ေမာင္ေမာင္စိုုး - ဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္၊ ျမက်ြန္းညိဳ ႏွင့္ စိမ္းေသာျပာေသာမိွဳင္းေသာေတာင္တန္းမ်ားဆီသိုု႔

ရန္ကုန္စီးပြါးေရးတကၠသုိလ္ကို ထိုစဥ္ကEcoဟုေခၚေလ့ ့ရွိသည္။ ထိုစဥ္က Eco သည္ ရန္ကုန္ဝိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ RASU ဝင္းထဲ၌ရွိသည္။ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမ၏ လက်္ာဘက္တြင္ Eco ပင္မေဆာင္ရွိသည္။ ပင္မေဆာင္၏ေရ့ွႏွင့့္ ဂ်ပ္ဆင္ျကားတြင္ AE ေျမစိုက္ေဆာင္ေလးမ်ားမွာလည္း Eco ၏ စာသင္ေဆာင္မ်ား ျဖစ္သည္။

AE ေဆာင္မ်ားေဘးတြင္ Eco စာေသာက္ဆိုင္တန္းရွိသည္။ ဦးယမ္းဘီလူးအေအးဆိုင္တိ့ု ကိုေအာင္ရင္လဘက္ရည္ဆိုင္တိ့ုက ေက်ာင္းသားမ်ားျကားနံမည္ရသည္။ ပင္မတကၠသိုလ္ဝင္းအတြင္း ေရႊဘိုေဆာင္သည္ Eco ေက်ာင္းသားတိ့ု၏အေဆာင္ျဖစ္ျပီး မာလာေဆာင္ကေတာ့ ေက်ာင္းသူတိ့ု၏ အေဆာင္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ သမိုင္းဝင္းတြင္းတြင္ Eco ေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေမခေဆာင္ ေက်ာင္းသူမ်ားအတြက္အင္ျကင္းေဆာင္တိ့ု ရွိေသးသည္။

ေက်ာင္းတက္ရက္တြင္မေတာ့ Eco အတြင္းေက်ာင္းသားတို့ႏွင့္ စည္းကားသည္။ ပင္မတကၠသုိလ္အတြင္း တဆက္တစပ္တည္း ဆိုေတာ့ RASU ဘက္ကေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့့္္လည္း ေရာယွက္ေနသည္။ ထိုစဥ္အခါက Eco တြင္အေခ်ာအလွေပါ သည္ဟု နံမည္ျကီးသျဖင့္ အျခားတကၠသု္ိလ္မွ ေက်ာင္းသားမ်ား လည္း လာေရာက္အစြံထုတ္ေလ့ရွိသျဖင့္ ပို၍စည္ကားျခင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။ ထိုစဥ္က ျမက်ြန္းညိဳညိဳတကၠသုိလ္တြင္ Eco ေက်ာင္းေတာ္သည္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားတိ့ု ေပ်ာ္စံရာ ျဖစ္ခ့ဲသည္။

၁၉၇၀-၁၉၇၄ Eco စာသင္ႏွစ္မ်ားအတြင္းျမက်ြန္းညိဳတြင္ ကခ်င္ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရွိခ့ဲသည္။ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္မနိမ္မျမင့္ လူပုံႏြဲ့ႏြဲ့ခပ္ျပံဳးျပံဳးေနတတ္ေသာ အေနေအးေဆးေသာ ကခ်င္ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္သည္။ အခ်ိန္အားလ်င္ဂစ္တာေလး တလုံးျဖင့္ ျငိမ့္ေနတတ္သည္။ထိုအေနေအးေသာ ကခ်င္ ေက်ာင္းသားသည္ Eco ၌ ေရပန္းစားေသာ လူသ္ိမ်ားေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးေတာ့ မဟုတ္ခ့ဲေပ။ ၁၉၇၄ စာသင္ႏွစ္ကုန္ေတာ့ သူသည္ အျခားေက်ာင္းသားမ်ားနည္းတူ ျမက်ြန္းညိဳမွာ ခြဲခြါသြားခ့ဲသည္။ ထိုကခ်င္ေက်ာင္းသား၏ အမည္ မွာ ဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္ဟုေခၚပါသည္။

တရံတခါက ဆည္းဆာေနခ်ည္ဖ်ာက်ေနေသာတညေနခင္း တြင္ ေမချမစ္၏ တဖက္ကမ္းရွိ သဲျဖဴလြလြေပၚတြင္ထိုင္ရင္း ေမချမစ္ဟိုမွာဖက္ကမ္းရွိေတာင္စဥ္အထပ္ထပ္ကိုေငးေမာျကည့္မိ သည္။ေတာင္တိ့ုသည္စိမ္း၍ ေတာင္တိ့ုသည္ျပာကာ ေတာင္တိ့ု သည္မိွဳင္းေန၏ ။ အနီးဆုံးေတာင္တန္းက သစ္ပင္တို့ႏွင့္ စိမ္းေနသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိသစ္ပင္တို့ကို သဲကြဲစြာမျမင္ရေသာ ေတာင္တန္းတိ့ုက ျပာေနသည္။ အေဝးဆုံးရွိေတာင္တန္းမ်ား ကေတာ့ မွိဳင္းျပေနသည္။ တူညီေသာအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ အကြာအေဝး အနီးအေဝးက အျမင္အာရံုတြင္အေရာင္မ်ားကို ေျပာင္းလဲေစလိုက္သည္။

ထိုစိမ္းေသာျပာေသာမိွဳင္းေသာ ေတာင္တန္းတေနရာတြင္ ကိုဂမ္ေရွာင္ႏွင့္ဆုံခ့ဲသည္။ ၁၉၇၇ေလာက္ကျဖစ္သည္။ Eco ကေက်ာင္းျပီးဘြဲ့ရခ့ဲေသာ ဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္တေယာက္ ထိုအခ်ိန္တြင္ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ KIA ၏ စစ္သား တေယာက္ျဖစ္ေနေပျပီ။ မ်ိဳးခ်စ္ကခ်င္ျပည္သူမ်ားအတြက္ ကခ်င္လြတ္လပ္ေရးအတြက္တိုက္ပြဲဝင္သူတဦးျဖစ္ေနေခ်ျပီ။ စစ္အစိုးရအတြက္ေတာ့ကခ်င္သူပုန္တေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အရင္တုန္းကေတာ့ ကခ်င္ေသာင္းက်န္းသူဟု ေခၚသည္။ ယခု ျငိမ္းခ်မ္းေရးကာလမွာေတာ့တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖြဲ့အစည္းဟုေျပာင္းေခၚသည္။ သူဖက္ကျကည့္ေတာ့ လက္ဖဝါး ကိုယ့္ဖက္ကျကည့္ေတာ့ လက္ဖမိုးဟု ဆိုျကမည္ေလာမသိေပ။

ဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္တေယာက္ဘြဲ့ရျပီးသည္ႏွင့္KIAထဲသုိ့ ဝင္ခ့ဲ့ပုံရသည္။ ၁၉၇၇ တြင္ လက္ေမာင္းတြင္ႏွစ္ရစ္ႏွင့္ တပ္ျကပ ္ျဖစ္ေနျပီ။ KIA အပါ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အဖြဲ့အစည္း မ်ားအေနႏွင့္ စဝင္သည္နွင့္ တပ္သားဘဝက စတင္ျဖတ္ သန္းရသည္။ေအာက္ေျခက စရသည္။ KIA တပ္အတြင္း ၂ ႏွစ္ခန့္ ျဖတ္သန္းအျပီး တပ္ျကပ္တေယာက္ျဖစ္လာသည့္တိုင္ စစ္သားပုံေတာ့ သိပ္မေပါက္ေသး။ လူပုံကခပ္ႏြဲ့ႏြဲ့ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ပင္ရွိေသးသည္။ ထို့အတူ သူႏွင့္အတူKIA တြင္း ေရာက္လာသူ တကၠသိုလ္ထြက္ ကခ်င္ေက်ာင္းသားမ်ားျကားတြင္ ႏွိမ့္ခ်မွဳရွိ၍ ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္သူဟုဆိုရမည္။

ထို့ေနာက္တြင္ေတာ့ သူႏွင့္မဆုံျဖစ္ေတာ့ေပ။သတင္းဆက္ သြယ္ေရး ကလည္း ခက္ခဲေသာကာလမ်ားျဖစ္ေပရာ သတင္းျကားရဘိ့ုလည္း မလြယ္ကူခ့ဲ့ေပ။ ၁၉၉၀ ခန့္တြင္မွ သူ့သတင္းျကားရသည္။ ထိုကာလတြင္ သူသည္KIA တပ္မဟာ ၂ လက္ေအာက္ခံ တပ္ရင္း ၆ ရင္းမွဴး ျဖစ္ေနေပျပီ။ KIA ရင္း ၆ သည္ ဖါးကန့္ေဒသအား တာဝန္ယူစုိးမိုးသည္။ ေျမာက္ဖက္ လုံးခင္း ကံစီးမွသည္ ေတာင္ဖက္ေဝွခါ ေဒသထိ လွဳပ္ရွားျပီး ဖါးကန့္ေဒသကို စိုးမိုးလွဳပ္ရွားသည္။

ဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္ ရင္း ၆ ရင္းမွဴးအျဖစ္ တာဝန္ယူထားစဥ္ လွဳပ္လွဳပ္ခတ္ခတ္သတင္းတခု ေပၚခ့ဲသည္။ စေပါ့ေခ်ာင္းဖ်ား အေရးအခင္းျဖစ္သည္။ဖါးကန့္ ဆိုင္းေတာင္ ေဒသတြင္ျဖစ္သည္။ နံပါတ္ဖိုး မူးယစ္ေဆးဝါးေရာင္းဝယ္သူအခ်ိဳ့အား ေသဒဏ္ေပး၍ ပစ္သတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗီဒီယို တိပ္ေခြပါထြက္လာ၍ ဂယက္အေတာ္ထသြားသည္ဟုဆိုရမည္။

ထိုလုပ္ရပ္ကမျကိဳက္သူမ်ားကေတာ့ ရက္စက္ျကမ္းတမ္း လြန္းသည္ဟုဆိုျကသည္။ ေထာက္ခံသူမ်ားကေတာ့ ဤက့ဲသုိ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္အေရးယူျခင္းသည္ေကာင္း၏ဟု ဆိုသည္။ ထိုစဥ္က ဖါးကန့္ေဒသ ေက်ာက္သမားမ်ား အထူးသျဖင့္ ေက်ာက္တူးသမား မ်ားျကား ဖိုးစြဲေနသူမ်ားလွသည္။ အရိုးေပၚအေရတင္၍ ဖိုးစြဲ ေနသူမ်ား ေန့စဥ္လိုလို ဖါးကန့္ ဆိုင္းေတာင္ ရြာမ်ားတြင္ ေသဆုံးေနျကသည္။ ေဆြမ်ိဳးညာတိမရွိပိုင္ရွင္မဲ့အေလာင္း မ်ား အျဖစ္ ရပ္ရြာက သျဂိဳၤလ္ေပးေနရသည္။ ထိုအေျခအေနတြင္ စေပါ့ေခ်ာင္းဖ်ား အေရးယူမွဳေပၚလာျခင္းျဖစ္သည္။

ဒီေနာက္တြင္ေတာ့ သူသတင္းသိပ္မျကားရျပန္ေတာO၁၉၉၄ KIA ႏွင့္ နဝတ အပစ္ရပ္ျပီးသည့္ေနာက္KIA ၏ ဗဟို ဆက္သြယ္ေရးရံုးကို ျမစ္ျကီးနား စီတာပူတြင္ ဖြင့္လွစ္ခ့ဲသည္။ ၂၀၁၁ KIA ႏွင့္တေက်ာ့ျပန္စစ္ပြဲျဖစ္သည့္ အခ်ိန္ထိပင ္ျဖစ္သည္။

ထိုကာလမ်ားတြင္ ဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္တေယာက္KIA ဗိုလ္မွဴးျကီး အျဖစ္ႏွင့္ ဆက္သြယ္ေရးတာဝန္ခံအျဖစ္ အခ်ိန္တပိုင္းတာဝန္ ယူခ့ဲသည္ဟုဆိုသည္။

၂၀၁၁ KIA ႏွင့္ အစိုးရ ျပန္လည္းစစ္ပြဲျဖစ္ေတာ ့သူနံမည္ ္ျပန္ျကားရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူသည္KIA ၏စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ CS ျဖစ္ေနေပျပီ။ ကခ်င္ျပည္နယ္ႏွင့္ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းရွိ တိုက္ပြဲမ်ား ႏွင့္အတူသူ့နံမည္ကို မျကာခဏ ျကားရသည္။ ဒီဘက္ေခတ္ကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာ ျမင့္မားသည္ေခတ္ မဟုတ္ပါေလာ။

ဒီႏွစ္ဆန္းတြင္ KIA စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္မိန့္ခြန္း ေျပာေနသည့္ ဗီဒီယိုဖိုင္တခုအင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ား ေပၚတြင္ ပ့်ံလြင့္လာသည္။ ယခင္ ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳမွဳ ေနရာတြင္ ရင့္က်က္မွဳျဖင့္အစားထိုးလိုက္ေပျပီ။ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမွဳေနရာတြင္ ေလးနက္ေသာျကီးမားေသာတာဝန္မ်ားက ဝင္ေရာက္ လာခ့ဲေပျပီ။

သူ၏ လူထုအား ကခ်င္ဘာသာျဖင့္ေျပာျကားရာတြင္ ဗမာျပည္ရွိ တိုင္းရင္းသားအားတန္းတူအခြင့္အေရးရရွိရန္လိုေျကာင္း ေျပာဆိုျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာ တရားစီရင္ေရးအာဏာ ဥပေဒျပဳေရးအာဏာဟူ၍ အာဏာသုံးရပ္ရွိသည့္အနက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ တရားစီရင္ေရးအာဏာ ၂ ရပ္သာတိုင္းရင္းသား တိ့ုကရျပီး ဥပေဒျပဳခြင့္အာဏာကို တိုင္းရင္းသားတိ့ုမရပါက တန္းတူေရးရရွိသည္ဟုမဆိုနိုင္ေျကာင္း ေထာက္ျပေျပာဆို သြားသည္ကိုေတြ့ရပါသည္။ တိုင္းရင္းသားအားလုံးတန္းတူေရး ျပသနာသည္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္အတြက္ အေျဖ လည္း ျဖစ္သည္။

ျမက်ြန္းညိဳညိဳ တကၠသုိလ္သည္ ပညာရပ္ေပါင္းစုံသင္ျကားရာ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ရာ သုေတသနျပဳရာအျပင္ စာေပ ဂီတ အႏုပညာ ယဥ္ေက်းမွဳတိ့ုထြန္းကားရာလည္းျဖစ္သည္။ဤအမိတကၠသိုလ္ ္တြင္ သင္ျကားလာခ့ဲေသာပညာရပ္မ်ားျဖင့္ မိမိလူမ်ိဳးကို မိမိတိုင္းျပည္ကိုလူ့အဖြဲ့အစည္းကို ေကာင္းက်ိဳးျပဳျကဘိ့ု သာျဖစ္ သည္။ ကမၻာ့နိုင္ငံအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ထိုသု့ိသာျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္သည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ဒီမိုကေရစီရွိေသာ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္ျဖစ္ပါကဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္လည္း စီးပြါးေရးပညာရွင္ တေယာက္ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။သုိ့မဟုတ္က ေအာင္ျမင္ေသာ စီးပြါးေရးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မည္။ သုိ့မဟုတ္ သူႏွစ္သက္ေသာဂီတနယ္ပယ္တြင္ က်င္လည္ေကာင္း က်င္လည္ေနေပလိမ့္မည္။

သုိ့ေသာ္ ယေန့ဗမာျပည္မွာေတာ့ ဂြမ္ထန္ဂမ္ေရွာင္က့ဲသုိ့ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပားသည္ ပညာရွင္မ်ားျဖစ္မလာခ့ဲ။ တကၠသုိလ္ ပရဝုဏ္လည္း စစ္တလင္းျဖစ္ခ့ဲသည္။ ကတၲရာလမ္း တို့ လည္းေသြးစြန္းခ့ဲသည္။ စာသင္ခန္းထဲမွ ေက်ာင္းသားတိ့ုလည္း ေပတရာလမ္းေပၚေရာက္ခ့ဲသည္။ အက်ဥ္းေထာင္မ်ားသု့ိ ေရာက္ခ့ဲသည္။ ေတာေတာင္အႏွံ့ေရာက္ျကသည္။ ကေလာင္ မကိုင္နိုင္ခ့ဲျကဘဲ ေသနတ္ကိုင္ျကဖိ့ုဖန္လာခ့ဲသည္။

ျမက်ြန္းညိဳညိဳ တကၠသုိလ္နယ္ေျမတြင္ ကန့္ေကာ္ပန္းတိ့ု မေမႊးျမနိုင္ခ့ဲ ။စိန္ပန္းပြင့္တိ့ုလည္း မြမြေျကခ့ဲရသည္။ တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မိုက္ ျငိမ္သက္ေနသည့္ တကၠသုိလ္၏ ညမ်ားတြင္ သစ္ပုတ္ပင္အို၏ငုိရွဳိက္သံသ့ဲသ့ဲကို ျကားရနိုင္ပါသည္။ သုိ့ေသာ္ တကၠသုိလ္ရင္ခြင္မွ ထြက္ခြါလာသူတိ့ုသည္အခ်ည္ႏွီးေတာ့ မျဖစ္ခ့ဲျက။ သူမအား စိတ္မပ်က္ေစခ့ဲ၍ သူမ ေျကနပ္နိုင္လိမ့္မည္ ဟုေတာ့ ထင္ပါသည္။

ျငိမ္းခ်မ္းသည့္ တန္းတူမွဳရွိသည့္ ဒီမိုကေရစီရွိသည့္ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္သစ္အား ရည္ေမ်ွာ္လ်က္။