ေစာေဝ - “ ဝုန္းေနတဲ့ လက္ထိပ္ - လန္းေနတဲ့ သံဆူးႀကိဳး”
(မိုးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၅
ႏွစ္သစ္ေခတ္ဦး မဂၤလာျမဴးလုိ႔ လေျခာင္ပြင့္ဆုိင္ၿမိဳင္သတဲ့လားဆုိတဲ့ စာသားက ရင္ထဲက အလုိလုိ ထုိး ထြက္လာခဲ့သည္။ မုိးနဲပိေတာက္သည္ ရန္ကုန္တြင္ သႀကၤန္ကို ေစာစီးစြာႀကိဳခဲ့သျဖင့္ သႀကၤန္မွာ ငုပန္းမ်ားသာ ေဝဆာခဲ့။ ေရးစရာေတြမ်ား၊ ေရးခဲ့ရမွာေတြ မ်ားသျဖင့္ ၂၀၁၀ ေနာက္ပုိင္းရက္မ်ားဟာ စာေရးျခင္းျဖင့္သာ ကုန္ လြန္ခဲ့။ လူမ်ားရဲ႕ သိျမင္ပုိင္ခြင့္ေတြကို တန္ဖုိးထားေရးသားဖုိ႔ အခ်ိန္လည္း ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိ ေရးသားဖန္တီးထုတ္ေဖာ္ခြင့္ကို ျမွင့္တင္ဖုိ႔ရာလည္း ကိုယ့္၌ တာဝန္ရွိသည္ဟု ေထာင္ကထြက္ကတည္းက ခံ ယူလုိက္ျဖစ္သည္။
အစုိးရ၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီ၊ အရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္း၊ အမ်ားျပည္သူတုိ႔ရဲ႕ ဒီေန႔ ျဖစ္ပ်က္ေနမႈမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ တိတိပပမဟုတ္ေတာင္ ထိထိရွရွေတာ့ျဖင့္ ေရးခ်င္ေနမိသည္မွာ ၂၀၁၅ ဝင္လာကတည္းက။ မတ္လ ငါးရက္ေန႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕ ဒီမုိကေရစီပညာေရး ေတာင္းဆုိခ်ီတတ္ လာေသာ လက္ပံတန္းေက်ာင္းသားသပိတ္၏ ေက်ာင္းသားအၾကမ္းမဖတ္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အားေပးဝုိင္းရံလုိသျဖင့္ ညေန သံုးနာရီစြန္းစြန္းတြင္ ေရာက္ရွိသြားသည္။ မေရွးမေႏွာင္း ကာတြန္းဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းေထာက္၊ အယ္ဒီတာ က်ားမအစံုတုိ႔လည္း ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကသည္။
အနီးကပ္လႈပ္ရွားျဖစ္ေနတာကေတာ့ မုိးမခမဂၢဇင္း သတင္းေထာက္ ရန္ေနာင္နဲ႔ ဟန္သစ္ႏုိ္င္တုိ႔ပါဘဲ။ အိပ္ပူးက မနီလာသိန္း၊ မႏုႏုေအာင္၊ ကုိမ်ိဳးသိန္းနဲ႔ ကဗ်ာဆရာေလးး ေအးမြန္တုိ႔လည္း ေက်ာင္းသားေလးေတြ နဲ႔အတူ ဝုိင္းရံ၊ နႏၵစစ္ေအာင္ကလည္း အလံမ်ား တုိင္မ်ားကို ခ်ည္ေႏွာင္ေနတာကုိ ဝုိင္းကူ။ ကုိယ္၌လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဝုိင္းရံၾကဆုိတဲ့ စတစ္ကာေလးေတြ ရင္ဘက္ေတြမွာ ကပ္ေပး။ စာေရးဆရာ ေမာင္လွမ်ိဳး ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံက လာႏႈတ္ဆက္လုိ႔ သူ႔ရင္ဘက္မွာပါ စတစ္ကာေလး ကပ္ေပးျဖစ္ခဲ့။ ဒီအခ်ိန္ထိေတာ့ မတ္လ ေနပူပူမွာ သာသာယာယာဘဲလုိ႔ ေျပာႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ဘားလမ္းဘက္ျခမ္းကေန သတိေပးေအာ္လံနဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကားဟာ ေက်ာင္းသားေလး မ်ားရွိရာ ဆူးေလဘုရားလမ္းကို ေမာင္းလာပါတယ္။ လမ္းေျပာင္းျပန္ပါ။ သူ႔ကားရဲ႕ေနာက္မွုာေတာ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမမွ ထြက္လာတဲ့ လက္ပတ္နီဝတ္ လူမုိက္လူရမ္းကားမ်ားပါပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မွာ ႏွစ္ ေယာက္ထပ္ ႏွစ္တန္း ေနရာယူလုိက္ပါတယ္။ သူတုိ႔ေနာက္မွာ ရဲေတြပါ။ သံုးတန္းေလာက္ ရွိပါမယ္။ ေဘး ဘယ္ညာမွာ ရဲတပ္ရင္းကားေတြ ထပ္ေရာက္လာၿပီး ဒုိင္းမ်ားနဲ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီး ဆယ္ေယာက္တန္း အတန္း လုိက္ သပိတ္အဖြဲ႕ကို ဝုိင္းပါတယ္။ သပိတ္ေက်ာင္းသားအဖြဲဲဲ႕ရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ လြတ္လပ္ေရးပန္းၿခံကို သံစူး ႀကိဳးမ်ားနဲ႔ ကာရံထားပါတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာသာ ေက်ာင္းသားေတြ လႈပ္ရွားလုိ႔ရပါေတာ့တယ္။ ၾကည့္တဲ့ ပရိတ္သက္ေရာ သတင္းသမားေတြပါ ေပါင္းရင္ေတာ့ သံုးေလးငါးရာ ရွိမလားပဲ။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ မိန္႔ခြန္းေျပာပါတယ္။ သူတုိ႔ပါလာတဲ့ ေအာ္လံေလးနဲ႔ပါ။ ေၾကျငာခ်က္ေတြ အကုန္ထုတ္ၿပီးရင္ သိမ္းမယ္၊ ျပန္ၾက မယ္ဆုိတာလည္း ပါပါတယ္။ ေျပာေနတုန္း ဆယ္မိနစ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေရာက္ရင္ဘဲ လက္ပတ္နီစြမ္းအားရွင္ ေတြက ဆြဲလားရမ္းလားထုိးလား လုပ္ပါတယ္။ လူအုပ္ကို ရဲေတြက ေက်ာခ်င္းကပ္ ဆယ္ေယာက္အတန္းလုိက္ ထုိးခြဲေတာ့ လူေတြ ျပန္႔က်ဲကြဲကုန္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း လဲေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့ေရွ႕မွာလဲေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးကို ထူေပးတြဲေခၚၿပီး ကားေတြနားပုိ႔ေပးၿပီး ျပန္လာေတာ့ လက္ပတ္နီေတြတင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရဲေတြကပါ နံပါတ္တုတ္ေတြနဲ႔ ရုိက္ပါတယ္။ လက္ပတ္နီေတြက ဝါး၊ တုတ္ ေတြ၊ လက္သီးေတြနဲ႔ ထုိးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ပါတယ္။ ျပန္မထုိးနဲ႔၊ ျပန္မဆဲၾကပါနဲ႔ မီဒီယာေတြ ရွိ တယ္။ မီဒီယာေတြ မွတ္တမ္းတင္လိမ့္မယ္ ျပန္မလုပ္ၾကနဲ႔ အေသခံလုိက္လုိ႔။ ဘယ္သူမွ ျပန္မလုပ္ၾကပါဘူး။ ဆြဲလုိက္၊ ရုိက္လုိက္ ရဲေရာ လက္ပတ္နီဝတ္ေတြပါ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ အမိန္႔ရ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ရဲမွဴးႀကီးလုပ္ သူဟာ ခါးေထာက္ၿပီး ၿပံဳးေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မုိးမခသတင္းသမား ရန္ေနာင္ကို ရဲေလးငါးေယာက္က မာန္ အျပည့္ ရက္စက္မႈအျပည့္နဲ႔ ရုိက္ေနလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းတားပါတယ္။ မလုပ္ၾကပါနဲ႔ အဲဒါ မီဒီယာသမားလုိ႔ ေအာ္ပါတယ္။ ရပ္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္လုိ႔ မဟုတ္ပါ။ ရဲမင္းႀကီးရဲ႕ ဝီစီသံေၾကာင့္ပါ။ မနီလာသိန္းနဲ႔ ေက်ာင္း သားေလးေတြကို ကားေပၚတင္ေခၚသြားၿပီး လက္ပတ္နီေတြေရာ ရဲေတြပါ စနစ္တက် သိမ္းသြားၾကတာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ေနာင္ကို သြားတြဲၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ လက္ကုိင္ပုဝါနဲ႔ က်ပ္ထုပ္ထုိးေပးပါတယ္။ ေက်ာေရာ ေခါင္းမွာပါ အညိဳအမည္းက ဆယ့္ေလးငါးခု ေတြ႕ပါတယ္။ လူကဝၿပီး ေတာင့္ုလို႔သာပါ။ ႏုိ႔မဟုတ္ရင္ မူးေမ့ သြားႏုိင္ပါတယ္။ သူ႔ကို မွတ္တမ္းတင္ဓါတ္ပံုရုိက္ FB ေပၚတင္ၿပီး ေဆးခန္းျပဖုိ႔နဲ႔ ျပၿပီးရင္ အမႈဖြင့္ဖုိ႔မွာၿပီး လမ္း ခြဲပါတယ္။ ဒါ ဦးသိန္းစိန္သမၼတလက္ထက္ မ်က္ျမင္အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခုပါ။
မတ္လ ဆယ္ရက္ေန႔ၾကေတာ့ လက္ပံတန္းမွာ ဒီထက္ ဆုိးဝါးရက္စက္ေကာက္က်စ္ေသာ ၿဖဳိခြဲမႈမ်ားနဲ႔ ထပ္ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါကေတာ့ အြန္လုိင္း FB ကတဆင့္ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ သတင္းသမားေၾကာင့္ ေတြ႕ေနရပါ တယ္။ မထမဆံုး ရံုးထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ စုေပါင္းၿပီး အလွဴေငြနဲ႔ စာအုပ္မ်ားေပးဖုိ႔ လက္ပံ တန္းတရားရုံးနဲ႔ သာယာဝတီေထာင္ကို ရန္ကုန္က လုိက္သြားပါတယ္။ ေငြ နွစ္ေသာင္းက်ပ္စီနဲ႔ သုတ၊ ရသ၊ ဘာသာျပန္၊ မဂၢဇင္းအုပ္ေရ တစ္ရာနီးပါး လွဴခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ေတြ႕ၿပီး ေထာင္ထဲမွာ ေနရသ ေလာက္ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ဖုိ႔လည္း စာေရးၿပီး ေပးခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘာေတြ႕ရသလဲဆုိေတာ့ လူ႔အခြင့္အ ေရး အႀကီးအက်ယ္ခ်ိဳးေဖာက္မႈပါ။ ေက်ာင္းသူမိန္းခေလးေတြ၊ ဝုိင္းရံေတြအားလံုးကို လက္ထိပ္အတြဲလုိက္ခတ္ ၿပီး ရံုးထုတ္ရဲေမေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကလည္း တကယ့္ရာဇဝတ္သားေတြလုိ ရုိင္းျပတဲ့အျပဳအမူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတာပါ ပဲ။ ဒီျမင္ကြင္းဟာ၂၀၁၅ ရဲ႕ လက္ေတြ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခုပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တာေတြ ဘာလုိ႔ အေသးစိတ္ေရးျပေနရသ လဲဆုိ ေနာက္မွ ကမာၻႀကီးကိုု ေျပာခြင့္ တင္ျပခြင့္ရတာတစ္ခုကို စာဖတ္သူေတြကို ေျပာျပခ်င္လုိ႔ပါ။
၂၀၁၅ ခု ေမလ ၂၆ ရက္မွာ ပန္အင္တာေနရွင္နယ္၊ ေထာင္က်စာေရးမ်ား ေကာ္မတီက (Writeres in Prison ecommittee) ပန္ျမန္မာကို ညီလာခံတက္ဖုိ႔ တစ္ေယာက္ဖိတ္ပါတယ္။ ပန္ျမန္မာက ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေဟာင္း ကဗ်ာဆရာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီမုိကေရစီက်င့္စဥ္နဲ႔အညီ ဆႏၵျပဳၿပီး ေရြးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သြား တတ္ရပါတယ္။ နယ္သာလန္ႏုိင္ငံ အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕မွာပါ။ ပန္အဖြဲ႕ဝင္ နုိင္ငံေပါင္း တစ္ရာ့ေလးဆယ္ေက်ာ္ရွိေပ မယ့္ ူရွစ္ဆယ့္ငါးႏုိင္ငံ ေရြးဖိတ္တာပါ။ ညီလာခံက ေမလ ဆယ္ရက္အထိ ငါးရက္လုပ္ၾကမွာပါ။
ဒီမွာ အေရးအႀကီးဆံုး အေၾကာင္းအရာက ဥေရာတစ္တုိက္လံုး လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိေရးသားထုတ္ ေဖာ္ခြင့္ကုိ အၾကမ္းဖတ္ဟန္႔တားေႏွာက္ယွက္သူေတြဟာ စစ္အစုိးရ၊ အာဏာရွင္အစုိးရ၊ တစ္ပါတီအစုိးရ၊ လက္နက္ကုိင္သူပန္ေတြေလာက္ပဲရွိခဲ့လုိ႔ ရွင္းခဲ့၊ ေထာက္ပံ့ခဲ့ရတာ။ အခုက ေအရွဴးအသစ္။ ဘာသာေရးအ စြန္းေရာက္ေတြရဲ႕ရက္စက္မႈကို ဒီေကာ္မတီက ဘယ္လုိတံု႔ျပန္မလဲ၊ ကာကြယ္ၾကမလဲဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္က အႀကီး ႀကီးျဖစ္လုိ႔ေနပါတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံခ်င္းစီ ေျပာၾကေတာ့ ဂါနာပန္၊ အီသီယိုပီးယားပန္၊ ယူကရိန္းပန္၊ ျမန္မာပန္။ ျမန္မာပန္အလွည့္ေရာက္ေတာ့ “ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာလည္း လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိေရးသားထုတ္ေဖာ္ခြင့္ကို အ စုိးရနဲ႔အတူ သာေရးဘန္းျပ သံဃာတခ်ိဳ႕က ေဟာေျပာပြဲေတြေတာင္ ပိတ္ပင္တာ၊ တားဆီးတာေတြ လုပ္တာ ခံေနရပါၿပီ” ဆုိတာ ထည့္ေျပာခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဖဆပလအစုိးရေခတ္ကေန ဒီေန႔ ဦးသိန္းစိန္ရဲ႕ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေဟာင္းႀကီးေတြေခတ္အထိ ေထာင္ခ်ခဲ့တဲ့ စာေပအႏုပညာရွင္ ၁၂၅ဦး စာရင္းနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ ေသခဲ့တဲ့ စာရင္း ေတြနဲ႔ ျပဳစုထားတာ ခ်ျပခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးသိန္းစိန္လက္ထက္မွာ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ စာရင္းေတာင္းေတာ့ နာမည္နဲ႔တကြ ၁၈ဦးေပးၿပီး ယခုလက္ရွိ ဂ်ာနယ္သတင္းစာေတြကို အစုိးရက လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိေရးသားမႈ ကို လစ္လ်ဴရႈၿပီး တရားစြဲေနတုန္းဘဲ၊ အမႈရင္ဆုိင္ေနရတုန္းပါဘဲဆုိတာ ေျပာျပေတာ့ ပန္အင္တာေနရွင္နယ္က ဒါဆုိ စစ္အစုိးရအတုိင္းဘဲ ဘာမွမထုူးဘူးေပါ့တဲ့။ သူတုိ႔ အခုမွ တိတိက်က် သိခြင့္ရသြားၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းတုိ႔ ေထာင္က်ေနတဲ့ အက်ဥ္းက် စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြအတြက္ ဘာေတြလုပ္ ၾကသလဲလုိ႔ ထပ္ေမးပါတယ္။ “ ငါတုိ႔ ပန္အေနနဲပေတာ့ ေၾကျငာခ်က္ေတြ၊ ကန္႔ကြက္မႈေတြလုပ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သက္ဆုိင္ရာ အစုိးရဝန္ႀကီး၊ သမၼတဆီ တုိက္ရုိက္စာေရးၿပီး ကန္႔ကြက္တယ္၊ အျမန္လႊတ္ေပးဖုိ႔ ေတာင္းဆုိ တယ္။ ေငြအနည္းငယ္ဆီနဲ႔ ေထာင္ထဲမွာ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ႏုိင္ေအာင္ စာအုပ္ေတြပုိ႔ေပးတယ္” ဆုိေတာ့ ပန္ အင္တာေနရွင္နယ္ ပန္ျမန္မာေျပာတဲ့ ေထာင္ထဲမွာ စာၾကည့္တုိက္ဖြင့္ႏုိင္ေအာင္ ကူညီရမယ္ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ ခ်က္တစ္ခု က်ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈေသးေသးေလး တစ္ခုေပါ့။
ညီလာခံေလးရက္ေျမာက္က်ေတာ့ အားလံုးဘုတ္ေပးၿပီး ေရြးခ်ယ္လုိ႔ စကားေျပာခြင့္ (မိန္႔ခြန္းေျပာခြင့္) ရပါတယ္။ ျမန္မာလုိ အရင္ေရးၿပီး အဂၤလိပ္လုိ ျပန္ေရးလုိ႔ အဂၤလိပ္လုိ ဖတ္ျပခဲ့။ ေမးခြန္းသံုးခုကိုေတာ့ ေထာင္ တြင္းရက္စက္ခံရမႈကို ပါေဖာ့မန္႔နဲ႔ သရုပ္ေဖာ္ျပခဲ့တယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာၾကေတာ့ ဥေရာပ ပန္မ်ားက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ နံနက္စာ ေကာ္ဖီအတူေသာက္ပါရေစလုိ႔ ဆုိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ လုိက္ပါတယ္။ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းထဲမွာ သူတို႔အစာမေၾကတဲ့ အခ်ိဳ႕အပုိဒ္ေတြပါေနတယ္ဆုိ တာ ညကတည္းက သတင္းရၿပီးသားပါ။ ညစာ ဒင္နာစားေတာ့ ဆီြဒင္ပန္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာထားလုိ႔ပါ။ ျမန္မာလုိပဲ ျပန္ေရးျပပါရေစ။
“ အတင္းအဓမၼ မဲေတြရေအာင္ယူၿပီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ယူနီေဖာင္းခၽြတ္အစုိးရ လုပ္ပါတယ္။ အရပ္သား အစုိးရလုိ႔ ကမာၻကို ေၾကျငာပါတယ္။ ကမာၻႀကီးကို ဒီေနရာက ေျပာပါမယ္။ အရပ္သားအစုိးရ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမုိ ကေရစီအစုိးရ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပႏုိင္ငံေတြက အစုိးရေတြက အယံုမလြယ္ဘူးလုိ႔ ထင္ပါ တယ္။ ဟုတ္ရဲ႕လား” ဆုိတဲ့ စကားပါပဲ။
ေကာ္ဖီစားပြဲမွာထိုင္မိေတာ့ ဥေရာပခုႏွစ္ဦးပါ။ သူတုိ႔ဟာ ပန္ဥကၠဌ၊ အတြင္းေရးမွဴး၊ အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္သလုိ္ သူတုိ႔ႏုိင္ငံက ေက်ာၾကားတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကာတြန္းဆရာ၊ သတင္းဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အခုၾကေတာ့ ႏုိင္ငံကုိယ္စားျပဳေပါ့။ နယ္သာလန္ ပန္ဥကၠဌက ေျပာပါတယ္။
“ မင္းတုိ႔ႏုိင္ငံက ဒီမုိကေရစီအကူးအေျပာင္းက ညင္သာေနတယ္လုိ႔ မင္းမထင္ဘူးလား၊ အေျပာင္းအ လဲဆုိတာ တဆင့္ၿပီးတဆင့္ ေျပာင္းရတာ၊ အျခားႏုိင္ငံေတြဆုိ လူေတြ သိန္းသန္းခ်ီေသၿပီးမွ ေျပာင္းၾကရတာ” တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဒါမင္းတစ္ေယာက္ထဲရဲ႕ အျမင္လား၊ အားလံုးရဲ႕ အျမင္လားဆုိေတာ့ အျခားတစ္ေယာက္က “ တစ္ထပ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ သေဘာတရားက အတူတူပါဘဲ” တဲ့။
“ မင္းတုိ႔အခုေတြ႕ေနရတဲ့ ငါက ညံ့ခ်င္ ညံ့အံုးမယ္။ ႏုိင္ငံထဲမွာ ငါ့ထက္ေတာ္တဲ့ အႏုပညာသမား၊ ႏုိင္ငံ ေရးသမားေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ အားလံုးက မင္းတုိ႔ေျပာသလုိ ဒီမုိကေရစီဆုိတာ တဆင့္ၿပီးတဆင့္သြားမွ ညင္သာ မယ္ဆုိတာ သိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါတုိ႔အခုရင္ဆုိင္ေနရတာက မင္းတုိ႔ၾကားေအာင္ အစုိးရက ေျပာေန တာက တစ္ျခား၊ ျပည္တြင္းမွာလုပ္ေနတာက တစ္ျခား။ ဒီမွာၾကည့္ဆိုၿပီး သတင္းစာ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ တရားဝင္ ေဖာ္ျပထားတဲ့ လက္ပံေတာင္းေတာင္ ေဒၚခင္ဝင္း၊ ကုိပါႀကီး၊ မတ္လ ၅ရက္ ဆူးေလေရွ႕၊ မတ္လ ၁၀ရက္ လက္ ပံတန္း၊ ေျမသိမ္းခံေတာင္သူေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းထဲက ခ်ျပလုိက္ေတာ့ သူတုိ႔ ဝုိင္းၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴး ျဖစ္ကုန္တယ္။
ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီးႏုိင္ငံေတြဟာ သူတုိ႔တီထြင္ေနတဲ့ နည္းပညာထုတ္ကုန္ေတြကို အၿမဲေရာင္းခ်ျဖန္႔ျဖဴးဖုိ႔ဆုိရင္ သူတုိ႔နဲ႔ ကုန္သြယ္ဖက္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ငံေတြ လုိအပ္တယ္ဆုိတဲ့အျမင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လည္း လုိအပ္တာမွန္ပါတယ္။ အစုိးရလုပ္သူနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြသာ ခ်မ္းသာၿပီး ျပည္သူလူထုက မြဲၿပီးရင္းမြဲ၊ ခံရၿပီးရင္း ခံရဆုိရင္ ဘာထူးမွာလဲ။ သူတို႔ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာပါတယ္။ “ ငါ ေတာင္းပန္ပါရေစ၊ မင္း တုိ႔ အစုိးရကို ေျပာေပးပါ။ အစုိးရခ်င္းဆက္ဆံတာထက္ ျပည္သူခ်င္းဆက္ဆံတာ လုပ္ပါ” လုိ႔ဆုိေတာ့ “ ငါတုိ႔ ႀကိဳးစားပါ့မယ္” တဲ့။
ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္မေျပာခ်င္ပါဘူး။ Eleven ဆယ့္ငါးႏွစ္ျပည့္ပြဲမွာ ဆရာမ်ိဳးျမင့္ညိမ္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေမးလုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ပန္အစည္းအေဝးမွ ခ်ျပမယ္ဆု္ေတာ့ “ ေရးပါ၊ ေရးလုိက္ပါ၊ ပန္ျမန္မာနဲ႔တင္ ဆုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ စာေပသမားအားလံုး၊ တစ္ႏုိင္ငံလံုးနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ကိစၥ၊ အားလံုးကို မွ်ေဝသင့္တယ္”ဆုိတာနဲ႔ ေရးရတာပါ။ ကုိယ့္ကို ကုိယ္ေဖာ္ မသူေတာ္စာရင္းထဲ မပါခ်င္ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ပန္အင္တာေနရွင္နယ္မွာ ေျပာလုိ႔မွမဆံုးေသး။ အမ္စတာဒမ္က အစည္းအေဝးၿပီးလုိ႔ ျမန္မာ ျပည္ေရာက္ရင္ပဲ ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီးက မီဒီယာက ဆယ့္ခုႏွစ္ဦးကို ထပ္တရားစြဲျပန္တယ္။ ကဲ ဘယ္မွာလဲ ဒီမုိ ကေရစီမ႑ိဳင္က အဓိက ေမာင္းႏွင္အားျဖစ္တဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိေရးသားထုတ္ေဖာ္ခြင့္ကို ျမွင့္တင္တာ။ မ ျမွင့္တင္ပဲ ေထာင္ခ်ဖုိ႔သာ အားထုတ္ေနသလုိပါပဲ။
ဥေရာပႏုိင္ငံမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ဆႏၵျပပြဲသံုးခုမွာ ဆႏၵျပသူေတြကိ္ု ရဲလံုၿခဳံေရးေတြက ၿပဳံးရြင္စြာ ေစာင့္ ေရွာက္ေပးတာပါ။ ဒီမွာေတာ့ ဆႏၵျပတယ္ဆုိတာနဲ႔ ရဲလံုၿခဳံေရးက တင္းမာခတ္ထန္ၿပီ္း လူမုိက္ေတြလုိဆက္ဆံ တာ ခံရတာပါပဲ။
ေခတ္မီွဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတတ္တဲ့ ႏုိင္ငံကို ထူေထာင္ေနပါတယ္ဆုိၿပီး ဂြမ္တီးဂြမ္တီးက ဥပေဒအေဟာင္းအ ျမင္းေတြနဲ႔ ေထာင္ခ်ဖုိ႔ႀကိဳးစား၊ ၿပီးေတာ့ လံုးလံုးမသကၤာစရာက ႀကိဳၿပီး အိမ္ေထာင္စုစာရင္းေတြေကာက္ၿပီး ရွစ္ ဆယ္ရာခုိင္ႏႈန္း မဲစာရင္းေတြ မွားေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ မိသားစုငါးေယာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ ေလး ေယာက္မွားေနတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီမုိကေရစီႏုိင္ငံကို ဝုန္းေနတဲ့ လက္ထိပ္၊ လန္းေနတဲ့ သံဆူးႀကိဳးနဲ႔ တမတ္သားမ်ားက ဦးေဆာင္ၿပီး တည္ေထာင္ေနတယ္လုိ႔ ဆုိပါရေစ။