မင္းညြန္႔လိႈင္ - က ဗ် ာ ဝို င္ း စ ာ ဝို င္ း မ် ာ း မွ သ ည္ . . .
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
ဆည္းဆာရဲ႕ဝိုင္းဟုသာဆိုရေပေတာ႔မည္ ။ မႏၲေလးကုသိုလ္ေတာ္ဘုရားဝန္းသည္ ပရဝုဏ္ျပင္ပမွ ၿမိဳ႕ျပ၏ပူေလာင္ဆူညံျခင္းႏွင့္ျခားနားစြာ ေအးခ်မ္းဆိတ္ၿငိမ္ေန ေပသည္ ။ ၿပီးခဲ႔သည့္ရက္ပိုင္းေလာက္ကပင္ သည္ဘုရားဝန္းအတြင္းမွာ လ်ွပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာမ်ား၏ ဖဲႀကိဳးျပာ လႈပ္ရွားမႈျပဳလုပ္ခဲ႔ေၾကာင္း သိရသည္ ။ က်န္းမာေရးႏွင့္တရားစီရင္ေရးတို႔မွာ မိုးက်ေရႊကိုယ္မ်ား မေတာ္မတည့္ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္မႈကိုဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ ေသာ ဖဲႀကိဳးနက္ႏွင့္ ဖဲႀကိဳးဝါ လႈပ္ရွားမႈမ်ားနည္းတူ ေနာက္ထပ္လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုပင္ ။ ယခု ကြ်န္ေတာ္တို႔ စုေဝး ေရာက္ရွိေနသူမ်ား ကေတာ႔ မႏၲေလးမွကဗ်ာခ်စ္သူ ကဗ်ာဆရာတစု ျဖစ္သည္ ။ အပတ္စဥ္ တနဂၤေႏြညေနတိုုင္း ျပဳလုပ္ေနက် ခေရရိပ္ ကဗ်ာဝိုင္းျဖစ္သည္ ။ ခေရရိပ္မွ "ခေရရိပ္"ျဖစ္သည္ ။
သည္ေန႔ ( ၁၃ . ၉ . ၂၀၁၅ ) ကေတာ႔ ထူးထူးျခားျခား ခေရရိပ္ ကဗ်ာဝိုင္း၏ ၇၅ ႀကိမ္ေျမာက္ ရက္သတၱပတ္ျဖစ္သည္ ။ စိန္ရတုအမွတ္တရခေရရိပ္ျဖစ္သည္ ။ ထို႔အတြက္ စာေရးဆရာ စိုးႏိုင္ ( မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ) ကလည္းတကူးတကလာေရာက္ၿပီးမုဒိတာ အမွာစကား ခ်ီးျမွင့္ေပးေလသည္ ။
ဆရာစိုးႏိုင္ ( မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ) ကသမိုင္းေခတ္မ်ားကိုျဖတ္သန္းခဲ႔သူပီပီ သမိုင္းခံစားမႈကိုေနာက္ခံထား၍ေျပာၾကားသည္ ။ ျမန္မာ႔သမိုင္းတြင္ပါေတာ္မူအလြန္မွ သည္ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းစဥ္ႏွင့္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ အမ်ိဳးသားစည္းလုံးညီညြတ္မႈ ရရွိေသာကာလမွာ အခိုက္အတန္႔မ်ွသာျဖစ္သည္ ။ ဆရာက ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ ညီညြတ္မႈကို ပီတိျဖစ္သည္ ။ သည္လိုစုစည္းမႈကို သည့္ထက္ျပန္႔ပြားစည္ပင္ေစခ်င္သည္ ။ ခေရရိပ္ကဗ်ာဝိုင္းသည္လည္း ရက္သတၱ ( ၇၅ ) မွသည္ ရက္သတၱ ( ၁၀၀ ) ထိုမွသည္ ဆက္၍ဆက္၍ဓြန္႔ရွည္ေအာင္ထိန္းသိမ္းေစလိုေၾကာင္း တိုက္တြန္းေျပာၾကားသြားသည္ ။
ဆရာစိုးႏိုင္ ( မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ) ေျပာၿပီးသည့္္ေနာက္ ကဗ်ာဆရာေနမိုးညိဳက ဆက္လက္ေျပာၾကားရာတြင္ ကဗ်ာဆရာမ်ားသည္ လြတ္လပ္မႈကိုျမတ္ႏိုးသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္္း ကဗ်ာဆရာမ်ားကိုအမိန္႔ေပးခိုင္္းေစ၍မရေၾကာင္း အျခားေသာအဖြဲ႕အစည္း မ်ားကဲ႔သို႔ စုဖြဲ႕ရန္ခက္ခဲေၾကာင္း ကဗ်ာခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္သာ ယခုကဲ႔သို႔စုစည္းမိၾကျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားသည္ ။ ဆရာေနမိုးညိဳေျပာၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ ကဗ်ာရြတ္ ျခင္းအစီအစဥ္ကိုစတင္သည္ ။
ပိဋကတ္္ေတာ္ေက်ာက္စာတိုက္ျဖဴလြလြႏွင့္ သက္ေတာ္ရွည္ခေရပင္ႀကီးမ်ားက အသစ္ဖူးပြင့္လာသည့္ကဗ်ာရြတ္သံမ်ားကို နားစိုက္ေထာင္ေနၾကသည္ ။ အခမ္းအနားမဆန္ ပကာသနမပါ လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးစြာ ဝိုင္းဖြဲ႕ထိုင္ၿပီး အလွည့္က်မတ္တပ္ရပ္ကာ ကဗ်ာရြတ္ၾကသည္ ။ အဂၤေတၾကမ္းခင္းက လူအိုတစ္ေယာက္၏အေရျပားႏွယ္ အက္ရာမြမြႏွင့္ ။ လူစက္ဝိုင္း၏အလယ္ဗဟိုမွာေတာ႔ တစုံတေယာက္ယူေဆာင္လာသည့္ ၾကာပန္းတစ္စည္းကလန္းလန္းဆတ္ဆတ္ ။ ေျမအိုေျမေဟာင္းေပၚမွာ ပြင့္သစ္တို႔ပြင့္ေဝေနသည့္သေကၤတပင္ ။
ကဗ်ာခ်စ္သူအားလုံးမွာ မႏၲေလးၿမိဳ႕ဖြား မန္းသူမန္းသားခ်ည္းေတာ႔မဟုတ္။ အျခားၿမိဳ႕မ်ားမွလာၿပီးအလုပ္လုပ္ေနသူမ်ားႏွင့္ပညာသင္ၾကားေနသူမ်ားလည္းပါသည္ ။ သည္အခ်က္ကိုသူတို႔၏ကေလာင္အမည္မ်ားက ေဖာ္ျပေနၾကသည္ ။ ပတၱျမားေျမဆန္ေဝ တဲ႔ ။ မင္းႏြယ္ေသြး (ပခုကၠဴ)တဲ႔ ။ ေမာင္ခန္႔ေျမ(ထီလာ)တဲ႔ ။ ေက်ာ္ေနႏိုင္(ေက်ာက္ထပ္)တဲ႔ ။ ေဇေသာ္(စကားဝါေျမ)တဲ႔။ ဒ႑ာရီ(ပ်ဥ္းမနား)တဲ႔။ ထို႔အျပင္သည္ေန႔မွပခုကၠဴ ကခ်ီတက္လာၾကသည့္ လူငယ္ကဗ်ာဆရာမ်ားကိုလည္း အားတက္ဖြယ္ေတြ႕ျမင္ရေပသည္ ။
ရြတ္ဖတ္ၾကသည့္ကဗ်ာမ်ားကလည္းပုံသ႑န္အစုံ ခံစားမႈအစုံ။ အခ်စ္ခံစားမႈမွသည္ ေခတ္ၿပိဳင္ခံစားမႈအထိေထြျပားက်ယ္ေျပာလွသည္ ။ဒါသည္ပင္လ်င္ဗဟုေခတ္၏ အလွေဗဒျဖစ္ေပသည္ ။ အမ်ားစုကကိုယ္တိုင္ေရးဖြဲ႕သည့္ကဗ်ာမ်ားကိုရြတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ႔အျခားကဗ်ာဆရာမ်ား၏ကဗ်ာကိုရြတ္ၾကသည္ ။တခ်ိဳ႕ကစာရြက္ကိုၾကည့္ၿပီး ရြတ္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕က စာအုပ္ကိုၾကည့္ၿပီး ရြတ္ၾကသည္ ။တခ်ိဳ႕က ဘာမွမၾကည့္ပဲ အလြတ္ရြတ္သည္ ။ အမ်ားစုကေတာ႔ လက္ကိုင္ဖုန္း၏ ပြတ္တိုက္ဖန္သားျပင္ကို ၾကည့္ၿပီးရြတ္ဖတ္ၾကေလသည္ ။ ဒါကလည္းယေန႔ေခတ္ျမန္မာကဗ်ာဆရာမ်ား၏ ကဗ်ာရြတ္ဟန္ျဖစ္ေနေလၿပီ ။
ဆရာစိုးႏိုင္(မႏၲေလးတကၠသိုလ္)ကေတာ႔ သည္ေနရာအခင္းအက်င္းကိုဖြဲ႕ဆိုထားသည့္ ကိုယ္တိုင္ေရးကဗ်ာကို ရြတ္ပါသည္ ။ ကဗ်ာေခါင္းစဥ္က "အရိပ္ ေအး ေအး"တဲ႔ ။
ကုသိုလ္ေတာ္...
ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ သာသနာ႔ရိပ္
ကမၻာ႔အႀကီးဆုံးစာအုပ္ရိပ္
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ။
ကုသိုလ္ေတာ္...
ျမင္စိုင္းၿမိဳ႕စား မိုးျဗဲစစ္ကဲ
ခေရရိပ္မ်ားရဲ႕ဒါယကာ
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာသူေခြ်းသိပ္
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ။
ကုသိုလ္ေတာ္...
ကဗ်ာရိပ္ စာရိပ္
စိန္ရတုရက္သတၱပတ္
အကၡရာတံဆိပ္ႏွိပ္
တကယ္႔ကို...တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ။ ။
လူကိုယ္တိုင္မလာေရာက္ႏိုင္သည့္ အေဝးေရာက္ဝိုင္းေတာ္သူ ဝိုင္းေတာ္သား ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားကေတာ႔ တယ္လီဖုန္းမွတဆင့္ ကဗ်ာရြတ္ၾကသည္ ။ ညေနသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ညျဖစ္စျပဳလာသည္ ။ သို႔ေသာ္ အေဝးေရာက္မ်ား၏ ရင္ခုန္သံမ်ားကိုလည္း ခ်န္မထားလိုၾကေပ ။ မီးေရာင္တလက္လက္ အသံခ်ဲ႕စက္ ပုဝိုင္းဝိုင္းေလးက အသံရွင္မ်ား၏လိပ္ျပာကိုသယ္ေဆာင္လာသကဲ႔သို႔ရွိသည္ ။ မ်က္ဝန္းခ်င္းမနီးေသာ္လည္း ႏွလုံးသားခ်င္းမေဝးၾကသည့္သေဘာပင္ ။
ကြ်န္ေတာ္သည္ ဆရာဒဂုန္တာရာ၏"စာေပဆည္းဆာ"ေဆာင္းပါးထဲမွဝါက်တစ္ေၾကာင္းကို လြမ္းလြမ္းျမျမ အမွတ္ရမိလိုက္ေသးသည္ ။ "ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္အေမွာင္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနၾကသည္"တဲ႔ ။ မွန္သည္ ။ ယခုလည္း တျဖည္းျဖည္းရုပ္လုံးေပၚလာသည့္ည၏ အေမွာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နစ္ျမဳပ္စျပဳၿပီ ။ သို႔ေသာ္ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ကဗ်ာဝိညာဥ္က အေမွာင္ကိုဆန္တက္လ်က္ရွိသည္။ေနာက္ဆုံးအစီအစဥ္အျဖစ္ ကဗ်ာဆရာ ရတုသစ္က ခေရရိပ္၏အတၱဳပၸတၱိကို အက်ဥ္းရုံးေျပာျပၿပီး သူ၏ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္လိုက္သည္ ။ လက္ကိုင္ဖုန္းမီးေရာင္ေတြက စကားလုံးေတြလို တလက္လက္လင္းပေနသည္။
ကြ်န္ေတာ္တို႔၏သမိုုင္းအေတြ႕အၾကံဳအရ စာၾကည့္တိုက္မ်ား၊ စာၾကည့္အသင္းမ်ား၊ စာေပဝိုင္းမ်ားသည္ အေရြ႕တစ္ခုကို အစျပဳၾကသည္ခ်ည္းပင္ျဖစ္သည္ ။ ျမန္မာျပည္စာအုပ္အသင္း ၊ နဂါးနီစာအုပ္အသင္း ႏွင့္ စေနစာေပဝိုု္င္းတို႔သည္ ထင္ရွားသည့္မွတ္တိုင္မ်ားျဖစ္ၾကသည္ ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္လည္း ကဗ်ာဝိုင္း စာဝိုင္း မ်ားစြာရွိၾကသည္ ။ နန္းေရွ႕ မွ ေရႊစြန္မင္းကဗ်ာဝိုင္း ဆိုလ်င္သက္တမ္း ( ၁၀ ) ႏွစ္ျပည့္လုၿပီဟု သိရသည္ ။ က်ေနာ္၏ လူငယ္ဘဝမွာပင္ ျဖဴးၿမိဳ႕မွ"မိတ္ေဆြမ်ား"စာၾကည့္အသင္းႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ ေတာင္ငူၿမိဳ႕မွ"အလင္းသစ္"စာေပဝိုင္းကို ျဖတ္သန္းခဲ႔ရသည္ ။ ထိုစာေပဝိုင္းက လူငယ္ကဗ်ာပြင့္သစ္မ်ားကိုဖူးပြင့္ေစခဲ႔သည္ ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ခေ႐ရိပ္ကဗ်ာဝိုင္းစိန္ရတု ( ၇၅ )ပတ္ေျမာက္ အမွတ္တရထုတ္ေဝအပ္ေသာ"ခေရရိပ္ေပၚလြင့္က်လာတဲ႔တနဂၤေႏြမ်ား"အမည္ရ လွပသည့္ကဗ်ာ စာအုပ္ေလးမ်ားကို ကိုယ္စီကိုင္ကာ ခေ႐ရိပ္မွျပန္လာခဲ႔ၾကသည္ ။ ညေကာင္းကင္က ေအာင္စည္ ရြမ္းသည့္အလား မိုးခ်ဳန္းသံတစ္ခ်က္ေပးလိုက္သည္ ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ႔ ေရစီးသံသဲ႔သဲ႔ၾကားေနမိသည္ ။ ခေရရိပ္ေအာက္မွ တိုးတိတ္ေသာ္လည္း အားေကာင္း စြာစီးဆင္းေနသည့္ ေရစီးေၾကာင္းတစ္ခု၏ေျခသံဖြဖြ ။
ခေရရိပ္ က်န္းမာပါေစ။ တနဂၤေႏြမ်ား အဓြန္႔ရွည္ပါေစ ။ ။