(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၈၊ ၂၀၁၇
ဟန္ေဆာင္႐ုပ္ဖ်က္ထားရျခင္းဟာ
တေနရာရာမွာေတာ့ အသံုးဝင္ေကာင္းရဲ႕။
ဘယ္ေနရာမွ ေရာက္ေအာင္မသြားႏုိင္တဲ့အခါ
ေန႔ခင္းက ေန႔လည္မွာမရွိေတာ့သလို
ေဆာင္းဟာလည္း ႏွင္းကိုမေသာက္ေတာ့ပါ။
ကမာၻႀကီးက ခမ္းနားက်ယ္ဝန္းလွတယ္ဆိုေပမယ့္လို႔
အခန္းက်ဥ္းငယ္ေလး တခန္းထဲကေန
ခ်ိန္းဆိုမႈေတြကို ျငင္းဆန္ထြက္ခြာဖို႔အတြက္
ေနရာလပ္ မရွိေတာ့ပါ။
ေျပာစရာ စကားေတြက
ပ်င္းရိျခင္းကို ႐ႈိက္ဖြာထုတ္လိုက္တဲ့
စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ေတြၾကား ေရာပါသြားခဲ့ပါၿပီ။
ေဝဖန္စရာ စကားလံုးေတြကို
ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ထဲကေန ဆြဲထုတ္ဖို႔
ဦးေႏွာက္ေတြက အမိုးၿပိဳၿပီး
ဆင္ျခင္တံုတရားေတြက ခ်ဳပ္႐ုိးျပဳတ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
မိုးတိမ္ေတြကို
အဆုပ္လိုက္ခူးယူမယ့္ စိတ္ကူးေတြနဲ႔
ေကာင္းကင္အၿပဲၾကီး ျပဳျပင္မြန္းမံရန္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္အတြက္
နာရီကို အသာျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္စရာ
နံရံေတြေပၚမွာ နံရံေတြမရွိၾကေတာ့ပါ
စားပြဲေတြေပၚမွာလည္း စားပြဲေတြမရွိၾကေတာ့ပါ။
ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ကတိတရားေတြေပၚက
ေလးေလးနက္နက္ စကားလံုးေတြဟာ
တဘဝစာလံုးရႈံးသြားတဲ့ စစ္ပြဲတပြဲပါပဲ
တြန္းလႈပ္ႏႈိးလို႔မရေတာ့တဲ့ အိပ္ေမာက်ျခင္းတခုပါပဲ။
မျမင္ရတဲ့ အေမွာင္ထဲကေန
မဲမဲျမင္သမွ်ကို စိတ္ကူးနဲ႔ ပစ္ခ်လိုက္မိပါတယ္
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြက
ျမင္ရတဲ့ ေဝဟင္ထက္မွာ ပ်ံလို႔ဝဲလို႔ေပါ့
ကိုယ္ဟာ….
ျမင္ကြင္းေတြကို ေမွာက္ရက္အိပ္ရင္း ၾကည့္ေနမိသူပါ။
ေဆာင္းယြန္းလ
ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၉ ရက္၊ ၂၀၁၇။