ခင္စႏၵာျမင့္ - ရိုက္ခ်ိဳးရမယ့္ စံႏႈန္းမ်ား

အရပ္ထဲမွာ ကိုယ္၀န္သည္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကိုေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ "ဘာေလးလဲ"လို႔ ေမးၾကပါမယ္။ ေယာက်္ားေလးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေမးတဲ့သူကလည္းခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳၾကသလို၊ အေမးခံရသူကလည္း သားေယာက်္ားေလးမိခင္ျဖစ္ရမွာမို႔ ျမင့္ျမတ္သူအျဖစ္ ယူဆလိုက္တာပါပဲ။

ဆန္႔က်င္ဖက္အားျဖင့္မိန္းကေလးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ေမးတဲ့သူကလည္း "တဂိုးသြင္းခံရၿပီေနာ္"လို႔ ေနာက္ေျပာင္တတ္သလို၊ အေမးခံလိုက္ရသူမွာလည္း သူ႔ကိုယ္သူအရံႈးသမားအျဖစ္ ခံယူလိုက္တတ္ၾကပါတယ္။

လူမႈ၀န္းက်င္က ပညတ္ထားတဲ့ ေယာက်္ားဆိုရင္ျမင့္ျမတ္တယ္၊ မိန္းမဆိုရင္ တဆင့္နိမ့္တယ္ဆိုတဲ့ စံသတ္မွတ္မႈေတြကလူပင္ ျဖစ္မလာေသးတဲ့ ရင္ေသြးတေယာက္ကိုခြဲျခားေနၾကပါေတာ့တယ္။

အမိ၀မ္းထဲက မကၽြတ္ခင္ကတည္းက ခြဲျခားဆက္ဆံခံေနရတဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးမ်ားဟာ စာသင္ခန္းကိုေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း "မလွမြန္သူနာျပဳေစတနာနဲ႕သူျပဳစု""ကိုသာဇံမီးသတ္သမား၊ မီးသတ္ရာတြင္သူစြန္႔စား"ဆိုတဲ့ ေယာက်္ားေတြသာခြန္အားရွိတယ္၊ မိန္းမေတြကေတာ့ အားႏြဲ႕သူေတြဆိုတဲ့အသိကို လက္ခံလာေအာင္သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းနဲ႔သင္ေပးျခင္းခံလိုက္ရပါတယ္။

"သင္ပုန္းႀကီးဖတ္စာမွာထဲက အၾကမ္းဖက္တတ္ေအာင္ Gender ခြဲျခားထားတယ္၊ တို႔ေဖေဖဆိုရင္ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ရွာေကၽြး၊ တို႔ေမေမဆိုရင္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာေနဆိုၿပီးသတ္မွတ္လိုက္ၾကတယ္"လို႔ Gender ကၽြမ္းက်င္သူ ဆရာအားတီက အေျခခံပညာသင္ရိုးထဲက က်ား-မခြဲျခားထားမႈကိုေထာက္ျပပါတယ္။

ဒီလိုပညာေရးနဲ႔လူမႈ၀န္းက်င္ကေန လူလားေျမာက္လာၾကသူေတြမွာ သားေယာက်္ားေလးေမြးထားသူေတြက "သားေလး….. မမကိုမ်က္စိမွိတ္ျပလိုက္""ေကာင္မေလးကိုခ်စ္ခ်စ္လို႔ေခၚလိုက္""သားသားႀကီးလာရင္ မိန္းမအမ်ားႀကီးယူမယ္လို႔ေျပာလိုက္"စတဲ့ေပ်ာ္ေစ၊ ျပက္ေစစကားလံုးေတြကို ေျပာဆိုခိုင္းတတ္ပါတယ္။ 

ဒီေတာ့ေယာက်္ားေလးေတြရဲ႕စိတ္မွာ မိန္းကေလးဆိုရင္ သူတို႔အတြက္ ေနာက္ေျပာင္စရာ၊ သားေျပာမယားေျပာ ေျပာလို႔ရတယ္၊ ေျပာပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ဆိုတဲ့အသိကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ပံုသြင္းေပးလိုက္ၿပီးသားျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ လူႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ မိဘေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒီလိုေျပာဆိုတတ္တာဟာ ခ်စ္စရာအျပဳအမူလို႔ယူဆထားတဲ့အျပင္၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အမ်ိဳးသမီးေတြကို တဆင့္နိမ့္ဆက္ဆံတတ္ေအာင္ သားေတြကို လမ္းေၾကာင္းခ် သင္ေပးမွန္းမသိ သင္ေပးေနတယ္ဆိုတာကို သတိမမူမိျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

အမွားၾကာ၊ အမွန္ျဖစ္ဆိုတဲ့စကားလိုပါပဲ။ အစဥ္အဆက္က လက္ခံလာတဲ့ မွားယြင္းေနတဲ့အယူအဆေတြဟာ လူမႈ၀န္းက်င္မွာေတာ့ အမွန္တရားေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ လမ္းသြားရာမွာျဖစ္ေစ၊ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ လုပ္ငန္းခြင္မွာျဖစ္ေစ၊ မိမိတို႔ရဲ႕ရပ္ရြာထဲမွာျဖစ္ေစ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာသာမက၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ ပါအၾကမ္းဖက္မႈကို ခံေနၾကရပါတယ္။

"ဟိုေစာ္ရဲ႕ေပါက္စီကအယ္ေနတာပဲ""အိုးေလးလႈပ္ပါဦး""ဘယ္ညာ… ဘယ္ညာ"စတဲ့စကားလံုးေတြနဲ႔ မထိတထိေျပာဆိုတတ္ၾကသလို၊ တခ်ိဳ႔အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြဆိုရင္ လိုင္းကားေတြေပၚမွာပါ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာအခြင့္ေကာင္းယူျခင္းေတြကို ႀကံဳေတြ႔ခံစားေနရပါတယ္။

မႏၱေလးၿမိဳ႕က လုပ္ငန္းခြင္အမ်ိဳးသမီးပညာရွင္ (၂၇၁)ဦးပါ၀င္တဲ့အဖြဲ႔ရဲ႕ ၂၀၀၃ခုႏွစ္ကျပဳလုပ္ထားတဲ့ စစ္တမ္းမွာေတာ့ စိုက္ၾကည့္ျခင္း၊ ထိကပါးရိကပါးဇာတ္လမ္းမ်ားေျပာျခင္း (သို႔မဟုတ္) ညစ္ညမ္းတဲ့ ဟာသမ်ားေျပာျခင္း စတဲ့ထိခုိက္ေျပာဆိုတာမ်ိဳး ခံစားရတဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ၅၈ရာခိုင္ႏႈန္းရွိပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးအတြက္ သုေတသနျပဳေလ့လာထားမႈေတြဟာလည္း မရွိသေလာက္နည္းပါတယ္လို႔ က်ား၊မေရးရာတန္းတူညီမွ်ေရးကြန္ရက္(GEN) ရဲ႕သုေတသနစာတမ္းမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ဒီအခ်က္ေတြဟာ ဘာကိုေဖာ္ျပေနသလဲဆိုရင္ အမ်ားျပည္သူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာထိပါးေစာ္ကားမႈ၊ မဖြယ္မရာေျပာဆိုခံရမႈေတြဟာ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအတြက္ နိစၥဓူ၀ႀကံဳေတြ႔ေနရတဲ့ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းတခုအျဖစ္ အမ်ိဳးသမီးေတြဘက္ကခံယူေနၾကရတယ္ဆိုတာပါပဲ။

ရုပ္ရွင္ဂီတေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြမွာလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ မိန္းကေလးတေယာက္ကို တဏွာရာဂစိတ္နဲ႔ၾကည့္ၿပီး အရွက္ရေအာင္ေျပာဆိုတတ္တဲ့ ေယာက်္ားကို အျပစ္မတင္ဘဲ၊ မိန္းကေလးေတြရဲ႕အ၀တ္အစားေၾကာင့္၊ အေနအထိုင္မတတ္မႈေၾကာင့္လို႔ အျပစ္တင္သည့္သေဘာပါသည့္ သီခ်င္းမ်ား၊ ဇာတ္လမ္းမ်ားကိုသာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ေတြနဲ႔၊ ကာတြန္းတခ်ိဳ႕ရဲ႕ ျပက္လံုးေတြမွာလည္း မိန္းကေလးေတြကို ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ေျပာဆိုလိုက္မွ လူႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္လို႔ ယူဆကာ ေျပာဆိုေရးသားေနၾကပါတယ္။

လူမႈ၀န္ထမ္းဦးစီးဌာန၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးဌာနခြဲမွ ညႊန္ၾကားေရးမွဴးေဒၚေနာ္သ၀ါးက"ကေလးေတြရဲ႕ Role Model ေတြကို ပညာေပးမယ္ဆိုရင္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းဒါရိုက္တာေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းသမားေတြကိုပါ ပညာေပးရမယ္၊ သူတို႔ကနာမည္ႀကီး ပိုက္ဆံရသြားေပးမယ့္ သူတို႔ေပးလိုက္တဲ့ Message ေတြက အဆိပ္ရည္ေတြျဖစ္ေနတယ္"လို႔Internewsကျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့က်ား-မအေျချပဳ အၾကမ္းဖက္မႈသတင္းေရးသားျခင္းဆိုင္ရာ သင္တန္းမွာရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြ၊ သီခ်င္းေတြမွာပါေနတဲ့က်ား-မေရးရာႏွင့္ ပတ္သက္တဲ့ တလြဲအယူအဆေတြကို ေထာက္ျပေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

ဒါေတြရဲ႕အက်ိဳးဆက္ကေတာ့သက္ငယ္မုဒိမ္းမႈေတြတေန႔တျခားတိုးပြားလာေနတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ကာယိေျႏၵကိုအကာအကြယ္ေပးတဲ့ဥပေဒရွိပါတယ္။ရာဇသတ္ႀကီးပုဒ္မ(၃၅၄) အရတရားစြဲဆိုလို႔ရပါတယ္။ျပစ္ဒဏ္အားျဖင့္ေထာင္ဒဏ္(၂)ႏွစ္ (သို႔မဟုတ္) ေငြဒဏ္ (သို႔မဟုတ္) ျပစ္ဒဏ္ႏွစ္ရပ္လံုးကိုခ်မွတ္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ဥပေဒေရးရာကုစားေရးအဖြဲ႕ (ျမန္မာ) ၏ဒါရိုက္တာ၊တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေနေဒၚလွလွရီကေျပာပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ဥပေဒေတြကေတာ့ ရာဇသတ္ႀကီးပုဒ္မ(၅၀၀)နဲ႔ (၂၉၄)ပါ။ ဒီပုဒ္မေတြဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြကိုအသေရဖ်က္မႈႏွင့္ အမ်ားသူငါနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ ညစ္ညမ္းေသာအျပဳအမူ၊ ေျပာဆိုသူမ်ား၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေပးသူမ်ားကို တရားစြဲဆိုႏိုင္တဲ့ပုဒ္မေတြပါလို႔ ေဒၚလွလွရီကဆိုပါတယ္။

ဒီလိုဥပေဒေတြနဲ႔ လူမႈအသိုင္းအဝန္းမွာအမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေနာင္ေျပာင္ ေခၚေနၾကတဲ့ ကားေပၚက ေထာက္လွမ္းေရးလိုမုဒိမ္းရာဇဝတ္ေကာင္ အေလာင္းအလ်ာေတြ အပါအဝင္၊ လမ္းေပၚမွာ၊ ေက်ာင္းမွာ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အမ်ိဳးသမီးဆိုရင္ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာေနာက္စရာ၊ ေျပာင္စရာ၊ ေစာ္ကားစရာအျဖစ္ ယူဆလုပ္ကိုင္ေနၾကသူအားလံုးကိုအေရးယူႏိုင္ပါတယ္။

ဒီလိုဥပေဒေတြရွိေနေပမယ့္လည္းဥပေဒကိုကၽြမ္း၀င္မႈမရွိျခင္း၊က်ဴးလြန္ခံရတဲ့သူေတြအေပၚမွာပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုမႈႏွင့္ဆိုးက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြေၾကာင့္တိုင္တန္းမႈျပဳလုပ္တဲ့အမ်ိဳးသမီးေတြဟာမရွိသေလာက္ရွားပါးပါတယ္။အမ်ိဳးသမီးေတြကိုယ္တိုင္ကလည္းဒီလိုအၾကမ္းဖက္ခံရတာဟာသူတို႔မွာတခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္း ေနလို႔၊ အားနည္းခ်က္ရွိလို႔ အၾကမ္းဖက္ခံေနရတယ္လို႔ ယူဆတတ္ၾကပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္းက်ဴးလြန္တဲ့သူေတြကိုအျပစ္ေပး၊ရံႈ႕ခ်ရမယ္ဆိုတဲ့အသိရွိသူနည္းလွပါတယ္။

တကယ္ေတာ့မိန္းကေလး တေယာက္ဟာသူ႔ကိုယ္ခႏၶာကိုေရာင္းစားေနတဲ့ျပည့္တန္ဆာျဖစ္ေနပါေစ၊သူဟာလည္းလူသားတေယာက္ျဖစ္တာမို႔လူ႔ဂုဏ္သိကၡာအျပည့္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္ရွိတဲ့ ေရွးရိုးစြဲ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈအယူအဆေတြေၾကာင့္ျမန္မာႏိုင္ငံတ၀ွမ္းမွာရွိၾကတဲ့အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာနည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈဒဏ္ကိုခံေနၾကရပါတယ္။ဒီလိုအသားက်ေနတဲ့ဓေလ့၊အယူအဆအစြဲေတြေၾကာင့္လိင္ပိုင္း၊ စိတ္ပိုင္း၊ ရုပ္ပိုင္း၊ လူမႈစီးပြားပိုင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအရအၾကမ္းဖက္ျခင္းဆိုတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈပံုစံ၅မ်ိဳးနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြဟာ အၾကမ္းဖက္ျခင္းကို ခံေနရပါေတာ့တယ္။

အၾကမ္းဖက္မႈေတြထဲမွာမွအမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာရင္းႏွီးသူအတူေနအမ်ိဳးသားအေဖာ္ (သို႔မဟုတ္) အိမ္ေထာင္ဖက္ကအၾကမ္းဖက္တာကိုခံရတဲ့သူကအမ်ားစုျဖစ္ပါတယ္လို႔အမ်ိဳးသမီးအၾကမ္းဖက္မႈကိုေလ့လာသူမ်ားကေျပာပါတယ္။ တကမၻာလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ကမၻာေပၚရွိအသက္၁၅ႏွစ္ႏွင့္အထက္အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏၃၀ရာခိုင္ႏႈန္းဟာသူတို႔ရဲ႕ရင္းႏွီးသူအေဖာ္နဲ႕အိမ္ေထာင္ဖက္တို႔ရဲ႕အၾကမ္းဖက္ျခင္းကိုခံေနရပါသတဲ့။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးတႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔စြာျဖစ္ေပၚေနေပမယ့္သာမန္လူထုအတြင္းရွိအမ်ိဳးသမီးမ်ားအေပၚအေသးစိတ္သုေသသနျပဳထားမႈဟာအနည္းငယ္သာရွိေနပါေသးတယ္။က်ား၊မေရးရာတန္းတူညီမွ်ေရးကြန္ရက္(GEN) ကျပဳစုထားတဲ့စစ္တမ္းမွာ ေဖာ္ျပထားတာကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ကအိမ္ေထာင္စုေတြမွာလွ်ပ္တျပက္ေလ့လာဆန္းစစ္မႈမ်ားအရ၆၉ ရာခိုင္ႏႈန္း အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ အၾကမ္းဖက္မႈကို ခံစားေနၾကရတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေတာ့အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္း(သို႔မဟုတ္) မိသားစုအတြင္း အၾကမ္းဖက္ခံရသူ အမ်ိဳးသမီးေပါင္း၅၃ရာခိုင္ႏႈန္းရွိပါတယ္။ ပေလာင္ေဒသက စစ္တမ္းမွာေတာ့၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ မိသားစုမွာအၾကမ္းဖက္မႈကိုခံစားေနၾကရပါသတဲ့။

ျမန္မာႏိုင္ငံေနရာအႏွံ႔မွာရွိတဲ့အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးအမ်ားစုဟာမိမိခင္ပြန္းသည္ကျပဳမူေျပာဆိုမႈမ်ားကိုနာခံမႈရွိရမယ္ဆိုတဲ့အယူအဆကိုက်ယ္ျပန္႔စြာလက္ခံယံုၾကည္ထားၾကပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လည္း"မုဆိုးမသာအျဖစ္ခံမယ္၊တခုလပ္တလင္ကြာေတာ့အျဖစ္မခံဘူး""ေယာက်္ားဆိုတာအိမ္ေထာင္ဦးစီး၊အိမ္ဦးနတ္"ဆိုၿပီးအိမ္ေထာင္ေရးမွာအဆင္ေျပသည္ျဖစ္ေစ၊အဆင္မေျပသည္ျဖစ္ေစႀကိတ္မွိတ္သည္းခံေနတတ္ၾကပါတယ္။

အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈအမ်ားစုဟာခင္ပြန္းသည္ျဖစ္တဲ့ေယာက်္ားေတြရဲ႕ငယ္စဥ္ကတည္းကပတ္၀န္းက်င္နဲ႔ဓေလ့ထံုးတမ္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ 'ငါေယာက်္ား၊ငါျမင့္ျမတ္တယ္''ေလွခါးသံုးထစ္ဆင္းရင္လူပ်ိဳျပန္ျဖစ္တယ္''ေယာက်္ားေကာင္းေမာင္းမတေထာင္'ဆိုတဲ့မဟာေယာက်္ားႀကီး၀ါဒကိုသိစိတ္ကေရာမသိစိတ္ကပါလက္ခံက်င့္သံုးေနၾကတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ဒီလိုအေတြးအေခၚေတြေၾကာင့္'ငါ့ရဲ႕ကာမပိုင္မယား၊ ငါအလိုရွိခ်ိန္မွာငါႀကိဳက္တာလုပ္ခြင့္ရွိတယ္'ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဇနီးျဖစ္သူကျငင္းဆန္ေနခ်ိန္မွာေတာင္ အတင္းအက်ပ္ကာမရယူတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ Marital Rape လိုေခၚတဲ့အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အလိုမတူဘဲအၾကမ္းဖက္ကာမလုယူမႈျဖစ္ပါတယ္။

"ကၽြန္မလိင္ဆက္ဆံခ်င္လား၊မဆက္ဆံခ်င္လားသူဘယ္ေတာ့မွမေမးဘူး။သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္တာပဲ။တံခါးေတာင္ေသာ့ခတ္လိုက္ေသးတယ္။ကၽြန္မအခန္းထဲကထြက္မသြားေအာင္လို႔"ဟုရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေနထိုင္တဲ့အသက္၂၃ႏွစ္အရြယ္အမ်ိဳးသမီးကေျဖဆိုထားတာကို GEN အဖြဲ႔ရဲ႕အစီရင္ခံစာမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။ GEN အဖြဲ႔ရဲ႕သုေတသနစာတမ္းအတြက္ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့အမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ထက္၀က္ေက်ာ္မွာခင္ပြန္းသည္ရဲ႕အဓမၼျပဳက်င့္မႈကိုခံစားခဲ့ရသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုအလိုမတူဘဲကာမက်ဴးလြန္ခံရမႈအတြက္အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးေတြမွာခင္ပြန္းျဖစ္သူေတြအေပၚရာဇသတ္ႀကီးပုဒ္မ (၃၇၆) အရတရားစြဲဆိုႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒေတြရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္းအမ်ိဳးသမီးအားလံုးနီးပါးကေတာ့ ဒါကိုမ်ိဳသိပ္ဖံုးကြယ္လိုက္ၾကတာမ်ားပါတယ္။

အိမ္ေထာင္သည္အမ်ိဳးသမီးေတြေနာက္ထပ္ရင္ဆိုင္ရတဲ့အၾကမ္းဖက္မႈကေတာ့ခင္ပြန္းသည္ျဖစ္သူရဲ႕အိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္မႈပါပဲ။ဒီလိုအိမ္ေထာင္ေရးေဖာက္ျပန္မႈေတြဟာလည္းအမ်ိဳးသမီးမ်ားရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကိုေယာက်္ားသားမ်ား၏လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာရပိုင္ခြင့္လို႔ယူဆထားမႈမ်ားရဲ႕အက်ိဳးဆက္ေတြပါပဲ။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဆိုရလွ်င္ေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈဟာအၾကမ္းဖက္မႈပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔မွ အၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ အၾကမ္းဖက္သူေတြကိုဖံုးကြယ္ထားဖို႔မလိုအပ္ပါဘူး။ ရႈတ္ခ်အျပစ္ဒဏ္ေပးရမွာသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရွးကာလအစဥ္အဆက္ထဲကယူဆထားတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းဆိုင္ရာအမွားေတြေၾကာင့္ တန္းတူညီမွ်မႈရေနပါတယ္ဆိုတဲ့ အေပၚယံယူဆမႈအလႊာေအာက္မွာအမ်ိဳးသမီးေတြဟာအၾကမ္းဖက္မႈေတြကိုတိုးတိတ္စြာခါးစည္းခံေနၾကရပါတယ္။ ေယာက်္ား၊ မိန္းမဆိုတဲ့ ပညတ္ ခ်က္ေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာျဖစ္ေနတဲ့ လူသားဆန္ဆန္ဆက္ဆံခံရမႈေတြနဲ႔ လူသားတေယာက္ရဲ႕အခြင့္အေရးဆံုးရံႈးမႈေတြအတြက္ အႏၱရာယ္ရွိေသာဓေလ့ထံုးတမ္းစံႏႈန္းေတြကို ရိုက္ခ်ိဳးဖို႔လိုေနၿပီျဖစ္ပါတယ္လို႔ ေရးသားတင္ျပလိုက္ရပါတယ္။

ခင္စႏၵာျမင့္
26-1-2017 (11:18 AM)