ေမာင္ေမာင္စုုိး - ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား ၊ အပိုင္း ၃

ေမာင္ေမာင္စုုိး - ႏွင္းဆီနီနီ အိပ္မက္မ်ား ၊ အပိုင္း ၃
(မိုုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၇
ဝရမ္းေျပးအစ

၁၉၇၅ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၁၀ ရက္ေန့ညေန ေရႊတိဂံုဘုရားေတာင္ဖက္မုခ္မွ စတင္ထြက္ခ့ဲေသာ ေျခလွမ္းမ်ားသည္ ရွည္လ်ားရွဳ ပ္ေထြးေသာ ခက္ခဲျကမ္းတမ္းေသာ ဘဝတခု၏အစျဖစ္ခ့ဲသည္။ ထိ့ုျပင္ ေရွ့ဆက္၍ မိမိသြားလိုသည့္ အေရွ့ေျမာက္ေဒသႏွင့္ အဆက္အသြယ္က မရေသး။ သုိ့ေပမဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေတာ့ မိမိအား လိုက္ဖမ္းေတာ့မည္က ေသခ်ာေနေပျပီျဖစ္ရာ အေျပးသမားတေယာက္ ဝရမ္းေျပးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဘဝကို အစျပဳ ခ့ဲရ ေပေတာ့သည္။

အေရွ့ေျမာက္ေတာင္တန္းမ်ားေပၚ၌ ႏွင္းဆီနီနီအိပ္မက္မ်ားစြာျဖင့္ ရွင္သန္ရုန္းကန္ခ့ဲေသာ "ေတာပုန္းျကီးစံဖဲ "မျဖစ္မွီ ဝရမ္းေျပးဘဝက တႏွစ္နီးပါးျကာျမင့္ခ့ဲသည္။ ထိုတႏွစ္ကာလတြင္ အခ် ဳိ့ အခ်ိန္အပိုင္းအျခားမ်ားက ျမန္ဆန္သည့္ အေျပာင္းအလဲမ်ားျပဳ လုပ္ခ့ဲရသည့္အျပင္ မွတ္စုမွတ္တမ္း ထား၍မရသည့္ အေျခအေနျဖစ္ေပရာ ထိုကာလကို ျပန္ေျပာင္းေရးသားရသည့္အခါ အစီအစဥ္တက် မမွတ္မိေတာ့ပါ။ သုိ့ေသာ္ျငားလည္း တတ္နိုင္သ၍ ပုံေဖၚႏိုင္ေအာင္ ျကိဳ းစားသြားပါမည္။

ကိုခ်စ္ေဆာင္ဦး အစီအစဥ္ျဖင့္ စတင္တိမ္းေရွာင္ရာတြင္ ပထမဆံုး ရက္တခ် ဳိ့ကေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ ့ေပၚတြင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာက္ေျမာင္းထဲက အိမ္တအိမ္တြင္ စတင္ပုန္းခိုရသည္။ မိမိအားတာဝန္ယူေပးသူက ကိုျဖဴ ၿဖစ္သည္။ လူပုံခပ္ႏြဲ့ႏြဲ့ အသားျဖဴ ျဖဴ ႏွဳတ္ခမ္းေမႊးေရးေရးႏွင့္မိုု႔ ကိုျဖဴ ဟုေခၚျကပုံရသည္။ နံမည္ရင္းေတာ့ဟုတ္ပုံမရ။ ကိုျဖဴ ကေက်ာင္းသားမဟုတ္။ ဆိပ္ကမ္းအေကာက္ခြန္တြင္ အလုပ္ဝင္ေနသူျဖစ္သည္။ သူဇနီးကလည္း သူက့ဲသုိ့ပင္ ျဖဴ ျဖဴ ေခ်ာေခ်ာျဖစ္သည္။ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚတြင္ ေက်ာင္းသားရာခ်ီ အဖမ္းခံရျပီးေနာက္ ေနာက္ဆက္တြဲအဖမ္းအဆီးမ်ား စတင္ေနျပီျဖစ္ရာ မိမိအားသူမ တိ့ုထံတြင္ လက္ခံထားရသည့္အတြက္ ကိုျဖဴ ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာတြင္ စိုးရိမ္ ပူပန္မွဳ မ်ားကို ေတြ့ေနရသည္။ မိမိေျကာင့္ သူမ၏ေယာက်္ားပါ ေထာင္ထဲ ဝင္ရနိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။

ကိုျဖဴ အိမ္တြင္ သိပ္မျကာခ့ဲ။ ေနာက္ ရန္ကင္းအစိုးရအိမ္ယာရွိ တိုက္ခန္းတခုသုိ့ေျပာင္းေရႊ့ရသည္။ မိမိအားလက္ခံထားေပးသူနံမည္အား ေကာင္းစြာမမွတ္မိေတာ့ ။ ကိုေမာင္ေမာင္ျမင့္ဟု ထင္သည္။ သူသည္လည္း
ေက်ာင္းသားမဟုတ္၊ ဝန္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္မရွိသူ လူလြတ္ျဖစ္၍ သူဆီမွာ ေနရသည္မွာအနဲငယ္ပို၍ အဆင္ေျပသည္။ ေန့လည္ သူ အလုပ္သြားလ်င္ေတာ့ သူအခန္းက် ဥ္းေလးထဲက ဘယ္မွ မထြက္ဘဲ စာဖတ္ေနရသည္။ သူမိဘမ်ားက ထမင္းစားခ်ိန္ေခၚလ်င္ ထြက္စားသည္။ ညဘက္ သူျပန္ေရာက္လ်င္ စကားေျပာေဖၚရသည္။ ညစာစားျပီးလ်င္ ရန္ကင္းတိုက္တန္းမ်ားေနာက္ရွိ ခ် ဳိ းျဖဴ ေရပိုက္လိုင္းေဘးတြင္ လမ္းထြက္ေလ်ွာက္ျကသည္။ ဝရမ္းေျပးဆုိေတာ့ ေန့လည္ လင္းလင္းထင္းထင္း ေရွာင္ရသည္။ ညမွထြက္သည့္ ဇီးကြက္သဖြယ္ျဖစ္၍ေနသည္။

ထိုသူႏွစ္ဦးသည္ မိမိႏွင့္အရင္ကမေတြ့ဘူးေပ။ နိုင္ငံေရးယုံျကည္မွဳ အေျခခံတခုေပၚတြင္ မိမိအားလက္ခံထားေပး ေက်ြးေမြးထားေပး ဖြက္ထားေပးခ့ဲသူမ်ားျဖစ္သည္။ ထိ့ုျပင္ သူတိ့ုက ေက်ာင္းသားအဝန္းအဝိုင္းမဟုတ္သည့္ျပင္ မိမိႏွင့္လည္း အဆက္အစပ္မရွိသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေထာက္လွမ္းေရးတိ့ု အန့ံခံႏိုင္သည့္ စက္ကြင္းမွလည္း ေကာင္းေကာင္းလြတ္ခ့ဲသည္။ သုိ့ေသာ္ တေနရာတည္းတြင္ ျကာျကာေန၍ မျဖစ္ေပရာ မျကာမွီ တေနရာသုိ့ ထပ္ေရႊ့ ရျပန္သည္။

တေနရာႏွင့္ တေနရာအေျပာင္းအေရႊ့တြင္ ပုံဖ်က္ရေသးသည္။ မ်က္မွန္တကားကားႏွင့္ မိမိရုပ္က မွတ္မိလြယ္သည္။ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘဝက ရွည္ရွည္ထားသည့္ ဆံပင္ကို တိုတိုညွပ္ရသည္။ လုံခ် ည္ကို ေျခဖ်ားသီ ခပ္ရွည္ရွည္ ဝတ္ေလ့ရွိရာမွ ခပ္တိုတိုေျပာင္းဝတ္ရသည္။ ဦးထုပ္ေဆာင္းေလ့မရွိသူ မိမိက ဦးထုပ္တလုံးေဆာင္းလိုက္သည္။ အဓိက ပုံေျပာင္းသြားသည္မွာ အျမဲတပ္ထားေသာ မ်က္မွန္ကို ခ်ြတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာက ပုံစံတမ် ိဳးေျပာင္းသြားသည္။ ရင္းႏွီးသူမ်ားပင္ အနီးကပ္၍ေတာင္မွ မမွတ္မိခ့ဲျက။ သုိ့ေပမဲ့ မိမိကေတာ့ ဒုကၡအတန္ငယ္ေရာက္သည္။ ထိုစဥ္က မိမိ၏မ်က္မွန္ပါဝါမွာ အေဝးမွဳံ အႏွဳ တ္ ၇ ေခၚ ပါဝါ ၇၀၀ ခန့္ရွိေပရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေကာင္းစြာမျမင္ရေပ။ ျပဴ းျပဲ၍ ျကည့္တန္သည္ျကည့္။ ရမ္း၍
မွန္း၍ တြက္ဆ၍ လုပ္သည္ကလုပ္ႏွင့္ ခရီးသြားစဥ္ အနဲငယ္ဒုကၡခံရသည္။

ေနာက္တခါ သြားပုန္းရသည့္ေနရာက ေက်ာက္ဆည္နယ္ထဲျဖစ္သည္။  ကိုခ်စ္ေဆာင္ဦးတိ့ု အီကိုမွ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ကိုလွသိန္းေခၚ ကိုေလးတိ့ု ရြာတြင္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ဘက္မွလာလ်င္ ေက်ာက္ဆည္မေရာက္မွီ  ဟန္ျမင့္မိုရ္ ဟူသည့္ရြာအနီးတြင္ဆင္း၍ အေရွ့ဖက္သုိ့ နာရီဝက္ တနာရီ ခန့္လမ္းေလ်ွာက္လ်င္ ကိုေလးတိ့ု၏ တမံတလင္းရြာသု္ိ့ေရာက္သည္။ ငွက္ေပ်ာ ႏွင့္ပိႏဲၷပင္ အလြန္ေပါသည့္ရြာျကီးျဖစ္သည္။ သုိ့ေသာ္ ေအာင္ျမင္၍ စီးပြါးျဖစ္ေနေသာ ငွက္ေပ်ာခင္းမ်ားအား ဖ်က္ခိုင္းျပီး မဆလ၏ စီမံကိန္း ဝင္သီးႏွံကိုအတင္းစိုက္ခိုင္းေန၍ လယ္သမားမ်ား စိတ္ပ်က္ေနျကသည့္ အခိ်န္ျဖစ္သည္။ မဆလ ပါတီ ေကာင္စီ လူျကီးမင္းတိ့ု တန္ခိုးထြား၍ လက္စြမ္းျပေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။

ေက်ာင္းသားအေရးႏွင့္ မိမိေျပးလာရသည္ကို ကိုေလးက အိမ္၌ လယ္လယ္ဝယ္ဝယ္ရွိသည့္ သူအေဒၚတစ္ဦးကိုသာေျပာထားသည္။ က်န္သူမ်ားကေတာ့ လာလည္သည္ဟုသာ သိထားျကသည္။ ကိုေလးခရီးသြားေနခ်ိန္ တြင္ မိမိလည္း ထမင္းဘူးထည့္၍ ရြာႏွင့္ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ သူတိ့ုပိုင္ယာခင္းထဲ သြားေနသည္။ ျခံေပါက္ ျမက္ရွင္းလုပ္ရင္း အခ်ိန္မ်ားကို ကုန္လြန္ရသည္။ ထိုရြာတြင္ မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အညာဆန္ျဖစ္သည္။ အေတာ္ျကမ္း၍ မာေသာ အညာဆန္( ငစိန္ျဖစ္မည္ထင္သည္ ) ကိုနဖူးေတြ့ ဒူးေတြ့ ေတြ့ရသည္။ ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာတြင္ ျကီးျပင္းခ့ဲျပီး ေပၚဆန္ေမႊးႏွင့္ရင္းႏွီးခ့ဲေသာ မိမိအဖိ့ု ငစိန္ကေတာ့ မာမာဘဲႏွင့္ စတင္ေတြ့ရေပေတာ့သည္။ ထမင္းက ေထြး၍ မေန။ ထမင္းတေစ့ခ်င္းသည္ ေအးသြားပါက ပိုမာလာသည္။ ဒန္ပုဂံ
ျပားေပၚ လႊတ္ခ်ပါက တေဒါင္ေဒါင္မည္သည္။ မိမိမသိေသးေသာ ဘဝမ်ား ကို လက္ေတြ့ စတင္ျကံဳ ရသည္ဟုဆိုရမည္။

ထို့ျပင္ ကိုေလး၏စီစဥ္ေပးမွဳ ႏွင့္ ေက်ာက္ဆည္က ကိုေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ အိမ္တြင္လည္း ေခတၲသြားေနခ့ဲေသးသည္။ မိမိအသြား အလာအေရာက္အေပါက္မရွိခ့ဲသည့္ ေဒသမ်ားမိ့ု ရဲရဲတင္းတင္း သြားလာ၍ ရသည္။ ကိုေလးႏွင့္ ေနာက္ ႏွစ္ ၃၀ ခန့္အျကာတြင္ ရန္ကုန္တြင္တေခါက္ ျပန္ဆံုသည္။ အိမ္ေထာင္က် ျပီး က် ဴ ရွင္ဆရာျဖစ္ေနသည္။ သူဘြဲ့ရျပီးေနာက္ပိုင္း မဆလ ပါတီဌာနခ် ဳပ္တြင္ အလုပ္ဝင္လုပ္ခ့ဲေသးသည္ဟု ဆိုသည္။ မိမိ နားမလည္နိုင္ခ့ဲေသာ အေျကာင္းအရာတခုျဖစ္ခ့ဲသည္။ ကိုေလးႏွင့္ေတြ့စဥ္
သူက မိမိအားေမးခြန္းတခုေမးခ့ဲသည္။