ထင္ေအာင္ - ကြၽန္ေတာ္ညႇပ္ခဲ့ဘူးေသာ ဆံသဆိုင္မ်ား
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၅
(မုိးမခ) စက္တင္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၅
ငယ္စဥ္က ဘာဘာလာၿပီဆိုေသာအသံကိုၾကားရမွာကို အလြန္စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဘာဘာဆိုတာက သံဘူးကိုလက္မွာကိုင္ကာ ဘာဘာ-ဘာဘာဟု လမ္းတေလွ်ာက္ေအာ္လာေသာ ဆံသဆရာကုလားႀကီး မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ သူကိုင္လာေသာေဆးေရာင္ မိွန္ေနတဲ့ သံဘူးအစုတ္ထဲမွာ ဆံပင္ညႇပ္ရန္ကိရိယာအစံုပါလာပါတယ္။ ဘာဘာကုလားဟုအသံကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဆံပင္အညႇပ္ခံရေတာ့မယ္ဆိုတာကိုသိေနပါတယ္။ အဘိုးက "ဘာဘာလာအံုး (ဘာဘာအာဂ်ာ)"လို ့ေခၚသံၾကားလိုက္ပါက လက္တဆစ္သာရိွေနေသးေသာ ဆံပင္တိုတိုကို ဘူးအတြင္းမွာပါတဲ့ ကိရိယာမ်ားနဲ႔ ထယ္ထိုးသလို ေျပာင္စင္ေအာင္ရွင္း ေတာ့မွာကို သိထားပါတယ္။ ပထမဆံုးအညႇပ္ခံခဲ့ရတဲ့ ဆံသဆရာ ဘာဘာျဖစ္ပါတယ္။
အိမ္ေပၚကိုေရာက္တာနဲ႔ အဘိုးနဲ႔ေျမးတစုက အသင့္ခ်ထားေသာေခြးေျခခံုေပၚမွာ အလွည့္က်ထိုင္ၾကကာ ဘာဘာျပဳသမွ် ႏုေနရပါတယ္။ အလွည့္က်သူကို သူ၏ေသတၱာအတြင္းက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးပိတ္စနဲ႔ လည္ပင္းကိုပတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ကိရိယာမ်ိဳးစံုနဲ႔ အလွဖန္တီးမႈကိုစပါေတာ့တယ္။ လက္တဆစ္စာဆံပင္ကိုျဖတ္ေတာက္ရတာ အခ်ိန္သိပ္မကုန္ပါ။ ထိုေခတ္ က အင္မတန္ေခတ္စားေနေသာ မင္းသားဗလင္တီႏိုေကပံုစံလိုျဖစ္ေစခ်င္ေပမဲ့ ဘာဘာလက္ကထြက္သူအားလံုးကေတာ့တပံုစံထဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ေသြးေသာက္-ရႈမဝမဂၢဇင္းေတြက ေၾကျငာေတြမွာပါတတ္တဲ့ ရုပ္ရွင္မင္းသားျမင့္ေအာင္- မ်ိဳးခ်စ္တို႔ ရဲ႕ဆံပင္ပံုစံနဲ႔လံုးဝမတူေသာပံုေတြသာထြက္ေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာဘာက ဆံပင္ကိုညႇပ္ေနရင္း ဒီပံုကရိုးရိုးႀကီး ေဇယ်ေက ကြ၊ ဒီပံုကကြၽန္ေတာ္ခ်စ္ေမာင္ အခုရံုတင္ေနတဲ့ကားမွာ ညႇပ္ထားတဲ့ပံုကြစသျဖင့္ အညႇပ္ခံေနသူကိုမပ်င္းရေအာင္ တလစပ္ မရပ္မ နားေပါက္ကရ ရွစ္ေသာင္းေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ ဆံသခကတေယာက္ကို တမတ္သာ ေပးရပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္မွာ တခါအညႇပ္ခံေနရေတာ့ အၿမဲတမ္းဆံပင္တိုတိုနဲ႔သာ ေနတတ္လာပါတယ္။
ေက်ာင္းေနတဲ့အရြယ္မွာ လူႀကီးေတြက လက္တိုလက္ေတာင္းခိုင္းေသာေၾကာင့္ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္၊ ေစ်းစတဲ့ေနရာေတြကို သြားရတဲ့ေျချမန္ေတာ္အဝယ္သမားျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သြားရင္းလာရင္း လမ္းမတန္းကဆံသဆိုင္တခုကို သတိထားမိ လာပါတယ္။ ဆံုလည္ကုလားထိုင္-ခံု၏ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ကမွန္ခ်ပ္ႀကီးမ်ား၊ ဆိုင္အတြင္းရိွသစ္သားစားပဲြေပၚမွ ကာတြန္းစာအုပ္ ေတြကဆိုင္မွာလာညႇပ္ပါလို ့ဖိတ္ေခၚေနပါတယ္။ ဘာဘာနဲ႔ ဝရံတာမွာ ေခြးေျခေပၚမွာ အညႇပ္မခံလိုေတာ့ပါ။ ဆံုလည္ကုလား ထိုင္ႀကီးေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔ထိုင္ကာ ေမာ္ဒန္ကာတြန္း-ေပၚျပဴလာကာတြန္း-ကာတြန္းစံုတို႔ကိုဖတ္ရင္း ဆံပင္အညႇပ္ခံခ်င္ လာပါ တယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ၿပီး တခ်ဳိ႕လူႀကီးေတြေခါင္းမွာ ဆပ္ျပာျမႇဳပ္ေတြနဲ႔ဇိမ္ခံေခါင္းေလွ်ာ္ေနတာမ်ိဳးကို အားက်ကာ အေလွ်ာ္ခံခ်င္ စိတ္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဆံသခက ကေလးငါးမူး၊ လူႀကီးသံုးမတ္ဆိုေတာ့ ေစ်းႀကီးေနပါတယ္။ ဘာဘာကိုသာ ဆံုလည္ ကုလားထိုင္ယူလာခဲ့ပါလို ့ေခ်ာ့ေမာ့ေတာင္းပန္ရပါတယ္။ စိတ္ကသာ ဆံုလည္ခံုႀကီးေပၚေရာက္ေနေပမဲ့ လူကေတာ့ ေခြး ေျခေပၚမွာထိုင္ေနရေသးတဲ့ဘဝက မလြတ္ေသးပါဘူး။
တေန႔မွာ အေဖက သစ္ဆန္းမွာ ဆံပင္သြားညႇပ္ရေအာင္ေဟ့ဟုေျပာလိုက္သံဟာ နားဝင္အခ်ိဳဆံုးအသံျဖစ္လာပါတယ္။ ေနမေကာင္းလို႔မလာႏိုင္တဲ့ ဘာဘာကုလားကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္မိပါေသးတယ္။ အလြန္သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို သြားလိုက္ ရမယ္ဆိုတာေၾကာင့္ လူကသြက္လက္ေနပါတယ္။ အေဖလမ္းေလွ်ာက္တာေတာင္ ေႏွးတယ္ထိမိပါေသးတယ္။ သစ္ဆန္း ဆံသဆိုင္ဆိုေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေမာ့ဖတ္ၿပီးမွ ဆိုင္ထဲကို ေျမာက္ႂကြေျမာက္ႂကြနဲ႔ ေခါင္းေမာ့ကာဝင္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆံုးေျခလွမ္းကကာ တြန္းစာအုပ္ေတြကိုပံုထားတဲ့စားပဲြခံုစီကိုျဖစ္ပါတယ္။ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြေဟာင္းေနပါၿပီ။ လ ေက်ာ္စာအုပ္မ်ားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အၿမဲလာေနသူမ်ားက မဖတ္ၾကေတာ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ္အတြက္ကေတာ့ မဖတ္ရေသး ေတာ့ အသစ္ျဖစ္ေနကာ အားရပါးရဖတ္ေနမိပါေတာ့တယ္။ အလွည့္က်သျဖင့္ ဆံုလည္ခံုႀကီးေပၚတက္ရခ်ိန္မွာ ဘာဘာ လက္ကလြတ္ၿပီဟု ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဆံုလည္ေပၚမွာထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ လူကိုေရွ႕ေရာေနာက္ကပါျမင္ႏိုင္တဲ့ မွန္ခ်ပ္ႀကီး ေတြကိုၾကည့္ေနမိပါတယ္။ ဘာဘာတံုးက ကိုယ့္ေနာက္ဘက္ကို သူဘာလုပ္ေနမွန္းမသိခဲ့ရေပမယ့္ အခုေတာ့သိႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။
လက္ထဲကကာတြန္းစာအုပ္ကို အိုက္တင္အျပည့္နဲ႔ဖတ္လိုက္ မွန္ကိုၾကည့္လိုက္နဲ႔ အင္မတန္မွဟန္က်ေနပါတယ္။ ဆံသ ဆရာကလည္း ကေလးေတြအႀကိဳက္ကိုသိပါတယ္။ ဆံုလည္ကုလားထိုင္ကိုလည္ေအာင္ လွည့္လွည့္ေပးပါတယ္။ ဆရာက ၿပီးၿပီဆိုလိုက္ေတာ့ မဆင္းခ်င္ဆင္းခ်င္နဲ႔ ဆင္းလိုက္ရပါတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မွန္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ဘာဘာ လက္ရာ ကတံုးဆံေတာက္ပံုစံနဲ႔ အတူတူျဖစ္ေနတာကိုေတြ ့မိပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲတူတူ ဆံုလည္ခံုႀကီးရယ္ကာတြန္းစာအုပ္ ေတြရယ္ ဆိုင္ရဲ႕အခင္းအက်င္းေတြက ေနာက္တခါသြားညႇပ္ခ်င္သိပ္္ျဖစ္ေအာင္ စဲြေဆာင္ေနပါေတာ့တယ္။ မဖတ္ရေသးတဲ့ ကာတြန္းေတြက အမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္ေလ။
ဒီလိုနဲ႔လေပါင္းမ်ားစြာ အညႇပ္ခံၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့သစ္ဆန္းက ဆံသဆရာအားလံုးနဲ႔ အဖဲြ႕က်လာၿပီးဆိုင္ထဲကို အခ်ိန္မေရြး ဝင္ေရာက္ကာ ကာတြန္းဖတ္ႏိုင္တဲ့သူျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ၾကာလာေတာ့ ဆိုင္ကေဟာင္းလာပါေတာ့တယ္။ ပစၥည္း ေတြကလည္း ပ်က္စီးလာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မလွမ္းမကမ္းေနရာတြင္ ဆံသဆိုင္အသစ္ ထပ္မံဖြင့္လာပါတယ္။ မွန္အျပည့္ ကာထားကာ ေဆးေရာင္အသစ္ဆက္ဆက္ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ဆိုင္မွာ ဆံသဆရာေတြက ဆရာဝန္ေတြလို အျဖဴေရာက္ဂ်ဴတီကုတ္အက်ႌဆင္တူဝတ္ထားၾကသလို ဆိုင္ထဲမွာလည္း ပန္ကာတဝီဝီနဲ႔ဆိုေတာ့ ဝင္ညႇပ္ျခင္လာပါတယ္။ အဆဲြေဆာင္ ဆံုးက စားပြဲအသစ္ဆက္ဆက္ေပၚမွာပံုထားတဲ့ လစဥ္ထုတ္ကာတြန္းအသစ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ခရမ္းေရာင္ဆံသဟု ဆိုင္း ဘုတ္လွလွေလးတပ္ထားပါတယ္။ သို႔ေသာ္ အနားမကပ္ႏိုင္ပါ။ ကေလး သံုးမတ္၊ လူႀကီး တက်ပ္ဆိုေတာ့ သစ္ဆန္းထက္ ေစ်းမ်ားေနပါတယ္။
တခါတေလ သစ္ဆန္းမွာ လူသိပ္က်ေနခ်ိန္မွာ အေဖကခရမ္းေရာင္သြားရေအာင္ေဟ့လို႔ ေျပာလိုက္သံက စိတ္ကိုအေပ်ာ္ရြင္ ဆံုးျဖစ္သြားေစတဲ့အသံျဖစ္လာပါတယ္။ ဆိုင္ထဲကိုဝင္လာတဲ့သူေတြကို ဆံပင္မညႇပ္ခင္ ေရေႏြးစိမ္ထားတဲ့ပုဝါေလးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ေပးပါတယ္။ အမိႈက္လွည္းရတဲ့အလုပ္သမားကလည္း ဆံပင္စေလးက်သြားတာကို ခ်က္ခ်င္းလွည္းက်င္းေပး ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ေမာ္ဒန္ကာတြန္းအသစ္ကာတြန္း ညႊန္႔ေပါင္းအသစ္ေတြကိုဖတ္ခြင့္ရလို႔ သစ္ဆန္းမွာ လူ မ်ားပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးတတ္လာပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ဆိုင္မေရြးပါ။ ေမာ္တင္ေစ်းသြားဝယ္ရင္း ေစ်းထဲကဆိုင္မွာ လည္း ဝင္ညႇပ္လိုက္တတ္ပါတယ္။ အေဖညႇပ္ေတာ့ သားလည္း ညႇပ္ရတာေပါ့။ ဆံသဆိုင္ေတြကိုေရာက္တာနဲ႔ ကာတြန္း သာမက သတင္းစာမဂၢဇင္းမ်ားပါမက်န္ ေကာက္ဖတ္တတ္လာပါၿပီ။ အေဖ မႏၲေလးကို တာဝန္အရေျပာင္းရတဲ့အခါမွာ ကြၽန္ေတာ္လည္း မႏၲေလးကိုေျပာင္းရပါတယ္။ ေရာက္ၿပီး တလၾကာေတာ့ ဆံပင္ညႇပ္ဘို႔ရာ ဆိုင္ရွာရပါေတာ့တယ္။ မက်ဥ္း ပင္ေအာက္ကဆိုင္၊ ေစ်းထဲကဆိုင္၊ လမ္းေထာင့္ကဆိုင္ အားလံုးထဲက က်ံဳးအေနာက္ဘက္က လမ္း ၈၀ နဲ႔ ၂၆ လမ္းေထာင့္ ကဆိုင္ကို ေရြးလိုက္ပါတယ္။ မွန္အျပည့္ကာထားကာ လူစည္ကားလွေသာဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ လူမ်ားလြန္းလို႔ အၾကာႀကီးေစာင့္ ရတာေၾကာင့္ ဆိုင္အသစ္ရွာရျပန္ပါတယ္။ နန္းေရွ႕ေစ်းအတြင္းမွာ လက္ရာေကာင္းတဲ့ဆိုင္ကို ေတြ႕လာပါတယ္။ ဆံသဆရာ နဲ႔ အသက္မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စကားေျပာလို႔ေကာင္းတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ ထိုအခ်ိန္ကေခတ္စားခဲ့တဲ့ ဂ်ိန္းစဘြန္းရုပ္ရွင္အေၾကာင္း ကိုယ္ရယ္ တိုးရယ္ စိုးစိုးရယ္က ခင္သန္းႏုအကယ္ဒမီရတဲ့ သရုပ္ေဆာက္ခ်က္ေတြအေၾကာင္း ေအာင္ျမင္မႈရေနတဲ့ ျမန္မာလက္ေရြးစင္ေဘာလံုးအသင္းအေၾကာင္းအျပင္၊ တိုင္းနဲ႔ျပည္နယ္ေဘာလံုးပဲြမွာ မႏၲေလးတိုင္း အသင္းအႏိုင္ရဗိုလ္ဆဲြပါက ေစ်းခ်ိဳသူေတြကႀကိဳဆိုဂုဏ္ျပဳမယ့္အစီအစဥ္မ်ားကိုပါ ၾကားသိရသလို ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ၾကားဘူးဖတ္ဘူးတာေတြကို ဝါေယာဝင္ရိုက္တတ္လာပါတယ္။
ဆိုင္ေတြသာေျပာင္းညႇပ္သူေတြသာခ်ိန္းသြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဆံပင္ကေတာ့ ကတံုးဆံေတာက္ပံုစံက မေျပာင္းေသးပါဘူး။ ေခတ္အလိုက္ လူငယ္ေတြက ဆံပင္အရွည္ထားၾကေသာေၾကာင့္ လူႀကီး လူငယ္ အတို အရွည္ ဝိဝါဒကဲြလဲြေနေသာျပႆနာမွာ ကြၽန္ေတာ္မပါဝင္ခဲ့ပါ။ မူပိုင္ ကတံုးဆံေတာက္ကို ထိန္းထားဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ဆံသဆိုင္ကိုေရာက္ရင္လည္း ကတံုးဆံေတာက္ လို႔မေျပာေတာ့ပဲ တိုတိုညႇပ္ပါလို႔ ေျပာင္းေျပာတတ္လာပါတယ္။ ဒီလိုႏွင့္ပညာစံုၿပီး မႏၲေလးမွာပင္ အမႈထမ္းျဖစ္လာပါတယ္။၂၈ လမ္းနဲ႔ လမ္း ၈၀ ေထာင့္က ဆံသဆိုင္မွညႇပ္ဆရာနဲ႔ အေပါက္အလမ္းတည့္လာျပန္ပါတယ္။ ဒီေန႔ ဗထူးကြင္းမွာ တကၠသိုလ္နဲ႔ မီးရထား၊ မနက္ျဖန္ ေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႔ ၿမိဳ႕မ စသျဖင့္ အားကစားပဲြေတြကို ႏွီးေႏွာဖလွယ္က်သလို ဝင္းလိုက္ရံုက ကား လူမရိွလို ့ကားသစ္လဲေတာ့မယ္။ ဒီညပဲြျမန္ျမန္သြားၾကည့္လိုက္ စေသာအေပ်ာ္အပါးသတင္းစံုကိုလည္း သိရေသာေနရာျဖစ္ လာပါတယ္။ တရုတ္တန္းကရံုမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္ကမယ့္ အစီအစဥ္အားလံုးသိရသလို ဆိုင္းတန္းရံုမွာကမယ့္ မိုးႀကိဳး ငွက္ ကေလးမ်ားအဖဲြ ့သီဆိုမည့္သီခ်င္းေတြကိုပါ အတိအက်သိႏိုင္ေသာေနရာျဖစ္ပါတယ္။
ဝါသနာပါသူမ်ားအတြက္ က်ားကြက္ေတြ၊ စစ္တုရင္အရုပ္ေတြကိုပါ အဆင္သင့္ခ်ထားေပးထားပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆံသ ဆရာ၏သားႀကီးက မႏၲေလးေဒသေကာလိပ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ပညာေရးနဲ႔ပတ္သက္ေသာကိစၥေတြကို ဗဟုသုတအျဖစ္နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ငယ္စဥ္ကလို ဆိုင္ထဲေရာက္တာနဲ႔ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြ ထားတဲ့ေနရာကို လွမ္းမၾကည့္ေတာ့ပဲ စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ကိုက်င္ေဆာင္ေရာက္ၿပီလား။ သတင္းစံုသိေနတဲ့ ကိုခင္ေက်ာ္ ဘာလို႔မေရာက္ ေသးပါလိမ့္။ ေစ်းခ်ိဳမွာ စက္ရပ္သတင္းထူးေတြကို စုေနရလို ့ေနာက္က်တာျဖစ္မယ္ စသျဖင့္ ကမ႓ာ႔အေရး၊ မႏၲေလးအေရးမ်ား ကိုေျပာႏိုင္သူေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ နားေထာင္တတ္တဲ့သူျဖစ္လာပါတယ္။ တိုတိုညႇပ္ပါလို႔ေတာင္ ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါ။ခံုေပၚတက္ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ ဆံသဆရာက မေန႔က ေရနံေခါက္ဆဲြနဲ႔တူတယ္။ ေက်ာ္မင္းယဥ္ အပိုင္ကန္တာမဝင္ကတည္းက စိတ္ထဲထင့္သြားတာဗ်ဟု အစခ်ီကာ ဗထူးကြင္း၊ မလြန္ကြင္းကသတင္းမ်ားကိုေျပာရင္း ညႇပ္ပါေတာ့တယ္။ ဆံသဆရာက ပင္ ကြၽန္ေတာ္ပံုစံကိုသိေနပါၿပီ။ ဒါကိုပင္ ဂုဏ္တခုလို႔ထင္မွတ္ကာ ဒီဆိုင္ကလဲြၿပီး ဘယ္ဆိုင္ကိုမွေျခဦးမလွည့္ေတာ့ပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္အဝမွာကတည္း စိမ့္တခြက္လို႔ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ဒီဆိုင္က ကိုယ္အႀကိဳက္သိတယ္ဆိုကာ အၿမဲတမ္းဒီဆိုင္ မွာသာ လာေသာက္ေနသူလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီလ ဘယ္သူေတာ့ လာမညႇပ္ေသးဘူး၊ ကိုညိဳႀကီးကေတာ့ ရိပ္သာကို ရက္ ရွည္ဝင္သြားၿပီ စေသာသတင္းမ်ားကို ကိုယ္ကစေျပာႏိုင္လာပါၿပီ။ သူမ်ားေျပာတာေတြကိုလည္း နားေထာင္ ကိုယ္သေဘာ က်တာနဲ႔ႀကံဳရင္ ေထာက္ခံ၊ သေဘာမက်တာနဲ႔ဆံုေတာ့ ျငင္းဆန္ေဆြးေႏြးလိုက္ ဆံသဆိုင္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟန္ကိုက်လို႔။
မႏၲေလးမွာအေနၾကာလာေတာ့ ဝန္ထမ္းထံုးစံအတိုင္း ရန္ကုန္ကိုေျပာင္းရျပန္ပါတယ္။ ဒီတခါအလွည့္က်ဆိုင္က ကမာရြတ္ ျပည္လမ္းႏွင့္ လွည္းတန္းေထာင့္က ဝင္းဆံသျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ဝိဇၨာႏွင့္ သိပၸံေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ သြားညႇပ္ဘူးပါတယ္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဆိုင္ေလးကေဟာင္းႏြမ္းစျပဳလာပါၿပီ။ ဆိုင္ရွင္လင္မယားလည္း အသက္ႀကီးရင့္ ေနပါၿပီ။ မေျပာင္းလဲတာဆိုလို႔ သူတို႔လင္မယား စကားမ်ား စကားႏိုင္လုၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္မွာ ေရဒီယိုဖြင့္ေပးေနၾက ေနရာမွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္မွ ဇာတ္လမ္းအေခြေတြ ဖြင့္ျပေပးေနပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လင္မယားႏွစ္ေယာက္က ဇာတ္ လမ္းကုိအေၾကာင္းျပဳရင္း ျငင္းခုန္ေနၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုရန္ျဖစ္ေနတာကိုက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အသက္ရွည္ ေဆးေလးျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အၿမဲတမ္းညႇပ္ရေတာ့မယ္လို ့ထင္ထားတဲ့ဆိုင္ေလးဟာ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းမွ ေခတ္မီအေဆာက္ အအံုေတြတည္ေဆာက္ ေရးစီမံခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဆိုင္ေနရာေျပာင္းသြားရပါေတာ့တယ္။ တာေမြဘက္ကိုေျပာင္းသြားတာ ေၾကာင့္ လိုက္မညႇပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဆိုင္ရွင္အဘိုးႀကီးကြယ္လြန္သြားေၾကာင္းကို သတင္းစာမ်ားထဲက နာေရးသတင္းက ေနသိလိုက္ရပါတယ္။ အေဒၚႀကီးအတြက္ ရန္ျဖစ္ရမယ့္သူဆံုးရံႈးသြားတာကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ေနာင္အ ခြင့္ႀကံဳ လို ့ဝင္းဆံသကိုေရာက္ခဲ့ရင္ ရန္ျဖစ္သံေလးေတြကိုသတိရေနမိမွာပါ။
တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနေသာၿမိဳ႕လယ္တြင္ဆံသဆိုင္မ်ား မိႈလိုေပါေပါမ်ားမ်ား ဖြင့္လွစ္လာၾကပါတယ္။ ဆံသဆိုင္ဟုအမည္ မတပ္ေတာ့ပါ။ ဆံပင္အလွဖန္တီးေပးရာေနရာမ်ားဟု ေျပာင္းလဲသံုးစဲြလာၾကပါတယ္။ ဖန္တီးေပးသူမ်ားမွာ အမ်ိဳးသားမ်ား သာမကအ မ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ မိန္းမလ်ာမ်ားပါျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ဆိုင္အမည္မ်ားကိုလည္း လွလွပပ ေပးထားတတ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွ အလွအပနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အမည္ဆန္းဆန္းေတြကိုေပးထားၾကပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း အေရးႀကီးပုဂၢိဳလ္လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ဆိုင္ကို သေဘာက်မိပါတယ္။ ငယ္ငယ္က ခရမ္းေရာင္ဆိုင္ကဝန္ထမ္းေတြလိုဝတ္စားထားတဲ့ ဆိုင္ျဖစ္ ေနတာေၾကာင့္ ညႇပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ကြၽမ္းက်င္ေသာဆရာမ်ားဦးစီးသည့္ .... စတဲ့ေၾကာ္ျငာထဲကစာသားေတြ ေၾကာင့္လည္း အေအးခန္းဆိုင္ထဲဝင္မိတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆံသခံုေပၚတက္ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ မူရင္းကတံုးဆံေတာက္ေကကို ပံုမပ်က္ေအာင္ညႇပ္ေပးတာေၾကာင့္ မဆိုးဘူးလို႔ အမွတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းေလွ်ာ္မလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို ျပန္ေျဖလိုက္ ေတာ့ အနီးကကုတင္လိုေနရာကို ေခၚသြားပါတယ္။ ငယ္ငယ္က လူႀကီးေတြေလွ်ာ္သလို ထိုင္ခံုေပၚမွာ ေခါင္းကိုဆပ္ျပာျမႇဳပ္ ေတြထေနေအာင္ ေလွ်ာ္ေပးတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ပါ။ မ်က္စိကိုမိွတ္ကာ ဇိမ္ကေလးနဲ႔ေခါင္းအေလွ်ာ္ခံလိုက္ပါတယ္။ ခံုေပၚမွာ လို မွန္ထဲမွာ ေခါင္းမွာဆပ္ျပာေတြျဖဴေဖြးေနတာကိုေတာ့ မေတြ ့ရဘူးေပါ့။ ထိုင္ခံုကိုျပန္ထိုင္ကာ အေျခာက္ခံအပူေပးစက္နဲ႔ ဆံပင္ေျခာက္ေအာင္လုပ္ရပါေသးတယ္။ ၿပီးမွ ဆီလိမ္ေပးကာ ေခါင္းကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ဖီးေပးပါတယ္။ အားလံုးကိစၥေတြၿပီး ေတာ့မွ အေအးစိမ္ထားတဲ့စကၠဴစေလးနဲ႔ အသာအယာသုတ္ေပးၿပီး အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံကိုထုတ္ေပးရပါေတာ့တယ္။ ခုႏွစ္ ေထာင္က်ပါတယ္တဲ့။
ခံခ်င္ဦးဟဲ့ဇိမ္၊ ေလွ်ာ္ခ်င္ဦးဟဲ့ေခါင္း၊ ႀကိဳက္ခ်င္ဦးဟဲ့အေအးခန္း။ တမတ္တန္ ဘာဘာကို ကာျပန္တဲ့ေကာင္ ငါးမူးတန္သစ္ဆန္းကိုေၾကာခိုင္းၿပီး ခရမ္းေရာင္လွမ္းခ်င္တဲ့ေမာင္၊ မက်ည္းပင္ေအာက္ကဆံသဆိုင္ကို ညစ္ပတ္တယ္ထင္ကာ သန္ ့ရွင္း ခ်င္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္လိုအေကာင္အတြက္ ေလမ်ားမ်ားလဲကန္လို႔ရ၊ တိုတိုလိုလည္း ေျပာစရာမလို၊ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံကိုလည္း နဲနဲသာထုတ္ရမယ့္ ဆံသဆိုင္အသစ္ကိုသာ ေရြးရန္ေတြးေနမိပါေတာ့တယ္။
ထင္ေအာင္