ဖုိးထက္ - တာ၀န္မရိွတဲ့ အ႐ႈံး
(မုိးမခ) ဇြန္ ၂၂၊ ၂၀၁၅
ကြၽန္ေတာ့္ဘ၀မွာ ေဘာလံုးပြဲေတြၾကည့္ခဲ့တာ ရာခ်ီ၊ ေထာင္ခ်ီ၊ ေသာင္းခ်ီ ရိွေပေရာ့မည္။ တီဗြီက ၾကည့္သည္။ အျပင္ ကြင္းမွာလည္း ၾကည့္သည္။ ေဘာလံုးပြဲေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္သလဲဟုဆိုရလွ်င္ ဘ၀၏အေရးၾကီးဆံုးစာေမးပြဲဟု ေျပာ ရမည့္ စာေမးပြဲေျဖရမည့္ ေနာက္ရက္မတိုင္ခင္ ဒီလိုညမွာ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္လို႔ေကာင္းေနဆဲ။ ဒါကို အေမကသိေတာ့ “မင္းေတာ့ ငါပစ္လိုက္ရၿပီ” ဟု မခ်ိတင္ကဲေရရြတ္တာ ခံခဲ့ရသည္အထိ ကြၽန္ေတာ္ ေဘာလံုးပြဲေတြႀကိဳက္ခဲ့သည္။ မွတ္မိပါ ေသးသည္။ ေက်ာင္းတုန္းက ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းသံုးေယာက္ ညေန ၆ နာရီေလာက္ကတည္းက ေဘာလံုးပြဲ ထိုင္ၾကည့္ တာ ေနာက္ရက္ မနက္ ၇ နာရီအထိ ဆက္တိုက္ ေဘာလံုးပြဲေတြ ထိုင္ၾကည့္ခဲ့သည္။
ကိုယ္တိုင္သာ ေဘာလံုးတလံုးကို လိုရာသုိ႔ေရာက္ေအာင္ မကန္တတ္ေပမယ့္ ေဘာလံုးပြဲေတြၾကည့္တာမ်ားလာေတာ့ ကစားကြက္ေတြ၊ ကစားသမားေတြကို နားလည္သလိုလို ရိွလာသည္။ ေမာ္ရင္ဟို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေဘာလံုးသမား လဲ လွယ္ ကစားေစသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဒီလူႀကီး ဂိုးေရွ႕မွာ ဘတ္စ္ကားၾကီး ရပ္ထားသည့္ကစားကြက္ႏွင့္ ကစားခ်င္ၿပီဆိုတာ သိသလိုလို ရိွလာသည္။ ဆာအဲလက္စ္ႀကီး သူ႔အသင္း ႐ႈံးေနစဥ္မွာ ရိွသမွ် တိုက္စစ္မွဴးေတြ ကြင္းထဲေမာင္းသြင္းတာ ေတြ႕ လွ်င္ ဒီအဘိုးၾကီးေတာ့ မေကာင္းသူထိပ္၊ ေကာင္းသူထိပ္ ကစားကြက္လုပ္ၿပီလို႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဟာသလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ၄-၄-၂ လား၊ ၄-၃-၃ လား၊ ၄-၁-၃-၁-၁ လား စသည္ျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာႀကီးလုပ္လာသည္။
အခု ျမန္မာႏွင့္ထုိင္း ဗိုလ္လုပြဲမတိုင္ခင္က ႏွစ္သင္းစလံုး၏ အႀကိဳဗိုလ္လုပြဲေတြ ကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာအသင္း က ဗီယက္နမ္အသင္းကို ႏွစ္ဂိုး တစ္ဂိုးျဖင့္ႏိုင္သည့္ အႀကိဳ ဗိုလ္လုပြဲမွာ အသံေတြ၀င္ေအာင္ ခုန္ေပါက္အားေပးခဲ့ေပမယ့္ ကံေကာင္းလုိ႔ႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ျမန္မာ ဂိုးသမားေလး ေနရာယူမွန္တာကတေၾကာင္း၊ ဗီယက္နမ္ေတြ ဂိုးလဒ္မရိွတာကတေၾကာင္း စသည့္ အေၾကာင္းအရာေတြအေပၚကို စိတ္ဓာတ္ အင္အားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ကစားခဲ့ၿပီး ႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကစားကြက္မွာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ေကာင္းတယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္မထင္။ ထိုင္းအသင္းႏွင့္ အင္ဒိုတုိ႔၏ အႀကိဳ ဗိုလ္လုပြဲကို တီဗြီမွကြၽန္ေတာ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ဒီယပလက္ေတြဘဲ ေရႊယူအံုးမယ္ထင္တယ္လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးမိလိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ေဘာလံုးပြဲအၾကည့္မ်ားသူပီပီ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္ေလာက္ဘဲ တဘက္အသင္းက ေကာင္း ေကာင္း အျခားတဘက္အသင္းက စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္ က်ားကုတ္က်ားခဲ က စားလွ်င္ မထင္တာေတြျဖစ္တတ္သည္ မဟုတ္ေလာ။
Euro 2004 တံုးက ဂရိအသင္းလို လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္ျဖင့္ တစ္ဂိုးေလးရလိုက္ ပိတ္ေဆာ့လိုက္၊ အခြင့္အေရးကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ အသံုးခ်လိုက္၊ အသင္းလိုက္ စည္းလံုး ညီညြတ္မႈျဖင့္ တကယ့္ေဘာလံုးဘိုးေအႏိုင္ငံႀကီးေတြကို ေက်ာ္ၿပီး ခ်ိန္ပီယံျဖစ္ခဲ့သလို ျမန္မာအသင္း ျဖစ္ႏိုင္သည္လို႔ အမ်ားထင္ၾကသလို ကြၽန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္လုပြဲေန႔ ပထမပိုင္းၿပီးေတာ့ ကြၽန္ ေတာ့္အေတြးေတြ မွန္ေနၿပီလို႔ ယံုၾကည္မႈ ပိုၿပီးရိွလာသည္။ ေနာက္ ဒုတိယပိုင္းမွာ ထပ္ေတာင့္ထား။ ပိတ္ထား။ စိတ္ရွည္ရွည္ ကစား။ ဒီယပလက္ေတြ စိတ္ေလာၿပီး တက္ဖိခ်ိန္မွာ ေရွ႕က နံပါတ္ကိုးေလးနဲ႔ နံပါတ္ႏွစ္ဆယ္ေလးက counter attack ေခ်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ ဂိုးဧရိယာအေရွ႕မွာ set pieces ေတြ ရေအာင္ဖန္တီး။ ၿပီးရင္ အဲဒီကေန ဂိုးေျပာင္းစမ္းဟုဆိုကာ ဦးၾကည္လြင္ကိုေက်ာ္လြန္ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာတေယာက္တည္း ဆရာႀကီးဂိုက္ဖမ္း ေတြးေနမိခဲ့သည္။
ဒုတိယပိုင္း ျပန္စေတာ့ ထင္သလိုမဟုတ္ေတာ့။ ထိုင္းက ဖိဖိစီးစီး ျပန္ကစားလာသလို သိသိသာသာႀကီး ကစားကြက္က ကြာသြားသည္။ ႏွစ္ေယာက္ ေဘာလံုးယွဥ္လုတာ၊ ယွဥ္ေျပးတာမွာ သေကာင့္သားယပလက္ေတြကို ေရႊျမန္မာေတြ ေနာက္ က်စ ျပဳလာသည္။ တခ်က္ထိ ထိုင္းကစားကြက္မွာ ျမန္မာအသင္း ဗ်ာမ်ားေနခဲ့ရသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕က ေဘာလံုး ကိုယ့္ေဘာ လံုးကိုလိုက္ဆယ္ရင္း ေနာက္က ယပလက္က ေက်ာ္တက္ျဖတ္ယူသြားသည္။ ပထမပိုင္းတုန္းက အေ၀းကန္ခ်က္ေတြႏွင့္ ျမန္မာဂိုးသမားကို ဖိအားေပးေနေသာ္လည္း ဒုတိယပိုင္းေရာက္ေတာ့ အတိုေဖာက္ထြက္တာေလးေတြႏွင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး ဂိုးကန္သြင္းဖို႔ ႀကိဳးစားလာေတာ့သည္။ သိပ္မၾကာပါ။ ျမန္မာအသင္းကို ေဖာက္ထြက္ၿပီး ကန္အားျပင္းျပင္း မကန္သြင္းဘဲ ေသခ်ာေစသည့္ကစားကြက္ကတဆင့္ ဂိုးသြင္းယူသြားေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္ဂိုး။ ေနာက္တစ္ဂိုး။ ၾကံဳသလိုတင္၊ ျဖစ္သလိုကန္၊ ေဟာဟဲလိုက္ေနေသာကေလးေတြကို ကြၽန္ေတာ္ အျပစ္မတင္ရက္ပါ။ ဒီလို လုပ္ပါလား၊ ဟုိလုိ လုပ္ပါလားလို့ ပါးစပ္က အားမလို အားမရစိတ္ျဖင့္ေအာ္ေနေသာ္လည္း သူတုိ႔ကုန္ေနၾကၿပီဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္သိပါသည္။ ဆက္ၿပီး မေအာ္ ျဖစ္ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ္ အသံတိတ္သြားေတာ့သည္။
အတူတူ ေဘာလံုးပြဲလာၾကည့္သည့္ မိတ္ေဆြက “႐ႈံးမယ္သိထားတယ္ဆို။ ႐ႈံးလည္း အားေပးရမယ္ဆို။ ဘာလဲဗ် ခင္ဗ်ားက။ အားေပးပါ။ လုပ္ေလ အားေပးပါ” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖိအားေပးေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ အသံတိတ္သြားသည္။ ေအာ္ဟစ္အား ေပးခ်င္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲက ဘာရယ္မသိေသာ ၀မ္းနည္းမႈႀကီးက ႏွလံုးသားကို ဆြဲညႇစ္ထားသျဖင့္ ေအာ္ခ်င္ ေသာ္လည္း အသံမထြက္ေတာ့။ လက္ခုပ္တီးခ်င္ေသာ္လည္း အားမရိွေတာ့။ ေဘာလံုးပြဲၿပီးသည္အထိ ကြၽန္ေတာ္ ကြင္း ထဲမွာ ဆက္ရိွေနသည္။ ဆုေပးပြဲကိုလည္း ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့သည္။ ထိုင္းအသင္းကို ဂုဏ္ျပဳသည္။ ေငြရသည့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အသင္းကို မ်က္ရည္ေတြ၀ဲလာသည္အထိ ရင္ဘတ္ၾကီးႏွင့္ခံစားကာ ကေလးေတြကို ဂုဏ္ျပဳခဲ့သည္။
ေဘာလံုးပြဲကအျပန္မွာလည္း မိတ္ေဆြက “ေျပာေတာ့တမ်ိဳး၊ လုပ္ေတာ့တမ်ိဳး။ ႐ႈံးလည္း အားေပးရမွာေပါ့။ ႏိုင္မွ အားေပး ခ်င္တာၾကီးမ်ား” ဟု ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆက္လက္ႏိွပ္ကြပ္ေနေသာ္လည္း ဘာမွ ကြၽန္ေတာ္ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့။ သိပ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းေသာ အာဏာရွင္အစိုးရေအာက္က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျပည္သူလူထုႏွင့္အခ်ိန္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတြးေနမိသည္။ ယူက်ံဳးမရ ျဖစ္ေနမိသည္။
ဒုတိယကမာၻစစ္တံုးက ဂ်ပန္ေတြကို ငပုေတြတဲ့။ အခု ဂ်ပန္ေတြ၏ အရပ္အေမာင္း ဘယ္လိုရိွေနၿပီလဲ။ အခုလည္း ထိုင္း ေဘာလံုး သမားေလးေတြႏွင့္ ျမန္မာ ေဘာလံုး သမားေလးေတြ၏ အရပ္အေမာင္း၊ အလံုး အထည္၊ ေျပးအား၊ ကန္အား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကြာကုန္ၾကသလဲ။ “သာကီမ်ိဳးေဟ့ တုိ႔ဗမာ” ဟု အံႀကိတ္ေအာ္ရင္း တကယ့္ မိုးထဲ ေလထဲေရာက္ေတာ့ အသံက်ယ္တာဘဲ အဖတ္တင္သည္။ ရလဒ္ကို အသားလြတ္ မာန္မာနၾကီး ေမာက္မာျပျခင္းျဖင့္ ေျပာင္းလဲလို႔ရတာမဟုတ္။ ရာစုႏွစ္ တ၀က္နီးပါး ကိုယ့္အိတ္ထဲ၊ ကိုယ့္အသိုင္းအ၀ိုင္းၾကီးထဲ ကိုယ္ဖိတ္ၾကရင္း ဆင္းရဲတြင္းက ၾကီးသထက္ ၾကီးလာခဲ့ သည္။ ဆင္းရဲတြင္းႏြံထဲမွာ ျဖစ္သလိုစား၊ ျဖစ္သလိုေန ရွင္သန္ၾကရင္း ယွဥ္လည္း မေျပးႏိုင္ၾကေတာ့။ ပုခံုးခ်င္းလည္း ယွဥ္မ တိုက္ႏိုင္ၾကေတာ့။ သက္လံုလည္း ေရရွည္မခံၾကေတာ့။ အႏွစ္ငါးဆယ္။ ဘာမွၾကာတာမဟုတ္။ တကယ့္ အႏွစ္ငါးဆယ္။ ဒီအႏွစ္ ငါးဆယ္ေလးအတြင္းမွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကမာၻႀကီးႏွင့္ ျပတ္က်န္ခဲ့သလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူ့အျပစ္တင္ ႀကိမ္းေမာင္းေနတာေတြကို ျပန္မေျပာမိျခင္း ျဖစ္သည္။
ဘူတာကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လမ္းေလွ်ာက္္လာေတာ့ ေဘးက ျမန္မာႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာသံ ၾကားရျပန္သည္။
“ႏိုင္ျဖစ္တယ္ကြ။ ထင္မထားတာေလးေတြ ေပါက္သြားလို႔။ ဒီေကာင္ေတြကို ဒီအသင္းနဲ႔ အႏိုင္ကန္လို႔ အသာေလးရတယ္။ ကုသိုလ္ကံ နည္းနည္းဆိုးသြားတာကြ”
“မင္း ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ ဒီေလာက္သာေနတဲ့အသင္းကို ဘယ္လိုႏိုင္မွာလဲ။ ဟိုထိုင္းေတြက ေဘာလံုးအကယ္ဒမီေတြနဲ႔။ ခ်ယ္ဆီးလ္နဲ႔ လစ္ဗာပူး ေဘာလံုးအကယ္ဒမီေတြေတာင္ ဒီေကာင္ေတြဆီမွာလာဖြင့္ထားတယ္လို႔ ၾကားဘူးတယ္ကြ။ သူတုိ႔ ကို မွီခ်င္ရင္ေတာ့ လက္ရိွအစိုးရ အရင္ဆင္းေအာင္လုပ္ကြ”
“ဘာလဲ ေဘာလံုးပြဲ ႐ႈံးတာလဲ အစိုးရ မေကာင္းလို႔ဘဲလား။ မင္းဟာက မဆိုင္တာကြာ။ ဆင္းရဲတဲ့ႏိုင္ငံေတြလည္း ကမာၻ႔ ဖလား တက္ကန္ခ်င္ ကန္ေနတာဘဲ မဟုတ္ဘူးလား။ မဆိုင္တဲ့ အေပါက္ ဂလိုင္နဲ႔ေခါက္”
သူနဲ႔ အတူပါလာသူကေတာ့ လူၾကားထဲမွာ စကားအက်ယ္ၾကီး မေျပာခ်င္ေသာေၾကာင့္ေပေလာ၊ စကားစကို ျဖတ္ပစ္ခ်င္ ေသာေၾကာင့္ေပေလာ က်န္တေယာက္က စကားမျပန္ေတာ့ဘဲ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေဘးမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ သူေျပာတာလဲ ဟုတ္သလိုလို။ ေဘာလံုးအားကစားနည္းမွာ ဆင္းရဲတာေတြ၊ ခ်မ္းသာတာေတြ၊ အသားမည္းတာေတြ၊ ျဖဴတာေတြ၊ ၀ါတာေတြ ဘာဆို ဘာမွမဆိုင္။ သုိ႔ေသာ္ ေဘာလံုးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ကစားလို႔ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ ဖန္တီးထားခဲ့လို႔လား။
ဘရာဇီးႏိုင္ငံက ကမာၻ႔အင္အားၾကီးႏိုင္ငံ မဟုတ္ဘူးလို႔ဘဲ ဆိုၾကပါစို႔။ ႏိုင္ငံေရးလည္း မတည္ၿငိမ္ဘူးဘဲ ဆိုၾကပါစို့။ အက်င့္ ပ်က္ခ်စားတာေတြလည္းရိွတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားဘူးေနတာဘဲ။ မူးယစ္ေဆး၀ါး ဂိုဏ္းေတြလည္း အခ်င္းခ်င္း လက္ စား ေခ်၊ သတ္ေနၾကတယ္လို႔လဲ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားဘူးတာပါဘဲ။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေဘာလံုးကို စိတ္ထဲ အသဲထဲက ခံုမင္ ႏွစ္သက္ တာျခင္းမွာ ျမန္မာက ဘရာဇီးကို ေကာင္းေကာင္းၾကီးယွဥ္ႏိုင္သည္။ မယွဥ္ႏိုင္တာက ဘယ္မလဲ ေဘာလံုးကစားဖို႔ ကြင္း ေတြ။ ဘယ္မွာလဲ ေဘာလံုးကန္ဖို႔ ေထာက္ပံ့မႈေတြ။ ဘယ္မွာလဲ အဟာရျပည့္၀ေသာ အစားအေသာက္ ေထာက္ပံ့မႈေတြ။ အျပစ္ေတြကိုဘဲရွာေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ သတင္းေတြဖတ္ျပန္ေတာ့ ဒုတိယသမၼတ စကၤာပူလာသြားသတဲ့။ ကေလးေတြကို လုိအပ္သည္မ်ား မွာ ၾကားခဲ့သတဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ထိုညက အိပ္ရာ၀င္ ဘုရွားရွစ္ခိုးေတာ့ ပုဂံေက်ာက္စာေတြထဲက ဆုေတာင္းကို မွတ္မိသေလာက္ကို တုပကာ ဆုေတာင္းမိသည္။
“တပည့္ေတာ္သည္ ျဖစ္ေလရာဘ၀မွာ အက်ိဳးကိုသိေသာလူ၊ အေၾကာင္းကိုသိေသာလူ ျဖစ္ရပါလို၏။ ငါတေကာေကာ ဖ်ာ ခင္း၊ ႏွမ္းျဖဴး၊ မ်ိဳးဆက္ အဆက္ဆက္ကို ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေစေသာ အစိုးရ အဆက္ဆက္ႏွင့္ ေ၀းရလိုပါ၏” ဟု ဆုေတာင္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆုေတာင္းကို “ထိုင္းကိုႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ျဖစ္တယ္” ဆိုသည့္ ထိုလူၾကားလွ်င္ အျပစ္တင္ခံရ ႏိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အရာရာမွာ ေအာက္က် ေနာက္က် ျဖစ္ေနရတာကေတာ့ သူေရာ၊ ကြၽန္ေတာ္ေရာ၊ ေဘာလံုးသမားေလးေတြ အကုန္လံုးမွာပါ တာ၀န္မရိွေၾကာင္းကို သူသေဘာတူႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိသည္။
ဖိုးထက္