ကုိသန္းလြင္ ● ရြာက ဘူတာ႐ံု
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၁၉၊ ၂ဝ၁၇
(၁)
ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕သည္ ေရႊဘိုၿမိဳ႕၏ေျမာက္ဘက္ ၁၄ မိုင္အကြာ မႏၱေလး၊ ျမစ္ႀကီးနား မီးရထားလမ္းေပၚတြင္ တည္ရွိပါသည္။ မီးရထား ဆိုက္ကပ္္ရပ္နားရာၿမိဳ႕ဟု စြယ္စံုက်မ္းကဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ အဆိုပါမီးရထားသည္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား၏ ဘဝမ်ား ႏွင့္ မည္သို႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနသည္ကိုကား စြယ္စံုက်မ္းက ေဖၚျပႏိုင္ျခင္းမရွိေပ။
(၂)
ကြၽန္ေတာ္တို႔ မူလတန္းေက်ာင္းသားအရြယ္က ခင္ဦးၿမိဳ႕သည္ ရြာႀကီးတရြာမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ဟန္တူသည္။ အိမ္ေျခကလည္း တရာထက္မပိုႏိုင္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လမ္းထြက္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူဘယ္ဝါ၏သားဟု သိၾကသကဲ့သို႔ ကြၽန္ေတာ္က လည္း ေတြ႔သမွ်လူတိုင္းကို နာမည္ေခၚ၍ ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ပါသည္။
မနက္ ၁၁ နာရီတြင္ မႏၱေလးမွ ေကာလင္းသို႔သြားေသာ ေလာ္ကယ္ရထားခင္ဦးဘူတာသို႔ ဆိုက္ပါသည္။ ညေန ၃ နာရီ ခြဲခန္႔တြင္မူ ေကာလင္းမွထြက္လာေသာ ေလာ္ကယ္ရထား ခင္ဦးဘူတာသို႔ ေရာက္ပါသည္။ ထိုရထားႏွစ္စီး ဆိုက္ေရာက္ခ်ိန္ မ်ားသည္ ဘူတာရုံမွာ လူစည္၍ တရြာလံုးအဖို႔လည္း ထိုအခ်ိန္သည္ ရထားအဝင္အထြက္ အလုပ္မ်ားၾကေသာအခ်ိန္မ်ားျဖစ္ ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ေက်ာင္းဖြင့္၍ ေက်ာင္းတက္ေနခ်ိန္မွလြဲၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ထားေသာရက္မ်ားတြင္ ဘူတာရုံသို႔ တေန႔တ ေခါက္၊ ႏွစ္ေခါက္ မွန္မွန္ေရာက္ၾကပါသည္။ ဘူတာရုံသို႔ ရထားဆိုက္ခ်ိန္သည္ လူရႈပ္ေသာအခ်ိန္ ေတြျဖစ္ရာ အခ်င္းခ်င္းခ်ိန္း ဆိုၿပီး ရထားဆိုက္ခ်ိန္မွာေတြ႔ၾကသလို ခရီးသြား၊ ခရီးျပန္ေတြ အၾကိဳအပို႔ႏွင့္ ဘူတာသို႔လာၾကရသည္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေယာက်္ားေလးေတြ အလုပ္အကိုင္မရွိ အားလပ္ေနၾကၿပီဆိုလွ်င္ ဘူတာရုံသို႔သြားၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေလ့ ရွိၾကပါ သည္။
ဟိုတုန္းက ေရေႏြးေငြ႔ျဖင့္ေမာင္းေသာ အမဲေရာင္ေခါင္းတြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ဆြဲေသာ မီးရထားမွာ ဂ်ံဳးဂ်ံဳးဂ်က္ဂ်က္ အသံေပး၍ ဝင္ လာေလ့ရွိသည္။ ရထားဥၾသဆြဲသံကို တရြာလံုးၾကားရသည္။ ေရႊဘိုဘက္မွ အဝင္တြင္လည္းေကာင္း၊ ဇီးကုန္းဘက္သို႔ အ ထြက္တြင္လည္းေကာင္း၊ သံေမာင္းတန္ကို အတင္အခ်လုပ္ႏိုင္သည့္ အလံတိုင္ႏွစ္ခုရွိသည္။ အလံခ်ိဳးသည္ဆိုျခင္းမွာ ဘူ တာရုံသို႔ ရထားဝင္လာႏိုင္ပါသည္။ လမ္းရွင္းပါသည္ဟုဆိုလိုသည္။ ႐ုံပိုင္ႀကီး႐ုံးခန္းေဘးတြင္ ပတ္ဝိုင္း၍ ေမာင္းတန္ႀကီးကို ဆြဲလွည့္လိုက္လွ်င္ အလံခ်ိဳးၿပီးသားျဖစ္ေတာ့သည္။ အလံတိုင္ ေမာင္းတံေအာက္သို႔ ေစာင္းေပးထားလွ်င္ ရထားလမ္းရွင္း သည္ဟု ရထားေမာင္းသူက သိသည္။
႐ုံပိုင္ကအိပ္ပ်ာ္ေန၍လည္းေကာင္း၊ ေရႊဘိုဘက္ကရထားထြက္သြားၿပီဟု အေၾကာင္းမၾကားလွ်င္လည္းေကာင္း၊ တြဲအေရႊ႕ အေျပာင္း ရွန္တိန္ေတြလုပ္ရင္း ရထားလမ္းမရွင္းလွ်င္လည္းေကာင္း၊ အလံမခ်ိဳးထားပါ။ မီးရထားသည္ အလံတိုင္သို႔ ျမင္ႏိုင္ ေသာ ေနရာအေရာက္တြင္ ရပ္ၿပီးေစာင့္ရေလ့ရွိသည္။ မီးရထားဥၾသဆြဲၿပီး လမ္းေတာင္းသလို ေရေႏြးေငြ႔မႈတ္သံ ရႈးရႈး ရွဲရွဲ ကိုလည္း ၾကားၾကရသည္။ ရထားႀကီးငိုေနၿပီဟု ကြၽန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာၾကသည္။
ထိုမီးရထားစနစ္သည္ ဘယ္အခ်ိန္ကစခဲ့သည္မသိ၊ အဂၤလိပ္အစိုးရမင္းမ်ားက သူတို႔ဆီတြင္ မီးရထားလမ္းေတြေဖာက္ၿပီး စက္မႈေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျဖစ္ပြားေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းခဲ့သလို ျမန္မာျပည္ႀကီး စက္မႈႏွင့္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား တိုးတက္ ေစ ရန္ မီးရထားေတြကို ေဆာင္ယူခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ဘဝမ်ားသည္ ထိုမီးရထားမ်ားေၾကာင့္ပင္ ပို၍တိုး တက္ခဲ့ၾကပါလိမ့္မည္။
ကနဦးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွာ အလယ္တန္းအထိသာ စာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့သည္။ ေနာက္တန္းျမင့္ေက်ာင္းထြက္ေခၚ ကိုး တန္းအထိရွိခဲ့သည္။ တခါ ဆယ္တန္းကို ေက်ာင္းမွာသင္ျပန္ေတာ့လည္း စာစစ္ဌာနက ခင္ဦးမွာမရွိ၊ ဆယ္တန္းေျဖရန္ ေရႊဘိုသို႔ သြားၾကရသည္။ ၿမိဳ႕မွကေလးသူငယ္မ်ားသည္ လူ႕ေလာကႀကီးထဲသို႔တိုးဝင္ရန္အတြက္ ၿမိဳ႕မွထြက္ခြာ ၾကရၿပီဆို လွ်င္ မီးရထားျဖင့္သာ ခရီးသြားရေလသည္။
အေလာင္းမင္းတရားႀကီးလက္ထက္ဆီက ေရႊဘိုၿမိဳ႕ေတာ္အနီးတြင္ မဟာနႏၵာကန္ေတာ္ကိုတူးခါ ထိုကန္ထဲသို႔ ေရဝင္ေစရန္ အတြက္ မူးျမစ္မွ မဟာနႏၵာကန္အေရာက္ေရစီးတူးေျမာင္းတခု တူးေဖၚခဲ့ပါသည္။ ထိုတူးေျမာင္း သည္ခင္ဦးၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ မွျဖတ္သြားၿပီး ေျမာင္းေဘာင္တေလွ်ာက္ ရာသီဥတုေကာင္းလွ်င္ ကားေမာင္းႏိုင္ေသာ ေျမဖို႔လမ္းရွိသည္။ ႏွစ္ေတြသာၾကာ၊ ေခတ္ေတြသာေျပာင္းလဲလာသည့္တိုင္ အေၾကာင္းတစံုတရာေၾကာင့္ ထိုလမ္းမွာ ကတၱရာလမ္းျဖစ္မလာေခ်၊ ကတၱရာ လမ္းခင္း၍ ေျမနိမ့္လွ်င္ ေရေက်ာ္လိမ့္မည္ဟုစိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ အစိုးရအဆက္ဆက္က ဤေျမလမ္းကို ကတၱရာလမ္းမခင္းခဲ့ ဟု ယူဆၾက၏၊၊ ကမာၻအႏွံ႔ေရေျမာင္းေတြ ေဘးတြင္ ျဖဴးေနေအာင္ ေဖာက္ထားေသာ ကားလမ္းေတြကို ျမင္ဖူးေနေသာေၾကာင့္ ထိုအေၾကာင္းျပခ်က္သည္ ယုတၱိမတန္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ မျငင္းသာခဲ့ၾကပါ။
ထို ၁၄ မိုင္ေဝးေသာလမ္းကို ဟိုတုန္းက ကားေတြက တနာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ေမာင္းရသည္။ ကားေပၚကဆင္းလွ်င္ ေခါင္း တခုလံုး ျဖဴေဖြးေနေအာင္ ဖံုေတြတင္သျဖင့္ ေမ်ာက္ျဖဴေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။ ထိုခရီးကို မသြားမွီ ႏွစ္ညသံုးညအိပ္ စဥ္းစားၾကရသလို၊ ခရီးတခါသြားၿပီးလွ်င္လည္း ေလးငါးရက္ အပမ္းေျဖမဆုံးျဖစ္ၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တရြာလုံးက မီးရထားဘူတာရုံကို အားကိုးၾကသည္မွာ မဆန္းပါ။
ေရႊဘိုဘက္ကလာေသာရထားသည္ ခင္ဦးႏွင့္ (၇) မိုင္အကြာ ျမင္ကသာမွလည္းေကာင္း၊ ေျမာက္ဘက္ကလာ ေသာရထား သည္ မေဒါင္းလွမွလည္းေကာင္း ထြက္လာလွ်င္ ဘူတာ႐ံုက သံေခ်ာင္းေခါက္သည္။ အရပ္အေခၚက ဂလိုင္က်သည္ဟု ေခၚသည္။ “ဂလိုင္က်ၿပီ ဘူတာကို မသြားေသးဘူးလား” ဆိုေသာ ေခၚသံမွာ နားမွာယဥ္ပါးေနၾကသည္။
ရထားဆိုက္ၿပီး မေရွးမေႏွာင္းတြင္ “ဘယ္သူဘယ္ဝါေရ မင္းအကိုလာတယ္ေဟ့၊ ဘူတာမွာေတြ႕ခဲ့တယ္” ဟုေအာ္ၿပီး သ တင္းေပးသြားၾကသည္။ အေမသည္ သားသမီးေတြ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းပိတ္ျပန္လာတိုင္း ထိုသတင္းေပးသူမ်ားေၾကာင့္ လမ္းထိပ္ကိုထြက္ၿပီး ျပန္လာသူကို ေမွ်ာ္ရသည္မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ျဖစ္ပါသည္။ ထို အကို၊ အမတို႔သည္ ဘူတာရုံမွာေတြ႔သမွ်လူ၏ စက္ဘီးေပၚတြင္ အထုပ္ေတြတင္ခါ ျပန္လာတတ္ၾကသည္။
တခါက ျမင္းလွည္းတစီး အငွားလိုက္ရန္ စီစဥ္ခဲ့ဘူးရာ အငွားလိုက္သူမရွိသျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့သြားရဘူးသည္။ ဘူတာရုံသို႔သြား ရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ စက္ဘီးျဖင့္ အၾကံဳလိုက္သူရွိသလို၊ ဘူတာရုံမွအထြက္ သူတို႔အိမ္ေတြသို႔ လည္း အၾကိမ္ၾကိမ္လိုက္ပို႔ခဲ့ရ ဘူးသည္။
(၃)
ဒီဇယ္စက္ေခါင္းျဖင့္ မီးရထားေတြ စဆြဲေသာေန႔ကို ကြၽန္ေတာ္ေကာင္းစြာ မွတ္မိပါသည္။ သတင္းက ၁ဝ ရက္ ၁၅ ရက္ႀကိဳ၍ ေျပးေနသည္။ ဘယ္ေန႔မွာ ဒီဇယ္ေခါင္းေတြလာမွာတဲ့ ဟုေျပာေနၾကသည္။ အေမရိကန္ျပည္ရွိ ဖေလာ္ရီဒါကမ္းေျခမွ လ ကမၻာသို႔သြားေသာ ဒုံးပ်ံႀကီးတင္လႊတ္တာကို လူဘယ္ႏွစ္ေယာက္ လာၾကည့္သည္ဟု ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ ခင္ဦးဘူတာသို႔ ဒီဇယ္ စက္ေခါင္းပဌမဆုံး ေရာက္သည့္ေန႔ကမူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ တရြာလုံး ဘူတာရုံသို႔ အေရာက္လာၾကည့္ၾကပါသည္။
လမ္းေဘးတဖက္တခ်က္ လူေတြျပည့္ေနၿပီး ႐ႈး႐ႈးရွဲရွဲအသံမထြက္ ျငိမ္သက္စြာ ေမာင္းႏွင္လာေသာ ဒီဇယ္စက္ေခါင္းကို တအံတၾသဝိုင္းၿပီး ၾကည့္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဥႀသဆြဲသံက တေပၚေပၚမည္ေနရာ အျမင္ႏွင့္အၾကားမွာ ထူးဆန္းေနသည္။
မီးရထားဝင္လာသည္ႏွင့္ ဘူတာရုံပိုင္က ေရွ႕ဆက္ခရီးထြက္ရန္ လမ္းရွင္းေၾကာင္းကို အသိေပးရန္ ႀကိမ္ဝင္း အဝိုင္းႀကီးမွာ လိုင္းဂီယာစာရြက္ဟု ကြၽန္ေတာ္တို႔ေခၚၾကသည့္ Line Clear စာရြက္ကိုညႇပ္ခါ ဘူတာရုံတြင္း ေမာင္းဝင္လာသည့္ရထား စက္ေခါင္းဗိုလ္ကို ေပးၾကရပါသည္။ ရထားေမာင္းေနသျဖင့္ ေအာက္ကေပးေသာ ႀကိမ္အဝိုင္းႀကီးကို လက္ေမာင္းျဖင့္ ထိုးခံ ၍ လိုင္းဂီယာစာရြက္ကို ယူရေလ့ရွိပါသည္။ ထိုေန႔က လိုငး္ဂီယာ ႀကိမ္ဝိုင္းေခြမွာ သေျပပန္းေတြေဝေနေအာင္ ထိုးထားတာ ကို ကြၽန္ေတာ္သတိရမိပါသည္။
ထိုေန႔ကရထားကို နာရီဝက္ေက်ာ္ၾကာေအာင္ ရပ္ေပးသည္။ စက္ဗိုလ္ကဝိုင္းေနေသာကေလးမ်ားကိုေခၚေသာေၾကာင့္ ေခါင္းတြဲ အသစ္စက္စက္ႀကီးေပၚသို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႕တက္ၾကည့္ခဲ့ၾကပါသည္။ ရထားေမာင္းေသာ လီဘာတံ၊ ဥၾသဆြဲရာ စက္ခလုပ္၊ ေျပာင္လက္၍ အသစ္ခ်ပ္ခြၽတ္ျဖစ္ေနေသာ မွန္မီတာအဝိုင္းမ်ားမွာ ၾကည့္ရႈ၍ မဝ အားက်စရာေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ပါ၏။
“မစၥစီပီျမစ္ေပၚမွဘဝ” စာအုပ္တြင္ မတ္တိြဳင္းက ျမစ္ထဲမွတေန႔တၾကိမ္လာေနက် မီးသေဘာၤႀကီးကိုၾကည့္ခါ သူတို႔ႀကီး လာလွ်င္ သေဘာၤကပၸတိန္ျဖစ္လိုၾကေသာစိတ္ ျဖစ္ေပၚမိသည္ဟုေရးတာကို အမွတ္ရလိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ ခ်င္း ေလးငါးေယာက္မွာ ထိုေန႔က မီးရထားစက္ေခါင္းဗိုလ္ႀကီးကိုအားက်ခါ ႀကီးလာလွ်င္ မီးရထားေမာင္းသူအလုပ္ကို လုပ္ လိုေၾကာင္းေျပာခဲ့ၾကပါသည္။
ေတာရြာသဘာဝ ရြာသို႔ဆပ္ကပ္ပြဲေရာက္လာလွ်င္ ဆပ္ကပ္ထဲကလူပ်က္ေတြ၏ ဘဝမ်ိဳးျဖစ္ခ်င္ခဲ့ၾကသည္။ ျမင္းကိုႏွင္ေသာ ၾကာပြတ္သံမွ တေျဖာင္းေျဖာင္းထေနသည္ကိုၾကည့္ခါ ဆပ္ကပ္ပြဲၿပီးသြားလ်ွင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ အိမ္လုပ္ၾကာပြတ မ်ားျဖင့္ တေျဖာင္းေျဖာင္းျမည္ေအာင္ ကစားခဲ့ၾကသည္။
ဆိုခဲ့သလိုမီးရထားဘူတာရုံသည္ ကြၽန္ေတာတို႔၏ ဘဝတစိတ္တပိုင္းလိုျဖစ္ခဲ့ရာမွ တကၠသိုလ္သို႔သြားရန္ ျဖစ္လာေသာအခါ အေမ့အိမ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေဆာ့ကစားႀကီးျပင္းခဲ့ၾကရာ ရြာႏွင့္အတူ ဘူတာရုံကေလးကိုပါ ခြဲခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းတက္ရမွာ မို႔လည္းေကာင္း၊ အလုပ္ဝင္ေတာ့မွာမို႔လည္းေကာင္း အလြန္ခ်စ္ေသာမိခင္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ ခြဲခြာခဲ့ရာေနရာမွာ ဤဘူတာ ေလးမွာပင္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က အုပ္ႂကြပ္မိုး၊ အုတ္တက္ဘူတာရုံကေလးေဘးမွာ ဘာအေဆာက္အဦးမွမရွိေသး၊ ရထားစီးခရီးသည္ေတြ ရထားေစာင့္ရန္ ဘူတာရံုေဘးတြင္ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ ကုကၠ္ိဳပင္ႀကီးေတြေအာက္မွာသာ ျဖစ္သလိုထိုင္ၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ အေမႏွင့္အတူလိုက္ပို႔ၾကေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို ရထားေပၚမွ ဝမ္းပန္းတနည္း ျမင္ေနရသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္လိုေသာ္လည္း အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကိုမၾကည့္ပါ မ်က္ႏွာလဲြေနရွာသည္။ ထိုရုပ္ပံုမ်ားမွာ အခုအခ်ိန္အထိ ခပ္မႈိုင္းမႈိုင္း၊ ရထားထြက္ရန္ ေနာက္တြဲမွ ဂါတ္ဗိုလ္ႀကီးမွ အလံစိမ္းကိုေဝွ႔ရမ္းျပေနသည္ကိုျမင္ေတာ့ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရဘူး သည္။
(၄)
ကြၽန္ေတာ္သည္ အနည္းဆံုးအႏွစ္ ၄ဝ ၾကာၿပီးမွ ရြာမွ ဘူတာရံုသို႔ ေရာက္ျဖစ္ရပါေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕မွာလည္း လူေတြမ်ားၿပီး လူခ်မ္းသာေတြ ေပါမ်ားလာပါသည္။ လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုဝင္ထိုင္ၾကည့္ေတာ့ အသိဟူ၍ တေယာက္မွမေတြ႕၊ နႈတ္ဆက္မည့္ လူပင္မရွိ၊ သဖန္းဆိပ္ဆည္ႀကီးၿပီးသြားေသာအခါ ၿမိဳ႕အေရွ႕ဘက္က တူးေျမာင္းမွာ တႏွစ္ပတ္လံုး ေရကမျပတ္ေတာ့၊ မဟာ နႏၵာကန္ေတာ္ႀကီးမွာ ၉၉ ခုေသာေခ်ာင္းမ်ားမွ ေရစီးဝင္သည္ဟု စာကဆိုေသာ္လည္း ခင္ဦးမူးမွာ ေရစစီးေသာအခါမွသာ ၁၂ ရာသီေရမျပတ္ေသာ ကန္ႀကီးျဖစ္လာပါသည္။ ေရႊဘိုၿမိဳ႕ကို လကၼ ၂ဝ ပိုက္ႀကီးမ်ားျဖင့္ ေရေပးေနႏိုင္ေပၿပီ။
ထိုကန္ေတာ္ႀကီးမွာ ေရေတြေဖြးေနသလို ယခင္ကမိုးကိုသာေမွ်ာ္၍ စိုက္ခဲ့ၾကရေသာ သံလမ္းအေရွ႕ဘက္က မိုးေကာင္း ေတာမွာ ဆည္ေရေသာက္လယ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြျဖစ္ထြန္းလိုက္ၾကသည္မွာ တၿမိဳ႕လံုးဆိုင္ကယ္ ေတြ တဝီးဝီး စီးေနၾကသလို ကုန္သည္ႀကီးေတြမွာ ကားပိုင္၊ စက္ပိုင္ေတြပင္ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။
သို႕ပါေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ဘူတာရုံေလးမွာ ဘာမွထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲမလာပါ။ အဂၤေတေတြကြာေနေသာ နံရံမွာ အခုအထိ အဂၤေတေတြကြာတုန္း၊ ခင္ဦးၿမိဳ႕ဟု ဆိုင္းဘုတ္တင္သည့္ သစ္သားျဖဴျဖဴမွာ ယခင္အတိုင္း၊ ဘူတာရုံေရွ႕မွာ သြပ္ မိုးထားေသာ႐ုံုတခုသာ အသစ္တိုးလာသည္။ အမႈိက္ေတြပြေယာင္းေနသည္မွာ ယခင္ကအတိုင္း၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရထား ေစာင့္ရင္း ထိုင္ခဲ့ၾကေသာ ကုကၠိဳပင္မ်ားကားမရွိေတာ့ၿပီ၊ ရထားပိုင္ေျမမွာ ဘယ္လိုနားလည္မႈႏွင့္ ေဆာက္ထားၾကသည္ မသိေသာ တိုးခ်ဲ႕အိမ္ယာမ်ားႏွင့္ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေဘးအထိ လူေနအိမ္ေတြျဖစ္ေနၾကေပၿပီ၊။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဘူတာရံုအဝင္မွာ ရထားပ်က္ေနေသာေၾကာင့္ အရပ္ထဲမွာေလၽွ်ာက္ၿပီး အလွဴခံ၊ ခရီးသည္ေတြကို ထမင္း ထုပ္ေဝေပးခဲ့ၾကတာကို အမွတ္ရမိသည္။ ရသမွ်ေရအိုးတြင္ ေရထည့္ခါ ေရကုသိုလ္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ရထားအတက္မွာ တံခါးကိုပိတ္ၿပီးစီးၾကေသာေၾကာင့္ ဖြင့္ထားေသာျပဴတင္းေပါက္မွ ခရီးသည္မ်ားကို ေမတၱာရပ္ခါ သူငယ္ခ်င္းကို ရထားေပၚ အေရာက္ တြန္းတင္ေပးၾကရတာကို သတိရလာသည္။ ခရီးသည္အခ်င္းခ်င္းစာနာတတ္ၾကေသာ ျမန္မာ့ဓေလ့ေၾကာင့္သာ ခင္ဦးလိုၾကားဘူတာမွ ခရီးသည္ေတြ ရထားစီးႏိုင္ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တခါကလည္း ကြၽန္ေတ့္ဆရာတေယာက္ အလုပ္မွ ထြက္ၿပီးဆန္ကုန္သည္လုပ္ရာ သူ႔ဆန္အိတ္ရထားေပၚေရာက္ေစရန္ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာေပၚမွာ တင္ပိုးေပးလိုက္ရဘူးသည္။
ခင္ဦးသည္ၾကားဘူတာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မႏၱေလးျမစ္ႀကီးနား အျမန္ရထားက မရပ္ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ စက္ေခါင္းဗိုလ္ကို လက္ေဆာင္ေတြေပးခါ ရထားကို ဘူတာအဝင္မွာေႏွးေပးဘို႔ ေမတၱာရပ္ၾကရသည္။ ရထားအရွိန္ေလွ်ာ့သြားမွ အထုပ္ အပိုးေတြ ျပစ္ခ်ၿပီး ခုန္ဆင္း၊ ခုန္တက္ လုပ္ၾကရသည္။
အိႏၵိယျပည္မွာ ကမၻာေပၚတြင္ အႀကီးမားဆံုး မီးရထား နက္ဝပ္ႀကီးရွိသည္။ သန္းတေထာင္ေက်ာ္မွ်ေသာ ျပည္သူမ်ား၏ လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ေပးႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ တရုတ္ျပည္တြင္ ေဘာလံုးကြင္း တကြင္းစာေလာက္ႀကီးေသာ မီးရထားဘူတာရံုကို ေတြ႔ရဘူးသည္။ ရွန္ဟိုင္းေလဆိပ္မွအထြက္တြင္ သံလိုက္အားကိုအသံုးျပဳ၍ သံလမ္းေပၚမွာ ရွပ္ေျပးေနေသာ မဂၢလက္ (Maglev) ရထားကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ က်ည္ဆံရထားေခၚ ဂ်ပန္ျပည္မွ (Bullet Train) မ်ားမွာ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် မလြဲရေအာင္ အခ်ိန္ မွန္တာကို ၾကံဳေတြ႔ရဘူးပါသည္။ စင္ကာပူကရထားေတြမွာ မွန္လံုေလေအးစက္ေတြ ဖြင့္ထားေသာရထားမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ လၻက္ရည္ခြက္တင္ထားလွ်င္ ဖိတ္စင္မႈမရွိေအာင္ ျငင္သာသည္။ စက္မႈပညာတိုးတက္သည္ႏွင့္အတူ လူေနမႈ အဆင့္အတန္းမွာ အံ့ခမန္း တိုးတက္ေနၾကပါသည္။
ရြာကဘူတာရံုမွာမူ က်ည္ဆံရထား၊ မဂၢလက္ ရထားေတြျမင္ရဘို႔ ေဝးစြ၊ ရထားကားဟုေခၚၾကေသာ ဟီးႏိုးေမာ္ေတာ္ ကားႀကီးကို ရထားဘီးေတြေပၚတြင္ တင္ေပးထားသည့္ အရုပ္ဆိုးလွစြာေသာ စက္ယႏၱယားႀကီးမ်ားကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ရထားအလုပ္သမားအခ်ိဳ႕မွာ ပုလင္းေထာင္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ ထမင္းဝိုင္းဖြဲ႕ စားေနၾကသည္။ ေခြးတအုပ္ကလည္း သူတို႕နွင့္မနီးမေဝးက ပစ္ထားေသာဖက္ရြက္ေတြကို ဝိုင္းၿပီး လုယက္စားေသာက္ေနၾကသည္ကိုျမင္သည္။ သြတ္မိုးအရွိန္ ေၾကာင့္ ပူအိုက္ေနသည္။ ထိုင္စရာခံုကိုရွာမေတြ႔၊ အဂၤလိပ္အစိုးရက စက္မႈေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ျမန္မာျပည္မွာျဖစ္ေပၚ လာေအာင္ မီးရထားေတြယူလာခဲ့တာဟု ဆိုခဲ့ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္သည္ တိုးတက္လာမည့္စက္မႈေတာ္လွန္ေရးဆိုတာကို မျမင္ဘဲ ဆုတ္ယုတ္မႈမ်ားကိုသာ ျမင္ေနရသည္ဟုထင္သည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္းဟူ၍ တကမၻာလံုး တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာခ်ိန္တြင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔တေတြ ေနာက္က်က်န္ခဲ့ရပါသနည္းဆိုေသာေမးခြန္းကို ေမးေနမိသည္။
သူငယ္ခ်င္းတစု၏ ငယ္ေသာအရြယ္ ပ်ိဳျမစ္ႏုနယ္စဥ္က မီးရထားေမာင္းသမားျဖစ္လိုေသာဆႏၵမွာ တကၠသိုလ္ ေရာက္ပညာ သင္ရၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေလာကအသစ္ကိုေတြ႔ခါ အျမင္ေတြေျပာင္းခဲ့ၾကပါသည္။ သို႔တိုင္ တိုင္းျပည္အတြက္မဆိုထားဘိ၊ မိမိ ႀကီးျပင္းခဲ့ရာျမိဳ႕ကေလးအတြက္ပင္ ဘာကိုမွမလုပ္ႏိုင္ဘဲ အၿငိမ္းစားရမည့္အရြယ္သို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေျမာက္မ်ားစြာတို႔၏ဘဝမ်ားမွာလည္း ဘာကိုမွ စြမ္းစြမ္းတမံ မလုပ္ႏိုင္ၾကဘဲ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ၾက ပါသည္။ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးႀကီးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပါခြင့္မရၾက၊ မပါလိုက္ၾကရပါ။
တိုင္းျပည္ထူေထာင္ေရးအတြက္ ေပၚလစီေရးဆြဲၾကသူမ်ားအဖို႔ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သမွ် လူငယ္ လူရြယ္မ်ား၏ အင္အားကို စနစ္တက် အသံုးခ်ႏိုင္ေသာနည္းလမ္းမ်ားရွာရန္ႏွင့္ လူငယ္တိုင္း တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ခြင့္ရေစႏိုင္ ေသာ ေပၚလစီမ်ားကို ခ်မွတ္ၾကရန္လိုပါသည္။
ကိုသန္းလြင္
(၂ဝ၁ရ ဇႏၷဝါရီလထုတ္ မေဟသီမဂၢဇင္း)