မင္းဘုန္းေဇာ္ ● က်ေနာ္တို႔ အားလံုးတြင္ တာဝန္ရွိပါသည္
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၇
“ေဒၚဘုတို ဒါခင္ဗ်ားကေလး ေနာက္တေယာက္လား.။ ခင္ဗ်ားႏွယ္ ေမြးပဲေမြးႏိုင္လြန္းတယ္”
က်ေနာ္၏ ခပ္စြာစြာစကားေၾကာင့္ ေဒၚဘုတိုတေယာက္ ကိုယ္တျခမ္းခန္႔ ႀကံဳ႕ဝင္သြားသလို ရို႕ရို႕ေလးျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚဘုတိုမွာ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလးမွ ၁ဝ မိုင္ခန္႔႔အကြာ စိန္ေလးကုန္းရြာမွ ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ ရြာထဲေနသည္မဟုတ္။ ရြာျပင္ သူတို႔အေခၚ ကြင္းထဲမွာ ဘဲေက်ာင္းရင္း ထဲထိုးေနရွာသူ ျဖစ္သည္။ လင္ျဖစ္သူကိုမတ္ႀကီးမွာ ေဘာက္လုပ္ေဘာက္စား ျဖစ္ရာ ရာသီအလိုက္ လယ္ထြန္၊ ေကာက္ရိတ္၊ ေကာက္လႈိင္းထမ္း၊ ငါးတြန္း စသည္ ႀကံဳရာက်ပန္းအလုပ္ျဖင့္ မိသား စု တဝမ္းတခါး ျဖည့္တင္းရန္ ႐ုန္းကန္ေနရသူ ျဖစ္သည္။ ေမာင္တထမ္း မယ္တဗိုက္ ေဒၚဘုတိုခမ်ာလည္း အၿမဲတေစ ဗိုက္ တကားကားႏွင့္ ဘဲေက်ာင္းလိုက္ အုန္းခြံခြာလိုက္၊ ကေလးေကာက္ေမြးလိုက္ႏွင့္ အနားမရသူပင္။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးမွာ ေရလမ္းတမ်ဳိးသာ အားကိုးေနရေသာ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသျဖစ္သျဖင့္ ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ အလြယ္တကူ မေရာက္ျဖစ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ၃-၄ လေန တေခါက္ေရာက္တိုင္း က်ေနာ္ ေမာင္ေဇာ္ေအး ေဆးခန္း ဝင္ဝင္လာတတ္သည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တေခါက္က သူ႔မွာ ဗိုက္တလံုးႏွင့္..၊ ခုေတာ့ လသားအရြယ္ နီတာရဲေလး ပါလာသည္။ က်ံဳလွီလွၿပီး ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ေနာက္က ပါေလးေသးသည္။ သို႔႔ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္က အႏွီသို႔ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေခ်သည္တမံု.။
“ဟုတ္တယ္။ ဆရာ”
“ဘယ္ႏွေယာက္ေျမာက္လဲ ေဒၚဘုတို..”
“၆ ေယာက္ေျမာက္ပါ..”
“အရင္တစ္ခါေမးတုန္းကေတာင္ ၁ဝ ေယာက္ဆိုဗ်..”
“အဲဒါက ဆံုးသြားတဲ့ ကေလးေတြကိုပါ ထည့္တြက္ထားတာပါ ဆရာ.။ စုစုေပါင္းဆိုရင္..၊ ဒီကေလးအပါအဝင္ဆိုရင္ ၁၁ ေယာက္ေပါ့..”
ဟုတ္ေလာက္သည္။ နာဂစ္မုန္တိုင္းတုန္းက ကေလး ၃ ေယာက္ေရထဲ ပါသြားေၾကာင္း တခါေျပာဖူးသည္။ က်န္ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ဘယ္လိုဆံုးသြားသည္ မသိ။
“ဟုတ္လား ခင္ဗ်ားအသက္က ဘယ္ေလာက္လဲ ”
“၃၈ ခုပါ ဆရာ.”
အသက္ေမးလ်င္ ေမြးသကၠရာဇ္ေျဖၾကသည္က သူတို႔ ထံုးစံ။ ၃၈ ခုဖြားဆိုေတာ့ အသက္ ၄ဝ ေက်ာ္ၿပီ။
“ေတာ္ၿပီမဟုတ္လား ကေလး ၁၁ ေယာက္ဆိုေတာ့။ ခင္ဗ်ားေယာက်ားလည္း ေက်နပ္ေလာက္ပါၿပီ။”
“ေၾသာ္ ဆရာရယ္။ ဘုရားကေပးတဲ့ ရတနာေလးေတြပဲဟာ။ ဘယ္မွာ ျငင္းလို႔ ေကာင္းပါ့မလဲ။ ရရင္လဲ ထပ္ေမြးရတာေပါ့။”
“ေအာင္မေလးဟဲ့။ ဘုရားက သူ႔ဘာသာသူ နိဗၺာန္ေရာက္ေနၿပီ။ မဆီမဆိုင္ လာဆြဲထည့္ေနတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာ မဆင္ျခင္ တာေတာ့ မေျပာဘူး။ ကေလးထပ္မရေအာင္ သားဆက္ျခားရမယ္ေလ။ ဆင္ျခင္သင့္တာ ဆင္ျခင္ရမယ္။ ဘာလဲ ထပ္လိုခ်င္ ေသးလို႔လား။”
“က်မ အဲဒီေဆးေတြ သံုးလို႔မရဘူးဆရာ၊ သံုးတာနဲ႔ ဇက္ေၾကာေတြတက္ ေခါင္းေတြမူးနဲ႔၊ ဘာအလုပ္မွကို မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လိုခ်င္လွတယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို႔.. ကိုယ္နဲ႔ ကံစပ္လို႔ ေရစက္ဆံုလို႔ ရတာပဲ ဆရာေရ။ ရေနသမွ်ေတာ့ ေမြးေနရမွာေပါ့။”
ၾကည့္ပါဦး။ အသိဉာဏ္ေခါင္းပါးပုံမ်ား။ ကံဆိုတာ အလုပ္ဟု ျပန္ဆံုးမရမည့္ပံု။ သူတို႔ေမြးႏိုင္တာက အေၾကာင္းမဟုတ္။ ကေလးေတြ ဒုကၡမ်ားတာက ျပႆနာျဖစ္သည္။
“အဲလိုလဲ ဟုတ္ေသးဘူးေလ ေဒၚဘုတိုရဲ႕။ ခင္ဗ်ားက ေမြးႏိုင္တယ္ထားပါဦး။ ခင္ဗ်ား သားသမီးအကုန္လံုးကို လူလားေျမာက္ ေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ႏိုင္လို႔လား။ ေသခ်ာဂ႐ုစိုက္ ေမတၱာျပႏိုင္လို႔လား။ ခင္ဗ်ားက တႁပြတ္ႁပြတ္ေမြးၿပီးေတာ့ ပစ္ထား၊ က ေလးေတြက ေရာဂါေတြ တခုၿပီး တခုဝင္။ အဲဒါေကာင္းလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ လင္မယားေမြးႏိုင္တာက ကိစၥမရွိဘူး။ လူျဖစ္လာတဲ့ ကေလးေတြကို ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္ေနတာကကိစၥရွိတယ္ နားလည္လား။ ခုပဲ ၾကည့္ ခင္ဗ်ားကေလး ဘာျဖစ္ျပန္ၿပီလဲ။”
“မသိဘူးဆရာ။ အဖ်ားတက္ ေခ်ာင္းဆိုးၿပီး ရင္က်ပ္ေနတယ္ထင္တာပဲ။ ခ႐ူးခေရာနဲ႔ ညဆို ပိုဆိုးတယ္။ တညလံုး မအိပ္ ေတာ့ဘူး”
“ဟုတ္လား။ ခက္ေတာ့ေနပါၿပီ။ အဆုတ္အေအးပတ္ၿပီနဲ႔ တူတယ္”
၂ လသား အူဝဲေလးမွာ အသက္ကိုပင္ခဲရာခဲဆစ္ ႐ွဴေနရရွာသည္။ နားက်ပ္နဲ႔ နားေထာင္လိုက္ေတာ့ ခိုအေကာင္ ၃ဝ ေလာက္ ရင္ဘတ္ထဲထည့္ထားသလို အသံႀကီးႏွင့္။
“က်ေနာ္အေနနဲ႔ကေတာ့ တာဝန္အရ ေဆး႐ံုလြတ္ရလိမ့္မယ္ ေဒၚဘုတို။ အဲ ခင္ဗ်ားကလည္း ထံုးစံအတိုင္း (မသြားႏိုင္ ဘူးဆရာ။ ဆရာပဲ ျဖစ္ေအာင္ကုေပးပါ) ေျပာမယ္။ က်ေနာ္လည္း သနားဂ႐ုဏာသက္ၿပီး ေသာက္ေဆးပဲ ေပးလုိ္က္မယ္။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီေတာ့ ေလကုန္ခံၿပီး ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ ေဆးေပးလိုက္မယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ ေဆး႐ုံလြတ္ တယ္ေနာ္။ ေဒၚဘုတို ကိုယ့္ဘာသာမသြားတာ ဟုတ္ၿပီလား။”(အေရးထဲ Safe side ယူလိုက္ရေသးသည္။)
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ။ တကယ္ပဲ ေဆး႐ုံမသြားႏိုင္ေသးဘူး”
“က်ေနာ္ ေဆးေပးလိုက္မယ္။ ဒါေပမဲ့ သတိထားရမွာေတြလဲ မွာလိုက္မယ္သိလား။ ကေလးကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးထားပါ။ အေအးမမိေစနဲ႔။ ေလစိမ္းအတိုက္မခံနဲ႔။ မီးခိုးေငြ႔၊ ေဆးလိပ္ေငြ႕ ျခင္ေဆးေခြေငြ႔ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ွဴမိေစရဘူး။ ကေလး ႏို႔ မစို႔ေတာ့တာ၊ ျပာႏွမ္းလာတာစတာေတြ ေတြ႔ရရင္ ေဆး႐ုံေျပးေပေတာ့။ ဟုတ္ၿပီလား။”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ..”
ေသာက္ေဆးပဲ လိုခ်င္သည့္ ေဒၚဘုတိုမွာ လြယ္လင့္တကူပင္ အာမဘေႏၱေနသည္။ ရြာႏွင့္ၿမိဳ႕ လာခ်င္သလို ထလာလို႔ ရတာက်ေနတာပဲ။ မွာသည့္ဆရာဝန္ကလည္း သိသိႏွင့္မွာသည္။ လူနာရွင္ကလည္း မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အာမ ဘေႏၱသည္။ အဆင္ကိုေျပလို႔။ ကြင္းထဲမွာ ေလစိမ္းမတိုက္သည့္ေနရာမရွိ။ ေတာရြာကအိမ္ ထင္းမီးဖိုကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိ။ မီးေသြးမီးဖို၊ လွ်ပ္စစ္မီးဖို၊ ဂတ္စ္မီးဖို ျမင္ပင္ မျမင္ဖူး။ မီးခိုးေငြ႔ မ႐ွဴမိေအာင္ဆိုလွ်င္ ကေလးကို ႏွာေခါင္းပိတ္ထားမွ ရေပမည္။
ဆရာဝန္ေလးေမာင္ေဇာ္ေအးခမ်ာလည္း မွာဆိုလို႔သာမွာရသည္၊ အားမရွိလွ။ မမွာလို႔လည္း မျဖစ္။ မွာ႐ုံကလြဲၿပီးလဲ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္။ အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည့္။ က်ေနာ္ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတျဖစ္လာပါက ရြာတိုင္းေစ့ ေဆး႐ုံေဆာက္လိုက္မည္ဟု စိတ္ထဲမွသာ ရေသ့စိတ္ေျဖ ႀကံဳးဝါးလိုက္ရသည္။
“ေနာက္တေယာက္က်န္ေသးတယ္ ဆရာ။ ဒီေကာင္မလည္း တကိုယ္လံုး အနာေတြေပါက္ၿပီး ကုတ္ေနရတယ္။ အခုေတာင္ ကုိယ္နည္းနည္း ေႏြးသလားလို႔”
ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ၇ ႏွစ္အရြယ္ေကာင္မေလး ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ေရွ႕တိုးလာသည္။ အနာေပါက္႐ုံမက ဝဲပါ စြဲေနလားမသိ။ ဆီမ ပါေသာ ဆံပင္ေတြက နီေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္။ Personal hygiene, Nutrition, Sanitation, Life style စကားလံုးေတြက ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေခါင္းထဲဝင္လာသည္။ ဘယ္ဟာစကိုင္ရမလဲကို မသိေတာ့။ ဘဲဥအစရွာမရသလို ျဖစ္ေနသည္။
“ၾကည့္ရတာ ဝဲကစတဲ့ပံုပဲ။ ဝဲကိုကုတ္ရင္း အနာျဖစ္။ အနာကိုပိုးဝင္ၿပီး အနာရင္း..။ အမာရြတ္ျဖစ္က်န္ေတာ့လဲ မႈိပိုးထပ္စြဲ။ လိမ္းေဆး ေသာက္ေဆးေပးလို္က္မယ္။ ေနာ္ သမီး။ ကဲ ေဒၚဘုတို နားေထာင္။ ကေလးကို ကန္ေရ မိုးေရပဲ ခ်ဳိးပါေစသိလား။ ေခ်ာင္းေရ ေပးမသံုးနဲ႔။ ဖုန္ေတြ သဲေတြထဲ မေဆာ့ခိုင္းနဲ႔။ အပုပ္အစပ္စာ တြင္းေအာင္းစာ မေကြၽးနဲ႔ေနာ္။ က်ေနာ္ေဆး အလ ကားေပးလုိက္မယ္။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ။ ဆရာေကာင္းသလိုသာ စီစဥ္ေပးပါ။”
ၾကည့္.။ ဟုတ္ကဲ့ျပန္ၿပီ။ ဒီေတာထဲမွာ ေခ်ာင္းေရမခ်ိဳးလို႔ ဘာခ်ိဳးရမွာလဲ။ ကန္ေရဆိုတာ ရြာထဲအထိ သြားခပ္ရတာ။ ကေလး ကို တြင္းေအာင္းစာမွ မေကြၽးလွ်င္ အငတ္ထားတာႏွင့္ အတူတူပင္။ ဖေအႏႈိက္ လာသည့္ ငါးရွဥ့္၊ ငါးဘတ္၊ ဖား၊ လယ္ႂကြက္ အားလံုးက အပုပ္စာေတြကိုး။ ဆရာဝန္ေလးမွာလဲ စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းလို (ဒီထက္ပိုၿပီး မတတ္ႏိုင္ဘူး..) ပဲေပါ့ကြယ္။
ေနာက္ေကာင္ေလးတေယာက္လဲ ဗိုက္ပူနံကားေလး။ ျဖဴေရာ္ေဖ်ာ့ေတာ့ၿပီး မ်က္လံုးေတြက အေရာင္မဲ့ေနသလို ထင္ရသည္။
“တေရွာင္ေရွာင္နဲ႔ ဆရာရယ္။ ေခ်ာင္းလည္း အရမ္းဆိုးတာပဲ။ ညဘက္ဆို အၿမဲကိုယ္ပူတယ္”
က်ေနာ္စမ္းသပ္ၾကည့္ေတာ့ အရိုးပေဒသာေလးလည္ပင္းမွာ အႀကိတ္ေတြ ျဗဳတ္ထလို႔..။ တီဘီလကၡဏာ အျပည့္အဝပင္။
“ေဒၚဘုတိုေရ။ ခင္ဗ်ားသားက တီဘီျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်ဳိ႕။ တီဘီေဆးခန္းကို လြဲေပးလိုက္မယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ရွားရွားပါးပါး အလကားရတဲ့ေဆး သြားေတာင္းေသာက္ၾကေခ်” ဟုသာ ဝမ္းသာအားရ ေဘာလီေဘာပုတ္၊ လမ္းညြန္လို္က္ရေပ၏။
“ကဲ ျမန္ျမန္သာသြား ေဒၚဘုတို၊ သူတို႔က အခ်ိန္နဲ႔ဖြင့္ၾကတာဗ်။ သူတို႔ဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ ကိုယ္ကေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္မွ..သိ လား”
“က်မလည္း ျပဦးမယ္ဆရာ..”
“အင္.. ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”
“အေၾကာတက္လို႔ပါဆရာ။ ဇက္ေၾကာေတြတက္ ေခါင္းအံု ေခါင္းမူးနဲ႔ ေနရတာ ေမာေတာၾကပ္တပ္ႀကီး။ ရင္လည္း တုန္ တယ္။ အဲဒါ အေၾကာေဆးေလးလြတ္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ …”
ေဒၚဘုတိုက ကြမ္းယာပလုတ္ပေလာင္းႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။ ဒီကိစၥ သူႏွင့္ က်ေနာ္ရန္ျဖစ္ရေပါင္းမ်ားၿပီ။ အနဲဆံုး ေဆးခန္း လာျပခ်ိန္ေလးေတာ့ ကြမ္းမစားရန္ေျပာထားလ်က္နဲ႔ ေဆးခန္းထဲက အမႈိုက္ပံုးထဲထိ ကြမ္းတံေတြးေထြးေလသည္။ ရင္တုန္ တာေတာင္နည္းေသး။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေသြးေပါင္က ၁၃ဝ၊ ၁၄ဝ ထက္ တခါမွ မေလ်ာ့စဘူး..။ အငန္သိပ္မစားနဲ႔ မွာရေအာင္က သူ႔အိမ္မွာ ငါးေျခာက္လွန္းေလသတတ္။
“ေဒၚဘုတို အေၾကာေဆးလႊတ္ခ်င္ရင္ လႊတ္ခ်င္တယ္ ရွင္းရွင္းေျပာပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ ေရာဂါလကၡဏာေတြ ၾကားမွ က်ေနာ္ပါ ေခါင္းမူးခ်င္လာၿပီ။ ကြမ္းယာျဖတ္ပါဆိုေတာ့ မျဖတ္ဘူး ..”
“က်မတကယ္ အေၾကာတက္ေရာဂါရွိလို႔ပါ ဆရာရယ္။ ညဘက္ဆိုေယာက်္ားကို တက္ေတာင္နင္းခိုင္းရတယ္။ ေျခသလံုး ေၾကာေတြ ေပါင္ေၾကာေတြဆိုတာ မာတာမွ သံေခ်ာင္းႀကီးက်ေနတာပဲ။ အေၾကာေဆးထိုးလိုက္မွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသြား တာ။”
“အဲဒါ အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ အကုန္လံုးနဲ႔ဆိုင္တယ္ ေဒၚဘုတိုရဲ႕။ အေၾကာေဆးတခုတည္း အားကိုးေနလို႔မရဘူး။ ကိုယ္က်န္းမာေရးနဲ႔မသင့္ေလ်ာ္တဲ့ အလုပ္ေတြဆို ေရွာင္ေပါ့ဗ်ာ.။ အခ်ဳိမႈန္႔ မစားနဲ႔။ အိပ္ေရးဝေအာင္အိပ္။ အလုပ္အရမ္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မလုပ္နဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အစားအေသာက္။ အာဟာရမွ်တေအာင္ စား။ အသီးအရြက္မ်ားမ်ားစား၊ အသား၊ ငါး အာလူး၊ ငွက္ေပ်ာသီး လတ္ဆတ္တဲ့ အသီးအႏွံေတြေပါ့ဗ်ာ.. သိလား။ အေရးအႀကီးဆံုးက ကြမ္းျဖတ္ပါ။”
ဒီအခါေတာ့ ေဒၚဘုတိုတေယာက္ မဟုတ္ကဲ့ႏိုင္ရွာေတာ့.။
“ဆရာရယ္ အေၾကာေဆးသာ ထိုးေပးလိုက္ပါေတာ့။ ဆရာေနခိုင္းတဲ့ ပံုစံအတိုင္းဆို က်မတို႔ သိန္းထီေပါက္မွ ျဖစ္မယ္နဲ႔႔တူ တယ္။ က်မတို႔အလုပ္က အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအလုပ္ေလးလုပ္ေနမွ ပါးစပ္ကလည္းလႈပ္ရတာေလ ဆရာရဲ႕။ အ စားအေသာက္က်ေတာ့လည္း လြယ္လြယ္ရတာ စားရတာပါပဲ။ ကြင္းထဲဆိုေတာ့ အသီးအရြက္ရွားတယ္ ဆရာ။ ဖားကေလး ငါးကေလးပဲ အလြယ္တကူရတာ။ ပုစြန္ငါးပိခ်က္ကို ေတာကန္စြန္းေရလံုျပဳတ္နဲ႔ စားလိုက္ရ ဆရာေရ ဗိုက္ေတာင္ဆာလာၿပီ ..”
“အင္..။ က်ေနာ္ပဲ မွားပါတယ္ ေဒၚဘုတိုရယ္။ ကဲ ကဲ ေဆးထိုးေပးလိုက္ပါ့မယ္။ တခုေတာ့ မွတ္ထားဗ်ာ ေဒၚဘုတို။ က်ေနာ္ တို႔ ေဆးကုတယ္ဆိုတာ (ေရာ့ အင့္ ဒီေဆးေသာက္ ေပ်ာက္) ဆိုၿပီး ၿပီးစလြယ္လုပ္လို႔ မရဘူးဗ်။ ေဆးကုသမႈဆိုတာ ေဆး ေပး၊ ေဆးထိုးတခုတည္း မဟုတ္ဘူး။ လူနာဘက္က ယံုၾကည္မႈ၊ လိုက္နာမႈ၊ အားထားမႈ အဲဒါေတြအားလံုးလိုအပ္တယ္။ ဆရာဝန္ေပးတဲ့ေဆးလည္းေသာက္ မွာတဲ့အတိုင္းလည္း လိုက္နာ။ ဒါမွထိေရာက္မွာေပါ့”
“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာရယ္။ ဆရာတို႔က လုပ္ေပးလို႔ရသေလာက္လုပ္ေပးပါတယ္။ က်န္တာေတြလည္း စံုေစ့ေအာင္ မွာပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာမွာတာေတြ အကုန္လံုးလည္း က်မတေယာက္တည္း မလုပ္ႏိုင္သလိုပဲဆရာ။ က်မတေယာက္တည္း လုပ္ရမဲ့တာဝန္ေတြ မဟုတ္သလိုပဲ”
“သိပ္မွန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မလုပ္ႏိုင္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ က်ေနာ္တို႔႔ဆရာဝန္ေတြ မ်က္စိမွိတ္မွာလိုက္ရတာေတြ သိပ္ရွိတာ ေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ တာဝန္မဟုတ္မွန္းသိသိနဲ႔ ဆရာဝန္ေတြလည္း လက္လွမ္းမမီ မတတ္ႏိုင္လို႔၊ ဒါမ်ဳိးေတြလုပ္ရင္ေတာ့ အသင့္ ေလ်ာ္ဆံုးေပါ့ဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလြဲ ခဲပစ္လုပ္ ႏႈတ္အားျဖင့္ပဲ ဂ႐ုစိုက္မိတာေတြ ဒုနဲ႔႔ေဒးပါပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆရာဝန္ေတြဆိုတာ ျပည္သူေတြနဲ႔ ဘယ္တုန္းကမွ မကင္းကြာခဲ့ပါဘူး။ ျပည္သူေတြၾကားမွာ အမွန္တကယ္ရွိခဲ့ၿပီး လူနာေတြနဲ႔႔အတူ မ်က္ရည္က် ေဝဒနာကိုမွ်ေဝခံစားခဲ့တဲ့ လူတန္းစားစစ္စစ္ပါ။ က်ေနာ္ေျပာတာ ေဒၚဘုတို နားလည္ပါတယ္ေနာ္”
ေဒၚဘုတို က်ေနာ့္ကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္။ ေသခ်ာတာက သူဘာမွသေဘာမေပါက္။ က်ေနာ္ ေဒါခီးသြားသည္။ စိတ္ ထဲမွအေတြးမူကား....
“ဒီဘြားေတာ္ ကြမ္းမျဖတ္ႏိုင္လို႔သာ (က်မမတတ္ႏိုင္တာ လုပ္ခိုင္းတယ္) ေျပာတာျဖစ္မယ္။ ေၾသာ္ အသိေခါက္ခက္ အဝင္ နက္လွတဲ့ ခင္ဗ်ားကို HE ေပးရတာ၊ ကြၽဲပါးေစာင္းတီးသလိုပါပဲလား..ေဒၚဘုတို။ ကႀကီးပုတ္ေလာက္ေရးျပမွ နကန္းတလံုး နားမလည္ေလေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္း သတ္မွတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားကို ေပလ်လကန္ ျပဳလိုက္ေပေတာ့မယ္။ ျပန္ေခ်ေတာ့သတည္း..” ဟူသတတ္။
“တရားသေဘာနဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့ ဒုကၡသစၥာေပါ့ ဆရာ။ ခႏၶာရွိသေရြ႕ေတာ့ ေပးဆပ္ေနရမွာေပါ့။ ဒီသံသရာႀကီးထဲ က်င္လည္ ေနသ၍ ဒီဒုကၡေတြက လြတ္ေျမာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။”
ေအာင္မယ္ သူက ဒါေတြေတာ့ရသည္။ ေခသူမဟုတ္ပင္။
“အဲဒီ ဒုကၡသစၥာကလြတ္ဖို႔ကိစၥကေတာ့ ရြာဦးဆရာေတာ္ကိုသာ သြားေမးေခ်ပါ။ က်ေနာ္သိသေလာက္က ဒီလိုဒုကၡခံေနရတာ ဆင္းရဲတာဟာ ပညာမတတ္လို႔ဗ်။ အသိပညာဗဟုသုတမရွိလို႔။ ကဲ ေဒၚဘုတို၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္ႏွတန္းထိ ေက်ာင္းေနဖူးတုန္း။”
“က်မလား။ ၃ တန္းတက္ဖူးတယ္ဆရာ။ က်မတို႔ မိဘက ဆင္းရဲတယ္ေလ ဆရာရဲ႕။ က်မ ၃ တန္း တႏွစ္တက္ၿပီးကတည္းက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ေကာက္စိုက္တယ္။ စပါးရိတ္တဲ့အဖြဲ႔နဲ႔႔လိုက္တယ္။ ေကာက္သင္းေကာက္တယ္။ အလုပ္လုပ္မွ ဗိုက္ျဖည့္ႏိုင္ မွာကို ဆရာရဲ႕။ စာကေတာ့ ေသစာရွင္စာတတ္.. ေတာ္ေပါ့ ဟုတ္ဖူးလား”
“စာတတ္ဖို႔ထက္စာရင္ ပညာတတ္ဖို႔က ပိုလိုတာဗ်။ ခင္ဗ်ားကေလးေတြကေကာ”
ေဒၚဘုတို က်ေနာ္မ်က္လံုးကို ေရွာင္ၿပီးေျဖသည္။
“ေက်ာင္းထားတယ္ဆရာ.. တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေတာ့ ေအာင္ေနၾကတာပဲ။ ဆရာေျပာသလို စာပဲတတ္သလား ပညာပဲ တတ္ သလားေတာ့ မသိဘူး”
“ဟုတ္လား ဘာပဲ ေျပာေျပာေကာင္းပါတယ္၊ ဘယ္ႏွတန္းေတြ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ”
“အႀကီးေကာင္ႏွစ္ေယာက္က ၈ တန္းေအာင္ကုန္ၾကၿပီ။ အခုေတာ့ တေယာက္က ပင္လယ္လိုက္သြားတယ္။ တေယာက္က ပန္းရံလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့ကေလးေတြက ၅ တန္းတေယာက္နဲ႔ အငယ္ေလးေတြပဲ..”
“အင္... အထက္တန္းဆက္မထားဘူးလား. ႏွေမ်ာစရာႀကီး”
“အာ။ ထားႏိုင္ပါဘူး ဆရာကလဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္းက အေဝးႀကီးမွာဆရာရဲ႕။ က်မတို႔ ကြင္းထဲကဆိုေတာ့ ရြာအထိ ေတာင္ မနည္းသြားရတာ။ ရြာကေနမွ အထက္တန္းေက်ာင္းထိ ၃ မိုင္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရေသးတယ္..”
“၃ မိုင္ဆို နီးနီးေလးပဲဟာ သြားခိုင္းေပါ့”
“ေႏြဘက္ လမ္းေပါက္ရင္ေတာ့ သြားလို႔ရတာေပါ့ဆရာ။ လယ္ကန္သင္းရိုးက သြားရတာဆိုေတာ့ မိုးတြင္းဘက္ မလြယ္ဘူး ေလ။ ေနာက္ၿပီး ဆရာကလည္း မသိတာက်ေနတာပဲ၊ ဒါလည္း ရွိေသးတယ္ေလ”
သူက လက္မႏွင့္ လက္ညိႇဳးကို ဝိုင္းျပသည္။
“ေအးဗ်ာ ဘာပဲေျပာေျပာ။ ပညာကအေရးႀကီးတယ္ဗ်။ ပညာတတ္မွ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို တိုက္ဖ်က္ႏိုင္မွာ၊ ဒါမွ ခင္ဗ်ားတို႔႔လည္း က်န္းမာမွာ။ ဥပမာေပးရရင္ အခုေဒၚဘုတိုႀကံဳရသလို သားဆက္ျခားမႈ ျပသာနာပဲ ထားပါေတာ့။ ဆင္းရဲရတဲ့အထဲ ကေလး ေတြက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ဆိုေတာ့ နလန္ကို မထူႏိုင္ေတာ့ ဘူး။ ဒါ ခင္ဗ်ားတို႔ သားဆက္ျခားဖို႔႔ကို အသိမရွိလို႔ျဖစ္တာ။ အကယ္၍ သားဆက္ျခားၿပီး ကေလးတေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကိုပဲ ေသခ်ာျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မယ္ဆို အနည္းဆံုးေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သားသမီးေတြ ဆင္းရဲတြင္းမနက္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ကဲ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာဝန္အေနနဲ႔ တာဝန္ေက်ေျပာလိုက္ၿပီ။ က်န္တာ အကုန္လံုး ေဒၚဘုတို ကိုယ့္ဘာသာ ၾကည့္က်က္လုပ္လိုက္ေပေတာ့။ ဟုတ္လား.”
“အင္ ဆရာကလုပ္ၿပီ။ က်မေျပာပါတယ္။ က်မတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္း လုပ္ႏိုင္တဲ့ လုပ္ရမဲ့ တာဝန္ေတြခ်ည္း မ ဟုတ္သလိုပဲ။ ဆရာကလည္း ေျပာစရာရွိတာ ေျပာၿပီးၿပီဆိုေတာ့ တာဝန္ေက်ၿပီ။ က်မတို႔လင္မယားလည္ူ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ပါၿပီတဲ့။ က်မတို႔ခ်ည္း မတတ္ႏိုင္တာေတြက် ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မတုန္း။ ေက်ာင္းတို႔ ေဆး႐ုံတို႔ကို သြားဖို႔႔အေရး ရွိသမွ် အကုန္ေပါင္ရမဲ့ ကိန္းဆိုက္ေနၿပီ”
“ေဒၚဘုတိုေရ။ က်ေနာ္ ႏွာနည္းနည္းေစးေနလို႔႔ပါဗ်ာ။ ျပတင္းေပါက္ေလး ပိတ္လိုက္စမ္းပါဦး။ အင္း ဟုတ္ၿပီ။ ခုမွ ေနသာထုိင္ သာ ရွိေတာ့တယ္။ ကဲ ကဲ ေဒၚဘုတို၊ ကေလးကို တီဘီေဆးခန္း အျမန္ေခၚသြား။ က်ေနာ္လည္း တေရးတေမာနားလိုက္ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ားေမးခြန္းေတြမ်ားေနတာနဲ႔႔ပဲ တီဘီေဆးခန္းပိတ္သြားဦးမယ္”
ေဒၚဘုတို ကေလးသံုးေယာက္ႏွင့္ ကေသာကေမ်ာ ထြက္သြားသည္။
က်ေနာ့္ေခါင္းမွာကား အေျဖမသိေသာ ေမးခြန္းမ်ားျဖင့္ ေနာက္က်ိလ်က္။
မင္းဘုန္းေဇာ္