ေမာင္ေမာင္စုိး - မိုးသည္းည
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၅၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) ၾသဂတ္စ္ ၂၅၊ ၂၀၁၅
ထိုညက မိုးက သည္းလြန္းလွပါသည္။ တေဝါေဝါရြာခ်ေနေသာ မိုးစက္မိုးေပါက္မ်ားေအာက္တြင္ ညအေမွာင္ထုက စုိးမိုးေန သည္။ သည္းလြန္းေသာမိုးေအာက္တြင္ တကိုယ္လုံးတုတ္တုတ္ရႊဲေနသည္။ ေက်ာေပၚတြင္လႊမ္းခ်ံဳထားေသာ စစ္မိုးကာစက မိုးဒဏ္အား အံမတုနိုင္ေပ။ ေခါင္းေပၚက စစ္ဦးထုပ္အစ အက်ႌ ေဘာင္းဘီရွည္ စစ္ဖိနပ္ ေက်ာပိုးအိတ္ စစ္ခ်ပ္ဝတ္အဆုံး မိုးေရျဖင့္ နစ္ေနေအာင္ စုိရႊဲေလးလံေနသည္။ ထိုမိုးသည္းညသည္ စစ္ခ်ီေနေသာညျဖစ္သည္။
မနက္ထမင္းစားၿပီး ၉ နာရီေလာက္ကထဲက စစ္ခ်ီမိန္႔က်၍ တတပ္လုံးစစ္ခ်ီခ့ဲရသည္။ ညေန ၄ နာရီေလာက္က ညစာခ်က္ စားရင္း တခါနားရသည္။ ေမွာင္သည္ႏွင့္ ျပန္လည္ခ်ီတက္ရျပန္သည္။ တေန႔လုံး ရာသီဥတု သာယာခ့ဲေပမဲ့ မိုးခ်ဳပ္သည္ႏွင့္ မိုးစက္ေပါက္မ်ားႏွင့္အတူ မိုးေမွာင္က်ေတာ့သည္။ ၁၉၇၆ ဇူလိုင္ မိုးတြင္းကာလဆိုေတာ့ မိုးကိုေရွာင္ဖယ္၍ မရႏိုင္ခ့ဲေပ။
ရွမ္းေျမာက္၏ေတာင္တန္းမ်ားက ျမင့္မား မတ္ေစာက္လြန္းသည္။ မိုးသည္းညတြင္ ထိုေတာင္တန္းမ်ားေပၚ စစ္ခ်ီရသည္မွာ မလြယ္ကူေပ။ ေမွာင္မဲ၍ လမ္းလည္းမျမင္ရ။ ေရွ႕က ရဲေဘာ္၏ ဦးထုပ္မွ အျဖဴေရာင္ မႈံျပျပသာၾကည့္၍ တေယာက္ေနာက္ တေယာက္ ကပ္လိုက္ေနရသည္။ ေမွာင္မဲမဲအတြင္း ထိုအျဖဴေရာင္ကေလးကို ရိပ္ကနဲ ရိပ္ကနဲသာ ျမင္ေနရသည္။ အေပၚ ျမင့္ျမင့္သြားလွ်င္ ေတာင္တက္ေနတုန္းဟု မွတ္ရသည္။ နိမ့္က်သြားလ်င္ အဆင္းဟု မွတ္ရသည္။ ထိုသုိ႔ မွတ္ယူသည့္အတူ မိမိေျခလွမ္းအခ်ကို ဂရုထားရသည္။ မည္မွ်ပင္ဂရုထားသည္ျဖစ္ေစ က်ဥ္းေျမာင္းေကြ႕ေကာက္ေနေသာ ေက်ာက္တုံး ေက်ာက္ေဆာင္ေပါမ်ားေသာ ေတာင္ေပၚလမ္း တြင္ ခလုတ္တိုက္မဆုံး လဲ၍ မဆုံးပါ။ သုိ႔ေသာ္ ထိုအနာတရအား ခံစားေန ၍မရ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကုန္းရုန္းထၿပီး အမွီလိုက္ရသည္။ သုိ႔မဟုတ္လွ်င္ ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲ လမ္းေပ်ာက္ေခ်မည္။
စစ္ခ်ီေနေသာ တပ္ဖြဲ႕တခုအေနနွင့္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးသုံးခြင့္မရွိ။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခြင့္မရွိ။ ေမွာင္မိုက္ေသာ ေတာေတာင္ထဲ တြင္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ မီးေရာင္သည္ တဖက္ကို အသိေပးရာေရာက္သည္။ တပ္ဖြဲ႕ဝင္အားလုံး၏ အသက္ႏွင့္ဆိုင္သည့္ တင္းၾကပ္ေသာစည္းကမ္းျဖစ္သည္။ အားလုံးလိုက္နာရသည္။ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ မိုးထဲေရထဲ အလဲလဲ အကြဲကြဲျဖင့္ စစ္ခ်ီခ့ဲသည့္ မိုးသည္းညတည ျဖစ္ခ့ဲသည္။
တစ္နာရိီ ခ်ီတက္ၿပီးလွ်င္ ငါးမိနစ္ခန္႔ နားခြင့္ရသည္။ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ တီးတိုးေလသံျဖင့္ နားခြင့္ေရာက္လာလွ်င္ အေတာ္ဝမ္း ေျမာက္မိသည္။ နေဘးေတာင္ေစာင္း ရြံ႕ထဲဗြက္ထဲတြင္ ေက်ာမွီလိုက္ရင္း အနားယူရသည္။ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်ၿပီးသက္ျပင္းကို ခပ္ထန္ထန္ မႈတ္ထုတ္မိသည္။ တက္ႂကြေသာ စိတ္ကိုေဆာင္၍ ေလွ်ာက္ေနေသာ္လည္း လူတကိုယ္လုံးေတာ့ ႏံုးခ်ိေနေပျပီ။ ထိုငါးမိနစ္တာသည္လည္း ထိုအခ်ိန္က အရမ္းကို တိုေတာင္းလွသည္ဟု ခံစားရသည္။
တေန့လုံးလမ္းေလ်ွာက္ရ၍ ပင္ပမ္းလွေခ်ျပီ။ေတာင္တန္းေပၚတြင္ ေရကေတာ့မရွားလွ။ တသြင္သြင္ စီးဆင္းေနေသာ စမ္း ေရငယ္မ်ားက ေတာေတာင္အႏွံ႔ဆိုေတာ့ ျပႆနာမရွိ။ ဒါေပမဲ့ ဝမ္းျဖည့္စရာက နတၱိ။ မိမိေရွ႕က ဝ ရဲေဘာ္က အေတြ႕ၾကံဳရွိ သူပီပီ မိမိဝမ္းဟာ ေနမွန္းသိသည္။ ေရာ့ဟု သူ၏ စစ္သုံးမတ္ခြက္ လွမ္းထိုးေပးသည္။ မတ္ခြက္အတြင္း ညေနက က်န္သည့္ ထမင္းႏွင့္ဆားနယ္၍ သိပ္ထည့္ထားသည္။ ထိုညက စားခ့ဲရသည့္ ဆားႏွင့္ထမင္းဆုပ္သည္ အရသာရွိလွေပစြ။ ထို႔ေၾကာင့္ မိွန္ရာ ဟင္းေကာင္းဟု ဆိုၾကဟန္တူသည္။ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ထမင္းခတည္းဘဲလည္းေကာင္းပါ၏။
က်ေနာ္နဲ႔ ကပ္ပါလာသူက ကိုႀကီးျမင့္ေခၚ ရဲေဘာ္ျမင့္ထြန္း။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ပညာတတ္အထက္လႊာက ယုံၾကည္ခ်က္ စစ္သည္ ။ က်ေနာ္ႏွင့္ တပ္ဖြဲ႕တခုတည္း။ စစ္ဦးစီးအဖြဲ႕၏ အရန္တပ္ဖြဲ႕မွျဖစ္သည္။ သူ႔ေနာက္မွကပ္ပါလာသူက ကိုသိန္းဝင္းေခၚ ရဲ ေဘာ္ရဲေအာင္။ သူက မႏၲေလး ပုလင္းဝင္းမွ။ ဒန္အိုးေပါက္ ပုလင္းခြံ သတင္းစာစကၠဴ အရပ္တကာ လွည့္ဝယ္ရင္း ဘဝကို ျဖတ္သန္းခ့ဲရသူ။ သူကေတာ့ စက္ေသနတ္ႀကီးတပ္စုကျဖစ္သည္။ ဘဝခ်င္း ျခားနားခ့ဲေသာ္လည္း ယုံၾကည္ခ်က္တူ စစ္ သည္ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ရွမ္းေျမာက္၏ မဲေမွာင္ မိုးသည္းေနေသာတညတြင္ က်ေနာ္၏ေနာက္မွ ကပ္ပါခ့ဲသည္။
စိတ္တင္းထားေသာ္လည္း ကိုယ္ကမလိုက္ႏိုင္ ေတာ့ေပ။ မည္မွ်ပင္ အားတင္းထားသည္ျဖစ္ေစ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ လူက ေပ်ာ့လာသည္။ ေျခလွမ္းေတြက ေႏွးလာသည္။ က်ေနာ္ေရွ႕က ဝ ရဲ ေဘာ္က က်ေနာ္ျပတ္က်န္မွန္းသိ၍ ေပးဟု ဆိုကာ က်ေနာ့္ပုခုံးထက္က ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကိုလွမ္းယူၿပီး ေသနတ္ ႏွစ္လက္ျဖင့္ ေရွ႕ကထြက္သည္။ ေသနတ္တစ္လက္စာ အေလးခ်ိန္ေပါ့သြား၍ က်ေနာ္လည္း ေျခလွမ္း အနည္းငယ္ ျပန္သြက္လာခ့ဲ့ပါသည္။
မိုးထဲေရထဲ ရြံ႕ထဲဗြက္ထဲ ေတာႀကီးမ်က္မဲ ေမွာင္မဲမဲတြင္ ျပတ္က်န္၍မျဖစ္။ အားတင္း၍ အမွီလိုက္ရသည္။ လူကြဲပါက အ ေမာင္ေတာင္မွန္း ေျမာက္မွန္းမသိ ျဖစ္ေခ်ေရာ့မည္။
ညလည္ေလာက္တြင္ မိမိတုိ႔သြားေနရာ ေတာင္ေၾကာႏွင့္အျပိဳင္မွ ေတာင္ေၾကာေပၚတြင္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ဝင္းကနဲ ဝင္းကနဲ ေတြ႕ရသည္။ အသံတခ်ဳိ႕ၾကားရသည္။ ဘာမွန္းရုတ္တရက္မသိ၍ မ်က္ေစ့သူငယ္ျဖစ္မိသည္။ ေရွ႕ကရဲေဘာ္က ဘာမွ မဟုတ္ဘူး အေျမာက္တပ္ခြဲလမ္းမွားေနတာျဖစ္မယ္ မွီေအာင္သာေလွ်ာက္ဟုဆိုသည္။ သူ၏အေတြ႕အၾကံဳအရ အေျမာက္ တပ္ခြဲမွ ျမင္းလားတုိ႔၏အသံကို မိုးေရထဲမွာ က်က္မိဟန္တူသည္။ လမ္းမွားေနၾက၍ မျဖစ္မေန လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးအရဲစြန္႔ သုံး ေနၾကဟန္တူသည္။
အာရံုက်င္းခါနီးေတာ့ မိုးတိတ္သြားသည္။ အနဲငယ္ ျပန္ျမင္ရလာသည္။ မိုးမရြာေတာ့သျဖင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ပိုအဆင္ေျပ လာသည္။ မိမိေသနတ္ကိုကူထမ္းေပးသည့္ရဲေဘာ္ထံမွ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ျပန္ယူလိုက္သည္။ တေန႔လုံးတညလုံး လမ္း ေလွ်ာက္ေနရသျဖင့္ အနဲငယ္ေတာ့ေမာဟိုက္ေနျပီ။ ခဏေနေတာ့ မိမိတုိ႔ တပ္ဖြဲ႕မွဴးက မိမိအားေက်ာ္တက္ရင္း ေရာ့ဟူ၍ ေသနတ္တစ္လက္ထိုးေပးသြား ယူလိုက္ရသည္။ သူလူမွားျပီဟု သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ မိမိေနာက္မွ လိုက္ပါလာသည့္ ကိုႀကီးျမင့္ေခၚ ရဲေဘာ္ျမင့္ထြန္းမွာလည္း မိမိလိုပင္ အရပ္ရွည္ရွည္ ခပ္ကိုင္းကိုင္းျဖစ္ေပရာ ကိုႀကီးျမင့္ထင္၍ ေပးသြားပုံရ သည္။ ကိုႀကီးျမင့္က က်ေနာ္ေနာက္တြင္ပါမလာခ့ဲ အတန္ငယ္ ျပတ္က်န္ခ့ဲပုံရသည္။
အတန္ငယ္ၾကာမွ ကိုႀကီးျမင့္လိုက္မွီလာသည္။ သူေသနတ္ျပန္ေပးရင္း သူက်န္ေနသည့္အေၾကာင္းရင္း သိရ၏။ က်ဥ္း ေျမာင္းေသာ ေတာင္ပတ္လမ္းတေနရာတြင္ ေဘးေခ်ာ္၍ ေခ်ာက္ထဲျပဳတ္က်သည္ဟုဆို၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေတာင္ ကမ္းပါးတြင္ ကပ္ေပါက္ေနေသာခ်ံဳပုတ္ေပၚ တင္ေနခ့ဲသည္ဟုဆိုသည္။ ေနာက္မွကပ္ပါလာေသာ ကိုသိန္းဝင္းက ဝါးလုံးတို ထိုးခ်ၿပီး အေပၚကလည္းဆြဲတင္ သူလည္း ကုတ္ကပ္တက္ရင္း အေပၚေရာက္လာသည္ဟုဆိုသည္။ မိုးသည္းေမွာင္မိုက္ညမွ မည္မွ်နက္မွန္းမသိေသာေခ်ာက္ထဲမက်သည္မွာ ကံထူးေပစြဟု ဆိုရမည္။
မိုးမလင္းမွီ တိုက္ပြဲဂြင္သုိ႔ေရာက္သည္။ ေရာက္ထုံက်ိဳက္ဟုေသာ တရုတ္ရြာေလးအနီးကစခန္းငယ္တခုကို တိုက္ခိုက္မည္ျဖစ္ သည္။ တရုတ္စကားအရ က်ိဳက္မွာ ရြာဟု အဓိပၸါယ္ရသျဖင့္ ေရာက္ထုံရြာဟုဆိုရမည္။ သုိ႔ေသာ္ ျမန္မာမႈျပဳ၍ ရြာထုံၾကိဳင္ ဟုလည္းေခၚဆိုၾကသည္။ ေမြႊးရနံ႔ ၾကိဳင္ မၾကိဳင္ေတာ့မသိ။ မၾကာမွီ ေသနတ္သံ အေျမာက္သံတုိ႔ ၾကိဳင္ေတာ့ လိႈင္ေတာ့မည္။
စစ္ဦးစိီးအဖြဲ႕ေနရာယူမည့္ ေတာင္ကုန္းတေနရာတြင္ မိမိတုိ႔ေနရာယူရသည္။ မိမိႏွင့္ ကိုႀကီးျမင့္တို႔က ရဲေဘာ္သစ္ေတြ လည္းျဖစ္ ေျခကုန္လက္ပမ္းလည္းက်ေနသည္ျဖစ္ရာ ဘာတာဝန္မမွေပးဘဲ နားခိုင္းထားသျဖင့္ ေတာင္ေစာင္းတေနရာတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ မွီထိုင္ရင္း ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ပုခုံးေပၚမွီတင္၍ ပိုက္ထားၿပီး စစ္ေျမျပင္ကိုေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရေတာ့သည္။
ခဏေနေတာ့ လားေတြျမင္းေတြႏွင့္ အေျမာက္တပ္ခြဲ ေရာက္လာသည္။ တိုက္ပြဲမွာ ပထမဦးဆုံးပစ္ရမည့္သူမ်ား လမ္းမွားၿပီး က်န္ေနရစ္၍ တက္သုတ္ရိုက္ေနရသည္။ ဒီေနာက္မွာေတာ့ ရဲေဘာ္အိုက္ေအးတစ္ေယာက္ အေျပးတပိုင္း လမ္းေလ်ာ္လာ သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူလည္း ညကလမ္းမွားၿပီး ေနာက္က်န္ေနခ့ဲသည့္အဖြဲ႕မ်ားတြင္ ပါပုံသည္။ ကိုအိုက္ေအးက ဗန္း ေမာ္ဘက္ကျဖစ္ၿပီး တပ္တြင္း၌ လူခ်စ္လူခင္မ်ားသည္။ ဖင္ေပါ့၍ သူတပါးအား ကူညီဖို႔ ဝန္မေလးသူျဖစ္သည္။ လူကသာ အရပ္ပုေပမဲ့ သူ႔တရပ္ခန္႔ရိွသည့္ အမ္ ၁၄ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္လြယ္ထားသည္။ ပုခံုးေပၚတြင္တြင္ တီအင္တီ ယမ္းတထုပ္ ထမ္းထားေသးသည္။ သူက ေဖါက္ခြဲေရးတပ္စုကျဖစ္သည္။ လက္နက္ၿပီး ပစ္ခတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ စခန္းတပ္စီးရိုးအား မိုင္းခြဲရွင္း လင္းၿပီး က်ားတက္ထိုးမည့္ ေျခလ်င္တပ္အတြက္ လမ္းရွင္းေပးရမည့္အဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ ေရွ႕ဆုံးက စရမည့္အဖြဲ႕ေတြ ေနာက္ က်ေန၍ အားလုံး အေဆာတလ်င္ လႈပ္ရွားေနၾကသည္။
မဲေမွာင္ေသာညသည္ မႈံျပျပ အလင္းဝင္စျပဳေခ်ျပီ။ ထိုစဥ္ အေျမာက္သံတခ်က္ စတင္ထြက္လာသည္။ စစ္သားသစ္မို႔ ေမာ္တာသံလား ေနာက္ပြင့္လား မကြဲျပားေသးေပ။ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္မည့္စခန္းရွိရာ ေတာင္ကုန္းတြင္ က်ေရာက္ေပါက္ကြဲ သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မိမိလည္း ရင္တခ်က္ခုန္၍ စိတ္လႈပ္ရွားသြားသည္။ မိနစ္ဝက္ေလာက္ေတာ့ ရင္ေတြတဒုန္းဒုန္း ခုံေနသည္။ ေသေသေၾကေၾကဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားေသာ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားမႈကိုေတာ့ မတားဆီးနိုင္ခ့ဲ။ ပထမဆုံးစစ္ေျမျပင္ တိုက္ပြဲအေတြ႕အၾကံဳ မဟုတ္ပါလား။
ေနာက္ဆက္တိုက္ဆိုသလို လက္နက္ႀကီးမ်ားပစ္ခတ္ေပါက္ကြဲေနသည္ ၾကားရ ျမင္ေနရေတာ့သည္။ မိမိရွိရာ စစ္ဦးစီးအဖြဲ႕ ေနရာယူထားေသာေတာင္ေၾကာညာဘက္ အနဲျမင့္ေသာေတာင္ကုန္းတြင္ လက္နက္ႀကီးတပ္ခြဲက ေနရာယူပစ္ခတ္လွ်က္ ရွိၿပီး ပစ္မွတ္ျဖစ္ေသာ စခန္းငယ္ရွိရာေတာင္ကုန္းက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ရွိသည္။ မီတာ တစ္ေထာင္ပင္ မေဝးေလာက္ေပ။ စခန္းကုန္းေပၚရွိလူ တဲသစ္ပင္တုိ႔ကို မနက္အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ရွင္းလင္းစြာေတြ႕ျမင္ေနရသည္။
နာရီဝက္ခန့္ၾကာ လက္နက္ႀကီးပစ္ခတ္ၿပီး ေနာက္ စခန္းအရံအတားမ်ားျဖစ္ေသာ မိုင္းမ်ားဆူးေညႇာင့္မ်ားကို တီအင္တီ ယမ္းခဲ ယမ္းေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ေဖါက္ခြဲရွင္းလင္းၾကရာ ေပါက္ကြဲသံမ်ားဆက္တိုက္ဆိုသလို ဟိန္း၍ထြက္ေပၚလာသည္။ တိတ္ ဆိတ္ေနေသာ ရွမ္းေျမာက္ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ ေပါက္ကြဲ ပစ္ခတ္သံမ်ား ေသာေသာညံလွ်က္ရွိေခ်ျပီ။ ေပါက္ကြဲသံမ်ား တိတ္ဆိတ္သြားသည္ႏွင့္ လက္နက္ငယ္ပစ္ခတ္သံမ်ားႏွင့္အတူ က်ားတက္ထိုးသံမ်ားဆူညံစြာေပၚထြက္လာသည္။ တိုက္ပြဲ စၿပီး တစ္နာရီေက်ာ္ခန္႔တြင္ စခန္းကို သိမ္းပိုက္နိုင္လိုက္သည္။ အင္အားနည္းသည့္ အစြန္အဖ်ားစခန္းငယ္တခုျဖစ္သျဖင့္ လ်င္ျမန္ခ့ဲသည္။ အက်အဆံုး အနည္းငယ္ရွိခ့ဲၿပီး အခ်ဳိ႕ကေတာ့ စခန္းကို လက္လႊတ္ဆုတ္ခြာသြားသည္ဟု သိရသည္။
ပစ္မွတ္ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ မိမိတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားေအးေဆးစြာ ေလွ်ာက္သြားေနျခင္းကို ျမင္ရျခင္းႏွင့္အတူ တိုက္ပြဲၿပီးသြားျဖစ္ ေၾကာင္းသိလိုက္ရသည္။ ေတာင္တန္းတခုလုံး ျပန္လည္တိတ္ဆိတ္္ျငိမ္သက္သြားသည္။ အေရွဖက္က ေနထြက္လာေခ်ျပီ။ ေနေရာင္ေအာင္တြင္ အေရွ႕ဖက္ဆီ၌ ျမင့္မားေသာ ေတာင္ႀကီးတခုေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာျပည္ ျပည္တြင္းစစ္တြင္ နာမည္ေက်ာ္ခ့ဲသည့္ ဟိုက္ကမ္းပါးေတာင္ႀကီးျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။ ကြန္လုံျမိဳ႕အထက္ကို စိုးမိုးေနေသာ ေတာင္ႀကီးျဖစ္ သည္။ ထိုအခါမွပင္ မိမိတုိ႔ေရာက္ေနေသာ ေနရာသည္ကြန္လုံႏွင့္ သိႏီၷၾကား နာတီးႏွင့္ နန္႔ဇလပ္ အေပၚဖက္ေတာင္ေၾကာတြင္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေပေတာ့သည္။
တိုက္ပြဲကေတာ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။သုိ႔ေသာ္ တိုက္ပြဲၿပီး၍ ထမင္းခ်က္စားၿပီး ျပန္လည္ဆုတ္ခြာရသည္ကေတာ့ မိုးစုန္း
စုန္းခ်ဳပ္သည္ထိပင္ျဖစ္သည္။ တပ္ခ်င္းကြဲသြား၍ ထမင္းပင္ငတ္မလိုျဖစ္ခ့ဲေသးသည္။
တကယ္ေတာ့ ဤတိုက္ပြဲသည္ တိုက္ပြဲငယ္တခုမ်ွသာျဖစ္သည္။ အက်အဆုံးလည္း မမ်ားလွ။ ေလးငါးေယာက္မွ်သာ ရွိ လိမ့္မည္။ ေသနဂၤဗ်ဴဟာအရ အေရးပါသည့္တိုက္ပြဲလည္းမဟုတ္ခ့ဲ။ စစ္ဆင္ေရးႀကီးတခု၏ အစိတ္အပိုင္းလည္းမဟုတ္ခ့ဲ ေပ။ထိုစဥ္က မိမိမွ ထိုတိုက္ပြဲငယ္အား စတာလင္ဂရက္တိုက္ပြဲကိုစံျပဳၿပီး ရြာထုံဂရက္တိုက္ပြဲဟု ေခၚေဝၚသမုတ္ခ့ဲသျဖင့္ အထက္လူႀကီးမ်ား၏ မၾကည္လင္မႈပင္ ခံလိုက္ရေသးသည္။
သုိ႔ေသာ္ အႏွစ္ေလးဆယ္ခန္႔ရွိျပီျဖစ္ေသာထိုတိုက္ပြဲငယ္သည္ မိမိစိတ္အာရံုတြင္ ထင္ဟပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ပထမဆုံး တိုက္ပြဲ အေတြ႕အၾကံဳျဖစ္ေန၍ မိမိအာရံုတြင္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေနပုံရသည္။ ဤသည္မွာ လူတုိ႔၏ အတၲ ျဖစ္ပုံရသည္။ တကယ္္ေတာ့ မဟာစၾကၤာဝဠာႏွင့္ အနုစၾကာၤဝဠာအတြင္း လူတဦးအခ်င္းအရေတာ့ ေသးငယ္လွေသာအနုျမဴမႈငယ္မွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆင္လည္း ဆင္အထြာ ႂကြက္လည္း အထြာႏွင့္ စကားက့ဲသုိ႔ပင္ ရွိေခ်ေပလိမ့္မည္။
စုိင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုသတိရသည္ ...
ကိုယ္စြမ္းသေလာက္ေတာ့ ကိုယ္ၾကိဳးစားခ့ဲပါတယ္ ......။