စံပယ္ - ၁၅ ႏွစ္ သို႔လည္ျပန္

ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ စာဆိုႀကီး တဂိုးရဲ့ အခ်ိန္ကစကားေျပာတယ္ ဆိုတဲ့စာစုေလးကို ဖတ္ရင္း အေတြးေတြ ျဖန္႔က်က္မိသည္။

###

ျမဴႏွင္းဆိုင္းရုံတင္မဟုတ္ပါ။
မိုးၿပိဳေသာေန႔ကိုႀကံဳခဲ့သည္။

ထိုေန႔က ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာ ပရုိဂရမ္စာအုပ္ႀကီးကိုခ်ရင္း နမူနာေပးထားေသာ ပုစၦာတစ္ခုကို ေရးၾကည့္ေနစဥ္ေပါ့။ ကရင္ႏွစ္သစ္ကူးပိတ္ရက္မို႔ မနက္ပိုင္း မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္စားၿပီး သမီးငယ္ႏွစ္ဦးက ကေလးထိန္းေဖာ္ေလးႏွင့္ေဆာ့ေနၾကသည္။ Program ထဲက IF pattern မ်ား ထပ္ထပ္သြားပံုကို စဥ္းစားေနဆဲ တံခါးဘဲလ္တီးသံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္း၀င္လာေသာ လူစိမ္းဧည့္သည္ႏွစ္ဦးရဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းအမူအရာႏွင့္ အိမ္ရွင္ကို ျပန္ၿပီး ထိုင္ပါဦး ေျပာသည္ေၾကာင့္ စိတ္ထဲထင့္ေနစဥ္မွာပင္ “ Chief သေဘာၤေပၚက ျပဳတ္က်လို႔ပါ” ဆိုေသာစကားသံတို႔ေၾကာင့္ “ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲဟင္” လို႔ ေယာင္ကန္းကန္းေမးမိသည္။ “ ခုထိေတာ့ ရွာမေတြ႔ေသးဘူး” လို႔ေျပာခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲဆိုတာ ရိပ္မိသလိုလိုျဖစ္ရင္း စိတ္ထဲမွာ Program ထဲက If ေတြဟာ ပတ္ခ်ာလည္ေနပါေတာ့သည္။ အကယ္၍သာ -------

မၾကာခင္မွာပဲ နံေဘးကပ္ရက္ခန္းက ခင္မင္လွသည့္မိတ္ေဆြဇနီးေမာင္ႏွံေရာက္လာကာ ကေလးေတြကိုေခ်ာ့ေမာ့ေခၚသြားရင္း ဖုန္းဆက္သင့္သူေတြထံ ဖုန္းဆက္ေနၾကသည္။ ကိုယ့္ဗိုက္ကို ကိုယ့္ဖာသာ ခပ္ဖြဖြပြတ္ရင္း “ ဗိုက္ထဲမွာ ကေလး ေလးရွိတယ္ေလ” လို႔ တတြတ္တြတ္ေရရြတ္မိေနသည္။

သည္လိုႏွင့္ ခက္ခဲပင္ပန္းလွေသာ ၃ ရက္တာ ေက်ာ္ခ်ိန္ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီ ၁၆ ရက္မွာေတာ့ Body ေတြ႔ၿပီဆိုတဲ့ ဖုန္း၀င္လာခ်ိန္မွာ မိုးတကယ္ၿပိဳခဲ့သည္။ အသံကိုျမွင့္ကာ အမည္ကို’တ’ ရင္း ေအာ္ငိုလိုက္တဲ့ အေဒၚတစ္ဦးကို “အဲလိုမ်ိဳး မငိုပါနဲ႔” လို႔ ခပ္မာမာေျပာမိရင္း “အေျဖျပတ္ျပတ္သားသားသိရတာ ေကာင္းတာပဲ” ဆိုတဲ့ တံုးတိတိ စကားထြက္မိသည္။

ရွာမေတြ႕ေသးခ်ိန္ ၾကားရက္ေတြ က အမ်ိဳးေတြ ၊မိတ္ေဆြေတြရဲ့ တစ္ေယာက္ယၾတာ တစ္မ်ိဳးဆီႏွင့္ ကၽြန္းေလးတစ္ခုေပၚမွာရွိေနတယ္ဆိုတဲ့ ေဟာကိန္းေတြေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြထားမိခဲ့သည္။ ေဆြမ်ိဳးေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ကိုယ့္အနားမွာ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ အရိပ္အကဲၾကည့္ေနရင္း “ငိုခ်င္ ငိုလိုက္ပါ” လို႔ေျပာၾကေပမယ့္ မ်က္ရည္က ဘယ္လိုမွ ထြက္မလာ။ “ ေဗဒင္ေတြလည္း ထပ္မေမးနဲ႔ေတာ့” လို႔ေျပာမိသည္။ အားလံုးလိုလိုက ေအးပါ၊ေအးပါ မေမးဘူးစိတ္ခ်တဲ့။ (ေနာက္မွျပန္သိရတာ ေဗဒင္ေတာင္မက၊ နတ္ေလခၽြန္ပါ ေမးပါသတဲ့)။

ဧည့္သည္ေတြ၊သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စကားေတြေျပာေတာ့ သူတို႔က စိတ္ထိန္းႏိုင္ လို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ့တဲ့။

တကယ္ေတာ့သိစိတ္က အတင္းထိန္း၊ မသိစိတ္ကဒီအျဖစ္ကို လက္မခံ။ သိစိတ္၊မသိစိတ္ ႏွစ္ခုရဲ့၀ိေရာဓိေတြဟာဗိုက္ထဲမွာ ၄လသာရွိေနေသးတဲ့သမီးငယ္မေမြးမခ်င္း ျပင္းထန္ေနခဲ့ပါသည္။ ဘန္ေကာက္မွာျဖစ္ခဲ့သည္မို႔ လိုက္မသြားျဖစ္ပဲ ဘန္ေကာက္မွာေက်ာင္းတက္ေနသည့္ ညီမငယ္မွ မိသားစုကိုယ္စား ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၀ိုင္း၀န္းကူညီခဲ့ၾကသူေတြကို အၿမဲ ေက်းဇူးတင္မိသည္။

###

စိတ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာ ေနရျခင္းသည္ လူ႔ဘ၀ရဲ့ဆုလာဘ္ႀကီးတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။

က်မရဲ့အဲဒီအခ်ိန္ခံစားမႈသည္ ရင္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုႀကီးက ဖိထားသလိုတစ္ဆို႔ေလးလံေနသည္။ အဲဒီအရာႀကီးကို ဖယ္ရွားပစ္ခ်င္သည္။ဘယ္လိုလုပ္ရင္ရမလဲ။ ေဖာက္ထုတ္ပစ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚမိပါသည္။ေပ်ာ္ခ်င္လို႔ သီခ်င္းေတြနားေထာင္လည္း အေပ်ာ္စိတ္မေပၚလာ။ စိတ္ေအးခ်မ္းေအာင္ တရားထိုင္လည္း သမာဓိမတည္။ အသိမိတ္ေဆြေတြအဆက္မျပတ္လာေမးေနခ်ိန္ တံုးက ထြက္မလာသည့္မ်က္ရည္ေတြ ဧည့္သည္စဲလို႔အရာရာၿပီးဆံုးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ က်လို႔မဆံုး။

အလုပ္မွ ဆရာႏွင့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြက နားလည္စြာ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္မွလာပါလို႔ဆိုၾကသည္။ ဒီေတာ့ဘာကိုမွ မစဥ္းစားခ်င္သည့္အခ်ိန္တိုင္း စားစရာေတြတစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုရွာႀကံစားရင္း အိပ္ျခင္း၊စားျခင္းျဖင့္သာအခ်ိန္ေတြကုန္ဆံုးေနသည္။ ၀လို႔ လွလို႔ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ေဖေဖက အလုပ္ျပန္၀င္ဖို႔တိုက္တြန္းသည္။ အလုပ္ကိုစသြားတဲ့ေန႔ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အက်ၤီ အလွဆံုးကိုေရြး၀တ္သြားသည္။ ႏွဳတ္ခမ္းနီဆိုး အလွျပင္မိေပမယ့္ မ်က္လံုးေတြမို႔အစ္ေနတဲ့ က်မကို ဂရုဏာသက္စြာၾကည့္ၾကတဲ့အၾကည့္ေတြကိုမခံႏိုင္။ ရုံးခန္းထဲက သတင္းစာေတြကိုအမွတ္မထင္လွန္ၾကည့္ရင္း သူရဲ့နာေရးေၾကာ္ျငာကိုေတြ႔တဲ့အခ်ိန္ဓာတ္လိုက္သြားသလို သတင္းစာကို တြန္းထုတ္မိသည္။ လမ္းသြားရင္းသစ္ပင္ေတြကိုျမင္ရတာ ေၾကာက္သည္။ မိုးေကာင္းကင္ကိုေမာ့မၾကည့္ရဲ။ သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုေတာင္ရဲရဲမၾကည့္မိသလို။ ဘုရားမွန္မွန္ရွိခိုးရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ဒိအျဖစ္နဲ႔ႀကံဳရသလဲဆိုကာ ဘုရားကိုေတာင္စိတ္ဆိုးမိခဲ့တဲ့ ေမာဟေတြလွ်ံထြက္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္ခဲ့သည္။

သတင္းလာေမးေသာ မိတ္ေဆြအမတစ္ဦးက သူ႔တုန္းက ၂ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ခံစားရတယ္လို႔ေျပာတာကို မွတ္ထားၿပီး အျမန္ဆံုး ၂ ႏွစ္ျပည့္ခ်င္ေနတာေလ။

သူဆံုးၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးေတြက ႏွစ္ပတ္လည္လုပ္မလားလို႔ ေမးၾကေတာ့ လုပ္ခ်င္စိတ္မရွိ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေန႔တိုင္းလိုသတိရေနမိေတာ့ ႏွစ္ပတ္လည္တာမလည္တာ ကိုယ့္အတြက္ အဓိပၸါယ္မရွိလွ။ အဲဒီကတည္းက ႏွစ္ေတြဘယ္လိုပဲလည္လည္ ဘာအမွတ္တရမွ မလုပ္ပဲေနခဲ့သည္။

ဓာတ္ပံုေတြလည္း မၾကည့္ပဲ သိမ္းထားမိတာ သမီးငယ္ေလး သိတတ္ခ်ိန္ ထုတ္ျပဖို႔ အေတာ္စဥ္းစားခဲ့သည္။ သမီးငယ္မ်ားစိတ္ထိခိုက္ေလမလား လို႔ ရင္ထဲမွာ ကတုန္ကရင္ႏွင့္ျပမိခ်ိန္မွာေတာ့ သူက တခြိခိြရီရင္း “ ေဖႀကီးက ရုပ္ဆိုးႀကီး” တဲ့။ ေမေမကဘာလို႔ ခ်စ္တာလည္းတဲ့။ က်န္သမီး ၂ ေယာက္ကလဲ၀ိုင္းၾကည့္ရင္း “ ဒီပံုက ရီစရာႀကီးတဲ့” ။ သမီးေတြကို “ ဟဲ့ ေခ်ာပါတယ္၊ စိတ္ထားေကာင္းလို႔ ခ်စ္တာေပါ့” လို႔ မခံခ်င္သလိုလို ျပန္ေျပာေတာ့ သမီးႀကီးက “ ကိုယ္ထင္ ကုတင္--လို႔ဆိုသည္။ သမီးလတ္က “ေျခေလးေခ်ာင္း” လို႔ေနာက္သည္။ သမီးေတြႏွင့္စကားႏိုင္လုရင္းဓာတ္ပံုေတြအတူတူျပန္ၾကည့္ၾကသည္။

###

အရင္တုန္းကေတာ့ ေစာင့္ရမွာ သိပ္ကိုၾကာမယ္ထင္ခဲ့သည့္အခ်ိန္ေတြသည္ ကိုယ္ဆီေရာက္လာခ်ိန္ အတိတ္ကိုျပန္အလွည့္မွာ ျမန္လိုက္တာေလ။ ခုေတာ့ ၁၅ ႏွစ္တာရုပ္ပံုလႊာေတြဟာျဖတ္ကနဲ၊ ျဖတ္ကနဲ။

ပထမဆံုး၀င္လာတဲ့ ရုပ္ပံုလႊာကေတာ့ သားဖြားႏွင့္မီးယပ္အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီး ေဒၚခင္မြန္ရဲ့ လက္ကို အတင္းကိုင္လွဳပ္ရင္း ခြဲေမြးေပးပါ၊က်မ ရုိးရုိးမေမြးႏိုင္လို႔ပါ လို႔ ေငးတိေငးေၾကာင္နဲ႔ေျပာမိေျပာရာေျပာေနတဲ့က်မပါ။ က်မကို ဆရာမႀကီးက ပထမေတာ့ေခ်ာ့ပါတယ္။ အေဒၚေတြ၊ ညီမေတြ၊ ေယာင္းမေတြအားလံုးကလည္း အနားမွာ စိတ္ပူစြာႏွင့္ ခြဲေမြးေပးေစဖို႔အားသန္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ဆရာမႀကီးက က်မလက္ကိုဖယ္လိုက္ၿပီး ခပ္မာမာနဲ႔ “ သြား ဒပ္ဖရင္ကို ငါ့တပည့္ေတြလည္း ငါ့လိုပဲ အားလံုးလုပ္ႏိုင္တယ္၊ မင္းလည္းလုပ္ႏိုင္တယ္ ေရမႊာေတာင္ေပါက္ေနၿပီ ရုိးရုိးပဲေမြးရမယ္” ဆိုၿပီး မာန္လႊတ္လိုက္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ မဆံုးမီကတည္းက သူ႔ဆီမွာ ကိုယ္၀န္အပ္ထားတာမို႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးကို ဆရာမႀကီးကသိေနသည္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဗဟိုအမ်ိုးသမီးေဆးရုံႀကီးေပၚမွာ သမီးငယ္ေလးကို ေခ်ာေခ်ာေမာေမာေမြးဖြားႏိုင္ခဲ့သည္။အံ့ၾသဖြယ္ရာပင္ က်မစိတ္ေတြသည္ မီးဖြားၿပီးသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈေတြရွိလာခဲ့သည္။ ဆရာမႀကီးေဒၚခင္မြန္လာေရာက္ခ်ိန္မွာ ေမတၱာျပည့္ေသာမ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ က်မကိုၾကည့္ရင္း “ ညည္းက ေရွ႔ေလွ်ာက္ လံုျခည္ကို တိုတိုတင္းတင္း ၀တ္ၿပီးခရီးဆက္ရမွာ။ မလိုအပ္ပဲခြဲတာစိတ္တာေတြ မလုပ္ခ်င္လို႔” ဟုေျပာရွာသည္။ ဆရာမႀကီး၏ေက်းဇူးတရားမ်ားကို က်မအၿမဲအမွတ္ရေနပါသည္။

###

ဒုတိယရုပ္ပံုလႊာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက သေဘၤာေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးရဲ့ အခန္းတစ္ခန္းမွာပါ။ မ်က္ႏွာထားခပ္တင္းတင္းနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႔စားပြဲေပၚက ဖိုင္ႀကီးကိုလွန္ျပရင္း “ မင္းကိုယ္တိုင္လက္မွတ္ထိုးယူထားၿပီးၿပီေလ၊ ေနာက္ၿပီး မင္းအမ်ိဳးသားက Duty ခ်ိန္မွာ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊သေဘၤာသားေတြကို Dinner လိုက္ေကၽြးၿပီးအျပန္မွာ ျဖစ္တာ ေသာက္စားလာခ်ိန္ျဖစ္မွာေပါ့” တဲ့။ ေသသူရဲ့သိကၡာကို ထိပါးတဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ တကိုယ္လံုးပူထူၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနမိသည္။

သူမက Duty ခ်ိန္မဟုတ္ဖူးလို႔ေျပာေနေပမယ့္ P&I Club (Protection and indemnity insurance) က ေပးထားေသာ ေလွ်ာ္ေၾကးေငြ ေဒၚလာ ေလးေသာင္းေျခာက္ေထာင္ေက်ာ္ စာရင္းစာရြက္က က်မေရွ႔ မွာ။ အရာရွိအမ်ိဳးသမီးက မျပလိုေပမယ့္ သူမရဲ့ ရုံးခန္းထဲက စာေရးႀကီးက ဖိုင္တြဲထားေသာထိုစာရြက္ကိုေသခ်ာလွန္ျပၿပီး ပါးစပ္ကလည္း ဂဏန္းအေရအတြက္ကို ရြတ္ျပေနသည္။ ေကာ္ပိုေရးရွင္းႀကီးမွ က်မအမ်ိဳးသားရရွိေသာေလ်ာ္ေၾကးေငြ (ေဒၚလာ) ကို ျမန္မာေငြ ေျခာက္က်ပ္ႏွဳန္းႏွင့္တြက္ကာ အမ်ိဳးသားအရုိးအိုး ျမန္မာျပည္မေရာက္ခင္မွာပင္ အိမ္ကိုလာ၍ သူတို႔္ေကာ္ပိုေရးရွင္းမွ ေထာက္ပံ့ေၾကးလိုလို ႏွင့္ ေငြ ၃ သိန္းေပးၿပီး က်မကိုလက္မွတ္ထိုးခိုင္းခဲ့တာျဖစ္သည္။

ဒီအေၾကာင္းေတြကိုသိေသာ မိတ္ေဆြမ်ားက က်မဘက္မွ ေဒၚလာေငြအတိုင္းရဖို့ အသနားခံတင္ျပကာေတာင္းေစျခင္းျဖစ္သည္။ (စင္ကာပူမွအန္ကယ္ဦးစိုးေအာင္ ရဲ့ အားေပးမႈေတြကို သတိတရရွိမိသည္။) မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအားေပးမႈေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္အားေမြးၿပီး ဒီရုံးခန္းဆီေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ဒါေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးထပ္ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ က်မအမ်ိဳးသားႏွင့္ပတ္သက္သည့္မည္သည့္ခံစားခြင့္ကိုမွထပ္ေတာင္းခ်င္စိတ္မရွိ။ ထိုေကာ္ပိုေရးရွင္းႏွင့္လည္း ထိုအခ်ိန္မွစ ဘာကိုမွ အဆက္အစပ္မလုပ္ခဲ့ေတာ့ေပ။ သူမက “ က်မတို႔ေကာ္ပိုေရးရွင္းက သေဘၤာသားေတြအတြက္အာမခံေၾကးေတြကို တေလွ်ာက္လံုးသူတို႔ဆီသြင္းေနရတာ၊ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးျဖစ္မွ ႀကံဳေတာင့္ႀကံဳခဲ ျပန္ရတာပါတဲ့။

###

ေမတၱာေတြ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္တာေတြစသည္ျဖင့္ အျဖစ္အပ်က္အေကာင္း အဆိုးအစံုစံုသည္ က်မကို တျဖည္းျဖည္း ပိုမိုခိုင္မာေစခဲ့ေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားျဖစ္ခဲ့သည္။

ဒီလိုႏွင့္ သူ၏အရုိးအိုးဂူသြင္းထားရာေရေ၀းသုသန္ဆီ သူဆံုးၿပီး၁၂ ႏွစ္အၾကာမွာ သမီးငယ္ႏွင့္ေရာက္ခဲ့သည္။ က်မဦးေလးမိသားစုႏွင့္အတူ (သူတို႔သားငယ္ က်မ ေမာင္ တစ္၀မ္းကြဲအုတ္ဂူႏွင့္ အမ်ိဳးသားအုတ္ဂူက ယွဥ္ရက္ပါ) ဂူပတ္၀န္းက်င္ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ သမီးငယ္က နံေဘးအုတ္ဂူက စာေတြကိုဖတ္ရင္း အုတ္ဂူေတြအမ်ားႀကီးပဲေနာ္လို႔ တအံ့တၾသေျပာသည္။ က်မက ဂူသန္႔ရွင္းေရးကူလုပ္ေနေသာ ကေလးငယ္ကို မုန္႔ဘိုးေပးရင္း သားက ေက်ာင္းေနေသးလားလို႔ေမးၾကည့္ေတာ့ ၅ တန္းတက္ေနပါတယ္တဲ့။ မလွမ္းမကမ္း အုတ္ဂူေတြၾကားက သူတို႔ တဲေလးကို လက္ညိဳွးထိုးျပသည္။ သားမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ ဆိုေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲဟုေျပာသည္။ ထိုေန႔က က်မစိတ္ထဲ ေသဆံုးသြားသူေတြရဲ့အေၾကာင္းထက္ ဂူနံေဘးက သက္ရွိလူသားေတြကိုပိုစိတ္၀င္စားခဲ့သည္။

###

ည ကေတာ့ သူ႔ကိုအိပ္မက္ မက္သည္။ မေတြ႔ရတာအၾကာႀကီးပဲ ဘယ္ေတြသြားေနလဲလို႔ က်မက သူ႔ကိုေမးေတာ့ သူ ေနာက္မိန္းမ ထပ္ယူထားသည္တဲ့။ ‘ ၀ုန္းကနဲ’ က်မလန္႔ႏိုးသြားခဲ့သည္။ ရင္ေတြခုန္ရင္း စိတ္ဆိုးေနသလိုလို။ မနက္လင္းလုၿပီမို႔ အိပ္ရာထ ကိုယ္လက္မ်က္ႏွာသန္႔စင္ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း YTU ေက်ာင္းဘက္ဆီလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့သည္။

လမ္းမွာ အိပ္မက္ကို ျပန္ေတြးရင္း တႏံု႔ႏံု႔ျဖစ္ကာ ေယာင္းမဆီဖုန္းဆက္မိသည္။ သမီးေတြေခၚသလို “အန္တီေထြးေရ ညက အမ အိပ္မက္ထဲ နင့္အစ္ကို ေနာက္မိန္းမယူသြားတယ္ဟယ္” ခ်စ္ေသာေယာင္းမက ဖုန္းထဲကေန ရယ္ေမာရင္း “ အိပ္မက္ထဲယူတာ ယူပါေစ” တဲ့။
သူေျပာမွ က်မလဲ တစ္ေယာက္ထဲ အသံထြက္ေအာင္ရယ္လိုက္မိသည္။
‘ဟုတ္တယ္--- သူအျပင္မွာ ယူလို႔မရေတာ့ဘူး’ ။သူမ်ားေတြစိတ္ပူသလို ငါပူစရာမလိုေတာ့ပါလား ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ေက်နပ္သြားသည္။

စိတ္ဆိုေသာအရာသည္ အေရာင္ စံုေျပာင္းလဲေနပါလား။ ေက်ာင္းေရွ့ ေရပန္းနံေဘးမွာထိုင္ရင္း အမွတ္မထင္ နံေဘးက ေရပန္းအလွဴရွင္ေၾကးျပားေလးကို ေတြ႔မိသည္။ အမည္ေတြကိုၾကည့္မိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါလား။ ေဟာ စိတ္ကေလးက ေျပးျပန္သည္။ က်မစိတ္ေတြေတာေရာက္ ေတာင္ေရာက္ကို လိုက္ဖမ္းေတာ့ ဖမ္းလို႔ကိုမမိႏိုင္။ အေရာင္စံု ေျပးေနေသာစိတ္ကေလးကိုၾကည့္ေနရင္း ႏွင့္ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးသည္ က်ယ္သည္ထက္က်ယ္ေျပာလာကာ က်မသည္ ေကာင္းကင္ေအာက္က အစက္ကေလးတစ္စက္ျဖစ္ေနသည္။

“ ေဟး - - ဒီေန႔ ေနာက္က်ေနပါလား” လို႔ မနက္တိုင္းေတြ႔ေနက် ေက်ာင္းထဲက ဆရာမက ႏွဳတ္ဆက္ေတာ့ ျပန္လက္ျပလိုက္သည္။ လန္းဆန္းေသာမနက္ခင္းေလကို တစ္၀ႀကီးရႈ၊ ျပာစင္ေသာေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း (ခုေတာ့ က်မ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရဲပါၿပီ) ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ခင္စြာ က်မလမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါသည္။

`ခင္ဗ်ားရဲ႕မ်က္ရည္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးအားလံုး ဆံုးရႈံးခဲ့ရၿပီလား’ အတန္ၾကာခပ္မဆိတ္ေနၿပီးမွ ဒီစကားကို ကိုယ္ေျပာမိတယ္။
ဆိတ္ၿငိမ္စြာေနရင္းက သူၿပံဳးရွာတယ္။ သူ႕မ်က္ရည္ေတြဟာ အၿပံဳးဘာသာကိုသင္္ၾကားဖို႔ အခ်ိန္ရခဲ့ၿပီနဲ႔တူရဲ႕လို႔ က်ြန္ေတာ္ ေတြးေတာခံစားမိတယ္။
`ေၾကကြဲရမႈေတြကို အၿမဲတေစအျမတ္တႏိုး ရင္ခြင္္ပိုက္ပစၥည္းအျဖစ္နဲ႔ ထားပါ႔မယ္လို႕ တခါတုန္းက မင္းေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား’ လို႔ သူက ညွင္းသြဲ႕စြာေမးျပန္တယ္။
`ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ေတြၾကာေညာင္းေတာ့လည္း အားလံုးကို ကိုယ္ေမ့သြားၿပီေလ’ လို႔ရွက္ၿပံဳးနဲ႔ေျပာရတယ္။
`မင္းလဲေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီပဲ’
သူ႔လက္ကိုဆဲြကိုင္ရင္း ကိုယ္ေျပာျပန္ေတာ့ `တခါတုန္းက ေသာကေတြဟာ ခုေတာ့ၿငိမ္းခ်မ္းမႈျဖစ္ေနၿပီေလ’ လို႔သူကျပန္ေျပာေတာ့တယ္။
ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး