လြင္ (ေဘာ္တြင္း) ● တန္ဖိုး
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၄၊ ၂၀၁၇
စာသင္ခန္းထဲသုိ႔ မရဲတရဲလွမ္းဝင္လာေသာသက္ႏွင္းကုိ ကေလးေတြက ျပံဳးခ်ဳိစူးစမ္းေသာ မ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ၾကည့္ကာ “မဂၤ လာပါဆရာမ”ဟု တညီတညာတည္း နႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ သက္ႏွင္းလဲ ခပ္တည္တည္ႏွင့္ “မဂၤလာပါကြယ္၊ ထုိင္ၾက ထုိင္ၾက” ဟု ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ရင္ထဲမွာမူ တထိတ္ထိတ္။ ဘာကဘယ္လုိ စသင္ရမွန္းမသိ။ အုိ ဘာျဖစ္လဲ။
ပထမတန္းကေလးေတြပဲဟုတြးကာ သတၱိေမြးလုိက္သည္။ သြက္လက္ပံုရေသာ ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္က နီညိဳ ေရာင္ နွင္းဆီပန္းတပြင့္ လာေပးသည္။ “ေက်းဇူးပါကြယ္” ဟုတုံ႔ျပန္ရင္း သက္နွင္း၏ ဆံထံုးေတာ္ႀကီးတမာသီးတြင္ ထုိးစုိက္ ပန္လုိက္သည္။
ေက်ာင္းသားေလး၏ မ်က္ႏွာဝင္းပသြားၿပီး ေနရာသို႔ျပန္သြားထုိင္ေလသည္။
သက္ႏွင္းက တကၠသုိလ္ ဒုတိယႏွစ္ပဲရွိေသးသည္။ အေရေတာ္ပုံလႈပ္ရွားမႈမ်ားအၿပီး၊ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းေတြပိတ္ေနခ်ိန္၊ အေျခခံပညာေက်ာင္းမ်ားေတာ့ျပန္ဖြင့္ၿပီ။ ေက်ာင္းတက္စရာလည္းမရွိ၊ ဘာလုပ္ရမွန္းလဲမသိေတာ့ စိတ္မေလရေအာင္ သက္ႏွင္းတုိ႔ၿမိဳ႕နယ္က ရြာကေလးတရြာမွ မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပးအျဖစ္ ဝင္လုပ္သည္။
သက္ႏွင္းတုိ႔ၿမိဳ႕ကေန ၂ မိုင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလာက္သာေဝး၍ ၅ မိနစ္ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ စက္ဘီးနင္းသြားလွ်င္ေရာက္သည့္ ရြာ ေက်ာင္းကေလး ျဖစ္သည္။ သက္ႏွင္းတုိ႔ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာဆရာမေတြ၊ ေက်ာင္းပိတ္ထားတုန္း သက္ႏွင္းလုိ လုပ္အားေပးသူေတြ အမ်ားအျပားရွိေပမယ့္ ဒီရြာေက်ာင္းကေလးမွာေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမ အတန္းေစ့႐ံုသာရွိသည္။ ဒါ ေတာင္ ၿမိဳ႕ႏွင့္နီး၍ ျဖစ္သည္။
ဆရာ ဆရာမတေယာက္ေယာက္ေက်ာင္းမလာႏုိင္လွ်င္ အတန္းတတန္းမွာ လြတ္ေနေတာ့သည္။
ဒီေတာ့ လုပ္အားေပးဆရာမကေလး သက္ႏွင္းလည္း ေယာင္ခ်ာခ်ာလုပ္ေန၍မရ။ တတန္းမဟုတ္တတန္း ဝင္ရသည္။
သက္ႏွင္းက “ဆရာမနာမည္ ေဒၚသက္သက္ႏွင္းပါ၊ ဆရာမက အခုမွဒီေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပး ဆရာမအျဖစ္ လာလုပ္တာ၊ ဒိီေန႔ဒီအတန္းက ဆရာမခြင့္ယူတာေၾကာင့္ ဆရာမက အစားဝင္ေပးတာပါ” ဟု မိတ္ဆက္ စကားျဖင့္ စလုိက္သည္။ “ဆရာမ နာမည္ကုိေရးျပပါ” ဟု ကေလးတေယာက္ဆီက အသံထြက္လာသည္။ ေက်ာင္းသင္ပုန္းႀကီးေပၚမွာ နာမည္ကုိ ေရးျပ လုိက္ေတာ့ ကေလးေတြက ဖတ္စာအုပ္ေပၚမွာ၊ ဗလာစာအုပ္ေရွ႕ဆံုး စာမ်က္ႏွာမွာ ေနာက္ေက်ာမွာ၊ စာအုပ္ဖံုးအတြင္းဖက္မွာ အလ်င္းသင့္သလုိ ကူးေရးၾကေလသည္။
အင္း၊ ျမန္မာစာက စသင္မွာေပါ့ ဟုေတြးကာ “ျမန္မာစာ ဖတ္စာအုပ္ထုတ္ၾကမယ္” ဟုေဆာ္ၾသရင္း “ကေလးတုိ႔ ဖတ္စာ ဘယ္ေလာက္ေရာက္သြားၿပီလဲ” ဟု ေမးလုိက္သည္။
“သင္ခန္းစာ ၆ ပါ” ဟု တညီတည္းေျဖၾကသည္။ သက္ႏွင္းလည္းသင္ခန္းစာ ၆ ကုိဖြင့္လုိိက္သည္။ ဇြန္ပန္းရံုအနီး၊ လွည္းဘီး ႏြံထဲ ကြၽံေနသည္ဆုိပါလား။
“ကဲ ဖတ္စာ ၆ ကုိ စဖတ္ၾကရေအာင္”
ငယ္ငယ္ကအာ္ဟစ္ဆုိခဲ့ၿပီး အခု ဒုတိယႏွစ္ေရာက္သည္အထိ မွတ္မိေနသည့္ဖတ္စာပဲ။
စာလံုးေပါင္း ဖတ္ရမယ္ဟုစိတ္ကူးလိုက္သည္။ သက္ႏွင္း စိတ္ထဲက အရင္ဖတ္ၾကည့္သည္။
ကႀကီး ေသးေသးတင္ ဝဆြဲရပင့္၊ ဟုတ္ေသးဘူး။ ကႀကီးဝဆြဲေသးေသးတင္ ရပင့္၊ အင္း ဝဆြဲနဲ႔ရပင့္ ဘယ္ဟာက အရင္ဆုိရ တာပါလိမ့္။ သက္ႏွင္းမ်က္္စိလည္သြားသည္။ စာလံုးေပါင္းမဖတ္တာၾကာၿပီပဲ။ ဒီတုိင္းဆို ေရွ႕ကဖတ္ျပလုိ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ သက္ႏွွင္းေခြၽးပ်ံလာသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမဆုိေတာ့ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔။
“ကုိင္း၊ ဖတ္စာ ၆ က ပထမဆံုးအပုဒ္ကုိ ဖတ္ျပၾကပါဦးကြယ္”
“ဇကြဲ ဝဆြဲ နသတ္ဇြန္၊ ပေစာက္ေရး နသတ္ပန္ ဝစၥႏွစ္လံုးေပါက္ပန္း၊ ဇြန္ပန္း၊ ရေကာက္ ေသးေသးတင္……” ကေလးေတြက အားႀကိဳးမာန္တက္ဖတ္ၾကသည္။ ဆရာမအသစ္မုိ႔ သူတုိ႔အစြမး္ကုိျပခ်င္ေနၾကသလုိပင္။ ဆရာမသက္ႏွင္းမွာေတာ့ ကေလး ေတြေနာက္က အသာလုိက္ဆုိရင္း စာလံုးေပါင္းရြတ္ပံုကုိ လိုက္မွတ္ေနရေလသည္။
ေနာက္သခ်ၤာ၊ အဂၤလိပ္စာတုိ႔အတြက္ေတာ့ သက္ႏွင္း စာတတ္သြားၿပီ။ ကေလးေတြကုိအရင္ရြတ္ဆုိခိုင္း ေရးခုိင္းလုိက္သည္။ ဒါဆုိ ဘယ္လိုဆက္သင္ရမလဲဆုိတာ သက္ႏွင္းသိသြားၿပီ။
ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ ပထမတန္းကုိတာဝန္ယူရေသာဆရာမက မီးဖြားခြင့္ယူသြား၍ သက္ႏွင္္းပဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ တာဝန္ယူ သင္ရေတာ့သည္။ ဆရာမ၏သားကေလးကလည္း ပထမတန္းမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဆရာမက ကုိယ္ေလးလက္ဝန္ႏွင့္ျဖစ္တာ ေၾကာင့္ ဆိုက္ကား၊ ျမင္းလွည္းတုိ႔ႏွင့္ ေက်ာင္းလာရသည္။ ဆရာမမီးဖြားခြင့္ယူေတာ့ သားကေလးကုိ သက္ႏွင္းႏွင့္အတူ ေက်ာင္းကုိ ေခၚသြားေပးမည္ဆုိေသာ္လည္း မေအနားကပ္ေနခ်င္သူကေလးက သက္ႏွင္းႏွင့္ မလုိက္လုိ။ ဆရာမကလည္း မထည့္။ သူ႔သားကုိ သူသင္ေပးပါမယ္ဟု ဆုိပါသည္။ ကေလးေက်ာင္းေခၚခ်ိန္အတြက္ကေတာ့ ၾကည့္လုပ္ပါလိမ့္မည္။
ပထမတန္းသင္ရတာေပ်ာ္ဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ ကေလးေတြက ေက်ာင္းႏွင့္ အသားက်ေနၿပီ။ သူငယ္တန္းကေလးေတြလုိ ငုိ ဟယ္ ယုိဟယ္မရွိေတာ့။ စာေရးဆုိေရးသည္။ ဖတ္ဆုိဖတ္သည္။ တြက္ဆုိတြက္သည္။ သိပ္မပင္ပန္းလွ။
ဒီပထမတန္းကုိမကုိင္ရမီ သူငယ္တန္းအခန္း တစ္ရက္ဝင္ရဖူးသည္။ ကေလးေတြက ဆရာမအသစ္ဝင္သည္ဆုိေတာ့ သက္ ႏွင္းအနားမွာ ဝုိင္းဝုိင္းလည္။ တုတ္လည္းမကုိင္၊ ေငါက္လည္းမေငါက္ေသာ ဆရာမအသစ္ကုိေၾကာက္လည္း မေၾကာက္ၾက။ သူတုိ႔သင္ခန္းစာက “က” ေရးေနခ်ိန္။ သူတုိ႔စာအုပ္ေတြထဲမွာ “က” ေရးဖုိ႔ မ်ဥ္းေၾကာင္းေတြ သားေပးရသည္။ သက္ႏွင္းက တေယာက္ခ်င္းေခၚၿပီး သားေပးေသာ္လည္း၊ ေနာက္ကေလးတြက ခံုမွာထုိင္မေစာင့္၊ သက္ႏွင္းနားမွာ တုိးေဝွ႔ေနကာ စာအုပ္ေတြ ထုိးေပးေနၾကသည္။ ကုိယ့္ေနရာကုိယ္ထုိင္ၾကဖုိ႔ေျပာလုိက္လဲ ခဏပဲေနၿပီး သက္ႏွင္းနားကုိ ျပန္ဝုိ္င္းအံုလာ ၾကသည္။
မ်ဥ္းသားသည့္ကိစၥၿပီးသြားေတာ့လည္း မနားရ။ တေယာက္က ခဲတံက်ဳိးသြားၿပီ။ သက္ႏွင္းက ခဲတံခြၽန္ေပးေတာ့ ေနာက္က ေလးေတြရဲ႕ခဲတံေတြ တန္းစီ၍က်ဳိးကုန္ၿပီး ခဲတံခြၽန္ေပးေနေသာ ဆရာမအသစ္နားတြင္ ဝုိင္းအံုေနျပန္ေတာ့သည္။ ေက်ာင္း ဆင္းေခါင္းေလာင္းထုိးမွပဲ သက္ႏွင္းအနားရေတာ့သည္။ သက္ႏွင္းကုိယ္တြင္ ကေလးေတြထံမွ ေခ်း (ဂ်ီး) နံ႔ ေခြၽးနံ႔မ်ား စြဲက်န္လ်က္။
ပထမတန္းကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္၊ စည္းကမ္းက်ေနၿပီ။ အမွတ္ျခစ္ေပးသည့္အခ်ိန္ေလာက္ပဲ ဝိုင္းအံုၾကသည္။ ဒါလည္း စာ အုပ္ေတြထပ္ခဲ့ၾကဟုေျပာလုိက္လွ်င္ ေျဖရွင္းၿပီးသား ျဖစ္သြားသည္။ ဒါေၾကာင့္ ပထမတန္းသင္ရတာ သက္ႏွင္း အေတာ္ ေပ်ာ္ေလသည္။
ကေလးေတြကေက်ာင္းကုိအရုပ္ကေလးေတြ၊ ေဘာလံုးကေလးေတြ ယူလာတတ္ၾကသည္။ ဒါေတြက သက္ႏွင္းအတြက္ သင္ေထာက္ကူေတြျဖစ္လာေလသည္။ ပထမေတာ့ သူတုိ႔စာသင္ေနခ်ိန္ အတန္းထဲမွာမကစားေအာင္ သိမ္းထားျခင္းျဖစ္ သည္။ အဂၤလိပ္စာသင္ခန္းစာမွာေတာ့ ဒီကစားစရာေလးေတြ အသံုးဝင္လာသည္။ “It is a book. It is a pencil. It is a doll. It is a ball.”
သင္ရတာလြယ္လြယ္ေလး။ သက္ႏွင္းက စာအုပ္တအုပ္လက္မွာကုိင္ျပီး “What is it?” ဟုေမးလုိက္လွ်င္ ကေလးေတြက “It is a book” ဟုျပန္ေျဖရံုပဲ။ သူတုိ႔ ကစားစရာလးေတြကုိ ကုိင္ျပၿပီးေမးလွ်င္ေတာ့ “It is a doll” “It is a car” စသျဖင့္ ဝမ္းသာအားရ ေျဖၾကသည္။
စာအုပ္ေတြ ခဲတံေတြထက္၊ ရုပ္ပံုဆြဲျပတာထက္၊ သူတုိ႔၏ပစၥည္းကေလးေတြကုိျပၿပီးေျဖရတာ ပုိစိတ္ဝင္စားၾကသည္။ ဒီ ေတာ့ကေလးေတြ၏ ဦးထုပ္မ်ား၊ ထီးမ်ား၊ တခါတရံ ေယာက္်ားေလး တေယာက္ေယာက္၏ရွပ္အက်ႌတုိ႔သည္ သက္ႏွင္း အတြက္ သင္ေထာက္ကူပစၥည္းမ်ား ျဖစ္လာသည္။
တစ္လေလာက္ၾကာၿပီးသည့္ ေနာက္မွာေတာ့ သက္ႏွင္းက ကေလးေတြႏွင့္တသားတည္း ျဖစ္သြားေတာ့သည္။ ေက်ာင္း ေရာက္ၿပီဆုိတာႏွင့္ သက္ႏွင္းေခါင္းမွာ ပန္းေပါင္းစံုေဝသည္။ ပန္းေရာင္၊ အဝါေရာင္ စကၠဴပန္းေတြေတာင္ ပါေသးသည္။ ကေလးေတြေပးသမွ်ပန္းေတြကုိ ပန္ရသည္ကုိး။
ဒီလုိႏွင့္ မီးဖြားခြင့္ယူထားေသာဆရာမ ခြင့္ရက္ေစ့လုိ႔ေက်ာင္းျပန္တက္ၿပီ။ သက္ႏွင္းႏွင့္ ကေလးေတြကုိ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ဆံုးစာေမးပြဲႀကီးလည္း တစ္လပင္မလုိေတာ့တာမုိ႔ သက္ႏွင္းပဲ ဆက္သင္လုိက္ဖုိ႔ ေျပာေလသည္။ သက္ႏွင္းကလည္း ကေလး ေတြႏွင့္ေပ်ာ္ေနၿပီမုိ႔ ခြဲရမွာေတာင္ ေၾကာက္ေနၿပီ။ ဆရာမက ရံုးခန္းထဲမွာပဲ ေနသည္။ ဆရာမ၏သားကေလးကလည္း စာ သင္ခန္းထဲကုိမလာ။ မေအနားသာ ကပ္ေနသည္။ဆရာမကလည္း သူ႔သားကုိ ေဘးမဲ့ေပးထားသည္။
စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ ေမးခြန္းႏွစ္စံုထြက္လာသည္။ ေမးခြန္းထုတ္တာေတာ့ သက္ႏွင္းတာဝန္မယူရပါ။ (ထုိစဥ္က လပတ္စာ ေမးပြဲမ်ားစစ္ရေသာ စနစ္မဟုတ္ေသးပါ။ ပထမအစမ္း၊ ဒုတိယအစမ္းႏွင့္ အတန္း တင္စာေမးပြဲႀကီးသာ စစ္ရသည္။) ဆရာ မက ဒီေမးခြန္းႏွစ္စံုကုိ သက္ႏွင္းအားျပၿပီး ကေလးေတြကုိ ေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔ေျပာလာသည္။ သက္ႏွင္းလုပ္ရမည္ေပါ့။ ဆရာ မ၏သားကေလးကုိေတာ့ ဆရာမကုိယ္တုိင္ပဲ ေလ့က်င္ေ့ပးမည္။ ဆရာမက ေျပာသည္။ သားစာေမးပြဲႀကီးမွာ ပထမရရင္ သူ႔အေဖက ရုပ္ျမင္သံၾကားဝယ္ေပးမည္ဟု ေျပာထားသည္တဲ့။
ဆရာမ အမ်ဳိးသားကၿမိဳ႕ေပၚမွာ စီးပြားေရးအတန္အသင့္ေျပလည္ေသာ ကုန္သည္တဦးျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က ရုပ္ျမင္သံၾကား က ခုလိုမေပါမ်ားေသး။ တရပ္ကြက္လုံးမွာမွ ႏွွစ္လံုးသံုးလံုးေလာက္ပဲ ရွိသည္။ လူကုံထံတုိ႔၏ အေဆာင္အေယာင္တခု။
သက္ႏွင္းကေလးေတြကုိ ေလ့က်င့္ေပးပါသည္။ ေမးခြန္းအတုိင္းေတာ့ မဟုတ္။ သင္ခန္းစာေတြကုိ ကေလးေတြ နား လည္ ေအာင္ သင္ေပးထားသည္ပဲ။ ဆရာမေပးလုိက္ေသာ ေမးခြန္းႏွင့္အေျဖကုိ တုိက္ရုိက္သင္ၾကားေလ့က်င့္ေပးတာမ်ဳိး သက္ ႏွင္း မလုပ္ခဲ့။
သည္လုိႏွင့္စာေမးပြဲႀကီးေရာက္လာခဲ့သည္။ သက္ႏွင္းကေလးေတြေျဖႏုိင္သည္။ သခ်ာၤေန႔မွာေတာ့ ထူးျခားသည္။ စာစီသူ၏ အမွားလား၊ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ျပန္လည္ျပင္ဆင္လုိက္တာေၾကာင့္လား မသိ။ မူလေလ့က်င့္္ခုိင္းထားေသာေမးခြန္းႏွင့္ အ နည္းငယ္လြဲသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ နားလည္သည့္ကေလးေတြဆုိလွ်င္ ေအးေအးေဆးေဆးေျဖလုိ႔ရတာမ်ဳိး။ ဒီေတာ့စက တည္းက တုိက္ရုိက္ေမးခြန္းကုိ ေလ့က်င့္ထားတာမဟုတ္ေသာ သက္ႏွင္းရဲ႕ကေလးေတြလည္း ေအးေဆးပဲဖတ္ေက်ာ္ႏုိင္ၾက သည္။
ဒါေပမဲ့ ဆရာမရဲ႕သားေလးကေတာ့ တမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဆရာမသည္ သားေလးကုိ အေျဖေတြသာ က်က္ခုိင္းထားသည္္။ နံ ပါတ္ဘယ္ေလာက္ဆုိရင္ ဘာေရးဆုိတာမ်ဳိး။ သားျဖစ္သူသည္ေမးခြန္းေတြကုိ မဖတ္၊ မမွတ္ဘဲ အေျဖေတြခ်ည့္ အလြတ္ က်က္ထားသူဆုိေတာ့ ေမးခြန္းမွာ ေျပာင္းသြားသည္ကုိမသိ၊။ သူ႔အေမသင္ထားသည့္အတုိင္း အေျဖေတြသာ ခ်ေရးေလ သည္။
စာစစ္ၿပီးသည္အထိ သက္ႏွင္း လုပ္အားေပးခဲ့ပါသည္။ သက္ႏွင္းအတန္းထဲက ကေလးတေယာက္က အမွတ္အမ်ားဆံုးနွင့္္ ပထမရသည္။ ဆရာမ၏သားေလးကေတာ့ သခ်ာၤမွာ အမွတ္ေတြေလ်ာ့သြား၍ ပထမမရပါ။ ဒီအခါမွာ ဆရာမထံမွ သက္ႏွင္းမထင္မွတ္ေသာ စကားထြက္လာသည္။ “ငါ့သားေလးကုိ ပထမရေအာင္ အမွတ္ျဖည့္ေပးလုိက္မယ္” ဆုိသတည္း။
သက္ႏွင္းဘာေျပာရမွန္းမသိ။ ဆရာမကသက္ႏွင္း၏ အ့ံအားသင့္ေသာအၾကည့္ကုိ သိပံုရပါသည္။ သူ႔ဘာသာလည္း လိပ္ ျပာလုံဟန္မတူပါ။ သူက ဆက္ေျပာပါသည္။
“အေျဖမွားသြားတာ သားေလးအျပစ္မွမဟုတ္တာေလ။ ငါကုိယ္က ဒီလုိေျဖလုိ႔ အလြတ္မွတ္ခိုင္းထားတာကုိး၊ သားေလးက တီဗီသိပ္လုိခ်င္ေနတာ။”
သက္ႏွင္းတာဝန္ယူရေသာ သင္ရေသာ အတန္းကကေလးမ်ား သင္ခန္းစာေက်ညက္ဖုိ႔ သက္ႏွင္းတာဝန္ေက်ခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ အ မွတ္ေပးဇယားကုိျဖည့္သြင္းလက္မွတ္ထုိးဖုိ႔ သက္ႏွင္းမွာလုပ္ပုိင္ခြင့္္မရွိပါ။ ဆရာမသည္ သူ႔သားထက္ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကုိပုိခ်စ္ျခင္းသည္လည္း သက္ႏွင္း၏ တာဝန္မဟုတ္ပါ။ တကၠသုိလ္တြလည္း ျပန္ဖြင့္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းကေလးကုိ သက္ ႏွင္း ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါသည္။
အခုေတာ့လည္း ရုပ္ျမင္သံၾကားသည္ အိမ္တုိင္းတြင္ရွိသည့္ သာမာန္အသံုးေဆာင္ပစၥည္းျဖစ္ေနပါၿပီ။
လြင္ (ေဘာ္တြင္း)