၀င္းေအာင္ႀကီး - ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ေရကူးအသံလႊင့္စက္ရံုနဲ႔ဲ႔ က်ေနာ္
က်ေနာ္ေတြးမိသလို ေရးပါမည္ (သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္ စီးရီး)
(မိုးမခ) ဇြန္ ၂၄၊ ၂၀၁၅
ျမန္မာ့အသံမွာ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္အလုပ္လုပ္ခဲ့တာမို႔ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဆိုတ က်ေနာ္တို႔ထက္ အဆင့္မ်ားစြာပိုျမင့္လို႔ နာမည္သာၾကားဖူးၿပီး၊ ဒီျဖစ္ရပ္မွာေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့လို႔ ေျပာျပႏိုင္တာပါ။
၁၉၅၉ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔မွာ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္က လူေတြ႕စစ္ေဆးၿပီး ေရးေပးလိုက္တဲ့ စာကိုင္ကာ ေရကူးအသံလႊင့္စက္ရံု (Transmitting Station) ႀကီးၾကပ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာ ဦးစိုး၀င္းထံ သြားေပးရာကေန စက္မႈလက္ေထာက္ျဖစ္လာတယ္။ တိုးေၾကာင္ေလးဘူတာက ေထာက္ႀကံံ့က လွမ္းျမင္ရ မိုးေမွာင္လာရင္ အနီေရာင္မွိတ္တုတ္နဲ႔ မီတာ ၃၀ ျမင္တဲ့ antenna တိုင္ႀကီးး၊ ဧက ၉၀ က်ယ္၊ လႈိင္းတိုစက္သံုးလံုး။ လႈိင္းလတ္စက္ ၁ လံုး စသျဖင့္ စနစ္ က်ျပည့္စံုတဲ့ထဲ အေရးေပၚ စတူဒီယိုကေန တဲြဘက္ျမန္မာ့အသံလည္း လႊင့္ေနတဲ့ဆီ တာ၀န္ခ်ထားေပးရင္း၊ "မင္းကံေကာင္းတယ္၊ ေစာေစာပိုင္းတုန္းက ဒီေနရာမွာ ေျမြေပါ ေျမြရွိေတာ့ ဖားလည္းရွိ၊ မိန္းမဆိုတာေတာ့ မူးလို႔ေတာင္ရွဴစရာမရွိ ..."လို႔ ရယ္စရာေျပာတာမွတ္မိ။
ျပည္လမ္းက အသံလႊင့္ရံုႀကီးၿပီးသြားလို႔ ေျပာင္းသြားၾကေတာ့ ၀န္ထမ္း ၁၀ ေယာက္ေလာက္သူရဲေျခာက္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကရာသို႔ က်ေနာ္တို႔ အလွည့္က်သြားလုပ္ရတယ္။ ၁၉၆၂ ခု၊ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးစ မတ္လထဲမွာ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးေစာျမင့္ ေရကူးအသံလႊင့္စက္ရံုကို လာစစ္ေတာ့ ဦးစိုး၀င္းက လိုက္ျပရင္း ပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အေမးနဲ႔အေျဖကိစၥပါ။ အနားမွာရွိၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔မ်က္လံုးျပဴးကာ ကိုယ့္ဆရာေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္ၿပီလား စိုးရိမ္ခဲ့ေပမယ့္ ဘာမွမျဖစ္၊ ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးလည္း ရာတန္ေတြတရားမ၀င္ ေၾကညာတဲ့ကိစၥမွာပါ၀င္မႈနဲ႔ ျပဳတ္သြားေပမယ့္ ျမန္မာ့အသံ ၀န္ထမ္းေတြၾကား ေျပာစမွတ္အျဖစ္က်န္ခဲ့တယ္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာတဲ့အခါ၊ က်ေနာ္စာေရးေနတဲ့ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းတိုက္မွာ စာေရးဆရာ မွဴးသမိန္အျဖစ္ ဦးျမလႈိင္က မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ျပန္ဆံုၾကတယ္။ က်ေနာ္(ေမာင္ေအာင္မြန္) ဘာသာျပန္တဲ့ ခရမ္းေရာင္လြင္ျပင္ ( The Purple Plain by H.E. Bates) ကို ေပဖူးလႊာမွာ ၆ လနဲ႔အျပတ္ထည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်ံဳ႕လို႔မရ၊ မွဴးသမိန္ႀကိဳးစားလည္း လက္ေလွ်ာ့မို႔ က်ေနာ့ဘာသာ ခ်ံဳ႕ေပးဖို႔ ေျပာၿပီး အယ္ဒီတာ မ်ိဳးျမင့္ညိမ္းက တြက္ေပး၊ အဆင္ေျပသြားလို႔ ျပန္မယ္အလုပ္ မွဴးသမိန္က ေနဦးဗ်၊ က်ဳပ္ေရကူး ေရကူးအသံလႊင့္စက္ရံု သြားစစ္တုန္းကကိစၥသိလား လို႔ေမးတာနဲ႔ ေခါင္းညိတ္္လိုက္ရ။
အားပါးတရရယ္ရင္း “ ပိတ္ထားတဲ့အခန္းက အိမ္သာဆိုေတာ့၊ ဟ ... အိမ္သာက ၂ ခန္းေတာင္လား ေမးမိတာနဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာက ျပန္ၾကားေရး၀န္ႀကီးဆိုတာ အဆင့္ျမင့္ပါတယ္၊ အိမ္သာအထိမဆင္းပါနဲ့ ေအာက္ေျခက လုပ္ၾကပါ့မယ္တဲ့၊ ... ၀န္ႀကီးးပါးမ၀ေတာ့ ေျပာသင့္မေျပာသင့္ မဆင္ျခင္မိတာနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္လစ္ခဲ့ရတယ္ ..."လို႔ ဆိုကာ ဦးျမလႈိင္နဲ႔အတူ ရယ္ေနတဲ့ထဲ လူငယ္မို႔ က်ေနာ္၀င္မပါခဲ့။
ေဟာ ခုေတာ့ ေျမလိုခ်င္လို႔ ေရကူးအသံလႊင့္စက္ရံု (Transmitting Station) ႀကီး ေရာင္းပစ္ေတာ့မယ္ ဆိုပါလား။ ဘယ္သူမွမရွိၾကေတာ့၊ မိုးသံႀကားရင္ေအာ္တဲ့ဖားေတြကိုေစာင့္စားတဲ့ ေျမြေတြေကာ ရွိေနေသးလား၊ မီးနီတိုင္ျမင့္ႀကီးမရွိေတာ့လို႔ အေမွာင္ထဲ ဖားရိုက္ၾကရင္း ေျမြကိုက္ေလမလားလို႔ လူငယ္ေတြမပ်င္းေအာင္ ရယ္စရာေျပာေလရွိတဲ့ လက္ဦးဆရာ ဦးစိုး၀င္းကိုသတိရကာ ဆိုင္မဆိုင္မသိ၊ ေခါင္းထဲ၀င္လာသလို ေတြးမိေၾကာင္းပါ။
၂၀၁၅ ခု၊ ဇြန္လ ၂၃ ရက္ေန႔။