ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၂)
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၁၇
● အခ်စ္ၿပီးေတာ့ လြမ္းခန္းမွာရပ္
တခါတရံ သူမ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ႏွင့္ကိုက္၍ မိမိေရာက္သြားပါက မိမတုိ႔ႏွစ္ဦး ႐ုံးအနီးတြင္ရွိသည့္ မဟာဗႏၶဳလပန္းျခံ၌ ထိုင္တတ္ သည္။ အဓိပတိလမ္းမေဘးက ခုံတန္းလ်ားမ်ားႏွင့္ မရင္းႏွီးခ့ဲေသာ္လည္း ဗႏၶဳလပန္းျခံတြင္းမွ ခုံတန္းလ်ားမ်ားႏွင့္ေတာ့ မိမိရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ခ့ဲဘူးသည္။ ပန္းျခံအတြင္း၌ထိုင္ရင္းႏွင့္မိုးခ် ဳပ္သြားတတ္သည္။ ထိုစဥ္က ေျပာစရာစကားမ်ား မ်ားလြန္း လွသည္။ သုိ႔ႏွင့္ သူမလည္း လုပ္သားေကာလိပ္သုိ႔ မသြားျဖစ္ေတာ့။ စကားေျပာရင္း ဗိုက္ဆာလွ်င္ သူမ၏ မစားျဖစ္ေသာ ထမင္းဘူးကို ဖြင့္စားတတ္ခ့ဲသည္။ အေမ့လက္ရာထက္ည့ံေသာ သူမထမင္းဘူးထဲကဟင္းကို ေကာင္းလွခ်ည္ရဲ့ဟု သူမအား လိမ္ညာခ့ဲဘူးသည္။
ညအေမွာင္ထုစုိးမိုးလာသည္ႏွင့္ ပန္းျခံထဲတြင္ မီးေရာင္စုံမ်ား ထြန္းလင္းလာသည္။ သစ္ပင္ပန္းပင္တုိ႔ အရိပ္ေအာက္တြင္ အလင္းသည္အားမေကာင္းလွေပ။ အေမွာင္ထုပိုလာသည္ႏွင့္ မိမိႏွင့္သူမ ပို၍ ပူးကပ္သြားတတ္သည္။ ၾကားေလေသြးလ်င္ ေဝးမွာစုိးသည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားျဖစ္ခ့ဲသည္။ ပန္းျခံအတြင္း ထိန္ထိန္လင္းေနသည့္ေနရာကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္ၾကီးျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကၾကည့္ခ့ဲရေသာ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္တကားတြင္ ရုပ္ရွင္မင္းသား ျမတ္ေလးတေယာက္ ညဘက္မီး ေရာင္ေအာက္ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္အေျခတြင္ထိုင္ျပီး ကဗ်ာရြတ္သည္ကို မွတ္မိေနမိသည္။ မိမိကေတာ့ ပန္းျခံတြင္းရွိ မႈံရီဝိုးဝါး ခုံတန္းလ်ားေလးေပၚထိုင္ျပီး သူမအား မိမိရင္တြင္းမွ ကဗ်ာမ်ား ရြတ္ျပခ့ဲဘူးသည္။ ထိုစဥ္က သူမႏွင့္မိမိၾကားရွိ စကားမ်ားသည္ ကဗ်ာမ်ားျဖစ္ခ့ဲၾကသည္။
တခါတရံမိမိအေရာက္ေနာက္က်လ်င္ေတာ့ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားလမ္းေပၚရွိ လုပ္သားေကာလိပ္ဆီသုိ႔လိုက္သြားတတ္ရသည္။ ထိုစဥ္က လုပ္သားေကာလိပ္သည္ ညေန ၄ နာရီခြဲခန္႔မွစ၍ ည ၉ နာရီထိ စည္ကားေလ့ရွိသည္။ ႐ုံးတဖက္ အလုပ္ တဖက္ႏွင့္ ညေနဖက္ ေကာလိပ္ဆက္တက္သူမ်ားျဖစ္ေပရာ အသက္ရြယ္ငယ္သူေရာ ႀကီးသူမ်ားပါေတြ႕ရေလ့ရွိသည္။ သူမ၏ ေက်ာင္းအခ်ိန္ဇယားက မိမိဆီမွာရွိသည္ျဖစ္ရာ သူမတက္သည့္အတန္းေရွ႕က အတန္းဆင္းခ်ိန္ထိေစာင့္ရေလ့ရွိ သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လုပ္သားေကာလိပ္ ေခါင္မိုးထပ္တြင္ ေစာင့္ရေလ့ရွိသည္။
ျပီးလ်င္ေတာ့ လုပ္သားေကာလိပ္ကစားေသာက္ဆိုင္တန္းတြင္ ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ လုပ္သားေကာလိပ္၏ေလွခါးထစ္ေလး မ်ားတြင္လည္း ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ ဗိုလ္တေထာင္ဘုရားဝင္းထဲတြင္လည္း ထိုင္ေလ့ရွိသည္။ တခါတရံ ဗိုလ္တေထာင္ဆိပ္ကမ္း တြင္ ထိုင္ေလ့ရွိၾကသည္။
ညအေမွာင္တြင္ ဗိုလ္တေထာင္ဆိပ္ကမ္းသည္ တိတ္ဆိတ္ေနေလ့ရွိသည္။ ေလတျဖဴးျဖဴးျဖင့္ ေအးျမေနေလ့ရွိသည္။ လက္ ထြန္ပစ္၍ ငါးမွ်ားေနသူအခ်ဳိ႕ ဆိပ္ခံေဗာတံတားေပၚတြင္ရွိတတ္သည္။ ျမစ္လယ္တြင္ ရပ္ထားေသာ ပင္လယ္ကူးသေဘၤာ တစီးစ ႏွစ္စီးစမွ မီးေရာင္မ်ားလွမ္းျမင္ရတတ္သည္။ မွိန္တုတ္တုတ္ မီးေရာင္မ်ားႏွင့္ ျမစ္အတြင္းသြားလာေနၾကသည့္ေမာ္ေတာ္ေလးမ်ား သမၼာန္ေလးမ်ား ေတြ႕ရတတ္သည္။ တခါတရံ သေဘၤာဥျသသံသ့ဲသ့ဲ ၾကားရတတ္သည္။ ဗိုလ္တေထာင္ဆိပ္ခံတံတားေပၚတြင္ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ ေလႏုေအး တေနာ့ေနာ့ႏႊဲ႔ေနသည္ကို ခံစားရင္း မိမိတုိ႔အခ်ိန္ကာလမ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ ေနခ့ဲၾကဖူးသည္။
ထိုတညက လုပ္သားေကာလိပ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဖယ္ရီကားမ်ားမရွိေတာ့ေခ်။ ည ၉ နာရီခြဲခန္႔ဆိုလ်င္ ဖယ္ရီကားမ်ား ထြက္ ေလ့ရွိတတ္ရာ မိမတုိ႔မီးနစ္အတန္ငယ္ေနာက္က်သြားပုံရသည္။ ထိုအခ်ိန္ဆို လိုင္းကားမ်ားလည္း မရွိတတ္ေတာ့ေပရာ အနည္းငယ္ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ သူမကေတာ့ ပုံမွန္အခ်ိန္ အိမ္ျပန္မေရာက္သည့္အတြက္ အိမ္ကို အေၾကာင္းျပ ခ်က္ေပး နိုင္ရန္ ဗ်ာမ်ားသြားသည္။ ေနာက္ဆံုး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်သည္က သူမျဖစ္သည္။ သူမအိမ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္းရပ္ကြက္ရွိ သူမႏွင့္ အတူ လုပ္သားေကာလိပ္တက္ေနေသာ သူမ သူငယ္ခ်င္းထံအကူအညီေတာင္း၍ သူမတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူေနာက္က် သည္ဟု ဆိုမည္။ သူမသူငယ္ခ်င္းက နယ္ကလာ၍ အေဒၚႏွင့္ေနသည္ျဖစ္ရာ အကူေတာင္း၍ အဆင္ေျပနိုင္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ သုံးဘီးတစီးငွါး၍ သူမ သူငယ္ခ်င္းအိမ္သုိ႔ ခ်ီတက္ရသည္။ ကားေပၚတြင္ ႏွစ္ေယာက္သား စကားလည္းမဆိုနိုင္ ကဗ်ာလည္း မဆန္နိုင္ခ့ဲၾကေတာ့ေပ။ ေခြၽးေစးသာ ျပန္ေနေပေတာ့သည္။ လုပ္သားေကာလိပ္တက္ေနဆဲ လစာ ၁၂၆ က်ပ္စား စာေရး မေလးတဦးႏွင့္ မိဘထံလက္ျဖန္႔ေတာင္းေနရဆဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေဆးေက်ာင္းသားေလးတေယာက္တုိ႔ ဒုကၡလွလွ ေတြ႕ သြားနိုင္သည္မဟုတ္ပါေလာ။ တခ်ဳိ႕ကိစၥမ်ားသည္ အမွားျပင္ရန္ မလြယ္ကူလွေပ။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း သူမသူငယ္ခ်င္းကူညီမႈ ေၾကာင့္ ထိုညက အဆင္ေျပခဲ့ပါသည္။
"ခင္ဗ်ားနာရီက အစုတ္ၾကီးလား၊ ေနာက္တခါ အခ်ိန္ေသခ်ာၾကည့္"ဟူ၍ ေနာက္တေန႔တြင္ သူမ၏သူငယ္ခ်င္း အေျပာခံ လိုက္ရပါေသးသည္။ ထိုစဥ္တုန္းက မိမိနာရီသည္ ပါတဖီးလစ္မဟုတ္၊ တကၠသုိလ္တက္ခါစ အိမ္ကဝယ္ေပးလိုက္သည့္ ေလးေဒါင့္ပုံ ဆီကိုဖိုက္နာရီျဖစ္၍ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ ထိုစဥ္က ၆၆ (ဃ) မရွိသည္ကလည္း ပိုေတာ္ေသးသည္ ဟု ဆိုရပါမည္။
မိမိတုိ႔၏ ႏူးည့ံေသာလွပေသာ အခ်စ္အိပ္မက္မ်ားသည္ အခ်ိန္သိပ္ၾကာၾကာေတာ့မခံခ့ဲပါ။ အလုပ္သမားသပိတ္ ေက်ာင္း သားသပိတ္မ်ားၾကားတြင္ အခ်စ္အိပ္မက္တုိ႔ လြင့္စင္သြားခ့ဲရသည္။ ၁၉၇၄ ဒီဇင္ဘာ ဦးသန္႔အေရးေတာ္ပုံအျပီး မိမိဆံုးျဖတ္ ခ်က္ေတြခ်လိုက္ေတာ့ ပို၍ခိုင္မာသြားခ့ဲပုံရေပသည္။
ထိုညက ဦးသန္႔အေရးေတာ္ပုံမတိုင္မွီ ႏွင္းေတြေဝေသာ နိုဝင္ဘာ ညတညက ျဖစ္ပုံရသည္။ မိမိတုိ႔ ေဆး ၂ ပါေမာကၡ႐ုံးေရွ႕ တြင္ ကံ့ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္ရွိသည္။ ေက်ာင္းအလံတိုင္စိုက္ထူရာ ျမက္ခင္းစိုက္ထားသည့္ အုတ္ခံုေလးရွိသည္။ ထိုအုတ္ခုံေလး ေပၚတြင္ တညေလာက္သြားအိပ္ရေအာင္ဟုဆိုခါ မိမိတုိ႔သူငယ္ခ်င္းတသုိက္အေဆာင္မွေန၍ အခင္းေတြ ေခါင္းအုံးေတြ မ၍ ထြက္လာခ့ဲၾကသည္။ ေမာင္ေမာင္ေထြး၊ သိန္းျမင့္ႏွင့္ ေဒါက္တာေက်ာ္သူထက္ဟုေခၚသည့္ ျမင့္ေအးလည္းပါသည္။ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ တညလုံးစ ကားေတြေျပာရင္း သီခ်င္းေတြဆိုရင္း ေနခ့ဲၾကသည္။ မနက္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားခ့ဲၾကသည္ထင္သည္။ "ဒီကေလးေတြေတာ့ ဖ်ားနာကုန္ၾကေတာ့မွာဘဲ"ဟု ေက်ာင္းေစာင့္အဖိုးႀကီးေျပာသည့္အသံကို သ့ဲသ့ဲ ၾကားလိုက္ရသည္။
မနက္ ၄ နာရီခန္႔တြင္ ေဘးတြင္ရွိသည့္ ကံ့ေကာ္ပင္အုပ္အုပ္ထံမွ အသံမ်ားၾကားရသည္။ ကန္႔ေကာ္ပန္းခူးသူမ်ား ေရာက္ လာၾကေပျပီ။ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ကံ့ေကာ္ရနံ႔ခံစားလိုက္ရသည္။ မိမိတုိ႔လည္း ထ၍ ကံ့ေကာ္ပန္းမ်ားခူးၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ကံ့ေကာ္ပန္းတေပြ႕တပိုက္ႏွင့္ မိမိတို႔အေဆာင္ကိုျပန္လာခ့ဲၾကေလသည္။ ထိုမနက္က ကံ့ေကာ္ပန္းသယ္သူႏွစ္ေယာက္ မွာ မိမိႏွင့္ ေက်ာ္သူထက္တုိ႔ျဖစ္သည္။
"ဘာလုပ္မလိ႔လဲဟ၊ အမႈိက္ေတြရွင္းပစ္လိုက္စမ္းပါ"မိမိစားပြဲေပၚရွိ ကံ့ေကာ္ပန္းေျခာက္မ်ားကိုၾကည့္၍ မိမိအခန္းေဖၚ ဝင္းျမင့္( ၾက္ိဳ့ပင္ေကာက္)ကဆိုပါသည္။ မိမိျပန္မေျဖ ျပံဳး၍သာေနလိုက္သည္။ ထိုကံ့ေကာ္မ်ားေသြးေျခာက္သြားေတာ့ စကၠဴ ျဖဴေပၚတြင္ ကံ့ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ားေႁခြခ်ၿပီး ကံ့ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ားကို စာအိတ္တလုံးတြင္ ထည့္သိမ္းထားလိုက္ပါသည္။ ထိုကံ့ ေကာ္ဝတ္ဆံမ်ားအား သူမအားေပး၍ သနပ္ခါးျဖင့္ေရာ၍ သူမ၏ပါးျပင္ထက္တြင္ တင္ေစမည္။ ထိုေနာက္ ကံ့ေကာ္ ရနံ႔ သင္းပ်ံ႕ေနသည့္ သူမ၏ပါးျပင္အား အနမ္းပန္းေႁခြမည္ဟု မိမိစိတ္ကူးထားခ့ဲသည္။ မိမိစိတ္ကူးကို သိသြားေသာ အခန္းေဖၚ ဝင္းျမင့္က "ေတာ္ေတာ္႐ူးတဲ့ေကာင္ဘဲ"ဟု ၾသဘာေပးပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ ထိုကံ့ေကာ္ဝတ္ဆံအိတ္ေလးအား သူမအား မေပးျဖစ္ခ့ဲပါ။ မ်ားမၾကာမွီ ဦးသန္႔အေရးေတာ္ပုံျဖစ္ၿပီးေနာက္ မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္ေျပာင္းသြားခ့ဲသည္။ သူမထံသုိ႔လည္း မသြားျဖစ္ေတာ့။ သူမပို႔လာေသာ စာမ်ားအားလည္း မျပန္ျဖစ္ေတာ့။ ဦးသန္႔ အေရးေတာ္ပုံအျပီး ေက်ာင္းေတြ ျပန္ဖြင့္ေတာ့သူမ မိမိတုိ႔အေဆာင္သုိ႔ တေခါက္လာရွာေသးသည္။ မိမိအေဆာင္မွာ မရွိ၍ ေတြ႕ခြင့္မၾကံဳ လိုက္ခ့ဲေပ။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မေပးဘဲ သူမအား စြန့္ခြါသြားသူအား သူမ စိတ္ဆိုးေကာင္းစိတ္ဆိုးနို္င္ပါ သည္။ စိတ္လည္းပ်က္နိုင္ေကာင္းပါသည္။ မိမိကေတာ့ သူမအား မေတြ႕ရဲခ့ဲပါ။ သူမႏွင့္ေတြ႕လိုက္လ်င္မိမိ၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မ်ား ျပန္၍ေျပာင္းသြားမည္ကို စုိးရြံ႕မိ၍ ျပတ္ျပတ္သားသားေရွာင္ေနခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ အခ်စ္သံေယာဇဥ္ႏွင့္ မ်က္ရည္စမ်ား သည္ အခ်ဳိ႕ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားကို ေျပာင္းလဲေစႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
သုိ႔ႏွင့္ ႏွင္းေတြေဝေသာ မနက္ခင္းတခုတြင္ ခူးထားခ့ဲေသာ ကံ့ေကာ္ဝတ္ဆံအိတ္ကေလးသည္ သူမထံသုိ႔ မေပးျဖစ္ခ့ဲေတာ့ပါ။ ေဆး ၂ အမ်ဳိးသားေဆာင္ အခန္းနံပါတ္ ၇ ၏ တေဒါင့္တေနရာတြင္ က်န္ခ့ဲေလေတာ့သည္။ ေနာက္လူမ်ားကေတာ့ အမႈိက္ ဟူ၍ ရွင္းထုတ္ပစ္လိုက္ၾကေပမည္။ မိမိအတြက္ ပုဂၢလိက တန္ဘိုးရွိေသာအရာအခ်ဳိ႕သည္ အျခားသူမ်ားအတြက္ အမႈိက္ သဘြယ္ျဖစ္ေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ဤသုိ႔ႏွင့္ မိမိ၏အခ်စ္ႏွင့္ဘဝ၏ ဤျပဇတ္သည္ ေကာင္းခန္း လြမ္းခန္းတြင္ ရပ္ခ့ဲေပေတာ့သည္။ သံေယာဇဥ္ေတြ မည္သုိ႔ပင္ ၾကိဳးစားျဖတ္ေတာက္ထားခ့ဲပါေသာ္လည္း ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္ဖက္မုခ္ေလွခါးထစ္မ်ားမွ တလွမ္းခ်င္းဆင္း၍ အသိုင္းအဝိုင္း ေဟာင္းအားစြန္႔ခြာကာ အသိုင္းအဝိုင္းသစ္တခုဆီ ဦးတည္ေနေသာအခ်ိန္ခဏ၌ သူမအား သတိတရရွိခ့ဲေသာအခိုက္အ တန္႔ ေလးတခု ရွိခ့ဲပါေသးသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)