စုိးခုိင္ညိန္း ● လမ္း
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၈၊ ၂၀၁၇
ေနေရာင္ျခည္သည္ တေျဖးေျဖး အိုေဟာင္းေဆြးေျမ့လာၿပီမို႔ လမ္းမီးတိုင္ေတြကို လႈပ္ႏိႈးၿပီး ထားရစ္ခဲ့ကာ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာသြားေပၿပီ။ ေႁမြတေကာင္လို တြန္႔လိမ္ေျပးလႊားေနေသာလမ္းသည္ သစ္ရြက္ေျခာက္ႏွင့္ အမႈံအမႊားတို႔ကို ခါထုတ္ လွ်က္ ရွိ၏။ အသားကင္နံ႔၊ ေညႇာ္နံ႔တို႔ျဖင့္ ပုလင္းဖုံးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ဘီယာအျမႇဳပ္တို႔သည္ ဖန္ခြက္ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွ တဆင့္ ေပါင္သားေဖြးေဖြးတို႔ဆီ စီးဆင္းသြားေလသည္။ ခစ္ခနဲ႔ ရယ္သံႏုႏုေလးသည္ လမ္းမီးတိုင္ေအာက္သို႔ ပဲ့က်လာသည္။ လမ္းမေပၚ ရိုက္ထည့္ထားေသာ သူ႔အၾကည့္တို႔ကို ကားေတြ တစီးၿပီး တစီး ျဖတ္ၾကိတ္ သြားၾကသည္။ နာက်င္ေၾကကြဲမႈမ်ားႏွင့္ သူ႔၏ အၾကည့္ကို ဝတ္ေကာင္းစားလွ ေပါင္သားလွလွေလးေတြဆီ ေရႊ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူအၾကည့္တို႔သည္ ႏြမ္းဖတ္ေပ်ာ့ အိကာ က်ိဳးေၾကေနေပၿပီ။
အားလုံးဟာ အဆင္ေျပေနမယ္လို႔ ထင္ေနသလား အသံသည္ အိမ္ေခါင္မိုး အေပါက္မ်ားမွ ယိုစီးက်ေနသည္။ ဘာအတြက္ အလွ်င္လိုေနၾကတာလဲ၊ တေန႔ေန႔မွာေတာ့ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားရမွာပဲ၊ အလွ်င္လိုမႈသည္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ကတဆင့္ ခုန္ထြက္လာသည္။ အထပ္ျမင့္ေတြေပၚက အလ်င္လိုမႈသည္ ႀကိဳးတေခ်ာင္းႏွင့္အတူ ေလွ်ာဆင္းလာသည္။ ေၾကာင္လိမ္ေလွကားမ်ားမွ တလိမ့္ေခါက္ေကြး လွိမ့္ဆင္းလာသည္။ သူကေတာ့ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနတုန္းပဲ ျဖစ္သည္။ သူက ဘာကို အလွ်င္လိုေနရမွာလဲ။ သူက လည္ပတ္ေနမႈက ျပဳတ္ထြက္ စင္က်ေနခဲ့ေသာ အစက္ေလး တစက္မွ်သာပဲ ျဖစ္သည္။
"အိမ္ကို……..မင္း……လြမ္းေနသားနဲ႔…… ေတေပၿပီး……..
ခုေလာက္ထိေအာင္……….
မင္း………………မခြဲစဖူး"
ထီတြန္းလွည္းဆီမွ သီခ်င္းသံသည္ သူ႔ကို တြန္းတိုက္ဆြဲျခစ္ကာ လမ္းအသြယ္သြယ္ဆီသို႔ ေျပးထြက္သြားသည္။ သူကေတာ့ ေသြးအလိမ္းလိမ္းျဖင့္ လမ္းတကာသို႔ စီးဝင္ေနဆဲပဲ ျဖစ္သည္။ အိမ္ဆိုတာ လုံျခံဳဆုံးေနရာတဲ့လား၊ အိမ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈတို႔ အျပည့္နဲ႔ ကြန္းခိုရာေနရာတဲ့လား။ သူကေတာ့ အိမ္နဲ႔ပတ္သက္၍ ဘာခံစားမႈမွ မရွိ၊ ဘာမွမသိခဲ့။ သူ႔အဖို႔ေတာ့ အိမ္ဆိုတာ သည္ တေစၧေျခာက္တဲ့ ေၾကာက္စရာေနရာတခု ျဖစ္ခဲ့သည္။
သူသည္ လမ္းႏွင့္ ခြဲျခားလို႔မရေလာက္ေအာင္ တသားတည္း က်ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း ငိုေၾကြးျခင္း၊ ေၾကကြဲျခင္းတို႔သည္ ဦးတည္ရာ အဓိပၸါယ္ဆီမွ ေသြဖယ္ခဲ့ေလသည္။ သူ႔၏ အပါးမွ ကားေတြ တစင္းၿပီး တစင္း၊ ရထားေတြ တစင္းၿပီး တစင္း ေဖာက္ထြက္ သြားၾကသည္။ ရွဳပ္ေထြးေပြလီေနေသာ ဓါတ္ႀကိဳးမ်ားက သူ၏ ဦးေခါင္းထက္တြင္ ေႁမြေတြလို တေရြ႕ေရြ႕ လႈပ္ ရွားေနၾကသည္။ သူ၏အသိစိတ္ႏွင့္ အေတြးတို႔သည္ အပိုင္းပိုင္းျပတ္လွ်က္ ေလဟာနယ္ထဲ ျပန္႔က်ဲေနေတာ့၏။ ဆက္ လက္ေရြ႕လွ်ားေနေသာ ရွင္သန္မႈသည္ အေၾကာက္တရားကို ခါခ်ထားခဲ့ကာ အနာဂါတ္က အနားကပ္လာသည္အထိ သူက အေျပာင္းအလဲမရွိ ငိုက္ျမည္း ေနဆဲပဲ ျဖစ္သည္။
ည၏ တြင္းနက္နက္ထဲကို သူသည္ အသိတရားမ့ဲစြာ အတင္းေလွ်ာဆင္းေနမိေတာ့ လူသံ သူသံတို႔သည္ ေဝး၍ေဝး၍ က်န္ ခဲ့ေတာ့သည္။ ျပတင္းေပါက္မ်ားမွ ယိုက်ေနေသာ မီးေရာင္တစြန္းတစသည္ ည၏နံရံတြင္ စြန္းထင္းလွ်က္ ရွိေနသည္။ သူသည္ အေမွာင္ရိပ္ကို ႏြမ္းေဖ်ာ့စြာ ငတ္မြတ္ေနမိသည္။ အေမွာင္သည္ သူ႔အဖို႔ေတာ့ ခိုလႈံစရာႏွင့္ လုံျခံဳမႈ ေပးသည့္အရာ ျဖစ္သည္။ အေမွာင္သည္ သူ၏အားကိုးရာ ျဖစ္သည္။ အေမွာင္ျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ ညထဲသို႔ ခုန္ဆင္းလိုက္လွ်င္ သူသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္သြားကာ ညႏွင့္ တသားတည္း က်သြားၿပီး ကုန္ခမ္းသြားတဲ့ အားအင္တို႔ကို ျပန္လည္ျဖည့္သြင္းရင္း တညတာ ေအးစက္ၿငိမ္သက္ျခင္းတခုျဖစ္သည္။ ေနာက္တရက္မွာ ေနေရာင္ျခည္ဟာ ေရာက္လာမွာလား၊ မေရာက္လာဘူး လား ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွမရွိပါ။ ေသခ်ာေရရာမႈသည္ အိပ္မက္မရွိေသာ သူ႔အဖို႔၌ ယုံၾကည္မႈမရွိေသာ ဝိညာဥ္္၌ ေဝဝါးကာ ျပန္႔လြင့္သြားေတာ့သည္။
ေသခ်ာေရရာမႈသည္ လတ္တေလာ သူရွင္သန္ေနရသည္က လြဲ၍ ပိတ္ပိတ္ေမွာင္လြန္းေသာ ညအေမွာင္ႀကီးထဲ တိုးဝင္ သြားေနရလို အသက္ဇီဝသည္ ခန္႔မွန္းရခက္လွေသာေထာင့္ခ်ိဳးမွ မည္ကဲ့သို႔ ဝင္ေရာက္သိမ္းပိုက္သြားေလမလဲ ဟူေသာ မေသခ်ာမႈသည္သာလွ်င္ ေသခ်ာေရရာ ေနခဲ့ေလသည္။ မေက်နပ္မႈ၊ အားငယ္စိုးထိတ္မႈတို႔သည္ အဖုံဖုံအထပ္ထပ္ ေလွ်ာက္သြားေနရေသာလမ္းတို႔ထက္တြင္ စိစိညက္ေၾကကာ ျဖစ္တည္မႈတခုတည္း သက္သက္၌သာလွ်င္ ရွင္သန္ရမႈကို ပီေက တခုလို စုပ္ဝါးေနမိေလသည္။
"မင္းဟာ ဘာအသုံးက်သလဲ၊ ငါတို႔က မင္းကို ဘယ္အထိ ေကြ်းေမြးထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ ေနရဦးမွာလဲ။ ဒီအသက္ ဒီအ ရြယ္အထိ ကိုယ္အသက္ကို မင္းမေမြးျမဴႏိုင္တာ မင္းမရွက္ဘူးလား။ မင္းယုံၾကည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ မင္းေရးေနတဲ့ ကဗ်ာက မင္းဘဝကို ဘယ္ေလာက္အထိ အာမခံခ်က္ ေပးႏိုင္သလဲ။ မင္းရဲ႕ယုံၾကည္မႈက ဘယ္ေလာက္ထိ ခိုင္မာသလဲ ၾကည့္ရေသး တာေပါ့။ မင္းရဲ႕ယုံၾကည္မႈကို မင္းကိုယ္တိုင္ လက္နက္ခ် အညံ့ခံတဲ့တေန႔မွာ မင္းျပန္လာခဲ့ေပါ့"ထိုအသံတို႔၏ ေဝးရာသို႔ သူသည္ ထြက္ေျပးေနခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ေျပးေျပး အသံတို႔သည္ သူေနာက္ပါးမွ ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ပါေနေတာ့သည္။
သူသည္ အသိတရားမဲ့စြာ လမ္းတေလွ်ာက္ သံလမ္းတို႔၏ ေခၚေဆာင္ရာအတိုင္း မနားတမ္းခုတ္ေမာင္းကာ ဘူတာေပါင္း မ်ားစြာကို ခ်န္ထားရစ္ခဲ့လွ်က္ အသစ္အသစ္ေသာ ဘူတာတို႔ကို ေမာပန္းစြာရွာေဖြေနခဲ့သည္။ သူ၏ ထြက္သက္ ဝင္သက္တို႔ သည္ ေန႔ရက္နာရီတို႔ကို တအိအိ ျဖတ္သန္းလွ်က္ သူ၏ခႏၶာကိုယ္ကို အဆုံးမေတြ႔ေသးေသာ သံလမ္းေပၚမွ ဆြဲေခၚ ခုတ္ ေမာင္း ေနေလသည္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ အဓိပၸါယ္ရွိျခင္းတို႔သည္ ၿပီးျပည့္စုံေသာ သစ္လြင္ဆန္းသစ္ေသာ လူမႈဘဝ အေဆာက္အအုံ၌သာ တပ္ဆင္၍ ရႏိုင္သည္ဟု သူက အယုံအၾကည္ မရွိလွပါ။ လူတို႔၏ ေမတၱာတရားသည္ စိမ္းလန္းေသာ ဥယ်ာဥ္ျခံေျမတို႔တြင္ ရွင္သန္ေပါက္ ေရာက္သည္ ဟူေသာ အယူအဆသစ္တခုသည္ လမ္းမ၏ နေဘးအမိႈက္ပုံထဲမွ စာရြက္တရြက္မွ ရရွိခဲ့ေလသည္။
သူ႔ထံတြင္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အစိုင္အခဲတခုမွ် ျဖစ္တည္၍ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးျခင္းကို ထစ္ေငါ့ မေနေစပါ။ သူ႔အဖို႔မွာေတာ့ စိတ္ရွိသလို လြင့္ပါးစီးေမွ်ာ ေနႏိုင္ေသာ လမ္းအသြယ္သြယ္ႏွင့္ ေလဟာနယ္သည္သာလွ်င္ သူ႔ျဖစ္တည္မႈ၌ ပါဝင္ဖြဲ႔စည္း ေနသည္ဟု သူ၏ အသိစိတ္တြင္ စြဲထင္ေနေလသည္။
"ဘဝဆိုတာ တမ်ဥ္းခင္းတဲ့ လမ္းပမာလို႔ အကိုက ယုံၾကည္ေနသလားဟင္၊ အခ်စ္ဆိုတာကေရာ အဲဒီလို ေခ်ာေမြ႔ေနတဲ့ လမ္းကေန ေလွ်ာက္လွမ္းလာေနတယ္လို႔ေရာ အကိုက ထင္ေနသလား၊ ခံစားမႈသက္သက္ပဲ ရွိတဲ့ ႏွလုံးသားမွာ ေငြေၾကး ကိန္းဂဏန္းေတြကို တြက္ခ်က္တတ္တဲ့ ဥေဏွာက္ မပါဘူးဆိုတာ အကို ယုံၾကည္ေစခ်င္တယ္၊ ညီမအတြက္ေတာ့ စိတ္ခံစား မႈ တခု ျပည့္ဝေစတဲ့ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ရွင္သန္ေနထိုင္မႈတခုပဲ လိုအပ္တာပါ၊ ဒါဟာ ညီမ အကို႔ကိုခ်စ္တဲ့ ေမတၱာတရားပါ၊ အခု အကို မနားတမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ အဲဒီလမ္းရဲ႕အဆုံးမွာ ညီမေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။ ျမန္ျမန္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ပါေတာ့ အ ကို"
ည၏ နံရံထဲတြင္ ညပိုးေကာင္တို႔၏ အသံဗလံမ်ားျဖင့္ နစ္ျမဳပ္လွ်က္ ရွိကာ သူသည္ အသံမ်ား၏ ေဝးရာသို႔ ဘယ္ေလာက္ထြက္ ေျပးေနခဲ့မိသည္ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ေပ။ ရွင္သန္မႈကို စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ သူ႔၏ အထံမွ အိပ္မက္တို႔သည္ အခ်ပ္လိုက္ ကြာက်ေနလွ်က္ အေမွာင္ထဲတြင္ ပိုးစုန္းၾကဴး၏ အလင္းေရာင္ျဖင့္ ခ်စ္သူ၏ ေခၚသံကို မသိစိတ္ျဖင့္ ရွာေဖြ ေနမိေသး၏ ။
"ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္း နာရီေတြသာ ခရီးထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ အခုေလာက္ဆို နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ႀကီးကို ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ"ဟု ကဗ်ာဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ေျပာဘူးေလသည္။ သူ႔မွာ နာရီတလုံးမွ မရွိပါ၊ အခ်ိန္ဆိုတာ အလင္းေရာင္ ရွိျခင္း မရွိျခင္းျဖင့္သာ သူက သတ္မွတ္ထားသည္။ ဘာကို သူက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရမွာလဲ ၊ ေနာက္လာမဲ့ နာရီ စကၠန္႔ ေန႔ရက္တို႔မွာ ဆက္လက္ ရွင္သန္ရမဲ့ သူ႔၏ထြက္သက္ ဝင္သက္ကိုလား၊ သူ႔မွာ ဒါပဲ ေစာင့္ေမွ်ာ္စရာရွိပါသည္။ ရွင္သန္လိုမႈ သက္ သက္ျဖင့္ေတာ့ အေျပာက်ယ္လွေသာ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးတြင္ လက္ပစ္ကူးမေနခ်င္ပါ။
သူ႔မွာ အာမခံခ်က္အေနျဖင့္ ေလေတြ၊ ေျမျပင္ေတြ၊ ေရျပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြ၊ နံရံေတြ၊ ဘူတာေတြ၊ အမိုးေဆြးေဆြးေတြ ရွိပါသည္။ ထိုအရာမ်ားျဖင့္ သူက ဒုကၡတရားကို အာခံခ်င္ပါသည္။ စိမ္းျမေသာ သစ္ရြက္တို႔ထံမွ တိုက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးကို ဘယ္အရင္းရွင္ အာဏာရွင္က တားစီးဟန္႔တားႏိုင္ပါသလဲ၊ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ေျခေထာက္ေအာက္မွ ေျမကမၻာႀကီးကို ဘယ္ေငြရွင္ေၾကးရွင္က ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ပါသလဲ၊ ထိုယုံၾကည္မႈျဖင့္ သူ႔တြင္ ဘာစိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမႈမွ ျဖစ္မ ေနပါ။
သူ႔ကို ေကာ္ထုတ္လိုက္ေသာ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ပါသည္ ဆိုေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးသည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေန ပါၿပီလား၊ သူက ေနာက္သုိ႔ ေစာင္းငဲ့ လွည့္ၾကည့္လို္က္ေသာအခါ ေသြးသံတရဲရဲျဖင့္ ညွီနံ႔တေထာင္းေထာင္းရကာ သူ၏ အရိုင္းဘဝမွ အျခားႀကီးျခားလွ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရေလသည္။ သူသည္ ေတာရိုင္းသတၱဝါတေကာင္လို ရန္သူကို မာန္ဖီ လိုစိတ္ မရွိလွေတာ့ေပ။
ဟုိတဖက္ျခမ္းမွာ အလင္းေရာင္ကမၻာတခု ရွိေနေလသလား ေကာင္းကင္တျပင္လုံးသည္ အလင္းေရာင္တို႔ျဖင့္ ဇကာ ေပါက္ျဖစ္ကာ တစက္စက္ ယုိက်ေနေလသည္။ ထိုအလင္းေရာင္တို႔ကို္ သူ႔သည္ ေသာက္သုံး ရွင္သန္လွ်က္ တေျဖးေျဖး တြားသြားေရြ႕လွ်ားရင္း ယုံၾကည္ရာတခု၏ အစြန္းဖက္တြင္ မ်က္ရည္လဲ့လဲ့ျဖင့္ ငို႐ႈိက္ေနႏို္င္ေသာ ခ်စ္သူ၏ ငိုေႂကြးသံကို အတင္း နားစြင့္ေနမိေသးသည္။
ပင္ပန္းႏြမ္းဟိုက္မႈျဖင့္ ရပ္တန္႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈသည္ ေရာက္လာမည့္ အရာတခုမဟုတ္ပါ။ ဆာေလာင္ ငတ္မြတ္မႈကို အတင္းမ်က္ေျချဖတ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း လမ္းတေလွ်ာက္ မနီးမေဝးမွ ကပ္ပါလာေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ယုံၾကည္မႈ သည္ ေသြးထြက္အား ေကာင္းသေလာက္ ပိုၿပီးခိုင္မာျပင္းထန္လာသည္။ လမ္းက ဘယ္ေလာက္အထိ ရွည္လ်ားႏိုင္သလဲ ၊ အဆုံးဆိုသည္ တစုံတရာျဖင့္ အဆုံးသပ္သြားရမည္သာ ျဖစ္သည္။ မဆုံးေသးခင္မွာ သူသည္ ဆုံးမသြားဖို႔ပဲ လိုပါသည္။ ခ်စ္သူေရ လမ္းအဆုံးမွာ ေစာင့္ေနဆဲလား၊ သူကေတာ့ ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ဆဲ ေလွ်ာက္ေနဆဲပါပဲ။
"ျပန္ၾကစို႔……………အခ်စ္ေလး …………
ဘဝဆိုတာ ………. မေရရာ ၊
ျပန္ၾကစို႔ ………. အခ်စ္ေလး …………… ဘဝဆိုတာ …………. မေသခ်ာ"
သီခ်င္းသံသည္ လမ္းတေလွ်ာက္ မနားတမ္း စီးဆင္းေနေလသည္။ ။
စိုးခိုင္ညိန္း
ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၆