နရီမင္း ● အထားအသို မွားယြင္းေနေသာ ဝါက်တေၾကာင္း
(မုိးမခ) မတ္ ၃၊ ၂ဝ၁၇
(မုိးမခ) မတ္ ၃၊ ၂ဝ၁၇
ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ညေတြေပၚ ေဆာင့္ႂကြားႂကြားနံနက္ခင္းေတြ နင္းေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။ ‘ေန’ ရဲ႕ အခ်ိန္ကိုက္ပံုႏွိပ္မႈမွာ ေန႔တ ေန႔ဟာ ခပ္ေရးေရး ထင္လာတယ္။
ဟိုး ... လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၄ဝ ေက်ာ္က နံနက္ခင္းတခုမွာလိုပဲ ဖ်တ္ခနဲ ကြၽန္ေတာ္ ႏုိးလာခ့ဲတယ္။
“ေၾသာ္ ဒီေန႔က ကြၽန္ေတာ့္ေမြးေန႔ပါလား”
ေနေရာင္ပါးလ်လ်က အခန္းထဲေဝ့ဝိုက္ က်ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အခုမွအသက္ဝင္လာခါစလို၊ “အူဝဲ” လို႔ ေယာင္ေအာ္မိ မတတ္ ျဖစ္သြားတယ္။ (တကယ္က ကြၽန္ေတာ္ အႏွစ္ ၄ဝ လံုးလံုး ေျပာတတ္သမွ်ဟာလည္း အဲဒီ “အူဝဲ” ဆိုတာပါပဲ။)
လမ္းမဆီကေန ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဟစ္ေခၚသံေတြ ျပတင္းေပါက္ကေန ဝင္လာေနတယ္။ ျခင္ေထာင္အမိုးပိတ္ ကားေပၚေျပးလႊားေနၾကတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္႐ုပ္ပံုလႊာေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ လဲၿပိဳက်သြားတာကိုပဲ အထိတ္တလန္႔ ျမင္ရ တယ္။ ခုေလာေလာဆယ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕နာမည္ကလြဲၿပီး ဘာမွစဥ္းစားလို႔ မရဘူး။ ေလာကႀကီးဟာ အထားအသို မွားယြင္းေနတဲ့ ဝါက်တေၾကာင္းလို အဓိပၸါယ္ ေဝဝါးေနတယ္။
ဒီမီးကို ဘယ္သူ႐ႈိ႕ခဲ့တာလဲ။ ေဟာ့ဒီမွာ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ႀကီးတခု။ အသက္ဓာတ္ေတြ တေငြ႕ေငြ႕ေလာင္ကြၽမ္းရင္း လင္ ေကာင္ မဲ့ဆႏၵေတြ တဖြားဖြား လြင့္ေနတယ္။ ခ႐ုတေကာင္ရဲ႕အခန္းထဲ ဆားပြင့္ေတြ အျဖဴေရာင္ အေယာင္ေဆာင္လို႔ ဝင္ လာခဲ့ၾကၿပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ဝါးစားပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္ေနပါေပါ့လား။
ေကာင္းကင္က ေနလံုးႀကီးကို အန္ခ်လိုက္သလို အိမ္တအိမ္ရဲ႕ တံခါးဝကေန ကြၽန္ေတာ္ထြက္က်လာတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ေက်ာက္စရစ္ေတာေခါင္ေခါင္မွာ အေတာင္ကြၽတ္ႀကိဳးၾကာ ေရရွာမရသလိုမ်ဳိး ေမတၱာငတ္မြတ္ခဲ့ရသူပါ။ လမ္းေပၚေလွ်ာက္ သြားတိုင္း အသုဘကားတစီးလိုပဲ သိမ္ငယ္ရတယ္။ အားနာလို႔ လိုက္ေလ်ာတာလည္း အ,တယ္လို႔ အထင္ခံရဖူးတယ္။ ေလာကဓံလက္ထဲ အသုပ္သည္မရဲ႕ လက္ထဲကမုန္႔ဟင္းခါးဖတ္လို ပက္ပက္စက္စက္ႀကီး နယ္ဖတ္ခံလ်က္က မပတ္သက္ ခ်င္သူေတြနဲ႔ ေရာေႏွာေပ်ာ္ဝင္ ခဲ့ရဖူးတယ္။ အလိုရွိမွ သတိရၿပီး အျမဲတမ္းေမ့ေလ်ာ့ခံထားရတဲ့ ဘံုအိမ္သာတလံုးပါ။ ေခ်ာင္ ပိတ္႐ိုက္ခံရတဲ့ေခြးတေကာင္မွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး။ တကယ့္တကယ္မွာ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ သြားၾကားထဲညပ္ ေနတဲ့ အသားစတမွ်င္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
လူေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြဆီကေန အၾကည့္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို တသြင္သြင္စီးဆင္းလာၾကတယ္။ ၿပီး ဖ်တ္ခနဲ အၾကည့္ ေတြ ႐ုတ္တရက္ ေအးခဲသြားၾကတယ္။ ျဖစ္ဆဲ အသက္႐ႈသံေတြကေတာ့ အဲဒီေရခဲျပင္ေပၚ တဗိုင္းဗိုင္းေခ်ာ္လဲလို႔။ ရင္ထဲမွာ ေတာ့ ဟာတာတာ ေလဖိအားနည္း ရပ္ဝန္းေလးတခု။
မႈိင္းမႈန္မႈလား၊ ေတာက္ပမႈလား။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈလား၊ ဝမ္းနည္းမႈေၾကကြဲမႈလား။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တခုခု သုတ္လိမ္းထားတဲ့ အခ်ိန္အခိုက္အတန္႔ေလး တခုကို အာ႐ံုငါးမွ်ားခ်ိတ္နဲ႔ ငါးတေကာင္ကို မွ်ားပစ္လိုက္ ခ်င္တယ္။ ဒါေပမ့ဲ ခက္တာက ကြၽန္ေတာ့္ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ ဘာငါးစာမွ တပ္မထားဘူး။
ႏွလံုးသားထဲက ညဥ့္ယံေတြေပၚမွာ အခ်ိန္ေတြကို နာရီေတြက မရပ္မနား ထု႐ိုက္တာကိုခံစားၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ဟာ အမ်ားတကာေတြလိုပဲ၊ ညစဥ္ညတိုင္း မနက္ျဖန္နံနက္ ေရာက္လာမွာကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မနက္ျဖန္ ေရာက္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ေရာ။ “အလင္းေရာင္ကို ျမင္ေတြ႕ခ်င္သူေတြဟာ အရိပ္ထဲမွာ အနားယူရမယ္” တဲ့။ ကဗ်ာဆရာ အန္ဂ်န္ဘာ ဂါက ေျပာတယ္။ အရိပ္က ေနေရာင္ထက္ေတာင္ပိုၿပီး ေတာက္ပေနသလိုပဲ။ အရိပ္တခုထဲကို ဝင္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အရိပ္ဟာ အဲဒီအရိပ္ထဲမွာပဲ လံုးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရဲ႕။
သစ္ရြက္ေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ ေၾကာင္ေလးတေကာင္လိုမ်ဳိး အသံေတြကို လိုက္လံဖမ္းဆုပ္ ေနမိတယ္။ က်ီးကန္းေတြရဲ႕ ေအာ္သံ၊ တံျမက္စည္း႐ုိက္သံ၊ အဝတ္အစားေတြ ပြတ္တိုက္သံ၊ တီးတိုးသံ၊ က်ယ္ေလာင္သံ၊ အသံေတြအားလံုး။ အသံ ေတြက ဗလာကင္းဗတ္စနဲ႔တူတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို အေရာင္အေသြးေတြ ႂကြလာေအာင္ ျခယ္သပစ္လိုက္တယ္။ “ရာသီဥတု သာယာပါ့မလား” ဆိုတာမ်ဳိး ေန႔တေန႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ထဲ လင္းလက္လာျပန္တယ္။
“အဓိပၸာယ္ မရွိလိုက္တာ” တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ကိုယ္ထဲက အသံတသံ ထြက္လာတယ္။ အဓိပၸါယ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ ဘာကို အဓိ ပၸါယ္ ရွိခ်င္တာလဲ။ ဘာက အဓိပၸါယ္ရွိရမွာတဲ့လဲ။ အဓိပၸါယ္ေတြ၊ အဓိပၸါယ္ေတြ၊ မေရမတြက္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕မွာ အဘိဓာန္စာအုပ္ရဲ႕ စာမ်က္ႏွာေတြလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္ေနတယ္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား။ အ႐ုပ္ေတြျမင္ၿပီး အသံေတြ ၾကား ေနရေပမယ့္ ဘာကိုမွနားမလည္ႏိုင္ဘူး။ ဘာကိုမွ မခံစားႏိုင္ဘူး။ ေလထဲလြင့္သြားတဲ့ သစ္ရြက္တရြက္ကို ေၾကာင္ေလး တေကာင္က ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာကိုမွ ဖမ္းဆုပ္မမိႏိုင္ပါလား။
ေနာက္ထပ္ စကားလံုးတလံုး။ ‘အႏွစ္သာရ’ တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြမွာ ရႊံ႕ဗြက္ေတြနဲ႔ ညစ္ေပေနတယ္။ ကပ္ေစး ကပ္ေစးနဲ႔ အလြန္ေနရခက္တဲ့ ေဝဒနာပါပဲ။ အႏွစ္သာရေတြကို ေဆးေၾကာပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရကမရွိ။ ကြၽန္ ေတာ့္စိတ္ထဲ အသံတိတ္ ေမးခြန္းထုတ္မႈေတြ ျပည့္လွ်ံလာေနတယ္။ သြားစမ္းပါ။ အူေဟာင္းေလာင္း အဓိပၸာယ္ေတြ၊ ေစးကပ္ကပ္ အႏွစ္သာရေတြ။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းပါပဲ၊ အဓိပၸါယ္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ေမာင္းထုတ္လို႔ မရဘူး။ အႏွစ္သာရေတြ ကြၽန္ေတာ္ခြာခ်လို႔ မရဘူး။ အဓိပၸါယ္ေတြက အနံ႔ဆိုးေတြလို အရာရာတိုင္းမွာ ကပ္ၿငိေနၾကတယ္။ အိပ္ရာေပၚမွာ။ ေစာင္ ေပၚမွာ။ သြားတိုက္ေဆးဘူးထဲမွာ။ သြားပြတ္တံေပၚမွာ။ မ်က္ႏွာသုတ္ ပဝါေပၚမွာ။ ေရထဲမွာ။ ေလထဲမွာ။ ကြၽန္ေတာ္နင္းထားတဲ့ ေျမႀကီးထဲမွာ။ ...ထဲမွာ။ ...ထဲမွာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ ကြၽန္ေတာ္ အရာဝတၳဳေတြအားလံုးရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာလို ခံစားပစ္ လိုက္ခ်င္တယ္။ “အားလံုး ထြက္သြားၾကစမ္း” ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြက အိပ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ ႏိုးၾကားေနတုန္းပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္တကိုယ္လံုး ရွိရွိသမွ် ေသြးေၾကာေတြထဲ ညင္ညင္သာသာ စိမ့္ဝင္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားႏိုင္မယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ပီတိကေလးကို ခံစားခ်င္လိုက္တာ။
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဆပ္ကပ္ပြဲတ္ခုထဲက ဓားေပါက္ခံလူသားလို ဘာမွမလုပ္ရဘဲနဲ႔ စြန္႔စားမႈတခုကို ျပဳလုပ္ေနရတာနဲ႔ တူမ ေနဘူးလား။ အႏၲရာယ္ ႀကီးလိုက္တာ။ “သြားၾကစို႔” လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို အသံတသံက ေခၚတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ဘဝကို ဖ်တ္ခနဲသတိရလိုက္မိတယ္။ ဆပ္ကပ္ပြဲၾကည့္ႏိုင္ဖို႔ ဘုရားပြဲေတာ္ေရာက္လာမယ့္ရက္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ေတြ လက္ခ်ဳိးေရတြက္ ေစာင့္ေနခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒါျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဓားေပါက္ခံလူသားအျဖစ္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ကို ေဖ်ာ္ေျဖေန ရတာလဲ။ ဘုရားသခင္ကိုလား။ တျခားလူေတြကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကိုပဲလား။
ငယ္ငယ္တုန္းက အေဖက အဘိုးႀကီးေတြနဲ႔ ဒႆနေတြဘာေတြ ေဆြးေႏြးတဲ့အခါ အက်ည္းတန္လွတဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ ေဝါဟာရေတြေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ မလိုက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေဝါဟာရေတြက သူတို႔ဘာသာ အလြန္အဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႕စြာပဲ အသံထြက္ျမန္ျမန္နဲ႔ စီးဆင္းသြားေနၾကတယ္။ သူတို႔ေရွ႕က ေရေႏြးၾကမ္းခြက္လိုပဲ၊ တငံုေလာက္ယူေသာက္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မကူးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္က ဆပ္ကပ္ပြဲကိုပဲ သြားခ်င္ေနခဲ့တယ္။ စြန္႔စားမႈေတြနဲ႔ သည္းတထိတ္ထိတ္ ရင္တဖိုဖို ေပ်ာ္ရႊင္ မႈေတြ။ သူတို႔ ဆက္ေျပာေနၾကတုန္းပဲ။ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ဟိတ္ဟန္ထုတ္မႈေတြ။ မခံရပ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႕ဖြယ္။
သူတို႔က သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္အဝရေအာင္ တည္ေဆာက္ေနၾကခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ခံစားမႈေတြကို ဆပ္ကပ္ပြဲထဲ ၾကဲျဖန္႔ခ်င္ရတာပါလိမ့္။ လူသူေဝးတဲ့ တျခားကမၻာဆီကို ထြက္ေျပးေနရသလိုပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လဟာျပင္ႀကီးသာ ႀကီးထြားသထက္ ႀကီးထြားလာေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အတားအဆီးေတြ ဟိုေနရာ ဒီေနရာကေန အလွ်ဳိအလွ်ဳိ ေပၚလာၾကတယ္။ ကေလးဘဝကႀကိဳက္ခဲ့ရတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္သိပၸံကားေတြထဲကလို ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လံုး ႏွစ္လံုးထဲကေန အနီေရာင္ ေရာင္ျခည္ေတြ ထြက္လာၿပီး အရာရာကို ၿပိဳက်ပ်က္စီးသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအစား ေဘာလံုးပြဲမွာ ေဘာလံုးသယ္လာတဲ့ ေရွ႕တန္းတိုက္စစ္မွဴးက တဖက္အသင္း ေနာက္တန္းလူေတြကို ေရွာင္ ကြင္းသလိုမ်ဳိးပဲ ေရွာင္ကြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဗုန္းဗုန္းလဲက်သြားေအာင္ ေနာက္ကေန ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖ်က္ထုတ္တာခံရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အနီကတ္ျပေပးမယ့္ ဒိုင္လူႀကီးကမရွိ။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဘုရားသခင္က အေဝးကို ေလာင္းသြန္ပစ္ခဲ့တဲ့ ပန္းကန္ေဆးၿပီးသား ေရေတြနဲ႔ပဲ တူပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဖားျပဳပ္ ေက်ာကုန္းလို ေကာင္းကင္ေအာက္ အပုပ္နံ႔ေတြ ေန႔ျပန္တိုးေခ်းေနတဲ့ ေျမႀကီးေပၚ နိဗၺာန္ကို အေၾကြးဝယ္ထားရင္းက ခ်ိန္ကိုက္ဗံုးကို အသည္းႏွလံုးလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖက္ ရည္ခြက္ထဲ ဘီးကြၽံေနတဲ့ ယင္ေကာင္ရယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္မုန္႔တဖဲ့ လာခိုးထမ္းတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေတြရယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္အိမ္တိုင္ ေပၚ ရြစိတက္ေနတဲ့ ျခေကာင္ေတြရယ္ အားလံုးပုထုဇဥ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။
ခရီးပန္းလာၾကတဲ့ ျမည္းေတြ ကိုယ့္အရိပ္ကိုယ္ ျပန္ေသာက္ေနၾကတဲ့ ေတာအရက္ဆိုင္တဆိုင္ထဲ ကြၽန္ေတာ္ဝင္လာခဲ့တယ္။ “႐ႈံ႕တြတြ ကမၻာႀကီးဟာ မစင္ပံုႀကီးပါ” ဆိုတာမ်ဳိး ကက္ဆက္ေမာ္တာႀကိဳးေခ်ာင္ေနတဲ့ အသံေတြသာ တဆိုင္လံုးမွာ ပြက္ ေလာ႐ိုက္ေနတယ္။ ကိုယ္ေပၚက အက်ႌေတာင္မွ အိုက္စပ္စပ္ ေခြၽးေတြေသာက္ၿပီး မူးလို႔။ အရာအားလံုးက သြက္သြက္ ခါေအာင္ မွားယြင္းေနတယ္။ အကုန္မွားယြင္းကုန္ေတာ့မွပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကမၻာဦးတေန႔လို ေလာကကို အရင္းအတိုင္း ျပန္လည္ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့တယ္။
ကြၽန္ေတာ့္အေနနဲ႔ မ်က္လံုးအထားအသိုကို သတိမရလိုက္ခင္မွာပဲ ေနာက္ေက်ာကို ဓားေျမႇာင္တေခ်ာင္း လာစိုက္တယ္။ ဓား႐ိုးက ေျမေခြးၿမီးလို တယမ္းယမ္းနဲ႔၊ သူခိုးေတြကို လက္ကမ္းေနတယ္။ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားရင္းက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဓားေျမႇာင္ကို ဆြဲႏုတ္ယူပစ္လိုက္တယ္။
ဘဝကို တပ္မက္မႈမွာ အနာက်က္ခဲ့ပါၿပီ။