မင္းကိုႏိုင္ - “ အေမ့ တမ္းခ်င္း ”
(သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္) မိုးမခ၊ စက္တင္ဘာ ၁၇၊ ၂၀၁၅
မေန႔က အေမ့ေမြးေန႔။
မေတြ႕ျဖစ္တာ ၾကာျပီျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ အေမ့အိမ္မွာ ဆုံၾကဖုိ႔ မအားၾကတဲ့ၾကားက ကတိတည္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိသားစု ျပန္ဆုံတဲ့ အေမ့ေမြးေန႔ပြဲဟာ ညေနေစာင္းထိ ဘာမွ မထူးျခားေသးပါဘူး။ သားသမီးေတြက အေဖနဲ႔အေမကုိ ကန္ေတာ့မယ္။ မိဘေတြက ဆုေတာင္းေပးမယ္။
.
ညေနေစာင္းလာတဲ့အခါမွာေတာ့ အေမက သားသမီးေတြကုိ ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ အေတြ႕အၾကဳံကုိေျပာျပရင္း အခုလုိ ညေနေစာင္းျပီဆုိရင္ အေဖေရာ အေမပါ ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ ညေန ေစာင္းေတြအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔မွာ မၾကီး ၊ မငယ္၊ က်ေနာ္နဲ႔ ညီမေလးအပါအ၀င္ ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ပဲရွိတယ္လုိ႔ လူအမ်ားက သိထားၾကေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာ အကုိရင္းတေယာက္ရွိခဲ့ဖူးတယ္ ဆုိတာ လူရင္းေတြေတာင္ သိပ္မသိခဲ့ၾကပါဘူး။ သမီးမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးျပီးတဲ့ေနာက္ အေဖနဲ႔
အေမ တမ္းတတာက သားေယာက္်ား။ သူတုိ႔ဆုေတာင္း ျပည့္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ရံဖန္ရံခါ က်ေနာ့္ရဲ႕ ညွင္းသုိးသုိး ပုံကုိၾကည့္ျပီး အေမက ခ်စ္စႏုိး ၾကည္စယ္ေလ့ရွိတယ္။
“ ငါ့သားၾကီးက မင္းလုိမဟုတ္ဘူး၊ ရုပ္ရည္လွလွနဲ႔ ေျခတံ လက္တံေကာင္းေကာင္း၊ မ်က္ခုံးမ်က္လုံးလွလွ ။ ” စသျဖင့္ ေျပာရင္းက ဘယ္ေတာ့မွ ၀ါက်မဆုံးႏုိင္။ အေ၀းကုိ ေငးသြားရတာခ်ည္းပဲ။
ညီအစ္ကုိငတ္တဲ့ က်ေနာ္ကလည္း ငါ့မွာ အစ္ကုိသာ ရွိခဲ့ရင္ ဆုိတဲ့အေတြး မဆုံးႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အကုိ႔ကုိ ေမြးျပီး တာ၀ါလိန္းလမ္း (ယခု ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း) မွာရွိတဲ့ ဟုိတုန္းကအေခၚ ေဒၚခင္ၾကည္ေဆးရုံက ျမင္ကြင္းကုိ အေမက ပန္းခ်ီဆြဲသလုိ ေျပာျပပါတယ္။
“ ဟုိတုန္းက...ေဆးရုံဆုိတာ မုိးလင္းတာနဲ႔ ေကာ္ဖီနဲ႔မုန္႔ ။ ျပီးရင္အိပ္ယာခင္းက အစ ၊ အ၀တ္အစားေတြအားလုံး ေလွ်ာ္ဖြပ္ ေဆးနဲ႔ေပါင္းျပီးသား အသစ္လဲေပးတယ္။ အိမ္က အ၀တ္အစားေတြေပးမ၀တ္ဘူး။ ဘာမွယူလာစရာလည္း မလုိဘူး။ ထမင္းႏွစ္နပ္ေကြ်းတာလည္း တကယ့္အာဟာရ
အျပည့္ သန္႔ရွင္းလက္ဆတ္ တာေတြကုိပဲ ေစတနာ အျပည့္နဲ႔ ခ်က္ေကြ်းတာ။ ေဆးရုံကဆင္းတဲ့ အထိ တျပား တခ်ပ္မွ ေပးစရာမလုိဘူး။ ေဆးရုံက ဆင္းမွသာ အလွဴခံပုံးထဲကုိ ေစတနာရွိရင္ ထည့္သြား။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အႏွီးပိတ္ အသစ္ေတြ လွဴတာမ်ဳိးရွိတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ”
.
ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္ကေန တာ၀ါလိန္းလမ္းေဆးရုံကုိ အေမဟာ လမ္းေလွ်ာက္သြားခဲ့ျပီး အစ္ကုိ႔ကုိ သက္သက္သာသာပဲ ေမြးခဲ့ေၾကာင္း။ သားဦးေမြးရင္ အနည္းဆုံး ၁၀-ရက္။ က်န္ကေလးမ်ားေမြးရင္ အနည္းဆုံးတပတ္ ေဆးရုံမွာ ေနရေၾကာင္း အေမက ဆက္ေျပာျပပါတယ္။
.
အေမ့သားၾကီးဟာ ႏွစ္ရက္ေျမာက္မွာ မ်က္လုံးေတြ၀ါလာတယ္လုိ႔ အေမ့စိတ္ထဲ ထင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးက ႏုိ႔စုိ႔မပ်က္ေတာ့ အေမလည္း သိပ္မေတြးတတ္ခ့ဲဘူး။ ရွစ္ရက္ ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ အေမ ေဆးရုံက ဆင္းတဲ့အခါ သားကုိ ျပန္ေခၚခြင့္မရဘူး။ သားကုိ ခဏထားခဲ့ရဦးမယ္။
ေျခေထာက္ အေၾကာအတြက္ ေဆးထုိးရဦးမယ္ဆိုလုိ႔ မထားခ်င္ပဲ ထားခဲ့ရပါတယ္တဲ့။
.
ညေနေမွာင္ေတာ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေရာက္လာ။ အေဖ့ကုိ ေအာက္ထပ္ေခၚသြားတယ္။ အေမ့စိတ္ထဲ ထင့္ကနဲ ျဖစ္။ ငါ မသိေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းမုိ႔ ငါ့ေရွ႕မွာ မေျပာတာမ်ားလား။ ဘုရား...ဘုရား... ငါ့သားမ်ား ...။
.
ယခင္က လူေတြေျပာတဲ့ ရင္ထဲမွာ “ ဟာခနဲ ” ျဖစ္သြားတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးဟာ အေမ လက္ေတြ႔ ခံစားလုိက္ရပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ျခင္းပဲ...စိတ္ကုိ တင္းတယ္။ အုိ...မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေျခေထာက္အေၾကာဆိုတာ အသက္နဲ႔အေ၀းၾကီးပါ။ စသျဖင့္ ေျဖသိမ့္ပါတယ္တဲ့။
.
ေနာက္ရက္ေတြမွာေတာ့ ညေနေစာင္းျပီဆုိရင္ အေဖနဲ႔ အေမ့အေမ(က်ေနာ့္အဖြား) တုိ႔ဟာ ေဆးရုံသြားၾကည့္မယ္ ဆုိျပီးေတာ့ ထြက္သြားၾက။ ေမွာင္ျပီဆုိမွ တိတ္တဆိတ္ ျပန္လာၾက။ အေမက စိတ္ထင့္ထင့္နဲ႔သတင္းေမး။ သူတုိ႔က ေနေကာင္းပါတယ္ ၊ အနာက်တ္မွျပန္ေခၚလာမယ္ဆုိျပီး
ေျဖၾက။ ျပီးေတာ့ အိမ္ဟာ တိတ္ဆိတ္ သြားေနက်။
.
အေဖဟာ ညေနေရာက္တုိင္း လမ္းထိပ္ေရာက္ရင္ ေယာကၡမ ျဖစ္သူနဲ႔ လမ္းခြဲ။ ေျခဦးတည့္ရာ ေခါင္းငုိက္စုိက္နဲ႔ ေလွ်ာက္။ ႏႈတ္ဆက္သူေတြကုိလည္း မတုံ႔ျပန္ႏုိင္။ ေမွာင္ေလာက္ျပီဆုိမွ အဖြားႏွင့္ျပန္ဆုံ အိမ္ထဲ၀င္။ အေမ့ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး မ်က္၀န္း ေတြကုိ ေရွာင္လႊဲရင္းမနက္ျဖန္ေတာ့ သားကုိ ေခၚလာလုိ႔ ရမယ္ထင္တယ္ ေျဖရင္း..။
.
“ သားအေဖဟာ အေမ့ကုိ ညာတယ္ကြယ္။ အၾကာႀကီး ညာခဲ့တယ္။ ကေလး ေနေကာင္းပါတယ္၊ ဒဏ္ရာက ေရာင္ေနလုိ႔ ေျပာလိုက္။ ႏုိ႔မႈန္႔ေတြ တုိက္တာ အမ်ားၾကီးေသာက္တယ္လုိ႔ ဆုိလုိက္။ ညေနတုိင္း အေမ့ကုိ ညာခဲ့တာ။ ”
.
အေဖ့ေနရာမွာ က်ေနာ္ဆုိရင္လည္း ညာမိမွာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆုိေတာ့ အခုအေမ့မ်က္လုံးေတြကုိ ၾကည့္မိရင္ကုိ ဒီလုိညာမွ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲလုိ႔ ေတြးမိတာကုိး။
.
ဒီလုိနဲ႔ တလျပည့္တဲ့ေန႔မွာ အေဖဟာ အ၀တ္အစားအိတ္ျပင္ရင္း က်ေနာ့္အဖြားကို အခုလုိေျပာပါတယ္။ “ အေမ...က်ေနာ္ေတာ့ အေမ့သမီးကုိ
ေျပာမထြက္ဘူး။ ခရီးပဲ ထြက္ေတာ့မယ္။ ” တဲ့။
.
အေဖဟာ သတင္းဆုိးကုိ ေျပာဖုိ႔လူ ေရြးရာမွာ ဘာေၾကာင့္ အဖြားကုိ ေရြးလုိက္ရပါသလဲ။ အဖြားက အေမ့အေမေလ။ မိခင္တေယာက္ရဲ႕ရင္ေသြးဆုံးရွဳံးဒဏ္ကုိ နားအလည္ႏုိင္ ဆုံးဟာ မိခင္ျဖစ္ဖူးသူပဲ မဟုတ္ပါလား။ ႏွစ္သိမ့္စကား ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔လည္း မိခင္ခ်င္း နားလည္တဲ့ ဘာသာစကားနဲ႔မွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး အေမငုိခ်လုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာင္ သူ႔အေမရဲ႕ ရင္ခြင္သာ ေျဖသိမ့္မႈအေပးႏုိင္ဆုံး မဟုတ္ပါလား။
ဒီႏွစ္ အေမ့ေမြးေန႔မွာ အေမဟာ “ ငါ့သားၾကီးသာ ရွိရင္....”လုိ႔ သူရြတ္ေနက် တမ္းခ်င္းကုိ ထုံးစံအတုိင္း ၀ါက်မဆုံး ေရရြတ္ ေနျပန္ပါတယ္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ဟုိအေ၀းကုိ ေငးလုိ႔.....။
.
ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခြင့္မရတဲ့ကာလေတြမွာ နိမ့္ပါးေနတဲ့ မိသားတစုကုိ ပမာမခန္႔ျပဳမူတာေတြ ခံရတုိင္း ၊ အားနည္းေနတဲ့ မိသားစုအေပၚ မထီမဲ့ျမင္ျပဳတာေတြ ၾကဳံတုိင္း၊ ငါတုိ႔မွာ သားေယာက္်ားႀကီးတေယာက္သာ မားမားမတ္မတ္ ရွိခဲ့ရင္ဆုိတဲ့ တမ္းတမႈမ်ဳိး က်ေနာ့္မိသားစု အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ခံစားခဲ့ရေၾကာင္း ျပန္မလာႏုိင္ေသးသူ က်ေနာ့္ထံ ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။
.
က်ေနာ္ကုိယ္တုိင္လည္း အဲဒီလုိအခါမ်ဳိးမွာ “ ငါ့အစ္ကုိသာ ရွိခဲ့ရင္လုိ႔ ” အေမ့လုိပဲ ၀ါက်မဆုံးႏုိင္ခင္ အံၾကိတ္ခဲ့ရဖူးတာပါပဲ။
အခုလည္း တခါတရံမွ အိမ္ျပန္ အေမနဲ႔ ဆုံျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္ဟာ သူ႔သားႀကီး ဇာတ္ေၾကာင္းျပန္ရင္း စကားဆုံးမရပဲ အေ၀းတေနရာ ေငးေနတဲ့ အေမ့မ်က္လုံးေတြကုိ က်ေနာ္ၾကည့္ရင္း ....။
.
-မင္းကိုႏုိင္ ( ၁၆-စက္တင္ဘာ-၂၀၁၅) { အေမ့ ၇၉-ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အမွတ္တရ }
#ပန္းခ်ီ အညြန္း - အေဖ့လက္ရာ အေမ့ပုံတူ