ေဆာင္းျဖဴ - ေနာက္ဆုံးခရီး

ေဆာင္းျဖဴ - ေနာက္ဆုံးခရီး

မိုးမခ။ စက္တင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၅

သူတို႔တေတြ ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္စြာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသည္။ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္တို႔က မရႊင္မလက္၊ ေျခလွမ္းတို႔က ေႏွးေကြးေလးလံ။ သူတို႔ကား မျမဲေသာ တရားကို ႏွလုံးပိုက္ၿပီး တေယာက္ေသာသူ၏ ေနာက္ဆုံးခရီးကို လိုက္ပါပို႔ေဆာင္ေနၾကျခင္းပါေပ။

သူတို႔အုပ္စုက မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဖိုးလမင္း၊ ကိုရင္တိမ္ညိဳ၊ ေမာင္ေမာင္ၾကယ္၊ ပိုးစုန္းၾကဴး ႏွင့္ သြားေလသူ၏ အမ်ိဳးအေဆြအခ်ိဳ႕တို႔ျဖစ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္က ခရီးအျမဲသြားေနသူဆိုေတာ့ သူနာမက်န္းျဖစ္ေနတာကို မသိလိုက္ဘူးဗ်ာ။ တေန႔ကမွ ကိုဖိုးလ ေျပာျပလို႔သိရတာ။ ဒါေတာင္ အသက္မမီလိုက္ပါဘူး၊ ကိုရင္တိမ္ညိဳက ၀မ္းနည္းမႈ စြန္းထင္းေသာ အသံျဖင့္ေျပာေတာ့ ေမာင္ေမာင္ၾကယ္က မ်က္ေတာင္ ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ၿပီး ေခါင္းညိတ္၏။

“သူလည္း မႏုိင္၀န္ထမ္းရပါ မ်ားလြန္းေတာ့ ဒဏ္ပိသြားတာေပါ့ဗ်ာ..”။

“အအိပ္အေနလည္း နည္းရွာသကိုး..”။

“အိပ္ရာထဲလဲေနတဲ့ အခ်ိန္တုန္းက အလုပ္ေတြေတာ္ေတာ္ပ်က္တယ္ေနာ္..”။

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ က်န္းမာစဥ္ကာလမွာ သူ႔တာ၀န္ကိုေတာ့ ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းခဲ့ရွာသားပဲ…”။

သူတို႔အားလုံး တေယာက္ တေပါက္ ေျပာၾကရင္း တစျပင္ဆီကို ေရာက္သြားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ အဆင္သင့္ တူးထားေသာ ေျမက်င္းထဲသို႔ သြားေလသူကို ခ်လိုက္သည္ႏွင့္ အမ်ိဳးအေဆြတို႔၏ ငိုျမည္သံက စူးစူးရွရွ ထြက္ေပၚလာသည္။

ဖိုးလမင္းက တေယာက္ေသာ သူ၏လက္ကို အသာကိုင္ၿပီး…

“မငိုပါနဲ႔ကြာ၊ သူ႔ရဲ႕က်န္ခဲ့တဲ ့တာ၀န္ေတြကို ငါတို႔တေတြ တတ္ႏုိင္သမွ် ထမ္းေဆာင္ပါ့မယ္။ ငါလည္း ခြင့္ ခဏ ခဏ မယူေတာ့ပါဘူး..” ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ေမာင္ေမာင္ၾကယ္က ကိုရင္တိမ္ညိဳနားကပ္ၿပီး

“ခင္ဗ်ားကလည္း ကိုႀကီးဖိုးလကို သိပ္အေႏွာင့္အယွက္မေပးပါနဲ႔ဗ်ာ၊ သူ႔အလုပ္သူ ေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းလုပ္ပါေစ..” ဟု တိုးတိုးေလးကပ္ ေျပာေန၏။

ထိုစဥ္ အနားရွိသစ္ပင္ေပၚမွ ညဇီးကြက္ႀကီးတေကာင္ အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ထလာၿပီး

“အိုး…!! မျပန္လမ္းကို တစ္ေယာက္ေတာ့ျမန္းသြားရွာၿပီ။ ဘာေရာဂါတုံးကြဲ႕…”။

“အားျပတ္ၿပီး ဆုံးသြားရွာတာပါဗ်ာ…”။

“အိုး..! ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ကၽြတ္ ကၽြတ္…” ။

ေျမဖို႔ၿပီးၾကေသာအခါ မွတ္တိုင္ကို ေျမပုံေပၚမွာစိုက္ထူလိုက္ၾကသည္။ ဇီးကြက္ႀကီးက မ်က္လုံး

အသာပြတ္ၿပီး သြားေလသူ၏ အမည္ကို စူးစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ -

ဦးလွ်ပ္စစ္

အသက္ ( # # ) ႏွစ္