ဖုိးထက္ - ျမ၀တီမင္းႀကီး ငိုေလၿပီ
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၀၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၀၊ ၂၀၁၅
စာဖတ္လုိ႔ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္သည္ မပူလြန္း၊ မေအးလြန္း အေျခအေန။ ကာယဒုကၡ၊ စိတၱဒုကၡမ်ား ကင္းရွင္းေနရံုသာမက ဗိုက္ထဲမွ စားၿပီး အစာမ်ား ေၾကညက္ခါစအခ်ိန္တြင္ စာဖတ္ရတာ အာရံုစူးစူးစိုက္စိုက္ ရိွလွသည္။ အထူးသျဖင့္ မိမိစိတ္ ၀င္စားသည့္အေၾကာင္းအရာကို ၎အခ်ိန္သမယတြင္ ဖတ္လို္က္ရလွ်င္ မည္သည့္စည္းစိမ္ႏွင့္မွ် မလဲႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္တတ္ၾကေသာ သဘာ၀အတိုင္း စာအုပ္ေဟာင္းတစ္အုပ္ကို သည္းႀကီး မည္းႀကီး ကြၽန္ေတာ္ဖတ္ေနမိသည္။ ေလာက စည္းစိမ္သာတည့္။
စာဖတ္လိုက္၊ စာအုပ္ကို ပိတ္လိုက္၊ စာထဲမွအေၾကာင္းအရာမ်ားကို အရင္ဖတ္ၿပီးသားအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ ေတြးၾကည့္လိုက္၊ ထုိ့ေနာက္ စာအုပ္ကို ျပန္ဖြင့္လိုက္ လုပ္ရင္း မ်က္စိႏွစ္လံုးကို မိွတ္ျပီး ေတြးမိျပန္သည္။ ေလက တျဖဴးျဖဴး။ ကိုယ္ခႏၶာႀကီးက သက္ေတာင့္ သက္သာ။ ေတြးလိုက္စမ္း အားရ ပါးရ။ ေပါက္တတ္ကရ မေတြးရင္ ၿပီးေရာေပါ့။
“ဟဲ့ ေမာင္ရင္…ဟဲ့ ေမာင္ရင္…ေၾသာ္…ထိနမိတၱတယ္…အားႀကီးသကိုး.. ဟဲ့ ေမာင္ရင္”
အေတြးေလးမွ အရသာမရိွခင္ တစ္စံုတစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေခၚေနသလိုလို။ အသံလာရာ ကုတင္ေျခရင္းသို့ မ်က္စိႏွစ္ လံုးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ....
“ေအာင္မေလး…ေသာက္ပလုတ္တုတ္” ဟု ပါးစပ္က အာေမဋိတ္စကား မယဥ္ေက်းစြာထြက္သြားသလို လွဲေနရာမွ ေငါက္ ကနဲ႔ ထထိုင္မိသည္။ မလန့္ ခံႏိုင္ရိုးလား။ တစ္ေယာက္တည္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စာဖတ္ၿပီး မ်က္လံုးမွိတ္ ေတြးေနစဥ္မွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ မတ္တပ္ရပ္ႀကီးနဲ႔ေခၚေနသည္။ လူႀကီးကိုၾကည့္ရတာ ဇာတ္ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္ေတြထဲက မွဴးႀကီး၊ မတ္ႀကီးေတြ အိမ္ေနရင္း ၀တ္ၾကသည့္ ေရွ႕ဖံုးအက်ႌႀကီးႏွင့္။ ၀တ္ထားေသာပုဆိုးကလည္း ေတာင္ရွည္ ဘာအကြက္ အ ဆင္းမွမရိွေသာ ပုဆိုးႀကီး။ ထို႔အျပင္ ေယာင္ထံုးႀကီးကိုေဘးခ်ထားသည့္ ထိုလူႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီး ၾကည့္ၿပီး ေျခရင္းမွရပ္ကာ လာႏႈိးေနေတာ့ လိပ္ျပာလြင့္ အသက္ထြက္မသြားတာ ကံေကာင္း။
“ခင္ဗ်ာ…ဟုတ္…အင္း..အဲ..အန္ကယ္လ္က ဘယ္သူလဲဗ်။ လန္႔တာဗ်ာ” ဟု ေၾကာက္ေပမယ့္ ဟန္ကိုယ့္ဖုိ႔ အားတင္းကာ ထထိုင္ရင္း ျပန္ေမးလိုက္ရသည္။
“ေအး ေမာင္ရင္…အန္ကယ္လ္က.. အဲေလ က်ဳပ္က ျမ၀တီမင္းႀကီးဘဲ” ဟု ေျဖလည္း ေျဖ။ ကုတင္ေျခရင္းသို့ ေစြ႕ကနဲ႔ တင္ပါးလႊဲ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ျမ၀တီမင္းႀကီး.. ျမ၀တီမင္းႀကီး…ျမ၀တီမင္းႀကီးဆိုေတာ့ ေကအဲန္ယူက အစိုးရနဲ႔ ပလဲ ပနံ သင့္ေနတဲ့ ကရင္ဗိုလ္ႀကီးမ်ားလား။ သူ႔ၾကည့္ရတာလည္း ကရင္ရုပ္မဟုတ္။ စကားေျပာတာလည္း ကရင္သံ မ၀ဲ။ ျမ၀တီ မင္းႀကီးဆိုေတာ့ ဘယ္သူမ်ားလဲဟု ေတြးေနရင္း ၿပီးမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ေတြးမိကာ ..
“ဟာ… အန္ကယ္လ္က ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစလား”
“ဟုတ္တယ္… ေမာင္ရင္.. က်ဳပ္က ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစဘဲ”
ဘုရား…ဘုရား ဒါဆိုေသၿပီးသား။ ဒီလူႀကီး ငါ့ကို ဘာလာေႏွာင့္ယွက္တာလဲမသိ။ ငါလဲ သူ့ကို ဘာမေကာင္းေၾကာင္းမွ မေျပာဘူးသလို သူ့သမီးကိုလည္း ဒုကၡမေပးဘူးပါဘူးလုိ႔ ေတြးေနစဥ္မွာ..
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ ေမာင္ရင္။ က်ဳပ္ကိုလဲ ဦးစလုိ႔ေခၚပါ။ ေမာင္ရင့္ရဲ့ အန္ကယ္လ္ဆိုတာႀကီး ၾကားရတာလဲ နားထဲမွာ ကေလာ လြန္းလုိ႔ ဦးစလုိ႔ဘဲ ေခၚပါ.. ရင္းရင္းႏီွးႏီွးေပါ့”
“ဟုတ္..ဟုတ္..ဘာကိစၥရိွလုိ႔လဲ အန္ကယ္လ္…အဲ…အဲ… ဦးစခင္ဗ်ား”
ကြၽန္ေတာ္ ဖ်ားသြားသည္။ ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစဆိုတာ ျမန္မာတိုင္းသိၾကသည့္ စြယ္စံုရ ပညာရိွႀကီး။ စစ္သားေကာင္းႀကီး။ စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလႏွင့္ ပုခံုးဖက္ၿပီး အဂၤလိပ္ကိုခံခ်လာသည့္လူႀကီး။ ပန္း၀ါတိုက္ပြဲမွာ အဂၤလိပ္ေတြကို ေဆာ္ပေလာ္ တီးခဲ့သည့္လူႀကီး။ သီခ်င္းခံ့၊ သီခ်င္းႀကီး၊ ယိုးဒယား၊ ပတ္ပ်ဳိး စသည့္ ျမန္မာ့ဂီတ၊ အႏုပညာမွာလည္း တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ လူႀကီး။ ဒီလိုလူႀကီးက ကြၽန္ေတာ္လိုအေကာင္ဆီကို ဘာကိစၥနဲ႔လာသနည္း။
“ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရင္ရယ္။ လမ္းၾကံဳလုိ႔၀င္လာတယ္ဘဲ မွတ္ပါေတာ့။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္ရင့္မွာလည္း ေမးစရာ ေမး ခြန္းေတြ ရိွေနတယ္မို့လား”
“ဟုတ္ကဲ့…ဦးစကို ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစလုိ႔ေခၚၾကတာ ဟို ထိုင္းနယ္စပ္က ခဏ ခဏ တြယ္ၾကတဲ့ ျမ၀တီၿမိဳ႕ကို အပိုင္စား ရလုိ႔လား ခင္ဗ်”
“ဟား…ဟား…ဟား ေမာင္ရင္ရယ္…မဟုတ္ပါဘူးကြဲ႕…ဘႀကီးေတာ္ မင္းတရားႀကီးက သရက္ခရိုင္ အထက္ပိုင္းက ျမ၀တီ ၿမိဳ႕ကို ေပးသနားေတာ္ မူခဲ့လုိ႔ပါကြဲ႕…မင္းေျပာတဲ့ ကရင္ျပည္နယ္က ျမ၀တီ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္…ဟား..ဟား…ဟား” ဟု ေျဖလဲ ေျဖ သေဘာအက်ႀကီး က်ေနသည္။
“ဟုတ္..ဟုတ္..ကြၽန္ေတာ္က အဲဒီ ကရင္ ျမ၀တီမွတ္လုိ႔။ ျမ၀တီအပိုင္စားရမွေတာ့ ဦးစမွာလည္း ကရင္မမိန္းမ တ ေယာက္ေတာ့ ရိွမွာဘဲေတာင္ ထင္မိေသးတာ..ဟဲ…ဟဲ..ၿပီးေတာ့ ဦးစက အသက္ ၂၀ ေလာက္ကတည္းက မုဆိုးဖို ျဖစ္ တာဆိုေတာ့ေလ.. အဟဲ”
“ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္း ရို္င္းတတ္တယ္ ေမာင္ရင္ရဲ့။ က်ဳပ္က ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာေတြေျပာရမွာ စိတ္မပါဘူး ေမာင္ရင္ရဲ့။ အဲဒီ မိန္းမဘယ္ႏွစ္ေယာက္တုိ႔၊ ဘယ္မွာ ဘယ္လို အိမ္ေထာင္က်တုိ႔ စတာေတြကို ေမာင္ရင္နဲ႔ ေျပာဖုိ႔ လာခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕…ဒီ့ျပင္ ေမးခ်င္တာေတြမ်ား ရိွမလားလုိ႔ကြဲ႕”
လာလာခ်ည္ေသး။ ဒင္းႀကီးက ငါ့ကိုမ်ား ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ႏႈိင္း… ရိုင္းေတြ ဘာေတြနဲ႔လုိ႔ စိတ္ခုသြားေသာ္လည္း ...
“ဟုတ္ကဲ့..ဒါဆို တျခားဟာ ေမးပါ့မယ္။ ယိုးဒယား အီေနာင္ဇာတ္ႀကီးကို ျမန္မာမႈျပဳၾကေတာ့ အိမ္ေရွ႕မင္းအမိန့္နဲ႔ ဦးစ ပါတဲ့ ေကာ္မတီရွစ္ဦးက ေရးတယ္လုိ႔ ဆိုၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ဦးစတစ္ေယာက္တည္း ေရးတယ္လုိ႔ ဆိုၾကတယ္။ အဲဒါ ဘယ္ ဟာ အမွန္လဲခင္ဗ်။”
“ဒီလိုကြယ့္ ေမာင္ရင္ရဲ့… အီေနာင္ဇာတ္ႀကီးကို တုိ႔မ်ားအဖြဲ႕ ဘာသာျပန္ ျမန္မာမႈျပဳၾကေတာ့ တစ္ဖြဲ႕လံုး ေရးၾကတာကြဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီထဲက ေတးဂီတေတြကိုေရးေတာ့ က်ဳပ္ေရးတာကြဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ ေႏွာင္းလူမ်ားက အီေနာင္ဇာတ္ႀကီး တစ္ခုလံုး ကို က်ဳပ္ေရးတယ္လုိ႔ အေကာက္အယူမွားၾကတာကြဲ႕။ က်ဳပ္က အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဂီတ၊ အႏုပညာမွာ တစ္ဖက္ကမ္းခပ္ေနၿပီလုိ႔ ဆိုၾကပါစုိ႔ကြယ္။ အသံဆန္းေတြ၊ ဂီတအသံအသစ္ေတြ ဖြဲ႕ဆို ဖန္တီးရာမွာ ၀ါသနာလဲပါ၊ စိတ္လဲ စိတ္၀င္စား…မင္းတရား ႀကီးကလဲ ေျမႇာက္စားေတာ့ ခရီးတြင္ခဲ့တာေပါ့ကြယ္”
“ဟုတ္ကဲ့…ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေခတ္က မင္းသား၀င္းဦးဆိုတဲ့ “ေလျပည္ေဆာ္သြင္းျမဴး” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းႀကီး အမ်ိဳးအစားကို “ျမင္းတက္ ယိုးဒယား” လုိ႔ ေခၚၾကတာ အဲဒီ ျမင္းတက္ ယိုးဒယားဆိုတာ ဘာလဲခင္ဗ်”
“ျမင္းေတြနဲ႔ ယိုးဒယားကို စစ္ခ်ီစဥ္မွာ ေရးဖြဲ႕ခဲ့တဲ့သီခ်င္းပါကြယ္..။ စစ္သည္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ စစ္ခ်ီၾကေတာ့ စိတ္အားေတြ တက္ႂကြၿပီး ဖြဲ႕ခဲ့တာပါကြယ္”
“ၿပီးေတာ့ ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစကို တူရိယာအစံု တီးတတ္တယ္လုိ႔ ဆိုၾကတယ္။ ဟုတ္ပါသလားခင္ဗ်”
“အိမ္း..ဒါေတာ့ ဟုတ္တယ္ကြဲ႕…။ က်ဳပ္က ေၾကး၀ိုင္းလည္း ေကာင္းေကာင္းတီးတတ္တယ္။ ပတၱလားလည္း ေကာင္းေကာင္း တီးတတ္တယ္။ ေစာင္းလည္း ရသကြဲ႕။ က်ဳပ္တီးတတ္တယ္ဆိုတာ သူမ်ားတီးၿပီးသား လိုက္တီးတတ္တာ မဟုတ္ဘူးကြဲ႕…။ အသံကို နားလည္ၿပီး ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့အသံကို ရွာတီးႏိုင္တာကြဲ႕။ ေမာင္ရင္ နားလည္ေအာင္ေျပာရရင္ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြႀကီး ယုဒသန္တုိ႔ တိုင္းျပည္က ဒို၊ ေရ၊ မီ၊ ဖာ ဆိုတဲ့အသံေတြကို ေၾကး၀ိုင္း၊ ပတၱလား၊ ေစာင္းနဲ႔ အသံရွာတတ္တာေပါ့ကြယ္..။ လိုက္စားသမွ် နားလည္တာေပါ့ ေမာင္ရင္ရယ္”
“ေၾသာ္..ဟုတ္သားဘဲ..ဦးစက ယုဒသန္ဆိုလုိ႔ သတိရသြားတယ္။ ဆရာႀကီးမိတ္ေဆြ ယုဒသန္က ဦးစကို ျမန္မာျပည္မွာ ဉာဏ္အထက္ျမက္ဆံုး၊ အျမင္အက်ယ္ဆံုးလုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သိပၸံအတတ္ပညာမွာ ဥေရာပသားတိုက္သားေတြက ျမန္မာတုိ႔ထက္ ပိုကြၽမ္းက်င္လုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သင္ၾကားေစခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္တဲ့..အဲဒါ အဟုတ္ဘဲလား”
ဦးစသည္ မ်က္ႏွာက်က္ကို ရီေ၀ေ၀ေမာ့ၾကည့္ရင္း..
“အိမ္းကြယ္..က်ဳပ္မိတ္ေဆြႀကီး ယုဒသန္ကိုသတိရလိုက္တာ..ဟုတ္တယ္ကြဲ႕။ အဲဒီစကားေတြ က်ဳပ္ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီလိုကြဲ႕ က်ဳပ္လဲ အရင္က ဒီမ်က္ႏွာျဖဴေတြကို အထင္ေသးတယ္ကြဲ႕။ အထင္ေသးဆို က်ဳပ္နဲ႔ မင္းႀကီးမဟာဗႏၶဳလက ပန္း၀ါမွာ အဂၤလိပ္ေတြကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္ႏိုင္ခဲ့တာကိုး။ စစ္သုံ႔ပန္းေတြ အမ်ားႀကီးဖမ္းမိလုိ႔ က်ဳပ္ေတာင္ မညႇင္းဆဲရ၊ မႏိွပ္စက္ရ၊ ေကာင္းစြာ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္လုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ခဲ့ေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရင္ရယ္… ရန္ကုန္မွာ က်ဳပ္တုိ႔ သူတုိ႔နဲ႔ တကယ္ လည္း ယွဥ္တိုက္ရေရာ သူတုိ႔လက္နက္ေတြ က်ဳပ္တုိ႔ ဘယ္မွာမီွလုိ႔လဲ။ က်ဳပ္တုိ႔ အေျမႇာက္ေတြက တဆင့္ဘဲ ကြဲေနခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ အေျမႇာက္ေတြက မီးပါေလာင္တာကိုး ေမာင္ရင္ရဲ့။ သတိၱအရာမွာ က်ဳပ္ေကာ၊ မင္းႀကီးဗႏၶဳလေကာ၊ က်ဳပ္တုိ႔ စစ္ သားေလးေတြေကာ သူတုိ႔ကိုယွဥ္ႏိုင္တာေပါ့။ သတိၱရိွၿပီး ဗ်တၱိမဲ့ရင္ အလကားေမာင္ရင္ရဲ့။ က်ဳပ္တုိ႔မင္းတရားႀကီး တပ္ ေတြက အခ်င္းခ်င္းနဲ႔ ယိုးဒယားေလာက္သာ ႏိုင္ေအာင္တိုက္ႏိုင္ၾကတာ..မ်က္ႏွာျဖဴတပ္ေတြနဲ႔က်ေတာ့ လက္နက္ကို ဘယ္ လိုမွ ယွဥ္မရေတာ့ ႐ႈံးခဲ့ရသာကိုး။ ဒီေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ အတတ္ပညာေတြကိုသင္ခ်င္လုိ႔ ေျပာခဲ့တာကြဲ႕”
“ဒါေတြ ဦးစေျပာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ အခုကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္မွာဘဲ ဘာထူးမွာလဲ ဦးစရာ။ ကြၽန္ ေတာ္တုိ႔ စစ္တပ္က အခ်င္းခ်င္းသာ စြာတာဗ်။ အခ်င္းခ်င္းသာ သတိၱေတြ စြတ္ေကာင္းျပေနတတ္တာဗ်။ သူမ်ားနဲ႔ဆို ခံေနရ တာပါဘဲ ဦးစရာ။ ဒါေတြ ေျပာမေနခ်င္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး တစ္ခုေလာက္ေမးခ်င္တာ ရိွေသးတယ္”
“ေမးပါ ေမးပါ ေမာင္ရင္..က်ဳပ္အခ်ိန္ရိွပါေသးတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့.. ဦးစကို နန္းတြင္းမွာ စစလုိ႔ ခ်စ္စႏို္း ေခၚၾကတယ္ဆို။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီလိုေခၚၾကတာလဲခင္ဗ်”
“ခ်စ္လုိ႔ေပါ့ကြယ္..ခ်စ္ဆို က်ဳပ္က ကေဘာ္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းကို အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္က မဏိပူရေစာ္ဘြားကို ေပးမယ္လုပ္တာကိုး။ အဲဒီအခ်ိန္က က်ဳပ္တုိ႔က အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမစစ္ပြဲမွာ ႐ႈံးၿပီးခါစ။ က်ဳပ္တုိ႔ကို အႏိုင္က်င့္တဲ့ သေဘာေပါ့ကြယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္က သူတုိ႔ကိုယ္စားလွယ္ ဗိုလ္ဗားေနးကေန ကန္႔ကြက္ရတာကိုး။ တိုတိုေျပာရရင္ ေအာင္ျမင္တယ္ေပါ့။ ဒါက မင္းဘုရား ႀကီးေတြရဲ့ အေရးေတာ္ကို ထမ္းရြက္တယ္ေပါ့ကြယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္က ေမာင္ရင္ေျပာခဲ့သလို သီခ်င္းႀကီး၊ ပတ္ပ်ိဳး၊ ႀကိဳး၊ သီခ်င္းခံ့၊ ေဘာလယ္ စတာေတြကို ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ နားလည္တာကိုး။ ၃၇ မင္း နတ္ကိုးကြယ္ပံုကို ဘုန္းေတာ္ဘုရား အမိန္႔ေတာ္ ျမတ္နဲ႔ က်ဳပ္က သုေတသနျပဳ၊ ေလ့လာၿပီး ေရးခဲ့ေသးတာကိုး။ ေျပာရရင္ေတာ့ စြယ္စံုရေပါ့ကြယ္။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကို မင္း တရားႀကီးနဲ႔ နန္းေတာ္တစ္ခုလံုးက ခ်စ္ၾကတာေပါ့။ ခ်စ္ၾကေတာ့ အဖ်ားစြပ္ၿပီး စစလုိ႔ ေခၚၾကတာေပါ့ကြယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ လြမ္းစရာႀကီးကြဲ႕ ေမာင္ရင္ရဲ့”
ကြၽန္ေတာ္က သူ၏ စြယ္စံုရဆိုသည့္စကားကို ၾကားေတာ့ အူထဲ အသဲထဲ ယားမိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ၏ “အဟတ္” ဟု ရယ္သံျပဳမိသည္။
“ေမာင္ရင္က ဘာရယ္တာလဲကြဲ႕။ က်ဳပ္ေျပာတဲ့ အထဲ ဘာမ်ားေလွာင္ရယ္စရာပါလုိ႔လဲ”
“ေၾသာ္ …ဦးစက ဦးစကိုယ္ ဦးစ စြယ္စံုရဆိုလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေခတ္ကိုေတြးမိၿပီး ရီခ်င္မိလုိ႔ပါ”
“ေအး…ေအး..လုပ္ပါအံုးကြယ့္…ေမာင္ရင္တုိ႔ ေခတ္ က်ဳပ္တုိ႔ ႏိုင္ငံႀကီးအေၾကာင္းေျပာျပပါအံုး။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္ကိုက်ဳပ္ ႂကြား၀ါၿပီး စြယ္စံုရတယ္လုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြဲ႕။ က်ဳပ္က ႏိုင္ငံ့အေရးမွာလဲ သံတမန္နည္းနဲ႔ အမ်ားႀကီး ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ တယ္။ စစ္ပြဲေတြလဲ အမ်ားႀကီး တိုက္ခဲ့တယ္။ သကၠတ ဘာသာကိုလဲ ေရးတတ္တယ္။ ဟိႏၷဴစတန္နီစကားကိုလဲ ထမင္းစား ေရေသာက္ ေျပာတတ္တယ္။ ကသည္းစစ္သားေတြဆီက ကသည္းဘာသာကိုလဲ သင္ထားေသးတာကိုး။ ျမန္မာ့ဂီတ အႏုပညာမွာလဲ က်ဳပ္ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ရိွခဲ့တာ ေမာင္ရင္တုိ႔ ေခတ္အထိ က်ဳပ္ေရးခဲ့တဲ့ သီခ်င္းႀကီးေတြ ဆိုေနၾကဆဲ မို႔လားကြဲ႕။ တူရိယာ ပစၥည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလဲ က်ဳပ္က ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး တီးတတ္၊ ခတ္တတ္ကိုးကြဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ စြယ္စံုရခဲ့တယ္လုိ႔ ေျပာတာပါကြယ္။ ဒါနဲ႔ လုပ္စမ္းပါအံုး..ေမာင္ရင္တုိ႔ေခတ္က ဘာမ်ားရီစရာ ရိွလုိ႔လဲ။ က်ဳပ္စြယ္စံုရတာနဲ႔ ေမာင္ရင္တုိ႔ ေခတ္ရီ ရတာနဲ႔ ဘာဆိုင္လုိ႔လဲ”
“ကြၽန္ေတာ္ ေျပာပါ့မယ္ ဦးစရယ္။ ဦးစကို ေစာ္ကားခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ မယံုတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးစ စြယ္စံု ပညာရွင္ႀကီး၊ လူေတာ္ႀကီး တစ္ေယာက္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခု ေခတ္မွာ ဦးစ စြယ္စံုရတယ္ဆိုတာ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ သနားတယ္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ အခုေခတ္ စစ္ဗိုလ္ေတြက စစ္တိုက္ရံုသာ မကေတာ့ဘူး။ ေနရာတကာကို ေတာ္ၾကတာ ခင္ဗ်။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလဲ ရတယ္။ က်န္းမာေရးလဲ ရတယ္။ ပညာေရးလဲ ရတယ္။ စီးပြားေရးလဲ ရတယ္။ ဆက္ သြယ္ပို႔ေဆာင္ေရးလဲ ရတယ္။ စိုက္ပ်ိဳးေရးလဲ လာထား။ ဘယ္ေနရာ ပို႔လိုက္ ပို႔လုိက္ မလုပ္ႏိုင္တာ မရိွဘဲ ေတာ္ၾက တာကိုးဗ်။ အိုဗ်ာ..ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အိမ္သာက်င္း တူးခိုင္းရင္ေတာင္ သူမ်ားထက္ သာေအာင္ အနက္ႀကီး တူးႏိုင္ၾကတဲ့ လူေတြကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဦးစကို သနားလုိ႔ ရီမိတာပါ”
“ေဟ..ဟုတ္သလား။ လုပ္စမ္းပါအံုး။ အမွန္အတိုင္းဆိုရရင္ က်ဳပ္က “ထူးမျခားနား” ဆိုတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား ဘုန္းေတာ္ဘြဲ႕ သီခ်င္းႀကီးကို ေရးခဲ့ေပမယ့္ အယူ၀ါဒမွာ သိပ္အစြဲအလန္း မရိွတဲ့ တစ္ေယာက္ပါကြယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္ရင့္ကို အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံပါ့မယ္။ က်ဳပ္က က်ဳပ္စြယ္စံုရတာကို ဂုဏ္လဲ ဂုဏ္ယူတယ္ကြဲ႕။ က်ဳပ္ထက္မ်ား စြယ္စံုရတဲ့သူေတြ ရိွေသးသလားကြဲ႕။ ရိွရင္လဲ ဘယ္သူေတြလဲကြယ့္။ က်ဳပ္သြားေတြ႕စမ္းအံုးမယ္။ ေျပာစမ္းပါကြယ္။ ပညာရွင္အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ ေမာင္ရင္နဲ႔ စကားေျပာရတာထက္ ပိုၿပီး အရသာရိွမယ္ ထင္တယ္ကြဲ႕”
ကြၽန္ေတာ့္ကို ပညာရွင္မဟုတ္ဘူး၊ သာမန္လူပါကြယ္ဆိုတဲ့ အေျပာေတြကို လံုး၀ မနာက်ည္းေသာ္လည္း ရီခ်င္စိတ္က ထိန္း မရေတာ့ဘဲ မထိန္းဘဲ ၀ါးလံုးကြဲ ရယ္မိေတာ့သည္။
“ဟား…ဟား..ဘာရယ္…ဦးစက အဲဒီ စြယ္စံုရ ပညာရွင္ေတြနဲ႔ သြားေတြ႕မယ္..ဟုတ္လား…သူတုိ႔အကုန္လံုးကို သြားေတြ႕ မယ္ ဟုတ္လား…ဟား…ဟား…ဟား…”
မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး
“လုပ္စမ္းပါ ေမာင္ရင္ရဲ့.. သူတုိ႔ စြယ္စံုရတာ ဘာေတြလဲကြဲ႕..ဘယ္သူေတြလဲကြဲ႕..အေသးစိပ္ ေျပာျပပါအံုး” ဟု ေမးလာ သည္။
ကြၽန္ေတာ္က လက္ရိွေခတ္ႀကီး၏ စြယ္စံုရ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား၏ သတင္း၊ အတင္းမ်ားကို ေလေၾကာရွည္ေနမိသည္။ ဦးစကမွ တူရိယာမ်ိဳးစံုဘဲ တီးတတ္ေၾကာင္း။ သူတုိ႔ထဲမွာ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ ပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြပင္ ရိွေၾကာင္း။ စသည့္…စသည့္ တုိ႔ကို ေလေၾကာသန္၊ ရင္ေၾကာသန္ ေျပာေနစဥ္မွာ ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးသံကို ၾကားရသည္။ အလို…ဦးစ ငိုေနပါေရာ..
“ဟာ…ဦးစ..ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ ဘာမ်ားပါလုိ႔လဲဗ်။ ဘာငိုစရာပါလုိ႔လဲခင္ဗ်။ ဦးစကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်” ဟု ကြၽန္ ေတာ့္စကားမွ မဆံုး ...
“ေမာင့္ရင့္ကို စိတ္ဆိုးလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရင္ရယ္။ ေမာင္ရင္ေျပာသလိုသာဆို က်ဳပ္က ဘာဟုတ္ေသးလဲ။ က်ဳပ္ထက္ ပိုေတာ္၊ ပိုထက္တဲ့ လူေတြ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ အမ်ားႀကီး ေပၚေနပါလားလုိ႔ ေတြးမိေတာ့ ကိုယ့္ ကိုယ္ ကိုယ္ ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီး ဘ၀င္ကိုင္ေနမိတာကို ၀မ္းနည္းလုိ႔ပါ ေမာင္ရင္ရယ္…က်ဳပ္ တကယ္၀မ္းနည္းလြန္းလုိ႔ပါ..ဟီး….ဟီး…ဟီး” ဟု အားရ ပါးရ ငိုသံႀကီးကို မၾကားရက္ႏိုင္လုိ႔ မတ္တပ္ထအရပ္တြင္ ႏိုးတ၀က္၊ အိပ္တ၀က္ ဇိမ္ခံရင္း အိပ္မက္ေနသည့္ ကြၽန္ေတာ္ ႏိုး ေလသည္။
ေျခရင္းကို ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ ဘယ္သူမွမရိွ။ ကြၽန္ေတာ္ ေၾကာက္စိတ္၀င္မသြားပါ။ စိတ္ထဲမွာ ျမ၀တီမင္းႀကီး၏ ယူက်ံဳးမရ ငိုသံ ႀကီးကုိုသာ ၾကားေယာင္ရင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုမွမေကာင္း။ သနားစရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိေတာ့ ျမ၀တီမင္းႀကီး ဦးစေရ။
ဖိုးထက္