ႏိုင္ဝင္းသီ● နာရီတလုံးရဲ႕ အလ်ား
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၇
(မိုးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၇
(တစ္)
"ေပါင္တံရွည္တဲ့မိန္းမေတြဟာ ႏွလုံးေရာဂါ အျဖစ္နည္းတယ္လို႔ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံ ဘရစၥတိုတကၠသိုလ္က သုေတသနလုပ္ၿပီး သတင္းထုတ္ျပန္ထားတယ္ဗ်။ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ေပါင္တံ အတိုအရွည္ကိစၥဟာ ဘယ္ေနရာမွာသြားၿပီး ဆက္စပ္ေနသလဲမသိဘူးေနာ္။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ သတင္းတပုဒ္ပဲ"
စာေရးစားပြဲထိုင္ၿပီး စာေရးမည္ႀကံကာရိွေသးသည္။ ေပါင္တံအတိုအရွည္ကိစၥကို ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး လာေျပာေနေသာ မိတ္ေဆြတဦးေၾကာင့္ တည္ၿငိမ္ေနေသာ သူ႔စိတ္ဟာ လြန္႔လႈပ္သြားပါသည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ထိုကိစၥကိုလာေျပာေသာမိတ္ေဆြယူထားသည့္မိန္းမမွာ ဂင္တိုတိုနွင့္ ပုပုကြကြမိန္းမတေယာက္ ျဖစ္ေနေလ သည္။
ထိုမိတ္ေဆြသည္ တေန႔လွ်င္ သူ႔အိမ္သို႔ သုံးေလးေခါက္လာေလ့ရိွၿပီး စာအုပ္ငွားရမ္း သြားလွ်င္လည္း ခပ္တည္တည္ႏွင့္ အေမ့ခံတတ္ေသာ မိတ္ေဆြတဦးျဖစ္သည္။
ထိုမိတ္ေဆြ၏ မ်က္လုံးမ်ားမွာ စနစ္တက်ေလ့က်င့္ေပးထားေသာ တိုက္ၾကက္ဖတေကာင္၏ မ်က္လုံးမ်ဳိးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူပါသည္။ မ်က္လုံးမ်ားသာဆင္ရုံမက လူကလည္း တိုက္ၾကက္ဖ တေကာင္ႏွင့္ အေတာ့္ကို တူပါသည္။
သူ သတိျပဳမိသေလာက္ ထိုမိတ္ေဆြသည္ သူ႔မိန္းမကိုလည္းခြပ္၊ သူ႔သားသမီးေတြကိုလည္းခြပ္၊သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြကိုလည္း ခြပ္၊ သူ႔ေယာကၡမႀကီးကိုလည္း တေျဖာင္း ေျဖာင္းႏွင့္ ခြပ္သည့္အျပင္ ဝန္ထမ္းဘဝတုန္းက ဝန္ထမ္းအခ်င္း ခ်င္းလည္းခြပ္၊ တခါတရံ အထက္လူႀကီးေတြကိုပါ တက္တက္ခြပ္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး အေမႊးအေတာင္ ေတြကြၽတ္ၿပီး တကိုယ္လုံးစုတ္ျပတ္သပ္ကာ စည္းဝိုင္းအျပင္ဘက္သို႔ ယိုင္တိယိုင္ထိုးႏွင့္ လြင့္ထြက္လာခဲ့သူ တဦးျဖစ္ေလသည္။
ခြပ္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဆက္ခြပ္ေနလွ်င္ ဘဝခံစစ္ေၾကာင္းေတြ ေပါက္ၿပဲၿပီး ေနာက္ဆုံး ဟင္းအိုးထဲသို႔ ေခါင္းစိုက္ဆင္း သြားႏိုင္ေၾကာင္း ထိုမိတ္ေဆြ ဆင္ျခင္မိပုံရပါသည္။ မိန္းမလုပ္စာကို အခန္႔သားထိုင္စားေနရေသာ အေျခအေနမ်ဳိးကို ေရာက္ေတာ့ အေတာ္အသင့္ ၿငိမ္ဝပ္သြားခဲ့သည္။ ဗဟုဝါဒေခတ္ႀကီးထဲမွာ ျမင္ျမင္ကရာ လိုက္ခြပ္ဖို႔ မေကာင္းလွပါဘူး။
"ေဟ့လူ...လုပ္စမ္းပါဦးဗ်။ ေပါင္တံအတိုအရွည္ကိစၥနဲ႔ ႏွလုံးေရာဂါဟာ ဘယ္နားမွာ ဘယ္လုိ သြားၿပီး ဆက္စပ္ေနသလဲဆိုတာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေလးကို ၾကားစမ္းပါရေစ"
ထိုမိတ္ေဆြကိုၾကည့္ၿပီး သူ စိတ္အေတာ္ညစ္သြားပါသည္။ သူ စိတ္ရႈပ္ေထြးစြာျဖင့္.......
"ခင္ဗ်ားေျပာပုံအရဆိုရင္ မိန္းမေတြနဲ႔ လက္မထပ္ခင္မွာ သူတို႔ရဲ႕ေပါင္တံ အတိုအရွည္ကို ေပတံနဲ႔ လိုက္တုိင္းၾကည့္ရမလို ျဖစ္ေနၿပီ "ဟုေျပာလိုက္ေသာအခါ ထိုမိတ္ေဆြသည္ အလြန္ ရယ္စရာ ေကာင္းေသာ ျပက္လုံးတခုကို ၾကားလိုက္ရသည့္ အလား တခြိခြိရယ္ေမာပါ ေတာ့သည္။
ထိုေန႔နံနက္ခင္းက ေပါင္တံအတိုအရွည္ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ထိုမိတ္ေဆြဟာသူ႔ အိမ္ကေလးမွာ တနာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေနသြားခဲ့သည္။
ထိုမိတ္ေဆြ ထျပန္သြားေသာအခါ သူ႔လိုပဲ ေတာင္မေရာက္ ေျမာက္မေရာက္ စကားေတြ လာေျပာၿပီး အခ်ိန္လာျဖဳန္းေလ့ ရိွေသာ ေနာက္မိတ္ေဆြတဦး ေရာက္လာခဲ့ျပန္သည္။
ယခု ႂကြခ်ီေတာ္မူလာေသာ မိတ္ေဆြကေတာ့ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္း
ဝယ္ၿပီး အသက္ေမြးေနသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။
တစ္ခါတရံ အဆင္အကြက္မေပၚေတာ့ေသာ သူ႔လက္ဆြဲအိတ္ထဲမွာ ေျမေဆးတံေလးေတြ၊ ပုတီးေစ့ေလးေတြ၊ ဒဂၤါးျပားေလးေတြ၊ ေၾကးလင္ပန္းေလးေတြ ပါလာတတ္ေသာ္လည္း ေရွးေဟာင္း ပစၥည္းမ်ားကို သူစိတ္မဝင္စားလွပါ။
ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြထက္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း ေရာင္းဝယ္ေနေသာ သူ႔မိတ္ေဆြကို သာ ညႇိနိႈင္းေစ်းျဖင့္ အေရာင္းအဝယ္တည့္သြားေစခ်င္သူျဖစ္သည္။ ျပတိုက္ထဲက ေရွးေဟာင္းရုပ္တု တခုပုံ ေပါက္ေနေသာ ထိုမိတ္ေဆြကိုသာ တစုံတေယာက္က ဝယ္သြားခဲ့လွ်င္ သူနားပူရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။
ခုပဲၾကည့္ပါ။ အိမ္ေပၚေရာက္သည္ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္လုံးတုတ္တုတ္ခဲခဲႀကီးကို ကုလားထိုင္ တလုံး ေပၚသို႔ ပစ္သြင္းထိုင္ခ်လိုက္ရင္း…
"ခင္ဗ်ားၾကားၿပီးၿပီလားမသိဘူး။ ကမၻာႀကီးေပၚကိုအခ်ိန္မေ႐ြးျပဳတ္က်လာႏိုင္တဲ့ ၿဂိဳဟ္ပဲ့ (၂၀၂၇ ) ခုကို နာဆာက ရွာေဖြေတြ႔ ရိွထားတယ္တဲ့။ အဲဒီၿဂိဳဟ္ပဲ့ေတြဟာ ကမၻာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္နီးကပ္တဲ့ ေနရာမွာ ရိွေနတာတဲ့ဗ်ာ"
ထိုမိတ္ေဆြ၏ အသြင္သဏၭာန္မွာ ၿဂိဳဟ္ပဲ့ကိစၥအတြက္ အေတာ့္ကို စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ေနေသာ ပုံံစံမ်ဳိးျဖစ္သည္။
"အခ်င္း မီတာသုံးရာေလာက္ရိွတဲ့ ၿဂိဳဟ္ပဲ့တခုေတာင္ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ကို ေၾကမြပ်က္စီး သြားေစႏိုင္တာဆိုေတာ့...ဘုရား..ဘုရား "
မိတ္ေဆြဟာ အလြန္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည့္ ပုံစံမ်ဳိးႏွင့္ ရင္ဝကိုလက္ႏွင့္ဖိၿပီး ဘုရားတလိုက္ျပန္သည္။
ကမၻာေျမႀကီးေပၚသို႔ အခ်ိန္မေ႐ြး ျပဳတ္က်လာနိုင္ေသာ ၿဂိဳဟ္ပဲ့ (၂၀၂၇) ခုကိုေတြ႔ရိွသည္ဆိုျခင္းမွာ ေကာင္းမြန္ေသာေတြ႔ရိွခ်က္မဟုတ္မွန္း သူလည္းနားလည္ပါသည္။
စိတ္ေတြ ရႈပ္ေထြးေနာက္က်ိရေသာ ထိုေတြ႔ရိွခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူ႔ဘက္ကဘာေတြမ်ား လုပ္ေပးနိုင္ပါသလဲ။
ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။
ျခစ္ရွရာေတြနွင့္ လူးလြန္႔တုန္ခါေနေသာ ကမၻာႀကီးေပၚမွာ တေနရာမဟုတ္ တေနရာ စစ္ပြဲ ေတြျဖစ္ေနသည္။ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈေတြ ျဖစ္ေနသည္။ သဘာဝေဘးအႏၲရာယ္ေတြ တမ်ဳိးၿပီး တမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ အၾကမ္းဖက္မႈ ေတြျဖစ္ေန သည္။ အေသခံ ဗုံးခြဲမႈေတြကလည္း တေနရာၿပီး တေနရာ။ တလုံးၿပီးတလုံး။ ဝုန္းခနဲ...ဝုန္းခနဲ။ ေနာက္ ေ႐ႊ႕ေျပာင္းဒုကၡ သည္မ်ား။ ေအအာရ္တီ ေဆး မလုံေလာက္မႈျပႆနာမ်ား။
သူ ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆုံး ကမၻာႀကီးကိုယ္တိုင္ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့လို႔ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနခဲ့ရတာ ကာလတခုအထိ ၾကာျမင့္လာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။
ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ေတာ့ ထိုမိတ္ေဆြ၏ ဦးေခါင္းေပၚကို အုန္းသီးလုံးခန္႔ရိွမည့္ ၿဂိဳဟ္ပဲ့တခု ဂြပ္ခနဲ ေနအာင္ ျပဳတ္က်လာေစခ်င္ပါသည္။
"စဥ္းစားသာၾကည့္ဗ်ာ။ မီတာသုံးရာအခ်င္းရိွတဲ့ ၿဂိဳဟ္ပဲ့ေသးေသးေလးေတာင္မွ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ ကို စိစိညက္ညက္ျဖစ္ေအာင္ ေၾကမြသြားႏိုင္တာဆိုေတာ့ အဲဒီအႀကီးႀကီးေတြထဲက တခုတေလမ်ား ျပဳတ္က်လာခဲ့ရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၾကမလဲ"
သူ စိတ္ေပါက္ေပါက္ျဖင့္ ဘုေျပာေျပာလိုက္သည္။
"ခင္ဗ်ားေခါင္းနဲ႔ သြားခံထားလိုက္ေပါ့ဗ်ာ"
ထိုလူ စိတ္ဆိုးသြားပုံ မရပါ။ လုံးဝန္းေျပာင္ေခ်ာေနေသာ သူ႔ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ႀကီးကို လက္နွင့္ အသာအယာပြတ္ သပ္လိုက္ရင္း...
"မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ...မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ"
ဟု ကေယာင္ကတမ္းႏွင့္ ေရ႐ြတ္ေနေလသည္။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ထိုမိတ္ေဆြဟာလည္း သူ႔အိမ္ေလးမွာ တနာရီနီးပါး ၾကာျမင့္ေအာင္ ေနသြားခဲ့ပါသည္။
ထိုမိတ္ေဆြျပန္သြားသည္ႏွင့္ ဇာတ္တိုက္ထားသလို ဝင္လာသည့္ပုဂၢိဳလ္မွာ သူ႔အိမ္နားက အဘိုးႀကီးတေယာက္ျဖစ္သည္။
ထိုအဘိုးႀကီးဟာ ေန႔ခင္းေန႔လည္ဆိုသူ႔အိမ္ကေလးသို႔ ေရာက္ရိွလာတတ္ၿပီး ေန႔ထုတ္ သတင္းစာကို စိမ္ေျပနေျပ ဖတ္ေနက်ျဖစ္သည္။
ထူးျခားမႈတခုမွာ သတင္းစာဖတ္ေနရင္းႏွင့္...
"ေဟ့ ဒီေန႔ သူႀကီးေဂဇက္နဲ႔ သံေတာ္ဆင့္ မလာေသးပါလားကြ"ဟု သူ႔ကို လွမ္းလွမ္းေမးတတ္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႔စိတ္ထဲမွာ တည္ၿမဲတို႔ သန္႔ရွင္းတို႔ ဦးႏုတို႔ကို ေမ့ေပ်ာက္သြားပုံမရေသး။
သည္ဘက္ကာလေတြထဲမွာ သူႀကီးေဂဇက္ႏွင့္ သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ရနိုင္ပါမည္နည္း။
ထိုေမးခြန္းကို တရက္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ရက္လည္းမဟုတ္ ေန႔တိုင္းလိုလို အေမးခံေနရသာအခါ သူစိတ္ပ်က္လာပါသည္။
တရက္မွာေတာ့ သူေဒါပြပြႏွင့္"ဒီေန႔ သူႀကီးေဂဇက္လည္း မလာဘူး။ ဆယ္အိမ္ေခါင္း ေဂဇက္လည္း မလာဘူး"ဟုေျပာလိုက္ေသာအခါ "ေတာက္တီးေတာက္တဲ့ကြာ။ သူႀကီးေဂဇက္ပဲ ရိွပါတယ္။ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေဂဇက္လို႔ တခါမွ မၾကားဖူးပါဘူး "ဟု အတည္ေပါက္ျပန္ေျပာသြားတာကို သူမွတ္မိေနေသးသည္။
သည္ေန႔လည္း အဘိုးႀကီးသည္ ေန႔ထုတ္သတင္းစာကို တေစာင္လုံးကုန္ေအာင္ ဖတ္ၿပီး ေနာက္ "သူႀကီးေဂဇက္နဲ႔သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာမလာေသးပါလားကြ။ ေတာ္ေတာ္ခြက်တဲ့ ေကာင္ပဲ "ဟု သူ႔ကိုႀကိမ္းေမာင္းကာ တုန္တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္နွင့္ ျပန္သြားခဲ့ေလသည္။
ထိုအဘိုးႀကီးျပန္သြားၿပီး မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ ေလကေလးတခြၽန္ခြၽန္ျဖင့္ ေရာက္ရိွ လာသူမွာ သူတု႔ိလမ္းထိပ္မွာ နာရီျပင္ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ နာရီျပင္ဆရာျဖစ္ပါ၏။
ထိုနာရီျပင္ဆရာသည္ ေမြးကတည္းက နာရီျပင္လာသူျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာနာရီ ပ်က္ေတြၾကားမွာ ေနလာခဲ့လို႔ လားေတာ့မသိ။ သူ၏နဖူးေရဒူးေရကို ၾကည့္ရသည္မွာလူတေယာက္ႏွင့္မတူဘဲ နာရီပ်က္တလုံးႏွင့္သာ တူေနေလသည္။
ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေရာင္းဝယ္သူကေတာ့ သူ႔ကို ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ဖူးသည္။
"ခင္ဗ်ားဟာ နာရီပ်က္ေတြကို ထိန္းေက်ာင္းေမာင္းႏွင္တဲ့ေနရာမွာ ထူးခြၽန္ေပမယ့္ခင္ဗ်ားရဲ႕မိန္းမကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွ ေမာင္းႏွင္ႏိုင္ပုံ မရဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ခင္ဗ်ားရဲ႕ မိန္းမဟာ ခင္ဗ်ားကိုပစ္ၿပီး ေနာက္ဘူတာအသစ္တခုဆီကို ခုတ္ေမာင္းသြားတာပဲျဖစ္ရမယ္"
သည္တုန္းက နာရီျပင္ဆရာ စိတ္ဆိုးပုံမရပါ။ သူ႔ရဲ႕ဝသီအတိုင္း ေငြ႔ေငြ႔ကေလးၿပံဳးၿပီး...
"ေဟ့လူရာ...လူနဲ႔ နာရီနဲ႔ကြာတယ္ဗ်။ က်ဳပ္အေတြ႔အႀကံဳအရဆိုရင္ေတာ့ နာရီေတြမွာ ပူးကပ္ေနတဲ့ မေကာင္းတဲ့ညာဥ္၊ မေကာင္းတဲ့ စရိုက္ဆိုးကို ေကာင္းသြားေအာင္ ျပဳျပင္ေပးလို႔ ရတယ္ဗ်။ ဥပမာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ...နာရီတလုံးဟာ ေႏွးေနမယ္၊ ျမန္ေနမယ္၊ ေပကပ္ကပ္ လုပ္ပီး ရပ္လိုက္သြားလိုက္လုပ္ေနမယ္။
ဒီလိုမွမဟုတ္လည္း လုံးဝမသြားဘဲ ရပ္ေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ နာရီထဲမွာရိွတဲ့ ဇီဝျဖစ္စဥ္ တခုခု ခ်ိဳ႕ယြင္းေနတဲ့သေဘာပဲ။ အဲဒီခ်ိဳ႕ယြင္းေနတဲ့ အေၾကာင္းတရားကိုသိရင္ျပင္ရမယ့္ဟာဆိုျပင္၊ လဲေပးရမယ့္ဟာဆို လဲ ေပးလိုက္ရင္ အဲဒီနာရီဟာ သူ႔ရဲ႕မူလတာဝန္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ျပၫြန္းျခင္း တာဝန္ကို ပုံမွန္အတိုင္း ထမ္းေဆာင္သြားမွာပဲ။ ကိုင္း...ခ်စ္စရာမေကာင္းဘူးလား "
နာရီျပင္ဆရာသည္ သူ႔ေခါင္းကို သူ႔ဟာသူ ဆတ္ခနဲညိတ္လိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာျပန္သည္။
"အဲဗ်ာ...လူက်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ျပန္ဘူးဗ်။ ဘာျဖစ္မွန္းလည္း မသိဘူး။ ဓာတ္ခဲအသစ္ ထည့္ေပးထားရင္လည္း သြားခ်င္မွသြားတာကိုယ့္လူ။ အဲဒီေတာ့ မထူးပါဘူးဗ်ာ။က်ဳပ္ဘဝမွာ မိန္းမမရိွလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။ နာရီပ်က္ေတြရိွေနဖို႔သာ အေရးႀကီးတာပါ။ နာရီပ်က္ေတြရိွေနရင္ က်ဴပ္ဘဝက ၿပီးျပည့္စုံၿပီးသားပါ "
နာရီျပင္ဆရာ၏ ေမွာ္ဝင္ရက္စြဲမ်ားကား သူ႔အတြက္ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ေနေလသည္။ နာရီျပင္ဆရာေရာက္လာလွ်င္ စိမ္းရိုင္းလတ္ဆတ္ေသာ ေလာကအျမင္မ်ားကို ထိေတြ႔ျမည္းစမ္း ခြင့္ရေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထ မျပန္တတ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔ကိုလည္း ရန္သူမ်ိဳးငါးပါးစာရင္းထဲမွာ သူေတးမွတ္ထားရသည္။
တခါတခါ နာရီျပင္ဆရာဟာ စကားတေျပာေျပာနွင့္ နာရီပ်က္မ်ားကို ထိုင္ျပင္သြားတတ္ေသး သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူ႔အိမ္ေလးသည္ နာရီလာျပင္သူ၊ နာရီလာေ႐ြးသူမ်ားႏွင့္ စည္ကားေနတတ္ ျပန္ေလသည္။
အၿမဲတမ္းစည္ကားေနေသာ သူ႔အိမ္ေလးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေလးစားခ်စ္ခင္ရေသာ ဆရာ သမားတေယာက္ကေတာ့ သူ႔ကို ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာခဲ့ဖူးသည္။
"ခင္ဗ်ားအိမ္ေလးက သာလာယံဇရပ္ထက္ေတာင္ဆိုးေနပါလားဗ်။ ဘယ္အခ်ိန္မွာခင္ဗ်ားစာေရးမလဲ။ ဒီပုံစံအတိုင္း ဆက္စခန္းသြားေနရင္ စာေရးစာဖတ္ခ်ိန္ ခင္ဗ်ားမွာ သိပ္နည္းသြားလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ မနက္( ၇ ) နာရီကေန ညေန( ၅ )နာရီအတြင္းမည္သည့္ဧည့္သည္ကိုမွ လက္မခံပါဆိုၿပီး အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးခ်ိတ္ထားလိုက္။ ဟုတ္ၿပီလား "
ထိုစဥ္တုန္းက ဒီဂရီမ်က္မွန္ထူထူေအာက္က ထက္ရွျပတ္သားေသာ ဆရာ့ မ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္ၿပီး သူ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားခဲ့ရသည္။ထိုစာတန္းကေလး၏ ေနာက္ဆက္တြဲဂယက္မ်ားကို ဆန႔္ေတြးၿပီးေတာ့လည္း သူ မဝံံ့မရဲျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူ႔အိမ္ေလးမွာ အခ်ိန္လာျဖဳန္းတတ္သည့္ ဧည့္ဆိုးေတြေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္ေတြသာမက သူ႔ရဲ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြပါ အေလအလြင့္မ်ား
ျပားလာ ေသာအခါ.........
(ႏွစ္)
နံနက္ (၇) နာရီမွ ညေန (၅) နာရီအတြင္း မည္သည့္ဧည့္သည္ကိုမွ လက္မခံပါဟူေသာ စာတန္းေလးကို စတင္ခ်ိတ္ဆြဲခဲ့ သည့္ေန႔က သူေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္ႏွာပူခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ႕အေရျပားေတြပဲ ရႈံ႕တြယားယံလာသလိုလို၊ သူ႔ကိုယ္ထဲက ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြပဲ က်ဳံ႕ဝင္ျပတ္ ေတာက္သြားသလိုလို သူစိတ္ထဲမွာ ခံစားခဲ့ရသည္။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ထိုေန႔နံနက္ ကိုးနာရီခန္႔က ပထမမိတ္ေဆြ၊ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေရာင္း ဝယ္ေသာမိတ္ေဆြႏွင့္ နာရီျပင္ ဆရာတို႔သည္ သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ စာတန္းေလးကို ျပဳံးစိစိႏွင့္ၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္လာသည့္ ပုံစံမ်ဳိးႏွင့္ သူ႔အိမ္ထဲကို ဝင္ခ်လာပါေတာ့သည္။
အိမ္ထဲသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေရာင္းဝယ္ေသာ မိတ္ေဆြက..
"ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအိမ္က လူဝင္လူထြက္မ်ားတဲ့အိမ္ဆိုေတာ့ ဒီလိုစာတန္းေလးကိုခ်ိတ္လို္က္တာ သိပ္ေကာင္းသြားတယ္။ ဒါမွခင္ဗ်ားအလုပ္ကိုခင္ဗ်ား အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းကင္းနဲ႔လုပ္ႏိုင္လိမ့္မယ္"
ပထမမိတ္ေဆြက သူ႔စကားကိုေထာက္ခံသည့္အေနႏွင့္ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး...
"ခင္ဗ်ားစာတန္းကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္မွာေတာင္ အဲဒီလိုစာတန္းမ်ဳိးခ်ိတ္ဖို႔ အႀကံရလိုက္ေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္က ကြၽန္ေတာ့္ေယာကၡမႀကီး ခဏခဏေရာက္လာလြန္းလို႔ ေခါင္းစားေနရတာဗ်။ အဲဒီလိုစာတန္းမ်ိဳးသာ ခ်ိတ္ဆြဲထားလိုက္ရင္ ေယာကၡမႀကီး အသြားအလာ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္သြားႏိုင္တယ္"
ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေရာင္းဝယ္ေသာမိတ္ေဆြကေတာ့ ပ်ဴေခတ္က တူးေဖာ္ရရိွေသာ ေျမအိုးတစ္လုံးသဖြယ္ လုံးဝန္းေနေသာ သူ႔ဦးေခါင္းကို ေၾကာင္တေကာင္လို ပြတ္သပ္ေနရင္းက...
"ဒါက ခင္ဗ်ားအထင္ကို ေျပာလိုက္တာပါဗ်ာ။ ကဲဗ်ာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ေယာကၡမႀကီးကအဲဒီ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ျမင္တာနဲ႔ ဇတ္နဲ ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး နင္ဒီဆိုင္းဘုတ္ကို ဘာကိစၥနဲ႔ တပ္ထား ရတာလဲလို႔ မ်က္လုံးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ေမးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားဘယ္ လို ျပန္ေျဖမလဲ "ဟု ေမးလိုက္ေသာအခါ ပထမမိတ္ေဆြသည္အရူးအႏွမ္းတေယာက္လို ထစ္အ ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။
နာရီျပင္ဆရာကေတာ့ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွ နာရီပ်က္တလုံးကို နိႈက္ယူလိုက္ၿပီး ထိုနာရီ၏ ေနာက္ေက်ာအဖုံးကို လႊက်ိဳးဓားကေလးျဖင့္ ေဖာက္ခနဲျမည္ေအာင္ ေကာ္ဖြင့္လိုက္ရင္းက...
"က်ဳပ္က ဘဝတေလွ်ာက္လုံး နာရီေတြနဲ႔ ေနလာခဲ့တဲ့လူဆိုေတာ့ က်ဳပ္ေျပာတဲ့စကားေတြထဲမွာ နာရီအေၾကာင္းေတာ့ ပါေနမွာပဲ။ ဒီလိုဗ်...နပိုလီယန္ဟာ အခ်ိန္ႏွစ္နာရီေစာသြားတဲ့အတြက္ ဝါတာလူးစစ္ပြဲမွာ ရွဴံးနိမ့္သြားခဲ့ရတာတဲ့။ က်ဳပ္ဖတ္ဖူးမွတ္ဖူးတာကို ေျပာတာ ေနာ္။ အဲဗ်ာ...နပိုလီယန္ကသာအခ်ိန္နွစ္နာရီေစာလို႔ ဝါတာလူးစစ္ပြဲမွာရွဴံးနိမ့္ခဲ့ရေပမယ့္ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြတေယာက္ကေတာ့ သူ႔မယားငယ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေနရာကို ႏွစ္နာရီေနာက္က်ၿပီး ေရာက္သြားတဲ့အတြက္ မယားႀကီးကမိၿပီး သူ႔ေခါင္းကို ေခါက္ထီးနဲ႔ ရိုက္ခြဲလိုက္တာ ရွစ္ခ်က္ေတာင္ ခ်ဳပ္လိုက္ရပါေရာလား သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ"
နာရီျပင္ဆရာ၏ စကားေၾကာင့္ သူ႔အိမ္ေလးထဲမွာ ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ စီေဝသြားေလသည္။
သူတို႔အုပ္စု စကားေကာင္းေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ေန႔ထုတ္သတင္းစာဖတ္မည့္အဘိုးႀကီး သည္ ကိုင္းကိုင္း ကိုင္းကိုင္းႏွင့္ေရာက္ရိွလာၿပီး..
"ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ေအာင္မယ္ စကားေကာင္းေနလိုက္ၾကတာ။ ဒီေန႔ သူႀကီးေဂဇက္နဲ႔ သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာမလာ ေသးဘူးလားကြ "ဟု ေလသံခပ္မာမာျဖင့္ ေမးပါေလေတာ့သည္။
ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေရာင္းဝယ္ေသာ မိတ္ေဆြက ထိုအဘိုးႀကီးကို လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ တူးေဖာ္ရရိွေသာ ေရွးေဟာင္းရုပ္ တုတခုသဖြယ္ ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္လိုက္ရင္းက...
"သူႀကီးေဂဇက္ေရာ၊သံေတာ္ဆင့္ေရာ၊ သူရိယေရာ လုံးဝမလာေသးဘူးအဘ။ စိတ္ခ်ပါ။ လာခဲ့ရင္ အဘဆီကို အျမန္ဆုံးပို႔ေပးလိုက္ပါ့မယ္ခင္ဗ်"
ရယ္ေမာသံမ်ား စီေဝလႈပ္ခတ္သြားျပန္သည္။
သူကေတာ့ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ ရယ္ေမာေနသူေတြကို ၾကည့္ၿပီး အသက္ရွဴရတာကိုက မြန္းက်ပ္ေမာဟိုက္လာေလသည္။
သူ႔စာေရးစားပြဲေပၚမွာ တင္ထားေသာစားပြဲတင္နာရီေလးကလည္း ရယ္ေမာသံေတြေအာက္မွာ ခ်က္..ခ်က္..ခ်က္..ခ်က္
ေအးစက္ပ်စ္ခဲသြားေသာ သူ႔ရဲ႕စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကလည္း ခ်က္..ခ်က္..ခ်က္..ခ်က္
မ်က္စိေအာက္မွာတင္ အေငြ႔ပ်ံေလာင္ကြၽမ္းသြားေသာ သူ႔ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ကလည္း ခ်က္..ခ်က္..ခ်က္..ခ်က္
ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ကာလေတြကို စိတ္ပ်က္ၿငီးေငြ႔ေနေသာ နာရီလက္တံေတြကိုယ္တိုင္ ခ်က္..ခ်က္..ခ်က္.ခ်က္
တိုက္ဆိုင္မႈလို႔ပဲ ေျပာရမလား။ ျပႆဒါးရက္လို႔ပဲ ေျပာရမလားေတာ့မသိ။
သူ႔စာတန္းကို စတင္ခ်ိတ္ဆြဲသည့္ ပထမဦးဆုံးရက္မွာပဲ ခါတိုင္းလာေနက် ၿမိဳ႕ျပအမိႈက္မ်ားမွာ နံနက္ကိုးနာရီထိုးကတည္းက ေရာက္ရိွလာခဲ့ၿပီး တေနကုန္စကားေတြေျပာကာ ညေနေလးနာရီခြဲမွ ထျပန္သြားေၾကာင္းသူ ေတြ႔ရိွရပါသည္။ ။
ႏိုင္ဝင္းသီ