မ်က္ရႈ - ကြဲေၾကသြားေသာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕
(မိုးမခ ဝတၳဳတို) ၾသဂုတ္ ၁၀၊ ၂၀၁၅
(၁)
သည္ျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးသို႔ မည္သို႔ မည္ပံု ေရာက္လာခဲ့မွန္း သူ မမွတ္မိ။ သူ သတိရလာသည့္အခ်ိန္တြင္ကား ေနေစာင္းလုၿပီ။ ျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးဟု ေျပာႏုိင္သည့္အေၾကာင္းမွာ သူ႔ ခႏၶာႏွင့္အသိ၀ိဥာဥ္ဖမ္းကပ္မိခ်ိန္တြင္ ပထမဆံုး သတိျပဳလိုက္မိေသာ မီးေလာင္ျပင္မွ သစ္ငုတ္တုိမ်ားႏွင့္ အသား ေညွာ္နံ႔ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေန၀င္ခါနီး အစြမ္းကုန္ စူးရဲစြာ တိမ္ေတာက္ေနပံုကလည္း ေကာင္းကင္မွပင္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား လွ်ံက်လာသကဲ့သို႔ ရွိသည္။ သည္ျမင္ကြင္းသည္ ပန္းခ်ီကားတစ္ကားျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾကပါစို႔။ မိစၦာတု႔ိ ျမဴးခုန္ေနေသာ ငရဲတိုင္းျပည္၏ သရုပ္ဟုသာ သူ ခိုင္းႏိႈင္းလိုပါသည္။
ပတ္၀န္းက်င္တ၀ိုက္ကို သူ အႏုလံုပဋိလံု ဆင္ျခင္မိလိုက္ေတာ့ မႈန္႔မႈန္႔ေၾကေနေသာ ဖန္ကြဲစမ်ား၊ ထုိမွတဆင့္ တိုးထက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ အဆံကၽြတ္ထြက္လာသည့္ ကားဘီးတစ္လံုး၊ သူႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္ လိပ္တေကာင္လုိ ပက္လက္လွန္လ်က္ အပူေငြ႕မေသေသးေသာ ကားတစ္စီးႏွင့္ မီးေလာင္တစျပင္တြင္ ထင္းထင္းၾကီးရွိေနေသာ စြတ္ေၾကာင္းတစ္ခုကို ဦးစြာေတြ႕ရသည္။ လူ (သုိ႔မဟုတ္) အျခားေသာ သက္ရွိသတၱ၀ါဟူ၍ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တစ္ေကာင္မွ် သူ မျမင္မိ။ သူ လဲေနရာအရပ္မွ ေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ တနဂၤေႏြေထာင့္တြင္မူ မီးၾကြင္းမီးက်န္ လက္စလက္နတစ္ခ်ိဳ႕ က်န္ေနဆဲျဖစ္ၿပီး က်န္အရပ္မ်က္ႏွာမ်ားတြင္ မီးခိုးအမွ်င္တန္းမ်ား ဟိုေနရာတစ္စု သည္ေနရာတစ္စု ေ၀့၀ဲေနဆဲျဖစ္သည္။ မတ္တပ္ထဖို႔ရာ လႈပ္ရွားၾကည့္သည့္အခါ စူးခနဲ ျဖစ္သြားေသာ နာက်င္မႈေၾကာင့္ သူ႕ခႏၶာကုိယ္အႏွံ႕ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့မွ ညာဘက္ ဒူးရင္းေနရာတြင္ ႏွစ္လက္မေလာက္ အလ်ားလိုက္ ေပါက္ျပဲေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ဘယ္ဘက္ပါးရိုးသည္လည္း တဆစ္ဆစ္နာလ်က္၊ ညာလက္ဖ်ံကေတာ့ သြင္သြင္က်ိဳးေနၿပီထင္၊ တစ္ေရြးစာမွ် လႈပ္ဖို႔ငွာပင္ မစြမ္းသာ။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ျဖင့္ျဖင့္ သည္ေနရာမွ ခြာမွျဖစ္မည္ဟု သူ၏ မသိစိတ္က ေစ့ေဆာ္လွ်က္ရွိသည္။ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လြန္းမႈသည္ ေျခာက္ျခားေစမႈကုိ တစိမ့္စိမ့္ တိုးလာေစသည္။ သို႔မဟုတ္တုိင္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွ ေညွာ္နံ႔ႏွင့္ ပုပ္အဲ့ညွီစို႔ေနေသာ အနံ႔မ်ားေၾကာင့္ သူ မူးေ၀ေနာက္လွၿပီ။
သို႔ေသာ္ သူ႕ကုိယ္သူ အဆင္သင့္ျဖစ္ေစဖုိ႔ရာ မိနစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖဳန္းတီး၍ ျပင္ဆင္လိုက္ရေသးသည္။ သူ၏ အေပၚ၀တ္အက်ႌ အကြပ္က်ဲႏွင့္ ရွပ္လက္ရွည္ကုိ ထက္ပုိင္းျဖဲကာ ဒူးက ဒဏ္ရာကိုလည္းေကာင္း၊ က်ိဳးေနေသာ လက္ဖ်ံအတြက္လည္းေကာင္း တုပ္ေႏွာင္က်ပ္စည္းစရာ ပတ္တီးအျဖစ္ အသံုးျပဳရေခ်ၿပီ။ အားျပဳေထာက္ႏုိင္ရန္အတြက္ အေလာေတာ္ သစ္ကုိင္းေျခာက္ကုိ ရွာေတာ့ မီးရွိန္ဟပ္သျဖင့္ ညွိဳးေရာ္ေနေသာ ရြက္သစ္မ်ားႏွင့္ အပင္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕အပင္ေတြကေတာ့ တစ္ျခမ္းမွ် မီးတုိက္စားျခင္းခံထားရၿပီး ယိုင္လုလု၊ တစ္ခ်ိဳ႕အပင္မ်ားကေတာ့ မီးေသြးေတာင္ ျဖစ္ႏွင့္ေနၿပီ။ အရြက္တစ္ရြက္မွ်ပင္မက်န္ ပိန္လိန္မဲေျခာက္ေနေသာ မီးေလာင္အပင္အိုၾကီးမ်ားသည္ လက္ကားယား၊ ေျခကားယားျဖင့္ ကခုန္ေနေသာ တေစၦမ်ားအသြင္ ေျခာက္လွန္႔ေနလ်က္ရွိသည္။ သူသည္ သစ္ကိုင္းေျခာက္တစ္ခုကုိ အမွီျပဳလ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စေရြ႕ၾကည့္သည္။
ႏွစ္ဖာလံုေလာက္ ေလွ်ာက္မိေတာ့မွ သူ ေရာက္ေနသည္က ျမိဳ႕ေတာ့ ျမိဳ႕၊ သို႔ေသာ္ ျမိဳ႕အစြန္အဖ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ယိုယြင္းပ်က္သုဥ္းက်ေနေသာ ေလာင္မီးက် ျမိဳ႕စြန္ျမိဳ႕ဖ်ားျဖစ္ေၾကာင္း သိရေတာ့သည္။ ဒါကလည္း မီးစားသြားေသာ ရိုးျပတ္မ်ားႏွင့္၊ ထိုမွလြန္ေသာ္ ေျမသို႔ ဘုန္းဘုန္းလဲက် သက္ဆင္းရရွာေသာ မီးခိုးတုိင္ႏွင့္ ေငြစေၾကးစ အနည္းငယ္အပါအ၀င္ ရႈပ္ပြျပန္႔က်ဲေနေသာ စက္ပစၥည္းကိရိယာမ်ားႏွင့္ စက္ရံုပ်က္တစ္ခုကုိ ေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေနာက္ထပ္ စက္ရံုငယ္ေလးတစ္ခု။ ျမိဳ႕ျပင္တြင္ ထိုစက္ရံုႏွစ္ရံုသာ ရွိသည္မွအပ ထူးထူးျခားျခား အျခားေသာ အေဆာက္အအံုဟူ၍ မရွိ။ စက္ရံုကလည္း ဆန္းဆန္းျပားျပား ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္သည့္ စက္ရံု မျဖစ္တန္ရာ။ ၿပီးေတာ့ စြန္႔ပစ္ခဲ့တာ ၾကာၿပီထင္သည္။ ေအးစက္လ်က္ အ၀တြင္ ဆီေခ်းမ်ားပိတ္ေနသည့္ ဘိြဳင္လာအုိးအေဟာင္းမ်ား၊ က်ပ္ခိုးစြဲကာ မဲညစ္ေနေသာ စက္ရံုမ်က္ႏွာၾကက္ႏွင့္ သံေခ်းကိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ လူတကိုယ္ ေခါင္းလွ်ိဳ၀င္လို႔ရလုနီးပါး ထုတ္ခ်င္းေပါက္ေနသည့္ စက္ရံု အ၀င္တံခါးတို႔ေၾကာင့္ ခ်ံဳးခ်ံဳးက်ေနေသာ စက္ရုံအိုၾကီးဟု သူ ခန္႔မွန္းမိသည္။
ထိုမွတစ္ပါး လူသူေလးပါး မျမင္မိေသး။ လမ္းမၾကီးအတုိင္း သြားလွ်င္ေတာ့ ျမိဳ႕တြင္းသို႔ ေရာက္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ျမိဳ႕ထဲတြင္ သူ႕အတြက္ အစာေရစာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ နားခိုရာတစ္ေနရာ ရႏုိင္ေသာ အားထားရာေနရာ ရွိေကာင္းရဲ႕ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။ ျမိဳ႕သည္ ဘယ္အရပ္တြင္ ရွိသည္ကို သူ မသိ။ ေတာင္အရပ္လား၊ ေျမာက္အရပ္လား။ သူ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ ေျမာက္စူးစူး ခန္႔မွန္းေျခ ႏွစ္မိုင္ေလာက္အကြာတြင္ မီးခိုးေငြ႕ေငြ႕ကို သူ ေတြ႕ရသည္။ ဒါႏွင့္ပဲ လူရွိရာ အရပ္ဟု သူ မွတ္ယူလ်က္ ဇြဲတင္းကာ ခရီးဆက္သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ပတ္၀န္းက်င္ကား စိမ္းစိမ္းစိုစိုမရွိ။ အပင္ငယ္ဟူ၍ ျမက္ပင္မွ်ပင္ ရွင္သန္ပုန္းခိုခ်င္းငွာ မစြမ္းသာေလာက္ေအာင္ ပတ္ၾကားအက္ေျမၾကီးသည္ အေငြ႕ေခ်ာင္းေခ်ာင္း မႈတ္ထုတ္လ်က္ရွိသည္။ စပါးပင္တို႔ႏွင့္ စိမ္းစိုတင့္တယ္စြာ ရွိရမည့္လယ္ကြင္းအစား ေျခာက္သေယာင္းထေနေသာ ဖုန္ဆိုးေတာကို ျဖတ္လ်က္ ခရီးၾကမ္းႏွင္ရသည္။ တေမွ်ာ္တေခၚ လယ္ကြင္းျပင္က်ယ္ထဲတြင္ ေဆာ့ကစားရင္း ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူမို႔ မသန္႔ရွင္းေသာ ေလ၊ ညစ္ေထးေသာ ၀န္းက်င္ႏွင့္ အလဲလဲအျပိဳျပိဳရွိႏွင့္ေနေသာ အေဆာက္အဦတုိ႔သည္ သူ႔စိတ္ကို တစ္ခဏအတြင္း ေနာက္က်ိမႈန္မိႈင္းသြားေစသည္။
ဒါနဲ႔ သူ သည္အရပ္ကို ဘယ္လို ေရာက္လာခဲ့တာပါလိမ့္။ သူ တစ္ေယာက္ထဲပဲလား။ အလုပ္ကိစၥလာတာလား။ ဘယ္လိုေၾကာင့္ သူဟာ ေမ့ေျမာေနခဲ့တာလဲ။ လယ္ေတာႏွင့္ မလွမ္းကမ္းရွိ ေျမစိုက္တဲေလးတြင္ ရွင္သန္ခဲ့ရေသာ သူ႔ငယ္ဘ၀ကို ျဖတ္ကနဲ သတိတရ အသိဖမ္းဆုပ္မိေတာ့ သူ၏ ပစၥဳပၸန္ဘ၀ကို အေျဖထုတ္ၾကည့္မိသည္။ ဦးေႏွာက္ကို အျပင္းအထန္ အလုပ္ေပး၍ စဥ္းစားေသာ္လည္း သူ သတိမေမ့ခင္ ေနာက္ဆံုးကာလကို ေရးေရးမွ်ပင္ မမွတ္မိႏုိင္။ သူ႔ေဘာင္းဘီ၊ အက်ႌအိတ္ကပ္မ်ားထဲ စမ္းၾကည့္ေတာ့ ေငြလက္ခံေျပစာတခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒါဆို သူက ကုန္သည္လား။ သာမန္ အေရာင္း၀န္ထမ္းလား။ ေသခ်ာသည္က သူ လဲက်ေနခုိက္တြင္ မည္သည့္ ကုန္ပစၥည္း၊ ေငြေၾကးမွ သူႏွင့္ အတူ ရွိမေနပါ။ ဒါဆို သူဟာ အလုယက္ခံရတာလား။ လုပ္ၾကံခံရတာလား။ သူ႕ကုိ တမင္ဦးတည္ အတိုက္ခိုက္ခံရတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ျမိဳ႕ပ်က္ၾကီးကို သူ ျဖတ္သန္းခိုက္ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္တာလား။ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်မ်ားကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ေသာ္လည္း သူ အေျဖရွာမရႏုိင္။ သူ႕ကိုယ္သူ ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲျဖစ္သည္။ သူ႕ကုိယ္သူ ေပ်ာက္ဆံုးေနေလေလ သူသည္ အားကိုးရာကို ရွာလိုေလေလျဖစ္သည္။ ကယ္တင္ရွင္ကို ငံ့လင့္သည္။ ဒါနဲ႔ပဲ ျမိဳ႕တြင္းသို႔ တိုး၀င္ရန္ သူ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
မနားတမ္း တေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္လာရင္း တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျမိဳ႕ထဲသို႔ ေရာက္လာသည္။ ျမိဳ႕ဟုဆုိေသာ္လည္း တိုက္အိမ္မ်ားမ်ားစားစား မရွိဘဲ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႏွင့္ ေရနံေခ်းလြင့္ျပယ္ေနေသာ အေရာင္မြဲမြဲအိမ္မ်ားသာ ခပ္စိပ္စိပ္ရွိသည္။ လူရိပ္လူေရာင္ ျမင္ဖုိ႔ မဆိုထားဘိ၊ အိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ျပတင္းေပါက္ေရာ၊ တံခါးေပါက္ပါ ျမဲျမံစြာ ပိတ္ထားၾကသည္။ အထဲတြင္ လူတဦးဦးေတာ့ ရွိေကာင္းရဲ႕ဟူေသာ အထင္ျဖင့္ သူ အသံေပးၾကည့္ပါေသးသည္။ မည္သူ တဦးတေယာက္မွ် ထြက္မလာေခ်။ အိမ္အေပါက္၀ တံခါးနားသို႔ တုိးကာ နားစြင့္ၾကည့္ေသာ္လည္း ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ေတာင္ သူ မၾကားရ။ သို႔ေသာ္ တူညီသည္ကား အဆိုပါအိမ္မ်ားမွာ တံခါးပိတ္၊ ေလသံတိတ္စြာျဖင့္ ျငိမ္သက္ေနေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕မွာ ေခါင္မိုးမ်ား လန္ေနၿပီး၊ တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ျခံစည္းရိုးမ်ားကို ရိုက္ခ်ိဳးခံထားရသဖြယ္ရွိသည္။ ၀င္းတံခါးက ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနသည့္အျပင္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဖန္ကြဲစႏွင့္ အိုးျခမ္းကြဲစမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ဘယ္လိုေၾကာင့္မ်ား တစ္ျမိဳ႕လံုး ဆိတ္သုဥ္းသြားရတာပါလိမ့္၊ သဘာ၀ေဘးအႏၱရယ္ တစ္ခုခုေၾကာင့္လား၊ စစ္မက္ျဖစ္ပြားလုိ႔လား၊ ကပ္ေရာဂါ တစ္ခုခု သင့္လို႔ေပပဲလား။ သူ အေတြးရ ၾကပ္သြားသည္။ ေလွ်ာက္လာရင္း ေရွ႕ ကိုက္ (၅၀) ေလာက္တြင္ ဟာလာဟင္းလင္းပြင့္ေနေသာ အိမ္တအိမ္ကို လွစ္ကနဲ တစြန္းတစ လွမ္းျမင္လိုက္ရေတာ့ သူ ၀မ္းသာသြားသည္။ အနည္းငယ္လည္း လံုျခံဳသြားသေယာင္ ခံစားမိသည္။ တကယ္ဆို သူ ေရဆာလွပါၿပီ။ ျမိဳ႕အစြန္မွ ျမိဳ႕တြင္းသို႔ ဒဏ္ရာ နာသည့္ၾကားက အားတင္းေလွ်ာက္လာရသျဖင့္ ပင္ပန္းလွၿပီ။ လမ္းတေလွ်ာက္ ျမိဳ႕၏ အေနအထားကို စူးစမ္းလာရသျဖင့္ သူ႔ဒဏ္ရာကို သိပ္ဂရုမထားမိ၊ အခုလို သတိ၀င္၍ တခ်က္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့မွ ဒဏ္ရာက တိုး၍ နာလာေၾကာင္းကုိ သတိျပဳမိသည္။ ေသြးမ်ားလည္း တစိမ့္စိမ့္ ယိုထြက္ေနသည္။ ေဆး၀ါး၊ အာဟာရ၊ နားခိုစရာကို ေနစုန္းစုန္းမျမွဳပ္ခင္ သူ ရွာေတြ႕မွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ တံခါးပြင့္ေနေသာ အိမ္ဆီသို႔ သူ ေျခလွမ္းခပ္သြက္သြက္လွမ္းလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတစ္အိမ္မွအပ ထိုအိမ္ ၀န္းက်င္ရွိ အျခားေသာ အေဆာက္အဦမ်ားမွာ လမ္းတေလွ်ာက္ သူ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ အျခားအေဆာက္အဦမ်ားလို ျပာက်လုလု ရွိႏွင့္ေနသည္။
(၂)
“ဂလံု ဂလံု ခြမ္”
တစ္စုံတစ္ခုကို တုိးတုိက္မိေသာ အသံႏွင့္ တဆက္တည္း ေထာ့က်ိဳးျဖစ္ေနေသာ သူ႕ေျခထိပ္ကေလးမ်ားလည္း အနည္းငယ္ နာက်င္သြားသည္ႏွင့္ ေအာက္သို႔ သူ ငံု႔ၾကည့္မိသည္။ သည္ေတာ့မွ သူတုိက္မိသည္ကား ကိုင္းမွ ျပဳတ္ထြက္ၿပီး ေျမျပင္ေပၚတြင္ ဖရိုဖရဲ ေမွာက္က်ေနေသာ ဒန္ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးတစ္လံုးျဖစ္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္လည္း တေနရာစီတြင္ တဖက္စီ ကၽြတ္က်က်န္ခဲ့ဟန္ရွိေသာ ဖိနပ္မ်ား။ တကယ္ေတာ့ ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ကေလးစီး ဖိနပ္မ်ားရယ္ပါ။ ထိုအခိုက္ ေလရူးတခ်က္ေ၀့လိုက္သည္။ ဖုန္မႈန္႔သဲမႈန္႔မ်ား သူ႕အာေခါင္တြင္းႏွင့္ သူ႕မ်က္လံုးတြင္း ဒေရာေသာပါး ေျပး၀င္လာၾကသည္။ အသက္ကိုေအာင့္၊ မ်က္ႏွာရံႈ႕လ်က္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ သူ မ်က္လံုးမွိတ္ရင္း နားႏွင့္ပင္ ပတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္သည္။ တဖ်တ္ဖ်တ္ လႊင့္ေနေသာ အသံေၾကာင့္ ေလျငိမ္သည့္အခါ ေဘးဘီ၀ဲယာကုိ အနည္းငယ္ ေလွ်ာက္ရင္း အသံလာရာကို စူးစမ္းမိသည္။
ေၾသာ္.. စာအုပ္ေလးေတြပဲ။ ကေလးေတြ က် က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ ထင္ပါရဲ႕။ တစ္အုပ္၊ ႏွစ္အုပ္၊ ေဟာ ဟိုမွာ ေနာက္ထပ္ႏွစ္အုပ္ထင္တယ္။ စာအုပ္ခမ်ာ လူေပါင္းမ်ားစြာ အနင္းေျခခံထားရသျဖင့္ ဖိနပ္ရာတုိ႔ျဖင့္ မဲညစ္လ်က္ရွိေနသည္။ ဗလာစာအုပ္၏ တခ်ိဳ႕စာမ်က္ႏွာမ်ားမွာလည္း စုတ္ျပဲေနၿပီ။ အေမွာင္ထု စတင္ခ်ဥ္းနင္းေနၿပီမို႔ အျမင္မသည္းကြဲႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ဘယ္အတန္းက ကေလးစာအုပ္ဟူ၍ သူ ေသခ်ာ မစူးစမ္းႏုိင္။ ျမင္ေနရေသာ အျပာႏွင့္ အနီက်ား ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္းမ်ားေၾကာင့္ မူလတန္းကေလးငယ္တုိ႔၏ စာအုပ္ဟု သူ မွတ္ယူလုိက္သည္။ ကေလးတုိ႔ ေျပးလႊားရာ လမ္းေၾကာင္း၏ အစမွတ္ကို သူ ရပ္လ်က္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ မလွမ္းမကမ္း အေရွ႕စူးစူးတြင္ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ဇရပ္လုိလုိ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္တလံုးကို ေတြ႕ရသည္။ အိမ္ေရွ႕ ကြင္းျပင္တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္အလံေထာင္ထားသည္ကို ေတြ႕၍ ထိုပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ကား ကေလးငယ္တုိ႔၏ ေက်ာင္းစာသင္ခန္း ျဖစ္ဟန္ရွိသည္ဟု သူ ေတြးလုိက္သည္။ အခုမ်ားေတာ့ ေက်ာင္းသည္လည္း တျခမ္းကား မီးေလာင္ၾကြမ္းၿပီး သစ္ငုတ္တုိျဖစ္ေနၿပီး က်န္တျခမ္းမွာလည္း ေလခပ္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်ီတစ္ေမာင္းေလာက္ ေဆာ္ထည့္လုိက္လွ်င္ တမုဟုတ္ခ်င္း လဲျပိဳႏုိင္သည့္ အေနအထားျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေလွကားႏွင့္ လက္ရမ္းဟု ယူဆဖြယ္ရွိေသာ အက်ိဳးအပဲ့သစ္ပံုအုတ္ပံုကိုလည္း လွမ္းျမင္ရသည္။ လမ္းေလွ်ာက္သြားလွ်င္ ဆယ္မိနစ္ျဖင့္ ေရာက္ႏုိင္ေသာ ေနရာသုိ႔ လွမ္းၾကည့္ရတာေတာင္ အျမင္ေ၀၀ါးလွၿပီ။ မၾကာခင္ ေနစုန္းစုန္းျမွဳပ္ေတာ့မည္။
သူ သြားမည့္အိမ္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္လို႔သာ ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။ သိပ္ေတာ့ အားရစရာမေကာင္း။ သည္ေလာက္ တစ္ျမိဳ႕လံုး မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနမွေတာ့ အိမ္တံခါးသည္ ဖြင့္လို႔သာ ဖြင့္ထားရသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် က်န္ေနခဲ့မည္မထင္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စားစရာတခ်ိဳ႕ႏွင့္ ေသာက္စရာ ေရအနည္းငယ္ရၿပီး၊ ခရီးမဆက္မီ ထိုအိမ္တြင္ ခဏတျဖဳတ္ ၀င္တည္းခိုႏုိင္လွ်င္ မဆိုးလွဟု ေတြးမိသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ေမွာင္ၾကီးမည္းမည္းတြင္ သူ ဘယ္အရပ္သို႔ လားရမည္ကုိ မသိ။ ျမိဳ႕ပ်က္တစ္ခုတြင္ မျမင္ေတြ႕ႏုိင္သည့္ အႏၱရာယ္မ်ားကား လက္တကမ္းတြင္ ရွိသည္။
(၃)
အိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္း သူ အသံေပးၾကည့္ပါေသးသည္။
“ဗ်ိဳ႕ အိမ္ရွင္တုိ႔၊ ဗ်ိဳ႕”
သူ၏ သစ္ကုိင္းေျခာက္ႏွင့္လည္း တံခါးမ်ားကို ပုတ္ကာ လူေခၚၾကည့္သည္။ မည္သည့္တုန္႔ျပန္သံကိုမွ် ျပန္မၾကားမိ။ ဧကႏၱ သူ ေတြးထားတာ မွန္ၿပီထင္။ သည္အိမ္က တျခားအိမ္ေတြလို ျခံႏွင့္ ၀န္းႏွင့္မဟုတ္။ အိမ္ႏွင့္ ဆိုင္တြဲထားသည္။ ဆိုင္သည္ ပရေဆးဆိုင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ အိမ္ထဲကို ၀င္လွ်င္၀င္ခ်င္း စူးခနဲရလိုက္ေသာ ရွိန္းခိုအနံ႔လိုလို ဆႏြင္းေျခာက္နံ႔လိုလိုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ နံရံကပ္မွန္ဘီရိုထဲတြင္ စီရရီထည့္ထားေသာ ဖန္ပုလင္းအၾကီး၊ အေသးမ်ားစြာထဲက အျမစ္ေျခာက္ႏွင့္ ဇီးျဖဴသီးေျခာက္မ်ား။ ေရွ႕မွန္ဘီရိုအေသးေလးကေတာ့ ရိုက္ခြဲခံထားရဟန္ရွိသည္။ ေအာက္ေျခတြင္ လ်က္ဆားလား၊ ေသြးေဆးလား၊ ဘာမွန္းမသိႏုိင္ေသာ အမႈန္႔မ်ား။ နံရံကပ္ဘီရို၏ အေရွ႕တြင္ရွိေသာ ခ်ိန္ခြင္ကလည္း ေစာင္းရြဲ႕လ်က္၊ သူ႔ေဘးတုိက္တြင္ရွိသည့္ စားပြဲကေတာ့ ေဇာက္ထိုးေမွာက္လ်က္ရွိသည္။ စားပြဲအံဆြဲကုိလည္း ေမႊေႏွာက္ေမွာက္ထားခဲ့ဟန္ရွိၿပီး ပစၥည္းအတုိအစမ်ားက ဟုိဟိုသည္သည္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ သည္ေလာက္ ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ခဲ့သည့္ အေျခအေနကို ဆန္းစစ္ၾကည့္ၿပီး အိမ္ထဲတြင္ လူမရွိေတာ့ေလာက္ဟု သူ ခန္႔မွန္းလိုက္သည္။ သို႔တေစ သူ႔အတြက္ သည္တည လံုလံုျခံဳျခံဳ နားခိုစရာေနရာရလွ်င္ကိုပဲ ေတာ္လွၿပီ။ အိမ္အတြင္းပိုင္းသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္း၍ တိုး၀င္ၾကည့္သည္။ အေမွာင္ထုစိုးမိုးလာပံုက လူလံုးပင္ ကြဲေအာင္ မျမင္ရေတာ့သည့္ အေနအထားမ်ိဳး။ ေလွကားကို သူ စမ္းမိသည္။ ၿပီးမွ အေပၚတက္ေတာ့မည္ဟု ေတြးကာ ဆက္ေလွ်ာက္လာသည္။ အိပ္ခန္းဟု ထင္ရေသာ အခန္းကို ေတြ႔ျပန္ေတာ့ သူ ခဏ၀င္ၾကည့္ေသးသည္။ စိတ္၀င္စားစရာ မည္သည့္အရာမွမေတြ႔။ ေမွာင္ရီ၀ိုးတ၀ါးအလင္းျဖင့္ သူ႔မ်က္လံုးကလည္း တျဖည္းျဖည္းအသားက်လာလို႔ ေတာ္ေတာ့သည္။ အိပ္ခန္းကုိ ေက်ာ္ၿပီးေနာက္ ေနာက္ေဖးမီးဖိုေခ်ာင္ဘက္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ေရအိုးကုိအရင္ရွာမည္ဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ေျခသံုး ေလးလွမ္းေလာက္ အေလာတၾကီး ၀င္လိုက္ၿပီးမွ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ အသံတစ္ခုခု ၾကားလုိက္မိသလိုလို၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကပဲ သူ႕ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသလုိလုိ စိတ္အထင္ေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ မီးဖိုေခ်ာင္မွ ေနာက္ေဖးအေပါက္သို႔ ထြက္သည့္ တံခါး၏ ညာဘက္ျခမ္းတြင္ စူးစူးရဲရဲ မ်က္လံုးတစ္စံုကို သူ သတိျပဳလိုက္မိသည္။
လူဟုေတာ့ သူ မထင္၊ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ေကာင္၏ မ်က္လံုးဟု သူ အတပ္သိေပမယ့္ သူ႕အတြက္ အႏၱရာယ္ဟု မသိစိတ္က ေစ့ေဆာ္သတိေပးခ်က္အရ သူ႔မွာ ရဲရဲပင္ အသက္မရွဴရဲ။ မွန္သည္။ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္က စူးရွေသာ အၾကည့္ျဖင့္ သူ႕ကုိ မမွိတ္မသံု ကသိုဏ္းရႈေနသည္။ ထို သတၱ၀ါက တျဖည္းျဖည္း စေရြ႕လာေတာ့ သူကလည္း တျဖည္းျဖည္း ေနာက္သို႔ ဆုတ္ရသည္။ အလင္းမွိန္ပ်ပ်ေအာက္ကို ၀င္လာမွ ေခြးတေကာင္မွန္းျဖစ္မွန္း သိရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေခြးအ ျဖစ္သည္။ ပိန္ကိုင္းကိုင္း၊ အျမီးတြဲလဲ၊ ေက်ာတြင္ ေျပာက္က်ားကြက္ အေမြးဖြာဖြာႏွင့္ ထိုေခြးအသည္ နားၾကားျပင္းကတ္ဖြယ္ တိုးညွင္းသေလာက္ စူးလွေသာ အသံျဖင့္ တအစ္အစ္ေအာ္လ်က္ သူ႕အနားသို႔ ကပ္လာသည္။ ေခြးအျဖစ္သည္ကုိ သိသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေၾကာက္စိတ္က ငယ္ထိပ္ကို ေဆာင့္တက္ေတာ့သည္။ ေခြးအတုိ႔မည္သည္ အုံႏွင့္က်င္းႏွင့္ သားေကာင္ကို တစ္စစီကိုက္ယူဆြဲျဖဲတတ္ေသာသူ၊ က်ားသည္ပင္လွ်င္ ယွဥ္မတုႏုိင္ေသာ သတၱ၀ါအျဖစ္ သူ ၾကားဖူးထားသည္။ သည္ေခြးအသည္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် တစ္ေကာင္ထဲ မျဖစ္ႏုိင္။ အုပ္စုႏွင့္ ျဖစ္ရမည္။ မည္သို႔ ရင္ဆုိင္ရမည္မွန္းမသိ။ ေခြးအ က ရုတ္တရက္ ရပ္လိုက္သည္။ သူ႕ကုိ စားေတာ့ ၀ါးေတာ့မတတ္ ၾကည့္ရင္း ဂီးခနဲ တခ်က္ အသံဆြဲလိုက္ရင္း တအစ္အစ္ႏွင့္ ခပ္စူးစူးထိုးေဟာင္လိုက္သည္။ ေခြးအေဟာင္သံသည္ သာမန္ေခြးတို႔လို မက်ယ္လွေသာ္လည္း ထိုခပ္စူးစူးအသံက သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း အခ်က္ျပႏုိင္ရန္အတြက္ေတာ့ လံုေလာက္ပါလိမ့္မည္။ လက္ထဲက သစ္ကိုင္းေျခာက္ တုတ္ကို ယမ္းလ်က္ “ဟိတ္” ဟု အသံခပ္ျပင္းျပင္းေအာ္၍ မာန္ကာ သူ အလ်င္အျမန္ ေနာက္ဆုတ္သည္။ အိမ္ျပင္ေရာက္ေအာင္ ဆုတ္သည္။ ေခြးအသည္ သူ႕အနားသို႔ ခ်က္ခ်င္း မကပ္ရဲ။ သူဆုတ္လွ်င္ လိုက္၍ တိုးသည္။ သူသည္ အိမ္နံရံမ်ားကို တုတ္ႏွင့္ ရိုက္ကာ အသံျပဳ ေျခာက္လ်က္ အိမ္အျပင္သို႔ ေရာက္ေအာင္ အလ်င္အျမန္ထြက္ခဲ့သည္။ အိမ္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေခြးအက ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန၍ သူ႕ကို လွည့္ပတ္အကဲခတ္ၿပီးေနာက္ တအစ္အစ္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ေဟာင္သည္။ သူ ေဇာေခၽြးျပန္လာသည္။ သူ ေသရေတာ့မည္ ထင္သည္။ ထုိ႔ေနာက္တဖန္ ေခြးအ က ဆြဲဆြဲငင္ငင္ႏွင့္ အစ္ကနဲ အီးကနဲ အသံျပဳလိုက္ျပန္သည္။ သည္တခါေတာ့ သူ႕အေဖာ္ေတြကုိ အခ်က္ေပးေနမွန္း သိသာလွပါသည္။ လက္က ဒဏ္ရာ၊ ေျခေထာက္က ဒဏ္ရာကိုပင္ မမႈႏုိင္အား၊ အသက္လုရမည့္အေျခအေနသို႔ ဆုိက္ေရာက္ေနမွန္း သူ သတိထားလိုက္မိသည္။ ေျခလွမ္း သံုးဆယ္ေလာက္ သူ ခပ္သြက္သြက္ ဆုတ္မိေတာ့ မီးညႊန္႔က်ိဳးက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ အေဆာက္အဦတစ္ခုေရွ႕တြင္ တေငြ႕ေငြ႕ မီးစြဲေနေသးေသာ သစ္သားေခ်ာင္းတစ္ခုကုိ ေတြ႕မိသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ ေကာက္ယူလုိက္သည္။
မၾကာပါ။ ဟိုမွ သည္မွ ေခြးအမ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၿပီး သူႏွင့္ ဆယ္ကိုက္ေလာက္အကြာတြင္ စုမိေနၾကသည္။ သူသည္ မီးတုတ္ တယမ္းယမ္းႏွင့္ အစြမ္းရွိသမွ် ေျခာက္လွန္႔လိုက္သည္။ လားရာမတူေသာ ေနရာမွ ေဟာင္သံၾကားမိ၍ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ သူ႕ေနာက္နားဆီမွာ ေနာက္ထပ္ သံုးေကာင္။ သူသည္ ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ တလွည့္စီ မီးတုတ္ႏွင့္ ယမ္းကာ ေျခာက္လွန္႔ရင္း ေအာ္ဟစ္ငိုခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ ေခြးအတို႔မည္သည္ အုပ္စုေတာင့္လို႔ကေတာ့ ေတာဘုရင္ ျခေသၤ့ကိုေတာင္ မမႈသည့္အမ်ိဳး။ မီးတုတ္ႏွင့္ သည္ေလာက္ ယမ္းေနသည့္ၾကားက အလစ္၀င္ဆြဲရင္ ေရွ႕သို႔ တိုးလာသည့္ အေကာင္က တိုးလာေသးသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မီးတုတ္ကို ကိုင္ထားေသာ မီးသည္လည္း ယခုမွ မီးအားေကာင္းလာသည္။ မီးရွိန္က သူ႕လက္ကို လာဟပ္သည္။ သို႔ေသာ္ မီးတုတ္ကို ခ်လို႔မျဖစ္၊ ေခြးအ အတြက္ သူ႕ကုိယ္သူ စေတးၿပီး ပြဲေတာ္စာမျဖစ္ေအာင္ မီးတုတ္ႏွင့္ ျခိမ္းေျခာက္ကာမွ မီးေလာင္ခံရမည့္ အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေနသည္။ အစြယ္တေဖြးေဖြး ေခြးအမ်ားကလည္း သူ႕ေဘးတြင္ ပတ္လည္၀ိုင္းလ်က္။ ေသြးရူးေသြးတန္းႏွင့္ ေခြးအမ်ားကို ေျခာက္ထုတ္ေနရာမွ သူ႕ညာဘက္တြင္ရွိေသာ မီးေလာင္ျပင္မွတဆင့္ ေျပးထြက္ႏုိင္မလားဟု ဦးေႏွာက္ကို အျမန္အလုပ္ေပးကာ စဥ္းစားလိုက္ပါေသးသည္။ မီးတုတ္၏ ေလာင္ကၽြမ္းမႈအရွိန္က သြက္လာသည္။ သူ မလႊတ္ခ်လွ်င္ေတာင္ မၾကာမီ မီးတုတ္သည္ ျပာက် ျငိမ္းသြားေတာ့မည္။ ေခြးအေဟာင္သံမ်ား ပိုမို ဆူညံလာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဟာင္သံဆုိျခင္းထက္ ေခြးအတုိ႔ ရယ္သံ။ သူ႕ကုိ အမဲဖ်က္ၾကေတာ့မည္မုိ႔ ေအာင္ေသေအာင္သား မစားမီ ေၾကြးေၾကာ္သံလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ထိုအသံစူးစူးမ်ားသည္ နားမခံႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ညံလွသည္။ ဒါသည္ အိပ္မက္ဆိုးတစ္ခု ျဖစ္လွ်င္ အျမန္ႏုိးထပါေတာ့ဟု ဆုေတာင္းမိသည္။ ဒါသည္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတစ္ခုျဖစ္လွ်င္ အျမန္ဇာတ္သိမ္းပါေတာ့ဟု ေတာင့္တမိသည္။ ဒါသည္ စိတ္ကူးယဥ္မႈတစ္ခုျဖစ္လွ်င္ ရပ္တန္းက အျမန္ရပ္ပါေတာ့ဟု ဗေလာင္ဆူစြာ သူ ေအာ္ဟစ္လုိက္ခ်င္ပါသည္။ မီးေတာက္ၾကီးလာၿပီ။ သူ ခ်ပစ္ခဲ့ရေတာ့မည္။ ေခြးအမ်ားက သူ႕ကုိ ခုန္အုပ္ေတာ့မည့္အတုိင္း အရွိန္ယူေနၾကၿပီ။ ေနာက္ဆံုး မီးေတာက္မျငိမ္းသက္မီ သူသည္ မီးတုတ္ကို ေခြးအအုပ္ဘက္သို႔ ပစ္သြင္းလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ တရွိန္ထိုးေျပးသည္။ သူ႕ေရွ႕တည့္တည့္ဆီက ေခြးအအုပ္မွာ မီးတုတ္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ အရွိန္ပ်က္သြားေသာ္လည္း သူ႕ေနာက္ေက်ာဘက္က ေခြးအမ်ားက သူ႕ဆီသို႔ တရၾကမ္းေျပး၀င္လာသည္။ သူ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ေခြးအႏွစ္ေကာင္ သူ႕ကို ခုန္အုပ္လိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အစြယ္ေဖြးေဖြး၊ မ်က္လံုးက်ဥ္းက်ဥ္း.. ထိုအၾကည့္ထဲတြင္ မီးတ၀င္း၀င္း။ ဇာတ္သိမ္းပါေတာ့ .. ဇာတ္သိမး္ပါေတာ့ဟု ေနာက္ဆံုးခြန္အားျဖင့္ ေမာဟိုက္တုန္ရီစြာ ကေယာင္ကတမ္း သူ ေအာ္လိုက္မိသည္။
ေနာက္ဆံုးတြင္ သူ ေတာင့္တသည့္အတုိင္း ၿပီးပါၿပီဟု စာတမ္းထိုးလိုက္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ မၿပီးေသး။
မ်က္ရႈ