ျမဇင္ေယာ္ ● ငါ့ဝမ္းမနာ သားသက္လ်ာ
(မိုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၇
(မိုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၅၊ ၂၀၁၇
"သာဓု... သာဓု.... သာဓု ။ အခုလို ကန္ေတာ့ရတဲ့ အက်ဳိးအားေၾကာင့္ မိမိအတြက္၊ မိဘဆရာသမား ေက်းဇူးရွင္ေတြအတြက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ အက်ိဳးျပဳႏိုင္တဲ့ သားေကာင္းရတနာေလး ျဖစ္ပါေစဗ်ား"
ဆုေပးေနရင္းက ဒီကေလးကို ျပံဳးၿပီး ၾကည့္ မိတယ္။ အရပ္ေတြ ရွည္လာတယ္။ အသားေတြျဖဴလာၿပီး ဥပဓိရုပ္က ခန္႔ခန္႔ ညားညားနဲ႔ ေယာက်္ားပီသလာတယ္။ ဒါက အျပင္ပိုင္းလူတိုင္းျမင္သာတဲ့ ႐ုပ္လကၡဏာေတြပါ။ သူ႔ရဲ႕အတြင္းစိတ္ေတြ ဘယ္ ေလာက္ေျပာင္းသြားလဲဆိုတာကေတာ့ ဝမ္းမနာအေဖျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္က အသိဆံုးပါ။
*-*-*-*-*-*-*-*
က်ဳပ္နာမည္ သိန္းေဆြပါ။ အထက္တန္းျပဆရာ၊ အဂၤလိပ္စာသင္တယ္။ အခုေတာ့ ပင္စင္ယူၿပီးပါၿပီ။ ပင္စင္ယူၿပီးေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္းေလး ေနခ်င္ေပမယ့္ဝါသနာက တားမရဘူးဗ်။ ရြာေတြမွာေနၾကတဲ့ တပည့္ေဟာင္းေတြက သူတို႔သားသမီးေတြကို လာအပ္ၾကရင္ လက္ခံၿပီး သင္ေပးလိုက္တယ္။ အိမ္နီးခ်င္း ကေလးေတြလည္းမလြတ္ဘူး။ သခ်ာၤအတြက္ကလည္း ဝါသနာ ပါေတာ့ အဂၤလိပ္၊ သခ်ာၤ ႏွစ္ဘာသာ သင္ေပးလိုက္တယ္။
အျပင္က်ဴရွင္ေပါ့။ က်ဴရွင္လစာလား။ က်ဳပ္အတြက္ က်ဴရွင္လစာဆိုတာက အာလူးေပးရင္ အာလူးေပါ့ဗ်ာ။ ၾကက္သြန္နီ ေပးရင္ ၾကက္သြန္နီေပါ့။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ စပါး၊ ပဲဆီ၊ ႏွမ္းဆီ၊ ေျမပဲ အစံုပါဘဲ။ သူတို႔ေပးတာ က်ဳပ္လစာပါဗ်ာ။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့မိဘက အဝတ္အစားေလး ကန္ေတာ့ရင္လည္း ယူလိုက္တာဘဲ။ ဘာမွေပးစရာ မရွိတဲ့မိဘရဲ႕ ကေလးေတြလည္း က်ဳပ္လက္ခံပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရွိေနလို႔ လူပ်ိဳႀကီး ပင္စင္စား က်ဳပ္ဘဝ စိုျပည္ေနတာ။ ေက်းဇူးေတာင္တင္ရမွာ။
တေန႔ က်ဳပ္စာသင္ေနတုန္း ညီအစ္ကိုလိုခင္ေနတဲ့ က်ဳပ္ဇာတိရြာက ေမာင္ထြန္းေဖေရာက္လာတယ္။ အထုပ္အပိုးေတြေရာ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ေရာပါလာေတာ့ ခရီးဦးႀကိဳၿပီး လာရင္းကိစၥေမးရတာေပါ့။
"အကိုႀကီးရာ က်ဳပ္အသက္ႀကီးမွ အိမ္ေထာင္က်တာ ဒီသားေလးတစ္ေယာက္ပဲ ထြန္းကားပါတယ္"
"ငါသိပါတယ္ကြာ။ ဒီအရြယ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီဘဲ၊ ဘယ္ႏွတန္းတက္ရမွာတံုးကြ"
"ရွစ္တန္းတက္ရမွာပါ၊ အဲဒါ အကိုႀကီးနဲ႔ ထားခ်င္လို႔"
"ဟ ေမာင္ထြန္းေဖရ၊ ငါက တကိုယ္တည္းသမားကြ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္တာမဟုတ္ဘူး။ ကေလး ဘယ္အဆင္ေျပမလဲကြ"
ထိုအခ်ိန္ ေမာင္ေအးခ်မ္းေလးကေတာ့ သခ်ၤာပုစၧာဖတ္ၿပီး ဘယ္လိုတြက္ရမွာ ဘယ္ပံုတြက္ရမွာနဲ႔ ျငင္းခုန္ေနၾကတဲ့ ကေလး ေတြနား ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။
"အကိုႀကီးကို အားကိုးလို႔လာတာပါ။ ရြာမွာက လ (ခြဲ) ပြင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ကို မေျပာင္းေစခ်င္ၾကဘူးဗ်။ က်ဳပ္အေၾကာင္းနဲ႔ က်ဳပ္ဆိုေတာ့ ဇြတ္ေျပာင္းလာတာဗ်"
"မင္းအေၾကာင္းက ဘာတုန္းကြ"
"က်ဳပ္သားေလးကို တရြာလံုးက လူရႈပ္ လူေပြေလးလို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတာဗ်၊ နာမည္အရင္းေတာင္ မေခၚၾကဘူး။ သပြတ္ အူလိုေကာင္ဆိုၿပီး သပြတ္လို႔ ေခၚၾကတာဗ်၊ သားကေလးတေယာက္တည္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း မေျပာက္ရက္ဘူးဗ်ာ။ အကိုႀကီးကို အားကိုးပါတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တုန္းကလည္း အကိုႀကီးေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာဘဲ။ က်ဳပ္သားေလးကိုလည္း ေစာင့္ရွာက္ ေပးပါဗ်ာ"
"ေဟ"
ဒါဘဲ ေျပာတတ္ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကို အားကိုးလို႔ ရြာနဲ႔ေတာင္ အတိုက္အခံလုပ္ၿပီး ေျပာင္းလာတာကိုးဗ်။
"ေအးပါကြာ၊ ငါေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ့မယ္၊ စိတ္ခ်လက္ခ် ထားသြားပါ"
"အမယ္ေလး ဝမ္းသာလိုက္တာဗ်ာ"ဆိုၿပီး ေျမပဲတစ္တင္းနဲ႔ ထိုင္ကန္ေတာ့သြားတာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ေမာင္ေအးခ်မ္း တေယာက္ က်ဳပ္ရဲ႕ဝမ္းမနာသားေလးျဖစ္သြားတယ္။
-*--*---*---*--
ရြာကလူေတြ ေတြ႕တိုင္း ေမာင္ေအးခ်မ္းေလး အေၾကာင္းေမးၾကည့္မိတယ္။ လူတိုင္းက က်ဳပ္အိမ္ထဲမွာ ေပါက္ခါနီးဗံုးတလံုး ထည့္ထားသလို ေျပာၾကတယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ကေလးဆိုတာ မသိနားမလည္လို႔ လုပ္တာဗ်။ လူႀကီးေတြက အက်ိဳးအေၾကာင္း မသြန္သင္ဘဲ လူဆိုးလို႔ တံဆိပ္ခတ္ေပးလိုက္ၾကတာ။ ကေလးကို တရားဝင္လိုင္စင္ခ်ေပးလိုက္တာနဲ႔ အတူတူဘဲ။
တခါကဆို က်ဳပ္တပည့္မတေယာက္။ သူ႔သားေလး KG တက္ေနတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ ကေလးက "ေမေမ တား ေမေမ မတိေအာင္ ပိုက္ခ်ံယူၿပီး မုန္႔ဝယ္ခ်ားလိုက္တာ"တဲ့။ ကေလးက ျပန္ေျပာျပတာ။ အဲ့ဒါကို သူ႔အေမက တုတ္ကိုင္ၿပီး "အဲ့ဒါ ခိုးတာဘဲ။ နင္သူခိုးလား၊ လာစမ္း"ဆိုၿပီး ႐ိုက္မလို႔လုပ္တာ။ ကေလးက ေၾကာက္သြားတာ တုန္လို႔။ တကယ္ဆို မေအက "သားေလးလိုခ်င္ရင္ ေမေမ့ကိုေျပာေနာ္၊ ပိုက္ဆံဆိုတာ အလြယ္မသံုးရဘူး၊ ေနာက္တခါ ေမေမ့ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူ႔ ပစၥည္းျဖစ္ျဖစ္ မေပးရင္ မယူရဘူးေနာ္"စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုေလးသာ သင္ေပးလိုက္၊ အၾကာႀကီးမသင္ရပါဘူး။ က ေလးက လက္ခံမွာပါ။
အခု ေမာင္ေအးခ်မ္းေလးလည္း အဲ့ဒီလိုေနမွာဘဲ။ ေနမထြက္ခင္ ေတာထဲကိုသြား၊ ေနဝင္ၿပီးမွ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ ေမာင္ထြန္း ေဖေရာ၊ ေယာက်္ားနဲ႔ေန႔စား အလုပ္သမား တက်ိပ္ေက်ာ္ကို အခ်ိန္မီထမင္းပို႔ႏိုင္ေရး၊ ေတာက္တိုမယ္ရ ယာအလုပ္လုပ္ ကူႏိုင္ေရး လံုးပမ္းေနရတဲ့ မသန္းဆယ္ေရာ သားကေလးကို အဲဒီေလာက္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး သြန္သင္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေပဘူး။ ငါႀကိဳးစားၾကည့္ရမယ္ လို႔ေတြးမိတယ္။ အရင္ဆံုးသားကို က်ဳပ္ေနာက္ဆံုး အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ထ (၁)၊ တပ္ကုန္းကို အပ္လိုက္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔တိုင္းဖြင့္တဲ့ ဗုဒၶ ဓမၼ ယဥ္ေက်းမႈေက်ာင္းကိုလည္း အပ္လိုက္တယ္။
--*--*--*--*--*
သားေလးေက်ာင္းအပ္ၿပီးမွ ပင္စင္ရကတည္းက မေရာက္ေတာ့တဲ့ေက်ာင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္သြားရတယ္။ စာသင္ခ်ိန္မွာ အျပင္ထြက္ေနလို႔၊ မိန္းကေလးေတြကိုစလို႔၊ ရန္ျဖစ္လို႔၊ ေဆးလိပ္ေသာက္တာ မိလို႔၊ စာေမးပြဲက်လို႔၊ Report card ကိုျပင္လို႔။ အမ်ဳိးအမည္ မထပ္တဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ ခဏခဏ အတိုင္ခံရတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးဆီမွာ ဝန္ခံကတိလက္မွတ္ထိုး ရတာက သံုးႀကိမ္၊ အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ မိဘေတြကိုေတာင္းပန္ရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါဘဲဗ်ာ။ သူ႔ကြယ္ရာမွာ ဘယ္ေတာ့ မွ မေတာင္းပန္ဘူး။ သူ႔ေရွ႕တင္ ေလးေလးစားစားေတာင္းပန္ျပတယ္။ "ကေလးက စိတ္ရင္းေလးေကာင္းပါတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ လိုအပ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါ။"လို႔လည္း ထည့္ေျပာျဖစ္ေအာင္ေျပာတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခ်ိန္ဆို မ်က္ႏွာေလးငယ္ၿပီး အားနာသလိုေလး ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ လိမၼာသြားၿပီလို႔ မတြက္နဲ႔။ သိပ္မၾကာခင္ ေနာက္တခါ ေတာင္းပန္ရေအာင္ သူ လုပ္တာဘဲ။
ဘယ္လိုေတြ ေတာင္းပန္ေနရပါေစ။ က်ဳပ္ သူ႔ကို လံုးဝ အျပစ္မေျပာဘူး။ ပံုမွန္ေလး ဆက္ဆံတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ညေနတိုင္း သူတက္ေနတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေက်ာင္းကစာေတြကို စိတ္ဝင္တစား ေမးေပးတယ္။
အာရံုေလးေျပာင္းေစခ်င္လို႔ပါ။ အစကေတာ့ သားက စိတ္မဝင္စားဘူးဗ်။ က်ဳပ္လည္း ဇြဲမေလွ်ာ့ဘူး။ ေျဖေျဖ မေျဖေျဖ "ဒီေန႔ သား ယဥ္ေက်းမႈေက်ာင္းမွာ ဘာသင္ခဲ့ရလဲ။ ဘာစာအုပ္ေလးေတြ ဖတ္ခဲ့လဲ"ဆိုၿပီး ေမးေပးတာဘဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သားက စိတ္ပါလက္ပါ ရွင္းျပတတ္လာတယ္။ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ ဗုဒၶဝင္၊ အေျခခံ ဗုဒၶဘာသာ၊ ေလာကနီတိ၊ ယဥ္ေက်းမႈ က်င့္ဝတ္ ဘာသာေတြ သင္ရတယ္တဲ့။ ဒီေန႔ ေမးခြန္းေျဖႏိုင္လို႔ ဘုန္းဘုန္းက သားကိုဆုခ်တယ္။
ဒီေန႔ က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲ ဝင္ၿပိဳင္ရတယ္။ သား ႏွစ္သိမ့္ဆုရတယ္။ ဒီေန႔ ကစားစဥ္ ယဥ္ေက်းျခင္း သင္တာ၊ ဆရာမက အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး ကစားခိုင္းတယ္။ ေရွ႕တပတ္ စေနေန႔က်ရင္ စစ္သမိုင္းျပတိုက္နဲ႔ အမ်ိဳးသားျပတိုက္ကို လိုက္ပို႔မွာတဲ့။ ၅၅၀ နိ ပါတ္ေတာ္ထဲက ဘာဇာတ္ေတာ္ကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ စံုေနတာဘဲဗ်ာ။
တခါတေလလည္း ယဥ္ေက်းလိမၼာ ဂ်ာနယ္ေလးေတြ၊ ဘာသာေရး ႐ုပ္ျပစာအုပ္ေလးေတြဖတ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ ေတာ့ က်ဳပ္စာအုပ္စင္ကိုပါ ေမႊၿပီး ဖတ္ေတာ့တာဘဲ။ က်ဳပ္လည္း သူနဲ႔သင့္ေတာ္တဲ့ စာအုပ္ေလးေတြ ရွာဝယ္ေပးရတာေပါ့ဗ်ာ။ စာဖတ္ခ်ိန္ေတြမ်ားလာတယ္။ ေက်ာင္းကိုလည္း ဖတ္လက္စစာအုပ္ေလးေတြ ယူသြားတာေတြ႕တယ္။ စာသင္ခ်ိန္မွာ မ ဖတ္ဖို႔ အားလပ္ခ်ိန္မွဖတ္ဖို႔ သတိေပးရတယ္။
--*--*--*--*--
အခုဆို သားက စည္းကမ္းရွိလာတယ္။ ေျပာပံု ဆိုပံု စ႐ိုက္ေလးေတြ ေကာင္းလာတယ္။
"သားကို ဘာနဲ႔စည္းရံုးထားတာလဲ၊ ၿငိမ္သြားတယ္ေနာ္၊ ႏွစ္စကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး"
"ဆရာႀကီးတူေလးကေလ စာေတြရလာတယ္၊ ရည္ရည္မြန္မြန္ေလးလည္း ျဖစ္လာတယ္ေနာ္"
"အရင္ အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ သိပ္မတြဲေတာ့ဘူး၊ စာလုပ္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ စာဖတ္ေနတာဘဲ၊ ေျပာင္းလဲသြားတယ္ေနာ္"
ေက်ာင္းစံုညီပြဲေတာ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ဆရာ ဆရာမေတြေျပာတဲ့စကား။ က်ဳပ္လား။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ ဝမ္းသာၿပီး သြားကိုမေစ့ႏိုင္ဘူး။
အထက္တန္းမွာ ပိုၿပီးႀကိဳးစားလာတယ္။ သူနားလည္လာၿပီ။ "သားေလ အရင္တုန္းက မလုပ္နဲ႔ဆိုမွ လုပ္ခ်င္တာ။ ခဏခဏ အ႐ိုက္ခံရတယ္။ အေငါက္ခံရတယ္။ ဒါလည္းမမွတ္ဘူး။ ပိုၿပီးရြဲ႕ခ်င္တယ္။ အခု မဟုတ္တာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့လို႔ကို မလုပ္ ေတာ့တာတဲ့"တကၠသိုလ္ဝင္တန္းကို ၃ ဘာသာဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္တယ္။ အေျခခံက်န္းမာေရး တကၠသိုလ္တက္မယ္တဲ့။ ရပ္ရြာကို က်န္းမာေရးဘက္က ေက်းဇူးျပဳမယ္တဲ့။ အခုရြာမွာ စာဖတ္အသင္းေလးလုပ္ထားလို႔ ျပန္ဆက္ကို စာအုပ္ေတြ လာငွားတာပါတဲ့။ "သား ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ဘဘႀကီး"တဲ့။ ထိုင္ၿပီးကန္ေတာ့တယ္။
ျပန္သြားတဲ့ သားရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ေက်းဇူးတင္စိတ္ေတြ၊ ပီတိမ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေငးၾကည့္ရင္း.... ေနာက္ထပ္ သားလို ကေလး ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာကို ေမွ်ာ္လင့္ရင္း.....။