 |
| ၁၉၇၀ ခုႏွစ္က ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ- လြတ္ေျမာက္တဲ့ေဒသတေနရာမွာေတြ႕ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေနာ္ဆိုင္း |
လွေက်ာ္ေဇာ - ရည္ရြယ္ခ်က္ တူညီသူမ်ား
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၈၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၈၊ ၂၀၁၅
၁၉၄၉ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္း ေဖေဖ ေမၿမိဳ႕မွာ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းမွဴးတာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနရာက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက ရန္ကုန္အျမန္ ဆင္းလာဖို႔ေခၚၿပီး ေဖေဖရန္ကုန္ေရာက္တာနဲ႔ ေတာင္ပိုင္းတိုင္းမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ေပးလႊတ္ၿပီး အင္းစိန္တိုက္ပြဲကို တိုက္ဖို႔ ညႊန္ၾကားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က တပ္မေတာ္တြင္းမွာရွိတဲ့ ကရင္လက္နက္ကိုင္တပ္ရင္းမ်ားက ေကအင္ဒီအိုမ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္းလိုက္ၿပီး မဂၤလာဒံု မွာရွိတဲ့ ကရင္တပ္မ်ားက ဖဆပလ အစိုးရကိုပုန္ကန္ေၾကာင္း ေၾကညာၿပီး ေတာင္ပိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ကို ေခတၲဝင္စီးၿပီး အင္း စိန္ထဲ ဝင္သြားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဓိကစစ္ေျမျပင္ဟာ အင္းစိန္ျဖစ္ၿပီး စစ္ဌာနခ်ဳပ္ကိုလည္း အဲဒီမွာဖြင့္ထားပါတယ္။ အဲဒီစစ္မ်က္ႏွာကို ေဖေဖက ကြပ္ကဲဖို႔ ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။
ဒီမွာတင္ ေမေမတို႔သားအမိ ေမၿမိဳ႕မွာ ေသာင္တင္က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ေဖေဖက သူခဏျပန္ၿပီး ေမေမတို႔သားအမိကို ေခၚပါရေစလို႔ေတာင္းပန္ေပမယ့္ မရေတာ့ဘဲ၊ ေမေမတို႔ကိုေခၚေပးဖို႔ ယူဘီေအက ေလယာဥ္တစီးလႊတ္ဖို႔ အစိုးရက စီစဥ္ ေပးပါတယ္။ အဲဒီေလယာဥ္က မိတၴီလာေလယာဥ္ကြင္းကိုဆင္းၿပီး ဓာတ္ဆီျဖည့္ရပါတယ္။ ဒီတင္ မိတၴီလာကို သိမ္းထားတဲ့ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းဦးစီးတဲ့ ကရင္တပ္က အဲဒီေလယာဥ္ပ်ံကို စီးနင္းသိမ္းပိုက္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီကရင္တပ္မ်ားက ပဲခူးစစ္ မ်က္ႏွာက ဆုတ္လာတဲ့ တပ္မ်ားပါ။ တျပည္လံုးလည္း ဖ႐ိုဖရဲ ကေသာင္းကနင္းျဖစ္ေနလို႔ အဲဒီေန႔ မနက္အေစာႀကီးက မိတၴီလာကို သိမ္းတဲ့သတင္း မဂၤလာဒံုမေရာက္ခင္ ဒီေလယာဥ္က ထြက္လာခဲ့တာပါ။ အဲဒီေန႔ဟာ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၀ ရက္ျဖစ္ပါတယ္။
ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းဟာ အဲဒီေလယာဥ္နဲ႔ ေမၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး ေမၿမိဳ႕ဆက္သြယ္ေရးတပ္ဝင္းအတြင္းမွာ ေဖေဖ လက္နက္ျဖဳတ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းထားတဲ့ ကရင္တပ္သားမ်ားကို လက္နက္တပ္ဆင္ေပးၿပီး အဲဒီေန႔မွာပဲ ေမၿမိဳ႕ကို သိမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေမေမ့ကို အဲဒီေန႔က ရန္ကုန္က ေလယာဥ္လာေခၚမယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားထားလို႔ အထုပ္အပိုးေတြျပင္ၿပီး ေစာင့္ေနတာ ညေနေစာင္းအထိ လာမေခၚဘဲ၊ ေမၿမိဳ႕ကရင္ေတြလက္ထဲ ေရာက္သြားၿပီဆိုတဲ့သတင္းပဲ ရလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီညတြင္း ခ်င္းမွာပဲ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းစစ္ဌာနခ်ဳပ္ ဧည့္ခံရိပ္သာမွာ ေဖေဖ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းက လူလႊတ္ၿပီး သူတို႔ နဲ႔ လာေပါင္းေနဖို႔ေခၚလို႔ ေမေမတို႔သားအမိ လိုက္သြားၿပီး အဲဒီဧည့္ရိပ္သာမွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းမိသားစုနဲ႔ အတူေနခဲ့ၾကရပါ တယ္။ ေမေမ့ကိုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းက ဘာမွ စိတ္မပူဖို႔နဲ႔ သူအသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ေမေမတို႔သားအမိကို ကာကြယ္ေစာင့္ ေရွာက္ပါမယ္လို႔ ေမေမ့ကို အားေပးသတဲ့။
ေမၿမိဳ႕ကို ကရင္တပ္ေတြက သိမ္းလိုက္ၿပီဆိုေပမယ့္ တၿမိဳ႕လံုးကို သိမ္းလိုက္ႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ နဂိုေျမာက္ပိုင္း တိုင္းမွာ ရွိတဲ့ အစိုးရတပ္မ်ားကလည္း ၿမိဳ႕ထဲကို ဆုတ္သြားၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကေန ေခ်ာင္ရင္ေခ်ာင္သလို ျပန္ပစ္ခတ္တိုက္လိုက္၊ ကရင္ တပ္က ျပန္ပစ္လိုက္နဲ႔ ေမေမတို႔မွာ ရင္တမမနဲ႔ ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ (ေမၿမိဳ႕ဟာ တပ္ၿမိဳ႕ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္တပ္အမ်ား အျပားဟာ ၿမိဳ႕ေနာက္ဘက္ အစြန္ဘက္မွာရွိေနၿပီး၊ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာေတာ့ အရပ္ဘက္ဆိုင္ရာ ႐ံုးမ်ား၊ ေစ်းမ်ား ရွိေနပါတယ္။ ကရင္တပ္ က အဓိကသိမ္းထားတာဟာ အဲဒီၿမိဳ႕အျပင္အစြန္က တပ္နယ္ကိုသာျဖစ္ပါတယ္။)
ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္း မိသားစုက ျမစ္ႀကီးနားေျပာင္းခ်င္တဲ့အေၾကာင္း စစ္႐ံုးကို အေၾကာင္းၾကားပါေတာ့တယ္။ ဒီ ေတာ့ ဖဆပလအစိုးရက ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းမိသားစုကို ျမစ္ႀကီးနားပို႔ေပးမယ္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာမိသားစု (ေမေမတို႔ သားအမိ) ကို ေခၚမယ္လို႔ ေကအင္ဒီအိုမ်ားနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ၿပီး ယူဘီေအေလယာဥ္ႏွစ္စီး စီစဥ္ေပးလိုက္လို႔ ေမေမနဲ႔ စန္း ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။
ေဖေဖဟာ အဲဒီအခ်ိန္က အင္းစိန္တိုက္ပြဲ အျပင္းအထန္တိုက္ပြဲတိုက္ေနရခ်ိန္ျဖစ္လို႔ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကို အရာရွိ ႏွစ္ ေယာက္လႊတ္ အႀကိဳခိုင္းလိုက္ၿပီး တခါတည္း ေမေမ့မိဘမ်ားရွိရာ သံုးဆယ္ၿမိဳ႕ကို ျပန္ပို႔ခိုင္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေဖေဖက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ အဆံုးသတ္ကေလးကို “က်ေနာ္လည္း တဖက္တလမ္းက စိတ္ေအးသြားရပါသည္။ ေမၿမိဳ႕က် သြားေၾကာင္း က်ေနာ္ၾကားရကတည္းက က်ေနာ့္ဇနီး တခုခုျဖစ္သြားလွ်င္ သူ႔မိဘမ်ားကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲဟု ပူပန္ေနမိရာ ယခုေတာ့ တပူေအးသြားပါေတာ့သည္” လို႔ သူ႔စာအုပ္မွာ ေရးထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။
အဲဒီေမၿမိဳ႕က ဧည့္ရိပ္သာမွာ ေမေမတို႔သားအမိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းတို႔မိသားစုနဲ႔ အတူေနခဲ့ၾကစဥ္က အဲဒီဧည့္ရိပ္သာကို ေစာင့္ရတဲ့ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းတပ္က ကရင္တပ္သားမ်ားနဲ႔ ေမေမ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာအၾကာမွာ ျပန္လည္ဆံုစည္းၾကရပါ တယ္။
၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖနဲ႔ ကြၽန္မတို႔ေမာင္ႏွမတေတြ ေတာခိုလာၿပီးေနာက္ ေလးႏွစ္အၾကာ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွာ ေမေမ တေယာက္ တည္း ေနာက္က ကြၽန္မတို႔ရွိရာ ေတာထဲလိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္မတို႔က တ႐ုတ္ဗမာနယ္စပ္က ပန္ဆန္းဆိုတဲ့ အရပ္မွာ ေနေနၾကပါတယ္။ ကြၽန္မက အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသကဖြင့္ထားတဲ့ စစ္ေဒသေဆး႐ံုတြင္းမွာေနၿပီး ေဖေဖတို႔ကေတာ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ဗဟို႐ံုးခ်ဳပ္မွာေနပါတယ္။ ကြၽန္မက စစ္ေဒသေဆး႐ံုနဲ႔ တြဲဖြင့္ထားတဲ့ ဗဟိုေဆးေက်ာင္းမွာ တာဝန္ယူသင္ၾကားေပးေနရၿပီး၊ ေနေတာ့ စစ္ေဒသေဆး႐ံု ဒုႏိုင္ငံေရးမွဴး ရဲေဘာ္ေငြ (ကြၽန္မတို႔အေခၚ ဆရာမႀကီး) နဲ႔အတူ ေဆး႐ံုဝိုင္းထဲက တန္းလ်ားတခုမွာ ေနပါတယ္။
ေမေမဟာ ေဖေဖနဲ႔ ဗဟို႐ံုးမွာေနေပမယ့္ အားရင္ အားသလို စစ္ေဒသဘက္ ဆင္းလာတတ္ပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ေနတဲ့ တန္း လ်ားမွာေတာ့ တခါတေလ ညအိပ္ၿပီးမွ မနက္ ဗဟို႐ံုး ျပန္တက္သြားတတ္ပါတယ္။ ေမေမ ဒီလိုဆင္းလာၿပီး ကြၽန္မတို႔အိမ္မွာ ေရာက္ေနစဥ္ တေန႔မွာ ကြၽန္မတို႔အိမ္ေနာက္မွာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ရွဒန္ဟာ သူ႔ျခံထြက္ ငွက္ေပ်ာဖီးေလး တဖီးဆြဲၿပီး ကြၽန္မတို႔ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။
ရဲေဘာ္ရွဒန္ဟာ အဲဒီကာလက အေရွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသကဖြင့္ထားတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ရဲ႕တာဝန္ခံျဖစ္ၿပီး ဂ်င္းေဖာအမ်ိဳးသား တေယာက္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းနဲ႔အတူ တ႐ုတ္ျပည္ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးျဖစ္ၿပီး သူ႔ဇနီးက တ႐ုတ္ အမ်ိဳးသမီး တဦးျဖစ္ကာ ကြၽန္မတို႔ ေဆး႐ံုက ဌာနတခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူတို႔မိသားစု ေဆး႐ံုဝိုင္းထဲမွာ ေနေနတာပါ။
ရဲေဘာ္ရွဒန္ ကြၽန္မတို႔ အိမ္ထဲဝင္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ဆရာမႀကီး ေဒၚေငြရယ္ ထိုင္စကားေျပာ ေနၾက တာပါ။ ကြၽန္မလည္း အိမ္ဝိုင္းထဲ ဝင္လာတဲ့ ရဲေဘာ္ရွဒန္ကို ထႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေနရာေပးရပါေတာ့တယ္။ အက်ဥ္း ေထာင္ထဲက အက်ဥ္းသားတဦးဦးေနထိုင္မေကာင္းလို႔ ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္လႊတ္ေပးဖို႔ လာအေၾကာင္းၾကားတာလို႔ပဲ ေအာက္ေမ့လိုက္ပါ တယ္။ သူက ကြၽန္မနဲ႔ဆရာမႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္႐ံုသာ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေမေမဘက္လွည့္ကာ အစ္မႀကီး ၁၉၄၉ ခုႏွစ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စမစ္ဒြန္းအိမ္မွာေနတုန္းက အဲဒီအိမ္ကိုကင္းေစာင့္ေပးရတဲ့ တပ္စိတ္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ ပါပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အစ္မႀကီး ခ်ီခ်ီထားတဲ့ကေလးဟာ ဒီဆရာမလားလို႔ ကြၽန္မကို လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး ေမးေျပာ ေျပာပါတယ္။
ေမေမလည္း ႐ုတ္တရက္ အံ့အားသင့္ေနရာက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပဲ ျပန္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး “အဲဒီကေလးက သူမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ ေအာက္အငယ္ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒီေနာက္ေတာ့ အဲဒီကာလက အေၾကာင္းအရာေတြေရာ ဒီေနာက္ပိုင္းကာလ အျဖစ္ အပ်က္ေတြေရာ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ ေျပာမကုန္ေအာင္ ဆက္ေျပာၾကဆိုၾကပါတယ္။
ရဲေဘာ္ရွဒန္ဟာ အဲဒီလို ပထမအႀကိမ္ လာမိတ္ဆက္ၿပီးကတည္းက ေမေမ ကြၽန္မ ေဆး႐ံုအိမ္ဆင္းလာတယ္ၾကားတိုင္း ကြၽန္မတို႔အိမ္ဘက္ ကူးကူးလာၿပီး ေမေမကို လာႏႈတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ရွဒန္ျပန္သြားၿပီးတိုင္းလည္း ေမေမက သူမွတ္မိလာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေျပာျပတတ္ပါတယ္။
ေဖေဖက ေမေမ့ကို ရန္ကုန္ကေခၚလို႔ ခဏဆင္းသြားဦးမယ္လို႔ ေျပာၿပီးထြက္သြားလိုက္တာ ေမေမတို႔သားအမိ ေမၿမိဳ႕ကို ကရင္တပ္ေတြသိမ္းခ်ိန္မွာ ေမၿမိဳ႕မွာ ပိတ္မိေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းက သူ႔အိမ္လာေနဖို႔ေခၚလို႔ လိုက္သြား ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအိမ္မွာ ေနတုန္းမွာ ေဖေဖတို႔ကလည္း အင္းစိန္တိုက္ပြဲကို အျပင္းအထန္ တိုက္ေနရပါၿပီ။ ေမေမက ညည ေရဒီယိုသတင္းေတြ နားေထာင္ၿပီး အေျခအေနေတြကို နားလည္ယူၾကည့္ေနရပါတယ္။ “ညညသတင္းေတြမွာ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ေက်ာ္ေဇာ (အဲဒီကာလ အေစာတုန္းက ေဖေဖက ဗိုလ္မွဴးႀကီးပဲ ရွိပါေသးတယ္) ဦးစီးတဲ့ တပ္အမွတ္ ဘယ္ေလာက္က ဘယ္ေတာင္ကုန္းကို ေအာင္ျမင္စြာ သိမ္းပိုက္လိုက္ပါၿပီဆိုတဲ့ အသံလႊင့္ခ်က္ေတြ မျပတ္ပါေနတာ။ သူက အဲဒီမွာ သူရဲ ေကာင္းလုပ္ေနေပမယ့္ ေမေမကေတာ့ ကရင္ေတြလက္ထဲေရာက္ေနေတာ့ ည တထိတ္ထိတ္၊ ေန႔ တထိတ္ထိတ္ပဲ”လို႔ ျပန္ေျပာျပဖူးပါတယ္။ “တခါလည္း ၿမိဳ႕ထဲ ေစ်းဝယ္သြားတဲ့ ထမင္းခ်က္ရဲေဘာ္ေလးကို ၿမိဳ႕ထဲမွာရွိတဲ့ ေမေမတို႔တပ္က ရဲေဘာ္ေတြက ကပ္စည္း႐ံုးၿပီး ေမေမ့ကိုေပးဖို႔ စာတေစာင္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီစာထဲမွာ ေရးထားတာက “သူတို႔ညေနဧည့္ရိပ္သာကိုဝင္စီးၿပီး ေမေမ့ကိုဝင္ကယ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔နဲ႔လိုက္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထားပါ”လို႔ ေရးထားတယ္။ ညေနလည္း က်ေရာ သူတို႔ရွိတဲ့အေျမာက္ေတြနဲ႔ ဧည့္ရိပ္သာကို ေက်ာ္ေက်ာ္ၿပီးပစ္တယ္။ ေရႊဉာဏ္ေတာ္စူးေရာက္ပံုက သူတို႔အေျမာက္ နဲ႔ပစ္ရင္ ကင္းက ကရင္ရဲေဘာ္ေတြကထြက္ေျပးလိမ့္မယ္။ အဲသလိုထြက္ေျပးရင္ ေမေမတို႔သားအမိကို ဝင္ဆြဲမယ္လို႔ စီစဥ္ တာတဲ့။ ကရင္ရဲေဘာ္ေတြက ဘယ္ၿငိမ္ခံမလဲ။ သူတို႔ကလည္း ရွိတဲ့လက္နက္နဲ႔ ျပန္ပစ္တာေပါ့။ ဒီတင္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္ ဖက္ပစ္တဲ့က်ည္ဆန္ေတြက ေမေမတို႔ေခါင္းေပၚက ပလူပ်ံေနတာပဲ။ ကင္းရဲေဘာ္ေတြက ေမေမတို႔သားအမိ ဗံုးခိုက်င္းထဲ ဆင္းဖို႔ လာေခၚတယ္။ ေမေမက ခပ္ေပေပပဲ၊ သမီးစန္းကို ရင္ခြင္ထဲ ေပြ႔ထိုင္ေနၿပီး ေသလည္း သားအမိႏွစ္ေယာက္ အတူတူေသမယ္ဆိုၿပီး ဗံုးခိုက်င္းထဲ မဆင္းဘဲ အိမ္ေထာင့္တေထာင့္မွာပဲ ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ႏွစ္ဖက္လံုး ပစ္ရခတ္ရတာ ေမာသြားေတာ့မွ ရပ္သြားၾကေတာ့တယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ အကုန္ေသမကုန္တာလို႔ ေျပာဖူးပါတယ္။ (၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ား မွာထုတ္တဲ့ သေျပမဂၢဇင္းတေစာင္မွာ အဲဒီကာလအျဖစ္အပ်က္ေတြကို တပ္မေတာ္သား ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦး ေရးထားတဲ့ စစ္အတြင္း အေတြ႔အႀကံဳ ေဆာင္းပါးတေစာင္မွာ ဖတ္လိုက္ရဖူးပါတယ္။)
ရဲေဘာ္ရွဒန္တို႔ဟာလည္း ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္း တပ္ဆုတ္ရာပါလာၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္က သူတို႔ တတပ္လံုးကို ေကြ႔က်ိဳးျပည္နယ္က ခိုင္လီဆိုတဲ့အရပ္မွာ လက္ခံထားၿပီး ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းေတြေပးလို႔ သူတို႔ရဲ႕ အရင္အျမင္ ေတြျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားေရးေတြေပ်ာက္သြားၿပီး လူတန္းစားအျမင္စိတ္ဓာတ္ေတြ ဝင္လာကာ က်န္အဖိႏွိပ္ခံ ဗမာျပည္သူမ်ား အားလံုး အတူတူ လြတ္ေျမာက္မွသာလွ်င္ သူတို႔အမ်ိဳးသားေရးလုပ္ငန္းေတြလည္း ေအာင္ျမင္မယ္၊ သူတို႔အမ်ိဳးသားေတြလည္း လြတ္ေျမာက္မယ္ဆိုတဲ့ အျမင္မွန္ကို နားလည္သေဘာေပါက္လာၾကပါတယ္။ အဲဒီအျမင္ေအာက္မွာ သူတို႔တေတြ (ရဲေဘာ္ ေနာ္ဆိုင္းဦးစီးတဲ့ တပ္ဖြဲ႔အေနနဲ႔) ၁၉၆၈ ခုႏွစ္ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အေဝးေရာက္ ဗဟိုအဖြဲ႔ရဲ႕ဦးေဆာင္မႈကို ခံယူၿပီး ဗမာျပည္တြင္း ျပန္လည္ဝင္ေရာက္လာၿပီး ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရးႀကီးထဲ ပါဝင္လာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္မတို႔တေတြ အဲဒီကာလေတာ္လွန္ေရးႀကီးရဲ႔ ဌာနခ်ဳပ္ပန္ဆန္းမွာ ျပန္လည္ ဆံုဆည္းၾကရတာပါ။ ရည္ရြယ္ ခ်က္ ပန္းတိုင္တူၾကသူေတြဟာ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ ျပန္ဆံုေတြ႔ၾကရတတ္ပါတယ္။ ေတာ္ လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းဆိုတာ ရွည္လည္းရွည္ ႐ႈပ္လည္း႐ႈပ္နဲ႔ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ ေလွ်ာက္ၾကရတဲ့လမ္းေၾကာင္း မဟုတ္ပါလား။
(မွတ္ခ်က္- ဗိုလ္ေနာ္ဆိုင္းမွာ ကႏၵီစာခ်ဳပ္အရ ျပန္လည္ဖြဲ႔စည္းတဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ ကခ်င္ေသနတ္ကိုင္တပ္ရင္းမွာ တပ္ရင္း မွဴးျဖစ္ၿပီး ၁၉၄၉ ေကအင္ဒီအို (ကရင္အေရးေတာ္ပံု) ေပၚေပါက္လာတဲ့အခါ တပ္ရင္းလိုက္ အဲဒီအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ပူးေပါင္းခဲ့ သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔တပ္မွာ ကခ်င္ (ဂ်င္းေဖာ) တိုင္းရင္းသားမ်ားက အမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္။)
၈-၈-၂၀၁၁
ကြၽန္မဆက္၍ေရးျခင္ေသာေဖေဖအေၾကာင္းမ်ား - ေဆာင္းပါးအမွတ္ (၂၃)
------
ထပ္မံျဖည့္စြက္ခ်က္
ကြၽန္မဆက္၍ေရးျခင္ေသာေဖေဖအေၾကာင္းမ်ား - ေဆာင္းပါးအမွတ္(၂၂)
ေဖေဖနဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္။ ေဆာင္းပါးကို မိုးမခမွာ ဇူလိုင္ (၂၄) ရက္မွာတင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးမွာ ေဖေဖနဲ႔အတူျပည္တြင္းစစ္အေစာပိုင္းကာလ (၁၉၄၉) က လက္တြဲတိုက္ခဲ့တဲ့ ခ်င္းသနကတပ္ရင္း (၁) က တပ္ရင္းမွဴး ဒုဗိုလ္မႈးႀကီး ဟရန္သီယို အေၾကာင္းဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ ေဖၚျပေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို မွတ္ခ်က္ေရးသူ ေဇာ္လူဆိုသူက--ဗမာျပည္တြင္းဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္းကေရာ၊ ျပည္တြင္းစစ္အတြင္းမွာေရာ၊ ကခ်င္လူမ်ဳိးမ်ား အသက္ေပးပါဝင္တိုက္ခိုက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ သို႔ ေသာ္လည္း ဘယ္သူကမွအသိအမွတ္မျပဳေၾကာင္း ေဆာင္းပါးေရးသူအေနနဲ႔ ကခ်င္လူမ်ဳိးမ်ား ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားကိုမွတ္မိသိရွိသမွ်ေရးသားပါလွ်င္ ေက်းဇူးတင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း---ေရးသားခ်က္ကိုေတြ႔ရပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ကြၽန္မေရးခဲ့ဘူးတဲ့ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအတြင္းေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ကခ်င္ (ဂ်င္းေဖါ ရဲေဘာ္မ်ားအေၾကာင္း တေစ့ တေစာင္းပါတဲ့ အထက္ပါေဆာင္းပါးအမွတ္ (၂၃) ကို ျပန္လည္ေဖၚျပလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္မတို႔ဗမာျပည္တြင္းေနထိုင္ေနၾကတဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုျပည္သူမ်ားဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲစဥ္မွာေရာ၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ အဆက္မျပတ္ဆင္ႏႊဲေနတဲ့ ဗမာျပည္သူတရပ္လံုး တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရးရရွိေရး ဒီမိုကေရစီရရွိေရးၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိေရး စတဲ့ တိုက္ပြဲမ်ားကို နည္းသ႑ာန္ေပါင္းစံု (လက္နက္ကိုင္လို႔ျဖစ္ ျဖစ္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးေရးစားပြဲေပၚမွာျဖစ္ျဖစ္) နဲ႔ ေအာင္ပြဲမရမခ်င္း အလံမလွဲစတမ္း တိုက္ပြဲဝင္ႀကိဳးပမ္းေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လူမ်ဳိးစုမွ ေနာက္က်န္မေနခဲ့ပါဘူး။ ဗမာျပည္သူမ်ားအားလံုးအတြက္ အလြန္ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာအခ်က္ပါ။
ဒီလိုအဆက္မျပတ္တိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ဇြဲသတၱိဟာ တိုက္ပြဲစဥ္ႀကီးတေလွ်ာက္ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔ စားခဲ့ၾကတဲ့ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုက မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားကို အျမင့္မားဆံုးဂုဏ္ျပဳခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့အျပင္ က်န္ရစ္သူမ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအေနနဲ႔ တမ်ဳိးဆက္ျပီးတမ်ိဳးဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းျပီး တိုက္ပြဲအဆက္ဆက္ (ယခု ေနာက္ဆံုးဆင္ႏႊဲေနတဲ့-စစ္အာဏာရွင္စနစ္တိုက္ဖ်က္ေရးအပါ) ဆင္ႏႊဲကာ ဗမာျပည္သူတရပ္လံုး ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ သာယာဝ ေျပာတဲ့ တမ်ဳိးသားလံုးစည္းလံုးညီညြတ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီသစ္ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးေပၚေပါက္လာေရးအတြက္ ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္း သြားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြစြန္႔လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ အသက္ ေသြး ေခြၽး မ်က္ရည္ေတြ တစက္မွ အလဟသ မျဖစ္ေစရပါဘူး။ ဒီသံဓိဌာန္ဟာ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းႀကီး အားလံုးရဲ႕စိတ္ဆႏၵ စိတ္ကူးအိမ္မက္ေတြကို အေကာင္းဆံုး အျမင့္မားဆံုး အသိ အမွတ္ျပဳခ်က္ပါ။
ဗမာျပည္ရဲ႕ရွည္ၾကာ ၾကမ္းတမ္းလွတဲ့ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲစဥ္ႀကီးအတြင္း က်ဆံုး ကြယ္လြန္ကုန္ၾကျပီျဖစ္တဲ့ သမိုင္းေပး အမ်ဳိးသားေရးတာဝန္ေတြ ေက်ပြန္ျပီျဖစ္တဲ့ မ်ဳိးဆက္ေဟာင္းရဲေဘာ္ႀကီးမ်ားအားလံုး ျငိမ္းခ်မ္းစြာ အနားယူႏိုင္ ၾကပါေစ။
လွေက်ာ္ေဇာ
၈-၈-၂၀၁၅။