သြန္းခ - က်ဳပ္ မဆင္းရဲခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၁၂၊ ၂၀၁၅
က်ဳပ္မဆင္းရဲခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ ဘယ္သူကဆင္းရဲခ်င္မွာတဲ့တံုး ... ဆင္းရဲတြင္း။ အမ်ားသူငါ လွ်ာ အရိုးမရွိတိုင္းအားအားယားယားေျပာေနၾကတဲ့ဆင္းရဲတြင္း။ တကယ္ေရာရွိလို႔လားဗ်ာ။ ဆင္းရဲရုံတင္မကဘူး၊ တြင္းေတာင္ရွိ လိုက္ေသး တယ္ဆိုေတာ့ ေျပာေနၾကတဲ့လူေတြက ေျမက်င္းတူးစားေနၾကတဲ့ဟာေတြမ်ားလား။ ဆင္းရဲတြင္းတဲ့၊ ရီေတာင္ရီ လိုက္ခ်င္ ပါေသးဗ်ား။
က်ဳပ္သိခဲ့တဲ့၊ ခံစားခဲ့ရတဲ့ဆင္းရဲျခင္းက ႏိုင္ငံေတာ္ကထုတ္ေပးထားခဲ့တဲ့ ၃၂၃ မာဇဒါကား ေလးရွိတယ္ဗ်ာ၊ အိမ္မွာသံုးဖို႔ ပစၥည္းပစၥယေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဟိုဟိုဟိုဗ်ာ ၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက လူဆိုး၊ သူခိုး အငတ္အျပတ္ေကာင္ေတြ ေဖာက္ထုတ္လုယူခဲ့ၾကတဲ့ ေမတၱာမြန္က ထုတ္ယူရသဗ်။ လူတိုင္းေတာ့ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ လက္မွတ္ကေလး၊ ေထာက္ခံစာ ေလးေလာက္ေတာ့ အထက္လူၾကီးေတြဆီက ေတာင္းခဲ့ရေသးတာေပါ့။ သိတယ္ေနာ္၊ ေမတၱာမြန္ဆိုတဲ့ေနရာ။ ၁၉၈၈ အ ေရးအခင္းမွာ လုၾက၊ ယက္ၾကလို႔ တပ္မေတာ္ကေတာင္ ပစ္ခတ္ႏွိမ္ႏွင္းခဲ့လိုက္ရပါေသးလား။ အဲဒီ၊ အဲဒီေနရာ။
တစ္ေနကုန္ လက္မွတ္ေတြထိုင္ထိုး၊ ေထာက္ခံစာေတြစိစစ္၊ ေနာက္ေန႔အခမ္းအနားေတြမွာ လူႀကီးေတြ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကဖို႔ ေတြ စာစီေရးထားေပးရနဲ႔ ပင္ပန္းလာေတာ့လည္း ညေန ညေန ေသြးေၾကာေလးေတြ က်ယ္လာေအာင္ တပ္မေတာ္ထုတ္ ရမ္ေလး ဘာေလးေသာက္၊ လက္ဖက္သုတ္၊ ပဲျခမ္းေၾကာ္သုတ္ကေလး ဘာေလးနဲ႔ျမည္းရတာေပါ့ဗ်ာ။ လူႀကီးေတြညဘက္ ေခၚတဲ့ပြဲေတြ၊ ဘာေတြရွိခဲ့ရင္ေတာ့ အရသာကေကာင္း၊ အျမည္းေကာင္းေလးေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်။ အဲဒီပြဲေတြက ညေနတိုင္းေတာ့ လည္း ဘယ္ရွိပါ့မလဲဗ်ာ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရာထူးေနရာေလးကတက္လာေတာ့ ေနရာထိုင္ခင္းေလးလည္း ေျပာင္းလာခဲ့ေတာ့တာေပါ့ဗ်။ အဲဒါ ၈၈ အေရးအခင္းၿပီးမွပါဗ်ာ။ ေအာင္မယ္ေလး ၁၉၈၈ အေရးအခင္းတုန္းက ရန္ကုန္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္တခုထဲမွာေနခဲ့ရတာ။ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြက က်ဳပ္အလုပ္ကိုသိေနၾကေတာ့ ရန္ျပဳမွာလည္း ေၾကာက္ရေသးတာကိုး။ ႐ုံးေတြကလည္းပိတ္ထားတဲ့ကာလဆိုေတာ့ အရပ္ထဲကလူေတြနဲ႔ ဟိုေရာ၊ ဒီေရာ၊ ဟိုအလုပ္၊ ဒီအလုပ္ ရမယ္ရွာလုပ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ေျမာင္းေတြေဖာ္လား၊ အမႈိက္ေတြ ရွင္းလား၊ လမ္းေတြျပင္လား ကိုယ္တိုင္ဝင္ၾကဲရတာမ်ား ခါးေတြကို နာလို႔ပါဆို။ မဟုတ္လို႔တေယာက္ေယာက္ကထဖြလိုက္ရင္ ဦးေခါင္းမဲ႔အေလာင္းျဖစ္သြားႏုိင္တာကိုး။ တမိသားစုလံုးမ်ား ေခါင္းတက္ျဖတ္လိုက္လို႔ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္တို႔ရပ္ကြက္နဲ႔ ဘာေဝးတာမွတ္လို႔၊ေခါင္းေတြျဖတ္ေနခဲ့ၾကတာမ်ားခုမ်ား ျပန္ေတြးမိေတာ့ၾကက္သီးေတာင္ထေသး။
ေနစရာေနရာေျပာင္းသြားသလို ရာထူးလည္းတက္၊ စီးရတဲ့ကားအမ်ိဳးအစားလည္း ေျပာင္းသြားတာေပါ့။ လိုင္းကား၊ ဟုတ္ လား။ လိုင္းကား၊ ဘတ္စ္ကားဆိုတာ က်ဳပ္နဲ႔ ဘာမွကိုမဆိုင္၊ မပတ္သက္ခဲ့ပါလားဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးထားတဲ့ ကားပ်က္ ေတာ့ ရုံးလွမ္းဖုန္းဆက္လိုက္။ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ဌာနကကား လာၾကိဳတာပါပဲ။ ဘာကိစၥ ဘတ္စ္ကားစီးစရာလိုလို႔တုန္းလဗ်ာ။
လူဆိုတာကလည္း အခက္သားဗ်။ က်ဳပ္ရာထူးခပ္နိမ့္နိမ့္တုန္းက ရုံးတက္၊ ရံုးဆင္းမ်ားကားေပၚ အတက္အဆင္းေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ကားတံခါးဖြင့္၊ ပိတ္။ မိုးရြာေတာ့လည္း ထီးေလးဖြင့္ၿပီး ကားရပ္တဲ့ေနရာကေန ႐ုံးကိုေျပးဝင္၊ ေျပးထြက္ခဲ့ရ တာပါပဲ။ လူေတြ႕ကိုက အက်င့္ဖ်က္ၾကတာဗ်၊သိလား။ ရာထူးေလးႀကီးလာတာနဲ႔ က်ဳပ္ကားမို႔ရုံးထဲဝင္လာျပီဆို ကားရပ္တဲ့ေနရာထိေအာင္ေတာင္ေပးမေမာင္းၾကေတာ့ပါလား။ ရုံးအဝင္ေပၚတီကိုေအာက္ေရာက္၊ ေျပးလာၾကိဳတဲ့ဝန္ထမ္းေတြကို ကားေသာ့ သာေပးလိုက္၊ သူတို႔ဟာ သူတို႔ကားသြားသိမ္းေပးၾကေတာ့တာကိုး။ ကားေပၚကအဆင္းကားတံခါးေတာင္ သူတို႔တ႐ိုတေသ ဖြင့္ေပးမွဆင္းတတ္၊တက္တတ္လာေတာ့လည္း လူဗ်လူ။ သာယာျပီေပါ့ဗ်ာ။ကားရပ္ျပီးလို႔ ကားတံခါးဖြင့္ဆင္းးရင္ေတာင္မဆင္းတတ္ေတာ့ေအာင္ပါဆို။
လူၾကီးေတြအၾကိဳက္ေတြ႕တဲ့က်ဳပ္ကိုရာထူးတိုးေပးလိုက္ပံုမ်ားျမန္ခ်က္။အိမ္ကမိသားစုအ တြက္ေမာ္ေတာ္ကား တစ္စီး၊က်ဳပ္ရုံးတက္ဖို႔ကားအေကာင္းစားကတစ္စိီးျဖစ္လာေရာဗ်ိဳ႕။ကိုယ္တိုင္မ ေမာင္းရေတာ့ဘူး။ႏိုင္ငံေတာ္ကက်ဳပ္ကားကိုေမာင္းဖို႔ ယာဥ္ေမာင္းတစ္ေယာက္ခန္႔လိုက္လို႔။သူ႔အတြက္လစာလား၊ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးတယ္ေလဗ်ာ။
က်ဳပ္ကားေမာင္းခြင့္ကိုေတာင္ခပ္လြယ္လြယ္ရခဲ့ၾက တာမဟုတ္ဖူးၾကားတယ္ေနာ္။ဟုတ္မွာေပါ့ေလ၊က်ဳပ္တစ္လ၊တစ္လထုတ္ေပးလိုက္ရတဲ့ပစၥည္းဝယ္ခြင့္ ပါမစ္ေတြတန္ဖိုးကအျပင္ေပါက္ေစ်းနဲ႔ဆိုသူတို႔ရေနခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေတာ္လစာထက္အပံုၾကီးကြာေနခဲ့တာကိုး
က်ဳပ္ ေဂါက္သီး လည္းရုိက္တတ္လာတယ္ဗ်။ရိုက္တတ္ရုံေလးပါဗ်ာ။လူၾကီးေတြနဲ႔ထိ ေတြ႕မႈမ်ားမ်ားရွိဖို႔က ေဂါက္ တတ္။အဲေလ၊ေဂါက္သီးရုိက္တတ္ရတယ္ေလဗ်ာ။ငယ္ငယ္ကရြာမွာ က်ည္းသားေလာက္ရုိက္တတ္တဲ့က်ဳပ္၊ခု ဘီယာေလး၊ဝီစကီေလးျမံဳ႕ျပီး ေဂါက္သီးရိုက္လိုက္၊လူၾကီး ေတြနဲ႔ခြင္ကိစၥေတြေျပာလိုက္နဲ႔ဟန္က်ေနတာ၊
ဟန္က်ေနတာ။လုပ္ငန္းခြင္ကိုေျပာတာေလဗ်ာ။အဲဒီ လူၾကီးေတြလက္မွတ္ထိုး၊ေခါင္းညိတ္မွအေဆာက္အဦးေဆာက္ခြင့္၊ဟိုတယ္ဖြင့္ခြင့္၊ဟိုဟာလုပ္ခြင့္၊ဒီ ဟာလုပ္ခြင့္ေတြရတာကိုး။အေပးအယူလား၊ဟား…..ရွိတာေပါ့ဗ်။လုပ္ငန္းခြင္အလိုက္ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔အ
ေပးအယူရွိတာေပါ့ဗ်ာ။အဲဒီေတာ့ ေဂါက္ရိုက္သြားတာ အက်ိဳးမရွိေပဖူးလား။က်ဳပ္ကအကၽြမ္းက်င္ၾကီး
ေတာ့မဟုတ္ေပဖူးဗ်။တစ္ခါသားဝီစကီေလးခပ္ေထြေထြနဲ႔ရုိက္ထည့္လိုက္တာကယ္ရီ(ေဂါက္သီးအိတ္ ထမ္းတဲ့)ကေလးမေလးနဖူးတည့္တည့္မွန္သြားလို႔မနည္းႏွာႏွပ္ယူလိုက္ရပါေသးေတာ့လား။ထားပါဗ်ာ အဓိကက က်ဳပ္ ဘယ္ခရီးထြက္ထြက္ ေဂါက္အိတ္ နဲ႔ ဝတ္စံုအျပည့္မပါမျဖစ္ပါေအာင္အိမ္ကထည့္ေပး ရေတာ့တာပါပဲ။ယမကာလား၊ဟာ…..တစ္ခါေသာက္ဖို႔အေရး…ဟိုခ်ိပ္ေတြခြာရ…အဖုံးဖြင့္တံရွာရနဲ႔အလုပ္က
ရႈပ္၊အဝင္ကလည္းဆိုးတဲ့ တပ္မေတာ္ရမ္ မေသာက္ေတာ့ပါဘူးေလ။ဝီစကီဗ်၊ဝီစကီ၊ဝီစကီမွ စေကာ့တလန္ကလာတဲ့ဝီစကီကိုေသာက္တာ။အျမည္းလား၊အညာဘက္ကဗ်ာ၊ခ်ာတိတ္ေတြပို႔ေပးတဲ့ စာကေလးေၾကာ္္ေတြနဲ႔ျမည္းမလား၊ပုရစ္ေၾကာ္၊ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ဆီရႊဲရႊဲေလးဆမ္းျပီးျမည္းမလား၊
လက္ဖက္ကိုဆီနဲ႔အၾကာၾကီးႏွပ္ထားတာေတြအိုဗ်ာ…စံုလို႔ပါ။ငါးမန္းေတာင္ဟင္းခ်ိဳလား၊အိုဗ်ာ၊ဟို္တယ္စာ ေတြအိမ္ထဲမွာကိုစားလို႔ရတယ္။အိမ္ကလူေတြခ်က္စရာမလိုဘူး။လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊စီးပြားေရးသမားေတြကစပြန္စာလုပ္ျပီးအေကာင္းဆုံးဟိုတယ္ကအစားအေသာက္ေတြကိုအေကာင္းဆုံးအစားအစာေတြနဲ႔အေကာင္းဆုံးစားဖိုမႈး၊အေတာ္ဆုံးစားပြဲထိုးေတြနဲ႔အိမ္တိုင္ရာေရာက္၊အိမ္တိုင္ရာေရာက္။
အဆင့္ျမင့္သြားျပန္ေတာ့အလုပ္ေတြမ်ားမ်ားလာတယ္ဗ်။ရုံးလည္းေျပာင္းသြားျပီကိုး။ရုံးမွာ လည္းလူၾကီးေတြနဲ႔အလုပ္လုပ္ရ၊အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္းစီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔ေတြ႕ရ၊ေျပာရ၊ဆိုရ၊ လက္ေဆာင္ေလးဘာေလးေပးလာေတာ့လည္းလက္ခံရျပန္တာေပါ့လဗ်ာ။အိမ္မွာလည္းလူေတြမ်ား လာသဗ်။အဲ..အဲ..ဂိုေဒါင္တစ္လံုးေတာင္အိမ့္အေနာက္ဖက္မွာသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေဆာက္လိုက္ရေသး တာကိုး။လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြသိမ္းထားဖို႔ရယ္။ေပါ့ေတာ့ေတာ့ဂိုေဒါင္ေတာ့မထင္နဲ႔ေနာ္။အဲယား ကြန္းကို ၂၄ နာရီ ဖြင့္ထားခဲ့ရတဲ့ ဂိုေဒါင္။ဘာမွတ္ေနတံုး။လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြထဲမွာအေအးဓါတ္နဲ႔ ထားမွရတဲ့ပစၥည္းေတြလည္းပါသကိုး။မီးပ်က္ရင္၊ဟား…..ခင္ဗ်ားဗ်ာ။က်ဳပ္ေနတဲ့ေနရာမီးပ်က္သြားခဲ့ရင္ မိုးေတာင္မီးတက္ေလာင္သြားဦးမွာေပါ့ဗ်။
တစ္ေန႔၊တစ္ေန႔ရုံးဆင္းျပီးေျပာင္းေနရတဲ့ျခံဝမို႔က်ဳပ္ေရာက္ျပီလား၊အိုး…အိုး…က်ဳပ္ကိုေစာင့္ ေနၾကတဲ့လုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊စီးပြားေရးသမားေတြတန္္းစိီိလို႔ပါဗ်ာ။က်ဳပ္မိန္းမက စီမံ၊ခန္႔ခြဲတာ ေတာ္တယ္ဗ်။ျခံထဲမွာက်ဳပ္ေမြးထားတဲ့ေခြးၾကီးေတြရွိတယ္ဗ်ာ။နည္းတဲ့ေကာင္ၾကီးေတြမွ
မဟုတ္တာ။က်ဳပ္ကားျခံဝ ေရာက္လို႔ဟြန္းသံေပးလိုက္တာနဲ႔မိန္းမက အဲဒီေကာင္ၾကီးေတြလႊတ္လိုက္ေတာ့တာပဲ။ဟိုလူေတြရုတ္တရက္က်ဳပ္နားကပ္ခြင့္မရေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်။ေနာက္ျပီးအခ်ိန္ဆြဲထားပံုက က်ဳပ္ ကားေပၚကဆင္းဆင္း ခ်င္း က်ဳပ္ဆီေျပးလာၾကတဲ့ ေခြးၾကီးေတြကို က်ဳပ္က ထန္းလ်က္ ေကၽြးရသဗ်။ဘယ္ကထန္းလ်က္က က်ဳပ္ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲရွိမလဲဗ်ာ။ကေလးမေလး ၅ ေယာက္တန္းစီေနၾကတာဗ်။ပထမဆံုးေကာင္မ ေလးက ထန္းလ်က္ပန္းကန္ ကိုင္ျပီးက်ဳပ္နားကပ္လာတယ္။ဘယ္ကလာက်ဳပ္ကိုေကၽြးရမွာလဲဗ်ာ။ေခြး ႀကီးေတြကိုေကၽြးဖို႔။တစ္ေကာင္ခ်င္းေကၽြးျပီးျပီလား။က်ဳပ္လက္ေပေနတယ္ေလဗ်ာ။လက္ေဆးဖို႔ေရဖလား
ကိုင္ထားတဲ့ေကာင္မေလးကအနားေရာက္လာေရာ။ျပီးေတာ့ကေလးမကလူခ်င္းကပ္တုန္းစီးပြား ေရးသမားေတြထဲက ဘယ္သူ၊ဘယ္ဝါ ဘယ္ခြင္၊ဘယ္ပမာဏနဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လိမ့္မယ္ဆိုတာကပ္ေျပာျပီ။ အဲ…လက္ေရစိုၾကီးနဲ႔မျဖစ္ဘူးေလဗ်ာ။လက္သုတ္ပဝါကိုေငြလင္ပန္းနဲ႔လာေပးေတာ့ေရစိုလက္ကိုသုတ္ တာေပါ့ဗ်။ေနာက္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကလက္သုတ္ပဝါဘဲေနာက္ထပ္လာေပးတာ၊အဲဒါကအ ေျခာက္သုတ္ဖို႔။အဲ…ေနာက္ဆံုး ေကာင္မေလး ဒူးညြတ္ျပီး ကမ္းေပးတဲ့ ေငြဖလားထဲက ေသာက္ေရ ခြက္ထဲက ေသာက္ေရကို တျဖည္းျဖည္း ေသာက္ခ်ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္မိန္းမ(ကေတာ္ေပါ့ဗ်ာ)ကခန္႔ ခန္႔ၾကီးကိုျပံဳးလို႔ေပါ့။
အဲဒီျခံထဲေရာက္မွဧည့္ေတြ႕ခန္း ၄ ခန္းျဖစ္သြားပါေလေရာဗ်ိဳ႕။သာမန္မိ္တ္ေဆြ၊ေဆြမ်ိဳး သားခ်င္းေတြဆိုတစ္ခန္း၊သာမန္စီးပြားေရးသမားေတြနဲ႔ေတြ႕ဖို႔ကတစ္ခန္း၊ႏိုင္ငံေတာ္ဧည့္သည္ေဆာင္
တာေတြဆိုတစ္ခန္းေလဗ်ာ။မိသားစုခ်ည္းစကားလက္ဆံုၾကဖို႔က်ေတာ့တစ္ခန္းေပါ့။အေမွာင္ခ်လိုက္ျပီး ရုပ္ရွင္ပိတ္ကားနဲ႔ရုပ္ရွင္ၾကည့္ႏိူင္တဲ့ဧည့္ခန္းေပါ့လဗ်ာ။
ဝီစကီမေသာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။တစ္ပုလင္းသိန္းရာခ်ီတန္တဲ့ယမကာေတြေသာက္ေနပါျပိီ။ပိုင္ ဆိုင္မႈလား။ခင္ဗ်ားကဘာလုပ္မလို႔လဲ။ဘာလဲလာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲျပီးလို႔ ဟို ပါတီ ႏိုင္ေတာ့တရားစြဲ မယ္ေပါ့ေလ။မနိုင္ေစရဘူး၊စိတ္ခ်။က်ုပ္တို႔ခ်ထားတဲ့အကြက္ေတြခင္ဗ်ားေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္။ဘာေတြ
ျဖစ္ကုန္မယ္ထင္သလဲ၊ဟုတ္လား။နားစမ္းပါဗ်ာ၊ခင္ဗ်ားတို႔ေက်နပ္ေအာင္လုပ္ေပးထားတဲ့ပန္းျခံထဲက ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္တဲ့ျမက္ခင္းေပၚမွာသြားျပီးပုရြက္ဆိတ္အကိုက္ခံရင္းနားေနလိုက္စမ္းပါ။ဆင္းရဲတယ္ဆိုတာ
ဘာလဲသြားခံစားလိုက္စမ္းပါ။က်ဳပ္ေတာ့ တပ္မေတာ္ ရမ္ကိုေသာက္ခဲ့ရတဲ့ ဆင္းရဲခဲ့တဲ့ဘဝကို ျပန္ေရာက္မွာ သိပ္စိုးရိမ္ေနျပီဗ်။တကယ္။
ဒါနဲ႔ေနပါဦး။အခုခင္ဗ်ားနဲ႔က်ဳပ္ေသာက္ထားခဲ့ၾကတဲ့လက္ဖက္ရည္ဖိုးဘယ္သူရွင္းမွာတဲ့လဲ။ က်ဳပ္ကပိုက္ဆံဆိုဘယ္ပိုက္ဆံမွကိုင္တတ္ေတာ့တာမဟုတ္ဖူး။အရင္ကလည္းက်ဳပ္မိန္းမကဘဲခ်ယ္ လွယ္ခဲ့တာ၊အခုလည္းက်ဳပ္ေနတဲ့လူနာေဆာင္ကသူနာျပဳဆရာမၾကီးဆီကခဏဆိုျပီးခြင့္ေတာင္းထြက္ လာရတာ။စိတ္က်န္းမာေရးသူနာျပဳဆရာမၾကီးပီပီစိတ္သေဘာထားသိပ္ေကာင္းရွာတာဗ်။စည္းကမ္း
အရေတာ့က်ဳပ္တို႔ပိုက္ဆံကိုင္ခြင့္မရွိၾကဘူး။အဲဒီေတာ့က်ဳပ္အေၾကာင္းသိပ္သိခ်င္ေနတဲ့ခင္ဗ်ားကပဲက် သင့္ေငြရွင္းလိုက္ေပေတာ့။က်ဳပ္ကေတာ့မဆင္းရဲခ်င္ေတာ့လို႔ပါဗ်ာ၊မဆင္းရဲခ်င္ေတာ့လို႔ပါဗ်။