ခင္လြန္း ● ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း မေသ၊ ေစာဘဦးႀကီးလည္း မေသ၊ ဖဒုိမန္းရွာလည္း မေသ
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄၊ ၂ဝ၁၇
ေရွးပေဝသဏီမွသည္ ေခတ္အဆက္ဆက္လူသားေတြဟာ မိမိတို႔အသက္ခႏၶာ ထာဝရ ရွင္သန္ေနေရးအတြက္ ေသျခင္းကိုလြန္ဆန္ႏိုင္မယ့္နည္းနာတခုခု အသည္းအသန္ရွာခဲ့ၾကတာကို စာေရးသူငယ္စဥ္ကပင္ သတိျပဳမိပါတယ္။ ကေလးဘဝဖတ္ရတဲ့ပုံျပင္ဇာတ္လမ္းေတြမွာ လူေတြဟာ မေသေဆးရဖို႔၊ ၿပီးေတာ့ လူလူခ်င္း လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္တာ မခံရဖို႔၊ စစ္ပြဲေတြမွာ လက္နက္ေဘးနဲ႔ မက်ဆုံးဖို႔၊ ဓားၿပီးတုတ္ၿပီး က်ည္မတိုး ေသနတ္မေပါက္တဲ့ အေဆာင္လက္ဖြဲ႔ေတြ မေသေဆးရွာပုံေတာ္ ဖြင့္တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြ စသည္ျဖင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း လူဆိုတာ ေသမ်ဳိးပဲဆို တဲ့တရားကိုသာ လူသားတုိင္း လက္ခံသြားရတယ္မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာ ၿပီးေဆးမသုံး လက္ဖြဲ႔မေဆာင္ မေသေဆး မေတြ႔ခဲ့ပါဘဲ ဘယ္ေသာ အခါမွ ေသဆုံးသြားျခင္းမရွိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း လူ႔ဘဝ လူ႔ဘုံခန္းဝါႀကီးမွာရွိေနတာ သတိထားမိ ျပန္ပါတယ္။ အဲဒီ့သူေတြကေတာ့ ဘဝသက္ဆုံးတိုင္ထိ မိမိယုံၾကည္ရာေပၚမွာ ထာဝရျမဲျမဲခိုင္ခိုင္ မားမားမတ္မတ္ရပ္ၿပီး အမ်ားအတြက္ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ အနစ္နာခံသြားၾကတဲ့ အာဇာ နည္သူရဲေကာင္းေတြပါပဲ။ ဒီအသိ ဒီခံစားမႈနဲ႔ေျပာရမယ္ဆိုရင္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွသည္ ၈၈ အေရးေတာ္ပုံမွာ အသက္စြန္႔လွဴသြားတဲ့ မဝင္းေမာ္ဦးေလးအထိ မေသ၊ ကရင္အမ်ဳိးသားတရပ္လုံး စစ္ကြၽန္ဘဝက လြတ္ ေျမာက္ေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေစာဘဦးႀကီးမွသည္… ဖဒိုမန္းရွာအထိသည္လည္း မေသ။ သူတုိ႔ဘယ္ေသာ အခါမွ မေသခဲ့။
အာဇာနည္ဆိုတာ ကမၻာတည္သ၍ ျမန္မာတည္သ၍ ဘယ္ေသာအခါမွ ေသဆုံးသြားျခင္း မရွိခဲ့တဲ့ မေသေဆးေတြ႔ခဲ့သူမ်ား ပါတကား။
(၁)
၉ဝ ခုႏွစ္မ်ားရဲ႕ေႏွာင္းပိုင္းကာလ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္တေနရာမွာ ဆရာမန္းရွာကို က်ေနာ္ပထမဆုံးစတင္ ဆုံဖူးျမင္ဖူးခဲ့ တာပါ။ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ႀကိဳးပမ္းတိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေဒသက အင္အားစုေတြနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ျပင္ဆင္လာခဲ့ၾကရာက ေတြ႔ရတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘဝမွာ တခ်ဳိ႕ေသာကိစၥေတြဟာ ဘယ္ေသာအခါမွ ထုတ္ေဖာ္ေျပာ ဆိုမႈမျပဳျခင္းျဖင့္ ပိုမိုေကာင္းမြန္မယ္လုိ႔ခံယူထားသူအျဖစ္နဲ႔ က်ေနာ္ေျပာႏိုင္သမွ်ကေတာ့ က်ေနာ္တု႔ိရဲ႕အဓိကရည္ရြယ္ ခ်က္ေတြက အဲဒီ့ကာလက ျမန္မာျပည္အတြင္းထဲမွာျဖစ္ေနရတဲ့အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို ကမၻာကသိေအာင္ ေဖာက္ခြဲေဖာ္ ထုတ္ခ်ျပဖို႔။ စစ္အုပ္စုက သာမန္ျပည္သူတဦးမဆိုထားနဲ႔ ၉ဝ ျပည့္ ေရြးေကာက္ပြဲအျပတ္အသတ္အႏုိင္ရ ဒီ/ခ်ဳပ္ကိုေတာင္ အစစအရာရာ တားဆီးပိတ္ပင္ ကန္႔သတ္ထားခ်ိန္၊ လြတ္လပ္စြာထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုေရးသား ျဖန္႔ေဝခြင့္မွန္သမွ် နတၳိ။ ကမၻာအရပ္ရပ္က ျဖစ္ထြန္းတိုးတက္မႈမွန္သမွ် ျပည္သူေတြမသိရေအာင္ သတင္းအေမွာင္ခ်။ ျမန္မာနဲ႔ကမၻာကို အဆက္ျဖတ္၊ အထီးက်န္တံခါးပိတ္၊ ျခင္းထဲကၾကက္ေတြလို ျပည္သူေတြေပၚသေဘာထားဆက္ဆံ။ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္၊ ေသလိုက ေသ။ အႏုပညာမွန္သမွ်အားလုံး ခ်ဳပ္ကိုင္၊ ၿပီးေတာ့ ဒီမုိကေရစီေရး ႀကိဳးပမ္းေနသူတို႔နဲ႔ သူတုိ႔ရဲ႕မိသားစုသားစဥ္မ်ဳိးဆက္တခုလုံးကို ဖမ္းဆီးအက်ဥ္းခ်၊ ၿဖိဳခြင္းခ်ဳိးႏွိမ္။ တႏိုင္ငံလုံး လူ႔အခြင့္အေရးအလုံးစုံ ခ်ဳိးေဖာက္ခံေနရ ..စတဲ့ သံေလွာင္ခ်ဳိင့္ အေမွာင္ ကမၻာထဲက ျမန္မာ့ျဖစ္ရပ္ အလုံးစုံကို ရႏိုင္သမွ်ေဖာ္ထုတ္ရင္း ကမၻာ့ျပည္သူေတြသိဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့အေရး ကို ကမၻာ့ျပည္သူေတြဝိုင္းၿပီး ေတြးေတာကူညီေပးၾကေစဖို႔ရာ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔လာရာလမ္းေပါ့။
အဲ့ဒီမွာ ဆရာမန္းရွာကို အျခားေသာကရင့္ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားနဲ႔အတူ ဆုံဖူးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ေတြ႔ဆုံ ပြဲဟာ နာရီမ်ားစြာၾကာလွတာမဟုတ္ေပမယ့္ အက်ဳိးရွိလွပါတယ္။ က်ေနာ့္တို႔ျပည္တြင္းမွာေျပာေျပာေနၾကတဲ့ ကရင္သူပုန္ ေတြဆုိတာကို သက္ရွိထင္ရွားေတြ႔ရတာလို႔လည္း ဆိုႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒ့ီအထဲမွာ ဗမာစကားကို က်ေနာ္တုိ႔နားလည္ႏိုင္ေအာင္ အေျပာျပႏိုင္ဆုံးက ဆရာမန္းရွာပါပဲ။ ဆရာ့အသံက ပကတိရွင္းလင္းၾကည္လင္ၿပီး တိတိပပျပတ္ျပတ္သားသားရွိလွပါ တယ္။ ထက္ျမက္တဲ့မ်က္လုံးအၾကည့္ရွိေသာ္ျငား တဖက္သားအေနခက္ေစမတဲ့ စူးစူးစားစား မ်ဳိးမဟုတ္ဘူးေပါ့။ အထူး သျဖင့္ က်ေနာ္တု႔ိလို ျပည္တြင္းကေန အရဲကိုးလာခဲ့ရသူေတြအတြက္ အရာရာဟာ အကဲဆတ္လြန္းလွတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီ့အခ်ိန္က လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွာ အခရာအက်ဆုံးျဖစ္တဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားအခ်င္းခ်င္းၾကား အကြဲအျပဲပဋိပကၡ မီးေတာက္ဟာလည္း အရွိန္ ေကာင္းေနဆဲဆုိေတာ့ ရႈပ္ေထြးလွတဲ့ေနာက္ခံကားခ်ပ္က ရွိေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမန္းရွာ ေျပာလိုက္တဲ့စကားက က်ေနာ္တု႔ိအေပၚ သာမန္ထက္နားလည္ထားတဲ့ပုံေပၚေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိေစပါတယ္။ “ခင္ဗ်ားတု႔ိက ကဗ်ာဆရာေတြကိုး” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဆရာက “ေအးဗ်ာ ကဗ်ာဆရာလည္း ျပည္သူပဲဗ်၊ စစ္အာ ဏာရွင္ျပဳတ္က်ဖုိ႔က အားလုံး သူ႔ေနရာနဲ႔သူ တာဝန္ရွိတယ္” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဆရာမန္းရွာအဲ့ဒီလိုေျပာခဲ့တုန္းက သူဟာ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးရဲ႕အေရးပါတဲ့ထိပ္ပိုင္းေခါင္း ေဆာင္တဦးအျဖစ္သာမက တိုက္ပြဲဝင္ကဗ်ာဆရာတဦးျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုက်ေနာ္မသိေသးပါဘူး။
ေနာင္ေတာ့ ဆရာမန္းရွာရဲ႕ “ခ်စ္သမီးသို႔” ဆိုတဲ့ကဗ်ာမွာေရးဖြဲ႔ခဲ့သလို “မုန္တုိင္းက ထန္၊ လိႈင္းက ထန္လည္း၊ ေရဆန္ ေလၾကမ္း၊ ခရီးလမ္းကို ျဖတ္သန္းေနသူေတြလည္း ရွိပါသည္” …ဆို သလိုမ်ဳိး ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ကို က်ရာေနရာက ထမ္းရြက္ေနသူမ်ားအေပၚ ဆရာတန္ဖိုးထားသူအျဖစ္ က်ေနာ္နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ကိုယ္တည္ရွိရာေနရာကေန တာဝန္ယူမႈအရ ဆက္လက္ ခ်ီတက္ေနဖို႔ လမ္းညႊန္မႈလည္းျဖစ္ ခြန္အားလည္း ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား။
(၂)
တခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ျပည္တြင္းမွာဆက္လက္ရပ္တည္ဖု႔ိမျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အတြက္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမရွိရာကို ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကိုေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ကနဦးထဲကစုဖြဲ႔ထားခဲ့တဲ့ မိုးႀကိဳးသတင္းစာမွာ ဝင္ရပ္ပါတယ္။ “မင္းဆိုးကို မိုးႀကိဳးပစ္မည္” ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံနဲ႔ သူပုန္သတင္းစာေပါ့။ က်ေနာ္မေရာက္ခင္က အဖြဲ႔ႀကီးတခုရဲ႕အေထာက္အပံ့နဲ႔ထုတ္ေဝေနရာက ေနာက္ပိုင္း ေထာက္ပံ့မႈလုံးဝရပ္ပစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ အားေပးသူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ပ့ံပိုးမႈအနည္းငယ္မွ်နဲ႔ ဆက္ရပ္ေနရခ်ိန္ ပါ။ မိုးႀကိဳးသတင္းစာက ျပည္တြင္းႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးကို စည္းခ်က္ညီေပါင္းစပ္ပုံေဖာ္၊ ၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္းနဲ႔ နယ္စပ္ ေဒသတေလ်ာက္ တိုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာ စစ္အုပ္စုရဲ႕အေထြေထြလူ႔အခြင့္ အေရးခ်ဳိးေဖာက္မႈေတြ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕စီးပြားဓန ကို သူတုိ႔ေမာင္ပိုင္စီးတာေတြကို ေဖာ္ထုတ္ေနတာ ဆုိေတာ့ စစ္အုပ္စုကို နည္းေပါင္းစုံန႔ဲဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ရမယ္ဆိုတဲ့အျမင္ရွိသူတိုင္း အားေပးၾကပါ တယ္။ အဲဒီ့ထဲမွာ ဆရာမန္းရွာ ထိပ္ဆုံးက ပါပါတယ္။ အခါအားေလ်ာ္စြာ ဆရာနဲ႔ဆုံၾကတိုင္းလည္း အားေပးစကားေျပာေလ႔ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တု႔ိက အခိုင္အမာေနာက္ခံမရွိဘဲ သတင္းစာပုံမွန္ထုတ္ႏိုင္ဖုိ႔ကိုပဲ အားခဲေနၾကတာ မဟုတ္လား။ တကယ္က အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တု႔ိဟာ အဖြဲ႔ရဲ႕ေနရာထိုင္ခင္းနဲ႔ အေျခခံရပ္တည္ေရးအတြက္ေတာင္ အတန္ တန္ရုန္းကန္ေနၾကရတာပါ။ လုံျခဳံေရးက ပထမဆိုတဲ့အသိကို ေခါင္းထဲမထားအားေတာ့ပဲ ေစ်းေပါလွတဲ့ေနရာထိုင္ခင္းေတြဆီ ေရြးခ်ယ္ေနခဲ့ရတာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိလာပါတယ္။
တႀကိမ္မွာေတာ့ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားအင္အားစုေတြအားလုံးန႔ဲ႔ အလွမ္းအကမ္းေဝးလွတဲ့တေနရာမွာ စရိတ္သက္သာ လြန္းလို႔ သြားေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီ့ေနရာကို က်င္လည္ဖူးခဲ့တဲ့ ကရင့္ေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕က ဒီေနရာဟာ ရန္သူရဲ႕လက္တကမ္းအကြာေလးတင္ျဖစ္လို႔ အခ်ိန္မေရြးအႏၱရာယ္က်ေရာက္ႏိုင္ေၾကာင္း အျမန္ဆုံးေနရာ သစ္တခုဆီ ေရြ႕ေျပာင္းသင့္ေၾကာင္း သတိေပးၾကပါတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္က တေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ သိသြားရင္ ဆယ္မိနစ္အတြင္းေပါက္ခ်လာၿပီး ၾသဇာသီးလာေကြၽးသြားႏိုင္တယ္တဲ့။ တလုံးေလာက္ဆိုရင္ပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ အတြက္ လုံေလာက္ပါၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ တျခားေရြးခ်ယ္ဖို႔ကလည္း အခ်က္အလက္အားနည္းလြန္းေတာ့ ဒီလို ပဲ ေပၿပီး ဆက္ေနၾကရတာပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔တေန႔မွာေတာ့ ကားလမ္းေတာင္ ပီပီျပင္ျပင္မရွိတဲ့အဲဒီ့ေနရာကို ဆရာမန္းရွာ အမွတ္မထင္ေပါက္ခ်လာပါတယ္။ ကား ေမာင္းသူနဲ႔မွႏွစ္ေယာက္ထဲ။ ႀကိဳတင္ေျပာထားရေအာင္ကလည္း က်ေနာ္တို႔မွာ အိမ္သုံးရုံးသုံး ဖုန္းမရွိၾက။ တာဝန္အႀကီး ဆုံးယူထားရတဲ့ က်ေနာ့္မွာေတာင္ လိုရ မယ္ရ ျပင္ပနဲ႔ဆက္သြယ္ႏိုင္ဖို႔ လက္ကိုင္ဖုန္းေလးရယ္လို႔မွ မရွိဘဲကိုး။
ရုံးလို႔ေျပာရမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ေနရာကလည္း လုံလုံျခဳံျခဳံမရွိတာရယ္ လူသူ ျပတ္ေတာင္းလွရုံမက အိမ္ေျခပါးလ်ားလြန္းလွတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္အခင္းအက်င္းရယ္ ဆက္သြယ္ေရးအသုံးအေဆာင္ နတၳိျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔အေျခအေနရယ္ကို ဆရာ သိေတာ့ စိတ္ပူတဲ့အရိပ္အေယာင္က မ်က္ႏွာမွာ အထင္းသားနဲ႔ပါ။
ဆရာစိုးရိမ္မယ္ဆုိလည္းစိုးရိမ္စရာပါ။ တေန႔ကတင္ က်ေနာ္တုိ႔ေနာက္ေဖးဘက္က်က်မွာ လူေသအေလာင္း ၂ ေလာင္း လာပစ္သြားေသးတာမဟုတ္လား။ ဒါက မၾကာမၾကာျဖစ္ေနၾကတဲ့။ ဆရာက ခပ္ေဝးေဝးမွာ ညိႇဳ႕ညိႇဳ႕ေလးလွမ္းျမင္ေနရတဲ့တေနရာကို လက္ညႇိဳးထိုးျပၿပီး “သူတုိ႔က (ခြဲထြက္ကရင္ အဖြဲ႔ကိုဆိုလိုဟန္ရွိ) အဲဒီမွာတင္ ထိုင္ထားတာဗ်၊ ဝင္လာရင္ ဆယ္ မိနစ္ေလာက္ပဲ လာရမွာ။ ဒီနားမွာ ခင္ဗ်ားတို႔မေနအပ္ဘူး” တဲ့။ ဆရာဟာ ဒီလိုေနရာကေန သတင္းစာပုံမွန္ထြက္ ႏိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့က်ေနာ္တု႔ိကိုလည္း ရဲေဘာ္ရဲဘက္အရင္းအခ်ာေတြလို စာနာမႈအျပည့္နဲ႔ေႏြးေထြးစြာ အားေပးသြားခဲ့ပါေသး တယ္။
အဲဒီ့ေနာက္ သိပ္မၾကာခင္မွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အဲဒီ့ေနရာကို စြန္႔ခြာခဲ့ၾကပါတယ္။
(၃)
“ေခတ္ၿပိဳင္မွာပါတဲ့ ခင္ဗ်ားကဗ်ာကို မန္းရွာက ႀကိဳက္လို႔တဲ့ဗ်။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားကိုေျပာခိုင္းလိုက္တယ္။ ကြန္ဂရက္က်ဴေလး ရွင္းဗ်ား”
ဒီသတင္းကို က်ေနာ္ရွိရာနယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းထဲအထိ သယ္ေဆာင္လာတာက မိုးႀကိဳးသတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးသန္း ထြဋ္ပါ။ သူက က်ေနာ့္အေျခအေနကိုလည္း ဆရာမန္းရွာက ေမးျမန္းတဲ့အေၾကာင္းပါ ဆက္ေျပာပါတယ္။
၂ဝဝ၆ ရဲ႕နိဂုံးပိုင္းမွာ က်ေနာ့္ေရြးခ်ယ္မႈက တတိယႏိုင္ငံတခုကိုထြက္ခြာဖို႔ပါ။ လုပ္ငန္းစဥ္အရ ဒုကၡသည္စခန္းတခုကို မျဖစ္ မေန က်ေနာ္ဝင္ရပါတယ္။ စခန္းထဲမွာ က်ေနာ့္လိုပဲ ဘဝကိုေရြးခ်ယ္လာခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔စုံက လုပ္ ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ရဲေဘာ္ညီအကိုေတြနဲ႔ ဆုံရ ၾကဳံရ။ ဆရာမန္းရွာႀကိဳက္တယ္ဆိုတာက အဲဒီမွာဆုံၾကရတဲ့သူေတြနဲ႔ ေဆာင္းရက္ ရွည္မ်ားကာလ ခံစားမႈကို က်ေနာ္ေရးဖြဲ႔တာပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ တတိယႏိုင္ငံကိုထြက္ဖို႔ ေရြးလာခဲ့သူ ေတြဟာ တခ်ိန္က ဒီမုိကေရစီအေရးေတာ္ပုံအတြက္ ဘယ္လိုပင္ ပါဝင္ခဲ့ျဖတ္သန္းခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးကိုေက်ာခိုင္းသြားသူမ်ားအျဖစ္ ေစ်းေပါင္ခ်ဳိးတာခံထားရသလို ခံစားေနရခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒီ့ခံစားမႈရွိေနတာပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ေဆာင္းနံနက္ခင္းတခုမွာေတာ့ ေတာႀကီးေခါင္ေခါင္ထဲက ဒုကၡသည္စခန္းတခုရဲ႕ ေအး လြန္းလွတဲ့ ေဆာင္းကို က်ေနာ္တု႔ိဘဝတူေတြ ေဘထုတ္ထည္ကိုယ္စီဝတ္ ထင္းမီးဖုိေလးဖိုရင္း အခ်မ္းဒဏ္ကို အံတု ခုခံေနၾကပါတယ္။ ထုံးဓာတ္မ်ားလွတဲ့ေရေႏြးကို လက္ဖက္ေျခာက္ခါးခါးေလး ႏွပ္လို႔ေပါ့။ အစီခံမွာ ထိုင္းစာတံ ဆိပ္ကပ္ထား တဲ့ ေဆးလိပ္ကိုယ္စီ ဖြာလို႔ေပါ့။ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာပဲ ေဆးလိပ္ဖြာ ေနသူတေယာက္က ပတ္ထားတဲ့ထိုင္းတံဆိပ္အစီခံေလးကို ခြာလိုက္ပါတယ္။ ေအာက္မွာထပ္ေပၚလာတာက ေရႊေရာင္စကၠဴပတ္ေလးေပၚ ဗမာစာတန္းထိုးလ်က္န႔ဲ…“သုခိတာ” တဲ့။
ထင္းမီးပုံအခုိးအေငြ႔ေတြၾကား မပီဝါးဝါးျဖစ္ေနတဲ့ ဘဝတူေတြရဲ႕မ်က္ႏွာေတြ။ အေပၚက ဖုံးအုပ္ခံထားရတဲ့ သုခိတာဆိုတဲ့ေရႊေရာင္အစီခံပတ္ကေလး။ ဒုကၡသည္မ်ားအဖို႔ သုခိခ်မ္းသာျခင္းတဲ့လား။ ဒီျမင္ကြင္းေလးကို ကဗ်ာေရးျဖစ္ေတာ့ ဆရာ မန္းရွာက ခံစားရတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ ကရင္လူထုသိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး မီွခိုေနၾကရတာကလား။ ဆရာမန္းရွာ ႏွစ္သက္တယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ပီတိ ျဖစ္မိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္ ကေလာင္အမည္ “ေရဆန္” လို႔ အမည္ရတဲ့ကဗ်ာဆရာတေယာက္လည္းျဖစ္သူက ႏွစ္သက္တာေလ။ က်ေနာ္ ဂုဏ္ယူရမွာေပါ့။ စိတ္ထဲမွာလည္း အခါအခြင့္ ရရင္ ဆရာ့ကိုဂါရဝသြားျပဳရမယ္ဆုိၿပီး က်ေနာ္ေတးထားလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္အခြင့္အရးမရလိုက္ပါဘူး။ လူကို ေခြးသတ္သြားခဲ့ၿပီ။
(၄)
တကယ္ေတာ့လည္း ေသျခင္းတရားဆိုတာ အသက္ရွင္ေနထိုင္ျခင္းနဲ႔အတူ တြဲဖက္ပါလာတဲ့ အခြင့္အေရးတမ်ဳိးပါပဲ။ မည္သူတဦးတေယာက္မဆို ဒီအခြင့္အေရး ႏွစ္ရပ္ကို မလြဲမေသြ ခံစားၾကရပါတယ္။ ဒါကိုျငင္းပယ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတာေတြ ကိုလည္း အထက္မွာ က်ေနာ္ေျပာၿပီးခဲ့ပါၿပီ။ တကယ္က ေသျခင္းတရားဟာ ဘဝတန္ဖိုးရဲ႕နိဂုံးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္ ရွင္သန္စဥ္မွာ ဘဝတန္ဖိုးႀကီးျမတ္စြာေနထိုင္ရပ္တည္သြားတဲ့လူေတြအဖို႔ လူ႔သမိုင္းအစဥ္မွာ ဘယ္ေသာအခါမွ နိဂုံး ခ်ဳပ္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ခုဆိုရင္ပဲ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရွင္သန္ေနမႈကို အႏွစ္ရာ ျပည့္အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ေႏွာင္းလူေတြက ေဖာ္က်ဴးၾကဦးမွာ မဟုတ္လား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လို တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမွမဟုတ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ့္လူမ်ဳိး အတြက္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ခဲ့သူ အနစ္နာခဲ့ခဲ့သူ မည္ သူမဆို ဘဝနိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့သြားခဲ့ဖူးပါသလား။
က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာသာမက ျမန္မာျပည္သူမ်ားအားလုံးမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္းမေသ။ ဝင္းေမာ္ဦးေလးလည္းမေသ။
ကရင္အမ်ဳိးသားတရပ္လုံး စစ္ကြၽန္ဘဝကလြတ္ေျမာက္ဖို႔ကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေစာဘဦးႀကီးလည္းမေသ။ လူမသိသူ မသိက်ဆုံးသြားၾကတဲ့ အညၾတကရင့္ရဲေဘာ္မ်ားလည္း မေသ။ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ ဖဒိုမန္းရွာ သို႔မဟုတ္ ကဗ်ာ ဆရာ ေရဆန္သည္လည္း မေသ။ ဘယ္ေသာအခါမွ မေသ။