ဖိုးထက္ - ငါ မေၾကာက္… တေၾကာက္
(မိုးမခ) ဇြန္ ၂၄၊ ၂၀၁၅
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ငယ္စဥ္က အေမက အေတာ္ေလး ကြပ္ကြပ္ ညွပ္ညွပ္ ရိွပါသည္။ အေဖလဲ အေမ၊ အေမလဲ အေမ ျဖစ္သူ အေမ႔အတြက္ အိုးေကာင္းရခ်င္ရင္ နာနာႏွက္ေပးရတယ္ဆိုသည္႔ ခံယူခ်က္ ရိွခဲ႔ဟန္တူသည္။ သူ႔သမီးေတြ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ လင္စိတ္ သားစိတ္၀င္ကာ အိမ္ေထာင္ ျမန္ျမန္က်သြားမွာ စိုးရိမ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ စာဖတ္တာ အားေပးေသာ္လည္း အခ်စ္၀တၳဳ မဖတ္ရ။ အေပ်ာ္ဖတ္ စာမ်ား မဖတ္ရ။ (ဆရာမၾကီး) ခင္မ်ိဳးခ်စ္၊ လူထုေဒၚအမာ စသည္႔ သား၊ သမီးေတြကို သူ႔အစား ၀ိုင္းကူဆံုးမေပး စာေရး ဆရာမၾကီးမ်ားကလြဲၿပီး ခင္ေဆြဦး၊ မိုးမိုးအင္းလ်ား စသည္႔ စာမ်ိဳးေသာ္မွ ဖတ္တာ မၾကိဳက္။ စာဖတ္ေနတယ္ဆိုလွ်င္ အိမ္အလုပ္ေတာင္ မကူခိုင္းတတ္ေသာ္လည္း ဘာစာအုပ္ ဖတ္ေနသလဲဆိုတာေတာ႔ ယူၾကည္႔တတ္သည္ခ်ည္း။
သို႔ေသာ္..ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြမွာ အနည္းနဲ႔ အမ်ား သူပုန္စိတ္ ရိွၾကသည္။ သူပုန္စိတ္ အမ်ား ဆံုးက ကၽြန္ေတာ္႔ အမအၾကီးဆံုး။ သို႔ေသာ္ သူက ပါးနပ္သည္။ အမၾကီး အမိအရာပီပီ အေမ႔ကို ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ရေအာင္ ေနသည္။ ၿပီးမွသာ သူလုပ္ခ်င္သည္႔ အရာမ်ား၊ ဖတ္ခ်င္သည္႔ စာအုပ္မ်ားကို အေမ မသိေအာင္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေက်ာင္းစာအုပ္ထဲမွာ ညွပ္ၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း ဖတ္တတ္သည္။ အမအငယ္ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ငယ္လည္းငယ္။ ဘာမွလဲ မသိသည္႔ ကေလးေတြ ပီပီ အေမ၏ တစ္ေသြး တစ္သံ တစ္မိန္႔ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္။ ေရႊေသြး၊ ေတဇ၊ ဇာတ္ၾကီးဆယ္ဖြဲ႔၊ ငါးရာ႔ငါးဆယ္၊ တို႔ေက်ာင္းသား၊ မိုးေသာက္ပန္း တို႔ေလာက္ႏွင္႔ အာသာေျပပါသည္။ သခင္ဘေသာင္း ဘာသာျပန္သည္႔ တစ္ေထာင္႔တစ္ည ပံုျပင္ စာအုပ္ေသာ္မွ အေမက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေပးဖတ္တာ မဟုတ္။ “နင္ၾကီးမွ ဖတ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဟိုစိတ္၊ ဒီစိတ္ေတြ မ်ားကုန္မယ္” ဟု ဗီတုိ အာဏာ သံုးခဲ႔တာ မွတ္မိေသးသည္။
သူပုန္စိတ္ ရိွသေလာက္ အလြန္ မပါး မနပ္ ရိွသူက အမလတ္။ ထူသည္။ အသည္။ ရိုးသည္။ လမ္းသစ္ေဖာက္ခ်င္သေလာက္ သူသြားရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေျခရာေတြ ခ်န္ထားခဲ႔တတ္သူ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ အမေတြ အပ်ိဳအရြယ္ေရာက္ေတာ႔ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္း၊ ေမာင္စိန္၀င္း ပုတီးကုန္းတို႔၏ အခ်စ္၀တၳဳေတြ နာမည္ၾကီးသည္။ ဆရာတို႔က အခ်စ္၀တၳဳကို အခ်စ္ရိွေအာင္၊ လြမ္းစရာကို အားျဖစ္ေအာင္ ေရးတတ္ေသာ္လည္း အေမက သူ႔သမီးေတြ ရည္းစားထားခ်င္စိတ္ရိွလာမွာ၊ စိတ္ကစားမွာကို စိုးရိမ္သည္။ မွတ္မိပါေသးသည္။ ဆရာႏြမ္ဂ်ာသိုင္းလား၊ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း ပုတီးကုန္းလား သိပ္ေတာ႔ မေသခ်ာေတာ႔။ ဆရာတစ္ဦး၏ ၀တၳဳထဲတြင္ ဇာတ္လိုက္ ေကာင္မေလးက ကားႏွင္႔ သူ႔ရည္းစားရိွရာ အလာမွာ ကားေမွာက္ၿပီး ဆံုးသည္။ ကားေမွာက္တာမွ ကားက မီးေလာင္ျပန္ေတာ႔ ေကာင္မေလးႏွင္႔ အျခားသူမ်ား အကုန္မီးေလာင္ကာ မည္းမည္းတူူးတူး မီးကၽြမ္းကုန္ၾကသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္သူမွန္း မသိရေတာ႔။ ခြဲလို႔ မရေတာ႔။ မလြယ္ေတာ႔။ သုိ႔ေသာ္ ေကာင္ေလးက သူ႔ေကာင္မေလးကိုမွတ္မိသည္။ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဆိုေတာ႔ ေကာင္မေလး၏ အလြန္တရာမွ ေဖြး၊ ႏု၊ ဥ၊ ထြတ္ေသာ ေျခေထာက္ေလးႏွင္႔ ေျဖဖေႏွာင္႔ေလးေၾကာင္႔ပါတဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္႔ အေမက ထိုကဲ႔သို႔ ၀တၳဳမ်ားကို သူ႔သမီး အပ်ိဳျဖန္းေလးေတြ ဖတ္မိၿပီး လိုအပ္တာထက္ ပိုလွခ်င္လာမွာ၊ စိတ္ကူးယဥ္မွာ စိုးရိမ္ၿပီး အိမ္ကို ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း (ကန္ေတာ႔ပါ ဆရာမ်ား) ေခၚမလာရ။ ေမာင္စိန္၀င္း ပုတီးကုန္း တံခါးပိတ္၊ ဂ်ိတ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အမမ်ားက ေခသူေတြ မဟုတ္။ ဒီလို တားလို႔ ရရိုးလား အေမရယ္ေပါ႔။ အမအၾကီးႏွစ္ေယာက္က ႏွစ္ဦး သေဘာတူျဖင္႔ အဆိုပါ စာအုပ္ကို ဘယ္ကေန ဘယ္လို ငွားၿပီး ခိုးဖတ္ၾကသည္ မသိ။ အမအၾကီးက ဖတ္ၿပီးသြားေပမယ္႔ ဟန္မပ်က္။ အမလတ္ကေတာ႔ အထက္က ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ႔သလို ထူက ထူ။ အက အ။ ထိုစာအုပ္ ဖတ္ၿပီးသြားေသာ္လည္း ထိုေန႔က စၿပီး ေရခ်ိဳးတိုင္း သူ႔ေျခေထာက္၊ ေျခဖေႏွာင္႔ကို သလို႔ မဆံုး။ ဂ်ီးတြန္း ေက်ာက္ ျဖင္႔ အထပ္ထပ္ ပြတ္သည္။ တိုက္သည္။ စားသည္။ ၾကာေတာ႔ သူ႔ ေျခေထာက္ေတြ အသားနီလန္ကုန္ေတာ႔သည္။
အလြန္လွခ်င္ေနသည္႔ သူ႔ကို၊ မူမမွန္သည္႔ သူ႔ကို အေမက မသကၤာျဖစ္ၿပီး သူတို႔ စာအုပ္စင္ေတြ၊ အိပ္ယာေတြကို ေရွာင္တခင္ ၀င္စစ္ေသာ အခါ ဆရာတို႔ ႏွင္႔ အေမ ပက္ပင္း တိုးေလေတာ႔သည္။ အၾကီးမ ႏွစ္ေကာင္ ထြက္စမ္းဆိုၿပီး စစ္ေမးေတာ႔ အျပစ္ေပးခံရတာခ်င္း အတူတူ ေျခေထာက္ အသားနီလန္ေအာင္ ကဲ၊ သဲေသာ အမအလတ္ကို ပိုၿပီး အေလးသာေစခဲ႔သည္။
အႏုပညာဆိုသည္မွာ သူ႔အသက္အရြယ္ႏွင္႔ သူ တစ္ဆင္႔ခ်င္း၊ တစ္ဆင္႔ခ်င္း၊ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ငုံရာမွ ဖူး။ ဖူးရာမွ ပြင္႔။ ပြင္႔ရာမွ လန္းဆန္းေမႊးျပန္႔ေစေသာ အရာသာ ျဖစ္သင္႔သည္။ သူ႔အသက္အရြယ္ႏွင္႔ သူ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္သြားသင္႔သည္။ ဆရာတို႔ ႏွစ္ဦး၏ အခ်စ္၀တၳဳေတြက ဘာအဆိပ္အေတာက္မွ ပါတာလဲ မဟုတ္။ ေမာင္ႏွင္႔ အမ၊ သားနဲ႔ အမိ အတူတူ မဖတ္သင္႔ေသာ အျပာဆန္ဆန္ စာမ်ားလဲ မဟုတ္။ တကယ္႔ ႏုႏုရြရြ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း။ တကၠသိုလ္ေနာက္ခံ ပညာတတ္ေလးေတြ၏ အခ်စ္ဇာတ္လမ္း။ သို႔ေသာ္ အေမ႔၏ ထိုစဥ္က စိုးရိမ္ပူပန္မွဳမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခု အသက္အရြယ္ေရာက္ေတာ႔ နားလည္ႏိုင္ပါသည္။
ငယ္စဥ္က ေမာင္ႏွမေတြ အေၾကာင္း ျပန္ေတြးရတာ ၾကည္ႏူးစရာ။ ျပံဳးခ်င္စရာ။ ရိွပါေသးသည္။
ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္႔ ခ်စ္အမၾကီး အမလတ္။ အမအၾကီးႏွင္႔ သူ တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာကိစၥမွန္း မမွတ္မိေတာ႔ေသာ္လည္း အေမမၾကိဳက္သည္႔ ကိစၥတစ္ခုကို လုပ္ထားၾကသည္။ ဒီတစ္ခါ ဦးေဆာင္သူက အမလတ္။ ဒါကို သိသူက အမအၾကီး။ သူက ပါးနပ္သူပီပီ ေရွာင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ အသာေလး ေရွာင္ထြက္သြားလို႔ ရတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ဦးလံုး သိသည္။ ဒီေတာ႔ အမအလတ္က ကၽြန္ေတာ္႔ အမအၾကီးကို ဖားရေလေတာ႔သည္။ ေျပာသမွ် နာခံရေတာ႔သည္။ အမအၾကီးကလဲ ဒါကို နင္းၿပီး ထပ္ခါ ထပ္ခါ အမအလတ္ကို အႏိုင္က်င္႔သည္။ “ငါ အေမ႔ကို ေျပာလိုက္ရမလား” ဆိုသည္႔ အခ်ိဳးမ်ဳိး ခဏ ခဏ ခ်ိဳးသည္။ ၾကာေတာ႔ တစ္ဖက္သားက မခံစားႏိုင္ေတာ႔။
“ေသာကေျခရာ ကဗ်ာမ်ား” ကို သဲသဲလွဳပ္ အားေပးသူ၊ ကဗ်ာခ်စ္သူ ပီပီ သူ႔ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ကို ကဗ်ာထစပ္ပါေလေတာ႔သည္။
သူ႔ကဗ်ာက…
“အရိပ္မည္း ေျခာက္လွန္႔မွဳ
ငါ ေၾကာက္ရမလား
အခြင္႔ ေကာင္းယူ
ငါ႔ကို ေျခာက္…
ငါ မေၾကာက္ တေၾကာက္” တဲ႔။
ရွင္းပါသည္။ လံုး၀မေၾကာက္တာလဲ မဟုတ္။ ေၾကာက္ေတာ႔ ေၾကာက္ေသးသည္။ အေမသူ႔ကိုတြယ္မွာ သိေတာ႔ ေၾကာက္သည္။ သူ႔ကို ဗိုလ္က်ေနတာကိုက်ေတာ႔လဲ မေၾကာက္ခ်င္ေတာ႔။ သနားစရာ အလြန္ေကာင္းသည္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အမကဗ်ာေလးကို မၾကာခဏ သူ႔သမီး စာအုပ္ပံုေတြကို ဖြတတ္သူ အေမက ေတြ႔ေတာ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေခၚစစ္ၿပီး ရီလိုက္တာမ်ား အေမ႔ခမ်ာ မ်က္ရည္ေတြေတာင္ထြက္သည္။ သူ႔သမီး အလတ္ကို အသနားပိုၿပီး ဗိုလ္က်ေနသည္႔ အမအၾကီးဘဲ အတြယ္ခံခဲ႔ရသည္။
အမအလတ္၏ ကဗ်ာေလးကို ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ၿပီး အခုေလာေလာဆယ္ အြန္လိုင္းမွာ ေခတ္စားေနေသာ စစ္ေထာက္ခ်ဳပ္ၾကီး၏ စြာေတးလန္သည္႔ အင္တာဗ်ဴးကို သတိရမိသည္။ သူေျဖပံုၾကည္႔ရတာ ကိုေနထက္လင္း၊ ကိုသီဟတင္စိုးတို႔၏ ဟန္ပါပါ၊ မာန္ပါပါ ဂ်ပန္ေခတ္ေတာ္လွန္ေရးကာလ စကားေျပာတာကိုေတာင္ သတိရမိသည္။ ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အမအလတ္၏ကဗ်ာထဲက “ငါ မေၾကာက္ တေၾကာက္” ဆိုသည္႔ စာသားကို သတိရသည္။
ကိုယ္႔ အလွည္႔တုန္းက ပက္ပက္စက္စက္ ေဆာ္ပေလာ္တီးခဲ႔ၾကၿပီးမွ ေမးခြန္းေလး တစ္ခုေသာ္မွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မေျဖႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္႔ သူ႔၏ မေၾကာက္ တေၾကာက္ ေျဖပံုၾကီးကို သနားသြားသည္။ အားလဲ နာရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူလူထုမွာ ေပျဖစ္တုန္းခံ၊ တူျဖစ္ေတာ႔ ႏွံ စိတ္ထားမ်ိဳး မရိွၾကတာ မ်ားပါသည္။ အားလံုးက အနာဂတ္မ်ား လွပမည္႔၊ ျဖဴစင္သည္႔ ႏွလံုးသားႏွင္႔ ေရွ႕ကို သြားခ်င္ၾကသူေတြ။ သူတို႔၏ မေၾကာက္ တေၾကာက္ စိတ္ထားေတြႏွင္႔ ဗိုလ္က်ျမဲ ဆက္က်ခ်င္ေနေသးသည္ဆိုလွ်င္ျဖင္႔ အမွားၾကီး မွားပါလိမ္႔မည္။ အမွားေတြသာ ေနရာရေနလွ်င္၊ ေၾကာက္စိတ္ေတြသာ ေနာက္တန္း ေရာက္သြားလွ်င္ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ အင္တာနက္ဆိုတာလဲ ရိွလာမွာ မဟုတ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုသည္႔ စနစ္ၾကီးလဲ ရိွလာမွာ မဟုတ္။ မွန္သည္႔ ဘက္က အျမဲႏိုင္သည္ ဆိုသည္႔ တရားက အခုေခတ္မွ မဟုတ္။ ဟိုး…ေရွးေရွးကတည္းက ရိွျမဲ၊ ရိွဆဲ၊ ရိွေနအံုးမွာဆိုတာ မေၾကာက္ တေၾကာက္ စိတ္မ်ားဖယ္ကာ ျမင္ေအာင္ ၾကည္႔ဖို႔ေတာ႔ လိုမည္ထင္ပါသည္။
(သရုပ္ေဖာ္ - ေစာငို၊ ၂၀၁၃)