ဖုိးထက္ - ခ်ဥ္စုတ္တဲ့ အန္ဖတ္ေတြ
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၅၊ ၂၀၁၅
ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ႏွင့္ ဆရာမ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) တုိ႔၏ စာေပေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ ေမးခြင့္ၾကံဳသျဖင့္ လူလယ္ေခါင္ ပရိတ္သတ္ၾကားတြင္ ကြၽန္ေတာ္ ထၿပီး ေမးခြန္း ေမးဘူးသည္။ မလိုအပ္ေသာ ေမးခြန္းေတြေမး၊ ကိုယ္ရည္ေသြးေသာ ေမး ခြန္းေတြကိုေမး၊ စာေပႏွင့္ တိုက္႐ုိက္မသက္ဆိုင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြကို တိုက္႐ုိက္က်က် ေမးၾကေသာ ပရိသတ္ အခ်ိဳ႕ ကို တစ္ဦးတည္းသေဘာအရ ကြၽန္ေတာ္ သေဘာမက်ေသာ္လည္း ဒူးတုန္တုန္၊ ရင္တုန္တုန္ျဖင့္ ထိုစဥ္က ေမးဘူးခဲ့သည္။ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ကို ဦးတည္ၿပီး ေမးခဲ့ေပမယ့္ ဆရာမ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) ကပါ ၀င္ေရာက္ကူညီ ေျဖၾကားေပးခဲ့သည္။
ေမးခြန္းကို အတိအက် လံုးေစ့ ပတ္ေစ့ မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေျပာျပရလွ်င္… “ဆရာ ခင္ဗ်ား..ဆရာေရးတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ စာေရးဆရာေတြဆိုတာ ဇီ၀ဇိုးငွက္ေတြနဲ႔ တူတယ္။ ဇီ၀ဇိုးငွက္ေတြဟာ ကိုယ္ ေႀကေႀကညက္ညက္ စားေသာက္ မ်ိဳခ်ထားသမွ်ကို ျပန္အန္ထုတ္ၿပီး ေဆးဘက္၀င္ေစသလိုမ်ဳိး စာေရးဆရာေတြဟာ ကိုယ့္ စိတ္အာရံုထဲမွာ၊ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳမွာ ေၾကညက္ေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ကိစၥေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြကို ျပန္အန္ထုတ္တဲ့ အေနနဲ႔စာေရးၾကတယ္။ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ေဆးဘက္၀င္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အခုေခတ္ တစ္ခ်ိဳ႕ စာေရးဆရာၾကီး၊ စာေရးဆရာမၾကီးေတြဟာ ဘယ္သူမွ ေဆးဘက္မ၀င္တဲ့ စာမ်ဳိးေတြ။ အာဏာရွင္ လက္တစ္ဆုပ္စာကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စာမ်ဳိးေတြေရးၾကတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲခင္ဗ်ား” ဟု အေႏွာင့္မလြတ္ အသြားမလြတ္ေမးခြန္းျဖင့္ ဆရာ့ကို ဒုကၡေပးဘူးခဲ့သည္။
ဆရာေန၀င္းျမင့္က ဟာသရိွသူ စာေရးဆရာၾကီးပီပီ ဟာသမ်ားျဖင့္ ျဖည့္စြက္ၿပီး စာအစံုဖတ္ဖို႔ လိုေၾကာင္း။ ေကာင္းတာ၊ မေကာင္းတာကို စာဖတ္မ်ားလာတဲ့ အခါ သူ႔ဘာသာ လူက အလိုလို ခြဲျခားတတ္လာမွာ ျဖစ္ေၾကာင္း။ စာေရးဆရာတစ္ခ်ိဳ႕ အဲဒီလို အာဏာရွင္ လက္ကိုင္တုတ္ ပံုစံနဲ႔ေရးၾကတာလဲ သူ႔တစ္ဦးတည္းအေနျဖင့္ေတာ့ မထူးဆန္းေၾကာင္း။ လူမွာ လူဆိုး နဲ႔လူေကာင္း ႏွစ္မ်ဳိးဘဲ ရိွေၾကာင္း။ စာေရးဆရာေတြလဲ လူဆိုတာ သတိထားေစခ်င္ေၾကာင္း ေျဖၾကားေပးခဲ့သည္။ ဆရာမ မသီတာ (စမ္းေခ်ာင္း) ကေတာ့ အဲဒီလို ျပည္သူလူထု ဘက္မလိုက္ေသာ စာေရးဆရာေတြဆိုၿပီး အာဃာတထားကာ သူတုိ႔ စာေတြကို မဖတ္ဘဲ မေနေစလိုေၾကာင္း။ လူကိုမႀကိဳက္ေပမယ့္ စာကိုေတာ့ ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ ဖတ္ပါလို႔ တိုက္တြန္းသြားခဲ့ သည္။
တကယ္ဆို ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အဲဒီေမးခြန္းက ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ အိမ္နီးခ်င္း ႏို္င္ငံတစ္ခုႏွင့္ စကားမ်ား တင္းမာၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အလြန္ေလးစား အားက်ရသည့္ စာေရးဆရာမၾကီးတစ္ေယာက္က ေျမႇာက္ထိုး ပင့္ေကာ္လုပ္သည့္ စာမ်ဳိးေတြ ေရးသည္။ အတိတ္က ေရႊထီးကို ေရႊေဆး ျပန္သုတ္ျပသည္။ အိမ္နီးခ်င္းႏို္င္ငံကိုေၾကာက္ၿပီး ဒူးေထာက္ အညံ့ခံရမည္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မဆိုလို။ ၂၁ ရာစုမွာ ၁၈ ရာစုက ေအာင္ပြဲေတြထုတ္ျပၿပီး ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ ၾကီးသထက္ ၾကီးလာေအာင္ လုပ္ခ်င္သည့္ ဆရာမၾကီးကို ကြၽန္ေတာ္ တကယ္နားမလည္ခဲ့။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကြၽန္ေတာ္အားက်ရသည့္ စာေရး ဆရာၾကီးေတြ ရိွပါေသးသည္။ စစ္သားတပိုင္း အရပ္သားတပိုင္း သမၼတႏွင့္ အလြန္နီးစပ္ၾကသည့္ဘ၀ေတြ ေရာက္သြားၿပီး အေႏွာင့္အသြား မလြတ္သည့္ စာမ်ား၊ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ ျမန္မာစစ္တပ္ လူ၀ါး၀သမွ်ကို ျငိမ္ခံ၊ အၿမီးသပ္၊ ေခါင္းသပ္လုပ္ၿပီးမွ ဒီမိုကေရစီကို ေခ်ာ့ေတာင္းေပါ့ဆိုသည့္ စာေရးဆရာၾကီးေတြသည္ ကြၽန္ေတာ္ အားက် ေလးစား ၾကည္ညိဳရသည့္ စာေရး ဆရာၾကီးေတြ။
စာေပသည္ ျပည္သူ႔အတြက္ဆိုသည့္အဆိုကို ကြၽန္ေတာ္ လက္မခံပါ။ စာေပသည္ စာေပအတြက္ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ အထူး သျဖင့္ စာေပသည္ ေရးသူ စာေရးဆရာအတြက္ ျဖစ္သင့္ပါသည္။ ေကာက္က်စ္ ယုတ္မာမႈေတြပါသည့္ ႐ုိးသား ျဖဴစင္သည့္ စာမ်ဳိးကို ေရးသည့္ စာေရးဆရာေတြ ဆိုလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္က ပိုလို႔ေတာင္ ခ်စ္ရ၊ ၾကည္ညိဳရေသးသည္။ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္း ၏ “ဘ၀ တစ္သက္စာ မွတ္တမ္း”၊ ဆရာၾကီး ေသာ္တာေဆြ၏ “ေသာ္တာေဆြ၏ ေသာ္တာေဆြ” အတၳဳပၸတၱိ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ဘူးသူတိုင္းသိၾကပါသည္။ ဆရာၾကီး ေရႊဥေဒါင္းက သူ၏ ေပခဲ့၊ ေတခဲ့၊ ဆိုးခဲ့ ပံုမ်ားကို မခြၽင္းမခ်န္ ေရးျပသြားခဲ့သည္။ ဆရာၾကီး ေသာ္တာေဆြကေရာ။ သူ႔ဂုဏ္သိကၡာကိုထိပါးခံၿပီး ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကို မခြၽင္းမခ်န္ ေရးျပခဲ့သည္။ ဘယ္ျပည္ သူလူထု ေကာင္းစားေရးမွ မပါ။ သူတုိ႔စာေတြဖတ္ၿပီး နိဗၺာန္မဂ္ဖို ရက္တိုတို ေရာက္ၾကပါေစလို႔လဲ မရည္ရြယ္ခဲ့။ သို႔ေသာ္ ႐ုိးဂုဏ္ အလြန္ျပည့္သည့္ ျမန္မာစာေပ သမုိင္းမွတ္တိုင္ၾကီးမ်ား အျဖစ္ ရိွေနၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္က စာေရးဆရာမ်ားကို အလြန္ ေလးစား အားက်သည္။ ကဗ်ာေလး တစ္ပုဒ္ မဂၢဇင္းထဲ ပါဘူးသူပင္ ဆရာတပ္ေခၚဖို့ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ ဘယ္ဂ်ာနယ္ထဲ ပါဘူးသူမဆို ေလးစားသည့္ မ်က္လံုး ျဖင့္ ကြၽန္ ေတာ္ အျမဲၾကည့္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာရေသာ သူမ်ားက ေရႊဥေဒါင္း၊ ေဖျမင့္၊ ဂ်ဴး၊ မိုးမိုး (အင္းလ်ား) ဟု ေရွ႕က ဆရာ၊ ဆရာမ မတပ္ဘဲ ေခၚလွ်င္ကိုဘဲ မေခၚရေကာင္းလားဟု ေငါက္၊ ငမ္း မိသည္။ ဗိုလ္က် အႏိုင္က်င့္လိုျခင္း အလ်င္း မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေလးစား၊ အားက်ရသည့္ စာေရး ဆရာၾကီးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာရသူမ်ားကလဲ ေလးစား အားက်ေစခ်င္ျခင္းသာ။
စာေရးဆရာမ်ားသည္ လူမ်ား ျဖစ္သည္ဆိုသည့္ ဆရာ ေန၀င္းျမင့္၏ အေျဖကို ကြၽန္ေတာ္ အလံုးစံု ခြၽင္းခ်က္မရိွ သေဘာ တူသည္။ လက္ခံပါသည္။ လူေတြပီပီ အျမင္၊ အယူ၀ါဒ ကြဲျပားႏိုင္သည္။ သူ႔ခံယူခ်က္၊ ခံစားခ်က္ကို လြတ္လပ္စာ ထုတ္ ေဖာ္ေရးသားပိုင္ခြင့္ အျပည့္ရိွသည္။ ဒီမိုကေရစီ မၾကိဳက္ဘဲ စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ကို ၾကိဳက္ပိုင္ခြင့္ေသာ္မွရိွသည္လုိ႔ ကြၽန္ ေတာ္ ထင္သည္။ အာဏာရွင္ စနစ္နဲ့မွ ျမန္မာျပည္သူလူထုက ျဖစ္မွာဆိုသည့္ အေျပာကို ေျပာသည့္ ဆရာတစ္ေယာက္ ကိုနည္းနည္းမွ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္မခုခဲ့။ သို႔ေသာ္လည္း ႐ုိး႐ုိးသားသား မၾကိဳက္တာဘဲ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ျဖဴစင္သည့္ အယူ၊ ၀ါဒ ကြဲျပားတာဘဲ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။
သုိ႔တည္းမဟုတ္ဘဲ အရပ္တကာ အတင္း လွည့္တုပ္ေနသည့္ ပုဂိၢဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္သည့္ အေရးအသားမ်ဳိးျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ အားက်ရသည့္ စာေရး ဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ားက ေရးသားလာလွ်င္ ဘယ္လို စိတ္ထားမ်ဳိးေတြထားၾကၿပီး ဒီလိုစာမ်ဳိးေတြ ေရးထုတ္ေနၾကသလဲဆိုသည့္ ေမးခြန္းက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကို အျမဲ လႈပ္ခပ္၊ ပူေလာင္ေစသည္။ အထူးသျဖင့္ လက္ရိွ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းမွာ ဆိုပါစို႔။
ျမန္မာစစ္တပ္မွ ေခါင္းေဆာင္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ လူ၀ါး ၀လြန္းမက ၀လာသည္။ စစ္တပ္ကို သူတုိ႔၏ ကိုယ္ပိုင္ ကာကြယ္ေရး အဖြဲ့အစည္းၾကီးတစ္ခုလို သေဘာထားၿပီး တိုင္းျပည္ မ်က္ႏွာကို လံုး၀မငဲ့သည့္လူေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျဖစ္ေနသည္။ ဆက္ၿပီး ျဖစ္ဖို့ ၾကိဳးစားေနၾကသည္။ ၄၃၆ ကို အတင္းဖက္တြယ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အေပၚမွ အရွင္၊ သခင္ေတြလို ေနခ်င္ၾကသည္။ ၅၉(စ) ကို ဘန္ကာလုပ္ၿပီး အတိုက္အခံကို လက္နက္ၾကီး၊ လက္နက္ငယ္မ်ားျဖင့္ အားရ၊ပါးရ ေဆာ္ ပေလာ္ တီးၾကသည္။ ဆယ္သက္ စားမကုန္သည့္ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြကို ခိုး၀ွက္ ကဲ့ယူေနၾကၿပီး တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲတြင္းထဲသို႔ ဘီးတပ္ဆင္း ေနသည္ကို မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကသည္။ ထိုအေျခအေနေတြထဲမွာ စာေရးဆရာေတြသည္ ျပည္သူလူထုဘက္က ေနသင့္သလား။ ျပည္သူလူထုအက်ိဳးကို ေရွး႐ႈသည့္ အေရးအသားေတြကို ေရးသင့္သလား။ အားေပးသင့္သလား။ ထိုကဲ့ သို႔ေသာ ေမးခြန္းေတြ ေမးေနဖို႔ မလိုဘူး ထင္ပါသည္။
အခုလက္ရိွ NLD ၏ အမတ္ေလာင္း ေရြးခ်ယ္မႈႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕မွ တစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ အျခားေသာ စစ္အစိုးရ အတိုက္အခံ လူမ်ားကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ကိစၥကို အမ်ား နေ၀တိမ္ေတာင္ ျဖစ္ရသလို ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘ၀င္ မက်။ ဦးကိုကိုၾကီးတုိ႔၏ ျဖဴစင္ သန္႔ရွင္းသည့္ ႏိုင္ငံေရးပံုရိပ္ကို ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မ်ား NLD မွာ အသံုးမခ်ႏိုင္ ျဖစ္ရသနည္း။ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး အေတြး အသီးသီးျဖင့္ ထင္ျမင္ယူဆၾက။ ေ၀ဖန္ၾက။ ေထာက္ျပၾကသည့္ကိစၥေတြကို ကြၽန္ေတာ္ တေလးတစား ဖတ္သည္။ သေဘာတူသည္လည္း ရိွ။ သေဘာမတူသည္လည္း ရိွ။ မည္သုိ႔ပင္ရိွေစ ဒီမိုကေရစီဆိုမွေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ထင္ျမင္ ယူဆခ်က္ကို လမ္းေဘး ေျမတူးသူမွအစ သမၼတလုပ္သူအထိ ေဖာ္ျပပိုင္ခြင့္ ရိွရပါမည္။
သို့ေသာ္လည္း ထိုအေရးအတြက္ စာေရး ဆရာၾကီးမ်ား၊ စာေရး ဆရာမၾကီးမ်ားကိုယ္တိုင္က ၀င္ေရာက္ေ၀ဖန္သည့္ အေရး အသားတစ္ခ်ဳိ႕သည္ အားနာနာျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ အဆင့္အတန္း လံုး၀မရိွသည့္ အေရးအသားေတြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ၈၈ အဖြဲ႕ကဘဲ သူတုိ႔ေျပာလွ်င္ရသည့္ သူငယ္ႏွပ္စားပံုစံမ်ဳိးျဖင့္ ေရးၾကတာ အံၾသစရာ။ ကာယကံရွင္ေတြက ဘာအသံမွ မ ထြက္ဘဲ လူၾကီး လူေကာင္းဆန္ဆန္ တံု႔ျပန္သေလာက္ ၾကားက ငထြားက ခါးနာသည့္ အေရးအသားေတြ။
ေနာက္ထပ္ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသအရဆံုး အခ်က္တစ္ခု ရိွသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူလူထုကို အတိုက္အခံ ဘက္ကလဲ ျပည္သူလူၾကီး၊ စစ္ဗိုလ္ လူထြက္ေတြကဲ ျပည္သူလူထုၾကီး စသည္ျဖင့္ ျပည္သူလူထုအားကိုသိသျဖင့္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေျပာၾက၊ ေဟာၾကသည္။ မထူးဆန္း။ အခု ထိုအတင္းတုပ္သည့္ စာေရး ဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ားမွာ NLD က အစိုးရ အတိုက္အခံအခ်ိဳ႕ကို လက္မတြဲတာႏွင့္ဘဲ ျပည္သူလူထုၾကီးကဘဲ စိတ္ပ်က္သြားၿပီပံုစံမ်ဳိး ေရးၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူလူ ထုႏွင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရး မုန္းတီးမႈမ်ားျဖင့္ တိုက္ေပးၾကတာ အံၾသလို႔ မဆံုး။
အထက္က ကြၽန္ေတာ္ ဆိုခဲ့သလို NLD က ဦးကိုကိုၾကီး၊ ေဒၚညိဳညိဳသင္းတုိ႔ကို အသံုးမခ်တာ သေဘာမက်တာေတာ့ အ မွန္။ သို႔ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ကျဖင့္ ဒီအခ်က္တစ္ခုတည္းျဖင့္ NLD ကို ဘဲ့တိုက္ၿပီး အျခားပါတီမ်ားကို မဲေပးဖို႔ ဘယ္လိုမွ စဥ္းစားလို့မရ။ စစ္အစိုးရက ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္ေက်ာ္ ႏိုင္ငံကို လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ခဲ့ၾကၿပီ။ ေနာက္ ငါးႏွစ္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲ အတြက္ NLD ကို ကိုယ့္ မဲတစ္ျပား ပံုေအာလိုက္လို႔ ငါးပါးပင္မက ဆယ္ပါးပင္ ေမွာက္ေမွာက္ ဘာအေရးနည္း။ ထို႔အတူ ထို အမတ္ေလာင္း ေရြးခ်ယ္မွဳအတြက္ မေက်မနပ္ ျဖစ္တာနဲ့ဘဲ NLD က ေျမာင္းထဲကို ထိုးဆိုက္ေတာ့မည္ဆိုသည့္ ဆရာ၊ ဆရာမၾကီးေတြ၏ အေတြးအျမင္ေတြသည္ အလြန္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္ပါသည္။ ေဒၚစု၏ ေခါင္းေဆာင္မႈေအာက္မွာ အထုခံ၊ အႏွက္ခံဘ၀ျဖင့္ ေနလာခဲ့ၾကရသည့္ NLD ပါတီ၀င္ေတြက ဒုနဲ႔ေဒး။ NLD ထက္ သမုိင္းေၾကာင္း ျဖဴစင္ အနစ္နာ ခံသည့္ ဗမာလူမ်ဳိးပါတီ ယခု လက္ရိွျမန္မာႏိုင္ငံမွာမရိွတာကို မသိတာလား။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္သည္လား။
ဆရာ ေန၀င္းျမင့္ က စာေရးသူေတြ ဆိုတာ ဇီ၀ဇိုး ငွက္ေတြတဲ့။ စားမ်ိဳထားသမွ် ျပန္အံေထြးထုတ္ၿပီး ေဆးဘက္၀င္ေစသတဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ စာေရးဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ားကျဖင့္ ဇီ၀ဇိုးငွက္ၾကီးေတြျဖစ္တာေတာ့ အမွန္။ သို႔ေသာ္ ျပန္အံထုတ္သည့္ အံဖတ္ ေတြက ေဆးဖက္လဲ မ၀င္။ အနံ႔ကလဲ တေထာင္းေထာင္း။ စိတ္ညစ္ရတာဘဲ အဖတ္တင္ပါသည္။ ဆရာနဲ႔ ဆရာမက ကြၽန္ ေတာ့္ေမးခြန္းကို ေျဖသြားသလို လူေကာင္းနဲ႔လူဆိုးလုိ႔ ခြဲျခားလိုက္ရေအာင္ကလဲ စာေရးသူေတြကို ၾကည္ညိဳေလးစားသည့္ စိတ္အခံျဖင့္ ခြဲမထားခ်င္။ သူတုိ႔ေရးသည့္စာေတြလဲ ဖတ္ရပါအံုးမည္။ သို႔ေပသိ….အနံ႔ တေထာင္းေထာင္းထ ခ်ဥ္စုတ္ေစာ္ နံေနသည့္ အံဖတ္ေတြ ျဖစ္ေနမွာဘဲ ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္လွပါသည္။
ဖိုးထက္
(ဆရာ၊ ဆရာမၾကီးမ်ားကို ေလးစားၾကည္ညိဳလ်က္)