ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ - က်ေနာ္ သေဘာမတူပါ
(မိုးမခ) ဒီဇင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၅
မိုးမခ မဂၢဇင္းမွာ သား၀င့္ေက်ာ္ ဆိုတဲ့ ကေလာင္ရွင္တဦးက အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေႏြေရာက္ပီလား ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးလား၊ ေပးစာလား၊ စကားေျပလား မသိတဲ့ စာတပုဒ္ကို ဖတ္ရပါတယ္။
က်ေနာ္ သေဘာမတူပါ၊ က်ေနာ္ လုံး၀ကို သေဘာမတူပါ။
စာေရးသူတြင္ ေစတနာေကာင္း မ်ားစြာရိွႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္ကို ေကာင္းစားေစခ်င္လြန္းလို႔ အဆင္ေျပတဲ့သူေတြပဲ ျပန္လာခဲ့၊ အဆင္မေျပရင္ လွည့္ေတာင္မၾကည့္နဲ႔ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနပါတယ္။
စစ္အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င့္ေနတဲ့သူေတြမွ ျမန္မာျပည္ကေန စြန္႔ခြာထြက္ေျပးသြားၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စီးပြားေရးအရ၊ စစ္ေရးအရ ျမန္မာႏုိင္ငံကို စြန္႔ခြာၿပီး ေပ်ာ္ရာမွာမေန၊ ေတာ္ရာမွာေနၾကၿပီး မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ေနၾကသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအရလည္း ႏိုင္ငံတကာမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် ေထာက္ပံ့ေနၾကတဲ့သူေတြ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေရာက္ေနၾကတာပါ။
NLD မဲႏိုင္ခဲ့တဲ့ အခန္းက႑မွာ စင္ကာပူေရာက္ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ အခန္းက႑ဟာ တတပ္တအားက ပါခဲ့တယ္ဆိုတာကိုလည္း ၿငင္းပယ္လို႔ မရပါဘူး။ အဂၤလန္မွာ ေနထုိင္တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား အဂၤလန္ႏိုင္ငံက ေပးတဲ့ ပင္စင္စား အဘြားအိုတေယာက္က ကီလိုမီတာ ၂၀၀၀ ေလာက္ အကြာအေ၀းရိွတဲ့ လန္ဒန္ျမဳိ႕ကို မဲလာထည့္တယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံကို ခ်စ္လို႔ပါ။
ျမန္မာျပည္ဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလုံးပိုင္ဆိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံအျဖစ္ က်ေနာ္သိပါတယ္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူျဖစ္တဲ့ သား၀င့္ေက်ာ္လို အျမင္မ်ဳိးကို က်ေနာ္လုံး၀လက္မခံႏိုင္ပါ။ ဒါဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ စရိုက္မ်ဳိးျဖစ္ေနပါတယ္။ အသုံး၀င္တဲ့သူေတြ၊ ေငြရိွတဲ့သူေတြပဲ ျပန္လာခဲ့ ဘာမွမရိွရင္ ငါ့အိမ္ေပၚမတက္နဲ႔ ဆိုတဲ့ ေယာကၡစကား အငွားသုံးၿပီး ေျပာတယ္ဆိုရင္လည္း ႏိုင္ငံေရးဟာ ေယာကၡမနဲ႔ သားမက္ၾကားက သမီးေပးေငြယူ ကၽြန္ေရာင္းကၽြန္၀ယ္ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား လူငယ္ေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္မလာ သင့္ဘူးလား၊ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အလုပ္သမားလုံေလာက္တယ္ မေျပာပါနဲ႔ တခ်ဳိ့နယ္ေတြမွာဆို အသက္ရြယ္ၾကီးသူေတြ ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာ အေလာင္းထမ္းဖို႔ေတာင္ သန္သန္မာမာ လူငယ္လူရြယ္ေတြ မရိွေတာ့ပါဘူး။ ဥပမာ မေလးရွားက ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာခြင့္ မရိွေတာ့ဘူးလား။ ဒါဆိုရင္ မေလးရွားက ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြကို ကယ္တင္တဲ့ သီတဂူဆရာေတာ္ဟာ တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးသူလား။ ေမးခြန္းမ်ားစြာက ေပၚလာဆဲ။
ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ ထြက္ခြာစြန္႔ေျပးရတဲ့သူေတြကို ေျပာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာေရာက္ေရာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ ထမင္းစားရတာမဟုတ္၊ အလုပ္ခြင္ထဲမွာ သူတို႔ဘ၀ေတြ ေပးဆပ္ထားခဲ့ၾကရသည္။ ဥပမာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္အမ်ားစုဟာ ျမန္မာျပည္မွာ အတတ္ပညာတခုခု ၿပီးေျမာက္ေအာင္ မသင္ၾကားခဲ့ရေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ လူတုိင္းလုပ္ႏုိင္တဲ့ စက္ရုံအလုပ္ရုံေတြမွာ အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ဘာမွ အတတ္ပညာမပါ၊ သားသမီးအေရး၊ ျမန္မာျပည္က မိသားစုအေရးနဲ႔ သူတို႔ မိသားစုဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ခဲ့ၾကသည္။ တခ်ဳိ့ေသာသူမ်ားကေတာ့ အေျခခံပညာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အတတ္ပညာေကာင္းေကာင္းေတြ အေျခအေနအရ ယူပိုင္ခြင့္ရိွၾကသည္။ ဒါကလည္း ရာခိုင္ႏႈန္းအရဆိုရင္ ၁ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပင္ မျပည့္။ ထုိသူမ်ားကလည္း ျမန္မာျပည္ အခက္အခဲေတြ ျဖစ္ေနတုန္းက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ ႏိုင္ငံေ၇းအက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေျမာက္ေရး တို႔အေရးပင္ ေအာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္မရိွသလို၊ ေအာ္ခဲ့သူမ်ား မဟုတ္ၾက။
စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံအသီးသီးရဲ့ ပိတ္ဆို႔ကာရံထားတဲ့ တံတိုင္းေတြၾကားမွာ ႏိုင္ငံတကာ လွဴဒါန္းထားတဲ့ ရိကၡာကို တလတခါ ရၾကသည္။ မိခင္ဘာသာစကားေလာက္သာ သင္ၾကားေပးသည့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ကေလးမ်ား ေက်ာင္းတက္ရသည္။ သူတို႔ရဲ့ အျမင့္ဆုံး ရည္မွန္းခ်က္က တိုင္းျပည္ ဘယ္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ရမလဲ၊ တတိယႏိုင္ငံတခုခုကို ကေလးေတြအတြက္ အနာဂါတ္အတြက္ သြားရမလား။ အသက္ရွင္သန္ဖို႔ ဘယ္လို ၾကဳိးစားရုန္းကန္မလဲ ဒါပဲ သူတို႔အတြက္ အခြင့္အေရးရိွသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား စစ္ေျပးဒုကၡသည္ အေရအတြက္မွာ သန္း ဂဏန္းပင္ ရိွႏုိင္သည္။ ထုိသူေတြကို ဘာမွ မရိွလို႔ ျမန္မာျပည္ျပန္မလာနဲ႔ ေျပာရင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သား၊ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စုကို တည္ေထာင္ခ်င္သူမ်ားဟု ေျပာသင့္ပါအုံးမလား။
ျမန္မာျပည္သူေတြက ႏိုင္ငံတကာေရာက္ ျမန္မာေတြထဲက ပိုက္ဆံရိွသူ၊ အတတ္ပညာရိွသူေတြပဲ ျပန္လာၾကဖို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ NLD ကုိ မဲေပးခဲ့သည္မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာသည္။ တုိင္းျပည္ၾကီးတခုလုံး ေအးခ်မ္းသာယာဖြံ႔ျဖုိးတုိးတက္ဖို႔ မဲေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု က်ေနာ္ ျပည္သူလူထုအေပၚမွာ ယုံၾကည္သည္။ မိဘတိုင္းက သားသမီးဆင္းရဲဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ မေသခင္ေတာ့ ေတြ႔ခ်င္ၾကဦးမည္။ ဒါက အနိမ့္ဆုံးေသာ ဆႏၵျဖစ္လိမ့္မည္။
စာေရးသူ သား၀င့္ေက်ာ္ ၏ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ဘာေတြ စဥ္းစားေနလည္းေတာ့ က်ေနာ္မခန္႔မွန္းနိုင္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ တန္းတူအခြင့္အေရး၊ သာတူညီမွ်မႈ႔ရိွေရး၊ ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္တည္ေထာင္ေရး၊ တုိင္းျပည္ကို ရင္ထဲအသည္းထဲက ခ်စ္တတ္ေအာင္ သင္ၾကားေနရသည့္ ယေန႔လို အခ်ိန္ကာလ တခုမွာ မိုးမခ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာမ်ားကလည္း လြတ္လပ္စြာ စာေပေရးသားေဖၚျပခြင့္ကို ေလးစားၿပီး စာေရးသူ၏ အာေဘာ္ကို ေဖၚျပခဲ့သည္။
က်ေနာ့္တေယာက္တည္း အျမင္နဲ႔ စာေရးသူကို ေလးစားစြာ ေ၀ဖန္ေထာက္ျပရရင္ စာေရးသူေရးသားေသာ အေၾကာင္းအရာသည္ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈ႔၊ အဆင့္အတန္းခြဲျခားမႈ႔၊ အမ်ဳိးသားရင္ၾကားေစ့ေရးကို ျဖဳိခြဲလိုမႈ႔မ်ားနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေရာက္အဆင္မေျပေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား၊ ရိုးရိုးသားသား အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနထုိင္သူမ်ားကို ခြဲျခားလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္ကား စာဖတ္သူသာ ျဖစ္ၿပီး၊ ျမန္မာျပည္ကို ႏိုင္ငံတကာရင္ေဘာင္တန္းတာကို ျမင္ခ်င္သည္။ ေနာက္အစုိးရက ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကည့္ရႈ႔တာ ႏိုင္ငံတကာမွာ ျပသေစခ်င္သည္။ အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္လာလိုခ်င္သူမ်ားကို မေသခင္ ျပန္လာေစခ်င္သည္။ ထိုေၾကာင့္ စာေရးသူ သား၀င့္ေက်ာ္၏ အာေဘာ္ႏွင့္ ရည္ရြယ္ခ်က္အေပၚအတြင္ က်ေနာ္ လုံး၀ သေဘာမတူပါ။ က်ေနာ္ လုံး၀ကို သေဘာမတူပါ။
ေမာင္ၾကီးၿငိမ္းခ်မ္း @ Nyein Chan Aung
(မွတ္ခ်က္။- က်ေနာ္ ဖင္လန္ႏို္င္ငံမွာ ေနပါတယ္။ အစိုးရေကာင္း၊ လူမႈ႔ဖူလုံေရးနဲ႔ ေစာင့္ေရွာက္မႈ႔စနစ္ေတြ ေကာင္းတဲ့အတြက္ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ဘဲ ေနရင္ေတာင္ ေဆးဖိုး၀ါးခ၊အိမ္ဖိုး၊ ေရဖိုး၊ ေခၽြးထုတ္ခန္း၊ မီးဖိုးေတြ မပါဘဲ စရိတ္ၿငိမ္း လူလြတ္တေယာက္ကို ၄၅၀ ယူရို အသားတင္ စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ ေထာက္ပံ့ေၾကးရပါတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ ေရးျခင္းမဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္ျပဳတ္ရင္လည္း သမဂၢက လစာရဲ့ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကို အလုပ္သစ္မရမခ်င္း ေပးပါတယ္။)