ဖိုးသံ(လူထု) - အေမ့ေခၚသံေရးတဲ့ ကိုဝင္းေဖေခၚ ကိုစြမ္းရည္
(မိုုးမခ) ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉ ၊ ၂၀၁၇
ကၽြန္ေတာ္႔တိုု႔ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက- တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြကို အင္မတန္ေလးစားအထင္ႀကီးၾကပါတယ္။ လက္နက္ခ် သစၥာေဖာက္သြားသူမွအပ ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔သတင္းစာတိုက္ဆိုတာကလည္း ေက်ာင္းသားအေရးမွာ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ အလြန္အဝင္အထြက္မ်ားတဲ့ ေနရာမဟုတ္လား။ သူတို႔ စာအုပ္လာဝယ္ရင္လည္း ဝယ္လို႔မို႔၊ အယ္ဒီတာခန္းထဲကို ဝင္လာရင္လည္းဝင္လာလို႔မို႔ အေျခအေန၊ အရိပ္အကဲလိုက္လို႔ သူတို႔ကိုၾကည့္ရ၊ စကားေျပာခြင့္ရွာရ လုပ္တတ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာမွ ကဗ်ာေရးလုိ႔နာမည္ရတဲ့ ကိုဝင္းေဖ- ျဖတ္ၿပီးေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖအေမကအစ ကိုဝင္းေဖလို႔ပဲသူ႔ကိုေခၚၾကပါတယ္။ ေမာင္ဝင္းေဖ၊ ကိုဝင္းေဖ စသျဖင့္ပါ။ ေမာင္စြမ္းရည္လို႔ မေခၚခဲ့ၾကပါဘူး။ ပန္းခ်ီ/ ကာတြန္းဆရာ ကိုဝင္းေဖနဲ႔ လူခ်င္းမွားမွာစိုးတဲ့အခါမွာသာ “ကိုုစြမ္းရည္ ဝင္းေဖ” ဆိုတာမ်ိဳး ညႊန္းတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုဝင္းေဖကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကဗ်ာေတြကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၿပီး ကဗ်ာဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔အရင္ သတိထားမိတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္မွာမွ သူဟာ မတကသ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ဖူးတယ္ ဆိုတာသိရေတာ့ သိပ္ဝမ္းသာ ေက်နပ္သြားမိတာလည္း မွတ္မိေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔တိုု႔ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက- တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြကို အင္မတန္ေလးစားအထင္ႀကီးၾကပါတယ္။ လက္နက္ခ် သစၥာေဖာက္သြားသူမွအပ ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔သတင္းစာတိုက္ဆိုတာကလည္း ေက်ာင္းသားအေရးမွာ တက္ႂကြလႈပ္ရွားသူေတြ အလြန္အဝင္အထြက္မ်ားတဲ့ ေနရာမဟုတ္လား။ သူတို႔ စာအုပ္လာဝယ္ရင္လည္း ဝယ္လို႔မို႔၊ အယ္ဒီတာခန္းထဲကို ဝင္လာရင္လည္းဝင္လာလို႔မို႔ အေျခအေန၊ အရိပ္အကဲလိုက္လို႔ သူတို႔ကိုၾကည့္ရ၊ စကားေျပာခြင့္ရွာရ လုပ္တတ္ပါတယ္။
အဲဒီလိုပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာမွ ကဗ်ာေရးလုိ႔နာမည္ရတဲ့ ကိုဝင္းေဖ- ျဖတ္ၿပီးေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖအေမကအစ ကိုဝင္းေဖလို႔ပဲသူ႔ကိုေခၚၾကပါတယ္။ ေမာင္ဝင္းေဖ၊ ကိုဝင္းေဖ စသျဖင့္ပါ။ ေမာင္စြမ္းရည္လို႔ မေခၚခဲ့ၾကပါဘူး။ ပန္းခ်ီ/ ကာတြန္းဆရာ ကိုဝင္းေဖနဲ႔ လူခ်င္းမွားမွာစိုးတဲ့အခါမွာသာ “ကိုုစြမ္းရည္ ဝင္းေဖ” ဆိုတာမ်ိဳး ညႊန္းတတ္ၾကပါတယ္။ ကိုဝင္းေဖကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကဗ်ာေတြကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၿပီး ကဗ်ာဆရာ တေယာက္အေနနဲ႔အရင္ သတိထားမိတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္မွာမွ သူဟာ မတကသ တြဲဘက္အတြင္းေရးမွဴး လုပ္ဖူးတယ္ ဆိုတာသိရေတာ့ သိပ္ဝမ္းသာ ေက်နပ္သြားမိတာလည္း မွတ္မိေနပါတယ္။
အဲဒီတုန္းက မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွာ ကဗ်ာေရး၊ စာေရးေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြထဲမွာ ရာခိုင္ႏႈန္း၉ဝေလာက္ကလည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ ေက်ာင္းသား ညီညြတ္ေရးတပ္ဦးစတာတို႔မွာ တက္ႂကြစြာပါဝင္လုပ္ကိုင္ေနၾကတာကိုလည္း မွတ္မိေနပါတယ္။ ေမာင္သိဂၤါ(ေမာင္သာႏိုး)တို႔ လက္ထက္ကစလို႔ ေမာင္ေပါက္စည္၊ ကသာဝင္းႂကြယ္ (ကိုခင္ေမာင္ဝင္း)၊ ေမာင္စန္းေသာ္(ျမင္းၿခံ) (ကုိခင္ေမာင္ရီ)၊ ကိုေတာလူ (ကိုေစာလြင္)၊ ေမာင္သက္ဦး (ေမာင္မိုးသူ၊ ကိုစိန္ျမင့္) ၊ တင္မိုး (ကိုဘဂ်မ္း)၊ ေမာင္စြမ္းရည္ (ကုိဝင္းေဖ)၊ ၾကည္ေအာင္ ( ကုိၾကည္လင္)၊ ကိုေလးေမာင္၊ ေ႐ႊဘိုတူးမာ၊ ကိုစိန္ေမာင္(ေမၿမိဳ႕)၊ ကိုခင္ေမာင္ညြန္႔၊ တထိုင္ထဲ စဥ္းစားလိုက္ရင္ကိုပဲ အမ်ားႀကီးေပၚလာတာပါ။
လူထုအသိုင္းအဝိုင္းကို ကိုဝင္းေဖေရာက္လာတာဟာ ကိုသာႏိုး၊ ကိုစိန္ျမင့္၊ ကိုေစာလြင္တို႔နဲ႔စာရင္ နည္းနည္း ေနာက္က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္မ်ိဳးဆက္သေဘာေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တဆက္မက ေစာပါတယ္။ သူလူထုကို ေရာက္လာတာက သူ႔ကဗ်ာေတြအျပင္ သူ႔ရဲ႕ စာေပေဝဖန္ေရးေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ပါ လူထုဝိုင္းသား ျဖစ္လာ တာပါ။
လူထုအသိုင္းအဝိုင္းကို ကိုဝင္းေဖေရာက္လာတာဟာ ကိုသာႏိုး၊ ကိုစိန္ျမင့္၊ ကိုေစာလြင္တို႔နဲ႔စာရင္ နည္းနည္း ေနာက္က်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကၠသိုလ္မ်ိဳးဆက္သေဘာေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ တဆက္မက ေစာပါတယ္။ သူလူထုကို ေရာက္လာတာက သူ႔ကဗ်ာေတြအျပင္ သူ႔ရဲ႕ စာေပေဝဖန္ေရးေဆာင္းပါးေတြနဲ႔ပါ လူထုဝိုင္းသား ျဖစ္လာ တာပါ။
သူ႔ရဲ႕ေဝဖန္ ေရးေဆာင္းပါးေတြကို လူေတြက ေစာင့္ဖတ္ရတဲ့အဆင့္ေရာက္ေအာင္ သူအခ်ိန္မ်ားမ်ား မေစာင့္လိုက္ ရဘူး ထင္ပါတယ္။ မဆလအစိုးရရဲ႕ အလိမ္အညာ “ဆိုရွယ္လစ္”၊ “ျပည္သူ”၊ “လူထု”စတဲ့ စကားလံုးေတြ မ်က္စိ ေနာက္ နားၿငီးေလာက္ေအာင္ ျမင္ေတြ႕ၾကားေနရၿပီး လူေတြက အဲဒီစကားလံုးေတြကို နားခါးေနတဲ့ကာလႀကီးမွာ အထက္ဗမာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းက “စာေပသည္ျပည္သူ႔အတြက္”ဆိုတဲ့ေႂကြးေၾကာ္သံကို ရဲရဲနဲ႔ျပတ္ျပတ္ အယူအဆေတြကို တင္ျပျဖန္႔ ေဝေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါး အလြန္ဝတဲ့ ဗမာျပည္သူူေတြဟာ ျခားနားခ်က္ကို သေဘာေပါက္ လက္ခံ လာၾကပါတယ္။ ဒီလိုလုပ္ရာမွာ ကိုဝင္းေဖ(ေမာင္စြမ္းရည္)ရဲ႕ စာေပေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြဟာ အေရးပါတဲ့ တခန္းတက႑ကပါဝင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ဘယ္သူမွမျငင္းႏိုင္ပါဘူး။ မဆလပါတီကေျပာတဲ့ ျပည္သူဆိုတာနဲ႔ အထက္ ဗမာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းကေျပာတဲ့ ျပည္သူဆိုတာဟာ အႏွစ္သာရမတူဘူးဆိုတာကို သေဘာေပါက္လို႔လည္း အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာ အသင္းက ဦးစီးၿပီး ႏွစ္စဥ္က်င္းပတဲ့ က်ံဳးအေနာက္ဖက္ဓမၼဗိမာန္က စာဆိုေတာ္ေန႔ ေဟာေျပာပြဲေတြကို ရဟန္းရွင္လူ စာေပပရိသတ္ အျပည့္အလွ်ံတက္ေနခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။
ကိုဝင္းေဖ(ေမာင္စြမ္းရည္) ဟာ အဲဒီေဟာေျပာပြဲတခုမွာ စာေပေဝဖန္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စာတမ္းတေစာင္တင္ခဲ့ရာကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အမ်ားအသိအမွတ္ျပဳခံရတဲ့ ျပည္သူ႔ဘက္ကရပ္တဲ့ စာေပ ေဝဖန္ေရးသမားတေယာက္လို႔ အမ်ားရဲ႕ အသိအမွတ္ျပဳတာ ခံခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၆၆ခုႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္အဖမ္းမခံရခင္ ေလးမွာ (အခ်ိန္အတိအက်မမွတ္မိေတာ့ဘူး)၊ လူထုသတင္း စာထဲမွာပါခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕စာေပေဝဖန္ေရးေဆာင္းပါးေတြကို လူထုစာအုပ္တိုက္ကပဲ စုၿပီး စာအုပ္ထုတ္ေတာ့ စာအုပ္အဖံုးကို ကၽြန္ေတာ္က ဆြဲခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္သတိရမိတာတခုက ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္ကအထုတ္ခံရၿပီးေနာက္ သတင္းစာလုပ္ငန္းထဲမွာဝင္ပညာသင္ ေနတုန္းမွာ ဗီယက္နမ္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဟိုခ်ီမင္းေထာင္ထဲကေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကိုစုထုတ္ထားတဲ့အဂၤလိပ္ လိုကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ ဟိုခ်ီမင္းကိုၾကည္ညိဳရင္းစြဲကလည္းရွိ၊ စာအုပ္ေလးနဲ႔ ကဗ်ာေတြကိုလည္းႏွစ္ သက္မိတာနဲ႔ ဗမာလိုဘာသာျပန္ၿပီး ဗမာျပည္က စာဖတ္ပရိသတ္လက္ ပို႔ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အေမနဲ႔ေျပာျဖစ္ၾက ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္က ကိုဝင္းေဖကိုဘာသာျပန္ဖို႔တိုက္တြန္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ ဘာသာျပန္တဲ့ “အက်ဥ္းေထာင္ ထဲကပုေလြသံ”စာအုပ္ေလးေပၚလာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနခဲ့ရတာက သူ လူထုတိုက္ကို အဝင္အထြက္မ်ားတဲ့၊ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တကၠသိုလ္မွာ ညသင္တန္းျပန္တက္ေနၾကတဲ့ကာလေတြပါ။ ၂ႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့မၾကာလွဘူးဆိုရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကအသက္လည္းကြာ၊ ဝါလည္းကြာတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း-ေပါင္းလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကသူ႔ကို ေလးစားရင္းလည္းရွိတာမို႔ အကိုတေယာက္လို သေဘာထားဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။
ကိုဝင္းေဖရဲ႕အေမ႔ေခၚသံ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို ေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြသားရင္းခ်ာတေယာက္နဲ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ အဲဒီစာအုပ္ကေလး အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူကအဲဒီစာအုပ္ကေလးကို သူ႔ခုတင္ေဘးမွာအၿမဲထားတယ္လို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “ဟာ-ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူပါပဲလား”လို႔ ပါးစပ္က ထြက္သြား မိပါတယ္။ ကဗ်ာေရး၊ စာေရးသူေတြရဲ႕ဘဝမွာ “သူ႔လိုေရးတတ္ခ်င္ လိုက္တာ”ဆိုတဲ့ဆႏၵျဖစ္ေပၚေစတဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြနဲ႔ တခါ-တခါမွာ တိုးမိတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္အသက္ငယ္ရြယ္စဥ္၊ ကေလာင္ေသြးစအရြယ္မ်ိဳးမွာ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပကဗ်ာေတြ၊ စာေတြကိုဖတ္ရင္းအဲဒီလို စိတ္ကူးေပါက္တတ္ပါတယ္။ စမ္းၾကည့္၊ ႀကိဳးစားၾကည့္တာ ေတြလည္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဝင္းေဖရဲ႕အေမ့ေခၚသံကို ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၄ဝေက်ာ္ ငါးဆယ္နားကပ္ ေနပါၿပီ။ ကဗ်ာ ႐ူးစာ႐ူးအ႐ြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြလည္း အေတာ္အတန္ ေရးခဲ့ၿပီး ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိဘအေပၚဆပ္လို႔မေျပေသးတဲ့ အေႂကြးေတြကို စဥ္းစားမိၿပီး ငါလည္းသူ႔လိုေရး တတ္ခ်င္လိုက္တာလို႔ ေခါင္းထဲမွာ တန္းေပၚခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စမ္းေရးၾကည့္တာ ေတာ့မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာအဲဒီ အစြမ္းမရွိမွန္းသိလို႔ပါ။ မုဒိတာပဲပြားလိုက္ရပါတယ္။
ကိုဝင္းေဖကို တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ ပထမဆံုးေတြ႕တာက ၁၉၆၁ခုႏွစ္ တကသေ႐ြးေကာက္ပြဲ မဲေတြေရတဲ့ညကလို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက မတကသမွာ၊ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတပ္ဦး အမႈေဆာင္မွာ တာဝန္ယူဖူးသူ ေတြဟာ သူတို ႔မႏၱေလးမွာရွိေနရင္ တႏွစ္တခါက်င္းပေလ့ရွိတဲ့ တကသေရြးေကာက္ပြဲ၊ တပ္ဦးေကာင္စီအစည္းအေဝးတို႔ ကိုေရာက္လာေလ့႐ွိၾကပါတယ္။ လာအားေပးၾကတဲ့သေဘာပါ။ ဒီလိုအခါမွာ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ၾကည္ႏူး၊ ေပ်ာ္ ျမဴးေနၾကတာကို အထင္းသားျမင္ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲေရတြက္ေနတဲ့ ရာဇတ္ခန္းမ ေဆာင္ႀကီးရဲ႕ေရွ႕မွာ တျခားေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ဝင္ကတာေတာင္ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမတကသ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ အခုအထိက်င္းပခဲ့ဖူးတဲ့ တကသေရြးေကာက္ပြဲသမိုင္းမွာ ေနာက္ဆံုးက်င္းပတဲ့ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ ပါတယ္။
ေနာက္သတိရမိတာတခုက ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္ကအထုတ္ခံရၿပီးေနာက္ သတင္းစာလုပ္ငန္းထဲမွာဝင္ပညာသင္ ေနတုန္းမွာ ဗီယက္နမ္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဟိုခ်ီမင္းေထာင္ထဲကေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြကိုစုထုတ္ထားတဲ့အဂၤလိပ္ လိုကဗ်ာစာအုပ္ေလးတအုပ္ရခဲ့ပါတယ္။ ဟိုခ်ီမင္းကိုၾကည္ညိဳရင္းစြဲကလည္းရွိ၊ စာအုပ္ေလးနဲ႔ ကဗ်ာေတြကိုလည္းႏွစ္ သက္မိတာနဲ႔ ဗမာလိုဘာသာျပန္ၿပီး ဗမာျပည္က စာဖတ္ပရိသတ္လက္ ပို႔ရရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အေမနဲ႔ေျပာျဖစ္ၾက ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္က ကိုဝင္းေဖကိုဘာသာျပန္ဖို႔တိုက္တြန္းမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ ဘာသာျပန္တဲ့ “အက်ဥ္းေထာင္ ထဲကပုေလြသံ”စာအုပ္ေလးေပၚလာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔နီးနီးကပ္ကပ္ေနခဲ့ရတာက သူ လူထုတိုက္ကို အဝင္အထြက္မ်ားတဲ့၊ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး တကၠသိုလ္မွာ ညသင္တန္းျပန္တက္ေနၾကတဲ့ကာလေတြပါ။ ၂ႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့မၾကာလွဘူးဆိုရမွာပါ။ ဒါေပမဲ့သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကအသက္လည္းကြာ၊ ဝါလည္းကြာတာမို႔ သူငယ္ခ်င္းေပါင္း-ေပါင္းလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကသူ႔ကို ေလးစားရင္းလည္းရွိတာမို႔ အကိုတေယာက္လို သေဘာထားဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။
ကိုဝင္းေဖရဲ႕အေမ႔ေခၚသံ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလး ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲကို ေရာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေဆြသားရင္းခ်ာတေယာက္နဲ႔ အင္တာနက္ေပၚမွာ အဲဒီစာအုပ္ကေလး အေၾကာင္းေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူကအဲဒီစာအုပ္ကေလးကို သူ႔ခုတင္ေဘးမွာအၿမဲထားတယ္လို႔ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “ဟာ-ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အတူတူပါပဲလား”လို႔ ပါးစပ္က ထြက္သြား မိပါတယ္။ ကဗ်ာေရး၊ စာေရးသူေတြရဲ႕ဘဝမွာ “သူ႔လိုေရးတတ္ခ်င္ လိုက္တာ”ဆိုတဲ့ဆႏၵျဖစ္ေပၚေစတဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြနဲ႔ တခါ-တခါမွာ တိုးမိတတ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္အသက္ငယ္ရြယ္စဥ္၊ ကေလာင္ေသြးစအရြယ္မ်ိဳးမွာ ျပည္တြင္း၊ ျပည္ပကဗ်ာေတြ၊ စာေတြကိုဖတ္ရင္းအဲဒီလို စိတ္ကူးေပါက္တတ္ပါတယ္။ စမ္းၾကည့္၊ ႀကိဳးစားၾကည့္တာ ေတြလည္း လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုဝင္းေဖရဲ႕အေမ့ေခၚသံကို ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၄ဝေက်ာ္ ငါးဆယ္နားကပ္ ေနပါၿပီ။ ကဗ်ာ ႐ူးစာ႐ူးအ႐ြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြလည္း အေတာ္အတန္ ေရးခဲ့ၿပီး ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ဒီကဗ်ာကိုဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မိဘအေပၚဆပ္လို႔မေျပေသးတဲ့ အေႂကြးေတြကို စဥ္းစားမိၿပီး ငါလည္းသူ႔လိုေရး တတ္ခ်င္လိုက္တာလို႔ ေခါင္းထဲမွာ တန္းေပၚခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စမ္းေရးၾကည့္တာ ေတာ့မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာအဲဒီ အစြမ္းမရွိမွန္းသိလို႔ပါ။ မုဒိတာပဲပြားလိုက္ရပါတယ္။
ကိုဝင္းေဖကို တကၠသိုလ္နယ္ေျမမွာ ပထမဆံုးေတြ႕တာက ၁၉၆၁ခုႏွစ္ တကသေ႐ြးေကာက္ပြဲ မဲေတြေရတဲ့ညကလို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက မတကသမွာ၊ ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတပ္ဦး အမႈေဆာင္မွာ တာဝန္ယူဖူးသူ ေတြဟာ သူတို ႔မႏၱေလးမွာရွိေနရင္ တႏွစ္တခါက်င္းပေလ့ရွိတဲ့ တကသေရြးေကာက္ပြဲ၊ တပ္ဦးေကာင္စီအစည္းအေဝးတို႔ ကိုေရာက္လာေလ့႐ွိၾကပါတယ္။ လာအားေပးၾကတဲ့သေဘာပါ။ ဒီလိုအခါမွာ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြမွာလည္း ၾကည္ႏူး၊ ေပ်ာ္ ျမဴးေနၾကတာကို အထင္းသားျမင္ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆိုရင္ ေရြးေကာက္ပြဲ မဲေရတြက္ေနတဲ့ ရာဇတ္ခန္းမ ေဆာင္ႀကီးရဲ႕ေရွ႕မွာ တျခားေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အတူ ဝင္ကတာေတာင္ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမတကသ ေရြးေကာက္ပြဲဟာ အခုအထိက်င္းပခဲ့ဖူးတဲ့ တကသေရြးေကာက္ပြဲသမိုင္းမွာ ေနာက္ဆံုးက်င္းပတဲ့ေရြးေကာက္ပြဲျဖစ္ ပါတယ္။
ေက်ာင္းသားညီညြတ္ေရးတပ္ဦးအဖြဲ႔က ကိုစိုးဝင္းေမာင္က ဥကၠ႒၊ ကိုေအာင္သူက အတြင္းေရးမွဴးအေရြးခံရတဲ့အခါပါ။ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္ကို ပထမဆံုးေရာက္တဲ့ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ပထမဆံုးမဲေပးရတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲ လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေ႐ြးေကာက္ပြဲအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တပ္ဦးေကာင္စီဝင္ (အဖြဲ႕ဝင္) ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မဲေရတြက္ တဲ့အခါမွာ (ကိုယ့္မွာလည္း တာဝန္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ဂိုက္နဲ႔) မဲေရတြက္တဲ့ေနရာကို သြားၾကည့္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ မဆိုမကဝံ့လို႔ နတ္ကရာၾကည့္ေမာပဲေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုဒိုးပတ္သံ၊ ေဂၚေဂၚဂီဂီသံ၊ ေတးဂီတတၿမိဳင္ၿမိဳင္၊ အိုးစည္သံ တညံညံနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ (မႏၱေလးသႀကၤန္မ႑ပ္ေတြေရွ႕မွာလို) တၿခိမ့္ၿခိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ျဖစ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္း က်င္မွာ ကိုဝင္းေဖကို စေတြ႔ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီအခါကသူလည္း ဝါဂီနစ္ေမွာ္ေလးဝင္ေနတာကို မွတ္မိေနပါတယ္။
ေနာက္တႀကိမ္ သူနဲ႔တကၠသိုလ္မွာ ျပန္ဆံုၾကတာကေတာ့ သူ တကၠသိုလ္ကလြင့္သြားၿပီး ေက်ာင္းဆရာ၊ ကဗ်ာ/စာ ေရးဆရာဘဝနဲ႔ က်င္လည္ေနရာကေန တကၠသိုလ္မွာညေက်ာင္းျပန္တက္ခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေက်ာင္းထုတ္ခံရၿပီး ေနာက္တကၠသိုလ္ျပန္တက္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ အတန္းမတူပါဘူး၊ သူကတတန္းႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ညေက်ာင္း တက္သူက မမ်ားလွ၊ တက္ၾကတဲ့ေနရာကလည္း တေနရာထဲလိုလိုမို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မၾကာခဏဝင္တိုးမိတတ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕“စိၾတ”ကဗ်ာမ်ားစာအုပ္ေရာ၊ “အနီႏွင့္အျပာ”ကဗ်ာမ်ား စာအုပ္ေရာ ထြက္ၿပီး ေနပါၿပီ။ သူက နာမည္ႀကီး ကေလာင္႐ွင္တေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအရွိန္ေကာင္းေနခ်ိန္မို႔ လူထု သတင္းစာမွာလည္း သူတို႔ကဗ်ာေတြေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဖးဗရိတ္ ကဗ်ာဆရာ ေတြထဲမွာ သူပါဝင္ေနပါၿပီ။
အဲဒီေနာက္ေတာ ့ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲေရာက္သြားတာနဲ႔ သူနဲ႔ေဝးသြားပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကဗ်ာပိုးက စထိုးေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္ကေန ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ မွာလို႔ရသမွ် မွာဖတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြ ကိုလည္းအေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္မိပါတယ္။ ကဗ်ာသံုးသပ္ခ်က္ေတြလည္းဖတ္ရင္းကေန စာအုပ္တအုပ္မွာ တေခတ္တုန္းက အဂၤလိပ္လူငယ္ေတြဟာ ကဗ်ာဆိုရင္ ႐ိုမန္းတစ္ေခတ္(၁၈ရာစုအဆံုးပိုင္းကေန ၁၉ရာစုအစပိုင္းအထိ) က ႐ွယ္လီ၊ ကိစ္နဲ႔ ဘိုင္႐ြန္ကလြဲရင္ တျခားကဗ်ာေတြကို ကဗ်ာလို႔ထင္တာမဟုတ္ဘူး လို႔ေရးထားတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ေနာက္တႀကိမ္ သူနဲ႔တကၠသိုလ္မွာ ျပန္ဆံုၾကတာကေတာ့ သူ တကၠသိုလ္ကလြင့္သြားၿပီး ေက်ာင္းဆရာ၊ ကဗ်ာ/စာ ေရးဆရာဘဝနဲ႔ က်င္လည္ေနရာကေန တကၠသိုလ္မွာညေက်ာင္းျပန္တက္ခ်ိန္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္းေက်ာင္းထုတ္ခံရၿပီး ေနာက္တကၠသိုလ္ျပန္တက္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ အတန္းမတူပါဘူး၊ သူကတတန္းႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ညေက်ာင္း တက္သူက မမ်ားလွ၊ တက္ၾကတဲ့ေနရာကလည္း တေနရာထဲလိုလိုမို႔ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ မၾကာခဏဝင္တိုးမိတတ္ ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ သူ႔ရဲ႕“စိၾတ”ကဗ်ာမ်ားစာအုပ္ေရာ၊ “အနီႏွင့္အျပာ”ကဗ်ာမ်ား စာအုပ္ေရာ ထြက္ၿပီး ေနပါၿပီ။ သူက နာမည္ႀကီး ကေလာင္႐ွင္တေယာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲအရွိန္ေကာင္းေနခ်ိန္မို႔ လူထု သတင္းစာမွာလည္း သူတို႔ကဗ်ာေတြေဝေဝဆာဆာ ေဖာ္ျပေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေဖးဗရိတ္ ကဗ်ာဆရာ ေတြထဲမွာ သူပါဝင္ေနပါၿပီ။
အဲဒီေနာက္ေတာ ့ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲေရာက္သြားတာနဲ႔ သူနဲ႔ေဝးသြားပါတယ္။ ေထာင္ထဲေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကဗ်ာပိုးက စထိုးေတာ့တာပါပဲ။ အိမ္ကေန ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ မွာလို႔ရသမွ် မွာဖတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဂၤလိပ္ကဗ်ာေတြ ကိုလည္းအေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္မိပါတယ္။ ကဗ်ာသံုးသပ္ခ်က္ေတြလည္းဖတ္ရင္းကေန စာအုပ္တအုပ္မွာ တေခတ္တုန္းက အဂၤလိပ္လူငယ္ေတြဟာ ကဗ်ာဆိုရင္ ႐ိုမန္းတစ္ေခတ္(၁၈ရာစုအဆံုးပိုင္းကေန ၁၉ရာစုအစပိုင္းအထိ) က ႐ွယ္လီ၊ ကိစ္နဲ႔ ဘိုင္႐ြန္ကလြဲရင္ တျခားကဗ်ာေတြကို ကဗ်ာလို႔ထင္တာမဟုတ္ဘူး လို႔ေရးထားတာေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
တိုက္ဆိုင္ ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာဝန္စစ္ကိုင္းကိုလွေ႐ႊရဲ႕ သင္ၾကားမိတ္ဆက္ေပးခ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီသံုးဦးရဲ႕ ကဗ်ာေတြကို အ႐ူးအမူးႏွစ္သက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္(ကေလး)ေတြ လုပ္ေလ့လုပ္ထ႐ွိတဲ့အတိုင္း ကိုယ့္ တိုင္းျပည္၊ ကိုယ္သိတဲ့လူေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္ႏိႈင္းမိတာေပါ့။ တေခတ္ကဆိုရင္ (ဆရာ)ေဇာ္ဂ်ီနဲ ႔(ဆရာ)မင္းသု ဝဏ္တို႔ဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ poet laureate (နန္းေတာ္သံုးကဗ်ာဆရာ)ေတြပဲ။ အခုေခတ္ (ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္က်ေနတဲ့ကာလမ်ား) ဆိုရင္ေတာ့ တင္မိုး၊ ေမာင္စြမ္းရည္နဲ႔ ၾကည္ေအာင္ပဲ (နာမည္စဥ္ ေရွ႕ေနာက္အထားအသိုဟာ ဘာ အထူးအဓိပၸာယ္မွ မေဆာင္ပါ) လို႔အတူ ေထာင္က်၊ အတူစာကဗ်ာဝါသနာပါသူေတြကို ေျပာမိခဲ့ပါတယ္။ အျမင္ကြဲတာလည္း ရွိခ်င္ရွိမွာပါ။ ဒါ ေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေလွာင္ထားတဲ့ တိုက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ကအငယ္ဆံုးလိုျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္သူကမွပစ္ပစ္ ခါခါမျငင္းဆိုၾကပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ကထြက္လာေတာ့ သူကရန္ကုန္မွာ က်က္စားေနပါၿပီ။ လူခ်င္းတခါ၊ ႏွစ္ခါပဲေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အခုအထိ သူေရးတဲ့စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ရွွာေဖြၿပီး တခုတ္တရ၊ ဖတ္ဆဲမွတ္ဆဲပါ။
ကိုဝင္းေဖ အသက္ရွည္ပါေစဦး၊ ေရးႏိုင္ပါေစဦး။
၂ဝ၁၇ခု၊ ဇန္နဝါရီ ၇ရက္။
ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ကထြက္လာေတာ့ သူကရန္ကုန္မွာ က်က္စားေနပါၿပီ။ လူခ်င္းတခါ၊ ႏွစ္ခါပဲေတြ႔ပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အခုအထိ သူေရးတဲ့စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြကို ရွွာေဖြၿပီး တခုတ္တရ၊ ဖတ္ဆဲမွတ္ဆဲပါ။
ကိုဝင္းေဖ အသက္ရွည္ပါေစဦး၊ ေရးႏိုင္ပါေစဦး။
၂ဝ၁၇ခု၊ ဇန္နဝါရီ ၇ရက္။