ေမာင္ေမာင္စုိး ● ႏွင္းဆီနီနီအိပ္မက္မ်ား - အပိုင္း (၅)
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈၊ ၂၀၁၇
● မိမိဖခင္
ကိုေအာင္ေမသုက မိမိထံမွ အဆက္အသြယ္ရၿပီးေနာက္ မိမိဖခင္အား သြားေရာက္ေဆြးေႏြးၿပီး မိမိထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္ဖုိ႔ မိမိဖခင္အကူအညီကို ရယူခ့ဲသည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ေနာက္ပိုင္း မိမိထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သည့္ကိစၥမ်ား၌ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ စီစဥ္ ေပးမႈ မ်ားစြာပါခ့ဲေပသည္။ ကိုေအာင္ေမသုက မိမိဖခင္အား သြားေရာက္ခ်ဥ္းကပ္ျခင္းမွာ မိမိ၏ဖခင္ျဖစ္ေန၍ သက္သက္မ ဟုတ္ေပ။ မိမိဖခင္၏ျဖတ္သန္းမႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပသည္။
မိမိဖခင္ကလည္း ေခသူမဟုတ္ဟုဆိုရပါမည္။ ငယ္စဥ္ကထဲက နိုင္ငံေရးတက္ႂကြသူ မဟုတ္မခံစိတ္ရွိသူ လက္ဝဲလိုလား သူျဖစ္သည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ CPB လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္စတင္ၿပီး မၾကာမီ မိမိတုိ႔ ဧရာဝတီတိုင္းတြင္လည္း CPB ျမစ္ဝ ကြၽန္းေပၚတိုင္း ေပၚထြက္လာသည္။ CPB ဗဟိုေကာ္မတီမ်ားျဖစ္သည့္ ဗိုလ္တင္ကြန္႔က ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚတိုင္း ဥကၠဌအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ေလထီးဗိုလ္အုန္းေမာင္က တိုင္းဒုဥကၠဌအျဖစ္လည္းေကာင္း တာဝန္ယူခ့ဲသည္။ ထိုစဥ္ကာလ ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္ စြန္းစြန္းကာလမ်ားက ေတာတြင္းျမစ္ဝကြၽန္းေပၚတိုင္းဌာနခ်ဳပ္သုိ႔ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ား ေရာက္ရွိသြားၾကရာ မိမိဖခင္တုိ႔ လည္း ပါၾကသည္။ မိမိဖခင္ႏွင့္ အတူသြားၾကသူမ်ားမွာ ဦးဘေကာင္း (ေနာင္ ပညာေရးဝန္ႀကီးဌာန) ဦးခ်စ္သန္းထြန္း (မံုရြာ) တုိ႔ျဖစ္ၾကသည္ဟု သိရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ထိုစဥ္က ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚတိုင္းဌာခ်ဳပ္ရွိ အမ်ဳိးသမီးသမဂၢဥကၠဌျဖစ္သူ ေဒၚ က်င္သန္း (တင္ေမာင္သန္း - ရန္ေအာင္စာေပ ၂) ၏ မိခင္က မိမိဖခင္အား မွတ္မိေနျခင္းျဖစ္သည္။
သုိ႔ေသာ္ မိမိဖခင္တုိ႔အား ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားတြင္တာဝန္မေပးဘဲ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ စည္း႐ုံးေရးလုပ္ငန္းမ်ား ျပဳ လုပ္ရန္ ျပန္လည္ေစလႊတိျခင္းခံရၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚသုိ႔ ျပန္ေရာက္လာခ့ဲၾကေပေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မိမိ၏မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သည္။ ထုိ႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ သားသမီးမ်ားရွိလာ၍ေလာ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင္းမ်ား ေၾကာင့္ေလာ မသိတတ္ပါ။ အဆိုပါ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈမ်ားႏွင့္ ကင္းကြာခ့ဲပုံရသည္။
သုိ႔ေသာ္ မဟုတ္မခံစိတ္ႏွင့္ စာဖတ္ဝါသနာကေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရနိုင္ခ့ဲပါ။ မိမိအဖုိ႔ စာဖတ္ရန္အတြက္ ဖခင္၏စာအုပ္စင္က အဆင္သင့္ရွိေနခ့ဲသည္။ မတ္ဝါဒ လီနင္ဝါဒ လက္ဝဲဝါဒစာအုပ္စာတမ္းမ်ားသည္ ေဝးေဝးလံလံတြင္ ရွာစရာမလိုပါ။ ဖခင္၏ စာအုပ္စင္တြင္ရွိေနသည္။ အႏုပဋိေလာမရုပ္ဝါဒ၊ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ ပစၥည္းမ့ဲအာဏာရွင္စနစ္၊ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ အာဏာ ရွင္စနစ္၊ အရင္းရွင္စနစ္၊ စက္မႈေတာ္လွန္ေရး၊ ပစၥည္းမ့ဲလူတန္းစား၊ အရင္းႏွင့္ အစြန္းထြက္တန္ဖိုးသေဘာတရား၊ ပဋိပကၡ သေဘာတရား၊ သမိုင္းရုပ္ဝါဒ၊ ဆိုရွယ္လစ္ေဘာဂေဗဒ၊ လယ္သမားလူတန္းစား၊ ဘုံအဖြဲ႕မ်ား၊ ေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရး၊ နိုင္ငံေတာ္ႏွင့္ေတာ္လွန္ေရး၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေၾကညာစာတမ္း၊ ပါရီကြန္ျမဴး၊ အင္တာေနရွယ္ေတးသံ၊ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္၊ ပေဒသ ရာဇ္စနစ္ စသည္ စသည္တုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္၍ မိမိသိနားလည္မႈ စိတ္ဝင္စားမႈမ်ားမွာ မိမိဖခင္စာအုပ္စင္မွ စတင္ခ့ဲျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
သုိ႔ႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ နိုင္ငံေရးလႈ ပ္ရွားမႈ မ်ားႏွင့္ ကင္းကြာခ့ဲသည့္ မိမိ၏ဖခင္သည္ မိမိတိမ္းေရွာင္နိုင္ေရး လုံျခံဳစြာ ေရႊ႕ ေျပာင္းသြားလာနိုင္ေရးတုိ႔အတြက္ လအတန္ၾကာ လုံးပမ္းေပးခ့ဲရပါေတာ့သည္။ သူ၏ မူလနိုင္ငံေရးအေျခခံယုံၾကည္မႈ ေပၚတြင္ သားျဖစ္သူမိမိ၏သံေယာဇဥ္ပါ ထပ္ေပါင္းသြားခ့ဲပုံရပါသည္။
● အင္ပင္လွ စံျပသုိ႔ ေနာက္တေခါက္
မိမိဖခင္၏စီစဥ္ေပးမႈ ႏွင့္ မိမိသြားေရာက္ပုန္းခိုသည့္ေနရာတခုကား သဲကုန္းၿမိဳ႕နယ္ အင္ပင္လွ စံျပေက်းရြာတြင္ျဖစ္သည္။ မိမိမိခင္ ထိုရြာတြင္ တာဝန္က်စဥ္က မိမိတုိ႔မိသားစုအား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ခ့ဲသည့္ သခင္ျမမိသားစုႏွင့္ မိမိတုိ႔မိသားစု ရင္းႏွီးသည္။ သခင္ျမ၏ သားအႀကီးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သည့္ ဦးသိခၤႏွင့္ ဆရာဦးျမင့္ေဆြတုိ႔အနက္ ဦးသိခၤမွာ သူစီးပြါးေရးႏွင့္သူ သီးသန္႔ေနတတ္ေသာ္လည္း ဆရာဦးျမင့္ေဆြကေတာ့ ရြာေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္သကဲသုိ႔ ရပ္ေရးရြာေရး သာေရး နာေရး လူမႈေရးမ်ားကိုေဆာင္ရြက္ရာတြင္ စိတ္ပါဝင္စားတက္ႂကြသူျဖစ္ၿပီး မိမိဖခင္ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးသူျဖစ္သည္။
သုိ႔ျဖစ္ရာ မိမိဖခင္၏ အကူအညီေတာင္းမႈ ျဖင့္ စံျပရြာရွိ ဆရာဦးျမင့္ေဆြ၏အိမ္တြင္ ရက္အခ်ဳိ႕ သြားေရာက္ခိုေအာင္းခ့ဲရသည္။ သခင္ျမႏွင့္ ဆရာဦးျမင့္ေဆြတုိ႔မိသားစုမ်ားသည္ ရပ္ရြာတြင္ ၾသဇာရွိသူမ်ားျဖစ္ေပရာ မိမိအတြက္ လုံျခံဳစိတ္ခ်မႈ ရွိသည္ဟု ဆိုရမည္။ ဆရာဦးျမင့္ေဆြတြင္ သားသမီး ၃ ဦးရွိသည္အနက္ အႀကီးဆံုးသမီး ခင္ထားေဝက မိမိႏွင့္ရြယ္တူျဖစ္သည္။ အ ငယ္ဆံုးသား ေဝဇင္ကိုက မိမိထက္ ေလးငါးႏွစ္ခန္႔ငယ္မည္ထင္သည္။ အိမ္မႀကီးေဘး အဖီထုတ္ထားေသာ ေဝဇင္ကိုအခန္း ေလးတြင္ မိမိတေနကုန္ အခန္းေအာင္းရသည္။ အခန္းထဲပုိ႔ေပးေသာ ထမင္းစား၍ အေပါ့အပါးသြားလိုလ်င္ ဆီးအိုးႏွင့္ က် ေနာ္က ကိုယ့္ဒုကၡႏွင့္ကိုယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူတုိ႔မိသားစုကပါေရာ၍ ဒုကၡခံေပးေနရသည္။ သူတုိ႔မိသားစုအကူအညီႏွင့္ ထိုရြာတြင္ ေဘးမသီရန္မခခ့ဲပါ။
ထိုရြာတြင္ ပုန္းေအာင္းခ့ဲသည္မွ အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္ၾကာသည့္အခါ ထိုရြာေလးသုိ႔ မိမိျပန္ေရာက္ၿပီး ဆရာဦးျမင့္ေဆြအား ႏႈ တ္ ဆက္ကန္ေတာ့ခြင့္ၾကံဳ ခ့ဲပါေသးသည္။ သားသမီးမ်ားကား အိမ္တြင္မရွိၾကေတာ့ေပ။ အသီးသီးအသက အိမ္ေထာင္က် ၾကၿပီး ေမြးရပ္ကခြါကုန္ၾကေပျပီ။ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားလ်င္ ထိုစဥ္က အဖမ္းခံရလ်င္ မိမိသာမက မိမိအားအကာကြယ္ ေပးၾကသူမ်ားပါ အဖမ္းခံၾကရမည္ျဖစ္ေပရာ မိတ္ေဆြခ်င္း ခင္မင္မႈျဖင့္ အကူအညီေပးခ့ဲၾကသူမ်ား၏ ေစတနာေမတၲာကား ခ်စ္ခင္ေလးစား တန္ဘိုးထားဘြယ္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
● လုပ္ေသနတ္တစ္လက္ႏွင့္ မိမိ
"ဒီမွာၾကည့္၊ ေျပာင္းကို ခ်ဳိးခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ က်ည္ဆံထည့္၊ က်ည္ထည့္ၿပီးရင္ ေျပာင္းကိုျပန္တည့္ၿပီးရင္ ေမာင္းတင္ ခလုတ္ ဆြဲရံုဘဲ"
ဟု ဆိုကာ လုပ္ေသနတ္တစ္လက္ႏွင့္ က် ည္ဆံ ၅ ေတာင့္ခန္႔ခ် ၿပီးမိမိအား လုပ္ေသနတ္ပစ္နည္း သင္တန္းေပးေနသည္မွာ ဦးေသာင္းေရႊ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေျပာင္းထည့္မွ က်ည္ဆံျပန္ထုတ္ၿပီး ေမာင္းတင္ ခလုတ္ဆြဲျပသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိမိအား လုပ္ေသနတ္လွမ္းေပးၿပီး ....
"ကဲ စမ္းၾကည့္စမ္းပါအုံး"ဆိုသည္။
ေျခာက္လုံးျပဴးပုံစံ လုပ္ေသနတ္ကား ေျခာက္လုံးျပဴးပုံစံျဖစ္ေသာ္ အရြယ္စားႀကီး၍ အေတာ္ေလးသည္။ ေလးေပမေပါ့။ လုပ္ ေသနတ္က်ည္က ေျခာက္လုံးျပဴးက်ည္ထည့္ပစ္သည္မဟုတ္ေပ။ ရိုင္ဖယ္က်ည္မ်ား ထည့္ပစ္ျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိလည္း သူျပသည့္အတိုင္း စမ္းသပ္ျပလိုက္သည္။ ဦးေသာင္းေရႊေက်နပ္သြားၿပီး ...
"ေအး ဒါဘဲေပါ့ကြ၊ မခက္ပါဘူး၊ ေရာ့ယူထားလိုက္"ဟုဆိုကာ မိမိအား လုပ္ေသနတ္တစ္လက္ႏွင့္ ရိုင္ဖယ္က်ည္ ၅ ေတာင့္ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ထိုလုပ္ေသနတ္သည္ မိမိဘဝတြင္ ပထမဆံုးကိုင္ရသည့္ ေသနတ္ျဖစ္လာခ့ဲေတာ့သည္။
ဤသုိ႔ျဖင့္ တခ်က္မွ စမ္းမပစ္ဘူးဘဲ ထုိ႔ျပင္ ပစ္ရင္လည္း က်ည္ထြက္မည္ မထြက္မည္ မေသခ်ာခ့ဲေသာ လုပ္ေသနတ္ တ လက္ကား မိမိဘဝတြင္ယုံၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ ပထမဆံုးကိုင္ေဆာင္ခ့ဲသည္ ေသနတ္တလက္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ၾကိဳ့ပင္ေကာက္သည္ ရန္ကုန္ျပည္ ရထားလမ္းကားလမ္းေပၚတြင္ရွိေသာ ၿမိဳ႕ကေလးတၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ မိမိေနသည့္ ဦး ေသာင္းေရႊ၏အိမ္ျခံဝင္းကား ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္အေရွ႕ဘက္ၿမိဳ႕ အစြန္ဆံုးျဖစ္သည္။ သူ၏ျခံၿပီးလ်င္လယ္ကြင္းမ်ားသာရွိေတာ့သည္။ သူ၏အိမ္မွ အေရွ႕ဘက္သုိ႔ေမ်ွာ္ၾကည့္လ်င္လယ္ကြင္းျပင္မ်ားထဲမွ အုံ႔အုံ႔ဆိုင္းဆိုင္းရြာမ်ား ၎ရြာမ်ားကို ေက်ာ္၍ ၾကည့္ လ်င္ ခပ္ေဝးေဝးက မႈိင္းျပျပ ပဲခူးရိုးမေတာင္တန္းကိုျမင္ရသည္။ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္မွစ၍ CPB ကြန္ျမဴနစ္တုိ႔ အေျခစိုက္ခ့ဲေသာ ေတာင္တန္းႀကီးျဖစ္သည္။ထိုအခ်ိန္ (၁၉၇၅ မိုးကုန္ခါနီး) တြင္မေတာ့ အႏွစ္ ၃ဝ ၾကာစိုးမိုးခ့ဲေသာ ပဲခူးရိုးမမွ ကြန္ျမဴ နစ္တုိ႔ လက္လႊတ္ခ့ဲရေပျပီ။ ထိုစဥ္က မိမိအတြက္ေတာ့ လြမ္းစရာလည္းျဖစ္ခ့ဲသည္။ ခြန္အားႏွင့္စိတ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္တုိ႔ ေမြးဖြားခ့ဲရာ လည္း ျဖစ္ခ့ဲသည္။ ယုံၾကည္ခ်က္ႏွင့္လူထုအတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မႈႏွင့္ အသက္စြန္႔မႈတုိ႔သည္ စံနမူနာလည္းျဖစ္ခ့ဲသည္။
ၿမိဳ႕ စြန္ျခံဝင္းအတြင္းျဖစ္ၿပီး လူသြားလူလာညနည္းေသာ္လည္း ေန႔ခင္းဘက္ဆိုလ်င္ အိမ္ေပၚတြင္သာေနသည္။ အိမ္ကေျခတန္ရွည္အိမ္ဆိုေတာ့အေပၚထပ္က အားလုံးဆီးျမင္ေနရသည္။ အေပၚက အိပ္ခန္းထဲက မိမိအိပ္ေသာေနရာတြင္ ပိတ္ျခင္ ေထာင္တလုံးခ်ထားသည္။ ျခံထဲလူဝင္လာလ်င္အေပၚထပ္မွ အေျခအေနအကဲခတ္ၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲသုိ႔ဝင္ေနရသည္။ ဧည့္ သည္ျပန္မွ အခန္းထဲျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္ရသည္။ ျခင္ေထာင္ထဲဝင္သည္ႏွင့္ က်ည္ထည့္ထားေသာ လုပ္ေသနတ္ကို ကိုင္ထားလိုက္သည္။ လူစိမ္းတဦးဦးက ျခင္ေထာင္ဖြင့္ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ပစ္ဖုိ႔အဆင္သင့္ျဖစ္သည္။ ပစ္ဖုိ႔လည္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးသားျဖစ္သည္။ ဦးေသာင္းေရႊကလည္း "ငါမဟုတ္ဘဲ ျခင္ေထာင္လာလွန္လို႔ကေတာ့ ပစ္သာပစ္ထည့္"ဟုဆိုသည္။
စစ္ထြက္တဦးျဖစ္ေသာ ဦးေသာင္းေရႊက မိမိအား ဤသုိ႔ျပတ္ျပတ္ဆိုထား၍ မိမိလည္း ပို၍တက္ႂကြသည္ဟု ဆိုရမည္။ မိမိေပးထားေသာ လုပ္ေသနတ္အျပင္ သူတြင္လည္းတလက္ရွိသည္။ တကယ္မ်ားပစ္ၾကခတ္ၾကရသည့္ အေျခအေနမ်ဳိးမ်ား ေရာက္လ်င္ ဘာေတြဆက္ျဖစ္မည္ကို မခန္းမွန္းနိုင္ခ့ဲပါ။ ထိုစဥ္က မိမိစိတ္ဓါတ္အေနအထားႏွင့္ဆိုလ်င္ ဖမ္းဆီးသူမ်ားလာက ပစ္ျဖစ္မည္ကေတာ့ ေသခ်ာသည္။ က်ည္ ထြက္မထြက္ေတာ့ မေသခ်ာ။ သုိ႔ေသာ္ ငယ္ရြယ္တက္ႂကြေသာေနေသာအခ်ိန္တြင္အေၾကာက္အလန္႔မရွိခ့ဲဟု ဆိုရမည္။
ထိုစဥ္က ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ သာယာဝတီနယ္တြင္ လုပ္ေသနတ္ေပါလွသည္။ ေႏြရာသီ စပါးသိမ္းခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ပဲခူးရိုးမေတာင္ေျခ လယ္ကြင္းျပင္ထဲတြင္ ေသနတ္သံမ်ား ဟိုက ဒီက ၾကားရတတ္သည္။ ေသနတ္စမ္းၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ မိမိကေတာ့ စမ္း မပစ္ဘူးခ့ဲပါ။ ထုိ႔ျပင္ မဆလဗိုလ္ေနဝင္းစစ္အစိုးရကို လက္နက္ကိုင္ပုန္ကန္ရန္ၾကိဳးစားေနသူ လူငယ္တဦးအား ပထမဆံုး ေသနတ္ေပးၿပီး ပစ္နည္းျပသေပးသူမွာ ဗိုလ္ေနဝင္းတပ္ထြက္ အျငိမ္းစားတပ္ၾကပ္ႀကီးတဦးျဖစ္ေနခ့ဲသည္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ ရရ ျဖစ္သည္။
ေနရာတခုတြင္ ၾကာရွည္ေနရန္မသင့္သည္ျဖစ္ရာ ဦးေသာင္းေရႊအိမ္၌ ျပႆနာတစုံတရာ မရွိခ့ဲေသာ္လည္း လုံျခံဳစိတ္ခ်မႈ ကို အေၾကာင္းျပဳ ၿပီးေနာက္တေနရာသုိ႔ ထပ္မံေျပာင္းေရႊ႕ခ့ဲေသးသည္။ ေျပာင္းေရႊ႕သည့္ေနရာကား ႀကိဳ႕ပင္ေကာက္ အေရွ႕ဘက္ ပဲခူးရိုးမႏွင့္ပိုနီးေသာ ရြာတရြာသုိ႔ျဖစ္သည္။ ဦးေသာင္းေရႊႏွင့္ ေဆြနီးမ်ဳိးစပ္ေတာ္ေသာ မိမိထက္အသက္အနည္း ငယ္ခန္႔ႀကီးေသာ လူငယ္တဦး၏ရြာတြင္ျဖစ္သည္။ အလည္အပတ္လာသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ထိုရြာတြင္ ရက္ အခ်ဳိ႕ေနခ့ဲသည္။ ၿမိဳ႕ႏွင့္အနည္းငယ္အလွမ္းေဝးၿပီး လူစိမ္းဝင္လ်င္သိလြယ္သက့ဲသုိ႔ တရြာလုံးက မိမိေနေသာအိမ္ႏွင့္ ရပ္ ေဆြရပ္မ်ဳိးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ လုံျခံဳစိတ္ခ်မႈရွိသည္ဟု ဆိုရပါမည္။ ရြာအမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ေပ။
ဝရမ္းေျပးဘဝစကထဲက ေက်ာက္ဆည္ဘက္က တမံတလင္း၊ ေပါက္ေခါင္းဘက္က ေခ်ာင္းေခါင္းအပါ ရြာမ်ားတြင္ လွည့္ လည္ေနထိုင္ခ့ဲရာက အက်ဳိးအျမတ္တခုေတာ့ရရွိခ့ဲသည္က အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေက်းလက္မ်ားတြင္ ေနထိုင္ ခ့ဲေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ေလာက္ သေဘာမေပါက္ခ့ဲေပ။ ယခုမိမိသိတတ္ စဥ္းစားတတ္ခ်ိန္တြင္ ထိေတြ႕ရသည့္ ျမန္မာျပည္ေက်းလက္ဘဝသည္လည္းေကာင္း၊ ေက်းလက္ႏွင့္ၿမိဳ႕ျပ လူေနမႈဘဝ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈဘဝမ်ားစြာ ကြာျခားၾကပုံကို လက္ေတြ႕သေဘာေပါက္လာခ့ဲသည္။ သူတုိ႔၏ လူေနမႈဘဝ ဆင္းရဲပင္ပမ္းစြာ ခက္ခဲစြာ ႐ုန္းကန္ရပုံမ်ားသည္ မိမိမ်က္ ေတြ႔ျဖစ္လာခ့ဲသည္။ စပါးမေပၚမွီကပင္ စပါးေပၚလ်င္ဆပ္ရမည့္ အေႂကြးႏွင့္ အစုိးရစပါးဒိုင္သုိ႔ခ်ေပးရမည့္ တာဝန္ေက်စပါး ဆိုသည္က သူတုိ႔ဘဝက္ို ဖိစီးထားသည္က စိတ္မေကာင္းစရာပင္ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။
အုတ္ေဘာင္မရွိ စက္သီးမရွိ တူးထားေသာေရတြင္းေပၚတြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ခင္းထားေသာ သစ္သားေခ်ာင္းေပၚနင္း၍ ေရငင္ ရသည္မွာလည္း မိမိအတြက္ခက္ခဲခ့ဲပါသည္။ ေရနံဆီမီးခြက္မွိန္တုတ္တုတ္ႏွင့္ ေမွာင္မိုက္ေနေသာ သဘာဝပိုးေကာင္မ်ား ၏အသံ တစီစီညံေနေသာ ရြာ၏ညသည္ မိမိအတြက္ တစိမ္းဆန္လွသည္။ မိမိေသာက္ေနၾက ေဆးေပါ့လိပ္ျပတ္သြား၍ ရြာရွိအေဒၚႀကီးထံမွ ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ လိပ္နည္းသင္၍ ေသာက္ၾကည့္ရသည္မွာလည္း ခက္ခဲေသာအလုပ္တခုျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ကရြာမ်ားသည္ ေဆး႐ိုးႏွင့္ေဆးကို မိမိဘာသာစပ္၍ ေျပာင္းဖူးဖက္ႏွင့္လိပ္၍ေသာက္ၾကေလ့ရွိသည္။ အလုပ္သမား လယ္သမားဘဝကို ခံယူ၍ သူတုိ႔ႏွင့္အတုူ ရွင္သန္နိုင္ရန္ ၾကိဳးပမ္းရသည္မွာ လြယ္ကူလွသည္ေတာ့မဟုတ္ေပ။ ဒါေတာင္ မိမိလယ္ထဲ မဆင္းရေသးေပ။
အဆိုးထဲက အေကာင္းထဲမ်ားလည္းရွိသည္။ ရြာရွိျခံထဲမွ အသီးအရြက္မ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ လယ္ထဲေခ်ာင္းထဲေျမာင္း ထဲမွ ငါးကေလးမ်ားသည္လည္းေကာင္း၊ ခ်ဳိျမလွသည္။ ဦးေသာင္းေရႊျခံထဲတုန္းကလည္း သူ႔ျခံထဲက ေျပာင္းဖူးမ်ားကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ခ်ဳိး၍ ေက်ာ္စား ျပဳတ္စားရသည္မွာ အရသာ ထူးကဲလွသည္။ ေသာ္တာေဆြ၏ စာကိုသတိရမိသည္။ အသားျဖစ္ေစ အသီးအရြက္ျဖစ္ေစ လတ္ဆတ္လ်င္ေတာ့ ခ်ဳိျမိန္သည္က အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ မည္သုိ႔ျဖစ္ေစ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေနာက္ထပ္အႏွစ္ ၂ဝ ခန္႔ လတ္ဆတ္ေသာ အသားလတ္ဆတ္ေစာ အသီးအရြက္မ်ား စားသုံးခ့ဲရသည္။ ယခုအခ်ိန္ မလတ္ ဆတ္ေသာ ေရခဲစိမ္အားမ်ား အသီးအရြက္မ်ားျဖင့္ေက်ာ္ျဖတ္ေနရခ်ိန္ ပို၍သတိရမိသည္။
ထိုရြာေလးတြင္ ရက္တခ်ဳိ႕ေနၿပီးေနာက္ တညတြင္ ဦးေသာင္းေရႊ၏ျခံထဲသုိ႔ျပန္ေရာက္သည္။ တကယ္ေတာ့ ဦးေသာင္းေရႊမွာ မိမိဖခင္၏မိတ္ေဆြျဖစ္သည္။ စစ္တပ္မွပင္စင္ယူၿပီးေနာက္ စိုက္ပ်ဳိးေရးႏွင့္ ဥစားၾကက္ေမြးျမဴေရးျပဳလုပ္ေနသူ မဟုတ္မခံ တတ္သူ နိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္စားသူျဖစ္သည္။ မိမိျပည္တြင္ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနစဥ္ ကိုခ်ဳိမွ ကိုေအာင္ေမသုကို ဆက္သြယ္ခ့ဲ သည္။ ကိုေအာင္ေမသုက အေရွ႕ေျမာက္ CPB ႏွင့္ အဆက္အသြယ္မရမွီ မိမိအားဖြက္ထားရန္အတြက္ မိမိဖခင္ကို ေဆြး ေႏြးခ့ဲရာမွ မိမိဖခင္ကသူ႔မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး ေရွာင္တိမ္းစရာ စီစဥ္ေပးခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။
သူအဖုိ႔ကေတာ့ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပုံအၿပီး ေပ်ာက္သြားေသာသားတေယာက္ သတင္းျပန္ၾကားရသည့္ျပင္ အဖမ္းခံရ မည့္ အႏၲရယ္ကလည္းရွိေန၍ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္း တတ္နိုင္သမ်ွ ေဆာင္က်ဥ္းေပးခ့ဲျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိအဖုိ႔ကေတာ့ မိဘကိုဒုကၡေပးသည့္ သားဆိုးတေယာက္ဟု ဆိုၾကေပလိမ့္မည္။
မိမိအေနႏွင့္ မိမိ မိဘမ်ားအိမ္ရွိရာ အုတ္ဖိုႏွင့္နီးေသာ ၾကိဳ႕ပင္ေကာက္တြင္ ေရရွည္ပုန္းခိုရန္မလြယ္။ လက္ရင္းကပ္၍ တိမ္း ေရွာင္သည္က ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ ေကာင္းသည္။ မိမိိအိမ္အနီးတဝိုက္တြင္ ပုန္းေနမည္ဟု ေထာက္လွမ္းေရးကထင္ဖြယ္မရွိ။ သုိ႔ေသာ္ ထိုတဝိုက္တြင္ မိမိအားသိသူမ်ားမ်ားျပားေလရာ တေယာက္မဟုတ္ တေယာက္ေတြ႕သြားလ်င္ အားလုံးျပႆနာ တက္ေပေတာ့မည္။ မိမိသာမက မိမိအား ကူညီေပးသူမ်ားပါ ဒုကၡေရာက္မည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးတေနရာသုိ႔ ပုန္းေရွာင္ရန္ျဖစ္လာေတာ့သည္။
သုိ႔ႏွင့္ ၾကိဳပင္ေကာက္မွ ထြက္ခြာရန္ျဖစ္လာေတာ့သည္။ မထြက္မွီတညက မိမိ မိခင္ေရာက္လာၿပီး မိမိအားလာေတြ႕သည္။ ထိုညက မိုးရြာေနသည္။ မိုးသည္းေနေသာ ညတညျဖစ္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အိမ္ေပၚထပ္တြင္ မိမိမိခင္က မိမိအား စကားတခြန္းမွမဆိုခ့ဲ့ေပ။ မိမိအားၾကည့္၍ ငုိရႈိက္၍သာေနသည္။ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ဆရာဝန္ျဖစ္မည့္လမ္းအား ေရွာင္ ဖယ္ၿပီး အႏၲရယ္ေရာျပြမ္းေနသည့္လမ္းအား ေရြးခ်ယ္လိုက္သည့္ မိမိအတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပုံရသည္။ မိမိအားၾကည့္၍ ၁၅ မီးနစ္ခန္႔ ငုိေႂကြးၿပီးေနာက္ မိမိအား စကားတခြန္းမဆိုဘဲ ျပန္လည္ထြက္ခြါသြားသည္။ မိမိခရီးေဝးသြားရမည္ျဖစ္ရာ ျပန္ ေတြ႕နိုင္ မေတြ႕နိုင္ မေသခ်ာေတာ့သျဖင့္ မိမိႏွင့္ေတြ႕ခြင့္ရရန္ ဖခင္ျဖစ္သူက စီစဥ္ေပးခ့ဲပုံရသည္။ ထိုညက မိုးသည္ တစိမ့္ စိမ့္ျဖင့္ တညလုံးေစြ၍ေနသည္။ မိမိကေတာ့ ထိုညက မ်က္ရည္တစက္မက်ခ့ဲေလာက္ေအာင္ အသဲမာေနခ့ဲပါသည္။
ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။
ေမာင္ေမာင္စိုး (Mg Mg Soe)
ပုံစာ - အင္ပင္လွ စံျပေက်းရြာမွ ဆရာဦးျမင့္ေဆြမိသားစု (၁၉၇၆)