေျပးအလႊား ျပန္လည္ေရာက္ရိွသြားခဲ့ေပသည္။
(၂)
ယခုအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ အမွန္တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း အဖဲြ႔စဲြ ပုဂၢိဳလ္စဲြ ေဒသစဲြ မ်ားကင္းစင္လ်က္ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ ေရးသားမည္ဟု ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွေသာ္လည္း အဖဲြ႔အစည္းမ်ား၏ အကဲြအျပဲမ်ား အ ေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရး အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းမ်ားအေၾကာင္းေရးသားလွ်င္ စစ္အာဏာရွင္မ်ား ေက်နပ္ အားရစရာျဖစ္မည္ကို စိုးရိမ္လ်က္ အနည္းငယ္ပြင့္လင္းျမင္သာေသာေခတ္တြင္ ေရးသားရျခင္းမွာ ေနာင္လာေနာက္သား ေနာင္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားအား ဘဝေပးသင္ခန္းစာမ်ားရယူႏိုင္လွ်င္ ေရးသားရက်ိဳးနပ္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုက ေရစီေရးအတြက္ ဘဝမ်ား အသက္မ်ား ေပးဆပ္စေတးခဲ့ၾကေသာ သူမ်ား၊ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပါဝင္ခဲ့သူမ်ား အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ေလးစားတန္ဖိုးထားရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း တင္ျပရျခင္းလည္းျဖစ္ပါသည္။ မင္းဘာလဲ ငါဘာလဲ ဆိုကာ ညီညြတ္ေရး ျပိဳကဲြေနမည့္အစား ေတာတြင္း ေထာင္တြင္း ျပည္တြင္းျပည္ပေနရာတကာတြင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျပဳတ္က်ေရး ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး ျပည္သူ႔အစိုးရေပၚထြန္းေရးအတြက္ ဘဝမ်ား အသက္မ်ားေပးကာ စြမ္းေဆာင္ ခဲ့သူ မ်ားအတြက္ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ အစိုးရမွဦးေဆာင္ကာ ဒီမိုကေရစီေက်ာက္တိုင္ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳေစခ်င္ပါသည္။
က်ေနာ္သည္ပင္ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြ၌ အသက္မေသပဲက်န္ရစ္ခဲ့ကာ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြမွာ က်ဆံုးခဲ့သူမ်ားအတြက္ ရည္ရြယ္ ကာ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရးႏွင့္အတူ ျဖတ္သန္းခဲ့မႈကို အေတြ႔အၾကံဳအရ တႏိုင္တပိုင္ တင္ျပရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
အမွန္တကယ္တြင္မူ က်ေနာ္တုိ႔မ်ိဳးဆက္သည္ ဖိႏွိပ္ေဖာက္ျပန္ေသာ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္တြင္ မ်က္စိပိတ္ နားပိတ္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့သူမ်ားျဖစ္ရာ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေနာက္လိုက္မႈ လုပ္ရပ္မ်ားအပါအဝင္ လူထုကို စည္းရံုးေရးနည္းပညာမ်ား လည္း အားနည္းေကာင္း အားနည္းေနခဲ့သည္မွာ ပိတ္ဆို႔အထီးက်န္ေသာ ေခတ္အေျခေနအရ သဘာဝက်ပါသည္။
(၃)
က်ေနာ္သည္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ အစိုးရမွ တိုင္းျပည္၏ ၂၅ က်ပ္၊ ၃၅ က်ပ္၊ ၇၅ က်ပ္ ေငြ စကၠဴမ်ားကို တရားမဝင္ေၾကာင္း ေၾကညာေသာ ေငြစကၠဴအေရးအခင္းျဖစ္ခ်ိန္တြင္ ပုသိမ္ဒီဂရီေကာလိပ္တြင္ သတၱေဗဒ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ကို သင္ၾကားေနခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး အစိုးရကို မေက်နပ္ေၾကာင္း စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျဖန္႔ေဝကာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကမူ အစိုးရမွ အရာရာကိုပိတ္ပင္ထားေပရာ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး စာရြက္စာတမ္းျဖန္႔မႈႀကီး သည္ပင္ ဧရာမ စြန္႔စားလုပ္ကိုင္မႈႀကီးျဖစ္ေပသည္။ အခန္႔မသင့္၍ အစိုးရမွ ဖမ္းမိသြားပါက ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်သြားခဲ့မႈမ်ား ရိွေနေသာ ကာလဆိုးႀကီးလည္း ျဖစ္ေပသည္။ လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးဦးစီးဌာန၏ ဒုလက္ေထာက္ တိုင္းမွဴးျဖစ္ေသာ အေဖမ သိရိွေစရန္ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေပသည္။
က်ေနာ္တုိ႔အိမ္သည္ ထိုအခ်ိန္က ပုသိမ္ၿမိဳ႕မရမ္းခိ်ဳရပ္၌ ဧရာဝတီတိုင္း လဝက တိုင္းရံုး အနီးဝန္းက်င္တြင္ရိွသျဖင့္ ဒုလက္ ေထာက္တိုင္းမွဴးျဖစ္ေသာ အေဖ၏သူငယ္ခ်င္း လဝကမွ ၿမိဳ႕နယ္မွဴးမ်ားသည္ လဝက တိုင္းအစည္းအေဝးသုိ႔လာလွ်င္ တခ်ဳိ႕က အိမ္မွာ တည္းခိုၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တခါတရံတြင္ ပါတီေကာင္စီဥကၠဌမ်ား ေဖာက္ျပန္ျခစားသည့္ မဆလ စနစ္ ကို မႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေဝဖန္မႈမ်ား အဆိုပါ လဝကအရာရိွမ်ားထံမွ ၾကားသိေနခဲ့ရသည္။ သုိ႔ေသာ္ အဆိုပါအရာရိွ မ်ားသည္ အစိုးရကို မေက်နပ္ေသာ္လည္း မိသားစု စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရုန္းကန္ေနၾကရသျဖင့္ အစိုးရလုပ္ငန္းအား မျဖစ္မေန ေအာင့္အီးလုပ္ကိုင္ေနခဲ့ၾကဟန္တူပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ဦးေဆာင္ေသာ NLD အစိုးရ၏ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ရင္ၾကား ေစ့ေရးမူျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ကာ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား စည္းရံုးလုပ္ေဆာင္ေနမႈသည္ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ေခ်ရိွသည္ဟု ထင္ျမင္ ႏိုင္ေသာ္လည္း ရိုးသားၾကိဳးစားေသာ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ားရိွသလို ေဖာက္ျပန္ေသာ လူတန္းစားလည္း ရိွေနဆဲ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ အလြယ္တကူျဖင့္ ေအာင္ျမင္ရန္ ခက္ခဲေပလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။ လူကို တိုက္ေနျခင္းမဟုတ္ပဲ မူကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ ၾကိဳးစားေနေပရာ ၂ဝဝ၈ ဖဲြ႔စည္းပံုမူဝါဒကို ျပဳျပင္ရန္ အထူးလိုအပ္ေနသကဲ့သုိ႔ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဖာက္ ျပန္ေသာစနစ္တြင္ လူေကာ မူေကာ ပ်က္ေနပါက ျပင္ရအလြန္ခက္ေနသည့္ စိန္ေခၚမႈကို ျပည္သူ႔အစိုးရမွ ရင္ဆိုင္ေနရ ခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။
(၄)
၁၉၈၈ မတ္လ အေရးအခင္း၌ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအပါအဝင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဖမ္းဆီးေထာင္က်ခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ က်ေနာ္သည္ လွ်ိဳ႕ဝွက္ စာရြက္စာတမ္းမ်ား ျဖန္႔ေဝခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘဲြ႔ရ ေက်ာင္းၿပီးစ က်ေနာ္သည္ ၁၉၈၈ ဇြန္လတြင္ပုသိမ္ ၿမိဳ႕ေပၚ၌ ဆက္လက္ရပ္တည္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ တဲြဖက္ အထက္တန္းျပ ဆရာအျဖစ္ ေခ်ာင္းသာပင္လယ္ကမ္းေျခအနီး သဇင္ေက်းရြာသုိ႔သူငယ္ခ်င္း ရဲေဌး၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္းတုိ႔ႏွင့္အတူ တိမ္းေရွာင္ ခဲ့ရေပသည္။
၁၉၈၈ အေရးအခင္းကာလ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စစ္တပ္မွ ပစ္ခတ္မႈမ်ားရိွရာ အေလာင္းမ်ား ငဝန္ျမစ္ထဲတြင္ ေမ်ာပါခဲ့သည္။ ပုသိမ္တၿမိဳ႕လံုး က်ီးလန္႔စာ စားသလို တိတ္ဆိတ္္ ျငိမ္သက္ေနေပမဲ့ ထိုအခ်ိန္က ရဲေဌး၏ညီျဖစ္ေသာ ရဲလွ၏ စက္ေလွ တစင္းျဖင့္ ကူညီေမာင္းႏွင္မႈေၾကာင့္ ပုသိမ္ၿမိဳ႕၏ ငဝန္ျမစ္၌ တကမ္းဝင္ တကမ္းတက္လ်က္ ပုသိမ္တဖက္ကမ္းရိွ ေစ်းထဲတြင္ ရဲေဌးႏွင့္အတူ ေပ်ာက္ၾကားတရားပဲြမ်ားလုပ္ကာ အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရးတရားပဲြမ်ားေဟာေျပာခဲ့သည္။ ထိုသုိ႔ေဟာေျပာခဲ့စဥ္ တုန္းက စစ္တပ္မွပစ္ခတ္ကာ လိုက္လံဖမ္းဆီးေနသျဖင့္ အဖမ္းခံရ ေသရမည္ကို လံုးဝအေၾကာက္အလန္႔မရိွခဲ့ေပမဲ့ ယခုျပန္ ေတြးၾကည့္မွ အေတြးထဲ ရုပ္ရွင္လို အတိတ္၏ အေႏွးျပကြက္မ်ားက ျပန္လည္သက္ဝင္လႈပ္ရွားကာ အိပ္မက္လို ေျခာက္ လွန္႔ေနသည္။ ရဲလွလည္း ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီျဖစ္ရာ ရဲလွလို ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တဖက္တလွမ္းမွ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ ေသာ အညတရသူရဲေကာင္းမ်ား ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားရိွမည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္ေပသည္။
ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရိွ ေထာက္လွမ္းေရး အပါအဝင္ စစ္တပ္မွ လိုက္လံဖမ္းဆီးသျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ ပုန္းေရွာင္ေနရခ်ိန္ျဖစ္သလို ေျပာက္ၾကားတရားပဲြမ်ားကို သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေပသည္။ မိမိကိုယ္ကို မိမိလည္း ေသလူအျဖစ္သတ္မွတ္ကာ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းၾကီးမွ သရဏဂံုတင္ေပးခဲ့ၿပီး လက္ေမာင္းမွာ စီးရန္ သကၤန္းစလည္း ျဖတ္စီးေပးခဲ့ေပသည္။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေပၚ၌ တရားပဲြမ်ားလိုက္လံေဟာၾကားၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးမွ လိုက္လံရွာေဖြေနသျဖင့္ တည၌ ေဇာ္ၾကီး (သစ္ေကာင္းအိမ္) ၏ အိမ္တြင္ ပုန္းေရွာင္ အိပ္ရသည့္ေန႔ကို အမွတ္ရေနေသးသည္။
ထို႔ေနာက္ လူထု၏ ဒီမိုကေရစီ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးေၾကာင့္ ေနဝင္း၊ စိန္လြင္၊ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ သမၼတ ၃ ေယာက္ ျပဳတ္က်ခ်ိန္တြင္ တရားဝင္သပိတ္စခန္းကို ပုသိမ္ၿမိဳ႕ရိွ ခါေတာ္မီ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတြင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး အလ်ဥ္းသင့္သလို ပုသိမ္ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ဒီမိုကေရစီတရားပဲြမ်ား ေဟာေျပာခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္က တရားပဲြမ်ားတြင္ ကဗ်ာဆရာ ကိုေအာင္ပြင့္၊ ကို ေအာင္ေစာဦးတုိ႔ကို သတိရေနေပေသးသည္။ ကိုေအာင္ပြင့္သည္ က်ေနာ္တုိ႔ကဗ်ာဆရာတသိုက္အတြက္ ျပင္ပတြင္ မရႏိုင္ သည့္ ကတ္စရို ေခ်ေဂြဗားရားအပါအဝင္ ေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရးစာအုပ္မ်ားကို ငွားရမ္းဖတ္ရႈေစခဲ့သူျဖစ္ေပသည္။
က်ေနာ္တုိ႔သည္ ေခ်ာင္းသာမွတဆင့္ ပုသိမ္သုိ႔တက္လာၿပီး ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးတြင္ တက္ႂကြစြာ လုပ္ေဆာင္ေန ေၾကာင္းသိရသျဖင့္ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စစ္တပ္မွ ပစ္ခတ္ရာတြင္ က်ေနာ္ ေသသြားျပီလား အဖမ္းခံရျပီလား မသိသျဖင့္ အေမသည္ ေထာင္မ်ား ေဆးရံုမ်ား ရင္ကဲြရံုမ်ားသုိ႔ လိုက္လံၾကည့္ရႈခဲ့ေၾကာင္းေျပာပါသည္။
ထို႔ေနာက္ ဘယ္က ဘယ္သုိ႔သတင္းအစအနရသြားသည္မသိ။ ပုသိမ္တဖက္ကမ္းပုန္းေရွာင္ေနရာသုိ႔ အေမသည္ ေရာက္ လာကာ က်ေနာ့ကို အိမ္သုိ႔ျပန္ေခၚေလေတာ့သည္။ အေဖသည္ က်ေနာ့္ကို ႏိုင္ငံေရးအား ဘယ္ေလာက္နားလည္လို႔ ယခုလိုလုပ္ေနရသလဲေမးကာ အိမ္တြင္ ေသာ့ခတ္ထားကာ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိဘမ်ား အလစ္တြင္ အိမ္ေသာ့ကိုဖြင့္ကာ ေတာခိုရန္ ဆံုးျဖတ္လ်က္ အိမ္မွ ထြက္ခြာခဲ့ေပသည္။ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ အေတြ႔အၾကံဳမရိွ သျဖင့္ ေတာခိုၿပီး လက္နက္ရလွ်င္ ျပန္လာမည္ဟု သံုးသပ္ကာ သံုး ေလးလမွ်ၾကာမည္ဟုထင္ကာ အေဖ အေမအလစ္တြင္ အိမ္မွ ထြက္ခြာလာခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။သုိ႔ေသာ္ လကေတြ႕တြင္မူ ျမန္မာျပည္မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၌ ေတာခိုသြားခဲ့ရာ အေဖ ဆံုးေသာ ၂ဝ၁၃ တြင္ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္လည္ေရာက္ရိွခဲ့ရာ ၂၅ ႏွစ္ၾကာမွ အေမ့အိမ္သုိ႔ျပန္လည္ေရာက္ရိွ ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာျပည္ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ ေထာင္ထဲ ေတာထဲ ေနရာတကာတြင္ ေသဆံုးကာ အေမ့အိမ္ျပန္ မေရာက္သူမ်ား ဘယ္ေလာက္ရိွမည္နည္းဟုေတြးေတာကာ ဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြေနမႈလည္း တခါတရံ က်ေနာ့္စိတ္ကို ႏွိပ္စက္ေနေပသည္။ ထိုဒီမိုကေရစီသူရဲေကာင္းမ်ား၏အမည္ကို ဒီမိုကေရစီေက်ာက္တိုင္တြင္ မွတ္တမ္း မတင္သင့္ဘူးလား။
(၅)
ထိုအခ်ိန္က တိုင္းျပည္၏ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနသည္ မုန္တိုင္းမလာခင္ ေလျငိမ္သလို ျငိမ္သက္ ေနသျဖင့္ အနာဂတ္တြင္ မည္သုိ႔ျဖစ္လာမည္ကို မည္သူမွ်မသိေပ။ က်ေနာ္တုိ႔အုပ္စုသည္ လက္နက္မဲ့ အႏုနည္းျဖင့္ ဆႏၵျပသူ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္း သားျပည္သူမ်ားအား စစ္တပ္မွ ရက္ရက္စက္စက္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့သျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေတာခိုခ်ိန္တြင္ မည္သူက လက္နက္တပ္ဆင္ေပးမည္ သင္တန္းေပးမည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိေပမဲ့ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ေရာက္လွ်င္ လက္နက္ရမည္ သင္တန္းတက္ရမည္ဟု တက္ႂကြ ယံုၾကည္ေန ခဲ့ၾကသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ေနာက္ဆံုးပတ္တြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢျမက္ခင္းျပင္၌ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢဖဲြ႔စည္းေရးအတြက္ ေက်ာင္းသားမ်ား လႈပ္ရွားေနၾကသည္။
(၈၈၈၈) အေရးေတာ္ပံုၾကီးေၾကာင့္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ျပဳတ္က်ၿပီး စစ္တပ္မွ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ စစ္အာဏာမသိမ္းမီစပ္ၾကား အခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ ၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ ၊ ဘဲြ႕ရေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ စသည္ျဖင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဝန္းအတြင္း၌ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ အဖဲြ႔အသီးသီးရိွေနသည္ကို ေတြ႔ခဲ့ရေပသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးျဖစ္၍ ကိုထြန္းဝင္း (စက္မႈတကၠလိုလ္) ၏ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ရန္္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္ ၁၄၁ အုပ္စုအပါအဝင္ ေတြ႔သင့္ေတြ႔ထိုက္သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္ ထိုေန႔က တ ကၠသိုလ္ေက်ာင္းဝန္းအတြင္းသုိ႔ ရဲေဌး (လုအိမ္) ၊ ခ်ိဳတူး (ေဆာင္းယြန္းလ) တုိ႔ႏွင့္အတူ ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ ေရာက္ရိွခဲ့ေပသည္။ ထို႔ ေနာက္ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား လွ်ဳိ႕ဝွက္တိုင္ပင္ထားသည့္အတိုင္း ေမာ္လျမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ ေတြ႔ဆံုရန္ ကိုယ့္အစီအစဥ္ျဖင့္ ကိုယ္လာၾကရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကေပသည္။ထို႔ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ကားျဖင့္ ေမာ္လျမိဳင္ၿမိဳ႕ေပၚရိွ က်ိဳက္ သုတ္ သပိတ္စခန္းသုိ႔ေရာက္ရိွခဲ့ၿပီး မွတ္မိသေလာက္ ကိုဝင္းေက်ာ့မွဴး၊ ဦးပဥၨင္း စိန္လြင္တုိ႔အတူတူ ေတာခိုရန္ ေမာ္လျမိဳင္ ဆိပ္ကမ္းရိွ သေဘၤာေပၚသုိ႔ေနမဝင္ခင္ လူစုခဲြကာ တက္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ သေဘာၤျဖင့္ ထြက္ခြာခ်ိန္တြင္ သေဘာၤေပၚသုိ႔ ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ဘူးသည့္ အဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္မွ ပုသိမ္သံေယာဇဥ္ျဖင့္ သေဘာၤေပၚသုိ႔လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ ေပသည္။ အထက္ပါသေဘာၤၾကီးသည္ ၈၈၈၈ အေရးအခင္းကာလတြင္ အစိုးရထံမွ ေမာ္လျမိဳင္ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား အပါအဝင္ ျပည္သူလူထုက သိမ္းပိုက္ထားေသာ သေဘာၤႀကီးျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သိရေပသည္။
အထက္ပါသေဘာၤျဖင့္ က်ိဳကၡမီကမ္းေျခသုိ႔ေရာက္ရိွလာရာ ကမ္းေျခလမ္းတေလ်ာက္တြင္ ပန္းစည္းမ်ားျဖင့္ ၾကိဳဆိုေနေသာ ၿမိဳ႕ခံမ်ားကို ေတြ႔ရေပသည္။ျပည္သူလူထု အျမင္တြင္မူ သပိတ္စခန္းမ်ားသည္ လူထုလက္ထဲက်ေရာက္ေနသျဖင့္ လူထုက ေအာင္ပဲြခံၿပီး ဒီမိုကေရစီရေနျပီဟု ထင္ျမင္ေကာင္းထင္ျမင္ ေနေပလိမ့္မည္။
က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား က်ိဳကၡမီသုိ႔ေရာက္ရိွေနေၾကာင္း စစ္တပ္မွ သိရိွသျဖင့္ အခ်ိန္မေရြးလာေရာက္ဖမ္းဆီးႏိုင္ရာ အဖမ္းမခံပဲ ကြန္မင္ဒို တပ္သားလို အေသခံျပန္လည္တိုက္ခိုက္မည္ဟု ဆိုကာ ဓားေျမႇာင္မ်ားျဖင့္ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္း ၊ ကိုညႊန္႔ေအာင္၊ ကိုအံ့ႂကြယ္၊ ကိုေရႊစင္ထြန္း၊ ကိုစိုးလြင္တုိ႔အပါအဝင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၁ဝ၇ ေယာက္ေသာ ေတာခိုရန္သြားမည့္ ေက်ာင္းသားလူငယ္တစု ေလ့က်င္ခဲ့မႈကိုလည္း ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ ၁၄၁ အုပ္စုအပါအဝင္ ေတာခိုသည့္ ၁ဝ၇ ေယာက္အုပ္စုတြင္ ရန္ကုန္၊ ပုသိမ္၊ ေမာ္လျမိဳင္၊ ေညာင္တုန္း၊ ေက်ာက္ပန္ေတာင္း၊ ပ်ဥ္းမနား၊ သိမ္ဇရပ္၊ က်ိဳကၡမီ စေသာ ၿမိဳ႕ေပါင္းစံုမွ ေက်ာင္းသားမ်ား ပါဝင္ခဲ့ေပသည္။ ထိုအခ်ိန္က စိတ္ထဲတြင္ ေတြးေတာကာ ထင္ျမင္ယူဆမိတာက ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ေတာင္ လူအေယာက္ ၃ဝ ျဖင့္ တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္ ႏိုင္ခဲ့လွ်င္ အခုလို အေယာက္ ၁ဝ၇ ေယာက္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္အား အမွန္တကယ္ ကယ္တင္ႏိုင္မည္ဟု ယံုၾကည္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေပသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တခါမွ ပင္လယ္ကို ျဖတ္သန္းကာ သေဘာၤမစီးဘူးေသာ က်ေနာ္သည္ လိႈင္းမူးေနေသာ္လည္း အမ်ားနည္းတူ သီခ်င္းတပုဒ္ကို သံျပိဳင္ သီဆိုခဲ့ၾကေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သီဆိုခဲ့ေသာ သီခ်င္းမွာ အဆိုပါ ေတာခိုသည့္ ခရီးကို ဦးေဆာင္ေသာ ေမာင္ေမာင္သိန္းကို ရည္စူးကာ တုိ႔ျမန္မာျပည္ဝယ္ မိဘတိုင္းကကြယ္ ေမာင္ေမာင္သိန္းလို သူရဲေကာင္းေတြ ေမြးၾကရမယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။ တက္ႂကြေနေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား၏ သီခ်င္းသံသည္ ပင္လယ္လႈိင္းၾကားတြင္ တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနေသာ သေဘာၤေပၚတြင္ ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္အတူ လြင့္ပ်ံေနခဲ့ေပသည္။ တခါတရံတြင္ ပင္လယ္ေရျပာျပာတြင္ ပင္ လယ္ငါးၾကီးမ်ား ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္ ျမင္ေနရေပရာ က်ေနာ္သည္ ေနာင္တြင္ ကဗ်ာတပုဒ္ေရးျဖစ္သည္မွာ...
အမွန္တရားက
ပင္လယ္ငါးေတြလို
ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္နဲ႔..။
ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ကို သယ္ေဆာင္လာေသာ သေဘာၤသည္ ဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္သန္း ခုတ္ေမာင္း ခဲ့သည္ကို မမွတ္မိေပမဲ့ တညေနတြင္ ပင္လယ္ကမ္းေျခရိွ ရြာတရြာသုိ႔ေရာက္ရိွခဲ့ေပသည္။
တရြာလံုး ေျမျပင္ႏွင့္မထိပဲ သစ္လံုးၾကီးမ်ား၊ ဝါးတန္းမ်ားျဖင့္ လမ္းမ်ား၊ အိမ္မ်ား တည္ေဆာက္ထားပံုက ကဗ်ာဆန္သည္။ ျမိတ္ၿမိဳ႕နယ္တြင္ တည္ရိွေသာ ၾကပ္ေခ်ာင္းရြာဟု သိရၿပီး သဘာဝအေျခအေနအရ လိႈင္းဒဏ္ ေလဒဏ္ကို ခံႏိုင္ရန္ ယခုလို ေျမျပင္အထက္ ၁ဝ ေပေလာက္တြင္ လမ္းမ်ား အိမ္မ်ားတည္ေဆာက္ထားမႈက အလြန္ထူးဆန္းေနေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ လူအုပ္ကမ်ားသျဖင့္ ေက်းရြာရိွ လူၾကီးမ်ားအစီအစဥ္ျဖင့္ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးအစီအစဥ္ကို အခ်ိန္အတန္ၾကာယူၿပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကရသည္။ က်ေနာ့စိတ္ထဲ အမွတ္တရရိွေနေသးသည္မွာ ၾကပ္ေခ်ာင္းရြာ ဒီမိုကေရစီတရားပဲြတြင္ က်ေနာ္ သည္ တရားေဟာခဲ့ၿပီး တိုင္းျပည္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာတဲ့ ဖာႏိုင္ငံၾကီးျဖစ္ေနေၾကာင္း အဝတ္ေတြပါ ဖာဝတ္ေနရေၾကာင္းေျပာရာ တံငါသည္ အမ်ားစုေနထိုင္ေသာ ဆင္းရဲေသာ ေက်းရြာျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ အဝတ္ေတြ ဖာခ်ဳပ္ကာဝတ္ေနရေသာ သူတုိ႔ ဘဝႏွင့္တထပ္တည္းက်ေနသျဖင့္ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းကို တီးကာ အားေပးသည့္အျဖစ္ကား ယေန႔တိုင္ၾကား ေယာင္ေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔လမ္းတြင္ အေရးၾကံဳလွ်င္အသံုးျပဳရန္ ေက်းရြာမွ ေသနတ္မ်ားေပးလိုက္သည္ကို လည္း အမွတ္ရေနခဲ့မိသည္။
(၆)
က်ေနာ္တုိ႔ ၁ဝ၇ ေယာက္အုပ္စုသည္ အထက္ပါ ၾကပ္ေခ်ာင္းရြာမွတဆင့္ ေကာ့ေသာင္းသုိ႔သြားရာတြင္ ေမာ္လျမိဳင္မွ ယူ ေဆာင္လာေသာ သေဘၤာၾကီးျဖင့္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ စက္ေလွအေသးစားတစင္းသုိ႔ ေျပာင္းစီးခဲ့ၾကရသည္။ စက္ေလွလိုလို သဗၼာန္လိုလိုေလွမ်ိဳးသည္ ေကာ့ေသာင္းတုိ႔ ရေနာင္းတုိ႔တြင္ အသံုးအျပဳမ်ားေသာ စက္ေလွမ်ိဳးျဖစ္ေပသည္။ စက္ေလွေသး ေသးေပၚတြင္ စက္ေလွဝမ္းဗိုက္အတြင္းသုိ႔ အုပ္စုလိုက္စုထိုင္ကာ အေပါ့အပါးသြားရန္ တဦးခ်င္းအား ပလပ္စတစ္အိပ္ တ အိပ္စီေပးထားခဲ့သည္။ ညအေမွာင္ထဲတြင္ စက္ေလွမွ စက္သံ ပင္လယ္ ေရလိႈင္းသံမွလြဲၿပီး အသက္ရႈသံပင္ မၾကားရေလာက္ ေအာင္ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ အားလံုးျငိမ္သက္ေနၾကသည္။ မဆီမဆိုင္ သတိရလိုက္သည္မွာ ဆရာေမာင္ေသာ္က၏ ဝတၱဳ တြင္ ပင္လယ္ထဲသေဘာၤပ်က္ကာ ေမ်ာပါခဲ့ေသာ ပင္လယ္ဟာ ဒီပင္လယ္ပါလားဟု အေတြးေရာက္ေနခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က လေရာင္ေအာက္တြင္ ေမာင္းႏွင္ေသာ စက္ေလွသမား၏ကြၽမ္းက်င္မႈေၾကာင့္သာ လိႈင္းထန္ေသာ ပင္လယ္ျပင္ တြင္ မတိမ္းေမွာက္ခဲ့သလို ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားႏွင့္ မတိုက္မိခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ထိုအခ်ိန္က တိမ္းေမွာက္သြားခဲ့ေသာ္ ယခုအျဖစ္အပ်က္ကို မည္သူမွ် သိရိွလိုက္မည္မဟုတ္သလို က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ စက္ေလွေသး ေသးျဖင့္ အေျပာက်ယ္ေသာ ပင္လယ္ထဲ စီးႏွင္းလိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ယင္းစက္ေလွကို စီးလွ်င္ ေရႊပိသာ ခ်ိန္ေလာက္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ပင္ စီးရဲမည္မထင္ေတာ့ပါ။
ဒီလိုျဖင့္ ပင္လယ္ျပင္ကို စက္ေလွေသးေသးျဖင့္ တည ႏွစ္ညေလာက္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးေနာက္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕သုိ႔ေန႔လည္ ဝန္းက်င္တြင္ ဆိုက္ေရာက္ပါသည္။ ၿမိဳ႕ခံမ်ား၏အစီအစဥ္ျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး စာသင္ေက်ာင္းတခုတြင္ တညတာတည္းခို ခြင့္ရခဲ့ေပသည္။ ေနာက္ေန႔တြင္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕တြင္ ဒီမိုကေရစီတရားပဲြက်င္းပျပဳလုပ္ဖို႔စီစဥ္ထားေၾကာင္းႏွင့္ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ တရားေဟာဖို႔ က်ေနာ့္ကို လ်ာထားေၾကာင္းေျပာပါသည္။ က်ေနာ္မွလည္း ညေနတြင္ က်င္းပျပဳလုပ္မည့္ တရားပဲြအေၾကာင္း ကို စဥ္းစားေနခ်ိန္ အေျခအေနက တမ်ိဳးတဖံု ေျပာင္းလဲခဲ့ေပသည္။
၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလ ၁၈ရက္ေန႔တြင္ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ခံမ်ား၏အဆိုအရ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ အေနျဖင့္ ၄ ေယာက္ ၅ ေယာက္ အုပ္စုခဲြကာ ေကာ့ေသာင္းၿမိဳ႕ကမ္းစပ္ရိွ ၿမိဳ႕ခံမ်ားစီစဥ္ထားသည့္ စက္ေလွေပၚသို တက္ ေရာက္ရန္ အလ်င္အျမန္ေျပးလႊား လႈပ္ရွားရပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ စစ္တပ္မွ ရိပ္စားမိမည့္အေရးကို စိုးရိမ္ကာ အဝတ္ တထည္ ကိုယ္တခုျဖင့္ စက္ေလွရိွရာ ေကာ့ေသာင္းဆိပ္ကမ္းသုိ႔ၿမိဳ႕ခံ၏ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ေရာက္ရိွခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ စက္ေလွသည္ ထိုင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ့ၾကားရိွ ကြၽန္းတခုဆီဆိုက္ေရာက္ကာ မိုးသည္းထန္စြာ ရြာသြန္းေနေသာ အေမွာင္ည၌ အစာငတ္ယံုမက တညလံုး ငုတ္တုတ္ထိုင္ကာ တကိုယ္လံုး မိုးစိုရဲႊလ်က္ ေတာ္လွန္ေရးခရီးၾကမ္းက ယခုမွ စတင္ျပီျဖစ္ ေၾကာင္း စိတ္ထဲ၌ မွတ္ခ်က္ခ်ေနမိသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၁ဝ၇ ေယာက္အုပ္စုသည္ အုပ္စုကဲြသြားၾကလ်က္ မည္သည့္စက္ေလွ တြင္ မည္သူေတြပါသြားမွန္းမသိေတာ့ေပ။ ေနာက္တေန႔နံနက္ မိုးစင္စင္လင္းခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔စက္ေလွသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းကမ္းေျခသုိ႔ဆိုက္ေရာက္ေပရာ ထိုင္းရဲမ်ား ထိုင္းလဝကမ်ားမွ စစ္ေဆးေမးျမန္းမႈမ်ားရိွေနသျဖင့္ ကမ္းမကပ္ႏိုင္ပဲ ေရလည္တြင္ နာ၇ီအတန္ၾကာ ေနခဲ့ရေပသည္။ ညက တကိုယ္လံုး မိုးေရစိုရဲႊကာ လဲစရာအဝတ္လည္းမပါသျဖင့္ လူတကိုယ္ လံုး နာက်င္ကိုက္ခဲကာ ဆာေလာင္ေနျခင္းအျဖစ္အပ်က္အျဖစ္ ထိုင္းႏိုင္ငံက ျမန္မာေက်ာင္းသား ၁ဝ၇ ေယာက္ကို ခရီးဦး ၾကိဳခဲ့ေပသည္။
(၇)
ထိုင္းသတင္းစာမ်ားတြင္ ေခါင္းစည္းမဲၾကီးမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း တိဗြီသတင္းမ်ားတြင္ လည္းေကာင္း ျမန္မာျပည္၌ စစ္တပ္မွ အာဏာသိမ္းသျဖင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံသုိ႔ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာမႈသတင္းက ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းၿမိဳ႕တြင္ ေရပမ္းစားေနေပသည္။ထို႔ေနာက္ ရေနာင္းၿမိဳ႕ရိွ ထိုင္းျမန္မာလူမ်ိဳး ဦးခ်ဳိခ်ိဳင္း၏ ဂိုေထာင္တြင္ ၾကက္သြန္အိတ္ ငရုတ္ သီးအိတ္မ်ားေပၚ တညတာ အိပ္စက္အနားယူခြင့္ရခဲ့ေပသည္။ ဦးခ်ိဳခ်ိဳင္းအေနျဖင့္ ျမန္မာ့သြင္းကုန္ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းမ်ား ေၾကာင့္ ၾကီးပြားခ်မ္းသာလာရသည္ဟုဆိုကာ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး စားေသာက္ေရးကို တာဝန္ယူခဲ့ေပသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ား၏အစီအစဥ္ျဖင့္ ထိုင္းစစ္တပ္၏ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္၌ ရေနာင္းၿမိဳ႕မွ ၈ ကီလိုမီတာမွ်ေဝးသည့္ ဟက္ဆြန္ပန္ေဒသသုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေက်ာင္းသား ၁ဝ၇ ေယာက္ေရာက္ရိွကာ သံဆူးၾကိဳးခတ္ထားသည့္ ေက်ာင္းအတြင္း တြင္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရေပသည္။
ထိုအခ်ိန္အခါက ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားသည္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ထိုင္းႏိုင္ငံသုိ႔ေတာလမ္း ေရလမ္းနည္း လမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ ေရာက္ရိွေနၾကခ်ိန္လည္းျဖစ္ေပသည္။ ဟက္ဆြန္ပန္ကမ့္ထဲတြင္ ေနထိုင္စဥ္ ဦးခ်ိဳခ်ိဳင္းမွ စားေသာက္ဖြယ္ရာ မ်ား ေန႔စဥ္ယူေဆာင္ကာ က်ေနာ္တုိ႔ကို ေကြၽးေမြးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ေပသည္။သုိ႔ေသာ္ တေန႔တြင္ ထိုင္းစစ္တပ္မွ စစ္သားက ရြာထဲရိွ ေခြး (၂) ေကာင္ကို ေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ၿပီး ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားအား အတူတူခ်က္ေကြၽးခဲ့ေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔မွ လည္း ထိုင္းအစိုးရ၏ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္၌ေနထိုင္စဥ္ ထိုင္းျပည္သူလူထုကို စည္းရံုးသည့္အေနျဖင့္ ေသြးလွဴ ပဲြကို ဟတ္ဆြန္ပန္ကမ့္ထဲတြင္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ေပသည္။
က်ေနာ္တုိ႔၁ဝ၇ေယာက္တြင္ ပဝင္ခဲ့သူမ်ားမွာ မွတ္မိသေလာက္ ကို အံ့တင္ ၊ ကိုတင္ဝင္း (ေက်ာက္ပန္းေတာင္း) ေက်ာ္သက္ ဘသိန္းႏိုင္ (ေညာင္တုန္း)၊ ေဖသက္၊ စံျမင့္၊ သိန္းေဇာ္ (က်ိဳကၡမီ)၊ ေသာင္းဝင္း၊ ေနလင္းရိွန္၊ လတ္ကို၊ ထြန္းျမင့္ေက်ာ္၊ တင္ခက္၊ တရုတ္ႀကီး၊ ေလးျမင့္၊ ကာလု စသည့္အမည္မ်ားကို မွတ္မိေနေသးသည္။
မည္သုိ႔ပင္ဆိုေစကာမူ က်ေနာ္တုိ႔ထြက္လာေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ လကေတြ႕ျဖစ္ပ်က္ေနမႈမ်ားက တေန႔တျခားကြာဟလာ ေပရာ က်ေနာ္တုိ႔အခ်င္းခ်င္းၾကား နားလည္မႈလဲြသူ၊ စိတ္ဓာတ္က်သူ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈကို မယံုၾကည္သူမ်ား မ်ားျပားလာခဲ့ ေပသည္။ က်ေနာ္ ယေန႔ျပန္လည္သံုးသပ္မိသည္မွာ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေနာက္လိုက္မႈပညာမ်ားကိုမသိပဲ အေမွာင္ေခတ္ကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး၌ အားနည္းခ်က္မ်ားရိွခဲ့ေပသည္။
က်ေနာ္အပါအဝင္ ရဲေဌး ခ်ိဳတူး ေသာင္းထြဋ္ဦး (စီဗစ္) ကိုေအာင္ (လေအာင္ႀကီး) ႏွင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသား ၉ ေယာက္အား ေမာင္ေမာင္သိန္းဦးေဆာင္ေသာအုပ္စုက တိုင္ဝမ္တြင္ စစ္သင္တန္းတက္ရမည္ဟုဆိုကာ ေကာ့ေသာင္းကမ္းသုိ႔ပိုေဆာင္ခဲ့ေပသည္။ ေမာင္ေမာင္သိန္္းကိုယ္တိုင္ လက္နက္ရရိွေရး ၁ဝ၇ ေယာက္ အနာဂတ္ေရးကို လုပ္ေဆာင္ေနမႈျဖင့္ သူကိုယ္တိုင္ ေခါင္းမီးေတာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္မည္ဟု ယခုအခ်ိန္တြင္ ျပန္လည္နားလည္ခံစားမိပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ထိုအခ်ိန္က မည္သုိ႔မွ မထင္မွတ္ထားသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ၾကံဳေတြ႔သျဖင့္ ေရးထားသမွ်ကဗ်ာမ်ားကို ရေနာင္းမွ ေကာ့ေသာင္းကမ္းမေရာက္ခင္ ပင္ လယ္ထဲေမ်ာခဲ့ရသည့္အျဖစ္က ရင္နာခဲ့ရေပသည္။ ေကာ့ေသာင္းတြင္ ဆိဗစ္၏သူငယ္ခ်င္းမွ ခ်က္ခ်င္းစီစဥ္ၿပီး ေကာ့ေသာင္း မွ ရေနာင္းသုိ႔ျပန္ပို႔ခဲ့မႈေၾကာင့္သာ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာေထာင္တြင္ ႏွစ္ရွည္က်မႈက လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရေပသည္။
က်ေနာ္တုိ႔၁ဝ၇ေယာက္ ဟန္ဆြန္ပန္ကမ့္တြင္ေနထိုင္ၾကစဥ္ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ ရဲေဘာ္ရဲဖက္ စိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားခဲ့ေပသည္။
ေတာခိုရာ၌ က်ေနာ္တုိ႔ပုသိမ္မွ အတူလိုက္ပါလာခဲ့သူ ကိုထြန္းဝင္းသည္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္မွ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာရပ္ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနေသာ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ေပသည္။ ၈ ႏွစ္ေလာက္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ေသာ္ လည္း ဘဲြ႔မရေသးေပမဲ့ အလြန္ရိုးသားေသာမိဘႏွစ္ပါးကို အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေနျပီဟုဆိုကာ လစဥ္ ပံုမွန္ေငြမ်ား ပို႔ေနခဲ့ေပ သည္။ အမွန္တကယ္တြင္မူ ကိုထြန္းဝင္းသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ထံုးစံအတိုင္း အေပ်ာ္အပါးၾကိဳက္ကာ ေက်ာင္းအေဆာင္ တြင္ ဖဲဝိုင္းေထာင္ထားလ်က္ ၿမိဳ႕ထဲမွသူေဌးမ်ား ဖဲလာရိုက္လွ်င္ အေကာက္ေကာက္လ်က္ ေငြေၾကးျပည့္စံုေနသည္ဟု ဆိုရ ေပမည္။ ထိုေငြျဖင့္ တဖက္တြင္ မိဘမ်ားကို အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္၍ ေငြပို႔ေနေၾကာင္းေျပာကာ မိဘကို ေထာက္ပံ့ေနသူ လည္းျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ၁၉၈၈ မတ္လတြင္ ဘုန္းေမာ္အေရးအခင္းျဖစ္ပြားၿပီး ပုသိမ္ၿမိဳ႕မွ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား စိုးႏိုင္လည္း ေသဆံုးခဲ့ရာ အစိုးရမွာတာဝန္ရိွေၾကာင္း အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကို ေဖာ္ထုတ္ေပးဖို႔ စတိတ္မင့္မ်ားထုတ္ေဝရာ ေငြေၾကးမွအစ ကိုထြန္းဝင္းမွ တက္ႂကြစြာပါဝင္ခဲ့ရာ မတ္လ ၁၉၈၈ တြင္ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရေပသည္။ ကိုထြန္းဝင္းသည္ အင္းစိန္ေထာင္၌ ဖမ္း ဆီးထိမ္းသိမ္းခံရစဥ္အတြင္း ေထာက္လွမ္းေရးမွစစ္ေဆးရာ သူ႔အေဆာင္ဖဲဝိုင္းတြင္ တေနကုန္ဖဲရိုက္ေနေသာ ေဆးမင္ ေၾကာင္ထိုးထားသူမ်ားမွာ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း အံ့ၾသစြာ ေတြ႔ရိွရေၾကာင္းေျပာေပသည္။ သူ႔အဆိုအရ ေဟ့ ေကာင္ထြန္းဝင္း မင္းဘာမွညာမေနနဲ႔ ငါတုိ႔အားလံုးသိထားေၾကာင္းေျပာကာ သူ႔ကို ေထာက္လွမ္းေရးမွ ရိုက္ႏွက္စစ္ေဆး သည္ဟု ဆိုပါသည္။
ကိုထြန္းဝင္းေခၚ အရပ္ပုျပတ္ျပတ္ မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းႏွင့္ သူ႔ကို ေအာင္ေဖၾကီးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚခဲ့ၾကသည္။ေအာင္ေဖၾကီးသည္ လက္နက္မရသျဖင့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ စိတ္ဓာတ္က်ကာ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္မွ ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္လည္ ဝင္ေရာက္ခဲ့ေပသည္။ ေထာက္လွမ္းေရးမွ ျမန္မာျပည္အေရာက္တြင္ ကိုထြန္းဝင္းကို စစ္ေဆးရာတြင္ ဘာေၾကာင့္ေတာခို သလဲဟုေမးျမန္ရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုအားက်လို႔ပါဟု ရဲရဲဝံ့ဝံ့ေျဖၾကားခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းဝင္းသည္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ခံေနရစဥ္တြင္ အျမဲတမ္း တုိ႔ေက်ာင္းသားေတြကို မဖမ္းနဲ႔ဟု ေအာ္ဟစ္ေနတတ္ၿပီး စိတ္ ေဝဒနာအနည္းငယ္ရကာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့ျပီ ျဖစ္ေပသည္။
ေတာခိုရာ၌ က်ေနာ္တုိ႔ပုသိမ္မွ အတူလိုက္ပါလာခဲ့သူ ရဲေဌး (လူအိမ္) သည္ ပုသိမ္ဒီဂရီေကာလိပ္တြင္ ကဗ်ာေရးေဖာ္ေရးဖက္ ျဖစ္ယံုမက တဲြဖက္ အထက္တန္းျပဆရာလုပ္စဥ္ကလည္း အတူတူျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔အေၾကာင္းကို သိေနယံုမက ျပန္ေျပာလွ်င္ ၾကားရသူအဖို႔ မယံုၾကည္ေလာက္ႏိုင္ေပ၊ ျမန္မာစာ ေနာက္ဆံုးႏွစ္တြင္ ပညာသင္ၾကားေနသည့္ ရဲေဌး၏ ေကာင္မေလးသည္ က်န္းမာေရးမေကာင္းသျဖင့္ ေဆးရံုတက္ခ်ိန္မ်ားေနၿပီး အတန္းမတက္ျဖစ္သည္က မ်ားေနေပသည္။ တေန႔တြင္ သူ၏ ေခၚေဆာင္သြားမႈျဖင့္ ပုသိမ္ေဆးရံုသုိ႔အတူေရာက္ရိွသြားၿပီး ေဆးရံုတက္ေနသည့္ ရဲေဌး၏ ေကာင္မေလးကို သိခြင့္ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေဌးသည္ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္သည့္ ေကာင္မေလးအတြက္ရည္ရြယ္ကာ စာမ်ား အျမဲတမ္းကူး ေပးေနၿပီး ကိုယ္ရ့ံေတာ္တပ္မွဴးေလးလို အလြန္အလုပ္မ်ားေနခိ်န္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က မင္း ဒီေလာက္ေတာင္ ဖြန္ေၾကာင္ရသလားေမးလွ်င္ ေကာင္မေလးက မ်က္စိသိပ္မေကာင္းလို႔ စာကူးေပးရတာျဖစ္ေၾကာင္း ခ်စ္သူလိုလို ဘာလိုလို ေကာင္မေလးဖက္က ေရွ႕ေနလိုက္တတ္ေပသည္။ ဒီလိုျဖင့္ စာေမးပဲြေျဖဆိုမည့္ရက္လည္း နီးလာေပရာ ရဲေဌးသည္ သူ႔ ေကာင္မေလးအတြက္ ကူးေရးထားေသာ ဗလာစာအုပ္ကို လွလွပပ ကဗ်ာဆန္ဆန္ အဖံုးေလးျဖင့္ သူ႔ေကာင္မေလး အေဆာင္သုိ႔သြားပို႔ခဲ့ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိန္းကေလးအေဆာင္မွ လက္ခံရယူသူက မည္သိ္ု႔အေတြးေရာက္သြားသည္မသိ အေဆာင္တြင္းရိွ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ႔ေပးပို႔မည့္ ေငြပေဒသာပင္ၾကီး၌ အဆိုပါစာအုပ္ကို ခ်ိတ္လိုက္ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ ရဲေဌးသည္ သူ႔ေကာင္မေလးႏွင့္ေတြ႔ဆံုၿပီး စာကူးေပးသည့္ စာအုပ္ရသလားေမးရာ မရေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး စာအုပ္ကို ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသုိ႔ေငြပေဒသာပင္ႏွင့္အတူ ပို႔လိုက္ေၾကာင္းသိရသျဖင့္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးကိုေလွ်ာက္ထားကာ စာအုပ္ကိုသြားျပန္ယူရသည့္အျဖစ္က ကဗ်ာဆန္ေပသည္။ ထို႔ျပင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားကို ထိုင္းအစိုးရမွ ျမန္မာစစ္ အစိုးရလက္ထဲ လဲႊေျပာင္းေပးအပ္ရာတြင္ ေကာ႔ေသာင္းအခ်ဳပ္ခန္းထဲသုိ႔ ရဲေဌးအပါအဝင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား ဘန္ေကာက္မွတဆင့္ ဖမ္းဆီးလဲႊေျပာင္းျခင္းခံခဲ့ရေပသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲေဌးသည္ သူတေယာက္သာ ျမန္မာေက်ာင္းသား ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာဆို ၿပီးစစ္ေထာက္လွမ္းေရး၏ဖမ္းဆီးမႈကို သူတေယာက္လည္း ေထာင္ႏွစ္ရွည္ က်ခံခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုမိုးေဇာ္ေအာင္အပါအဝင္ ထိုဖမ္းဆီးမႈတြင္ ပါဝင္ခဲ့သူမ်ားက ျမန္မာျပည္ေရာက္လွ်င္ ရဲေဌးကို သြားေရာက္ေတြ႕ ဆံုခဲ့ၾက ေပသည္။
က်ေနာ္သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရေနာင္းၿမိဳ႕သုိ႔ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ဒညတအဖဲြ႔၏ ခ်ံဳဖြန္ကမ့္သုိ႔ေတာခိုရန္ေရာက္ရိွခဲ့သလို ရဲေဌး ခိ်ဳတူး ဆီဗစ္တုိ႔သည္ ဘုရားသံုးဆူရိွ ABSDF ႏွင့္ ဒညတတုိ႔သုိ႔လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ ေရာက္ရိွသြားခဲ့ရေပသည္။
(၈)
သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ရေနာင္းၿမိဳ႕တြင္ ေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေသာ ျမန္မာေက်ာင္းသားအုပ္စုမ်ားႏွင့္ေနထိုင္စဥ္ မထင္ မွတ္ေသာ အျဖစ္အပ်က္ဆိုးႏွင့္လည္း ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရေပသည္။ ရေနာင္းၿမိဳ႕တြင္ ေတာခိုရန္သြားသူ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား၊ ငွက္ဖ်းေရာဂါေၾကာင့္ ေတာတြင္းမွ ျပန္လာသူမ်ား အေျခခ်ေနထိုင္ေနခဲ့ၾကသည္။ထိုအခ်ိန္က ရေနာင္းၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ေအာင္ ေဇာ္ (ဧရာဝတီ) ၊ ကိုေမာင္ ေမာင္ (FTUB) ကိုညီညီတင္ (ရေနာင္း သီဟ)တုိ႔ေနထိုင္ေသာ အထက္အိမ္ ကိုေလး (ေလတပ္) ၊မဂၤလာ (ေဇာ္ေနယ်)၊ ေဝမိုး၊ ထြန္းထြန္း (တင္ထြဋ္) တုိ႔ေနထိုင္ေသာ ေအာက္အိမ္အျဖစ္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား တရားမဝင္ လႈပ္ရွားေနထိုင္ၾကသည္။ ျမန္မာျပည္မွ အလုပ္လာလုပ္ကိုင္သူမ်ား စီးပြားလာရွာသူမ်ားျဖင့္ ငါးၾကင္းဆီျဖင့္ ငါးၾကင္းေၾကာ္ ေနေသာ ရေနာင္းၿမိဳ႕ဟု ထိုအခ်ိန္က ကင္မြန္းတပ္ထားေပသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုင္းရဲမ်ားမွ မေကာင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးရံုမ်ားကိုဖြင့္လွစ္ကာ စီးပြားရွာလ်က္ ျမန္မာျပည္မွ ရေနာင္းတြင္ အလုပ္လုပ္သည့္ ေရလုပ္သားမ်ားသည္ ထိုျပည့္ တန္ဆာရံုမ်ားတြင္ ေပ်ာ္ပါးၾကသည္။ အဆိုပါ ငါးဖမ္းအလုပ္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္ေသာ ျမန္မာေရလုပ္သားမ်ားသည္ တလ ႏွစ္လခန္႔ပင္လယ္ျပင္သုိ႔ထြက္သြားၾကၿပီး ပင္လယ္ျပင္မွ ျပန္ေရာက္လွ်င္ ထိုရံုမ်ားတြင္ ေပ်ာ္ပါးၾကသည္။ တေန႔တြင္ ေမာ္လျမိဳင္ ဖက္မွ ရေနာင္းသုိ႔လာေရာက္ၿပီး ငါးပုဇြန္ေရာင္းေသာ ငါးဖမ္းေလွတြင္ လုပ္ကိုင္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမွ အကူအညီေတာင္းလာခဲ့ေပသည္။သူေျပာသည္မွာ ျမန္မာေက်ာင္းသူတဦး မေကာင္းသေသာ ျပည့္တန္ဆာရံု၌ ေရာင္းစားခံထားရေၾကာင္းႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ား အကူအညီကို လိုအပ္ေၾကာင္းေတာင္းဆိုလာခဲ့ေပသည္။ က်ေနာ္တုိ႔သည္လည္း ထိုအ ခ်ိန္က ၂၃ ႏွစ္ေက်ာ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားပီပီ ျမန္မာျပည္ၾကီး ကယ္တင္မည့္သူက ျမန္မာေက်ာင္းသူတဦးမွ မကယ္တင္ေကာင္းဘူလားဟု မိမိကိုယ္ကို မိမိ ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ေပသည္။ ထို႔ေနာက္ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ သြားေရာက္ကယ္ တင္ရာ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္မွာ ထိုင္းျပည္တန္ဆာရံုပိုင္ရွင္ ထိုင္းရဲ၏ လူယံုျမန္မာလူမ်ိဳး၏ ရိုက္နွက္ဖမ္းဆီးျခင္းခံရကာ ဂံုနီအိတ္တြင္ထည့္ကာ အျပတ္ရွင္းမည့္ အေနအေထားသုိ႔ေရာက္ရိွေနေပသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္သည္ ရင္းႏွီးေသာ ဘန္ ေကာက္ပို႔စ္သတင္းစာ၏ ထိုင္းသတင္းေထာက္ကိုဆက္သြယ္ၿပီး အျဖစ္အပ်က္ကိုေျပာျပကာ ထိုင္းရဲ ထိုင္းသတင္းေထာက္တုိ႔ အကူအညီျဖင့္ အသတ္ခံရကာနီး သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ျမန္မာေက်ာင္းသူကိုပါ ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။
သိုေသာ္ ထိုင္းရဲႏွင့္ မာဖီးယားလို လူဆိုးဂိုဏ္းမွ လိုက္လံသတ္ျဖတ္မည့္အေၾကာင္း သတင္းၾကားသျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ရိွ ေနေသးသျဖင့္ ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္ရန္မျဖစ္ႏိုင္ေသာက်ေနာ္သည္ အထက္တြင္ေဖာ္ျပသည့္ ကြၽန္းေပၚသုိ႔သေဘာၤမ်ားတည္ ေဆာက္မႈျဖင့္ ခ်မ္းသာေနသည့္ ကိုတားေခၚ ျမန္မာထိုင္းသူေဌး၏အကူအညီျဖင့္ ကြၽန္းေပၚရိွ သူ႔ျခံထဲေရာက္ရိွခဲ့ေပသည္။
ေနာင္တြင္ ျမန္မာေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုင္း NGO လုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ေပါင္းကာ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား ကယ္ဆယ္ေရးမ်ား လုပ္ကိုင္လ်က္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအား က်န္မာေရး အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ကိုင္ခဲ့မႈမ်ား ရိွခဲ့ေပသည္။
ဆိုလိုသည္မွာ တိုင္းျပည္၏ ေရရွည္ျပည္တြင္းစစ္၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးမ်ားေၾကာင့္ တျခားအိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျမန္မာ လူမ်ိဳးအမ်ား အျပား လူမႈဒုကၡမ်ိဳးစံု ၾကံဳေတြ႔ခံစားေနရရာ အစိုးရ တပ္မေတာ္ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားမွ လ်စ္လ်ဴမရႈထားသင့္ေပ။
ေတာ္လွန္ေရး ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳမ်ား အပိုင္း (၂) တြင္ ရေနာင္းေတာတြင္း ဘန္ေကာက္ ထိုင္းျမန္မာ ေက်ာင္း သားစခန္း အေတြ႔အၾကံဳမ်ား ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
ေအာင္ခိုင္ျမင့္
ဇန္နဝါရီ ၃၊ ၂၀၁၇