ေမာင္ေနာင္မြန္ ● ဆရာဝန္ေပါက္စတေယာက္၏ ဖြင့္ဟခ်က္
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၇၊ ၂ဝ၁၇
"ညီမေရ အကို႐ုံးဆင္းၿပီေနာ္ ဒီေန႔ေအးေဆးျဖစ္ပါေစ"ဟုဆုိရင္း အခန္းထဲမွထြက္ကာ ယူစရာပစၥည္းမ်ားယူရန္ လက္ ေထာက္ ဆရာဝန္မ်ား နားေနခန္းသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။ လက္ထဲမွနာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ (၄) နာရီ စြန္းစြန္းရွိေခ်ၿပီ။
က်ေနာ္သည္ နယ္ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕၏ေဆး႐ုံႀကီး၌ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ လက္ေထာက္ဆရာဝန္ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္ ဝင္စာေမးပြဲကို ထို႔နယ္ၿမိဳ႕နားရွိေက်းေတာရြာတရြာတြင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ေဆးပညာကို ျမန္မာႏိုင္ငံေျမလတ္ေဒသရွိေဆးတကၠသိုလ္တြင္ တက္ေရာက္ဆည္းပူးခဲ့ၿပီးေနာက္ ရာထူးဝန္စာေမးပြဲေျဖဆိုကာ ယခုျပန္တမ္းဝင္အရာရိွ လက္ေထာက္ဆရာ ဝန္ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အေျခခံလူတန္းစာမိသားစုမွ ႀကီးျပင္းလာေသာလူမို႔ အစိုးရ၏လစာ ၂ သိန္းစြန္းစြန္း ၃ သိန္း မျပည့္ တျပည့္သည္ က်ေနာ္ တို႔လိုလူေတြအတြက္ တကိုယ္စာဖူလံုေရး မနည္းေခြၽတာသံုးစြဲေနရသည္။ မိဘမ်ားေမာင္ႏွမမ်ားကိုေထာက္ပံ့ႏိုင္ဖို႔အေရး မွာ ေဝးေနေသးသည့္ ေရာင္နီပမာျဖစ္သည္။ အခုပင္ေဆးေက်ာင္းတက္ေသာ ကုန္က်စရိတ္အတြက္ အိမ္ကလယ္ကြက္ေတြ ေပါင္ထားေသာ အေႂကြးမေက်ေသးေခ်။ ထို႔အျပင္ ေဆး႐ုံမွဝန္ထမ္းမ်ားအတြက္ ေနစရာအေဆာင္လည္းမေပးဘဲရွိရာ ေနစရာအခက္အခဲလည္း ရွိေသးသည္။
ခုေတာ့ ၿမိဳ႕အစြန္းဘက္ ရပ္ကြက္ေလးတခုမွာ ေဆးခန္းေလးတခု က်ေနာ္ဖြင့္ထားသည္။ ထိုေဆးခန္းေလးကို ညေနဘက္ ေဆး႐ုံ ဂ်ဴတီဆင္းခ်ိန္ အေျပးႏွင္ရသည္။
သို႔ေသာ္ ေန႔တိုင္းေတာ့မဟုတ္။ ေဆးရုံဂ်ဴတီရက္က (၃) ရက္ တခါဆိုေတာ့ကာ ေဆးခန္းလည္း (၃) ရက္တခါ ပိတ္ရတာပါပဲ။ ခုေတာင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ နာမည္အေတာ္ရေနၿပီ။ 3 in 1 ဆရာဝန္တဲ့။
.......
ေဒါက္တာလင္းေမာင္
လက္ေထာက္ဆရာဝန္
(.....) ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံ
ေဆးခန္းဖြင့္ခ်ိန္ ညေန ၄ း ၃ဝ နာရီ မွ ၈ း ဝဝ နာရီထိ
(ေဆးရုံဂ်ဴတီရက္မ်ားမွလြဲ၍ ေန႔တိုင္းဖြင့္သည္။)
(၁ဝ) ေပ ပတ္လည္သစ္သားအခန္းေလးတခုတြင္ နာမည္ဆိုင္းဘုတ္ကို ထိုသို႔တပ္ထားပါသည္။ တ႐ုတ္ဆိုင္ကယ္အစုတ္ ေလးတစီး ေဆးခန္းေရွ႕တြင္ ရပ္ထားသည္။ ဒါက အမွတ္အသားတခုအျဖစ္။
ဒီရပ္ကြက္ကလူေတြက ေဆးခန္းေရွ႕ ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားလွ်င္ ဆရာဝန္ရွိသည္ဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္။ အထဲဝင္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွမၾကည့္ေပ။ တခါတေလ အေၾကာင္းတစုံတရာေၾကာင့္ ဆိုင္ကယ္ပါမလာေသာေန႔ဆိုလွ်င္ ဆရာဝန္မရွိဟုဆိုကာ တေယာက္မွမလာေခ်။
ဤရပ္ကြက္ေလးသည္ ၿမိဳ႕စြန္ရပ္ကြက္ “ပ်ံက်” ျဖစ္ေနသည္။ ရပ္ကြက္ေနလူအမ်ားစုသည္ ၾကံဳရာက်က်ပန္းသာ လုပ္ကိုင္ ၾကသည္။ ျမစ္ဝႏွင့္နီးေသာေၾကာင့္ တံငါအလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ၾကတာမ်ားသည္။ သူတုိ႔အဆိုအရ တခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အလုပ္ လုပ္ၾကသည္ေတာ့ ရွိသည္။
ဒီရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ေဆးခန္းက က်ေနာ့္ေဆးခန္းတခုသာ ရွိပါသည္။ ဆမ (ေဆးကုသခြင့္လိုင္စင္) ေဆးခန္းလိုင္စင္ႏွင့္ အက်အနရွိျခင္းကိုဆုိလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတြရွိမွ ေဆးခန္းဖြင့္ခြင့္ရမည္ဟုလည္း ေဆးေကာင္စီက ျပ႒ာန္းထားေတာ့ လုပ္ ရတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရကလည္း က်ေနာ္ပဲရွိသည္။ ေဆးခန္းဟူ၍ ေျဖာင္ဖြင့္တာ က်ေနာ္ေဆးခန္းတခုသာ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ လူနာကေတာ့ အလာနည္းလွ၏။ သူတို႔ေတြက ေျဖာင့္မဖြင့္သည့္ ေဆးခန္းမ်ားဆီသြားၾကတာမ်ားသည္။ ရပ္ကြက္ထဲမွာက ေက်ာက္ထိုးဆရာတေယာက္လည္း ေဆးကုသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ဆရာႀကီးရဲ႕တပည့္ဆိုလား ထိုသူ လည္း ႀကိတ္ပုန္းေဆးကုသည္။ လူနာေတြက သူတို႔ေတြဆီမွာပံုေနျခင္းျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ေတြမွာ ေဆးခန္းလိုင္စင္ လုပ္စရာလည္းမလို၊ လိုင္စင္လည္းမရွိၾက။
က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕တလြဲဆံေကာင္းဥပေဒေတြလို ဆရာဝန္မ်ားအမွားတစုံတရာလုပ္မိလွ်င္၊ သို႔မဟုတ္ ဥပေဒႏွင့္အံလြဲသြား ခဲ့လွ်င္ ဒဏ္ေတြ႐ုိက္၊ လိုင္စင္ေတြသိမ္း၊ အေရးယူျခင္းမ်ားရွိေသာ္လည္း ယခုလိုရမ္းကုမ်ားကိုေတာ့ ထိထိေရာက္ေရာက္ အေရးယူမႈက မရွိေသး။ ထိုသူတို႔မ်ားက လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနဆဲ၊ လုပ္ေနခြင့္ရဆဲ။
က်ေနာ့္ေဆးခန္းအနားက အဘြားအိုတေယာက္ ေျပာစကား မွတ္မိေသးပါေသးသည္။
"ဆရာေလးက ေဆးကုဖို႔ပညာကို ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္သင္ခဲ့တာပါ။ ရြာလယ္က ဆရာပုကေတာ့ (၇) ရက္လားမသိဘူး သင္ တန္းယူထားတာ။ ဟိုးတုန္းက ေက်ာက္ကာကြယ္ေဆးထိုးဖို႔ေလ၊ ခုေတာ့လည္း သူေဆးကုေနတာပဲ၊ ဆရာေလးသာ ႏွစ္ ေတြ အၾကာႀကီးသင္ခဲ့ရတာ"ဟု။
....
"ဆရာ က်မေခါင္းမူးေနလို႔ဆရာ၊ စပ္ေဆးေလးေရာင္းေပးပါလား"
ထိုသို႔ဆိုကာ ေဆးခန္းထဲလွမ္းဝင္လာေသာ ေဒၚတြတ္ကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း က်ေနာ္သည္ သက္ျပင္းေမာႀကီးတခုသာ ခ်မိေတာ့ သည္။ တကယ္ပင္ စိတ္ေမာလူေမာျဖစ္သြားရပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေက်းလက္ေနျပည္သူအမ်ားစု၏က်န္းမာေရးအသိပညာသည္ ထိုမွ်ေလာက္သာ ရွိသည္။ ေရာဂါတခုခုျဖစ္ပါက ရြာဦးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရမန္း၊ အရပ္ထဲက ပေယာဂကုဆရာ၏ ေဆးႀကိမ္လံုးႏွင့္ လမ္းေဘးေဆးဆိုင္မွ စပ္ေဆး မ်ားျဖင့္သာ အလြယ္ကုတတ္ၾကသည္။
ကဲ အခုလည္း လာေလၿပီ၊ စပ္ေဆးတဲ့၊ လာဝယ္ေခ်ၿပီတကား။
"ဆရာ ဟိုဘက္လမ္းထိပ္ကေဆးဆိုင္ပိတ္ထားလို႔ စပ္ေဆးေလးလုပ္ေပးပါလား၊ ႏွစ္ခြက္စာေလာက္ပါပဲ ဆရာ"
ၾကည့္ေျပာပံုကိုက။ ဟိုကပိတ္လို႔ ဒီမွာလာဝယ္ရသလို။ ဒီဒုကၡကေတာ့ ေဆးခန္းဖြင့္ခါစ ဆရာဝန္ေပါက္စေလးေတြ ၾကံဳေတြ႔ ေနရတဲ့ဒုကၡေတြထဲကတခုပါ။
က်ေနာ္တို႔မွာ ရပ္ကြက္ထဲရြာထဲက လမ္းေဘးေဆးဆိုင္ေတြနဲ႔ ေစ်းကြက္ယွဥ္ၿပိဳင္ေနရဆဲ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ကိုယ့္ အသိပညာေတြက ဒီလိုအခ်ိန္ ဘာမွမသံုးရ။ ဒီဒုကၡေတြေျပာေနရင္လည္း တေထာင့္တညပံုျပင္သာ ျဖစ္ေတာ့မည္။
ခုလည္း အာေပါက္မတတ္ရွင္းျပရေပေတာ့မည္။
"ဒီမွာ ေဒၚတြတ္ ေျပာပါဦး ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ေခါင္းမူးေနလို႔ပါဆရာ"
"ေနာက္ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ အန္ေသးလား မ်က္လံုးေတြဝါးေနေသးလား"
"မရွိဘူးဆရာ က်မညကအိပ္ေရးပ်က္လို႔ ေခါင္းမူးေနတာပါ ခါတိုင္းအဲလိုျဖစ္ရင္ ဟိုဘက္လမ္းထိပ္က စပ္ေဆးေလးေသာက္လိုက္ေပ်ာက္သြားတာပဲ"
"လာခုတင္ေပၚတက္ပါဦး ေသြးေပါင္ေလးခ်ိန္ၾကည့္ရေအာင္"ဟုေျပာေသာအခါ ေဒၚတြတ္က
"မခ်ိန္ေတာ့ပါဘူးဆရာရယ္ အိမ္နားက ေအးမိလည္း ဒီလိုပဲ စပ္ေဆးေသာက္ေနတာအေကာင္း၊ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္က ဆရာဝန္ေပါက္စေလးဆီမွာ ေဆးခန္းသြားျပတာ ေသြးတိုးေရာ ဆီခ်ိဳေရာ စံုေနေရာေျပာလိုက္တာ၊ ၿပီးေတာ့ ေဆးေတြလည္း တပံုႀကီးေပးလိုက္တာ ေဆးပိလို႔ ဆံုးသြားတာ မၾကာေသးဘူးဆရာရယ္"ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။
“ေလၿပီေလလို႔သာ"ေအာ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဆရာဝန္ေတြထိုင္ေသာေဆးခန္းမ်ားသည္ သူတို႔ကို အားအားေန ေရာဂါရွာ ေနတယ္ဟု သူတိ႔ုထင္ေနၾက၏။ အႏွစ္ႏွစ္အလလက က်န္းမာေရးအသိပညာေခါင္းပါးမႈေၾကာင့္ ေနထိုင္မႈပံုစံ၊ စားေသာက္ မႈပံုစံေတြ ပံုစံမက်ျဖစ္ကာ ေသြးတိုး ဆီခ်ဳိျဖစ္လာတာကို သူတို႔က ကိုယ္ေတြဆရာဝန္ေတြေၾကာင့္ပဲျဖစ္ရသလိုလို ေျပာေန ထင္ေနၾကသည္။
ထိုအထင္အျမင္ႏွင့္အတူ အရပ္ထဲ တပြဲတိုးစပ္ေဆးေတြကို မီွဝဲအားကိုးၾကသည္။ ထိုစပ္ေဆမ်ားထဲတြင္ပါဝင္ေသာ steroid ဆိုေသာ ေဆးမ်ဳိးသည္ ၾကာရွည္မေသာက္သင့္တာကို သူတို႔မသိ။ စပ္ေဆးမ်ားမွာ ကိုယ္လိုဆရာဝန္ေတြပင္ ေတာ္႐ုံမေပးရဲ သည့္ ေဆးအမ်ဳိးအစားမ်ား ျဖစ္သည္ကို သူတို႔မသိႏိုင္။
စပ္ေဆးမ်ားမွာ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားသာ ေက်ာက္ကပ္ဓာတ္၊ အသည္းဓာတ္ စေသာ ဓာတ္ေပါင္းစံု စစ္ေဆးၿပီးမွ ေပးရဲေသာ ေဆးအမ်ဳိးအစားမ်ား ျဖစ္သည္။ ေဆးစြဲေစေသာ အစြမ္းသတၱိရွိသည္။ ယခု လမ္းေဘးေဆးဆိုင္မွေရာင္းေနေသာစပ္ေဆး မ်ားသည္ ထို steroid ေဆးမ်ား ေဖာေဖာသီသီပါဝင္သည္။ ကဲ ရွင္းျပရေပေတာ့မည္။ ေဆးပညာကို ဆယ္စုႏွစ္ဝက္ေက်ာ္ အထူးသင္ယူလာခဲ့သည့္က်ေနာ္ ရွင္းျပရေပေတာ့မည္။
"လာ ေဒၚတြတ္ ဒီမွာထိုင္ က်ေနာ္ရွင္းျပမယ္၊ ေစာေစာက ေဒၚတြတ္ေျပာတဲ့ေဆးခန္းသြားလို႔ ေရာဂါမ်ဳိးစံုေပၚတာက တ ကယ္ေတာ့ ေဒၚတြတ္တို႔ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အစားအေသာက္ အေနအထိုင္ပံုစံေတြနဲ႔ ဆိုင္တယ္၊ ျဖစ္သလိုစား ျဖစ္သလိုေနလာတာၾကာလာေတာ့ ေသြးတိုး ဆီးခ်ဳိက လူတိုင္းလိုလိုျဖစ္ေနတာေလ။ ဒါကို က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးက ပံုမွန္ က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမႈလည္း မလုပ္၊ တခါတေလ လမ္းၾကံဳလို႔ဝင္လုပ္ၿပီးသိရင္လည္း အဲဒီ့ေရာဂါေတြအတြက္ ေသာက္ေဆးရွိ ေနတာပဲဆိုၿပီး အစားအေသာက္ေတြမထိန္းေတာ့၊ ပိုဆိုးတာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ခု ေဒၚတြတ္တို႔ဝယ္ေသာက္ေနတဲ့ စပ္ေဆးေတြ ဆိုတာကလည္း စတီး႐ြိဳက္ဆိုတဲ့ ေဆးေတြပါတယ္၊ အဲဒါေတြက ဆီးခ်ဳိ ျဖစ္ေစတယ္"ဟု ရွင္းျပသည္။
ထိုအခါ ေဒၚတြတ္သည္ တျခားကမၻာမွ ၿဂိဳဟ္သားစကားမ်ား နားေထာင္ရသည့္အလား မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ႏွင့္ ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ကာ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနေလသည္။
ၿပီးမွသတိရလာကာ "ဆရာဘာေျပာသြားမွန္း က်မသိပ္နားမလည္ဘူးရယ္၊ ခုေတာ့ က်မအတြက္ ေဆးေရာင္းေပးမလား"ဟုေမးသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို “ေသဟ” ဟု ေျပာရင္း ...
"ေဒၚတြတ္ရယ္ အေဒၚတို႔ ေသာက္ေနက်စပ္ေဆး က်ေနာ္မေရာင္းတတ္လို႔ပါ"ဟုေျပာေသာအခါ အစကတည္းက မေရာင္း တတ္ရင္မတတ္ဘူး မေျပာဘူးေအ့လို႔ ေျပာဆိုကာ ေဆာင့္ေဆာင့္ေအာင့္ေအာင့္ႏွင့္ ေဒၚတြတ္တေယာက္ ေဆးခန္းမွ ထြက္သြားပါေလေတာ့သည္။ ထိုကဲ့သို႔အျဖစ္အပ်က္ကား က်ေနာ္ေန႔တိုင္းၾကံဳေတြ႔ေနရသည့္ ျပႆနာတရပ္ျဖစ္ေလသည္။
တခါတေလစဥ္းစားမိသည္မွာ က်ေနာ္တို႔၏က်န္းမာေရးအသိပညာေပးပံုကပဲ မွားေနတာလား။ သူတို႔၏ခံယူပံုနားလည္ပံုကပဲ မွားေနတာလား။ အင္း တခုခုေတာ့ လြဲေနပံုရသည္။ ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အရိုးစြဲေနၿပီတကား။
....
"ဆရာဝန္ရွိလား"ဟု ေဆးခန္းထိပ္မွ ေယာက်္ားႀကီးတဦး၏ အသံကိုၾကားရသည္။
“ရွိပါတယ္ ဝင္ခဲ့ဗ်” ဟု အသံျပန္ျပဳလိုက္သည္။
"ဆရာ က်ေနာ္အားနည္းေနသလိုပဲ၊ အေၾကာေဆးသြင္းခ်င္လို႔"ဟု သူ႔ေရာဂါ သူဟာသူ နာမည္တပ္ကာ ေေဆးခန္း လာျပေနသည္။
"ဦးႀကီးက အားနည္းမွန္း ဘယ္လိုသိတာလဲ"ဟု ျပန္ေမးရသည္။ ထိုအခါ ဦးႀကီးက အထင္ေသးေသာ မ်က္လံုးအစံုျဖင့္ …
"ဟာ ဆရာကလည္း၊ ကိုယ္လက္ေတြ နည္းနည္းေလးေနတယ္၊ ညကလည္း အိပ္ေရးနည္းနည္း ပ်က္ေနတယ္၊ ထမင္းလည္း သိပ္စားမဝင္ဘူးေလ၊ ၿပီးေတာ့ ဦးက တလတခါ အေၾကာေဆးသြင္းေနတယ္ေလ အဲဒါေၾကာင့္ပါ"ဟု ျပန္ေျပာေလသည္။
"ဦးႀကီးရယ္ က်ေနာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ဇီဝကမၼျဖစ္စဥ္ကိုက ခ်ိန္ညိႇထားၿပီးသားပါ။ ခု ဦးႀကီးအားေဆးအျဖစ္ အေၾကာေဆးသြင္း ခ်င္ေနတာ၊ တကယ္ေတာ့ အေၾကာေဆးက glucose ဂလူးကိုစ့္အရည္ပါ။ ပါတဲ့ဗီတာမင္ကလည္း နည္းနည္းေလးပါ။ ဦးႀကီးထိုးၿပီး အေပါ့သြားရင္ေတာင္ ကုန္သြားမွာ။ ဦးႀကီးအိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ၾကက္ဥတလံုးျပဳတ္ေသာက္လိုက္။ အဲဒါေတာင္ အေၾကာေဆးထက္ ပိုထိေရာက္တယ္ဗ်။ ခုေတာ့ က်ေနာ္ေသာက္ေဆးပဲေပးလိုက္မယ္။ ခုဦးႀကီးျဖစ္တာ သက္သာသြား လိုက္မယ္"ဟုျပန္ေျပာရင္း ေဆးေပးလိုက္သည္။ ထိုအခါ ဦးေလးႀကီး၏ ဘဝင္မက်သည့္မ်က္လံုးကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။
ဘယ္ဆရာႀကီးေတြ တီထြင္လိုက္မွန္းမသိေသာ ကုသခ်က္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္လက္ေညာင္းညာရင္ အေၾကာေဆးထိုး၊ အိပ္ ေရးပ်က္လွ်င္ အေၾကာေဆးထိုး၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာေဆးထိုးေနၾကသည္။ ဘိန္းစြဲေနသလို အစြဲႀကီး စြဲေနၾကသည္။
အေၾကာေဆးမထိုးေပးရင္ဘဲ ေရာဂါမေပ်ာက္သလို။ အေၾကာေဆးမထိုးေပးတဲ့ဆရာဝန္ကပဲ ေဆးမကုတတ္သလို အထင္ ေတြေသးၾကသည္။ ယခုအခါ ဆရာဝန္မ်ားသာမက ရမ္းကုမ်ားပင္ အေၾကာေဆးေတြ အၿပိဳင္အဆိုင္သြင္းေနၾကသည္။ ယခု ဦးႀကီးလည္း က်ေနာ့္ ေဆးခန္းကအျပန္ မည့္သူဆီမည္သည့္ေနရာတြင္ အေၾကာေဆး ဝင္ထိုးေနဦးမည္လည္း မသိႏိုင္ေခ်။
.......
က်ေနာ္ေဆးခန္းတြင္လာေနၾက လူႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ ထိုသူမ်ားမွာ ေက်ာင္းဆရာေဟာင္း ဦးဘေသာင္းႏွင့္ ရြာက ကာ လသားေခါင္း ကိုသာဉာဏ္တို႔ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးမွာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ျဖစ္ကာ ရပ္ေရးရြာေရး လက္မေႏွး ေသာသူမ်ား ျဖစ္သည္။ တခါတေလ က်န္းမာေရးႏွင့္ဆိုင္သည့္အၾကံဉာဏ္မ်ား က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာကာ တိုင္ပင္တတ္ၾက သည္။ ရာသီေပၚ ဖ်ားနာမ်ားကို မည့္သို႔ကာကြယ္မည္နည္းဆိုတာမ်ဳိး၊ ကာကြယ္ေဆးမ်ား အေၾကာင္းမ်ား။
လူနာ ေလးငါး ဆယ္ေယာက္သာလာေသာ က်ေနာ္ေဆးခန္းတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာရသည္မွာ ကိုယ္စိတ္ႏွလုံး ေပါ့ပါးမႈျဖစ္ေစသည္။
"ဆရာတခ်ဳိ႕ဆရာဝန္ေတြက အရမ္းႏႈတ္ၾကမ္း အာၾကမ္း ရွိၾကတယ္ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ လူနာေျပာတာလည္း နားမေထာင္ဘူး၊ သူတို႔ဟာသူတုိ႔ စမ္းၿပီး ကုသခ်က္ေတြေပးေနတာပဲ"ဟု ဦးဘေသာင္းမွ ဆိုေလသည္။
"ဟုတ္တယ္ဆရာႀကီးေရ ဂုဏ္ေမာက္တာေပါ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ ပညာဂုဏ္ေမာက္တာေပါ့။ အဲလိုလူေတြက ဆရာဝန္ေလာက မွာ အမ်ားႀကီးပဲ။ က်ေနာ္တို႔ေဆးေက်ာင္းေတြရဲ႕လိုဂိုတိုင္းမွာေရးထားတဲ့ စာေၾကာင္းေလး ရွိတယ္။
"ဥပဒါနံ အႏုကမၼဒယာ"တဲ့။ လူနာမ်ားကို လူလူခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာတရားထား၍ ျပဳစုကုသပါမည္ဟု အဓိပၸါယ္ရတယ္။
လူနာဆိုတာကလည္း လူပဲ။ ကိုယ္ခံစားတာ ကိုယ္ေျပာခြင့္ရွိရမွာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕အေလ့အထလည္း ပါတယ္။ ကိုယ့္အခြင့္အေရး ကိုယ္မေတာင္းဆိုတတ္တာေပါ့။ ႀကီးတဲ့လူ၊ ဆရာေတြလူႀကီးေတြေျပာရင္ အမွန္လို႔ပဲ တဖက္ပိတ္ ယံုၾကည္ၾကတယ္။ လူႀကီးေတြကလည္း အဲလိုပဲမွတ္ယူထားၾကတယ္။ ဆရာႀကီးတို႔လိုလူမေျပာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ဆရာဝန္ေလာကမွေတာင္ ဦးသူ ဗိုလ္က်ရွိေနတာပါပဲ။ ဒါပါပဲဆရာေရ။ က်ေနာ္တို႔ဆရာဝန္ေလာကလည္း ပ်က္ စီးေနတာၾကာၿပီဗ်"ဟု က်ေနာ္ျပန္ေျပာမိသည္။ အၿငိမ္းစားေက်ာင္းဆရာႀကီးႏွင့္ ကာလသားေခါင္းတို႔က ေခါင္းတညိတ္ ညိတ္။
.......
အေဝးကနာရီစင္မွ (၈) နာရီထိုးသံ တိုးတိုးေလးၾကားရသည္။ ေဆးခန္းေရွ႕တြင္လည္း လူအသြားအလာက်ဲေနေခ်ၿပီ။ ေဆး ခန္း အံဆြဲထဲမွ ဒီေန႔ေဆးခန္းထိုင္ခ်ိန္ရသည့္ တစ္ေထာင္တန္ႏြမ္းႏြမ္း ငါးရြက္ကို အိတ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ မနက္က အေမဖုန္းဆက္တုန္းေျပာတဲ့ က်ေနာ္ေဆးေက်ာင္းတက္တုန္းေပါင္ထားတဲ့ လယ္ကြက္ေလးလည္း အတိုးေတြ ေတာ္ေတာ္ တက္ေနၿပီ။ ရည္မွန္းထားသည့္ ဒီလကုန္ ထိုလယ္ကြက္ေလး ျပန္ေရြးဖို႔ စီမံကိန္းက ေဝးေနဦးမည္ထင္သည္။ ။
ေမာင္ေနာင္မြန္