ေမာင္တူး - ရဲေဘာ္ လွတိုး။ သက္ရွိပန္းခ်ီ အပိုင္း (၁၈)
(မိုးမခ) ဇြန္ ၂၅။ ၂၀၁၅
ဒီမိုကေရစီ၊
ရရွိေရးအတြက္္္္္
ေရွ႕တန္းတေနရာ၊
အသက္ေပးသြားတဲ့
သူငယ္ခ်င္းရယ္၊
ဦးညႊတ္ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါတယ္။
(ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေမစန္းစန္းျမင့္ ဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းတစ)
လြန္ခဲ့တဲ့၂၇ ႏွစ္က ကံေကာင္း ေထာက္မစြာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေက်ာင္းသား အံုၾကြမႈ ၈၈၈၈ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာပဲ ရက္စက္ၾကမ္းက်ဳတ္လြန္းတဲ့ မဆလ အစိုးရ စစ္တပ္က ပစ္ခတ္ခဲ့လို႔ လူမမယ္ ေက်ာင္းသားကေလးေတြနဲ႔ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူလူေတြ ေသဆံုးခဲ့ရ အျပီး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ ေတာခိုခဲ့ၾကတဲ့ ၈၈ ေက်ာင္းသားေတြထဲက ရဲေဘာ္လွတိုး ကို က်ေနာ္ ဒီေန႔ သတိရေနတယ္။
ရဲေဘာ္လွတိုး အေၾကာင္း ျပန္ေတြးေတာ့ သံလြင္ျမစ္ရယ္၊ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ သူနဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ၾကတာေတြ ရယ္။ ဒီျမစ္ထဲ ငါးေတြဖမ္းၾကတာရယ္၊ ေရကူးၾက ေရခပ္ၾကရင္း ျမစ္ေဘးေတာင္ေစာင္းမွာ ခ်က္ျပဳတ္စားၾက တာေတြရယ္ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ စကားေျပာရင္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ စဥ္းစားျပီးမွ တလံုးျခင္း ေျပာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္လွတိုး သြင္ျပင္ကို သတိရလာတယ္္္္္္။ သူဟာ က်ေနာ့္ထက္ ၂ ႏွစ္ ငယ္ေပမယ့္ လူၾကီးတေယာက္လိုပဲ မ်က္ႏွာထားတည္ျပီး အျမဲေနတယ္။
ဒီေန႔ သူ႔ကို သတိိိရမိိိတဲ့ အေၾကာင္္္္္္္းတခုကေတာ့ လွတိုး ပညာသင္ဆု ေပးပြဲ က်င္းပဖို႔ စည္းေ၀းေနတဲ့ သတင္းေၾကာင့္ပါ။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ မႏွစ္တုန္းကလည္း လွတိုးဆုေပးပြဲ က်င္းပခဲ့ပါ ေသးတယ္။ ေက််ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရင္းက ၁၉၉၈ ခုႏွစ္္္္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔မွာ က်ဆံုးခဲ့တဲ့သူ႔အတြက္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၊ ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံနဲ႔ တျခားႏိုင္ငံ အသီးသီးေရာက္ သူ႔ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားေဟာင္းေတြ၊ ေမြးရပ္ေျမ ကင္းရြာက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လွတိုးရဲ့ ငယ္ဆရာ ကိိိိုယ္တိုင္ဦးစီးျပီး လွတိုးဆုကို စီမံ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾက၊ လုပ္ေဆာင္ေနၾကပါတယ္။
လွတိုး အေၾကာင္း ေျပာရင္းက နာမည္ေျပာင္ေတြအေၾကာင္း ေတြးမိတယ္။ လူ႔ေလာကမွာ နာမည္ေျပာင္ေတြ မွည့္တတ္ၾကတာပါ။ ဘယ္ေနရာမွာ ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ အဖြဲ႔တခုက ေခါင္းေဆာင္ၾကီးကို ဘိုးေတာ္ၾကီး၊ အေဖၾကီး စသျဖင့္ ေခၚေနၾကတယ္။ မ်က္မွန္္ အျမဲတပ္သူဆို မ်က္မွန္ၾကီး၊ နဖူးေျပာင္သူဆို ေျပာင္ၾကီး ဒီလို ကင္ပြန္းတပ္ၾကတယ္။ လယ္ေတာယာေတာ လယ္သမား ယာသမားေတြ အၾကားမွာ၊ အလုပ္ရံု လုပ္သားေတြ ၾကားမွာ စစ္တပ္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာျဖစ္ေစ နာမည္ေျပာင္ေတြ ရွိျမဲ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ၈၈၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးကစလို႔ ေတာခိုလာျပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ေရာက္လာသူေတြက လည္း ဘာေတြမို႔လို႔လည္း သူတို႔လည္း နာမည္ေျပာင္ေတြ အသီးသီး အသက အသက ရရွိၾကသေပါ့။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္ေလာက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဌာနခ်ဳပ္ (ေဒါင္းခြင္)ကေန မဆုတ္္ခြာခင္အခ်ိန္္္္ကို ျပန္္္္္စဥ္းစား လိုက္ေတာ့ နာမည္ေျပာင္ ရထားသူေတြထည္းမွာ ထိပ္နီ၊ ဆယ္ျပား၊ မာမီစိုး၊ ဥတၱမ၊ မႏွဲ၊ ဘီေအ၊ ေဆးတံ၊ ကၽြဲၾကီး၊ ေက်ာ္ရႊီး၊ ဖခင္ၾကီိိိိိိိိိိိးနဲ႔ ေက်ာ္ပု အစရွိသျဖင့္ နာမည္ေျပာင္ေတြကို အထူးတလည္ အခြင့္အေရး အေနနဲ႔ ရခဲ့ၾကတာေပါ့။ အမွန္က ခ်စ္စႏိုးေလးေတြ ေပးထားၾကတဲ့ အထူး အမည္နာမေတြပါ။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္က တိုက္ေဖၚတိုက္ဖက္ ေသေဖၚေသဖက္ ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့ ရဲေဘာ္အမ်ားအျပားက ဒီနာမည္ (ေျပာင္) ေတြကို ေခၚၾကပါတယ္။ စစ္သင္တန္း၊ ႏိုင္ငံေရးသင္တန္း၊ ေဆးမႈးသင္တန္း စတဲ့ သင္တန္းေတြမွာ ဆရာေတြက နာမည္ေျပာင္ေတြ ေပးျပီး ဒီနာမည္ေတြ တြင္ခဲ့ၾကတာကလား။ တခ်ိဳ႔က ေနာက္ကြယ္္္္္မွာ ေခၚၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေရွ႕တင္မွာပဲ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေခၚၾကေျပာၾကတယ္ေပါ့။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (သံလြင္စခန္း) တပ္ရင္း ၂၀၉ တပ္ရင္းမႈး ကိုသိန္းဆန္းကို ဦးထုပ္နီ အျမဲေဆာင္းလို႔
ထိပ္နီ လို႔ေခၚတယ္။ ေက်ာင္းသား ၂ ဖြဲ႔ ကြဲခ်ိန္ ေဒါက္တာႏိုင္ေအာင္ဆိုဒ္မွာ မ်က္ႏွာေလးေထာင့္ပံုရွိတဲ့ ဒုဥကၠဌ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ကို ဆယ္ျပားလို႔ ေခၚၾကတယ္။ အေမတေယာက္လို ရဲေဘာ္ေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြး တတ္တဲ့ သာေကတသား က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း ၂၀၅ က တပ္ေထာက္ဗိုလ္ၾကီး ကိုစိုးျမင့္ကို မာမီစိုးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ရွင္ဥတၱမ ဘြဲ႔မည္နဲ႔ ေရာက္လာျပီး လူထြက္ တပ္ထဲ၀င္လာသူကို ရဲေဘာ္ဥတၱမ၊ တပ္ရင္း ၂၀၉ က ႏွာသံနဲ႔ စကားေျပာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္ကို မႏွဲ၊ ဘီေအဘြဲ႕ရျပီးေၾကာင္း ၾကြားေလ့ရွိသူကို ရဲေဘာ္ ဘီေအ၊ အသားမဲမဲ ၀၀ က ရဲေဘာ္ ကၽြဲၾကီး၊ စကားေျပာရင္ ရႊီးျပီး ေျပာတတ္တဲ့ စစ္သင္တန္းနည္းျပ ဆရာေက်ာ္ေဆြကို ေက်ာ္ရႊီး၊ ရဲေဘာ္ေတြကို သားေတြသဖြယ္ ဆံုးမတတ္သူ ဦးေမာင္ေမာင္တိတ္ကို ဖခင္ၾကီး လို႔ ေခၚၾကသလို တည္တည္ၾကည္ၾကည္ ေနတတ္ျပီး ဟန္မေဆာင္တတ္ ရဲေဘာ္ေတြကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆံုးမေလ့ရွိသူ တပ္ရင္း ၂၀၈ ဒုတပ္ရင္းမႈး၊ ေနာက္ပိုင္း တပ္ရင္း ၂ တပ္ရင္းမႈး မြန္ျပည္နယ္၊ ဘီးလင္းျမိဳ႔နယ္၊ ကင္းရြာသား ရဲေဘာ္လွတိုးကို ေက်ာပုလို ့ေခၚခဲ့ၾကပါတယ္။ ေက်ာ္ပုဆိုတာက ကရင္စကား။ သူ႔ကို သူ႔ရဲေဘာ္ေတြက ေကအင္န္ယူ ဗိိိိိိုလ္ၾကီးေက်ာပု ဆိုသူနဲ႔ တူလို႔ ေက်ာပုဆိုျပီး ၀ိုင္းေခၚခဲ့ၾကတာလို႔ သူနဲ႔ တနယ္ထဲသား ေတာင္ၾကီးရြာသား ဗိုလ္သိန္းလြင္က ေျပာျပပါတယ္။ ဗိုလ္သိန္းလြင္ဟာ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း ၂ မွာ တပ္ေထာက္အရာရွိလုပ္ခဲ့ျပီး အခုေတာ့ ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံမွာ ေနပါတယ္။
ရဲေဘာ္လွတိုးဟာ စစ္ပြဲေတြဆီကိုသာ သြားလိုစိတ္ အျမဲရွိေနတယ္။ သူတိုက္ခဲ့ဘူးတဲ့ တိုက္ပြဲေတြက မ်ားပါတယ္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္တုန္းကဆို တပ္မႈး တဦးအေနနဲ့ လွတိုး ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြဟာ မုတၱမကို ၀င္တိုက္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ိဳက္ေကာ္က အစိုးရ တပ္ရင္း ခမရ ၁၁၃ ကို ဗိုလ္လွတိုး နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္ေတြ ၀င္ေရာက္ သိမ္းပိုက္ခဲ့ဘူးတယ္။ တျခား တုိက္ပြဲေတြလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း DAB ျမန္မာျပည္ ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ေပါင္္္းစု ဒီေအဘီစစ္ေၾကာင္း အမွတ္ ၁၂ မွာ ဗိုလ္လွတိုးက ဒုစစ္ေၾကာင္းမႈး ျဖစ္ပါတယ္။ ကရင္အမ်ိဳးသားအစည္းအရံုး ေကအင္န္္္္္ယူ ဗိုလ္မႈးရြာဟိတ္က စစ္ေၾကာင္းမႈးပါ။ သူ႔ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာလည္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တိုက္ခိုက္ေရးနဲ႔ စည္းရံုးေရးစစ္ေၾကာင္းကို ဦးေဆာင္ေနရင္းက ဒါဏ္ရာရ ေသြးလြန္ က်ဆံုးခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုၾကီးမွာ က်ဆံုးသြားခဲ့ရသူေတြကို ဗိုလ္လွတိုးက ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္အထိ ေမ့သြားပံုမရပါဘူး။ “ ၈၈၈၈ တုန္းက အပစ္သတ္ခံခဲ့ရတဲ့ သူေတြထည္းက ေက်ာင္းသူငယ္ငယ္္္္္္ ကေလးေတြ ကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္ဗ်ာ။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသူေလး ၀င္းေမာ္ဦးကို ဆရာ၀န္ ၂ ေယာက္ သယ္လာတဲ့ ပံုေလး ျပန္ၾကည့္မိရင္ က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ”
ရဲေဘာ္ေတြက ေက်ာ္ပု လို ့ခ်စ္စႏိုးနာမည္ေပးထားတဲ့ တပ္ရင္း ၂ တပ္ရင္းမႈး ရဲေဘာ္လွတိုးကို သံလြင္္္္ ျမစ္ကမ္းေဘးမွာ စေတြ႔စဥ္ ထမင္းအတူ စားၾကရင္ သူေျပာခဲ့တဲ့စကားပါ။ သူဟာ မြန္္္္္္ျပည္နယ္၊ ဘီးလင္းၿမိဳ႕နယ္၊ ကင္းရြာသားျဖစ္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္လွတိုးကို အဖ လွေမာင္၊ အမိိိ ေဒၚမတင္တို႕က ၁၉၆၈ ခုႏွစ္္္မွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ညီအကို ေမာင္ႏွမ ၇ ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သူဟာ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲကို သခ်ၤာဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ခဲ့တယ္။ ဘီးလင္း တၿမိဳ႔နယ္လံုးမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုးနဲ႔ေအာင္ခဲ့တာလို႔ ဗိုလ္သိန္းလြင္က ေျပာျပပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဘူမိေဗဒ ဒုတိယႏွစ္၊ ေမာ္လၿမိဳင္ တကၠသိုလ္မွာ တက္ေနတုန္း ရွစ္ေလးလံုးမွာ ပါ၀င္ခဲ့တာပါ။ ေမာ္လျမိဳင္ သပိတ္စခန္းကေန ဇာတိရြာ ကင္းရြာ သပိတ္စခန္းမွာ ျပန္လာျပီး ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ စစ္အာဏာသိမ္းေတာ့ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္္ဖို႔ ထြက္လာခဲ့တယ္။ ကရင္နယ္ေျမ သံလြင္္စခန္းကို ကင္းရြာသပိတ္က အတူထြက္လာသူေတြနဲ႔အတူ ေရာက္လာျပီး ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္္္္္ကို ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ႏို၀ဘၤာလ ၁ ရက္ေန႔ကေန ၅ ရက္ေန႔အတြင္း ဖြဲ႔စည္း လိုက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ တပ္ဖြဲ႔၀င္ ရဲေဘာ္လွတိုး ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တာ၀န္အဆင့္ဆင့္ကိုထမ္းေဆာင္ရင္း တပ္ရင္း ၂၀၈ ရဲ့ ဒုတပ္ရင္းမႈး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တတိယႏိုင္ငံေတြဆီ ေျပာင္းေရႊ႔ အေျခခ်ဖို႔ ထြက္ခြာသူေတြမ်ားလာလို႔ တပ္ရင္းေတြပူးေပါင္းျပီး ျပန္လည္စုဖြဲ႔ၾကခ်ိန္ သူဟာ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း (၂) တပ္ရင္းမႈး ျဖစ္လာပါတယ္။
ရဲေဘာ္လွတိုးရဲ့ ထူးျခားခ်က္ကို ေျပာမယ္ေနာ္။ တျခားတပ္ရင္းမႈးေတြ အရာရွိေတြဟာ စစ္ယူနီေဖါင္းကို အက်အန၀တ္ျပီး စစ္ေၾကာင္းရံုးမွာ သီးသန္႔ ေနထိုင္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ တပ္ရင္းမႈး လွတိုးကေတာ့ အရပ္၀တ္နဲ ႔ေတြ႔ရတာကမ်ားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ စြတ္က်ယ္ျဖဴ လက္တို၊ ကရင္လံုျခည္နီ ၀တ္ထားတာကို အၾကိမ္မ်ားစြာ ေတြ႔ဖူးတယ္။ အေပၚ ယူနီေဖါင္း ၀တ္ထားရင္ ေအာက္က ကရင္လံုျခည္၀တ္၊ စစ္ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားရင္လည္း အရပ္၀တ္ စြတ္က်ယ္နဲ႔ သူ႔ကိုေတြ႔ရတာမ်ားေလရဲ့။ ေရွ႔တန္းမွာလည္း သူက စစ္ေၾကာင္းရံုးမွာ မေနဘူး။ တပ္ခြဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အတူေနတယ္။ ဆန္္္္္ အတူထမ္းတယ္။ ထမင္း ၀င္ခ်က္ေန တာလည္းေတြ့ဘူးတယ္။ ဟန္မလုပ္တတ္ဘူး။ စိတ္ဆိုးေနရင္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေပၚေနတယ္။ ဟန္မေဆာင္တတ္သူလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္မွာ တပ္မႈးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ စိတ္ရွည္ၾကတယ္။ ေဒါသျဖစ္စရာၾကံဳရင္ ထိမ္းႏိုင္ၾကတယ္။ စိတ္မဆိုး ဟန္ေဆာင္ၾကတယ္။ စိတ္ဆိုးေပမယ့္ ခပ္ေအးေအးေျပာ ျဖည္းျဖည္း ေျဖရွင္းတတ္ၾကတာပါ။ လွတိုးကေတာ့ ပံုမွန္အေျခအေနဆို ခပ္တည္တည္၊ ေပ်ာ္စရာေတြ႔ရင္ ေပ်ာ္တတ္ျပီး သူမၾကိဳက္တာ ေတြ႔လာရင္ေတာ့ ရႈးရႈးရွားရွားနဲ႔ ျဖစ္လာတတ္သူပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြကို မတရား အပစ္ေပးတာေတာ့ မရွိတတ္။
ေတာထဲမွာ ၾကာလာေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ မိန္းမယူၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတယ္။ အသက္ေတြ လည္း ၾကီးလာၾကသကိုး။ အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္ သီးခ်ိန္တန္သီး ပြင့္ခ်ိန္တန္ပြင့္ ေရွးစကားဟာ အခုထိ ေခတ္မီတယ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ အနီးတ၀ိုက္ တပ္ရင္းေတြမွာ မဂၤလာေတြေဆာင္ၾက၊ ဗဟိုတရားသူၾကီး ဆရာတင္ေရႊတို ့ဦးေမာင္ေမာင္တိတ္တို႔ ဦးတင္ေမာင္လြင္တို႔ ဦး၀င္းေမာင္တို႔လည္း လက္ထပ္ စာခ်ဳပ္ေတြ လက္မွတ္ထိုးေပးၾကရတာ မၾကာခဏ။ ဒီတုန္းက ကိုလွတိုးကို “ တေယာက္ထည္းပဲ ေနေတာ့ မလားလို႔ ” ၀ိုင္းျပီး စၾက ေနာက္ၾကေတာ့ “ေစာေသးပါတယ္” လို႔ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပန္ေျဖေလ့ရွိတာ မွတ္မိေနေသးရဲ့။
ေက်ာင္းသားတပ္မွာ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကတဲ့အခါ ရဲေဘာ္ ရဲေမေတြ ျပန္ယူၾကတာလဲရွိ ေဒသခံ ရွမ္း၊ မြန္၊ ကရင္၊ ကယား အမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ ယူၾကတာလည္းရွိ တခ်ိဳ႔ဆို ျပည္တြင္းက ျပန္ေခၚၾကတာလည္း ရွိတယ္။ ျပည္တြင္းက ျပန္ေခၚရာမွာ ေတာခိုစအခ်ိန္က က်န္ေနခဲ့တဲ့ ဇနီးမယားကိို ျပန္ေခၚတာလည္း ရွိတယ္။ ျပည္တြင္းက ရီးစားကို ျပန္ေခၚျပီး ေက်ာင္းသားတပ္မွာ မဂၤလာပြဲလုပ္ၾကတယ္။ ျပည္တြင္းက ျပန္ေခၚယူရတာ မလြယ္ပါဘူး။ မေန႔တေန႔ကတင္ လက္ရွိ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြ အရည္ အေသြး မမီေၾကာင္း ေျပာထားသူ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ ေထာက္လွမ္းေရး လက္ထက္မို႔ သိရင္ အဖမ္းခံရတယ္။ သြားေခၚသူေရာ၊ လိုက္လာသူေရာ ကူညီၾကသူေတြေရာ ေထာင္က်ကုန္တာေတြ ရွိခဲ့တယ္။ တခ်ိဳ႔ဆို ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ အခုထိ စံုစမ္းမရ။ အဲ့သည္မွာ ၂ ေယာက္ေတြ႔ဖူး တယ္။ တပ္ရင္း ၂၀၄-၂၀၅ ဒုတပ္ရင္းမႈး ဆရာေက်ာ္ေဆြနဲ႔ တပ္ရင္း ၂၀၈ ဒုရင္းမႈး ကိုလွတိုး။ ဆရာေက်ာ္ေဆြ က ရန္ကုန္က သူ႔ဇနီး အဂၤလိပ္စာ ဆရာမ ေနာ္ျမင့္ျမင့္စိန္ကို ျပန္ေခၚတာျဖစ္ျပီး ကိုလွတိုးကေတာ့ သူ႔ေဒသက ငယ္ရီးစားကို ျပန္ေခၚဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့တာပါ။
ဆရာေက်ာ္ေဆြ ၈၈ သပိတ္မွာပါျပီး ကရင္နယ္ေျမ၊ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းကို ထြက္လာေတာ့ ဇနီးသည္ ဆရာမ ေနာ္ျမင့္ျမင့္စိန္က ရန္ကုန္မွာ သားကေလးစည္သူနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။ ဆရာေက်ာ္ေဆြ ေနေကာင္း ျဖစ္ ငွက္ဖ်ားမိတိုင္း မေနာ္ ေရ သမီးေရ ဆိုျပီး ေယာင္ေအာ္တယ္။ သူ႔ဇနီး ကရင္အမ်ိဳးသမီး ကို သူက မေနာ္လို႔လည္း ေခၚတယ္။ သူ႔ထက္ အသက္ေတာ္ေတာ္ငယ္တာမို႔ သမီးလို႔လည္းေခၚရဲ့။ ျပန္ေခၚခ်င္တယ္လို႔ ခနခန ေျပာတယ္။ ဒါနဲ႔ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ မာနယ္ပေလာ တိုက္ပြဲေတြျပီးေတာ့ သူ႔ဇနီး ဆရာမက ကရင္ျပည္နယ္၊ ဘားအံျမိဳ႔နယ္၊ ရြာတရြာမွာ အဂၤလိပ္စာ ဆရာမတာ၀န္ လာျပီး ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ စာလွမ္းပို႔တယ္။ ဆရာမက သူ႔ကို လာေခၚပါဆိုျပီး စာျပန္ေတာ့ စစ္အစိုးရတပ္ရင္းေတြ မ်ားလွတဲ့ၾကားက သြား၀င္ ေခၚၾကတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ၈၈၈၈ ကေန ၁၉၉၁ အထိ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ကြဲကြာေနရာက ျပန္ေတြ႔ေတာ့ “သမီး” ေရ “ဦး” လာၾကိဳျပီလို႔ ေျပာတယ္။ ဆရာမက သူ႔ေယာက္်ား ဆရာေက်ာ္ေဆြကို “ ဦး ” လို ့ ေခၚသကုိး။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္ကို ေရာက္ျပီး သမီးကေလး တေယာက္ “သွ်ား” ကို ထပ္ေမြးသြားပါေသးတယ္။ အခုေတာ့ အေမရိကားမွာ ေအးခ်မ္းသာယာစြာ ေနထိုင္ေနၾကပါျပီ။
ကိုလွတိုးကလည္း သူ ့့ငယ္ကၽြမ္းကို ျပန္ေခၚဖို႔ စီစဥ္ပါေသးတယ္။ ကိုသိန္းလြင္တို႔နဲ႔ တိုင္ပင္ေနၾကတယ္။ သြားေခၚမယ္။ မေခၚခင္ အေျခအေနကို စံုစမ္းမယ္ ေျပာေနခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနက ဆရာေက်ာ္ေဆြ တို႔လို အဆင္မေျပခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္ ေဒါင္းခြင္ကို ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အစိုးရတပ္ေတြ ထိုးစစ္ဆင္ေတာ့ ဆုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေက်ာင္္္္းသားတပ္မေတာ္ ဌာနခ်ဳပ္ ကယားျပည္နယ္ထဲေျပာင္းေတာ့ လိိုက္ေျပာင္းရျပီး ကိုလွတိုးနဲ႔ ျပန္မေတြ႔ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ကိုလွတိုးတို႔ တပ္ရင္း ၂ လည္း ၀ဲၾကီးကို ေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆံုး စစ္ေၾကာင္းမွာ အတူပါခဲ့သူပါ ဗိုလ္သိန္းလြင္ ျပန္ေျပာလို႔ သိရတာက လွတိုးဟာ ေကအင္န္ယူ နယ္ေျမ စစ္ေရးလႈပ္ရွားမႈအတြင္း ဒါဏ္ရာရခဲ့ျပီး တပ္မဟာ ၅ နယ္ေျမ ေဒးဖိုးႏိုရြာ တပ္ေပါင္းစု ေဆးရံုမွာ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔ေၾကြလြင့္သြားခဲ့ရွာပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ မြန္ျပည္နယ္၊ ဘီးလင္းျမိဳ႔နယ္၊ ကင္းရြာသား ေမာ္လျမိဳင္္္တကၠသိုလ္ ဘူမိေဗဒ ေက်ာင္းသား လွတိုးဟာ ၈၈၈၈ သပိတ္ကတဆင့္ စစ္အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္္ရင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္္္္္သားတဦး အေနနဲ႔ က်ဆံုးသြားခဲ့ရတာ ၁၇ ႏွစ္ရွိခဲ့ပါျပီ။ က်ေနာ္က သူကို မေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ ရဲေဘာ္လွတိုး လူေလာကႀကီးမွာ မရွိေတာ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ့ အေမ ေဒၚမတင္ကေတာ့ သားအျဖစ္ကို ကြယ္လြန္ခ်ိန္အထိ သိမသြားရရွာပါဘူး။
ေ၀းကြာရက္ေတြ
ျပကၡဒိန္မွာ၊ ၾကက္ေျခခတ္ထား
သမီးေပ်ာက္အေမ၊ သားေပ်ာက္အေမ
အားလုံးရဲ႕အေမေတြ
(ခုထိတုိင္)
ျပတင္း၀မွာ ေမွ်ာ္ေနတုန္းပဲ..။ ။ (မင္းကိုႏိုင္)
၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ဗိုလ္လွတိုး ေသဆံုးတဲ့ သတင္းကို က်န္္္သားသမီးေတြက သူအေမကို ေျပာမျပခဲ့ၾကဘူးလို႔ လွတိုးရဲ့သူငယ္ခ်င္း ကိုသိန္းလြင္က ေျပာဆိုပါတယ္။ အခုေတာ့ ကိုလွတိုးရဲ့ မိခင္ ေဒၚမတင္လည္း ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါျပီ။ ၈၈ က သားေပ်ာက္ကို တမလြန္မွာ ျပန္ရွာေတြ႔ေနမလားပဲ။
ႏွစ္ေတြၾကာလာေပမယ့္ သူနဲ႔တိုက္ေဖၚတိုက္ဖက္ တတန္းထဲ ေက်ာင္းအတူ တက္ခဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ၾသစေတးလ်ေရာက္ ကိုသိန္းလြင္နဲ႔ ကိုေက်ာ္ႏိုင္၊ အေမရိကားေရာက္ ကိုစိုးျမင့္ႏိိုင္၊ ကို၀င္းႏိုင္ဦး၊ ကိုျမတ္ခ်ိဳတို႔အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သားေတြကလည္း ဗိုလ္လွတိုးကို သတိရေနဆဲ မို႔ လွတိုးပညာသင္ဆုအတြက္ အလႈေငြေတြ ပို႔ေပးၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွာ စစ္အာဏာရွင္ကို တိုက္ရင္း အာဇာနည္တဦး အျဖစ္ က်ဆံုးသြားတဲ့ ရဲေဘာ္လွတိုးအတြက္ လွတိုးဆု (လွတိုးပညာသင္ဆု) ဟာ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ လွတိုးအေပၚ အေလးျပဳထား ဂုဏ္ျပဳ တဲ့ သေကၤတပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြကတင္ ဂုဏ္ျပဳအေလးထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ထပ္ မေမ့ႏိုင္သူေတြလည္း ရွိၾကပါေသးတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ဘီးလင္းၿမိဳ႔နယ္္၊ ကင္းရြာတ၀ိုက္က လွတိုးရဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ လွတိုးရဲ့ ဆရာေတြပါ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာဦးၾကည္စိုး။
ကင္းရြာက ေက်ာင္းဆရာဦးၾကည္စိုးဟာ ေနာင္ေတာ္ တိုက္ပြဲ၀င္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အဖြဲ၀င္ တေယာက္ပါ။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ မဆလစစ္တပိုင္းအစိုးရက သူကိုဖမ္းျပီး ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ စြဲခ်က္နဲ႔ ေထာင္ခ်ခဲ့ တယ္။ ေထာင္ကလြတ္လာေတာ့ ဘီးလင္းနယ္မွွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္က လွတိုး၊ သိန္းလြင္နဲ႔ တျခား တပည့္ေတြကို သူ႔အိမ္မွာ ညအိပ္ခိုင္းျပီး စာသင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ စာေတာ္တဲ့ တပည့္ လွတိုးရဲ့ ဆယ္တန္း ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ကေလးက ဆရာ့ဆီမွာ အခုအထိ သိမ္းထားတုန္းပါ။ သူပုန္ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ ျဖစ္ေနျပီး အာဇာနည္ပီသစြာ က်ဆံုးသြားခဲ့သူ တပည့္အတြက္ တခုခု လုပ္ေပးခ်င္ေနခဲ့ ပံုရပါတယ္။ လွတိုးဆရာရဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ပဲ လွတိုး(ပညာသင္)ဆု ေပၚေပါက္လာရပါတယ္။ ဆုလိုဂို Logo တံဆိပ္က လွတိုးရဲ့ ဆယ္တန္း ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္ကေလး မ်က္ႏွာဖံုးမွာ လွတိုး ကိုယ္တိုင္ ေရးဆြဲထားခဲ့တဲ့ HLA TOE နာမည္စာလံုး ေအာက္္္ကေနအေပၚ ေထာင္ေရးထားတဲ့ ဒီဇိုင္းလိုလို၊ ပန္းခ်ီလိုလို စာလံုးေတြကိုပဲ လွတိုးဆု ဒီဇိုင္း လုပ္လိုက္္္ပါတယ္။ ဒါက တပည့္ သူပုန္ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္လွတိုးရဲ့ ေက်ာင္းသားသမိုင္း၀င္္္ လုပ္ရပ္္္္ အေပၚ ေရးထိုးေပးခဲ့တဲ့ ျမတ္ဆရာရဲ့ ေမာ္ကြန္းပါ။
ရဲေဘာ္လွတိုး ဋီကာကို အခုလို အဆံုးသတ္ခ်င္ပါတယ္။ လွတိုး က်ဆံုးသြားခဲ့ေပမယ့္ လွတိုး မေသဘူးလို႔ က်ေနာ္ ဆိုခ်င္တယ္။ သူ႔ပညာေရး၊ သူ႔မိိိိသားစု၊ သူ႔ခ်စ္သူ၊ သူ႔ရပ္ရြာကိုစြန္႔ျပီး ျပည္သူနဲ႔ ေက်ာင္းသားထု အတြက္ ဘ၀နဲ႔ အသက္ စြန္႔သြားသူပါ။ က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ သူရွိေနဆဲ၊ သူ႔ရဲေဘာ္ေတြရင္ထဲ အေတြးထဲမွာ သူရွိေနၿမဲ၊ ျမတ္ဆရာနဲ႔ ကင္းရြာ ဘီးလင္းနယ္သားေတြတင္မက ျမန္မာျပည္သားေတြ ရင္ထဲမွာ သူရွိေနတုန္းပါ။ ဒါေၾကာင္ လွတိုးမေသ။ ေၾကြတဲ့အထိ ေမႊးေနတဲ့ပန္းတပြင့္၊ ထပ္ဆင့္ဖူးပြင့္လာတာက လွတိုး(ပညာသင္)ဆု။ ။