႐ုိးေျပျပစ္ေအာင္ - စားၾကဦးမလား ေရခဲထုပ္
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂၀၁၅
(၁)
ေအးမိတစ္ေယာက္ ပက္လက္အေနအထားကေန ေက်ာထဲကပူလာတာေၾကာင့္ တစ္ဖက္ကိုေစာင္းဖို႔ အားယူရင္း ႏႈတ္က လည္း “ဘုရား ဘုရား”လို႔ တလိုက္မိတယ္။ အေတာ္ေလး အားယူကာ လွည့္လိုက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မ်က္စိကနံရံမွာ ခ်ိတ္ ထားတဲ့ ေရခဲထုပ္ေရာင္းတဲ့ ေဖာ့ဘူးေလးဆီ ေရာက္သြားတယ္။ ေအးမိဆိုတာ သားႏွစ္ေယာက္အေမ ေယာက္်ားနဲ႔တန္းတူ ဒိုးတူေပါင္ဖက္လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနသူ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဒီႏွစ္ထဲမွာ ေလးဘက္နာထိလို႔အိပ္ယာထဲက မထႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေယာက္်ားကလည္း ေလျဖန္းသလိုျဖစ္သြားၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဖက္က သိပ္မသန္ခ်င္ေတာ့။ လမ္းေလွ်ာက္တာ ေထာ့နဲ႔ ေထာ ့နဲ႔ယိုင္တုိင္ တိုင္ျဖစ္ေနေတာ့ ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ အရက္မူးေနသလိုလို….ဒါေပမဲ့လည္း ဒီေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔နဲ႔ပဲ ေရခဲေခ်ာင္းေရာငး္ရင္း မိသားစုစား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းေပးေနသည္ကို ေက်းဇူးတင္ရေသးသည္။ သားေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတာ သားႀကီးက တပ္ထဲ၀င္သြားေတာ့ သားငယ္ေလးပဲ အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည္။ ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ သားေလးကသံုးတန္းတက္ ရေတာ့မယ္။
အင္း…..ေျပာမယ့္သာေျပာေနရတာ….ေက်ာင္းဆက္ထားဖို႔ေတာင္ အဆင္မွေျပပ့ါမလားပဲ။ ကိုယ္ကလည္း အိပ္ယာထဲ လဲ ေနေတာ့ ၀င္ေငြကနည္းရတဲ့အျပင္ ေဆးခန္းကလည္းျပေနရေသးေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ ထမင္းေတာင္ နပ္မမွန္ခ်င္ဘူး။ အ ေႂကြး ကလည္းယူထားတာက မ်ား ေနၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ထုတ္မေပးခ်င္ၾကေတာ့… ေတြးရင္းက ပါးျပင္ေပၚစိုစြတ္ သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ေအာ္…..မ်က္ရည္ေတြက က်ျပန္ၿပီ……ေအးမိက တကယ္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့တဲ့သူ မဟုတ္ ပါဘူး။ ေ၀ဒနာဖိစီးၿပီးမထႏိုင္လို႔သာ အေတြးေတြက မ်ားေနတာပါ။ အေတြးစကို ျဖတ္ဖို႔ႀကိဳးစားရင္း ေအးမိ ေရခဲပုံးထံမွ အၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။
အိမ္၀င္ေပါက္ကို ၾကည့္ေနဆဲမွာပင္ သားေလးဖုိးေဇာ္ အိမ္ေပၚေျပးတက္လာသည္။ လက္ထဲမွာ ေရခဲပုံးအသစ္တစ္လံုးႏွင့္…
“ဘုရား ဘုရား မၾကံေကာင္းမစည္ရာသားေလး ဘာလုပ္မလို႔ပါလိမ့္”
ေအးမိ အေတြးမဆံုးမီမွာပင္ “အေမ…ေအးေဆးသာေနေတာ့ သားနက္ဖန္ကစၿပီး ေရခဲထုပ္ေရာင္းေတာ့မယ္။ အေမ့ ေဆးဖိုးလည္းရေအာင္လို႔။ ေက်ာင္းဖြင့္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းျပန္တက္မွာေပါ့ အေမရာ” တဲ့။
သြက္လက္လြန္းတဲ့ သားေလးက စကားေတြတရစပ္ေျပာေနေပမဲ့ ေအးမိမွာ ၾကားတစ္ခ်က္မၾကား တစ္ခ်က္။သားေလး အ သက္က ခုမွ ၈ ႏွစ္ထဲေရာက္တာ….ဘယ္ျဖစ္မလဲ ….ဒီေရခဲပုံးကိုသားေလးႏိုင္ပါ့မလား။ တစ္ေနကုန္ေနပူထဲေလွ်ာက္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း အဆက္မျပတ္ေအာ္ေနရေသးတာ…..အို……ေအးမိ အေတြးမဆံုးခင္မွာပင္ “အေမရယ္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါ န႔ဲ။ အေဖလည္း မက်န္းမာတဲ့ၾကားကေန ေရခဲထုပ္ေရာင္းေနရတာ။ အေမလည္း ေနျပန္ေကာင္းေတာ့ေရာင္းေပါ့။ ကိုကို လည္း တပ္ထဲမွာ သူ႔ဟာသူ အဆင္ေျပေနတာပဲဆိုေတာ့ သားတို႔သံုးေယာက္ ေရခဲထုပ္ေရာင္းၾကတာေပါ့” တဲ့။ သားေလးက အရြယ္န႔ဲမမွ်ေအာင္ သိတတ္လြန္းသည္မို႔ ေအးမိ ပိုခံစားေနရသည္။ ပါးစပ္က ဘာစကားတစ္ခြန္းမွထြက္မလာခင္ပဲ ပါးျပင္ ေပၚက ပူေႏြးေႏြး မ်က္ရည္စေတြကို သားေလးလက္ႏုႏုေလးနဲ႔ သုတ္ေပးရွာတယ္။ အၿမဲၿပံဳးေနတတ္တဲ့သားေလးက ငိုခ်င္ေပမဲ့ မငိုရွာဘူး။
“အေမရယ္… သား ေရာင္းတတ္ပါတယ္။ နမူနာေရာင္းျပမယ္ဒီမယ္ၾကည့္” ဆိုၿပီး ေရခဲပုံးကို ညာဘက္ ပုခံုး ေစာင္းေပၚတင္ရင္း
ေအးမိခေမာက္ကို ဆြဲၿပီးေစာင္းလိုက္တယ္။ စားပြဲေပၚက ဂလိုင္ေလးကိုလက္ၾကားညႇပ္လို႔ ျပံဳးျပံဳးေလးေအာ္ရွာတယ္။
“ေရခဲထုပ္ ေရခဲထုပ္…..စားၾကဦးမလား ေရခဲထုပ္” တဲ့ေလ။
ကြၽန္မ ရင္ေတြကြဲေၾကကုန္ပါၿပီ။ ကြၽန္မရင္ေတြ ကြဲေၾကကုန္ပါၿပီ။ အေမ့ရင္ေတြ ကြဲေၾကကုန္ပါၿပီ သားေလးရယ္။
“ငါ့သားေလးရဲ႕ လက္ႏုႏုေလးေတြက ေရခဲထုပ္ေရာင္းတဲ့ ဂလိုင္ေခါက္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူးသားရယ္။ ေနပူပူမွာ ေျခတိုေအာင္လမ္း ေလွ်ာက္ဖို႔ ငါ့သားေလးေျခဖ၀ါးေတြက ခံႏိုင္ပါ့မလား။ လူအမ်ားၾကားေအာင္ ေရခဲထုပ္ ေရခဲထုပ္ဆိုၿပီး ေအာ္ေနရမွာ ငါ့သား ေလး ရွက္မ်ားေနမလား။ ေရခဲပုံးကို ထမ္းထားရမယ့္ သားေလးပုခံုးေတြမွာ အညိဳအမည္းစြဲေနမွာ အေမ မၾကည့္ရက္ဘူးသား။ အေမျမင္ခ်င္တာကသားပုခံုးေပၚမွာ လြယ္အိတ္ေလးလြယ္ၿပီး သားလက္ႏုႏုေလးေတြက စာေတြေရးေနဖို႔ပါ။ သားပါးစပ္က စာအံေနသံပဲ အေမၾကားခ်င္တာပါ”
ေရခဲပုံးလြယ္ ခေမာက္ေဆာင္းၿပီး သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႔ ဂလိုင္ေလးလက္ကကိုင္ၿပီး ေရခဲထုပ္ေရာင္းဖို႔ ထြက္သြားတဲ့သားေလး ဖိုးေဇာ္ရဲ႕ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ရင္း စီးက်လာတဲ့မ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုတ္လိုက္မိတယ္။
(၂)
မနက္ဖန္ဆို ေက်ာင္းေတြဖြင့္ၿပီ……… ေအးမိရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူေနသည္။ သားေလးဖိုးေဇာ္ သံုးတန္းတက္ဖို႔ဘာမွ်ကို မစီစဥ္ႏိုင္ေသး။ ေယာက္်ားျဖစ္သူခမ်ာလည္း မႀကံတတ္ မစည္တတ္ေတာ့ ေအးမိကို ေလေျပေသြးရွာသည္။ “ေအးမိရယ္ တို႔ ဒီႏွစ္မထားႏိုင္လည္းေနာက္ႏွစ္ေတာ့ ထားႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကတာေပါ့”တဲ့။
“ဖိုးေဇာ္ေလးက စာသိပ္ေတာ္တာ ေက်ာင္းဆက္ထားေနာ္ မေအးမိ” ဆိုတဲ့ သားေလးအတန္းပိုင္ ဆရာမရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုေျပး ျမင္မိသလို “အေမ…..ေက်ာင္းအပ္လက္ခံေနၿပီဗ်” ဆိုတဲ့ သားေလးဖိုးေဇာ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ္ကလည္းခပ္ယဲ့ယဲ့ဆိုေတာ့ အိမ္ေပၚက အိမ္ေအာက္ဆင္းဖို႔ကို အႏိုင္ႏိုင္။ ဘယ္လိုႀကံစည္ရမလဲ စဥ္းစား ရင္း ေအးမိတစ္ေယာက္ ေခါင္းမီးေတာက္ေနသည္။
ကံၾကမၼာဆိုတာကို မလြန္ဆန္ႏုိင္တဲ့အဆံုးမွာေတာ့ ေအးမိကိုသနားေသာအားျဖင့္ေယာက္်ား ျဖစ္သူ ကပဲ သားေလးဖိုးေဇာ္ကို “သားေလး…..မင္းအေမကလည္း က်န္းမာေရးကမေကာင္း၊ အေဖကလည္း ႀကိဳးစားေတာ့ရွာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့မလံုေလာက္ဘူး သား။ သားကုိကိုကလည္း ျပန္မေထာက္ပံ့ႏုိင္ေသးေတာ့ သားေလးဒီႏွစ္ေက်ာင္းတက္ဖို႔ နည္းနည္းခက္ေနတယ္။ ေရွ႕ႏွစ္က် ေတာ့ အေဖထားႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးမယ္ေနာ္ ငါ့သား။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ငါ့သား ေက်ာင္းခဏနားလိုက္ပါကြာ” လို႔ ဆို႔ဆို႔နင့္နင့္ ေျပာရွာတယ္။
ေအးမိေတာ့ သားေလးမ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္ရက္ ေယာက္်ားျဖစ္သူကိုလည္းမၾကည့္ရက္တာေၾကာင့္ ေက်ာေပးရင္းႀကိတ္ ငိုေနမိတယ္။ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္သိတတ္တဲ့သားေလးက “ေအာ္…အေဖရယ္ သားနားလည္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္း မျဖစ္ပါနဲ႔။ သား ေနာက္ႏွစ္မွတက္ပါ့မယ္။ အခုေတာင္ သားက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားမရျဖစ္ေနတာအေဖရဲ႕”
“ေဟ….အားမရျဖစ္ေနတာ ဟုတ္လားသား”
“ဟုတ္တယ္ အေဖ”
“ဘာကိုမ်ား အားမရတာလဲ သားရယ္”
“တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ ေရခဲထုပ္ မ်ားမ်ား မေရာင္းႏိုင္တာကိုေျပာတာပါအေဖ။ သားျမန္ျမန္လူေကာင္ႀကီးလာရင္ အေဖ့လိုမ်ိဳး ေ၀းေ၀းသြားေရာင္းႏိုင္မယ္။ အခုက် လမ္းက ဘယ္ေလာက္ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ခရီးမေရာက္သလိုပဲ။ ေနာက္ၿပီး……..”
ေျပာရင္း စကားစ ရပ္သြားတ့ဲ ဖိုးေဇာ္ေလးကို သူ႔အေဖက အသာအယာဖက္လိုက္ရင္း
“ေနာက္ၿပီး ဘာျဖစ္လဲ သား”
“အေဖ့ကိုလည္း ေရခဲထုပ္မေရာင္းေစခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာမလို႔ပါ”
ဖခင္ျဖစ္သူမွာ ေ၀ဒနာတစ္ဖက္ျဖင့္ ခက္ခက္ခဲခဲလမ္းေလွ်ာက္ေနရသည္ကို ဖိုးေဇာ္မၾကည့္ရက္ မျမင္ရက္။ သူသာအပင္ပန္း ခံလိုက္ခ်င္သည္။ ဖခင္ကိုမပင္ပန္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေလးေၾကာင့္ ဖခင္ျဖစ္သူႏွင့္ မိခင္ျဖစ္သူမွာ ပိုမိုခံစားနာက်င္ေနၾကရ သည္။
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လြန္းတဲ့ ညေလးတစ္ည၊ ခက္ခက္ခဲခဲရွာေဖြ ထားရသည့္ထမင္းႏွင့္ဟင္းကိုပင္ မသံုးေဆာင္ႏိုင္ၾက။ အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည့္ ေအးမိတို႔ တဲေလးထဲတြင္ ေရခဲထုပ္ေရာင္းတဲ့ ေဖာ့ဗူးေလးသံုးဗူး တန္းစီခ်ထားၿပီး ခေမာက္သံုးလံုး ဂလိုင္သံုးေခ်ာင္းမွာလည္း သူ႔ ေနရာႏွင့္သူ၊ လူသံုးေယာက္မွာလည္း သူ႔ေသာကႏွင့္သူ…………။
(၃)
“ေရခဲထုပ္ ေရခဲထုပ္…..စားၾကဦးမလား ေရခဲထုပ္”
“အစ္ကိုႀကီး စားဦးမလား ေရခဲထုပ္… ေရခဲထုပ္… ဟိုဘက္က ညီမေလးေရာ……”
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အမီ အေျပးအလႊားသြားရင္း ပါးစပ္ကလည္း တရစပ္ေအာ္ေနသည့္ ဖိုးေဇာ္…။ ပါးျပင္က သနပ္ခါးေလးေတြ ကလည္း ေခြၽးႏွင့္ေရာကာ တစ္၀က္တစ္ပ်က္…..ခေမာက္ကလည္း ႏွစ္လံုးေပါက္ေဆာင္းထားေတာ့ အေပါက္အၿပဲပရပြ၊ ဖိ နပ္ကလည္းေနာက္ၿမီးတိုေနၿပီ………စာသိပ္ေတာ္ၿပီး တက္တက္ႂကြႂကြသင္ယူေလ့ရွိတဲ့ ဖိုးေဇာ္၊ စာေမးရင္ ထိပ္ဆံုးက ေျဖ တတ္တဲ့ ဖုိးေဇာ္၊ လက္ေရးေလးေတြ ၀ိုင္းေနေအာင္ေရးၿပီး အိမ္စာေတြအေျပးအလႊားလာလာျပတတ္တဲ့ ဖုိးေဇာ္၊ အတန္းပိုင္ ဆရာမေလး ႏွင္းႏွင္း မ်က္ရည္စို႔လာသည္။ မၾကည့္ရက္ေတာ့လို႔ ေဘးပတ္ကပတ္သြားကာမွ “ဆရာမ ဆရာမ….ဆရာ မ…..” ဖိုးေဇာ္ေအာ္ေခၚရင္း ေနာက္က ေျပးလိုက္လာသည္။
“ဆရာမ သားဖိုးေဇာ္ေလ…ဆရာမရဲ႕မွတ္မိလား”
“ေအာ္…..မွတ္မိတာေပါ့သားရယ္”
“သားကို စိတ္ဆိုးေနတာလား ဆရာမရဲ႕။ သား ေရွ႕ႏွစ္က်ေက်ာင္းျပန္တက္မွာပါ။ ဒီႏွစ္က အေမ မက်န္းမာလို႔ပါ”
ဆရာမႏွင္းႏွင္း ဆြံ႕အသြားသည္။ ဖိုးေဇာ္က သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေနတယ္ထင္ေနတာေၾကာင့္ အေနရၾကပ္သြားသည္။
“မဟုတ္ဘူးသား။ သားကိုစိတ္မဆုိးပါဘူး။ ဆရာမ မျမင္လို႔ပါ။ ေရွ႕ႏွစ္က်ေတာ့ဆရာမသားကို ေမွ်ာ္ေနမယ္ေနာ္”
ဖိုးေဇာ္ေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း လက္ထဲသို႔ ေရခဲထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ အသာထိုးေပးသည္။
“တန္ဖိုးေတာ့ မမ်ားပါဘူး ဆရာမ။ ဒါေပမဲ့ ရင္ထဲေတာ့ေအးသြားမွာပါ။စားလိုက္ေနာ္” တဲ့။ေျပာေျပာဆိုဆို လွည့္ထြက္သြားတဲ့ ဖိုးေဇာ္ေက်ာျပင္ကို ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာရပ္ၾကည့္ေနမိသည္မသိ။ သတိရလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေရခဲထုပ္မွာ အရည္ပင္ ေပ်ာ္ေနၿပီ။
(၄)
လြန္ခဲ့တဲ့ (၂) ႏွစ္တုန္းက ေက်ာင္းေရွ႕မွာဖိုးေဇာ္ေျပာသြားခဲ့တဲ့စကားေလးကို ဆရာမႏွင္းႏွင္း ျပန္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ေနာက္ႏွစ္ေက်ာင္းတက္မယ္ဆုိတဲ့ ဖိုးေဇာ္ေလးကို ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္းေမွ်ာ္ေနမိခဲ့ ျပန္ေသးသည္။ ေဒၚေအးမိကို လည္း ကေလးကိုေက်ာင္းမလႊတ္ရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္မတင္ရက္။ သူ႔ခမ်ာ ေလးဘက္နာေရာဂါေ၀ဒနာရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈ ေၾကာင့္ အေတာ္ေလးပင္ အိုစာေနေပၿပီ။ ဖိုးေဇာ္ေလးလုပ္အားခကို မီွခိုစားေသာက္ေနရသည့္အေပၚ သူကိုယ္တိုင္လည္း မခ်ိတင္ကဲခံစားေနရမည္ မဟုတ္ပါလား။ တစ္ႏွစ္က ဖိုးေဇာ္ကိုေက်ာင္းလာမအပ္လို႔ အိမ္လိုက္သြားေတာ့ “သူမ်ားနည္းတူ ထားခ်င္တာေပါ့ ဆရာမေလးရယ္။ ကြၽန္မ အေျခအေနကိုလည္းၾကည့္ပါဦး။ သားေလးရွာေကြၽးတဲ့ထမင္းကို ကြၽန္မ မ်ိဳက် မယ္ထင္လား ဆရာမေလးရယ္။ သူေရခဲပုံးလြယ္ၿပီးထြက္သြားတုိင္း ကြၽန္မ မ်က္ရည္က်ေနရတာပါ” ဆိုတဲ့ ေဒၚေအးမိ စကားေတြ ျပန္ ၾကားေနမိျပန္သည္။
မိဘအေပၚသိတတ္လြန္းသည့္ ဖိုးေဇာ္ကို ကံၾကမၼာက လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးလိုက္သည္။ ၾကားၾကားခ်င္း ကိုယ့္နားကိုယ္ပင္ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဆရာမႏွင္းႏွင္းျဖစ္ခဲ့ရၿပီး အရင္ဆံုးေျပးျမင္မိသည္က ဖိုးေဇာ္ရဲ႕မ်က္ႏွာေလး။ လူသားတိုင္းရဲ႕ ေမြး ရာပါအခြင့္အေရးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ `ပညာသင္ယူခြင့္´ ကိုအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပထမ တစ္ႀကိမ္လက္လႊတ္ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရတဲ့
ဖိုးေဇာ္တို႔လို ကေလးေတြအတြက္ `ဒုတိယအႀကိမ္ ပညာသင္ယူခြင့္´ ဆိုတာ မေမွ်ာ္လင့္ရဲတဲ့အရာပါ။ အခုေတာ့ “ေက်ာင္းျပင္ပမူလတန္းပညာေရးအစီအစဥ္” ေၾကာင့္ ဖိုးေဇာ္တို႔လို အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ေနကုန္ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ့ကေလးေတြ ကို အခ်ိန္ပိုင္းသင္ၾကားေပးဖို႔ အေျခအေနကျဖစ္လာၿပီ။ ဒီလိုကေလးေတြကို ပစ္ပယ္မထားဘဲ အေရးတယူရွိလွတဲ့တာ၀န္ ရွိသူေတြကို ဆရာမႏွင္းႏွင္းေမတၱာမ်ားပင္ ပို႔သမိေနေသးသည္။
ဆရာမႏွင္းႏွင္း ေျခလွမ္းမ်ားေပါ့ပါးသြက္လက္စြာျဖင့္ ဖိုးေဇာ္တို႔အိမ္ဆီ အေျပးတစ္ပိုင္းသြားေနမိသည္။ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာလြန္း ၍ အသားမ်ားပင္တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ ႏႈတ္မွလည္း “ဖိုးေဇာ္ေရ မင္းေက်ာင္း ျပန္တက္လို႔ရၿပီသိလား သား…….မင္း ေက်ာင္းျပန္တက္လို႔ရၿပီ…..” ဟု ေရရြတ္ေနလိုက္ေသးသည္။ ထိုစဥ္ ေနာက္ေက်ာဘက္ဆီက ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေလးက “ေရခဲထုပ္………ေရခဲထုပ္….. စားၾကဦးမလား ေရခဲထုပ္”တဲ့ေလ။
ပညာျမင့္ၿပီး လူမ်ိဳးတင့္ေစရန္ ရည္ရြယ္လ်က္
႐ိုးေျပျပစ္ေအာင္
14042015 (Tue)
10:40 PM
ဓာတ္ပံု-မင္းသီဟ(Academic Weekly Educational Journal)