ရန္လုိကြၽဲ ● သတင္းသမားဘဝမွ လုပ္ငန္းရွင္ဘဝသုိ႔ ....
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၇
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၂၊ ၂၀၁၇
ဆရာကြၽဲႏွင့္သားမ်ား အတိုင္ပင္ခံ လုပ္ငန္း႐ုံးသည္ ဒုကၡသီရိေနျပည္ေတာ္၏ အေအာင္ျမင္ဆံုး စီးပြား ေရးလုပ္ငန္းငါးခု စာရင္းတြင္ ငါးႏွစ္ဆက္တိုက္ ထိပ္ဆံုးမွ ရပ္တည္ေနသည္။
စြန္႔ဦးတီထြင္လုပ္ငန္းရွင္ ျဖစ္လိုသူမ်ား၊ ရင္းႏီွးျမႇဳပ္ႏံွမႈ တိုး ခ်ဲ႕လိုသူမ်ား၊ စီးပြားပိုမိုဖံြ႕ၿဖိဳးလိုသူမ်ားသည္ ဆရာကြၽဲကို ခ်ဥ္း ကပ္ အကူအညီေတာင္းၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုင္ရာ အက်ပ္အတည္းေတြ႕သျဖင့္ ေရာက္လာၾက သည္။ ရပ္နီးရပ္ေဝးမွ အႀကံဉာဏ္ လိုအပ္သူ၊ အိုင္ဒီယာ လိုအပ္သူမ်ား ျပားလြန္းသျဖင့္ အလုပ္ခန္းဖြင့္ၿပီး အက်ဳိးေဆာင္ ေပးေနရသည္ မွာ ငါးႏွစ္ငါးမုိး ရိွလာၿပီျဖစ္သည္။
ဆရာကြၽဲက သားေတာ္ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ကို ႐ုံးမန္ေနဂ်ာမ်ားအျဖစ္ ခန္႔ထားသည္။ ရက္ခ်ိန္းယူထားသူ၊ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္ လာသူ၊ အေရးတႀကီး ေရာက္လာသူ စသည့္ စသည့္ စီးပြားေရးဒုကၡသည္မ်ား၊ အေထြေထြ အခက္အခဲပိုင္ရွင္မ်ား ဆရာ ကြၽဲႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရာတြင္ အဆင္ေျပေရးအတြက္ သူတုိ႔က အထူး အက်ဳိးေဆာင္ေပးၾကသည္။
တခုေသာ တနလၤာ ႐ုံးျပန္ဖြင့္သည့္ေန႔ မနက္ခင္းတြင္ ဆရာကြၽဲ၏ သားအႀကီးေကာင္က ႐ုံးခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး တေန႔တာ ပံုမွန္လုပ္ငန္းမ်ား အစျပဳရန္ ျပင္ဆင္လ်က္ရိွသည္။ အပူသည္ အသြယ္သြယ္သည္ ထံုးစံအတိုင္း ႐ုံးသို႔ေရာက္လာၿပီး တိုင္ပင္ ၾက၊ သူတုိ႔ႏွင့္ ကိုက္ညီမည့္ အိုင္ဒီယာမ်ားေပးရန္ ေတာင္းဆိုၾက ေပဦးေတာ့မည္။
ထိုအခိုက္ အတိုင္ပင္ခံဆရာကြၽဲ စိတ္ထဲ ေလးလံသည္၊ အလုပ္စားပဲြသို႔ သြားရမွာ ဝန္ေလးလာသည္၊ ယခင္ကလည္း ဤသို႔ မၾကာခဏ ျဖစ္ဖူးသည္၊ ပထဆံုးအႀကိမ္ ျဖစ္ပြားစဥ္က ယိုး ဒယားျပန္ ေဒါက္တာခင္ဦးသာေခၚ ေဒါက္တာခင္ေဌးၾကြယ္၏ ေဆးခန္းသို႔ သြားေရာက္ျပသရာ ေဒါက္တာက ”ဟင္းဟင္း ဟင္း…ဆရာကြၽဲေရ၊ ဒါက အႏၱရာယ္ ရိွတဲ့ ေရာဂါ မဟုတ္ေပမယ့္ ေရရွည္ကုရမယ့္ ေရာဂါပါ။ ဒါေပမဲ့ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ေလ။ ကြၽန္မက ႏိုင္ငံျခားျပန္မဟုတ္လား၊ ဟင္းဟင္းဟင္း…ကြၽန္မေပးတဲ့ေဆး သာ ေသာက္လိုက္။ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္” ဟု ေျပာလည္း ေျပာ၊ ေဆးလည္း တိုက္၏။ သူ႔တြင္လည္း ထုိေရာဂါရိွေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Monday Fever ဟု ေခၚေၾကာင္း ရွင္းျပ၏။
ဆရာဝန္လွလွ၏ စကားလွလွေၾကာင့္ ေရာဂါတဝက္ သက္သာသြားသည္။ သူတိုက္သည့္ေဆးေသာက္ၿပီးေနာက္ တြင္မူ ထုိေန႔အတြက္ ေရာဂါမွာ အေပ်ာက္လြန္သြားသည္ဟုပင္ ဆိုရမည္။ တေနကုန္ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနသည္။ ဆယ္ေက်ာ္ သက္တေယာက္လို ခုန္ေပါက္ ျမဴးထူးမိသည္၊ ဆန္တအိတ္ထမ္းၿပီး ဆယ္မိုင္ခရီး မနားတန္းေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္ လန္းဆန္း မႈမ်ဳိး ရသြားသလိုမ်ဳိး ျဖစ္သြားသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ ညဘက္တြင္ပင္ အိပ္မေပ်ာ္သည္အထိ လူက လန္းဆန္း တက္ႂကြေနသူ ျဖစ္လာသည္။ တယ္စြမ္းတဲ့ေဆး၊ တယ္စြမ္းတဲ့ ဆရာဝန္မပါ တကား။ သို႔ေသာ္လည္း ညဘက္ အိပ္မရသျဖင့္ အိပ္ေရးပ်က္သူ ဆရာကြၽဲ ေနာက္တေန႔မနက္ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ဒုကၡေရာက္ ေတာ့သည္။
တနလၤာေန႔မ်ားတြင္ သူေျပာသည့္ Monday Fever က ေရာက္လာတတ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ေဆးခန္းသို႔ ထပ္ မသြားျဖစ္ေတာ့။ သူတိုက္သည့္ ေဆးကစြမ္းေသာ္လည္း ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးက ေနာက္တေန႔မွာ ေပၚလာမည္မွာ ေသခ်ာ လွသည္။
ဆိုခဲ့သလိုပင္ စေန၊ တနဂၤေႏြ အလုပ္နားၿပီး ႐ုံးျပန္ဖြင့္သည့္ ယေန႔ တနလၤာေန႔တြင္လည္း ထိုေဝဒနာ ေပၚလာျပန္ၿပီ။ မည္သို႔ ကုစားရမည္နည္း။ ႐ုံးခန္းတံခါးဖြင့္ေနသည့္ သားေတာ္ေမာင္ကို ထိုေဝဒနာအေၾကာင္း လွမ္းေျပာျပလိုက္သည္။
”ေဖေဖကလည္း အဲဒါ ပ်င္းေၾကာထတာလို႔ ေခၚတယ္”
”ဟုတ္လား၊ ဒါဆို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အႀကံေပးစမ္းပါ ဦး ဖုိးခြားႀကီးေရ”
ဖိုးခြားႀကီးသည္ ဆရာကြၽဲ၏သား ပီသလွသည္ဟု ဆိုရ မည္။ သူ႔တြင္ အႀကံေကာင္းက အဆင္သင့္ ရိွေနသည္။
”လြယ္ပါတယ္ ေဖေဖရယ္၊ ဒီေန႔ ႐ုံးမဖြင့္နဲ႔။ ႀကဳိခ်ိန္းထားတဲ့ဧည့္သည္ေတြလည္း ဒီေန႔ မရိွပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေအးေအးေဆး ေဆး ဆက္ၿပီးေတာ့ ႏွပ္ေနလိုက္။ သားလည္း သြားလည္လိုက္ဦးမယ္”
ကဲ…ဒီထက္ေကာင္းသည့္အႀကံ ဘာရိွေသးသနည္း။ ျပႆနာတရပ္ကို လွ်ပ္တျပက္ ေျဖရွင္းႏိုင္ျခင္းဟူ ေသာ အရည္အခ်င္း မွာ လူတုိင္းတြင္ မရိွ။ ကုိယ္ ပိုင္လုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္သူ ျဖစ္ၾကျခင္းကလည္း အားသာခ်က္တခု ျဖစ္သည္။ ယခု အေဖလည္း နား၊ သားလည္းသြားၿပီ။
ကြမ္းတယာညက္ခန္႔အၾကာတြင္ ဖုိးခြား ေလး ေျပးဝင္လာသည္။
”ေဖေဖ၊ ဧည့္သည္ေတြ ေရာက္ေနၿပီ”
”ဟာ…ဖုိးခြားေလးရာ၊ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာျဖစ္ၿပီး ညံ့လိုက္တာ။ မင္းတို႔အစ္ကိုနားခုိင္းလို႔ ဒီေန႔ ငါတုိ႔ နားတယ္ေလကြာ။ အေၾကာင္းတခုခုျပၿပီး အဲဒီ ဧည့္သည္ေတြကို ႏွင္ထုတ္လုိက္ေရာေပါ့ကြာ”
”မရဘူး ေဖေဖေရ၊ မရဘူး။ အဲဒီဧည့္သည္ေတြက တုတ္နဲ႔႐ုိက္ထုတ္ေတာင္ သြားမယ့္ပံုေတြ မဟုတ္ဘူး”
ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ညံ့တဲ့ေကာင္ပဲဟု ဆူပူရန္ဟန္ျပင္ေနစဥ္ သူေျပာသည့္စကားေၾကာင့္ အလုပ္ခန္းခ်က္ခ်င္းဖြင့္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ရသည္။
”ဧည့္သည္ေတြက အလန္းေလးေတြဗ်။ သတင္းသမားေတြတဲ့။ နာမည္ေတြကလည္း လန္းတယ္၊ အိခ်ယ္ရီေအာင္၊ ျမတ္စု မြန္၊ တင္ဇာေဇာ္တဲ့”
နာမည္ႀကီး သတင္းသမားေတြ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ႐ုံးခန္းသို႔ ေရာက္လာသနည္း။ အယ္ဒီတာမ်ားႏွင့္ အဆင္မေျပ ျခင္းေၾကာင့္ေလာ၊ Facebook တြင္ ရန္ျဖစ္လာၾကသေလာ။အင္း…သူတုိ႔အခက္အခဲအေၾကာင္း မၾကာခင္ သိရေပေတာ့မည္။
အိခ်ယ္ရီေအာင္
ထိုမနက္ ဆရာကြၽဲ၏ အလုပ္စားပဲြရိွရာသို႔ ဦးစြာေရာက္ လာသူမွာ သတင္းေထာက္ အိခ်ယ္ရီေအာင္ ျဖစ္သည္။
”ကဲ…မအိခ်ယ္ရီေအာင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ဘာကူညီရမလဲ၊ ဘာအခက္အခဲ ေတြ႕ေနသလဲ၊ ေျပာ”
တပါးသူကိုသာ ေမးခြန္းေပါင္းစံုေမးၿပီး ႏိွပ္စက္ေလ့ရိွ ေသာ သတင္းေထာက္သည္ ကုိယ္တိုင္ ေမးခြန္းႏွစ္ခု အေမးခံရ ခ်ိန္တြင္ ႐ုတ္တရက္ အေျဖမေပးႏိုင္။ အတန္ၾကာမွ…
”ဆရာ၊ ကြၽန္မ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္လို႔”
”ဟာ…ဒါမ်ဳိးက ကုိယ့္အားကုိယ္ကိုးရတယ္ကြ။ မင္းေန ရာမွားလာၿပီထင္တယ္။ ငါက ဒါမ်ဳိးကိစၥေတြ အက်ဳိးေဆာင္ေပး ဖို႔ဆုိတာ…”
”မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆရာကလည္း ကြၽန္မစကားဆံုးေအာင္ နားေထာင္ပါဦး။ ကြၽန္မဆိုလိုတာက အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးရင္ ဘယ္ လို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ရမလဲဆိုတာ စဥ္းစားရခက္ေနတယ္ လို႔ ဆိုလိုတာပါ”
အိခ်ယ္ရီေအာင္က လက္ရိွလုပ္ကိုင္ေန ေသာ သတင္းဌာနကိုအထင္ႀကီးၿပီး ဝင္လုပ္မိေသာ္လည္း လစာမေကာင္းေၾကာင္း၊ လစာတုိးမည့္ လကၡဏာလည္းမရိွေၾကာင္း၊ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးပါက အိမ္ေထာင္ဘက္ကုိ မီွခိုရသူမျဖစ္လိုေၾကာင္း၊ ဝင္ ေငြေကာင္းမည့္လုပ္ငန္းတခု လုပ္ကိုင္လိုျခင္း ေၾကာင့္ ဆရာကြၽဲထံမွ အႀကံဥာဏ္ရလိုေၾကာင္း သံုး မိနစ္ခန္႔ ရွင္းျပေလသည္။
ဆရာကြၽဲလည္း သူ၏ေျပာပံုဆိုပံုကို အကဲခတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္တခုကုိ စိတ္ထဲတြင္ပင္ အားနာစြာခ်လိုက္မိသည္။ သူသည္ ေအာင္ျမင္ေသာလုပ္ငန္းရွင္တေယာက္ျဖစ္ႏိုင္သည့္ အလားအလာ မရိွေသး။ သို႔ေသာ္လည္း ႀကီးပြားရန္အေၾကာင္း မျမင္ သည့္ သတင္းေလာကထဲမွ ထြက္လွ်င္ေတာ့ ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းစပြင့္ႏိုင္၏။
”စားသံုးဆီလုပ္ငန္း လုပ္ပါလားကြ။ လူဆို တာ ေန႔တိုင္း အစာစားရတယ္။ ေသတဲ့အထိ လုပ္ရ တာ အစာစားတဲ့အလုပ္ကြ။ အစားအေသာက္မွာ အနည္းနဲ႔အမ်ား ပါဝင္ရတာကေတာ့ စားသံုးဆီ မဟုတ္လား။ အဲဒီဆီကိုသာ ေရာင္းစား။ အလုပ္ျဖစ္မွာပဲ။ ငါတုိ႔လူမ်ဳိးက ဆီကို ေရခ်ဳိးဆိုတဲ့ သီခ်င္းစာသားလို စားသံုးဆီ အသံုးၾကမ္း တယ္ကြ”
”ဟာ…ဆရာကြၽဲကလည္း၊ စားသံုးဆီလုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းရွင္ ေတြက အမ်ားႀကီးေနာ္”
”သမုဒၵရာေရဆိုတာ ဘယ္သူေတြပဲ ဝိုင္းေသာက္ေသာက္ ကုန္တယ္ရယ္လို႔မွ မရိွတာ။ ဆီေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကုိ သြားၾကည့္ လိုက္၊ ဆီပုလင္းႀကီးငယ္ကို တံဆိပ္မ်ဳိးစံု ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ ကုိယ္ကသာ တံဆိပ္လွလွ နာမည္ဆန္းဆန္းေလးနဲ႔ လုပ္စားလုိက္၊ အမ်ားနည္းတူလုိက္လုပ္၊ ေအာင္ျမင္မွာပဲကြ”
ထမင္းအိုးတလံုးခ်က္ခန္႔အၾကာ ေဆြးေႏြးၿပီးခ်ိန္တြင္ေတာ့ သတင္းေထာက္ အိခ်ယ္ရီေအာင္သည္ လုပ္ငန္းတခု ထူ ေထာင္ ရန္ တက္ႂကြေနသည့္ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ ျဖစ္သြား ေလေတာ့သည္။ ဆရာကြၽဲ၏ မွာၾကားခ်က္ထဲမွ ‘အမ်ားနည္းတူ လုိက္လုပ္’ဟူေသာ အခ်က္ကုိ သူ၏ မွတ္စုစာအုပ္ထဲတြင္ ေရး မွတ္လိုက္ေသးသည္။
သူထြက္သြားၿပီး ဆရာကြၽဲစားပဲြေရွ႕ကုလားထိုင္သို႔ ေရာက္ လာသူမွာ ျမတ္စုမြန္ျဖစ္သည္။
ျမတ္စုမြန္
”ဆရာကြၽဲကို ခုမွပဲ ေတြ႕ဖူးေတာ့တယ္။ အျပင္မွာက ဓာတ္ပံုထဲမွာထက္ ပုိၿပီးခန္႔တယ္ေနာ္” ဟု ျမတ္စုမြန္က ခ်ဳိျမစြာ ႏႈတ္ ခြန္းဆက္၏။
ဤအေျပာေၾကာင့္ ဆရာကြၽဲလည္း ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ ပါးစပ္ နားရြက္ခ်ိတ္မတတ္ ျဖစ္သြား၏။ ျမတ္စုမြန္ထံမွ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ေစ်းေလွ်ာ့ေတာင္းရန္ ဖုိးခြားေလးကို တယ္လီဖုန္းမွတဆင့္ စာတိုေရးပို႔လုိက္မိသည္။
ျမတ္စုမြန္သည္ သတင္းသမားျဖစ္ေသာ္လည္း စီးပြားေရး လုပ္ငန္းႏွစ္ခုရိွသူတည္း။ စာအုပ္တိုက္ႀကီးတခု၊ ခရီးသြားေအ ဂ်င္စီႀကီးတခုကို စီမံခန္႔ခဲြေနသူ ျဖစ္၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆရာ ကြၽဲ၏႐ုံးခန္းသို႔ ေရာက္လာသနည္း။ သူ႔တြင္ အႀကံအစည္ႀကီး ႀကီးတခုေတာ့ ရိွရမည္။
”ကြၽန္မက သူေဌးႀကီးျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆရာ။ စာအုပ္လုပ္ ငန္းက မ႐ႈံး႐ုံတမယ္ပဲ။ လူအထင္ႀကီးေအာင္လို႔သာ ကြၽန္မက အဆင္ေျပခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ။ ၿပီးေတာ့ ခရီးသြားလုပ္ ငန္းကလည္း ႐ႈံးတာပဲ။ လူေတြက ခရီးမသြားၾကေတာ့ဘူး ဆရာ ရဲ႕။ သူတုိ႔ ခရီးထြက္ခ်င္ေအာင္ လုပ္ငန္းကုိ Facebook မွာ ေၾကာ္ ျငာျဖစ္ပါတယ္။ ရလဒ္ကေတာ့ ကြၽန္မ Facebook စဲြတဲ့သူ ျဖစ္ သြားတာပါပဲ။ အဲ…လိုရင္းေျပာရရင္ ကြၽန္မက သူေဌးႀကီးျဖစ္ ခ်င္တယ္ ဆရာ။ အားကိုးပါတယ္”
အနာသိလွ်င္ ေဆးရိွသည္။ လုပ္ငန္းရွင္ ျမတ္စုမြန္ကို အႀကံေပးရန္မွာ မခက္ခဲလွေပ။ သူက ယခုမွ စီးပြားေရး ေလာက ထဲ ခုန္ဝင္မည့္သူမဟုတ္၊ ဝါရင့္လုပ္ငန္းရွင္ပင္ျဖစ္ေနၿပီ မဟုတ္ ေလာ။ သူေဌးႀကီးျဖစ္ခ်င္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္အတြက္ေဆးမွာ ႐ုိး ႐ုိးစင္းစင္းနည္းလမ္းေဟာင္းသာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
”ျမတ္စုမြန္တို႔ စီးပြားေရးေလာကဆိုတာ အၿပဳိင္အဆိုင္ မ်ားတယ္။ တပါးသူထက္ အခြင့္အေရးပိုရဖို႔ဆိုတာ ဆိုင္ရာပိုင္ ရာေတြကို ကပ္ထားႏိုင္မွ ေတာ္ရာက်တာမဟုတ္လား”
”သိပ္ဟုတ္၊ သိပ္မွန္တာေပါ့ရွင္။ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြကို ကပ္ထားမွ ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာလည္း ဒက္႐ွဴးဝါး (that’s sure) ေပါ့ရွင္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာကြၽဲနဲ႔သားမ်ား အတုိင္ပင္ခံလုပ္ ငန္းရိွရာကို အားကုိးတႀကီး ေရာက္လာတာေပါ့ရွင္။ ကဲ…ရွင့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြ ပါတီလူႀကီးနဲ႔သာ မိတ္ဆက္ေပးေပေတာ့”
ျမတ္စုမြန္ေျပာသည့္ ပါတီလူႀကီးဆိုသည္မွာ မည္သူ႔ကို ဆိုလိုမွန္း ဆရာကြၽဲ သေဘာေပါက္သည္။
ဒုကၡသီရိ၏ အာဏာရပါတီျဖစ္ေသာ ေပၚျပဴလာပါတီတြင္ လတ္တေလာ တန္ခုိးထြားေနသူမွာ ဦးေတာက္ပျဖစ္သည္။ သူ႔ အား ခ်ဥ္းကပ္သင့္ေၾကာင္း၊ ဝန္ႀကီးဝန္ေလးမ်ားကို ျဖဳတ္ျခင္း၊ ခန္႔ျခင္းကိစၥအဝဝကို သူက ကိုင္တြယ္ထားေၾကာင္း၊ သူ႔အကူ အညီရသည့္ လုပ္ငန္းရွင္သည္ အာလာဒင္မီးခြက္ပိုင္ရွင္ကဲ့သို႔ လိုရာဆႏၵျပည့္ဝမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ျမတ္စုမြန္လည္း ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္လိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔တြင္ အႀကံအစည္ႀကီးႀကီးတခုေတာ့ ရိွရ မည္ဟု ဆရာကြၽဲထင္ထားသည့္အတိုင္း ဤလုပ္ငန္းရွင္အမ်ဳိး သမီးက အာဏာရပါတီမွ လူႀကီးတဦးဦးႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလာေလၿပီ။
ဆရာကြၽဲလည္း လာမည့္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ခ်ိတ္ဆက္ေပး မည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္။
တင္ဇာေဇာ္
ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္ျပန္သြားၿပီး Monday Fever ေဝဒနာသက္သာလာခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရသူမွာ တင္ဇာ ေဇာ္ျဖစ္သည္။
”ကြၽန္မ ဂ်ာနယ္တိုက္မွာ အေတာ္ၾကာေအာင္ လုပ္ၿပီး ထြက္လုိက္တယ္။ ဂ်ာနယ္တုိက္ေလွကားကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တက္ ရေတာ့ ကြ်န္မ ေျခသလံုးႀကီးလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္ေျပာင္း တယ္။ စာနယ္ဇင္းသင္တန္းနည္းျပအလုပ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သင္တန္းေက်ာင္းကလည္း အထပ္ျမင့္တုိက္မွာရိွတယ္။ ကြၽန္မ ေန႔တုိင္းေန႔တိုင္း အတက္အဆင္း လုပ္ရျပန္ေရာ။ ကြၽန္မဘဝက ၾကမ္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္မ အလုပ္ေျပာင္းခ်င္ၿပီ။ ကူညီပါဦး ဆရာကြၽဲေရ”
ကူညီပါရေစဟူေသာ စာတန္း ခ်ိတ္ဆဲြမထားေသာ္လည္း ဆရာကြၽဲ အကူအညီေပးေနရသည္မွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ပင္။ ကူညီရ မည္မွာ ဆရာကြၽဲ၏ အလုပ္တာဝန္မဟုတ္ေလာ။
အထပ္ျမင့္တိုက္ေလွကားတက္ရမည္ကုိ စုိးရံြ႕သူ တင္ဇာ ေဇာ္ကို အလွဴခံလုပ္ငန္း လုပ္သင့္ေၾကာင္း အႀကံေပးလုိက္မိ သည္။ ဘာသာေရးအေဆာက္အအံုတခု ေဆာက္လုပ္ရန္ အေၾကာင္းျပၿပီး နယ္အႏံွ႔လိုက္လံအလွဴခံေရးဟူေသာ အႀကံတည္း။
”ဟာ…ဒါက အလွဴခံ ကန္ထ႐ုိက္လုပ္ငန္းတမ်ဳိးပဲ။ ကြ်န္မက ဒါကို လုပ္ၿပီဆိုပါေတာ့၊ စစ္ေဆးတာေတြ ဘာေတြနဲ႔ မေတာ္တဆ ႀကဳံရရင္ မခက္ဘူးလား”
”ခက္ပါဘူး။ ဌာနဆိုင္ရာ ေထာက္ခံခ်က္ စာရြက္စာတမ္း ေတြ ေဆာင္ထားေပါ့ကြာ”
”ဟုတ္ပါၿပီရွင္။ ဌာနဆိုင္ရာ ေထာက္ခံခ်က္ဆိုတာေတြ ကေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ မလြယ္တာက ရလာတဲ့ အလွဴေငြေတြကို အေဆာက္အအံုထဲ ထည့္လုိက္ရင္ ကိုယ့္အတြက္က ဘာက်န္ မွာလဲ”
ရရိွသည့္ အလွဴေငြထဲမွ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ ရာခိုင္ႏႈန္း ျဖတ္ ယူျခင္းျဖင့္ ႀကီးပြားသူတခ်ဳိ႕ ရိွေၾကာင္း သူက သတင္းသမား ပီသ စြာ အနံ႔ရၿပီးျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဟန္ကိုယ့္ဖို႔ဆိုသလို ႐ုိးအခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေသာသူ႔ကို အလိုက္အထိုက္ ေျပာရသည္မွာ ပင္ ပန္းေလစြ။
”႐ုိးလိုက္တာလည္း လြန္ပါေရာ ေတာသူမရယ္။ က်င္းတူး၊ အုတ္ျမစ္ခ်၊ ကြန္ကရစ္တိုင္ေတြ ေထာင္ထားတာေလာက္ပဲ လုပ္ ေပါ့ကြ။ တခ်ဳိ႕အလွဴခံေတြလည္း ဒီလုိပဲ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ အဲဒါကုိ ဓာတ္ပံု႐ုိက္၊ ပိုစတာ႐ုိက္။ ၿပီးရင္ အဲဒါေတြ ျပၿပီး အလွဴခံထြက္တာ ပိုေတာင္ အဆင္ေျပေသးတယ္။ ကားေသးေသးတစီးငွား၊ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြ ဘာေတြဆင္၊ တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ အလွဴခံေပေတာ့”
”ဟာ…အဲဒီလို လိုက္အလွဴခံရင္ လမ္းအမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္ရမွာေပါ့။ ကြၽန္မ ေျခသလံုး ပိုႀကီးလာေတာ့မွာေပါ့”
ကားေပၚတြင္ ထုိင္ၿပီး လုိက္ပါက ေျခသလံုးႀကီးလာမည္ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အလွဴေငြ ထည့္ခ်င္စိတ္ေပၚလာၾကေစေရး အတြက္ အေျပာအဆို ညက္ေညာျပရန္သာ လိုေၾကာင္း၊ အသံခ်ဲ႕ စက္သံ မခံႏိုင္သူမ်ားထံမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္တုံ႔ျပန္ခ်က္ တခ်ဳိ႕ကို ကာကြယ္ႏိုင္ေရးအလို႔ငွာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ သံုး ဦးထုပ္ေဆာင္းထားသင့္ေၾကာင္း၊ အသံခ်ဲ႕စက္ဆိုင္ရာ ဝါယာ ႀကိဳးျဖဳတ္ျခင္းကဲ့သို႔ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရပါက မည္သုိ႔ တရားစဲြရမည္ကုိ ေလ့လာထားသင့္ေၾကာင္း အႀကံေပးလုိက္ သည္။ စာနယ္ဇင္းသင္တန္းဆရာမ တင္ဇာေဇာ္လည္း အႀကံ ေပးသမွ်ကို ေကာင္းစြာ မွတ္သားၿပီး ျပန္သြားေလသည္။
ေျခာက္လခန္႔ၾကာေသာ္
ထိုသို႔ ကူညီၿပီး ေျခာက္လခန္႔ ၾကာေသာ္ အိခ်ယ္ရီေအာင္၊ ျမတ္စုမြန္၊ တင္ဇာေဇာ္တို႔ သံုးေယာက္ ဆရာကြၽဲ၏ ႐ုံးခန္းသို႔ ေရာက္လာၾကျပန္သည္။
လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ၾကျခင္းေၾကာင့္ေလာ။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ လက္ေဆာင္လာေပးျခင္းျဖစ္မည္။ အႀကံဥာဏ္ ထပ္လိုေသာ ေၾကာင့္ေလာ။ ဒါလည္း ျပႆ နာ မရိွ။ ကုိယ္က အႀကံေပးၿပီး ဥာဏ္ပူေဇာ္ခ၊ အက်ဳိးေဆာင္ခ ယူလုိက္႐ုံသာ။ ဦးစြာ ေတြ႕ဆံုရသူ မွာ အိခ်ယ္ရီေအာင္ ျဖစ္သည္။ သူက စားသံုးဆီလုပ္ငန္း လုပ္ ကိုင္ျဖစ္သည္။
”အမ်ားနည္းတူလုိက္လုပ္ဖို႔ ဆရာကြၽဲအႀကံေပးတဲ့ အတိုင္း ေသခ်ာလိုက္လုပ္ပါတယ္ရွင္”
လုပ္ငန္းရွင္ အမ်ားအျပားက အေပါစား စားအုန္းဆီထဲ ဓာတုေဗဒေဆးမ်ဳိးစံု ထည့္ျခင္းျဖင့္ အေရာင္၊ အနံ႔၊ အရသာကို ပဲဆီကဲ့သို႔ ထင္မွတ္မွားေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကေၾကာင္း၊ ထို႔ေနာက္ ပဲဆီသန္႔၊ ပဲဆီစစ္စစ္ဟု တံဆိပ္ကပ္ၿပီး ေစ်းကြက္တြင္း ျဖန္႔ခ်ိ ေၾကာင္း၊ သူလည္း အမ်ားနည္းတူ လိုက္လံတုပ လုပ္ကိုင္ရာ ကနဦးတြင္ အျမတ္အစြန္း လြန္စြာႀကီးမားေၾကာင္း မ်က္ႏွာ မသာယာစြာ ရွင္းျပသည္။
အျမတ္အစြန္း လြန္စြာႀကီးမားလွ်င္ ေငြပံုေပၚ တက္ထုိင္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးေနရမည္မဟုတ္ေလာ။ ယခု အဘယ္ေၾကာင့္ မေပ်ာ္ႏိုင္၊ မၿပဳံးႏိုင္ ျဖစ္ေနသနည္း။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေသာ ေၾကာင့္ေလာဟု ေတြးေနစဥ္ သူက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပ ေလသည္။
”ကြၽန္မရဲ႕ ပဲဆီသန္႔ကုိ တုိင္းေဒသႀကီးတခုမွာပဲ ျဖန္႔ တာပါ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သက္ဆိုင္ရာက အဲဒီေဒသကုိပဲ ကြက္ၿပီး စစ္ေဆးေရး ဝင္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ပဲဆီသန္႔ဆိုတာ စားအုန္းဆီကို ျပဳျပင္ၿပီး ပံုမွား႐ုိက္ထားမွန္း ေပၚသြားတယ္။ လုပ္ငန္း အပိတ္ခံ ရတယ္။ အေၾကြးတင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေငြေခ်းရေအာင္ ဆရာ ကြၽဲဆီကုိ ထပ္လာခဲ့တာ”
ဟိုက္…ခက္ၿပီ။ သူ႔ျပႆ နာက မေသးပါလား။ ကဲ…ေနာက္တေယာက္အသံ နားဆင္ၾကည့္ရဦးမည္။
ေနာက္တေယာက္မွာ တင္ဇာေဇာ္ ျဖစ္သည္။ အနည္း ငယ္ ကိုယ္ေရစစ္သြားသည္။ အလွဴခံလုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ရာတြင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္ေသာေၾကာင့္ ကုိယ္ေရစစ္သြားျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ သည္။ ဒါဆို ေျခသလံုးက မည္သို႔နည္း။ သူ႔ေျခသလံုးႏွစ္ဖက္ကုိ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ေျခသလံုးတို႔လည္း အနည္းငယ္ သြယ္လ် သြားသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္။ ဒါဆို သူကေတာ့ အဆင္ေျပမည့္သူ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ အလွဴခံ ကန္ထ႐ုိက္လုပ္ငန္းလည္း ေအာင္ျမင္သူ၊ ကိုယ္ေရလည္း စစ္သြားသူမို႔ အလြန္အမင္း ေက်နပ္ဖြယ္ေကာင္း ေပမည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳးေနသည္ဆိုေတာ့ ေအာင္ျမင္ေနသူဟု ယူဆရမည္ ထင္သည္။
”ဟဲဟဲဟဲ…ဆရာကြၽဲ၊ က်န္းခန္႔သာလို႔ မာပါစ”
ထိုသုိ႔ ႏုတ္ခြန္းဆက္ၿပီး သကာလ တင္ဇာေဇာ္က သူ႔ လုပ္ငန္းအေၾကာင္း ေျပာျပ၏။ သူ႔လုပ္ငန္း အႀကီးအက်ယ္ အ႐ႈံး ျပသည္ ဟူသတည္း။ တင္ဇာေဇာ္ကို အလွဴခံလုပ္ငန္းအတြက္ ဟန္ျပ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ ဖန္တီးျခင္း၊ ကားငွားျခင္း၊ အသံခ်ဲ႕စက္တပ္ဆင္ျခင္း၊ ဌာနဆိုင္ရာ ေထာက္ခံခ်က္၊ ေန႔စား ဝန္ထမ္း ငွားရမ္းျခင္း အစရိွသည္တုိ႔အတြက္ သိန္းတရာခန္႔ ရင္းႏီွးလုိက္ရေၾကာင္း၊ အလွဴခံထြက္သည့္ ပထမေန႔တြင္ မိုး အႀကီးအက်ယ္ရြာသျဖင့္ အလွဴေငြတျပားမွ မရေၾကာင္း ရွင္းျပ ေလသည္။
ဒုတိယေန႔ နံနက္ေစာေစာ အလွဴခံ မထြက္ခင္ နံနက္စာ စားေနၾကစဥ္ ေန႔စားဝန္ထမ္းတဦးက ကားခုိးၿပီး ထြက္ေျပး သြားေၾကာင္း၊ ငွားထားသည့္ ေမာ္ေတာ္ကား၊ အသံခ်ဲ႕စက္ပစၥည္း တို႔အတြက္ အေလ်ာ္ေပးရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။
”ဟင္…ဒါဆို ဘာေၾကာင့္ အခုလို ၿပံဳးေနႏိုင္ရတာလဲ”
”ဆရာကြၽဲက ေအာင္ျမင္တဲ့ အတိုင္ပင္ခံ လုပ္ငန္းရွင္ဆို ေတာ့ အႀကံေပးတာအျပင္၊ ေငြေခ်းတာလည္း လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္လို႔ေပါ့ရွင္”
ဆရာကြၽဲလည္း အခုမွပဲ သူ႔အၿပံဳးကုိ နားလည္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕က နံရံတြင္ ‘သူၿပံဳးေနသည္… အေၾကြးယူေတာ့ မည္’ဟူေသာ စာတန္းကို ကပ္ထားမွန္း သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။
ေနာက္ဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ရွင္းျပရန္ အလွည့္က်သူ မွာ ျမတ္စုမြန္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
သူ႔ကို ေတြ႕မွ သတိရမိသည္။
ဆရာကြ်ဲကိုယ္တိုင္ ေပၚျပဴလာပါတီ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေတာက္ပႏွင့္ မိတ္ဆက္၊ ခ်ိတ္ဆက္ေပးမည္ဟု ကတိေပးၿပီး ယခုအထိ မစီစဥ္ျဖစ္ေသးေပ။ ဦးေတာက္ပႏွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ဆံုျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္။ ရင္းႏီွးခင္မင္သြားလွ်င္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ လမ္းမေဝးေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။
”ဆရာကြၽဲေရ၊ မိတ္ဆက္ေပးမယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ေနတာ ေျခာက္လရိွသြားၿပီေနာ္”
”ဟုတ္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ အားနာစရာေကာင္းလုိက္တာ။ ကဲ…အခု ပဲ သြားၾကစို႔”
ဒုကၡသီရိေနျပည္ေတာ္ရိွ အာဏာရပါတီမွ လူႀကီးဆုိသူမွာ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္း ျမတ္စုမြန္က ေမးခြန္းထုတ္လာသည္။ လည္မေယာင္ႏွင့္ ဘာမွ်မသိေသာ ျမတ္စုမြန္ဟု မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ လွ်င္လည္း ဆက္ဆံေရးပ်က္ျပားႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တန္ခုိးထက္ ေသာ ပါတီလူႀကီးဆိုသည္မွာ ဦးေတာက္ပ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ လိုက္သည္။
”ဟင္…ဦးေတာက္ပနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးမလို႔လား”
ျမတ္စုမြန္ မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆန္ျပဴး ျဖစ္သြားၿပီး ဝုန္းခနဲ ထရပ္ကာ ျပန္ရန္ ျပင္ဆင္လုိက္သည္။
‘သူေဌး မျဖစ္ရင္ ေနပါေစရွင္။ ဦးေတာက္ပနဲ႔ေတာ့ မ်က္ ႏွာခ်င္း မဆိုင္ပါရေစနဲ႔ေတာ့။ သူက အားလံုးကုိ သူ႔တပည့္လို သေဘာထားေနတာ။ ကြၽန္မကို သတင္းသမားမွန္း သိသြားရင္ ေသာက္႐ူး…ေသာက္႐ူးဆိုၿပီး ကိုးခါ ေျပာေနဦးမယ္”
ျမတ္စုမြန္လည္း ေျပာေျပာဆိုဆုိ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ၿပီး ျပန္ေလသည္။
ယေန႔ အတုိင္ပင္ခံဆရာကြၽဲထံ ေရာက္လာသမွ် မိတ္ေဆြ ဧည့္သည္တို႔သည္ ဆရာကြၽဲအတြက္ ဥာဏ္ပူေဇာ္ခလည္း ယူ မလာ၊ လက္ေဆာင္လည္း ပါမလာၾကေပ။ ပိုက္ဆံေခ်းသူေခ်း၊ ေဒါသထြက္သူထြက္ၿပီး အသီးသီး ျပန္သြား ၾကေလၿပီ။ ဆရာကြၽဲ လည္း ေသာကေျခရာ ေဝဒနာတို႔ကို ရင္မွာပိုက္ေထြးၿပီး က်န္ ရစ္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ ။
၂၀၁၆-ဒီဇင္ဘာလထုတ္၊ ေမာ္ကြန္းမဂၢဇင္း အမွတ္(၄၁)မွ သေရာ္စာ ျဖစ္ပါသည္။
ရန္လုိကြၽဲ ေရးသည္။
သ႐ုပ္ေဖာ္ကာတြန္း သီဟ (စခန္းသစ္)